Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8—Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 2:41-51. ΖΧ 50.1

Για τους Ιουδαίους το δωδέκατο έτος της ηλικίας θεωρούταν ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην παιδική και στην εφηβική ηλικία. Μόλις το εβραιόπουλο συμπλήρωνε αυτό το έτος, ονομάζονταν παιδί του νόμου και παιδί του Θεού. Τότε, αποκτούσε ιδιαίτερα δικαιώματα για θρησκευτική κατήχηση και υποχρεούταν να παίρνει μέρος στις καθιερωμένες γιορτές και ιεροτελεστίες. Σύμφωνα με αυτό το έθιμο, ο Ιησούς έκανε την επίσκεψή Του το Πάσχα στα Ιεροσόλυμα όντας έφηβος. Όπως όλοι οι ευσεβείς Ισραηλίτες, ο Ιωσήφ και η Μαρία ανέβαιναν στην Ιερουσαλήμ κάθε χρόνο για να λάβουν μέρος στο Πάσχα. Όταν ο Ιησούς συμπλήρωσε την κανονική ηλικία, Τον πήραν και Αυτόν μαζί τους. ΖΧ 50.2

Υπήρχαν τρείς ετήσιες γιορτές, το Πάσχα, η Πεντηκοστή και η γιορτή της Σκηνοπηγίας, στις οποίες όλοι οι Ισραηλίτες ήταν υποχρεωμένοι να παρουσιάζονται ενώπιον του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ. Από αυτές τις γιορτές,η πιο πολυπληθής ήταν η γιορτή του Πάσχα. Τότε, έρχονταν πολλοί από όλες τις χώρες όπου οι Ιουδαίοι ήταν διεσπαρμένοι. Πολυάριθμοι προσκυνητές κατέφθαναν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης. Το ταξίδι από τη Γαλιλαία διαρκούσε αρκετές ημέρες και οι ταξιδιώτες συγκεντρώνονταν σε μεγάλες ομάδες για συντροφιά και ασφάλεια. Οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι ταξίδευαν πάνω σε υποζύγια στους ανώμαλους και πετρώδεις δρόμους. Οι άνδρες και οι νέοι όντας δυνατότεροι, ταξίδευαν πεζοί. Το Πάσχα συνήθως έπεφτε κατά τα τέλη του Μαρτίου ή στις αρχές του Απριλίου, τότε που τα λουλούδια στόλιζαν τη Γή και τα κελαηδίσματα των πουλιών χαροποιούσαν την ατμόσφαιρα. Σ’ όλη τη διαδρομή απαντούσαν αξιομνημόνευτα τοπία της ιστορίας του Ισραήλ και οι γονείς εξιστορούσαν στα παιδιά τους τα θαυμάσια πράγματα που ο Θεός είχε κάνει για το λαό Του τους περασμένους αιώνες. Στο ταξίδι τους απάγγελλαντραγούδια και έπαιζαν μουσική.Όταν επιτέλους αντίκριζαν τους πύργους της Ιερουσαλήμ, όλες οι φωνές ενώνονταν στη θριαμβευτική αυτή μελωδία: ΖΧ 50.3

«Οι πόδες ημών θέλουσιν ίστασθαι εν ταις πύλαις
σου, Ιερουσαλήμ. . . .
Ας ήναι ειρήνη εις τα τείχη σου,
Αφθονία εις τα παλάτια σου.» (Βλέπε Ψαλμ. 122:2-7.) ΖΧ 51.1

Η τελετή του Πάσχα καθιερώθηκε με την ίδρυση του ιουδαϊκού έθνους. Την τελευταία νύχτα της αιχμαλωσίας τους στην Αίγυπτο, χωρίς καμία φανερή ένδειξη για την απελευθέρωσή τους, ο Θεός τους διέταξε να ετοιμαστούν για την άμεση έξοδό τους. Είχε προειδοποιήσει και το Φαραώ για την τελική τιμωρία των Αιγυπτίων και είχε δώσει οδηγίες στους Εβραίους να συγκεντρώσουν τις οικογένειές τους μέσα στα σπίτια τους. Αφού θα ράντιζαν το ανώφλι και τους παραστάτες της πόρτας τους με το αίμα ενός σφαγμένου αρνιού, έπρεπε μετά να φάνε το ψητό αρνί με άζυμο ψωμί και με πικρά χόρτα. Ο Θεός τους είχε πει: «Και ούτω θέλετε φάγει αυτό Εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματα εις τους πόδας σας, και την ράβδον σας εις την χείρα σαςκαι θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδήςείναι Πάσχα του Κυρίου.» (Έξοδ. 12:11.) Τα μεσάνυχτα όλα τα πρωτότοκα τέκνα των Αιγυπτίων θανατώθηκαν. Τότε ο βασιλιάς έστειλε στον λαό του Ισραήλ το μήνυμα: «Σηκώθητε, εξέλθετε εκ μέσου του λαού μου . . . και υπάγετε, λατρεύσατε τον Κύριον, καθώς είπετε » (Έξοδ. 12:31.) Οι Ισραηλίτες έφυγαν από την Αίγυπτο σαν ελεύθερο έθνος. Ο Κύριος είχε διατάξει τον ετήσιο εορτασμό του Πάσχα. Τους είχε πει: «Και όταν σας λέγωσιν οι υιοί σας, Τι σημαίνει εις εσάς η λατρεία αύτη; Θέλετε αποκρίνεσθαι, Τούτο είναι η θυσία του Πάσχα εις τον Κύριον, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους.» (Έξοδ. 12:26, 27.) Έτσι επαναλαμβάνονταν από γενεά σε γενεά η ιστορία της θαυμαστής αυτής απελευθέρωσης. ΖΧ 51.2

Την τελετή του Πάσχα ακολουθούσε η επταήμερη γιορτή με άζυμο ψωμί. Τη δεύτερη μέρα της γιορτής παρουσίαζαν στον Κύριο τα πρωτογεννήματα του θερισμού, ένα δεμάτι κριθάρι. Όλες οι τελετές του εορτασμού συμβόλιζαν το έργο του Χριστού. Η απελευθέρωση του Ισραήλ από την Αίγυπτο ήταν ένα μάθημα που το Πάσχα είχε σκοπό να υπενθυμίσει. Το σφαγμένο αρνί, το άζυμο ψωμί, τα πρωτογεννήματα, απεικόνιζαν όλα το Σωτήρα. ΖΧ 51.3

Για το μεγαλύτερο μέρος του λαού στην εποχή του Χριστού, η τήρηση αυτής της γιορτής είχε καταντήσει τυπολατρία. Τι μεγάλη σημασία είχε για τον Υιό του Θεού! ΖΧ 52.1

Για πρώτη φορά, ο Ιησούςως παιδίαντίκριζε το ναό. Έβλεπε τους λευκοντυμένους ιερείς να εκτελούν με επισημότητα την υπηρεσία τους. Παρακολουθούσε το θύμα να αιμορραγεί πάνω στο θυσιαστήριο. Έσκυψε ευλαβικά σε στάση προσευχής μαζί με τους άλλους προσκυνητές, ενώ το σύννεφο του θυμιάματος ανέβαινε προς το Θεό. Παρακολουθούσε τις εντυπωσιακές ιεροτελεστίες της πασχαλινής γιορτής. Μέρα με τη μέρα αντιλαμβάνονταν ευκρινέστερα τη σημασία τους. Κάθε πράξη φαίνονταν να συνδέεται με τη δική Του ζωή. Νέες παρορμήσεις ξυπνούσαν μέσα Του. Σιωπηλός και απορροφημένος, φαίνονταν να μελετά ένα μεγάλο πρόβλημα. Το μυστήριο της αποστολής Του αποκαλυπτόταν στο Σωτήρα. ΖΧ 52.2

Εκστασιασμένος από την ενατένιση των σκηνών αυτών, δεν παρέμεινε πλάι στους γονείς Του. Θέλησε να μείνει μόνος Του. Όταν η τελετή του Πάσχα είχε τελειώσει, ο Ιησούς παρέμεινε στην αυλή του ναούκαι όταν οι προσκυνητές έφυγαν από την Ιερουσαλήμ, Εκείνος αφέθηκε πίσω. ΖΧ 52.3

Σε αυτή την επίσκεψή τους στην Ιερουσαλήμ, οι γονείς του Ιησού θέλησαν να Τον φέρουν σε επαφή με τους μεγάλους δασκάλους του Ισραήλ. Ενώ υπάκουε με κάθε λεπτομέρεια στο λόγο του Θεού, δεν προσαρμόζονταν όμως με τις συνήθειες και τις ιεροτελεστίες των ραβίνων. Ο Ιωσήφ και η Μαρία έλπιζαν ότι ίσως θα μάθαινε να σέβεται τους μορφωμένους ραβίνους και να δίνει μεγαλύτερη προσοχή στις αξιώσεις τους. Αλλά μέσα στο ναό ο Ιησούς είχε διδαχτεί κατευθείαν από το Θεό. Ότι είχε λάβει, άρχισε αμέσως να το μεταδίδει. ΖΧ 52.4

Εκείνη την εποχή ένα διαμέρισμα που επικοινωνούσε με το ναό χρησίμευε σαν ιερατική σχολή, κατά το πρότυπο των σχολών των προφητών. Εδώ συγκεντρώνονταν διακεκριμένοι ραβίνοι μαζί με τους μαθητές τους. Εδώ ήρθε και ο μικρός Ιησούς. Καθισμένος στα πόδια αυτών των σοβαρών, μορφωμένων ανθρώπων, άκουγε τη διδασκαλία τους. Σαν ένας που αναζητά τη σοφία, υπέβαλε ερωτήσεις στους δασκάλους εκείνους σχετικά με τις προφητείες και τα γεγονότα τα οποία έδειχναν την έλευση του Μεσσία. ΖΧ 52.5

Ο Ιησούς παρουσίασε τον εαυτό Του σαν έναν που διψά για τη γνώση του Θεού. Οι ερωτήσεις Του σχετίζονταν με σημαντικές αλήθειες που από καιρό είχαν εξαφανιστεί, αν και ήταν πολύ ζωτικές για τη σωτηρία των ψυχών. Κάθε ερώτηση, έδειχνε πόσο περιορισμέ νη και επιφανειακή ήταν η σοφία των πολυμαθών εκείνων ανθρώπων. Ταυτόχρονα, φανέρωνε ένα θεϊκό μάθημα και παρουσίαζε την αλήθεια μέσα σε ένα καινούργιο πλαίσιο. Οι ραβίνοι μιλούσαν για το υπέροχο μεγαλείο που θα προσέδιδε η έλευση του Μεσσία στο ιουδαϊκό έθνος. Ο Ιησούς όμως τους παρουσίασε την προφητεία του Ησαΐα και τους ρώτησε για τη σημασία των γραπτών που ανέφεραν τα πάθη και το θάνατο του Αμνού του Θεού. ΖΧ 52.6

Οι νομοδιδάσκαλοι με τη σειρά τους Του απηύθυναν ερωτήσεις και έμειναν κατάπληκτοι από τις απαντήσεις Του. Με παιδική απλότητα επαναλάμβανε τα λόγια της Γραφής αποδίδοντας σε αυτά μια βαθειά ερμηνεία που οι σοφοί εκείνοι άνδρες δεν είχαν ποτέ τους συλλάβει. Αν γίνονταν δεκτές οι κατευθύνσεις της αλήθειας που Αυτός υπέδειξε, θα είχαν επιφέρει μεταρρύθμιση στη θρησκεία της εποχής. Θα είχε αφυπνιστεί ένα βαθύ ενδιαφέρον για τα πνευματικά και όταν ο Ιησούς θα άρχιζε τη διακονία Του, πολλοί θα ήταν έτοιμοι να Τον δεχτούν. ΖΧ 53.1

Οι ραβίνοι γνώριζαν ότι ο Ιησούς δεν είχε διδαχτεί στα σχολεία τους. Οι γνώσεις Του όμως ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δικές τους. Σε αυτό το μυαλωμένο αγόρι της Γαλιλαίας διέκριναν ένα λαμπρό μέλλον. Ήθελαν να Τον κάνουν μαθητή τους για να γίνει μια μέρα δάσκαλος του Ισραήλ. Ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη της μόρφωσής Του γιατί πίστευαν ότι μια τέτοια εξαιρετική διάνοια έπρεπε να διαπλαστεί από αυτούς. τους ίδιους. ΖΧ 53.2

Τα λόγια του Ιησού συγκίνησαν τις καρδιές τους όσο ποτέ άλλοτε ανθρώπινα λόγια δεν τους είχαν συγκινήσει. Ο Θεός προσπαθούσε να διαφωτίσει αυτούς τους αρχηγούς του Ισραήλ και χρησιμοποίησε το μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπορούσε κανείς να τους πλησιάσει. Με την υπερηφάνεια που τους διέκρινε, θα το θεωρούσαν γελοίο να παραδεχτούν ότι κάποιος άλλος θα ήταν σε θέση να τους διδάξει. Αν ο Χριστός είχε παρουσιαστεί σαν να προσπαθούσε να τους διδάξει, δεν θα είχαν καταδεχθεί να Τον ακούσουν. Με αυτό τον τρόπο κολακεύονταν ότι αυτοί Τον δίδασκαν, ή τουλάχιστον δοκίμαζαν τις γνώσεις Του από τις Γραφές. Η χαρακτηριστική της ηλικίας Του μετριοφροσύνη και η χάρη του Ιησού αφόπλισαν τις προκαταλήψεις τους. Χωρίς να το καταλάβουν, ο νους τους γίνονταν επιδεκτικός στο Λόγο του Θεού και το Άγιο Πνεύμα μιλούσε στις καρδιές τους. ΖΧ 53.3

Δεν μπορούσαν παρά να δουν ότι οι δικές τους προσδοκίες για το Μεσσία δεν στηρίζονταν στις προφητείες. Δεν ήθελαν όμως να απαρνηθούν τις θεωρίες τους που κολάκευαν τη φιλοδοξία τους. Δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι είχαν παρερμηνεύσει τις Γραφές που ισχυρίζονταν ότι δίδασκαν. Η ερώτηση τριγύριζε από τον ένα στον άλλο: Πως αυτός ο νέος ξέρει γράμματα αφού δεν έμαθε; Το φώς έλαμπε μέσα στο σκότος, αλλά, «η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.» (Ιωάν. 1:5.) ΖΧ 53.4

Εν τω μεταξύ ο Ιωσήφ και η Μαρία περνούσαν μεγάλη αγωνία και στενοχώρια. Ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ είδαν ότι ο Ιησούς έλειπε, αλλά δεν ήξεραν ότι είχε μείνει πίσω. Η εξοχή ήταν τότε πυκνοκατοικημένη και τα καραβάνια από τη Γαλιλαία ήταν πολύ μεγάλα. Επικρατούσε μεγάλη σύγχυση καθώς αναχωρούσαν από την πόλη. Στο δρόμο, η χαρά που προξενούσε το ταξίδι με φίλους και γνωστούς απορρόφησε την προσοχή τους και δεν πρόσεξαν την απουσία Του μέχρι που βράδιασε. Καθώς σταμάτησαν για να αναπαυθούν, τους έλλειψε το πρόθυμο χέρι βοήθειας του παιδιού τους. Υποθέτοντας ότι βρίσκεται με άλλους της συντροφιάς τους, δεν ανησύχησαν. Παρόλο που ήταν νέος, Του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και περίμεναν ότι θα τους βοηθούσε, προφταίνοντας τις ανάγκες τους όπως έκανεπάντοτε. Αλλά τώρα ο φόβος τους κυρίεψε. Τον αναζήτησαν παντού ανάμεσα στους συνταξιδιώτες, αλλά μάταια. Τρομοκρατημένοι θυμήθηκαν πως ο Ηρώδης προσπάθησε να Τον εξοντώσει όταν ακόμη ήταν βρέφος. Κακά προαισθήματα γέμισαν την καρδιά τους και με αυστηρότητα κατέκριναν τον εαυτό τους. ΖΧ 54.1

Επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ συνέχισαν την αναζήτησή τους. Την επομένη, καθώς αναμίχθηκαν με τους προσκυνητές στο ναό, μια γνώριμη φωνή τράβηξε την προσοχή τους. Δεν μπορούσαν να είχαν γελαστεί. Καμιά άλλη φωνή δεν ήταν τόσο σοβαρή και θερμή αλλά και τόσο μελωδική σαν τη δική Του. ΖΧ 54.2

Βρήκαν τον Ιησού στο σχολείο των ραβίνων. Αν και χάρηκαν τόσο πολύ που Τον βρήκαν, δεν μπορούσαν όμως να ξεχάσουν τη λύπη και την αγωνία που πέρασαν. Όταν ο Ιησούς αντάμωσε με τους γονείς Του, η μητέρα Του Τονεπίπληξε: «Τέκνον, διατί έπραξες εις ημάς ούτως; ιδού ο πατήρ Σου και εγώ καταλυπούμενοι Σε εζητούμεν.» Η απάντηση του Ιησού ήταν: «Διατί Με εζητείτε; δεν ηξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός Μου;» Επειδή δεν φαίνονταν να καταλαβαίνουν τα λόγια Του, έδειξε προς τον Ουρανό. Στο πρόσωπό Του καθρεφτίζονταν ένα φώς που τους γέμισε με θαυμασμό. Η θεότητά Του έλαμψε μέσα από την ανθρωπότητά Του. Στο ναό όπου Τον βρήκαν άκουσαν τη συνομιλία Του με τους ραβίνους και έμειναν κατάπληκτοι από τις ερωταπαντήσεις Του. Τα λόγια Του ξεκίνησαν μια συνοχή συλλογισμών που δεν επρόκειτο ποτέ να λησμονήσουν. ΖΧ 54.3

Και η ερώτηση που τους απηύθυνε περιείχε ένα μάθημα. «Δεν ηξεύρετε,» τους είπε, «ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός Μου;» Ο Ιησούς ήταν απασχολημένος με το έργο που είχε έρθει να κάνει αλλά ο Ιωσήφ και η Μαρία είχαν παραμελήσει το δικό τους. Ο Θεός τους είχε κάνει μεγάλη τιμή εμπιστευόμενος σε αυτούς τον Υιό Του. Άγιοι άγγελοι είχαν κατευθύνει την πορεία του Ιωσήφ για να προστατεύσουν τη ζωή του Ιησού. Τώρα Τον είχαν χάσει για μια ολόκληρη μέρα, ενώ δεν έπρεπε να Τον είχαν ξεχάσει ούτε για μια στιγμή. Όταν συνήλθαν από την ανησυχία τους, αντί να κατακρίνουν τον εαυτό τους, έριξαν την κατηγορία επάνω Του. ΖΧ 55.1

Ήταν φυσικό για τους γονείς του Ιησού να Τον θεωρούν σαν δικό τους παιδί. Κάθε μέρα ήταν μαζί τους, η ζωή Του σε γενικές γραμμές έμοιαζε με τη ζωή των άλλων παιδιών και δυσκολεύονταν να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι ήταν Υιός του Θεού. Κινδύνευαν να μη εκτιμήσουν δεόντως την ευλογία που τους είχε δοθεί με την παρουσία του Λυτρωτή του κόσμου ανάμεσά τους. Η λύπη του αποχωρισμού τους από Αυτόν και η ευγενική επίπληξη που περιείχαν τα λόγια Του, όλα αυτό είχαν σκοπό να τους εντυπώσουν την ιερότητα της ευθύνης τους. ΖΧ 55.2

Στην απάντηση προς την μητέρα Του, ο Ιησούς έδειξε για πρώτη φορά ότι είχε επίγνωση της σχέσης Του με το Θεό. Πριν από τη γέννησή Του, ο άγγελος είχε πει στη Μαρία: «Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή και θέλει δώσει εις Αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός Αυτού και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας.» (Λουκ. 1:32, 33.) Η Μαρία διαλογίζονταν τα λόγια αυτά στην καρδιά της. Αλλά ενώ πίστευε ότι το παιδί της θα γίνονταν ο Μεσσίας του λαού του Ισραήλ, δεν καταλάβαινε όμως την αποστολή Του. Και πάλι δεν κατανόησε τη σημασία των λόγων Του. Κατάλαβε μόνο ότι αποκήρυττε την συγγένειά Του με τον Ιωσήφ και διακήρυττε την συγγένεια Του με το Θεό. ΖΧ 55.3

Ο Ιησούς δεν αγνοούσε τη συγγένειά Του με τους επίγειους γονείς Του. Επέστρεψε μαζί τους από την Ιερουσαλήμ στο σπίτι τους και τους βοηθούσε στην επίμοχθη ζωή τους. Έκρυψε στην καρδιά Του το μυστήριο της αποστολής Του, περιμένοντας υποτακτικά να αναλάβει το έργο Του την κατάλληλη στιγμή. Επί δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη Του δήλωση ως Υιού του Θεού, αναγνώριζε το δεσμό που Τον ένωνε με το σπίτι Του στη Ναζαρέτ και εκτελούσε τα καθήκοντα Του σαν γιος, αδελφός, φίλος και πολίτης. ΖΧ 55.4

Από τη στιγμή που αποκαλύφτηκε στον Ιησού η αποστολή του στο ναό, ήθελε να αποφύγει την επαφή με τα πλήθη. Επιθυμούσε να επιστρέφει από την Ιερουσαλήμ αθόρυβα μαζί με εκείνους που γνώριζαν το μυστικό της ζωής Του. Με τις τελετές του Πάσχα, ο Θεός ζητούσε να καλέσει το λαό Του μακριά από τις κοσμικές Φροντίδες και να τους θυμίσει το θαυμάσιο έργο της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο. Στο έργο αυτό ο Θεός επιθυμούσε να δουνμια υπόσχεση της απελευθέρωσής τους από την αμαρτία. Όπως το αίμα του σφαγμένου αρνιού προστάτευε τα σπίτια των Ισραηλιτών, έτσι και το αίμα του Χριστού προορίζονταν να σώσει τις ψυχές τους. Θα μπορούσαν να σωθούν μέσω του Χριστού αν θα ζούσαν με πίστη τη δική Του ζωή. Η συμβολική λειτουργία είχε αξία μόνο όταν οδηγούσε τους προσκυνητές στο Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα. Ο Θεός ήθελε να τους εντάξει στην προσεκτική μελέτη και περισυλλογή σχετικά της αποστολής του Χριστού. Καθώς τα πλήθη αναχωρούσαν από την Ιερουσαλήμ, η έξαψη του ταξιδιού και της κοινωνικής συναναστροφής απορροφούσαν την προσοχή τους τις περισσότερες φορές και έτσι ξεχνούσαν τις τελετές που είχαν παρακολουθήσει. Ο Σωτήρας δεν έλκονταν από τη συντροφιά τους. ΖΧ 56.1

Αν ο Ιωσήφ και η Μαρία βάδιζαν μόνοι τους από την Ιερουσαλήμ με τον Ιησού, Αυτός ήλπιζε να κατευθύνει τις σκέψεις τους στις προφητείες των παθών του Σωτήρα. Πάνω στο Γολγοθά ο Ιησούς προσπάθησε να ελαφρύνει τον πόνο της Μητέρας Του. Σε αυτή την περίπτωση, πάλι αυτή σκεπτόταν. Η Μαρία θα ήταν μάρτυρας της τελευταίας Του αγωνίας και ο Ιησούς ήθελε από τώρα να καταλάβει την αποστολή Του, ώστε να πάρει δύναμη για να αντέξει όταν η ρομφαία θα διαπερνούσε την ψυχή της. Καθώς ο Ιησούς είχε αποχωριστεί από αυτή και εκείνη Τον αναζητούσε τρείς μέρες λυπημένη. Όταν Αυτός θα προσφέρονταν για τις αμαρτίες του κόσμου, θα Τον έχανε πάλι για τρείς μέρες. Μετά την ανάστασή Του, η λύπη της θα μετατρέπονταν σε χαρά. Αλλά πόσο καλύτερα θα μπορούσε να υποφέρει την αγωνία του θανάτου Του αν είχε κατανοήσει τις Γραφές στις οποίες ο Χριστός προσπαθούσε τώρα να στρέψει τη σκέψη της! ΖΧ 56.2

Αν ο Ιωσήφ και η Μαρία διατηρούσαν πάντοτε τη στενή επαφή με το Θεό μέσω της προσευχής και της μελέτης, θα είχαν αναγνωρίσει την ιερότητα της αποστολής τους και δεν θα είχαν χάσει τον Ιησού από τα μάτια τους. Με την αμέλεια μιας μέρας έχασαν το Σωτήρα.Αυτή η αμέλεια τους στοίχισε τρείς μέρες εναγώνιας αναζήτησης για να Τον βρουν. Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Με μάταιες συζητήσεις, επικριτικές ομιλίες, ή την παραμέληση της προσευχής, μπορούμε σε μια μέρα να χάσουμε την παρουσία του Σωτήρα και πιθανόν να χρειαστεί πολυήμερη εναγώνια αναζήτηση μέχρι να Τον ξαναβρούμε και να κερδίσουμε πάλι την ειρήνη που χάσαμε. ΖΧ 56.3

Στις συναναστροφές μας πρέπει να προσέχουμε μη τυχόν και ξεχάσουμε τον Ιησού και κάποια στιγμή έπειτα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι μαζί μας. Ότανμας απορροφούν κοσμικές υποθέσεις και δεν σκεπτόμαστε Εκείνον στον οποίο συγκεντρώνονται όλες μας οι ελπίδες για την αιώνια ζωή, αποχωριζόμαστε από τον Ιησού και τους ουράνιους αγγέλους. Αυτές οι άγιες υπάρξεις δεν μπορούν να παραμείνουν όπου η παρουσία του Σωτήρα δεν είναι επιθυμητή και όπου η απουσία Του δεν γίνεται αισθητή. Να γιατί παρατηρείται τόσο συχνά αποθάρρυνση ανάμεσα σε εκείνους που ομολογούν ότι είναι οπαδοί του Χριστού. ΖΧ 57.1

Πολλοί παρακολουθούν τις θρησκευτικές λειτουργίες και ο λόγος του Θεού τους παρηγορεί και τους αναζωογονεί. Παραμελώντας όμως τη μελέτη, την επαγρύπνηση και την προσευχή, χάνουν την ευλογία που έλαβαν και αισθάνονται ένα ακόμη μεγαλύτερο κενό από ότι πριν τη λάβουν. Συχνά σκέπτονται ότι ο Θεός τους συμπεριφέρεται σκληρά. Δεν βλέπουν ότι το λάθος είναι δικό τους. Αποχωρίζονται το Χριστό και αποκλείουν το φώς της παρουσίας Του. ΖΧ 57.2

Θα μας έκανε καλό αν περνούσαμε μια ώρα κάθε μέρα μελετώντας τη ζωή του Χριστού, εξετάζοντας με λεπτομέρεια, βοηθώντας τη φαντασία μας να συλλάβει κάθε σκηνή, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες της ζωής Του. Καθώς σκεπτόμαστε τη μεγάλη θυσία Του για μας, η εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν θα αυξάνεται, η αγάπη μας θα δυναμώνει και θα εμποτιστούμε περισσότερο από το Πνεύμα Του. Αν τελικά θέλουμε να σωθούμε, πρέπει να μάθουμε το μάθημα της μετάνοιας και ταπείνωσης στα πόδια του σταυρού. ΖΧ 57.3

Στις συναναστροφές μας μπορούμε να γίνομε ευλογία ο ένας στον άλλον. Αν ανήκουμε στο Χριστό, οι πιο γλυκές σκέψεις μας θα στρέφονται σε Αυτόν. Θα αγαπούμε να συζητούμε για Αυτόν και καθώς μιλάμε ο ένας στον άλλον για την αγάπη Του, οι καρδιές μας θα μαλακώνουν από τη θεϊκή επιρροή. Ατενίζοντας την ωραιότητα του χαρακτήρα Του, θα «μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου » (Β ', Κορ3:18.) ΖΧ 57.4