Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 57—«ΕΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 19:16-22,
Μάρκ. 10:17-22, Λουκ. 18:18-23. ΖΧ 488.1

«Και ενώ εξήρχετο εις την οδόν, έδραμέ τις και γονυπετήσας έμπροσθεν Αυτού, ηρώτα Αυτόν, Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον; » ΖΧ 488.2

Ο νέος που υπέβαλε την ερώτηση αυτή ήταν ένας άρχοντας. Είχε μεγάλη περιουσία και κατείχε υπεύθυνη θέση στην κοινωνία. Είδε την αγάπη που ο Χριστός εκδήλωσε στα παιδιά που Του έφεραν. Είδε πόσο τρυφερά τα δέχθηκε και τα πήρε στην αγκαλιά Του και στην καρδιά. Του γεννήθηκε η αγάπη για το Σωτήρα. Αισθάνθηκε την επιθυμία να γίνει μαθητής Του. Ήταν τόσο βαθιά συγκινήθηκε που, καθώς ο Χριστός έφευγε, έτρεξε πίσω Του και γονατίζοντας μπροστά Του, Του υπέβαλε με σοβαρότητα και ειλικρίνεια την τόσο σπουδαία ερώτηση για την ψυχή του, όπως βέβαια και για την ψυχή του κάθε ανθρώπου. «Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάμω δια να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον;» ΖΧ 488.3

Ο Χριστός είπε: «Τι Με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός, ειμή είς ο Θεός.» Ο Ιησούς ήθελε να δοκιμάσει την ειλικρίνεια του άρχοντα και να μπορέσει να καταλάβει για ποιό λόγο Τον θεωρούσε αγαθό. Είχε συναίσθηση ότι Εκείνος στον οποίο μιλούσε ήταν ο Υιός του Θεού; Ποιά ήταν τα πραγματικά του αισθήματα; ΖΧ 488.4

Ο άρχοντας εκείνος υπολόγιζε πολύ στην προσωπική του δικαιοσύνη. Ουσιαστικά δεν πίστευε ότι υστερούσε σε τίποτε και όμως δεν ήταν εντελώς ικανοποιημένος. Αισθάνονταν πως κάτι του έλλειπε. Δεν θα μπορούσε άραγε ο Ιησούς να τον ευλογήσει, όπως ευλόγησε τα μικρά παιδιά και να ικανοποιήσει αυτή την ψυχική του ανάγκη; ΖΧ 488.5

Απαντώντας στο ερώτημά του, ο Ιησούς του είπε ότι η υπακοή στις εντολές του Θεού ήταν αναγκαία αν ήθελε να αποκτήσει την αιώνια ζωή και ανάφερε μερικές εντολές που φανερώνουν το καθήκον του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του. Η απάντηση του άρχοντα ήταν καταφατική: «Πάντα ταύτα εφύλαξα εκ νεότητάς μου τι μοι λείπει έτι;» ΖΧ 488.6

Ο Ιησούς κοίταξε το νέο στα μάτια σαν να διάβαζε τη ζωή του και να ανασκοπούσε το χαρακτήρα του. Τον αγάπησε και διψούσε να του δώσει εκείνη την ειρήνη, τη χάρη και τη χαρά που θα έφερνε ριζική μεταβολή στο χαρακτήρα του. Του είπε: «Έν σοι λείπει ύπαγε, πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ και ελθέ, ακολούθει Μοι, σηκώσας τον σταυρόν.» ΖΧ 489.1

Ο Χριστός είχε συμπαθήσει αυτό το νέο. Ήξερε ότι ο ισχυρισμός του «Πάντα ταύτα εφύλαξα εκ νεότητάς μου» ήταν ειλικρινής. Ο Λυτρωτής λαχταρούσε να δημιουργήσει μέσα του την οξυδέρκεια που θα τον καταστούσε ικανό να δει την ανάγκη της καθιέρωσης της καρδιάς και της χριστιανικής καλοσύνης. Λαχταρούσε να δει μέσα του μια ταπεινή και συντριμμένη καρδιά που θα αναγνώριζε ότι η υπέρτατη αγάπη της έπρεπε να αποδοθεί στο Θεό και οι ελλείψεις της να καλυφθούν από την τελειότητα του Χριστού. ΖΧ 489.2

Στο πρόσωπο του άρχοντα εκείνου ο Χριστός είδε ακριβώς τη βοήθεια που Του χρειάζονταν,αν αυτός αποφάσιζε να γίνει συνεργάτης Του στο ψυχοσωτήριο έργο Του. Αν ήθελε να καθοδηγηθεί από το Χριστό, θα καθίστατο δύναμη για το καλό. Ο άρχοντας αυτός θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αντιπροσωπεύσει το Χριστό επειδή είχε προτερήματα τα οποία, αν τα συνταύτιζε με το Σωτήρα, θα τον αξίωναν να γίνει δύναμη του Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός τον αγάπησε για το χαρακτήρα του. Στην καρδιά του άρχοντα ξύπνησε η αγάπη για το Χριστό, επειδή η αγάπη γεννά πάλι την αγάπη. Ο Ιησούς επιθυμούσε να τον δει να γίνει συνεργάτης Του. Λαχταρούσε να τον κάνει σαν τον Εαυτό Του, ένα καθρέφτη όπου να αντανακλάται η μορφή του Θεού. Λαχταρούσε να αναπτύξει τα υπέροχα γνωρίσματα του χαρακτήρα του και να τον καθαγιάσει για την υπηρεσία του Κυρίου. Αν ο άρχοντας είχε παραχωρήσει τον εαυτό του στο Χριστό, θα είχε αυξηθεί στην ατμόσφαιρα της παρουσίας Του. Αν είχε κάνει αυτή την επιλογή, πόσο διαφορετικό θα ήταν το μέλλον του! ΖΧ 489.3

«Έν σοι λείπει,» είπε ο Ιησούς. «Εάν θέλης να είσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου, και δος εις τους πτωχούς και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ’ και ελθέ ακολούθει Μοι.» Ο Χριστός διάβαζε την καρδιά του νεαρού άρχοντα. Μόνο ένα πράγμα του έλειπε, αλλά αυτό ήταν ζωτικής σημασίας. Χρειάζονταν την αγάπη του Θεού στην ψυχή Η έλλειψη εκείνη, αν δεν την αναπλήρωνε, θα απέβαινε μοιραία για αυτόν. Όλη του η υπόσταση θα αλλοιώνονταν. Με την εντρύφηση, ο εγωισμός θα αυξάνονταν Για να μπορέσει να δεχτεί την αγάπη του Θεού, έπρεπε η υπέρτατη φιλαυτία του να παραχωρηθεί. ΖΧ 489.4

Ο Χριστός δοκίμασε αυτότον άνθρωπο. Τον κάλεσε να διαλέξει ανάμεσα στον ουράνιο θησαυρό και στο επίγειο μεγαλείο. Μπορούσε να εξασφαλίσει τον ουράνιο θησαυρό αν ακολουθούσε το Χριστό. Το «εγώ» έπρεπε όμως να παραχωρηθεί. Η θέλησή του έπρεπε να υποβληθεί στον έλεγχο του Χριστού. Η αγιοσύνητου ίδιου του Θεού προσφέρονταν στο νεαρό άρχοντα. Είχε το προνόμιο να γίνει γιός του Θεού και συγκληρονόμος του Χριστού στον ουράνιο θησαυρό. Έπρεπε να σηκώσει το σταυρό και να ακολουθήσει το Σωτήρα στο μονοπάτι της αυταπάρνησης. ΖΧ 490.1

Για τον άρχοντα τα λόγια του Χριστού ισοδυναμούσαν πράγματι με την πρόσκληση: «Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε.» (Ιησούς του Ναυή 24:15.) Η επιλογή ανήκε σε αυτόν. Ο Ιησούς λαχταρούσε για την πνευματική μετάλλαξη του. Του έδειξε το τρωτό σημείο του χαρακτήρα του και παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον την έκβαση της υπόθεσης καθώς ο νέος ζύγιζε τα πράγματα! Αν αποφάσιζε να ακολουθήσει το Χριστό, έπρεπε να υπακούσει στα λόγια Του για οτιδήποτε. Έπρεπε να εγκαταλείψει τα φιλόδοξα σχέδιά του. Με τι βαθιά και εναγώνια λαχτάρα, με τι ψυχική δίψα ο Ιησούς παρακολουθούσε το νέο, με την ελπίδα ότι θα δέχονταν την πρόσκληση του Πνεύματος του Θεού! ΖΧ 490.2

Ο Χριστός υπέδειξε τους μοναδικούς όρους που θα έφερναν τον άρχοντα στη θέση όπου θα τελειοποιούσε ένα χριστιανικό χαρακτήρα. Τα λόγια του ήταν λόγια σοφά παρόλο που μπορεί να ηχούσαν κάπως αυστηρά και απαιτητικά. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας για τον άρχοντα ήταν να τα αποδεχτεί και να συμμορφωθεί με αυτά. Η υψηλή κοινωνική του θέση και η περιουσία του ασκούσαν στο χαρακτήρα του μια ανεπαίσθητη επιρροή προς το κακό. Υποθαλπόμενα τα δύο αυτά, θα παραγκώνιζαν το Θεό από την καρδιά του. Είτε λίγο είτε πολύ κατακρατούσε από το Θεό, κατακρατούσε από εκείνο που μείωνε την ηθική του δύναμη και αποδοτικότητα. Επειδή ενδόμυχα υποθάλπονται τα πράγματα αυτού του κόσμου, όσο ασταθή και ανάξια μπορεί να είναι, καταλήγουν στο να απορροφούν τα πάντα. ΖΧ 490.3

Ο άρχοντας κατάλαβε αμέσως τη σημασία των λόγων του Χριστού και λυπήθηκε. Αν είχε συνειδητοποιήσει την αξία του προσφερομένου δώρου, θα είχε καταταγεί αμέσως με τους οπαδούς του Χριστού. Ήταν μέλος του τιμητικού Συμβουλίου των Ιουδαίων και ο Σατανάς τον έβαλε σε πειρασμό με δελεαστικές προοπτικές για το μέλλον. Ήθελε τον ουράνιο θησαυρό, αλλά ήθελε και τις επίγειες απολαβές που του απέδιδαν τα πλούτη του. Λυπόταν που υπήρχαν τέτοιοι όροι. Επιθυμούσε την αιώνια ζωή, χωρίς να θέλει να υποβληθεί στην απαιτούμενη θυσία. Το κόστος της αιώνιας ζωής του φαίνονταν υπερβολικό και «ανεχώρησε λυπούμενος διότι είχε κτήματα πολλά.» ΖΧ 490.4

Ο ισχυρισμός του ότι φύλαξε το νόμο του Θεού δεν ήταν σωστός. Έδειξε ότι τα πλούτη του ήταν το είδωλό του. Δεν μπορούσε να τηρεί τις εντολές του Θεού αφού ο κόσμος κατείχε την πρώτη θέση στην καρδιά του. Αγαπούσε τα δώρα του Θεού περισσότερο από ότι αγαπούσε το Δωρητή. Ο Χριστός είχε προσφέρει στο νέο τη συντροφιά Του. «Ακολούθει Μοι,» του είπε. Για αυτόν ο Σωτήρας δεν είχε τόση σημασία, όση είχε το όνομά του μεταξύ των ανθρώπων και η περιουσία του. Να αρνηθεί τα επίγεια πλούτη του, πράγματα ορατά και χειροπιαστάγια χάρη τουαοράτου ουρανίου θησαυρού, το θεωρούσε πολύ ριψοκίνδυνο. Αρνήθηκε την προσφορά της αιώνιας ζωής και απομακρύνθηκε. Από τότε ο κόσμος έγινε το αντικείμενο της λατρείας του. ΖΧ 491.1

Χιλιάδες περνούν από αυτή τη δοκιμή, ζυγίζοντας το Χριστό με τον κόσμο και πολλοί προτιμούν τον κόσμο. Όπως ο νεαρός άρχοντας, απομακρύνονται και αυτοί από το Σωτήρα λέγοντας μέσα τους: «Δεν θέλομε τον Άνθρωπον αυτόν να άρχη εφ’ ημάς.» ΖΧ 491.2

Η συμπεριφορά του Χριστού προς το νέο αποτελεί παράδειγμα για μας. Ο Θεός μας έδωσε τον κανόνα της συμπεριφοράς τον οποίο κάθε δούλος Του οφείλει να ακολουθεί. Πρόκειται για την υπακοή στο νόμο Του, όχι απλώς μια κατ’ εντολή υπακοή, αλλά μια υπακοή που εισχωρεί στη ζωή και εκδηλώνεται με το χαρακτήρα. Ο Θεός έθεσε το δικό Του πρότυπο του χαρακτήρα για όσους θέλουν να γίνουν υπήκοοι της βασιλείας Του. Μόνο εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν συνεργάτες του Χριστού, μόνο εκείνοι που θα πουν: «Κύριε, ότι είμαι και ότι έχω είναι δικό Σου,» μόνο εκείνοι θα αναγνωριστούν σαν γιοί και θυγατέρες του Θεού. Όλους θα πρέπει να τους απασχολεί η σκέψη τι σημαίνει να επιθυμούν τον Ουρανό και παρόλα αυτά να τον αποστρέφονται εξαιτίας των επιβαλλομένων όρων. Σκεφτείτε τι σημαίνει να πείτε «όχι» στο Χριστό. Ο άρχοντας είπε: Όχι, δεν μπορώ να Σου τα δώσω όλα.» Μήπως λέμε και εμείς το ίδιο; Ο Σωτήρας προθυμοποιείται να συμμεριστεί μαζί μας το έργο που ο Θεός μας έχει αναθέσει να κάνουμε. Προσφέρεται να χρησιμοποιήσει τα μέσα που ο Θεός μας έχει δώσει για να συνεχίσει το έργο Του στον κόσμο. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να μας σώσει. ΖΧ 491.3

Τα περιουσιακά του αγαθά είχαν χορηγηθεί σε αυτόν άρχοντα για να αποδείξει ότι ήταν πιστός οικονόμος. Έπρεπε να τα διαθέσει για να γίνουν ευλογία σε εκείνους που είχαν ανάγκη. Έτσι και τώρα ο Θεός εμπιστεύεται στους ανθρώπους υλικά μέσα, ταλέντα και διάφορες ευκαιρίες για να καταστούν όργανά Του ώστε να βοηθούν τους φτωχούς και τους πάσχοντες. Εκείνος που χρησιμοποιεί τα εμπιστευμένα σε αυτόν δώρα ακολουθώντας το σχέδιο του Θεού, γίνεται συνεργάτης του Σωτήρα. Κερδίζει ψυχές για το Χριστό επειδή αντιπροσωπεύει το χαρακτήρα Του. ΖΧ 492.1

Για αυτούς που όπως ο νεαρός άρχοντας κατέχουν υψηλές εμπιστευτικές θέσεις και υπάρχοντα, ίσως να φαίνεται υπερβολική θυσία να τα παραχωρήσουν όλα για να ακολουθήσουν το Χριστό. Όμως αυτός είναι ο γενικός κανόνας συμπεριφοράς για όλους όσους θέλουν να γίνουν μαθητές Του. Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή. Η παραχώρηση του «εγώ» αποτελεί την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Συχνά φαίνεται επιτακτική και σε γλώσσα που μοιάζει αυταρχική. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος για να σωθεί ο άνθρωπος, παρά μόνο αν αποκοπεί και απαλλαγεί από εκείνα τα πράγματα, θα διαφθαρεί ολόκληρη η ύπαρξή του. ΖΧ 492.2

Όταν οι οπαδοί του Χριστού επιστρέφουν στον Κύριο ότι Του ανήκει, συσσωρεύουν θησαυρούς, οι οποίοι θα τους δοθούν όταν θα ακούσουν τα λόγια: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ . . . είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου.» «Όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις Αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» (Ματθ. 25:23, Εβρ. 12:2.) Η χαρά για τις λυτρωμένες ψυχές, για τις ψυχές που σώθηκαν στην αιωνιότητα είναι η ανταμοιβή όλων όσων βάδισαν στα ίχνη Εκείνου που τους είπε: «Ακολούθει Μοι.» ΖΧ 492.3