Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 59—Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 11:47-54. ΖΧ 506.1

Η Βηθανία ήταν τόσο κοντά στην Ιερουσαλήμ που η είδηση της ανάστασης του Λαζάρου σύντομα έφτασε στην πόλη. Οι Ιουδαίοι αρχηγοί γρήγορα ενημερώθηκαν για τα γεγονότα από τους κατασκόπους που παρέστησαν μάρτυρες του θαύματος. Το Συνέδριο κλήθηκε σε έκτακτη συνέλευση για να αποφασίσουν τι έπρεπε να κάνουν. Ο Χριστός είχε αποδείξει τώρα πληρέστατα την εξουσία Του πάνω στο θάνατο και στον τάφο. Αυτό το γιγαντιαίο θαύμα αποτελούσε την κορυφαία απόδειξη του Θεού στους ανθρώπους ότι είχε στείλει τον Υιό Του στον κόσμο για τη σωτηρία τους. Ήταν μια επίδειξη της θεϊκής δύναμης ικανή να πείσει κάθε λογικό και ευσυνείδητο άνθρωπο. Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου κατέληξαν να πιστέψουν στον Ιησού. Αντίθετα το μίσος των ιερέων εναντίον Του έγινε εντονότερο. Είχαν απορρίψει όλες τις υποδεέστερες αποδείξεις της θεότητάς Του και τώρα εξοργίστηκαν με το καινούργιο αυτό θαύμα. Ο νεκρός είχε αναστηθεί μέσα στο άπλετο φώς της ημέρας και μπροστά σε ένα πλήθος μαρτύρων. Κανένα τέχνασμα δεν θα έφθανε να αμφισβητηθείμια τέτοια τρανή απόδειξη. Αυτός ακριβώς ο λόγος έκανε την έχθρα των ιερέων ακόμη πιο θανάσιμη. Τώρα ήταν αποφασισμένοι περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε να θέσουν τέρμα στο έργο του Χριστού. ΖΧ 506.2

Οι Σαδδουκαίοι, αν και δεν ήταν υπέρ του Χριστού, δεν είχαν όμως αποδειχτεί τόσο κακεντρεχείς εναντίον Του όπως οι Φαρισαίοι. Το μίσος τους δεν ήταν τόσο πικρό. Τώρα όμως είχαν αναστατωθεί τρομερά. Δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών. Στηριζόμενοι στα λεγόμενα επιστημονικά μέσα, ισχυρίζονταν ότι ήταν αδύνατο ένα νεκρό σώμα να επανέλθει στη ζωή. Με τις λίγες λέξεις που πρόφερε ο Χριστός, ολόκληρη η θεωρία τους είχε ανατραπεί. Αποδείχθηκαν ότι αγνοούσαν τόσο τη Γραφή όσο και τη δύναμη του Θεού. Δεν έβλεπαν καμιά δυνατότητα να εξαλείψουν την εντύπωση που είχε δημιουργήσει το θαύμα στο λαό. Πως θα μπορούσαν να στρέψουν τους ανθρώπους από Εκείνον που είχε αποσπάσει τον νεκρό από τον τάφο; Ψευδείς διαδόσεις τέθηκαν σε κυκλοφορία, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί το θαύμα και δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν στα αποτελέσματά του. Μέχρι τότε οι Σαδδουκαίοι δεν είχαν υποστηρίξει τα σχέδια για τη θανάτωση του Χριστού. Αλλά μετά την ανάσταση του Λαζάρου, πήραν απόφαση ότι μόνο με το θάνατό Του θα μπορούσαν να σταματήσουν τις ατρόμητες δημόσιες καταγγελίες Του εναντίον τους. ΖΧ 506.3

Οι Φαρισαίοι πίστευαν στην ανάσταση και δεν μπορεί παρά να δουν καθαρά ότι αυτό το θαύμα αποτελούσε απόδειξη πως ο Μεσσίας βρίσκονταν ανάμεσά τους. Αυτοί πάντοτε είχαν αντισταθεί στο έργο του Χριστού. Εξ’ αρχής Τον μίσησαν επειδή είχε ξεσκεπάσει τις όλο υποκρισία αβάσιμες αξιώσεις τους. Είχε καταρρακώσει το ψευτοκάλυμμα των αυστηρών ιεροτελεστιών τους, κάτω από το οποίο κρύβονταν η ηθική τους δυσμορφία. Η αγνή θρησκεία που Εκείνος δίδασκε είχε κατακρίνει τις επιφανειακές θρησκευτικές απομιμήσεις τους. Διψούσαν να Τον εκδικηθούν για τις αυστηρές επιπλήξεις Του εναντίον τους. Είχαν προσπαθήσει να Τον προκαλέσουν να κάνει ή να πει κάτι που θα τους έδινε την ευκαιρία να Τον καταδικάσουν. Αρκετές φορές είχαν επιχειρήσει να Τον λιθοβολήσουν, αλλά Εκείνος είχε αποσυρθεί ήσυχα και Τον είχαν χάσει από τα μάτια τους. ΖΧ 507.1

Τα θαύματα που έκανε το Σάββατο απέβλεπαν στην ανακούφιση των πασχόντων, αλλά οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να Τον καταδικάσουν σαν παραβάτη του Σαββάτου. Επεδίωξαν να ξεσηκώσουν τους Ηρωδιανούς εναντίον Του. Τον παρουσίασαν ότι σκόπευε να ιδρύσει μια αντίπαλη βασιλεία και συμβουλεύτηκαν εκείνους πως να Τον εξοντώσουν. Προκειμένου να θέσουν τους Ρωμαίους εναντίον Του, παρέστησαν ότι επιζητούσε να ανατρέψει την εξουσία τους. Είχαν δοκιμάσει κάθε πρόφαση για να Τον σταματήσουν την επιρροή που ασκούσεστο λαό. Οι προσπάθειες τους μέχρι τότε είχαν αποτύχει. Τα πλήθη ήταν μάρτυρες των έργων της ευσπλαχνίας Του και άκουγαν την αγνή και άγια διδασκαλία Του, γνωρίζοντας ότι τα έργα και τα λόγια αυτά δεν μπορούσαν να αποδοθούν σε ένα παραβάτη του Σαββάτου ή σε ένα βλάσφημο. Ακόμη και οι αξιωματικοί που είχαν σταλεί από τους Φαρισαίους, επηρεάστηκαν τόσο από τα λόγια Του που δεν τόλμησαν να βάλουν χέρι επάνω Του. Στην απελπισία τους οι Ιουδαίοι εξέδωσαν τελικά ένα διάταγμα που τόνιζε ότι όποιος ομολογούσε ότι πίστευε στον Ιησού δεν θα γίνονταν δεκτός από το σώμα της συναγωγής. ΖΧ 507.2

Έτσι όταν οι ιερείς, οι άρχοντες και οι πρεσβύτεροι συγκεντρώθηκαν για να συσκεφτούν, πήραν την αμετάκλητη απόφαση να κατασιγάσουν Εκείνον που έκανε αξιοθαύμαστα έργα ώστε όλοι να μένουν κατάπληκτοι. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι βρέθηκαν τώρα περισσότερο ενωμένοι μεταξύ τους παρά ποτέ στο παρελθόν. Διαιρημένοι μέχρι τότε, έγιναν ένα στην κοινή τους αντίδραση κατά του Χριστού. Ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ [από την Αριμαθαία]δεν είχαν κληθεί σε αυτό επειδή σε προηγούμενα συμβούλια είχαν αποτρέψει την καταδίκη του Ιησού. Παρόντες στο συνέδριο ήταν άλλοι άνδρες με επιρροή που πίστευαν στον Ιησού, αλλά η επιρροή τους δεν μπόρεσε να επικρατήσει κατά της επιρροής των κακεντρεχών Φαρισαίων. ΖΧ 508.1

Παρόλα αυτά τα μέλη του συμβουλίου δεν ήταν όλα σύμφωνα. Το Συνέδριο εκείνη την εποχή δεν αποτελούσε νομική συνέλευση. Μόλις που η υπόσταση του ήταν ανεκτή. Μερικά από τα μέλη αμφισβητούσαν αν ήταν φρόνιμο να θανατώσουν το Χριστό. Φοβόντουσαν ότι αυτό θα ξεσήκωνε το λαό σε ανταρσία και θα έκανε τους Ρωμαίους να αρνηθούν στο εξής ορισμένες δικαιοδοσίες στο ιερατείο και να αφαιρέσουν από αυτούς τη δύναμη που ασκούσαν. Τους Σαδδουκαίους ένωνε το μίσος τους κατά του Χριστού, αλλά ήταν προσεκτικοί στις κινήσεις τους, φοβούμενοι μήπως οι Ρωμαίοι αφαιρέσουν από αυτούς τα ανώτερά αξιώματα. ΖΧ 508.2

Αυτό το συμβούλιο είχε δημιουργηθεί για να καταστρώσει το θάνατο του Χριστού. Σε αυτό ήταν παρών και ο Μάρτυρας που άκουσε τα αλαζονικά λόγια του Ναβουχοδονόσορ, παρακολούθησε το ειδωλολατρικό συμπόσιο του Βαλτάσαρ και διαπίστωσε αυτοπροσώπως τα αποτελέσματα των λόγων του Χριστού στη Ναζαρέτ, όταν ανήγγειλε ότι Αυτός ήταν ο Κεχρισμένος. Ο Μάρτυρας προσπαθούσε να κάνει τους άρχοντες να καταλάβουν πόσο μεγάλη σημασία είχε αυτό που πήγαιναν να κάνουν. Γεγονότα από τη ζωή του Χριστού παρουσιάστηκαν μπροστά τους με τέτοια γλαφυρότητα που τους αναστάτωσαν. Θυμήθηκαν τη σκηνή στο ναό όταν ο Ιησούς, δωδεκάχρονο τότε παιδί, στάθηκε μπροστά στους μορφωμένους νομοδιδασκάλους, υποβάλλοντάς τους ερωτήσεις που τους έκαναν να θαυμάσουν. Το πρόσφατα θαύμα που είχε γίνει, μαρτυρούσε ότι ο Ιησούς δεν ήταν άλλος παρά ο Υιός του Θεού. Στη διάνοιά τους έλαμψαν με την πραγματική σημασία τα κείμενα της Παλαιός Διαθήκης που αφορούσαν το Χριστό. Συγχυσμένοι και ταραγμένοι, οι άρχοντες διερωτήθηκαν: «Τι κάμνομεν;» Το συμβούλιο διαιρέθηκε. Κάτω από την επιρροή του Αγίου Πνεύματος, οι ιερείς και οι άρχοντες δεν μπορούσαν να βγάλουν από τη σκέψη τους την εντύπωση ότι ήταν θεομάχοι. ΖΧ 508.3

Όταν η σύγχυση έφτασε στο κατακόρυφο, σηκώθηκε από τη θέση του ο αρχιερέας Καϊάφας. Ο Καϊάφας ήταν υπερήφανος και σκληρός άνθρωπος, αγέρωχος και μισαλλόδοξος. Ανάμεσα στους πλησιέστερους συγγενείς του υπήρχαν Σαδδουκαίοι, υπερήφανοι, αναίσχυντοι, χωρίς ηθική υπόσταση, φιλόδοξοι και σκληροί, χαρακτηριστικά που τα έκρυβαν κάτω από ένα κάλυμμα προσποιητής δικαιοσύνης. Ο Καϊάφας είχε μελετήσει τις προφητείες και παρόλο που αγνοούσε την πραγματική τους σημασία, μίλησε με μεγάλη αυθεντία και βεβαιότητα: «Σείς δεν εξεύρετε τίποτε ουδέ συλλογίζεσθε ότι μας συμφέρει να αποθάνη είς άνθρωπος υπέρ του λαού, και να μη απολεσθή όλον το έθνος.» Ακόμη και αν ο Ιησούς ήταν αθώος έπρεπε να φύγει από τη μέση, επέμενε ο αρχιερέας. Ήταν ένας ταραξίας που τραβούσε το λαό κοντά Του, εξασθενώντας την εξουσία των αρχόντων. Αυτός ήταν ένας μόνο και ήταν προτιμότερο να πεθάνει Εκείνος, παρά να αδυνατήσει η εξουσία των αρχόντων. Αν ο λαός έχανε την εμπιστοσύνη του στους αρχηγούς του, η εθνική δύναμη θα χάνονταν. Ο Καϊάφας επέμενε ότι μετά από αυτό το θαύμα πιθανόν οι οπαδοί του Ιησού να σήκωναν επανάσταση. Ο Καϊάφας συνέχισε, λέγοντας: «Τότε θα έρχονταν οι Ρωμαίοιγια να κλείσουν το ναό μας, να καταργήσουν τους νόμους μας και να καταστρέψουν το έθνος μας. Τι αξία έχει η ζωή αυτού του Γαλιλαίου σε σύγκριση με τη ζωή του έθνους; Αν πρόκειται Αυτός να σταθεί εμπόδιο στην ευημερία του λαού του Ισραήλ, δεν θεωρείται ότι προσφέρουμε υπηρεσία στο Θεό απομακρύνοντας Τον; Καλύτερα να χαθεί ένας άνθρωπος παρά να καταστραφεί ολόκληρο το έθνος.» ΖΧ 509.1

Δηλώνοντας ότι ένας άνθρωπος έπρεπε να πεθάνει για το έθνος, ο Καϊάφας έδειξε ότι είχε κάποια γνώση των προφητειών αν και αυτή ήταν πολύ περιορισμένη. Ο Ιωάννης στην αφήγηση αυτής της σκηνής ανατρέχει στην προφητεία και την παρουσιάζει σε όλο το πλάτος και βάθος της σημασίας της. Λέει: «Και ουχί μόνον υπέρ του έθνους, αλλά και δια να συνάξη εις έν τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα.» Πόσο τυφλά ο υπεροπτικός Καϊάφας αναγνώρισε την αποστολή του Σωτήρα! ΖΧ 509.2

Στα χείλη του Καϊάφα αυτή η πολυτιμότατη αλήθεια μετατράπηκε σε ψέμα. Η τακτική που πρότεινε βασιζόταν σε μια αρχή παρμένη από την ειδωλολατρία. Μεταξύ των ειδωλολατρών, η αμυδρότερη συναίσθηση ότι κάποιος έπρεπε να πεθάνει για το καλό της φυλής, είχε καταλήξει στην προσφορά των ανθρωποθυσιών. Έτσι ο Καϊάφας πρότεινε τη θυσία του Χριστού για να σωθεί το ένοχο έθνος, όχι από τις παραβάσεις του αλλά μέσα στις παραβάσεις του, για να εξακολουθήσει να αμαρτάνει. Με αυτό το συλλογισμό του σκέφτηκε να σιγήσει τις διαμαρτυρίες εκείνων που θα τολμούσαν να πουν ότι δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη καμία αιτία άξια θανάτου για τον Ιησού. ΖΧ 510.1

Σε αυτό το συμβούλιο οι εχθροί του Χριστού είχαν αισθανθεί ζωηρές τύψεις. Το Άγιο Πνεύμα είχε φωτίσει τη σκέψη τους, αλλά ο Σατανάς αγωνίστηκε για να κυριαρχήσει σε αυτή. Τους υπενθύμισε τις δυσάρεστες συνέπειες που είχαν υποστεί εξαιτίας του Χριστού. Πόσο λίγο είχε εκτιμήσει ο Χριστός τη δικαιοσύνη τους παρουσιάζοντας μιακατά πολύ ανώτερη δικαιοσύνη που έπρεπε να κατέχουν όλοι αν ήθελαν να είναι τέκνα του Θεού. Αψηφώντας τους τύπους και τις τελετουργίες τους, ενθάρρυνε τους αμαρτωλούς να πηγαίνουν κατευθείαν στο Θεό σαν σε ευσπλαχνικό Πατέρα και να Του γνωστοποιούν τις ανάγκες τους. Έτσι, κατά τη γνώμη τους, είχε καταργήσει το ιερατείο. Είχε αρνηθεί να αναγνωρίσει τη θεολογία των ραβινικών σχολείων. Είχε ξεσκεπάσει την κακή διαγωγή των ιερέων και είχε ζημιώσει ανεπανόρθωτα την επιρροή τους. Είχε βλάψει την εφαρμογή των αποφθεγμάτων και των παραδόσεών τους, δηλώνοντας ότι παρόλο που εφάρμοζαν αυστηρά τον τελετουργικό νόμο, ακύρωναν ουσιαστικά το νόμο του Θεού. Ο Σατανάς τους τα υπενθύμισε όλα αυτά. ΖΧ 510.2

Ο Σατανάς τους υπαγόρευσε να φονεύσουν το Χριστό προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους. Αυτή τη συμβουλή ακολούθησαν. Το γεγονός ότι μπορούσαν να χάσουν την πρόσκαιρη δύναμη που ασκούσαν, σκέφτηκαν ότι ήταν αρκετή αιτιολογία για να πάρουν κάποια απόφαση. Με εξαίρεση μερικών που δεν τολμούσαν να εκφράσουν τη γνώμη τους, το Συνέδριο δέχτηκε τα λόγια του Καϊάφα σαν λόγια του Θεού. Το συμβούλιο ανέπνευσε. Η διαφωνία σταμάτησε. Αποφάσισαν να θανατώσουν το Χριστό με την πρώτη ευκαιρία. Απορρίπτοντας την απόδειξη της θεότητας του Ιησού, οι ιερείς και οι άρχοντες φυλακίστηκαν μόνοι τους μέσα σε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Είχαν παραδοθεί εντελώς στην επιρροή του Σατανά που θα τους γκρέμιζε στο βάραθρο της αιώνιας καταστροφής. Τόσο μεγάλη ήταν η αυταπάτη τους που ένοιωθαν ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους. Έβλεπαν τον εαυτό τους σαν πατριώτες οι οποίοι επιζητούσαν τη σωτηρία του έθνους. ΖΧ 510.3

Παρόλα αυτά το Συνέδριο είχε έντονους φόβους για την λήψη δραστήριων μέτρων κατά του Ιησού, υπό το φόβο μη εξοργιστεί ο λαός και η βία που σχεδίαζαν για Αυτόν στραφεί τότε εναντίον τους. Για αυτό το λόγο το συμβούλιο ανέβαλε την άμεση εκτέλεση της απόφασης που είχε λάβει. Ο Σωτήρας κατάλαβε τη συνωμοσία των ιερέων. Γνώριζε ότι αδημονούσαν να Τον βγάλουν από τη μέση και ότι ο σκοπός τους σύντομα θα εκπληρώνονταν. Αλλά ο Ίδιος δεν έπρεπε να επιταχύνει την κρίση και για αυτό απομακρύνθηκε από την περιοχή εκείνη, παίρνοντας και τους μαθητές μαζί Του. Με το παράδειγμά Του ο Ιησούς τόνισε για μια ακόμη φορά την οδηγία που είχε δώσει στους μαθητές Του: «Όταν σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην.» (Ματθ. 10:23.) Υπήρχε ένας απέραντος αγρός που μπορούσαν να εργαστούν για τη σωτηρία των ψυχών και αν υπήρχε ανάγκη να δείξουν την πιστότητά τους σε Αυτόν, οι δούλοι του Κυρίου δεν έπρεπε να ριψοκινδυνέψουν τη ζωή τους. ΖΧ 511.1

Ο Ιησούς είχε προσφέρει στο σημείο αυτό τρία χρόνια υπηρεσίας στον κόσμο. Το παράδειγμά Του της αυταπάρνησης και της ανιδιοτελούς αγαθοεργίας ήταν μπροστά τους. Η αγνή, υπομονητική και αφοσιωμένη ζωή Του ήταν γνωστή σε όλους. Όμως, η σύντομη αυτή περίοδος των τριών ετών ήταν όλο το διάστημα που μπορούσε ο κόσμος να ανεχτεί την παρουσία του Λυτρωτή του. ΖΧ 511.2

Η ζωή Του υπήρξε ζωή διωγμών και ύβρεων. Κατατρεγμένος από τη Βηθλεέμ από ένα ζηλόφθονο βασιλιά, απορημένος από τους δικούς Του στη Ναζαρέτ, καταδικασμένος σε θάνατο χωρίς αιτία στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς με τους λίγους πιστούς οπαδούς Του βρήκε προσωρινό καταφύγιο σε μια ξένη πόλη. Εκείνος που πάντοτε συγκινείται πάντα από τον ανθρώπινο πόνο, που θεράπευε τους ασθενείς, που έδινε το φώς στους τυφλούς, την ακοή στους κωφούς, τη λαλιά στους βωβούς, που έτρεφε τους πεινασμένους και παρηγορούσε τους πονεμένους, διώχθηκε από τους ανθρώπους για τους οποίους είχε εργαστεί με σκοπό να τους σώσει. Εκείνος που περπάτησε πάνω στα αγριεμένα κύματα και με ένα Του λόγο σίγησε το μανιασμένο βρόγχο τους, Εκείνος που έδιωξε τα δαιμόνια τα οποία Τον ανεγνώριζαν σαν Υιό του Θεού, που τάραξε τον ύπνο του θανάτου, που μάγεψε χιλιάδες ανθρώπους με τα σοφά Του λόγια, δεν μπόρεσε να αγγίξει τις καρδιές εκείνων που τυφλωμένοι από την προκατάληψη και το μίσος, απέρριψαν πεισματικά το φως. ΖΧ 511.3