Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 60—Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 20:20-28,
Μάρκ. 10:32-45, Λουκ. 18:31-34. ΖΧ 513.1

Η εποχή του Πάσχα πλησίαζε και ο Ιησούς κατευθύνθηκε πάλι προς την Ιερουσαλήμ. Στην καρδιά Του ένοιωθε τη γαλήνη της τέλειας σύμπνοιας με το θέλημα του Πατέρα και βάδιζε πρόθυμα προς τον τόπο της θυσίας. Ένα αίσθημα μυστηρίου, αμφιβολίας και φόβου κατέλαβε τους μαθητές. «Ο Ιησούς προπορεύετο αυτών, και εθαύμαζον, και ακολουθούντες εφοβούντο.» ΖΧ 513.2

Πάλι Ο Ιησούς κάλεσε πάλι τους δώδεκα γύρω Του και σαφέστερα από ποτέ άλλοτε τους μίλησε για την προδοσία και για τα πάθη Του. «Ιδού,» τους είπε, «αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και θέλουσιν εκτελεσθή πάντα τα γεγραμμένα δια των προφητών εις τον Υιόν του ανθρώπουδιότι θέλει παραδοθή εις τα έθνη, και θέλει εμπαιχθή, και υβρισθήκαι μαστιγώσαντες θέλουσι θανατώσει Αυτόν, και τη τρίτη ημέρα θέλει αναστηθή. Και αυτοί δεν εννόησαν ουδέν εκ τούτων και ήτο ο λόγος ούτος κεκρυμμένος απ’ αυτών, και δεν εννόουν τα λεγάμενα.» ΖΧ 513.3

Μόλις προ ολίγου δεν είχαν διακηρύξει παντού, «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών;» Ο Ίδιος ο Χριστός δεν είχε υποσχεθεί ότι πολλοί θα κάθονταν με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία του Θεού; Δεν είχε υποσχεθεί σε αυτούς που τα εγκατέλειψαν όλα για χάρη Του εκατονταπλάσιες ευλογίες σε αυτή τη ζωή και συμμετοχή στη βασιλεία Του, καθισμένοι δηλαδή σε θρόνους κρίνοντας τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ; Τώρα τους είχε πειακόμη όλα όσα έγραψαν οι προφήτες για Αυτόν και θα εκπληρώνονταν. Δεν είχαν προαγγείλει οι προφήτες τη δόξα της βασιλείας του Μεσσία; Κάνοντας αυτούς τους συλλογισμούς, τα λόγια Του για προδοσία, κατατρεγμό και θάνατο τους φαίνονταν αόριστα και σκοτεινά. Όσο μεγάλες δυσκολίες και αν μεσολαβούσαν, εκείνοι πίστευαν στην άμεση εγκαθίδρυση της βασιλείας. ΖΧ 513.4

Ο Ιωάννης, ο γιος του Ζεβεδαίου, ήταν ένας από τους δύο πρώτους μαθητές που ακολούθησαν τον Ιησού. Αυτός και ο αδελφός του ο Ιάκωβος ανήκαν στην πρώτη ομάδα που είχαν αφήσει τα πάντα για να Τον υπηρετήσουν. Με χαρά είχαν εγκαταλείψει φίλους και οικογένεια για να είναι μαζί Του. Είχαν περπατήσει και είχαν μιλήσει μαζί Του. Μαζί Του ήταν στην ησυχία του σπιτιού, μαζί και στις δημόσιες συγκεντρώσεις. Είχε καθησυχάσει τους φόβους τους, τους είχε ελευθερώσει από κινδύνους, τους είχε ανακουφίσει από βάσανα, τους είχε παρηγορήσει στη λύπη τους και τους είχε διδάξει με υπομονή και τρυφερότητα ώστε οι καρδιές τους να φαίνονταν ενωμένες μαζί Του. Με όλη τη θέρμη της αγάπης τους επιθυμούσαν να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στη βασιλεία Του. Σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία ο Ιωάννης κάθονταν δίπλα στο Σωτήρα και ο Ιάκωβος επιθυμούσε να τιμηθεί και αυτός με μια παρόμοια στενή σχέση μαζί Του. ΖΧ 514.1

Η μητέρα τους ήταν ακόλουθος του Χριστού και Τον είχε εξυπηρετήσει στις ανάγκες Του ξοδεύοντας από τα υπάρχοντά της. Με μητρική αγάπη και φιλοδοξία για τους γιούς της, λαχταρούσε να τους δει να τιμηθούν με την ανώτερη θέση στη νέα βασιλεία. Για αυτό το λόγο τους ενθάρρυνε να υποβάλουν το αίτημά τους. ΖΧ 514.2

Μητέρα και γιοί παρουσιάσθηκαν μαζί στον Ιησού ζητώντας Του να εκπληρώσει την παράκλησή τους που τόσο βαθιά υπέθαλπαν στις καρδιές τους. ΖΧ 514.3

«Τι θέλετε να κάμω εις εσάς;» τους ρώτησε ο Χριστός. ΖΧ 514.4

Η μητέρα απάντησε: «Ειπέ να καθίσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου, είς εκ δεξιών Σου, και είς εξ αριστερών, εν τη βασιλεία Σου.» ΖΧ 514.5

Στοργικά ο Ιησούς υπομένει χωρίς να τους επιπλήξει για την εγωιστική τους απαίτηση να προτιμηθούν από τους αδελφούς τους. Διαβάζει την καρδιά τους και γνωρίζει τη βαθιά τους αφοσίωση σε Αυτόν. Η αγάπη τους δεν είναι απλώς ανθρώπινη συμπάθεια. Αν και μολυσμένοι από γήινες ανθρώπινεςσυνήθειες της, απορρέει αγάπη από την πηγή της δικής Του λυτρωτικής αγάπης. Δεν τους επιπλήττει, αλλά προσδίδει μεγαλύτερο βάθος και αγνότητα στην αγάπη τους. Τους είπε: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε δύνασθε να πίητε το ποτήριον, το οποίον Εγώ μέλλω να πίω, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα, το οποίον Εγώ βαπτίζομαι;» Θυμήθηκαν τα μυστηριώδη λόγια Του που έδειχναν τη δίκη και τα πάθη Του. Απάντησαν όμως με πεποίθηση: «Δυνάμεθα» Θα το θεωρούσαν τη μεγαλύτερη τιμή να αποδείξουν την αφοσίωσή τους συμμεριζόμενοι όλα τα παθήματα του Κυρίου τους. ΖΧ 514.6

«Το μέν ποτήριόν Μου θέλετε πιει, και το βάπτισμα, το οποίον Εγώ βαπτίζομαι, θέλετε βαπτισθη,» τους είπε, εννοώντας ότι μπροστά Του αντί για το θρόνο, διαγράφονταν ο σταυρός με δύο κακοποιούς δεξιά και αριστερά Του για συντρόφους. Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος θα συμμετείχαν στα πάθη του Κυρίου τους. Ο ένας θα πέθαινε πρώτος από τους δώδεκα με αποκεφαλισμό. Ο άλλος θα υπέμεινε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το μόχθο,την αισχύνη και τον κατατρεγμό από όλους. ΖΧ 515.1

«Το να καθίσητε όμως εκ δεξιών Μου και εξ αριστερών Μου,» συνέχισε ο Ιησούς, «δεν είναι Εμού να δώσω, ειμή εις όσους είναι ητοιμασμένον υπό του Πατρός Μου.» Στη βασιλεία του Θεού οι θέσεις δεν παίρνονται με χατίρια. Δεν κερδίζονται ούτε αποκτούνται με αυθαίρετη κατανομή. Είναι το αποτέλεσμα του χαρακτήρα. ΖΧ 515.2

Το διάδημα και ο θρόνος είναι τα τεκμήρια ότι ο άνθρωπος κατόρθωσε να φτάσει σε μια καθορισμένη κατάσταση. Είναι τα τεκμήρια της νίκης κατά του εγώ με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. ΖΧ 515.3

Πολύ αργότερα, όταν οι μαθητές κατανόησαν το Χριστό και συμμερίστηκαν τα πάθη Του, ο Κύριος απεκάλυψε στον Ιωάννη τις προϋποθέσεις που οδηγούν πιο κοντά στη βασιλεία Του. «Όστις νικά,» λέει ο Χριστός, «θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ Εμού εν τω θρόνω Μου, καθώς και Εγώ ενίκησα, και εκάθισα μετά του Πατρός Μου εν τω θρόνω Αυτού.» «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού Μου και δεν θέλει εξέλθει έξω και θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού Μου και το όνομά Μου το νέον.» (Αποκ. 3:21, 12.) Και ο απόστολος Παύλος έγραψετο ίδιο: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος Κριτής.» (Β’ Τιμ. 4:6-8.) ΖΧ 515.4

Εκείνος που θα βρεθεί πλησιέστερα στο Χριστό θα είναι εκείνος που είχε εμποτιστεί βαθύτερα στη Γή από το πνεύμα της αυτοθυσιαζόμενης αγάπης Του. Η αγάπη αυτή «δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται . . . δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν» (Λ’ Κορ. 13:4, 5,) μιας αγάπη που παρακινεί το μαθητή, όπως παρακίνησε τον Κύριό μας, να τα απαρνηθεί όλα, να ζήσει, να εργαστεί και να υποστεί θυσίες ακόμη και το θάνατο, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αυτό το πνεύμα είχε εκδηλωθεί στη ζωή του Παύλου ο οποίος είπε: «Το ζήν εις εμέ είναι ο Χρι στός,» επειδή η ζωή του φανέρωνε το Χριστό στους ανθρώπους «και το αποθανείν κέρδος» — κέρδος για το Χριστό. Ο ίδιος ο θάνατος θα έδειχνε τη δύναμη της χάρης Του και θα συγκέντρωνε ψυχές γύρω Του. Στο προηγούμενο εδάφιο λέει: «Τώρα θέλει μεγαλυνθεί ο Χριστός εν τω σώματί μου, είτε δια ζωής, είτε δια θανάτου.» Φιλιπ 1:21, 20. ΖΧ 515.5

Όταν οι δέκα άκουσαν το αίτημα του Ιακώβου και του Ιωάννη, δυσαρεστήθηκαν πολύ. Η ανώτερη θέση στη βασιλεία ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσε ο καθένας τους για τον εαυτό του. Στο σημείο αυτό θύμωσαν, νομίζοντας ότι οι δύο μαθητές είχαν επιτύχει το σκοπό τους εις βάρος τους. ΖΧ 516.1

Ο ανταγωνισμός για την πρωτοκαθεδρία πήγαινε να ξαναρχίσει, οπότε ο Ιησούς κάλεσε κοντά Του τους αγανακτισμένους μαθητές Του και τους είπε: «Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά ούτω όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν αλλά όστις θέλει να γίνη μέγας εν υμίν, ας είναι υπηρέτης υμών» ΖΧ 516.2

Στα κοσμικά καθεστώτα η θέση ισοδυναμούσε με τη μεγαλοποίηση του ατόμου. Υποτίθεται ότι ο διοικούμενος λαός υπήρχε για το όφελος της διοικούσας αρχής. Η επιρροή, τα πλούτη, και η μόρφωση ήταν τα μεγάλα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι αρχηγοί για να επιβληθούν στις μάζες. Οι ανώτερες τάξεις υφίσταντο να σκέπτονται, να αποφασίζουν, να απολαμβάνουν και να διοικούν. Οι κατώτερες τάξεις να υπακούουν και να υπηρετούν. Η θρησκεία, όπως και όλα τα άλλα, ήταν ζήτημα εξουσίας. Ο λαός ήταν υποχρεωμένος να πιστεύει και να εφαρμόζει ότι διέταζαν οι ανώτεροι. Το δικαίωμα του ανθρώπου να σκέπτεται και να αποφασίζει σαν άνθρωπος για τον εαυτό του, δεν αναγνωρίζονταν καθόλου. ΖΧ 516.3

Ο Χριστός εγκαθίδρυσε μια βασιλεία με διαφορετικές αρχές. Καλούσε τους ανθρώπους όχι για να εξουσιάσουν, αλλά για να υπηρετούν. Έτσι, οι δυνατοί να βαστάζουν τις αδυναμίες των αδυνάτων. Η δύναμη, η θέση, τα ταλέντα, η μόρφωση, δημιουργούσαν στους κατόχους τους μια μεγαλύτερη υποχρέωση να υπηρετούν τους συνανθρώπους τους. Ακόμη και για τον υποδεέστερο μαθητή του Χριστού λέγεται ότι: «Τα πάντα είναι δια σας» (Β’ Κορ. 4.15.) ΖΧ 516.4

«Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν Αυτού λύτρον αντί πολλών.» Βρισκόμενος μεταξύ των μαθητών Του, ο Χριστός ήταν με όλη τη σημασία της λέξης εκείνος που φρόντιζε για όλα, που σήκωνε όλα τα βάρη. Συμμερίζονταν τη φτώχεια τους, εξασκούσε την αυταπάρνηση για χάρη τους, πήγαινε πριν από αυτούς για να προλειαίνει το έδαφος. Πολύ σύντομα θα ολοκλήρωνε το έργο Του πάνω στη Γή, προσφέροντας και τη ζωή Του. Οι αρχές βάση των οποίων ενεργούσε ο Χριστός πρέπει να υποκινούν τα μέλη της εκκλησίας που αποτελούν το σώμα Του. Το σχέδιο και το θεμέλιο της σωτηρίας είναι η αγάπη. Στη βασιλεία του Χριστού μεγαλύτεροι είναι εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμά Του και ενεργούν σαν ποιμένες του ποιμνίου Του. ΖΧ 516.5

Τα λόγια του Παύλου αποκαλύπτουν την πραγματική μεγαλοπρέπεια και την τιμή της χριστιανικής ζωής: «Διότι ελεύθερος ών πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν,» «μή ζητών το ιδικόν μου συμφέρον, αλλά το των πολλών δια να σωθώσι.» (Α’ Κορ. 9.Ί9, 10:33.) ΖΧ 517.1

Σε ζητήματα συνείδησης, η ψυχή πρέπει να αφήνεται ελεύθερη. Κανείς δεν πρέπει να ελέγχει τη σκέψη του άλλου ή να υπαγορεύει το καθήκον του. Ο Θεός χορηγεί σε κάθε άνθρωπο ελευθερία σκέψης και εφαρμογής των προσωπικών του πεποιθήσεων. «Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.» Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να συγχωνευθεί με την ατομικότητα κάποιου άλλου. Όταν είναι ζήτημα αρχών, «ας είναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν.» (Ρωμ. 14:12, 5.) Στη βασιλεία του Χριστού δεν υπάρχει δεσποτική καταδυνάστευση, ούτε εξαναγκαστική συμπεριφορά. Οι άγγελοι του Ουρανού δεν έρχονται στη Γή για να δεσπόζουν και να απαιτούν υποταγή. Βρίσκονται δίπλα μας για να συνεργάζονται σαν κήρυκες της ευσπλαχνίας μαζί με τους ανθρώπους για την εξύψωση της ανθρωπότητας. ΖΧ 517.2

Οι αρχές και τα λόγια της διδασκαλίας του Σωτήρα χαράχτηκαν στη μνήμη του μαθητή της αγάπης με όλη τη θεϊκή τους ομορφιά. Μέχρι τις τελευταίες του μέρες το βάρος της μαρτυρίας του Ιωάννη για τις εκκλησίες ήταν: «Αύτη είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους. ... Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπην ότι Εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν Αυτού έβαλε και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλωμεν τας ψυχάς ημών.» (Α’ Ιωάν. 3:11, 16.) ΖΧ 517.3

Αυτό ήταν το πνεύμα που επικρατούσε στην πρώτη χριστιανική εκκλησία. Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος «του πλήθους των πιστών η καρδία και η ψυχή ήτο μία και ουδέ είς έλεγε ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλά είχον τα πάντα κοινά.» «Ουδέ ήτο τις μεταξύ αυτών ενδεής.» «Και μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού και χάρις μεγάλη ήτο επί πάνταςαυτούς.» (Πράξ. 4:32, 34, 33.) ΖΧ 517.4