Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 62—Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΑ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο
Ματθ. 26:6-13, Μάρκ. 14:3-11, Λουκ. 7:36-50,
Ιωάν. 11:55-57, 12:1-11. ΖΧ 524.1

Ο Σίμωνας από τη Βηθανία ήταν ένας από τους μαθητές του Ιησού, ένας από τους λίγους Φαρισαίους που φανερά ενώθηκε με τους οπαδούς του Χριστού. Αναγνώριζε τον Ιησού σαν δάσκαλο και ήλπιζε ότι Αυτός θα ήταν ο Μεσσίας. Ωστόσο δεν Τον είχε δεχθεί σαν Σωτήρα του. Ο χαρακτήρας του δεν είχε μεταβληθεί, οι αρχές του παρέμειναν οι ίδιες. ΖΧ 524.2

Ο Σίμωνας είχε θεραπευτεί από τη λέπρα και αυτό ήταν που τον είχε προσελκύσει στον Ιησού. Επιθυμούσε να δείξει την ευγνωμοσύνη του και στην τελευταία επίσκεψη του Χριστού στη Βηθανία, έκανε ένα συμπόσιο για το Σωτήρα και τους μαθητές Του. Αυτό το συμπόσιο συγκέντρωσε πολλούς από τους Ιουδαίους. Την εποχή εκείνη επικρατούσε μεγάλη έξαψη στην Ιερουσαλήμ. Ο Χριστός και ο σκοπός της αποστολής Του είχαν προσελκύσει μεγαλύτερη προσοχή παρά ποτέ άλλοτε. Εκείνοι που ήρθαν στο συμπόσιο παρακολουθούσαν από πολύ κοντά τις κινήσεις Του και πολλοί από αυτούς δεν Τον έβλεπαν με καλό μάτι. ΖΧ 524.3

Ο Σωτήρας είχε φτάσει στη Βηθανία, έξι μόνο μέρες πριν από το Πάσχα και όπως συνήθιζε, αναζήτησε λίγη ξεκούραση στο σπίτι του Λαζάρου. Τα πλήθη των ταξιδιωτών που περνούσαν από την πόλη διέδωσαν τα νέα ότι ο Χριστός κατευθύνονταν στην Ιερουσαλήμ και ότι θα αναπαύονταν το Σάββατο στη Βηθανία. Μεγάλος ενθουσιασμός είχε καταλάβει το λαό. Πολλοί συνέρρεαν στη Βηθανία, μερικοί από συμπάθεια προς τον Ιησού και άλλοι από περιέργεια να δουν εκείνον που είχε αναστηθεί από νεκρός. Πολλοί περίμεναν να ακούσουν από το Λάζαρο μια θαυμαστή περιγραφή των σκηνών που αντίκρισε μετά το θάνατό. Παραξενεύτηκαν που δεν τους είπε τίποτε. Δεν είχε τίποτε να τους πει. Ο εμπνευσμένος λόγος διακηρύττει: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ΖΧ 524.4

Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, εχάθη.» (Εκκλ. 9:5, 6.) Ο Λάζαρος είχε μια θαυμάσια μαρτυρία να δώσει σχετικά με το έργο του Χριστού. Για αυτό το σκοπό είχε αναστηθεί εκ νεκρών. Με έμφαση και με βεβαιότητα δήλωνε ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού. ΖΧ 525.1

Τα νέα που έφεραν πίσω στην Ιερουσαλήμ οι επισκέπτες της Βηθανίας αύξησαν τη λαϊκήέξαψη. Οι άνθρωποι ανυπομονούσαν να δουν και να ακούσουν τον Ιησού. Όλοι διερωτώνται αν ο Λάζαρος θα συνόδευε το Χριστό στα Ιεροσόλυμα και αν ο προφήτης επρόκειτο να στεφτεί βασιλιάς το Πάσχα. Οι ιερείς και οι άρχοντες έβλεπαν ότι η επιρροή που ασκούσαν στο λαό εξασθενούσε διαρκώς και η μανία τους εναντίον του Χριστού γίνονταν εντονότερη. Δύσκολα μπορούσαν να περιμένουν την ευκαιρία να Τον βγάλουν μια για πάντα από το δρόμο τους. Καθώς περνούσε ο καιρός άρχισαν να φοβούνται ότι τελικά μπορεί και να μη ερχόταν στην Ιερουσαλήμ. Θυμήθηκαν πόσες φορές προηγουμένως είχε ματαιώσει τα δολοφονικά τους σχέδια και φοβόντουσαν ότι είναι πιθανό να είχε μαντέψει πάλι τις προθέσεις τους εναντίον Του και να παρέμενε μακριά. Με δυσκολία έκρυβαν την ανησυχία τους και ρωτούσαν ο ένας τον άλλον: «Τι σας φαίνεται; Ότι δεν θέλει ελθεί εις την εορτήν;» ΖΧ 525.2

Οι ιερείς και οι Φαρισαίοι συγκεντρώθηκαν σε νέο συμβούλιο. Από την ανάσταση του Λαζάρου και μετά, ο λαός προσκυρώθηκε τόσο πολύ στο Χριστό που ήταν επικίνδυνο να Τον συλλάβουν στα φανερά. Έτσι, οι αρχές αποφάσισαν να Τον συλλάβουν κρυφά και να Τον δικάσουν όσο πιο αθόρυβα γινόταν. Έλπιζαν ότι όταν θα γνωστοποιούταν η καταδίκη Του, η ταλαντευόμενη παλίρροια της κοινής γνώμης θα είχε τεθεί με το μέρος τους. ΖΧ 525.3

Έτσι πρότειναν να εξοντώσουν τον Ιησού. Όσο ζούσε ο Λάζαρος, οι ιερείς και οι ραβίνοι ήξεραν ότι δεν ήταν ασφαλείς. Μόνη η ύπαρξη του ανθρώπου που ήταν τέσσερες μέρες στον τάφο και η ανάσταση του με ένα λόγο του Χριστού, αργά ή γρήγορα θα προκαλούσε αντίδραση. Ο λαός θα εκδικείτο τους αρχηγούς του αν αφαιρούσαν τη ζωή Εκείνου που έκανε ένα τέτοιο θαύμα. Για αυτό το λόγο το Συνέδριο αποφάσισε ότι έπρεπε να θανατωθεί και ο Λάζαρος. Σε τέτοιο σημείο οδηγούν τους σκλάβους τους η προκατάληψη και ο φθόνος. Το μίσος και η απιστία των Ιουδαίων αρχηγών είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε ήθελαν να αφαιρέσουν και τη ζωή εκείνου του οποίου η παντοδυναμία του Θεού απέσπασε από τον τάφο. ΖΧ 525.4

Ενώ η συνωμοσία υφαίνονταν στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς και οι φίλοι Του ήταν καλεσμένοι στο συμπόσιο του Σίμωνα. Στο τραπέζι, ο Σωτήρας κάθονταν έχοντας από το ένα μέρος το Σίμωνα τον οποίο είχε θεραπεύσει από μια φρικιαστική αρρώστια και από το άλλο μέρος το Λάζαρο τον οποίο είχε αναστήσει από τον τάφο. Η Μάρθα περιποιούταν το τραπέζι, ενώ η Μαρία άκουγε με προσοχή κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη του Ιησού. Όλος ευσπλαχνία ο Ιησούς είχε συγχωρήσει τις αμαρτίες της, είχε καλέσει από τον τάφο τον αγαπημένο της αδελφό και η καρδιά της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη. Είχε ακούσει τον Ιησού να μιλάει για τον επικείμενο θάνατό Του και από βαθιά αγάπη και θλίψη είχε θελήσει να Τον τιμήσει. Με μεγάλη προσωπική θυσία είχε αγοράσει ένα αλαβάστρινο φιαλίδιο «μύρου νάρδου καθαράς πολυτίμου,» με το οποίο ήθελε να αλείψει το σώμα Του. Πολλοί έλεγαν ότι σύντομα θα στέφονταν βασιλιάς. Η θλίψη της μεταβλήθηκε σε χαρά και λαχταρούσε να γίνει η πρώτη που θα τιμούσε τον Κύριό της. Σπάζοντας το μυροδοχείο της, άδειασε το περιεχόμενό του στο κεφάλι και στα πόδια του Ιησού. Μετά, κλαίγοντας γονατιστή όπως ήταν, έβρεχε τα πόδια Του με τα δάκρυά της και τα σκούπιζε με τα μακριά, κυματιστά μαλλιά της. ΖΧ 526.1

Προσπάθησε να μη την δουν, ώστε να περάσει απαρατήρητησε περίπτωση που το μύρο δε γέμιζε το δωμάτιο με την ευωδιά του, γνωστοποιώντας την πράξη της σε όλους τους παραβρισκόμενους. Ο Ιούδας δυσαρεστήθηκε πολύ με την πράξη αυτή. Αντί να περιμένει να ακούσει τι θα έλεγε για αυτό ο Χριστός, άρχισε να ψιθυρίζει τα παράπονά του στους διπλανούς του και να κατακρίνει το Χριστό που ανέχθηκε μια τέτοια σπατάλη. Έντεχνα έκανε υπαινιγμούς που απέβλεπαν να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια. ΖΧ 526.2

Ο Ιούδας ήταν ο ταμίας των μαθητών και από τις μικρές τους οικονομίες είχε αποσύρει κρυφά χρήματα για ατομική του χρήση, μειώνοντας τους περιορισμένους πόρους τους σε ένα πενιχρό ποσό. Αδημονούσε να βάλει στο ταμείο όσο περισσότερα μπορούσε να συγκεντρώσει. Συχνά απέσυραν χρήματα από το ταμείο για να ανακουφίσουν τους φτωχούς και αν αγόραζαν κάτι που ο Ιούδας δεν το θεωρούσε απαραίτητο, έλεγε: «Γιατί αυτή η σπατάλη; Γιατί το αντίτιμο αυτού του πράγματος να μη μπει στο ιδιαίτερο ταμείο που έχουμε για τους φτωχούς;» Η πράξη αυτή της Μαρίας έρχονταν σε τέτοια αντίθεση με τη δική του φιλαυτία που ένοιωσε ντροπή. Κατά τη συνήθειά του, προσπάθησε να βρει κάποιο λογικό επιχείρημα για τις αντιρρήσεις που είχε για το δώρο της Μαρίας. Γυρνώντας στους μαθητές, ρώτησε: «Δια τι τούτο το μύρον δεν επωλήθη τριακόσια δηνάρια και εδόθη εις τους πτωχούς; Είπε δε τούτο, ουχί διότι έμελλε αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό.» Τον Ιούδα δεν τον έμελλε για τους φτωχούς. Αν το μύρο της Μαρίας είχε πουληθεί και τα χρήματα έρχονταν στην κατοχή του, οι φτωχοί δεν θα είχαν ωφεληθεί καθόλου. ΖΧ 526.3

Ο Ιούδας είχε μεγάλη ιδέα για τις διαχειριστικές του ικανότητες. Σαν διαχειριστής, θεωρούσε τον εαυτό του πολύ ανώτερο από τους συμμαθητές του και κατόρθωσε να τους κάνει να τον βλέπουν και αυτοί με το ίδιο μάτι. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και ασκούσε μεγάλη επιρροή επάνω τους. Εξαπατήθηκαν από τη φαινομενική του συμπάθεια για τους φτωχούς και οι έντεχνοι υπαινιγμοί του, τους έκαναν να βλέπουν με δυσπιστία την αφοσίωση της Μαρίας. Ο ψίθυρος αυτός έκανε το γύρο του τραπεζιού: «Διατί έγεινεν η απώλεια αύτη του μύρου; Διότι ηδύνατο τούτο να πωληθή υπέρ τριακόσια δηνάρια και να δωθώσιν εις τους πτωχούς.» ΖΧ 527.1

Η Μαρία άκουσε τα επικριτικά αυτά λόγια. Η καρδιά της άρχισε να φτερουγίζει μέσα της. Φοβήθηκε ότι η αδελφή της θα τη μάλωνε για τη σπατάλη που είχε κάνει. Ενδεχομένως και ο Κύριος να τη θεωρούσε απερίσκεπτη. Χωρίς καμιά διαμαρτυρία ή δικαιολογία ήταν έτοιμη να αποσυρθεί αθόρυβα, όταν η φωνή του Κυρίου της ακούστηκε: «Αφίσατε αυτήν διατί ενοχλείτε αυτήν;» Την είδε ότι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση και ήταν πολύ λυπημένη. Ήξερε ότι με την πράξη της εκείνη είχε εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για τη συγχώρηση των αμαρτιών της. Θέλοντας να την καθησυχάσει, ύψωσε τη φωνή Του πάνω από τα επικριτικά ψιθυρίσματα λέγοντας: «Καλόν έργον έπραξεν εις Εμέ. Διότι τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, και όταν θέλητε, δύνασθε να ευεργετήσητε αυτούς Εμέ όμως πάντοτε δεν έχετε. Ότι ηδύνατο αύτη, έπραξε πρόλαβε να αλείψη με μύρον το σώμα Μου δια τον ενταφιασμόν.» ΖΧ 527.2

Το αρωματικό δώρο που σκέπτονταν να εναποθέσει γενναιόδωρα η Μαρία στο νεκρό σώμα του Σωτήρα, το χάρισε στη ζωντανή υπόστασή Του. Στην ταφή, η γλυκιά ευωδιά του θα μπορούσε να ξεχυθεί μόνο στο μνήμα. Τώρα χαροποίησε την καρδιά Του με τη διαβεβαίωση της πίστης και της αγάπης της. Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και ο Νικόδημος δεν πρόσφεραν το δώρο της αγάπης τους στον Ιησού ενώ ζούσε ακόμα. Με καυτά δάκρυα έφεραν τα αρώματα τους στο ψυχρό, αναίσθητο σώμα Του. Οι μυροφόρες που πήγαν στον τάφο, είχαν κάνει άδικα τον κόπο, γιατί Αυτός είχε αναστηθεί. Η Μαρία με αυτό τον τρόπο περιέβαλε το Σωτήρα με την αγάπη της. Τότε Αυτός μπορούσε να συναισθανθεί την αφοσίωσή της. Τον έχρισε για τον ενταφιασμό Του. Ενώ βάδιζε προς τη ζοφερή και μεγάλη Του δοκιμασία, Τον συνόδευε η ανάμνηση της πράξης αυτής, σαν ένα προκαταβολικό δείγμα της αγάπης που θα Του πρόσφεραν οι λυτρωμένοι Του αιωνίως. ΖΧ 527.3

Πολλοί προσφέρουν πολύτιμα δώρα στους νεκρούς. Καθώς στέκονται γύρω από το ψυχρό, άψυχο σώμα, προφέρονται άφθονα λόγια αγάπης. Τρυφερότητα, εκτίμηση, αφοσίωση, απονέμονται πλουσιοπάροχα σε κάποιον που ούτε βλέπει, ούτε ακούει. Αν αυτά τα λόγια λέγονταν τότε που το κουρασμένο πνεύμα τα είχε τόση ανάγκη, τότε που το αυτί μπορούσε να ακούσει και η καρδιά να τα αισθανθεί, πόσο πιο πολύτιμη θα ήταν η ευωδιά τους! ΖΧ 528.1

Η Μαρία αγνοούσε την πλήρη σημασία της πράξης της αγάπης της. Δεν μπορούσε να απαντήσει στους κατηγόρους της. Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί διάλεξε εκείνη την ώρα για να χρίσει τον Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα το είχε προγραμματίσει έτσι για αυτή και εκείνη υπάκουσε στις παρακινήσεις Του. Η θεία έμπνευση δεν έχει ανάγκη να δώσει εξηγήσεις. Σαν αόρατη παρουσία μιλάει στη διάνοια και στην ψυχή,παρακινώντας την καρδιά σε δράση. Είναι αυτοδικαίωτη. ΖΧ 528.2

Ο Χριστός εξήγησε στη Μαρία τη σημασία της πράξης της και έτσι της ανταπέδωσε περισσότερα από ότι εκείνη Του είχε δώσει. «Χύσασα αύτη το μύρον τούτο επί του σώματος Μου,» είπε, «έκαμε τούτο δια τον ενταφιασμόν Μου.» Όπως έσπασε το αλαβάστρινο φλασκί και η ευωδιά του πλημμύρισε όλο το σπίτι, έτσι και ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει και το σώμα Του να συντρίβει.Έμελλε όμως να αναστηθεί από τον τάφο και η ευωδιά της ζωής Του θα γέμιζε ολόκληρη τη Γή. «Ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν Εαυτόν υπέρ ημών, προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας.» (Εφεσ. 5:2.) ΖΧ 528.3

«Αληθώς σας λέγω όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, θέλει λαληθή και τούτο το οποίον έπραξεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής.» Ατενίζοντας στο μέλλον ο Χριστός, μιλούσε με βεβαιότητα για το Ευαγγέλιό Του. Αυτό επρόκειτο να κηρυχτεί σε όλο τον κόσμο. Οπουδήποτε έφτανε το ευαγγέλιο, το δώρο της Μαρίας θα σκόρπιζε το άρωμά του και οι καρδιές θα ευλογούνταν από την ανεπιτήδευτη εκείνη πράξη της. Θα έρχονταν καιθα παρέρχονταν βασίλεια. θα έρχονταν και θα περιέρχονταν Ονόματα μοναρχών και κατακτητών θα περιέρχονταν στη λήθη. αλλά η πράξη αυτής της γυναίκας θα αποθανατίζονταν, γραμμένη στις σελίδες της ιερής ιστορίας. Όσο εξακολουθεί να υφίσταται ο χρόνος, το σπασμένο αυτό αλαβάστρινο φιαλίδιο θα διηγείται την άμετρη αγάπη του Θεού για την αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή. ΖΧ 528.4

Η πράξη της Μαρίας έρχονταν σε χτυπητή αντίθεση με την πράξη την οποία ετοιμάζονταν να προβεί ο Ιούδας. Πόσο αυστηρό μάθημα μπορούσε να δώσει ο Χριστός σε αυτόν ο οποίος είχε σπείρει το σπόρο της επίκρισης και των πονηρών σκέψεων στο μυαλό των μαθητών! Πόσο δικαιολογημένα ο κατήγορος μπορούσε να καταστεί κατηγορούμενος! Εκείνος ο οποίος διαβάζει τα κίνητρα κάθε καρδιάς και καταλαβαίνει κάθε πράξη, μπορούσε να αποκαλύψει στους παρευρισκομένους τις σκοτεινές πτυχές της εμπειρίας του Ιούδα. Η απατηλή πρόφαση πάνω στην οποία ο προδότης στήριζε τα λόγια του θα μπορούσε να ξεσκεπαστεί, επειδή αντί να συμπονά για τους φτωχούς, έκλεβε τα χρήματα που προορίζονταν για την ανακούφισή τους. Θα μπορούσε να δημιουργηθεί αγανάκτηση εναντίον του για την από μέρους του καταπίεση της χήρας, του ορφανού, του μεροκαματιάρη. όμως, αν ο Χριστός είχε αφαιρέσει το προσωπείο από τον Ιούδα, η αιτία της προδοσίας θα μπορούσε να αποδοθεί σε αυτό. Παρόλο που θα κατηγορούταν για κλοπή, ο Ιούδας θα μπορούσε να κερδίσει ακόμη τη συμπάθεια και των μαθητών. Ο Σωτήρας δεν τον επέπληξε και έτσι απέφυγε να του δώσει δικαιολογία για την προδοσία του. ΖΧ 529.1

Αλλά το βλέμμα που έριξε ο Ιησούς στον Ιούδα τον έπεισε ότι ο Σωτήρας ανακάλυψε την υποκρισία του και διάβασε τον ποταπό και αξιοκαταφρόνητο χαρακτήρα του. Επαινώντας την πράξη της Μαρίας που τόσο αυστηρά είχε κατακριθεί, ο Χριστός επέπληξε τον Ιούδα. Πριν από αυτό, ο Σωτήρας δεν τον είχε επιπλήξει ποτέ άμεσα. Τώρα η επίπληξη πλημμύρισε με μίσος την καρδιά του. Αποφάσισε να εκδικηθεί. Μετά το δείπνο πήγε κατευθείαν στην κατοικία του αρχιερέα όπου βρήκε το συμβούλιο συγκεντρωμένο. Προσφέρθηκε να παραδώσει στα χέρια τους τον Ιησού. ΖΧ 529.2

Οι αρχιερείς χάρηκαν πολύ. Στους αρχηγούς του Ισραήλ είχε δοθεί το προνόμιο να δεχτούν το Χριστό για Σωτήρα τους δωρεάν. Αρνήθηκαν το προσφερόμενο σε αυτούς δώρο με τρυφερό πνεύμα αγάπης που σκλαβώνει. Αρνήθηκαν να δεχτούν τη σωτηρία που είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι και εμπορεύτηκαν τον Κύριό τους για τριάντα αργύρια ΖΧ 529.3

Ο Ιούδας είχε προσκολληθεί τόσο πολύ στη φιλαργυρία, μέχρι που αυτή απορρόφησε κάθε καλή ιδιότητα του χαρακτήρα του. Φθόνησε για το δώρο που προσφέρθηκε στον Ιησού. Η καρδιά του φλογίζονταν από μίσος γιατί ο Σωτήρας δέχθηκε ένα δώρο, κατάλληλο μόνο για τους μονάρχες της Γής. Για ένα ποσό πολύ μικρότερο από την αξία του αρώματος, πρόδωσε τον Κύριό του. ΖΧ 530.1

Οι μαθητές δεν ήταν σαν τον Ιούδα. Αγαπούσαν το Σωτήρα,αλλά δεν τίμησαν όπως έπρεπε τον υπέροχο χαρακτήρα Του. Αν είχαν κατανοήσει το τι είχε κάνει για αυτούς, δεν θα θεωρούσαν σπατάλη τίποτε από ότι Του πρόσφεραν οι άνθρωποι. Οι μάγοι της Ανατολής, αν και γνώριζαν λίγα για τον Ιησού, είχαν δείξει μια ακριβέστερη εκτίμηση για την οφειλομένη σε Αυτόν τιμή. Έφεραν πολύτιμα δώρα στο Σωτήρα και γονάτισαν με σεβασμό μπροστά Του όταν ήταν ακόμη σπαργανωμένο βρέφος στη φάτνη. ΖΧ 530.2

Ο Χριστός εκτιμά τις ευγενικές πράξεις που πηγάζουν από την καρδιά. Όταν κάποιος Του έκανε μια χάρη, τον ευλογούσε με θεϊκή αβροφροσύνη. Δεν αρνήθηκε ούτε το πιο απλό λουλούδι κομμένο από παιδικά χέρια που Του προσφέρονταν με αγάπη. Δέχονταν τις παιδικές προσφορές και ευλογούσε τους δωρητές, γράφοντας τα ονόματά τους στο βιβλίο της ζωής. Στη Γραφή, η πράξη της επάλειψης μύρου της Μαρίας στο Χριστό αναφέρεται για να την ξεχωρίζει από τις άλλες Μαρίες. Πράξεις αγάπης και ευλάβειας προς το Χριστό είναι απόδειξη πίστης σε Αυτόν ως Υιό του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα αναφέρει τα εξής σαν απόδειξη της γυναικείας αφοσίωσης στο Χριστό: «Εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις πάν έργον αγαθόν.» (Α’ Τιμ. 5:10.) ΖΧ 530.3

Ο Χριστός ευχαριστήθηκε με την ειλικρινή επιθυμία της Μαρίας να κάνει το θέλημα του Κυρίου της. Δέχτηκε τον πλούτο της αγνής αγάπης που οι μαθητές δεν καταλάβαιναν, δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Η επιθυμία της Μαρίας να προσφέρει αυτή την υπηρεσία στον Κύριό της είχε μεγαλύτερη αξία από όλα τα πολύτιμα μύρα στον κόσμο, γιατί αυτό εξέφρασε την εκτίμησή της για το Λυτρωτή του κόσμου. Η αγάπη του Χριστού ήταν εκείνη που την παρακίνησε να το κάνει. Η απαράμιλλη υπεροχή του χαρακτήρα του Χριστού πλημμύρισε την καρδιά της. Εκείνο το μύρο ήταν σύμβολο της καρδιάς του δωρητή. Ήταν η εξωτερίκευση μιας αγάπης που την τροφοδοτούσαν ουράνιες πηγές μέχρι που ξεχείλισε. ΖΧ 530.4

Η πράξη της Μαρίας ήταν ακριβώς το μάθημα που χρειάζονταν για να καταλάβουν οι μαθητές ότι αν έδειχναν την αγάπη τους στο Χριστό, θα Τον ευχαριστούσαν πολύ. Εκείνος ήταν το πάν για αυτούς, όμως δεν καταλάβαιναν ακόμη ότι πολύ γρήγορα θα στερούντο την παρουσία Του, ότι πολύ σύντομα δεν θα μπορούσαν πια να Του προσφέρουν καμιά ένδειξη της ευγνωμοσύνης τους για τη μεγάλη Του αγάπη. Οι μαθητές δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν ή να εκτιμήσουν όσο έπρεπε τη μοναξιά του Χριστού ο οποίος χωρίστηκε από τις ουράνιες αυλές για να ζήσει την ανθρώπινη ζωή. Συχνά λυπόταν γιατί οι μαθητές δεν Του έδωσαν εκείνο που περίμενε να δεχτεί από αυτούς. Γνώριζε ότι αν οι μαθητές βρίσκονταν κάτω από την επιρροή των ουρανίων αγγέλων που Τον συνόδευαν, τότε και αυτοί θα έκριναν πως καμία υλική προσφορά δεν ήταν αρκετή να εξωτερικεύσει την πνευματική αγάπη της καρδιάς τους. ΖΧ 531.1

Η γνώση που ήρθε αργότερα τους έκανε να καταλάβουν πόσα πολλά πράγματα θα μπορούσαν να έχουν κάνει για τον Ιησού,ώστε να εκφράσουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της καρδιάς τους όταν ακόμη Τον είχαν κοντά τους. Όταν ο Ιησούς δεν ήταν πια μαζί τους και αισθάνθηκαν πραγματικά σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα. Άρχισαν να βλέπουν πόσες φιλοφρονήσεις θα μπορούσαν να είχαν δείξει, προκειμένου να χαροποιούσαν την καρδιά Του. Δεν κατέκριναν πια τη Μαρία, αλλά τον εαυτό τους. Ώ, αν μπορούσαν να ανακαλέσουν την επίκρισή τους, το συλλογισμό ότι οι φτωχοί ήταν πιο άξιοι για αυτό το δώρο από ότι ο Χριστός! Ένοιωσαν δριμύ έλεγχο, καθώς αποκαθήλωναν το μωλωπισμένο σώμα του Κυρίου τους. ΖΧ 531.2

Η ίδια ανάγκη παρατηρείται στον κόσμο μας σήμερα. Λίγοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει για αυτούς ο Χριστός. Αν καταλάβαιναν, θα εξέφραζαν τη μεγάλη αγάπη της Μαρίας και γενναιόδωρα θα πρόσφεραν τα μύρα τους. Τα ακριβά μύρα δεν θα αποκαλούνταν σπατάλη. Τίποτε δεν θα θεωρούταν τόσο πολύτιμο ώστε να μη προσφερθεί στο Χριστό, καμιά αυταπάρνηση ή αυτοθυσία τόσο υπερβολική ώστε να μη την υποστεί κανείς προς χάρη Του. ΖΧ 531.3

Τα λόγια εκείνα της αγανάκτησης: «Εις τι η απώλεια αύτη;» παρουσίασαν ολοζώντανη μπροστά στο Χριστό τη μεγαλύτερη θυσία που έγινε ποτέ, την προσφορά του Ιδίου σαν εξιλασμό για ένα χαμένο κόσμο. Ο Κύριος θα φέρονταν τόσο γενναιόδωρα προς την ανθρώπινη οικογένεια, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει για Αυτόν ότι είχε τη δυνατότητα να κάνει περισσότερα. Προσφέροντας τον Ιησού, ο Θεός πρόσφερε ολόκληροτον Ουρανό. Από ανθρώπινη άποψη μια τέτοια θυσία ήταν μια άσκοπη σπατάλη. Κατά την ανθρώπινη λογική, το όλο σχέδιο της σωτηρίας είναι μια σπατάλη ελέους και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αυταπάρνηση και ολόψυχη θυσία καλύπτουν τις ανάγκες μας παντού. Με δικαιολογημένη έκπληξη παρατηρούν οι ουράνιες στρατιές την ανθρώπινη οικογένεια όπου αρνείται να ανυψωθεί και να εμπλουτισθεί με την αφθονία της αγάπης όπως την εκφράζει ο Χριστός. Δικαιολογημένα οι ουράνιες στρατιές μπορούν να αναφωνήσουν: Προς τι αυτή η σπατάλη; ΖΧ 531.4

Αλλά η εξιλέωση για το χαμένο κόσμο έπρεπε να είναι τέλεια, πλούσια και ολοκληρωμένη. Η προσφορά του Χριστού ήταν υπερπλήρης για να φθάσει σε κάθε ψυχή που έπλασε ο Θεός. Δεν μπορούσε να περιοριστεί έτσι ώστε να μη καλύψει τον αριθμό εκείνων που θα δέχονταν τη μεγάλη Δωρεά. Όλοι οι άνθρωποι δεν θα σωθούν. Όμως το σχέδιο της σωτηρίας δεν θεωρείται σπατάλη επειδή δεν εκπληρώνει όλα όσα η σχεδιασμένη γενναιοδωρία του. Η ποσότητα είναι αρκετή και ακόμη περισσεύει. ΖΧ 532.1

Ο Σίμωνας, ο οικοδεσπότης, είχε επηρεαστεί από την επίκριση του Ιούδα για το δώρο της Μαρίας και απόρησε με τη στάση του Ιησού. Προσβλήθηκε η φαρισαϊκή του υπερηφάνεια. Ήξερε ότι πολλοί από τους καλεσμένους του έβλεπαν το Χριστό με δυσπιστία και δυσαρέσκεια. Ο Σίμωνας είπε από μέσα του: «Ούτος εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίσει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει Αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή.» ΖΧ 532.2

Θεραπεύοντας το Σίμωνα από τη λέπρα του, ο Χριστός τον έσωσε από ένα ζωντανό θάνατο. Τώρα ο Σίμωνας αμφισβητούσε αν ο Σωτήρας ήταν προφήτης. Επειδή ο Χριστός επέτρεψε στη γυναίκα εκείνη να Τον πλησιάσει, επειδή δεν την απέκρουσε αγανακτισμένος σαν κάποια οι αμαρτίες της οποίας ήταν ασυγχώρητες, επειδή δεν έδειξε ότι καταλάβαινε την έκπτωτη κατάστασή της, ο Σίμωνας παρασύρθηκε στον πειρασμό να σκεφτεί ότι Αυτός δεν ήταν προφήτης. Σκέφθηκε ότι ο Ιησούς δεν γνώριζε τίποτε για αυτή τη γυναίκα που ήταν τόσο θερμή στις εκδηλώσεις της, αλλιώς δεν θα της επέτρεπε να Τον αγγίξει. ΖΧ 532.3

Αλλά η άγνοια του Σίμωνα για το Θεό και το Χριστό ήταν εκείνη που τον έκανε να σκεφτεί με αυτό τον τρόπο. Δεν καταλάβαινε ότι ο Υιός του Θεού έπρεπε να ενεργεί με τον τρόπο του Θεού, με συμπάθεια, με τρυφερότητα και ευσπλαχνία. Ο τρόπος του Σίμωνα δεν έλαβε υπόψη την εκδήλωση μετανοίας που έδειξε η Μαρία. Η πράξη της να φιλήσει τα πόδια του Χριστού και να τα αλείψει με μύρο ήταν εξοργιστική για τη σκληρή του καρδιά. Σκέφθηκε ότι αν ο Χριστός ήταν προφήτης, θα αναγνώριζε τους αμαρτωλούς και θα τους επέπληττε. ΖΧ 532.4

Σε αυτή την ανεκδήλωτη σκέψη, ο Χριστός απάντησε: «Σίμων, έχω να σοι είπω τι . . . Είχε τις δανειστής δύο χρεωφειλέτας ο είς εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα. Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον; Αποκριθείς δε ο Σίμων είπε, Νομίζω ότι εκείνος εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε πρός αυτόν, Ορθώς έκρινας.» ΖΧ 533.1

Όπως ο Νάθαν με το Δαβίδ, ο Χριστός κάλυψε την επίπληξή του με το πέπλο μιας παραβολής. Έριξε πάνω στον οικοδεσπότη την ευθύνη να πει ο ίδιος την καταδίκη του. Ο Σίμωνας είχε οδηγήσει στην αμαρτία τη γυναίκα που τώρα την περιφρονούσε. Την είχε αδικήσει. Οι δύο χρεοφειλέτες της παραβολής αντιπροσώπευαν το Σίμωνα και τη γυναίκα. Ο Ιησούς δεν είχε σκοπό να διδάξει ότι τα προαναφερόμενα πρόσωπα έπρεπε να αισθάνονται σε διαφορετικό βαθμό την υποχρέωσή τους, διότι καθένας τους όφειλε ένα χρέος ευγνωμοσύνης που δεν μπορούσε ποτέ να εξοφληθεί. Ο Σίμωνας αισθάνονταν τον εαυτό του δικαιότερο από τη Μαρία και ο Ιησούς επιθυμούσε να του δείξει πόσο ένοχος ήταν στην πραγματικότητα. Ήθελε να του δείξει ότι η αμαρτία του ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από την αμαρτία εκείνης. ΖΧ 533.2

Ο Σίμωνας άρχισε τώρα να βλέπει τον εαυτό του κάτω από ένα καινούργιο φώς. Είδε πόσο εκτιμούσε τη Μαρία. Εκείνος που ήταν παραπάνω από προφήτης. Είδε ότι με το διαπεραστικό, προφητικό Του μάτι ότι ο Χριστός διάβαζε την καρδιά της, που ήταν γεμάτη αγάπη και αφοσίωση. Ντροπή τον κατέλαβε και αντιλήφθητε ότι βρίσκονταν στην παρουσία Ενός που ήταν ανώτερος από αυτόν. ΖΧ 533.3

Ο Χριστός συνέχισε: «Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ δια τους πόδας Μου δεν έδωκας» αλλά η Μαρία, με δάκρυα μετανοίας και ωθούμενη από αγάπη, έπλυνε τα πόδια Μου και τα σκούπισε με τα μαλλιά της κεφαλής της. «Φίλημα δεν Μοι έδωκας αύτη δε,» την οποία εσύ περιφρονείς, «αφ’ ής εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας Μου.» Ο Χριστός απαρίθμησε τις ευκαιρίες που είχε ο Σίμωνας προκειμένου να δείξει την αγάπη του για τον Κύριό του και την εκτίμησή του για ότι Εκείνος του είχε κάνει. Με απλότητα, αλλά και με λεπτότητα και ευγένεια, ο Σωτήρας φανέρωσε στους μαθητές Του ότι η καρδιά Του θλίβεται όταν τα παιδιά Του αμελούν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους με λόγια και με έργα αγάπης. ΖΧ 533.4

Ο Καρδιογνώστης διάβασε τα κίνητρα που οδήγησαν τη Μαρία σε αυτή την πράξη και ήξερε επίσης το πνεύμα που απέσπασε αυτά τα λόγια από το Σίμωνα. «Βλέπεις ταύτην την γυναίκα;» του είπε. Είναι μια αμαρτωλή. «Σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαίδιότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά.» ΖΧ 534.1

Η ψυχρότητα και η παράληψη που έδειξε στο Σωτήρα ο Σίμωνας φανέρωναν πόσο λίγο ότι είχε εκτιμήσει την ευσπλαχνία που έλαβε. Νόμισε ότι τιμούσε το Χριστό καλώντας Τον στο σπίτι του. Τώρα όμως, είδε τον εαυτό του όπως ήταν στην πραγματικότητα. Ενώ πίστευε ότι διάβαζε τις σκέψεις του Καλεσμένου του, ο Καλεσμένος του διάβαζε τις δικές του σκέψεις. Είδε πόσο σωστή ήταν η κρίση του Χριστού για αυτόν. Η θρησκεία του ήταν απλώς ένα φαρισαϊκό ένδυμα. Είχε περιφρονήσει την ευσπλαχνία του Ιησού. Δεν Τον είχε αναγνωρίσει σαν αντιπρόσωπο του Θεού. Ενώ η Μαρία ήταν μια συγχωρημένη αμαρτωλή, εκείνος ήταν ένας ασυγχώρητος αμαρτωλός. Ο αυστηρός νόμος της δικαιοσύνης τον οποίο ήθελε να επιβάλει σε αυτή, καταδικάστηκε αυτό τον Χριστό. ΖΧ 534.2

Ο Σίμωνας συγκινήθηκε από την καλοσύνη του Ιησού που δεν τον επέπληξε φανερά μπροστά στους καλεσμένους. Ο Χριστός δεν του φέρθηκε όπως εκείνος επιθυμούσε να φερθεί ο Σωτήρας στη Μαρία. Είδε ότι ο Ιησούς δεν επιθυμούσε να εκθέσει την ενοχή του στους άλλους, αλλά ζήτησε να μεταβάλει τη σκέψη του κάνοντας μια κατάλληλη παρατήρηση. Ήθελε με συμπαθητική καλοσύνη να μαλακώσει την καρδιά του. Μια αυστηρή κρίση θα σκλήρυνε την καρδιά του Σίμωνα ώστε να μη μπορεί να μετανοήσει. Η υπομονητική όμως νουθεσία τον έπεισε για το λάθος του. Αντιλήφθηκε το μέγεθος του χρέους που όφειλε στον Κύριό του. Η υπερηφάνειά του ταπεινώθηκε και μετανόησε. Ο πρώην υπερήφανος Φαρισαίος έγινε ένας ταπεινός και αυτοθυσιαζόμενος μαθητής. ΖΧ 534.3

Η Μαρία θεωρούντανμια μεγάλη αμαρτωλή, αλλά ο Χριστός γνώριζε τις περιστάσεις που είχαν καταντήσει έτσι τη ζωή της. Ο Χριστός θα μπορούσε να σβήσει κάθε ελπίδα στην ψυχή της, αλλά δεν το έκανε. Αυτός ήταν που την είχε αποσπάσει από την απόγνωση και την καταστροφή. Η Μαρία είχε ακούσει επτά φορές το Χριστό να δαμάζει τα δαιμόνια που κυβερνούσαν την καρδιά και το μυαλό της. Είχε ακούσει τις δυνατές ικετευτικές κραυγές στον Πατέρα Του για χάρη της. Γνώριζε πόσο προσβλητική είναι η αμαρτία για την άσπιλη αγνότητά Του και με τη δύναμή Του κατόρθωσε να νικήσει. ΖΧ 534.4

Ενώ στα ανθρώπινα μάτια η περίπτωσή της φαίνονταν απελπιστική, ο Χριστός διέκρινε στη Μαρία ικανότητες για το καλό. Είδε τις καλύτερες πτυχές του χαρακτήρα της. Το σχέδιο της απολύτρωσης χορήγησε στην ανθρωπότητα απεριόριστες δυνατότητες. Οι δυνατότητες αυτές μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στη Μαρία. Με τη χάρη Του την κατέστησε μέτοχο θείας φύσης. Εκείνη που είχε πέσει στην αμαρτία και ο νους της οποίας είχε γίνει κατοικία δαιμόνων, βρέθηκε πολύ κοντά στο Σωτήρα με την επικοινωνία και με τη διακονία της. Η Μαρία ήταν που κάθονταν στα πόδια του Χριστού και μαθήτευε από Αυτόν. Η Μαρία ήταν που έχυσε στο κεφάλι Του το πολύτιμο άρωμα και έλουσε τα πόδια Του με τα δάκρυά της. Η Μαρία στάθηκε πλάι στο σταυρό και Τον ακολούθησε μέχρι τον τάφο. Η Μαρία ήταν η πρώτη που πήγε στον τάφο μετά την ανάστασή Του. Η Μαρία ήταν η πρώτη που διακήρυξε το άγγελμα του αναστημένου Σωτήρα. ΖΧ 535.1

Ο Ιησούς γνωρίζει τις περιστάσεις της κάθε ψυχής. Μπορεί να πεις: «Εγώ είμαι αμαρτωλός πολύ αμαρτωλός.» Μπορεί να είσαι. Όσο χειρότερος όμως είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη από τον Ιησού. Εκείνος δεν διώχνει αυτούς που θρηνούν με συντριβή. Δεν λέει σε κανέναν όλα όσα θα μπορούσε να αποκαλύψει, αλλά ζητάει από κάθε κυνηγημένη ψυχή να πάρει θάρρος. Θα συγχωρήσει ανεπιφύλακτα όλους όσους έρχονται σε Αυτόν ζητώντας συγχώρηση και επανόρθωση. ΖΧ 535.2

Ο Χριστός θα μπορούσε να διατάξει τους αγγέλους Του να χύσουν τις φιάλες του θυμού Του πάνω στον κόσμο μας και να καταστρέψουν εκείνους που είναι γεμάτοι μίσος για το Θεό. Θα μπορούσε να εξαλείψει τελείως τη μαυρισμένη αυτή κουκίδα από το σύμπαν Του. Δεν το κάνει όμως. Σήμερα στέκεται μπροστά στο θυσιαστήριο του θυμιάματος, παρουσιάζοντας στο Θεό τις προσευχές εκείνων που ζητούν τη βοήθειά Του. ΖΧ 535.3

Τις ψυχές που στρέφονται σε Αυτόν ζητώντας καταφύγιο, ο Ιησούς τις υψώνει πάνω από τις κατηγορίες και τις κακές γλώσσες. Ούτε άνθρωποι ούτε άγγελοι μπορούν να κατηγορήσουν τις ψυχές αυτές. Ο Χριστός τις ενώνει με τη δική Του θεανθρώπινη φύση. Στέκουν πλάι σε Εκείνον που σηκώνει την αμαρτία, μέσα στο φώς που πηγάζει από το θρόνο του Θεού. «Τίς θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών. Τίς θέλει είσθαι ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και αναστάς, όστις και είναι εν τη δεξιά του Θεού, μεσιτεύων υπέρ ημών.» (Ρωμ 8:33, 34.) ΖΧ 535.4