Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 53—ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΛΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 9:51-56, 10:1-24 ΖΧ 458.1

Προς το τέλος της διακονίας ΤουΧριστού παρατηρείται μια αλλαγή στον τρόπο της εργασίας του. Μέχρι τότε είχε προσπαθήσει να αποφύγει το θόρυβο και τη δημοσιότητα. Είχε αρνηθεί τις τιμές του πλήθους και έφευγε βιαστικά από τον ένα τόπο στον άλλον, όταν ο λαϊκός ενθουσιασμός για Αυτόν φαίνονταν να γίνεται ασυγκράτητος. Συχνά είχε δώσει εντολή κανείς να μη λέει ότι είναι ο Χριστός. ΖΧ 458.2

Τον καιρό της γιορτής της Σκηνοπηγίας το ταξίδι Του στα Ιεροσόλυμα είχε γίνει με βιαστικό και μυστικό τρόπο. Όταν τα αδέρφια Του επέμεναν να αποκαλυφθεί στον κόσμο σαν Μεσσίας, η απάντησή Του ήταν: «Ο καιρός ο ιδικός Μου δεν ήλθεν έτι.» (Ιωάν.7:6.) Πήγε στην Ιερουσαλήμ απαρατήρητος και μπήκε στην πόλη χωρίς να έχει κοινοποιηθεί ο ερχομός Του και χωρίς να τιμηθεί από τα πλήθη. Αλλά δεν έγινε το ίδιο με το τελευταίο Του ταξίδι. Είχε απομακρυνθεί από την Ιερουσαλήμ για ένα διάστημα εξαιτίας της κακεντρέχειας των ιερέων και των ραβίνων. Τώρα όμως επέστρεφε σε αυτή από ένα παρακαμπτήριο δρόμο κατά τον πιο θεαματικό τρόπο, δίνοντας τέτοια δημοσιότητα στο ταξίδι Του όσο ποτέ άλλοτε. Βάδιζε προς τη μεγάλη Του θυσία και προς αυτή έπρεπε να στραφεί η προσοχή των ανθρώπων. ΖΧ 458.3

«Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου». (Ιωάν. 3:14). Όπως τα βλέμματα όλων των Ισραηλιτών είχαν στραφεί προς το υψωμένο φίδι, το σύμβολο που είχε υποδειχθεί για τη θεραπεία τους, έτσι όλα τα βλέμματα έπρεπε να στραφούν προς το Χριστό, τη θυσία που έφερε στο χαμένο κόσμο τη σωτηρία. ΖΧ 458.4

Η λαθεμένη αντίληψη που είχαν για το έργο του Μεσσία και η έλλειψη πίστης στη θεϊκή φύση του Ιησού είχαν ωθήσει τα αδέρφια Του να Τον πιέσουν να παρουσιαστεί δημόσια στο λαό κατά τη γιορτή της Σκηνοπηγίας. Τώρα με παρόμοιο πνεύμα οι μαθητές ήθελαν να Τον εμποδίσουν να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα. Θυμήθηκαν τα λόγια Του σχετικά με τι Τον περίμενε εκεί, ενώ γνώριζαν τη θανάσιμη εχθρότητα των θρησκευτικών αρχηγών. Πρόθυμα θα απέτρεπαν το Δάσκαλό τους από του να πάει προς τα εκεί. ΖΧ 458.5

Ήταν επώδυνο για το Χριστό να βαδίσει το δρόμο Του έχοντας να παλέψει με τους φόβους, την αποθάρρυνση και την απιστία των αγαπημένων Του μαθητών. Ήταν σκληρό να τους οδηγήσει στην αγωνία και στην απόγνωση που τους περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Ο Σατανάς ήταν πανέτοιμος να φέρει σε πειρασμό τον Υιό του ανθρώπου. Γιατί να πάει τώρα στην Ιερουσαλήμ, στο βέβαιο θάνατο; Παντού γύρω Του υπήρχαν ψυχές που πεινούσαν για το ψωμί της ζωής. Παντού υπήρχαν ασθενείς που περίμεναν το θεραπευτικό Του λόγο. Το έργο που έπρεπε να επιτελεστεί με το Ευαγγέλιο της χάρης Του μόλις είχε αρχίσει. Εκείνος ήταν ακόμη στην κορύφωση της νιότης Του. Γιατί να μη προχωρήσει προς τους απέραντους αγρούς του κόσμου με τα λόγια της χάρης Του, με το άγγιγμα της θεραπευτικής Του δύναμης; Γιατί να μη απολαύσει ο Ίδιος τη χαρά να δώσει φώς και αγαλλίαση σε εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν στο σκοτάδι και στη θλίψη; Γιατί να αφήσει το θερισμό στους ολιγόπι-στους, βραδύνοες και αργοκίνητους μαθητές Του; Γιατί να αντιμετωπίσει τώρα το θάνατο και να αφήσει το έργο Του στα σπάργανα; Ο εχθρός που είχε αντιμετωπίσει το Χριστό στην έρημο, τώρα δεχόταν σφοδρή επίθεση με τρομερούς και πανούργους πειρασμούς. Αν ο Χριστός είχε υποχωρήσει έστω και για μια στιγμή, αν είχε αλλάξει την πορεία Του στο ελάχιστο για να σώσει τον Εαυτό Του, τα όργανα του Σατανά θα είχαν θριαμβεύσει και ο κόσμος θα είχε χαθεί. ΖΧ 459.1

Αλλά Ο Ιησούς «έκαμε στερεάν την απόφασιν να υπάγη εις Ιερουσαλήμ.» Ο μοναδικός κανόνας της ζωής Του ήταν το θέλημα του Πατέρα Του. Όταν στα παιδικά Του χρόνια επισκέφθηκε το ναό, είχε πει στη Μαρία: «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός Μου;» (Λουκ. 2:49.) Στην Κανά, όταν η Μαρία ήθελε να φανερώσει ο Χριστός τη θαυματουργή Του δύναμη, η απάντησή Του ήταν: «Δεν ήλθεν έτι η ώρα Μου.» (Ιωάν. 2:4.) Με τα ίδια λόγια απάντησε στα αδέρφια Του όταν Τον πίεζαν να πάει στη γιορτή. Αλλά στο μεγάλο σχέδιο του Θεού η ώρα όπου έπρεπε να προσφερθεί για τις αμαρτίες των ανθρώπων είχε καθοριστεί.Αυτή η ώρα επρόκειτο να σημάνει σύντομα. Δεν θα υπέκυπτε, ούτε θα δίσταζε. Τα βήματά Του στράφηκαν προς την Ιερουσαλήμ όπου οι εχθροί Του είχαν συνωμοτήσει από καιρό να Του αφαιρέσουν τη ζωή. Τώρα πήγαινε να την καταθέσει. Με σταθερότητα, προχωρούσε προς τον κατατρεγμό, την άρνηση, την απόρριψη, την καταδίκη και το θάνατο. ΖΧ 459.2

«Και απέστειλεν έμπροσθεν Αυτού μηνυτάς, οίτινες πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, δια να κάμωσιν ετοιμασίαν εις Αυτόν.» Ο λαός αρνήθηκε να Τον δεχθεί γιατί κατευθύνονταν προς την Ιερουσαλήμ. Αυτό το ερμήνευσαν σαν ένδειξη ότι ο Χριστός προτιμούσε τους Ιουδαίους τους οποίους εκείνοι μισούσαν θανάσιμα. Αν είχε πάει για να αποκαταστήσει το ναό και τη λατρεία στο όρος Γαριζίν, θα Τον δέχονταν ευχαρίστως. Ωστόσο, πήγαινε στην Ιερουσαλήμ και για αυτό δεν θέλησαν να Τον φιλοξενήσουν. Ούτε καν σκέφθηκαν ότι απέρριπταν το πολυτιμότερο Δώρο του Ουρανού. Ο Ιησούς προσκαλούσε τους ανθρώπους να Τον δεχθούν, τους ζητούσε να Του κάνουν κάποια χάρη με σκοπό να μπορέσει να τους πλησιάσει και να τους προσφέρει τις πολυτιμότερες ευλογίες. Κάθε χάρη που Του έκαναν πληρώνονταν πλουσιοπάροχα. Για τους Σαμαρείτες όμως όλα πήγαν χαμένα εξαιτίας της προκατάληψης και του φανατισμού τους. ΖΧ 460.1

Ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος που είχαν πάει σαν αγγελιοφόροι του Χριστού, δυσαρεστήθηκαν πολύ με την προσβολή που έγινε στον Κύριό τους. Ήταν αγανακτισμένοι που οι Σαμαρείτες Του φέρθηκαν με τόση αγένεια, ενώ Αυτός τους τιμούσε με την παρουσία Του. Μόλις πρόσφατα ήταν μαζί Του στο όρος της Μεταμόρφωσης και Τον είχαν δει να δοξάζεται από το Θεό και να τιμάται από το Μωυσή και από τον Ηλία. Αυτή η κατάφωρη περιφρόνηση από μέρους των Σαμαρειτών, νόμιζαν ότι δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητη χωρίς να τιμωρηθεί υποδειγματικά. ΖΧ 460.2

Επιστρέφοντας στο Χριστό, Του ανέφεραν τα λόγια του λαού και ότι είχαν αρνηθεί ακόμη και να Του προσφέρουν στέγη τη νύχτα. Σκέφθηκαν ότι είχε γίνει εις βάρος Του μια τρομερή αδικία και αντικρίζοντας στο βάθος το όρος Κάρμηλο όπου ο Ηλίας είχε διατάξει να σφαχθούν οι ψευτοπροφήτες, είπαν: «Κύριε, θέλεις να είπωμεν να καταβή πύρ από του ουρανού, και να αφανίση αυτούς, καθώς και ο Ηλίας έκαμε;» Απόρησαν όταν είδαν τον Ιησού να λυπάται για τα λόγια τους και ακόμη περισσότερο ξαφνιάστηκαν όταν άκουσαν την επίπληξή Του: «Δεν εξεύρετε ποίου πνεύματος είσθε σείς διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέση ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώση.» Προχώρησε τότε σε άλλη κωμόπολη. ΖΧ 460.3

Η αποστολή του Χριστού δεν είναι να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να Τον δεχθούν. Ο Σατανάς και οι άνθρωποι που κινούνται από το πνεύμα του επιδιώκουν να παραβιάσουν τη συνείδηση. Με πρόσχημα το ζήλο για τη δικαιοσύνη, οι άνθρωποι που συνασπίζονται με τους πονηρούς αγγέλους, καταθλίβουν τους συνανθρώπους τους προκειμένου να τους πείσουν να ασπαστούν τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Χριστός όμως πάντοτε δείχνει ευσπλαχνικός, πάντοτε προσπαθεί να κερδίσει δείχνοντας την αγάπη Του. Δεν μπορεί να ανεχτεί αντιπαλότητα στην ψυχή ούτε να δεχτεί μερική παραχώρηση. Δέχεται μόνο εθελοντική παράδοση της καρδιάς που ωθείται αποκλειστικά από αγάπη. Η διάθεση να βλάψουμε και να καταστρέψουμε εκείνους που δεν εκτιμούν το έργο μας ή που ενεργούν αντίθετα με τις ιδέες μας είναι η τρανότερη απόδειξη ότι κατεχόμαστε από το πνεύμα του Σατανά. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ανήκει σωματικά, ψυχικά και πνευματικά στο Θεό. Ο Χριστός πέθανε για να λυτρώσει όλους. Τίποτε δεν προσβάλλει το Θεό περισσότερο από όταν τον προσβάλλουν άνθρωποι οι οποίοι, ωθούμενοι από θρησκευτική μισαλλοδοξία, προξενούν θλίψεις σε εκείνους που εξαγοράστηκαν με το αίμα του Σωτήρα. ΖΧ 461.1

«Και σηκωθείς εκείθεν έρχεται εις τα όρια της Ιουδαίας, δια του πέραν του Ιορδάνου και συνέρχονται πάλιν όχλοι πρός Αυτόν και ως εσυνείθιζε, πάλιν εδίδασκεν αυτούς.» (Μάρκ. 10:1.) ΖΧ 461.2

Αρκετάμεγάλο χρονικό διάστημα των τελευταίων μηνών της διακονίας Του ο Χριστός το πέρασε στην Περαία, μια περιοχή στην αντίπερα όχθη του Ιορδάνη. Εκεί τα πλήθη Τον ακολουθούσαν κατά βήμα όπως στην αρχή της διακονίας Του στη Γαλιλαία και επανέλαβε πολλές από τις προηγούμενες διδασκαλίες Του. ΖΧ 461.3

Όπως είχε αποστείλει τους δώδεκα, έτσι «διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν Αυτού, εις πάσαν πόλιν και τόπον, όπου έμελλεν Αυτός να υπάγη.» Αυτοί οι μαθητές πέρασαν ένα διάστημα μαζί Του για να εκπαιδευθούν στο έργο Του. Όταν οι δώδεκα είχαν σταλεί στην πρώτη αποστολή τους, άλλοι μαθητές είχαν τότε συνοδεύσει τον Ιησού στο ταξίδι Του στη Γαλιλαία. Έτσι είχαν το προνόμιο μιας στενής συνεργασίας μαζί Του και μιας άμεσης προσωπικής εκπαίδευσης. Τώρα οι περισσότεροι μαθητές έπρεπε επίσης να πάνε σε μια ξεχωριστή αποστολή. ΖΧ 461.4

Οι οδηγίες που έλαβαν οι εβδομήντα ήταν οι ίδιες με εκείνες που είχαν δοθεί στους δώδεκα, με τη διαφορά ότι η εντολή που δόθηκε στους δώδεκα να μη εισέλθουν στις πόλεις των Εθνικών ή των Σαμαρειτών, δεν δόθηκε στους εβδομήντα. Αν και πριν από σύντομο χρονικό διάστημα οι Σαμαρείτες είχαν απωθήσει το Χριστό, η αγάπη Του για αυτούς δεν άλλαξε. Όταν οι εβδομήντα ξεκίνησαν στο όνομά Του, πρώτα από όλα επισκέφθηκαν τις πόλεις της Σαμάρειας. ΖΧ 461.5

Η προσωπική επίσκεψη του Σωτήρα στη Σαμάρεια, ο έπαινός Του για τον καλό Σαμαρείτη όπως και η ευγνωμονούσα χαρά του λεπρού Σαμαρείτη που ήταν ο μοναδικός από τους δέκα θεραπευμένους που γύρισε να ευχαριστήσει το Χριστό, ήταν πράξεις γεμάτες σημασία για τους μαθητές. Το μάθημα βρήκε βαθιά απήχηση στην καρδιά τους. Στην εντολή που τους έδωσε πριν από την ανάληψή Του, ο Ιησούς ανέφερε τη Σαμάρεια μαζί με την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, σαν τα μέρη όπου έπρεπε πρώτα να κηρύξουν το Ευαγγέλιο. Η διδασκαλία Του τους είχε προετοιμάσει για να εκπληρώσουν αυτή την αποστολή. Όταν πήγαν στη Σαμάρεια στο όνομα του Κυρίου τους, βρήκαν ένα λαό έτοιμο να τους δεχτεί. Οι Σαμαρείτες είχαν ακούσει για τα επαινετικά λόγια του Χριστού και για το φιλανθρωπικό έργο Του στους ομοεθνείς τους. Είδαν ότι παρόλη την αγενή συμπεριφορά τους απέναντι Του, Εκείνος έτρεφε για αυτούς μόνο αγάπη. Με αυτό τον τρόπο κέρδισε τις καρδιές τους. Μετά την ανάληψή Του, καλοδέχθηκαν τους αγγελιοφόρους του Σωτήρα και οι μαθητές συνέλεξαν μια πολύτιμη συγκομιδή ψυχών μεταξύ εκείνων που άλλοτε ήταν θανάσιμοι εχθροί τους. «Κάλαμον συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει, και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβύσει θέλει εκφέρει κρίσιν εν αληθεία.» «Και εν τω ονόματι Αυτού θέλουσιν ελπίσει τα έθνη.» (Ησ. 42:3, Ματθ. 12:21.) ΖΧ 462.1

Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους εβδομήντα, τους έδωσε την εντολή, όπως και στους δώδεκα, να μη επιμένουν να μείνουν εκεί όπου δεν τους ήθελαν. Τους είπε: «Εις ήντινα όμως πόλιν εισέρχεσθε, και δεν σας δέχονται, εξελθόντες εις τας πλατείας αυτής, είπατε, Και τον κονιορτόν όστις εκολλήθη εις ημάς εκ της πόλεώς σας εκτινάσσομεν εις εσάς πλήν τούτο γιγνώσκετε, ότι επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» Αυτό δεν θα το έκαναν από κίνητρα μνησικακίας ή πληγωμένης αξιοπρέπειας, αλλά για να δείξουν πόσο σοβαρό πράγμα είναι να απορρίψουν οι άνθρωποι την αγγελία του Κυρίου ή τους αγγελιοφόρους Του. Το να απορρίπτουν τους δούλους του Κυρίου, σημαίνει ότι απορρίπτουν τον Ίδιο το Χριστό. ΖΧ 462.2

Ο Ιησούς πρόσθεσε: «Σας λέγω δε ότι, εν τη ημέρα εκείνη, ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εις τα Σόδομα, παρά εις την πόλιν εκείνην » Τότε ο νους Του στράφηκε στις πόλεις της Γαλιλαί ας, όπου είχε αφιερώσει τόσο μεγάλο μέρος της υπηρεσίας Του. Με φωνή που πάλλονταν από λύπη, φώναξε: «Ουαί εις σε Χοραζίν ουαί εις σε Βησθαιδά διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γίνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών, πρό πολλού ήθελον μετανοήσει, καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ. Πλήν εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν τη κρίσει παρά εις εσάς. Και σύ Καπερναούμ, ήτις υψώθης έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.» ΖΧ 462.3

Σ’ εκείνες τις γεμάτ ες κίνηση πόλεις γύρω από τη θάλασσα της Γαλιλαίας, είχαν δοθεί απλόχερα οι πιο πλούσιες ευλογίες του Ουρανού. Κάθε μέρα ο Αρχηγός της ζωής πηγαινοέρχονταν ανάμεσά τους. Η δόξα του Θεού που προφήτες και βασιλείς ποθούσαν να δουν, έλαμψε πάνω στα πλήθη που συνωστίζονταν στο διάβα του Σωτήρα. Όμως είχαν αρνηθεί το μεγάλο Δώρο του Ουρανού. ΖΧ 463.1

Επιδεικνύοντας μεγάλη σωφροσύνη, οι ραβίνοι είχαν προειδοποιήσει το λαό να μη δεχτεί τις καινούργιες διδαχές που δίδασκε αυτός ο νεοφερμένος δάσκαλος επειδή οι θεωρίες Του και η εφαρμογή τους ήταν αντίθετες με τις διδασκαλίες των πατέρων. Οι άνθρωποι πίστεψαν στα λόγια των ιερέων και των Φαρισαίων αντί να αναζητήσουν μόνοι τους και να καταλάβουν το λόγο του Θεού. Τιμούσαν τους ιερείς και τους άρχοντες αντί να τιμήσουν το Θεό . Προκειμένου να τηρήσουν τις παραδόσεις τους, απέρριψαν την αλήθεια. Πολλοί εντυπωσιάστηκαν και είχαν σχεδόν πειστεί. Δεν έπραξαν όμως σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους και δεν συγκαταλέχθηκαν με το μέρος του Χριστού. Ο Σατανάς παρέστησε τους πειρασμούς του μέχρι που το φώς τους φάνηκε σαν σκότος. Και έτσι πολλοί απέρριψαν την αλήθεια που θα τους εξασφάλιζε τη σωτηρία της ψυχής. ΖΧ 463.2

«Ο Μάρτυς ο Αληθινός» λέει: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω.» (Αποκ. 3:20.) Η κάθε προειδοποίηση, επίπληξη ή ικεσία μέσα από το λόγο του Θεού ή από μέρους των αγγελιοφόρων Του είναι ένας χτύπος στη θύρα της καρδιάς. Είναι η φωνή του Ιησού που ζητάει την άδεια να εισέλθει. Με κάθε χτύπο που περνά απαρατήρητος, η διάθεση να ανοίξει κανείς εξασθενίζει βαθμηδόν. Όταν οι εντυπώσεις που δημιουργεί το Άγιο Πνεύμα δεν λαμβάνονται υπόψη σήμερα, αύριο θα γίνουν λιγότερο αισθητές. Η καρδιά επηρεάζεται ελάχιστα από τις εντυπώσεις αυτές και περιέρχεται σε μια επικίνδυνη νάρκωση σχετικά με τη βραχύτητα της ζωής και της απέραντης αιωνιότητας που επακολουθεί. Αν καταδικαστούμε στην κρίση, αυτό δεν θα οφείλεται στο γεγονός ότι πέσαμε σε πλάνη, αλλά ότι αμελήσαμε τις ουρανόσταλτες ευκαιρίες για να μάθουμε τι είναι η αλήθεια. ΖΧ 463.3

Όπως οι απόστολοι, το ίδιο και οι εβδομήντα είχαν λάβει υπερφυσικά χαρίσματα σαν επισφράγιση της αποστολής τους. Όταν είχαν εκτελέσει το έργο τους, επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί Σου.» Ο Ιησούς απάντησε: «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.» ΖΧ 464.1

Σκηνές του παρελθόντος και του μέλλοντος πρόβαλαν στο νου του Ιησού. Είδε τον Εωσφόρο που αποβλήθηκε από τον ουρανό.Αντίκρισε τις μελλοντικές σκηνές της δικής Του αγωνίας, όταν μπροστά σε ολόκληρη την οικουμένη θα αποκαλύπτονταν ο χαρακτήρας του απατεώνα. Άκουσε την κραυγή «Τετέλεσται» (Ιωάν. 19:30) να αναγγέλλει ότι η απολύτρωση της χαμένης ανθρωπότητας ήταν για πάντα εξασφαλισμένη και ότι ο Ουρανός αποκαταστάθηκε αιώνια από τις κατηγορίες, τις απάτες και τις αξιώσεις που ο Σατανάς υποκινούσε. ΖΧ 464.2

Πέρα από την αγωνία και το όνειδος του σταυρού του Γολγοθά, ο Ιησούς ατένιζε τη μεγάλη τελική ημέρα, όταν ο άρχοντας «των πνευμάτων της πονηριάς εν τοις επουρανίοις» θα υποστεί την καταστροφή του στη Γή που τόσο καιρό μόλυνε με την ανταρσία του. Ο Ιησούς έβλεπε το έργο του κακού να τελειώνει για πάντα και την ειρήνη του Θεού να γεμίζει τον Ουρανό και τη Γή. ΖΧ 464.3

Από εδώ και πέρα οι οπαδοί του Χριστού έπρεπε να θεωρούν το Σατανά νικημένο εχθρό. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός θα κέρδιζε τη νίκη για αυτούς. Επιθυμούσε τη νίκη αυτή να την εκλάβουν ως δική τους. Είπε: «Ιδού, δίδω εις εσάς εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπιών, και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού και ουδέν θέλει σας βλάψει.» ΖΧ 464.4

Η ανυπολόγιστη δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποτελεί την υπεράσπιση κάθε συντριμμένης καρδιάς. Ο Χριστός δεν θα επιτρέψει να υποπέσει στην εξουσία του εχθρού κανένας που με πίστη και μετάνοια επικαλείται την προστασία Του. Ο Σωτήρας βρίσκεται στο πλευρό των δοκιμαζόμενων τέκνων Του. Πλάι σε Αυτόν ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει την αποτυχία, την απώλεια, την απείθεια ή την ήττα. Μπορούμε να κατορθώσουμε τα πάντα «δια του ενδυναμούντος [ημάς] Χριστού.» Όταν παρουσιάζονται πειρασμοί και δοκιμασίες, μη περιμένετε να διευθετήσετε όλες τις δυσκολίες σας, αλλά αναζητήστε τον Ιησού, το βοηθό σας. ΖΧ 464.5

Υπάρχουν Χριστιανοί που σκέπτονται και μιλούν πολύ για τη δύναμη του Σατανά. Σκέπτονται για τον εχθρό τους, προσεύχονται για προστασία, τον αναφέρουν στην ομιλία τους, μέχρι που στη φαντασία τους παίρνει διαρκώς αυξανόμενες διαστάσεις. Είναι αλήθεια ότι ο Σατανάς είναι μια ισχυρή οντότητα, αλλά χάριν στο Θεό, έχουμε ένα πανίσχυρο Σωτήρα ο οποίος εξεδίωξε τον πονηρό από τον Ουρανό. Ο Σατανάς ευχαριστείται όταν μεγαλοποιούμε τη δύναμή του. Γιατί λοιπόν να μη μιλάμε για τον Ιησού; Γιατί να μη μεγαλώσομε τη δύναμή Του και την αγάπη Του; ΖΧ 465.1

Το ουράνιο τόξο της υπόσχεσης που περιβάλλει το θρόνο του Υψίστου είναι μια αιώνια μαρτυρία ότι «ο Θεός τόσον ηγάπησε τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16.) Αυτό μαρτυράει στο σύμπαν ότι ο Θεός δεν λησμονεί ποτέ το λαό Του στην πάλη του με τον πονηρό. Ενώσω εξακολουθεί να υφίσταται ο θρόνος Του, είναι για μας μια διαβεβαίωση δύναμης και προστασίας. ΖΧ 465.2

Ο Ιησούς πρόσθεσε: «Πλήν εις τούτο μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς αλλά χαίρετε μάλλον, ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.» Μη χαίρεστε για τη δύναμη που αποκτήσατε, μη τυχόν με αυτή αγνοήσετε την εξάρτησή σας από το Θεό. Προσέχετε μήπως, στηριγμένοι στην αυτοπεποίθηση, εργαστείτε με τη δική σας δύναμη παρά με το πνεύμα και τη δύναμη του Κυρίου σας. Το «εγώ» είναι πάντοτε πρόθυμο να αξιώσει κάθε δόση επιτυχίας που συνοδεύει το έργο. Το «εγώ» κολακεύεται και εξυψώνεται και δεν δίνεται έτσι η εντύπωση στους άλλους ότι ο Θεός είναι «τα πάντα εν πάσι.» Ο απόστολος Παύλος λέει: «Όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.» (Β’ Κορ. 12:10.) Όταν συνειδητοποιούμε την αδυναμία μας, μαθαίνουμε να εξαρτόμαστε από μια δύναμη που δεν βρίσκεται μέσα μας. Τίποτε δεν μπορεί να αιχ-μαλωτίσει περισσότερο την καρδιά μας από το βαθύ αίσθημα του καθήκοντος μας προς το Θεό. Τίποτε δεν επηρεάζει περισσότερο τα βαθύτερα κίνητρα στη διαγωγή μας όσο το αίσθημα της συγχωρητικής αγάπης του Χριστού. Πρέπει να έρθουμε σε επαφή με το Θεό. Τότε θα εμποτιστούμε από το Άγιο Πνεύμα που μας κάνει ικανούς να έρθουμε σε επαφή με τους συνανθρώπους μας. Τότε μέσω του Χριστού, έχετε ενωθεί με το Θεό, έχετε γίνει μέλη της ουράνιας οικογένειας. Όσο ατενίζετε ψηλότερα από τον εαυτό σας, θα συναισθάνεστε διαρκώς την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης Όσο λιγότερο αγαπάτε τον εαυτό σας, τόσο πιο ευδιάκριτα και πληρέστερα θα κατανοείτε την υπεροχή του Σωτήρα σας. Όσο πιο στενά συνδέεστε με την πηγή του φωτός και της δύναμης, τόσο περισσότερο φώς θα λάμψει επάνω σας και τόσο περισσότερο θα αβγατίσει η δύναμή σας να εργαστείτε για το Θεό. Να χαίρεστε ότι είστε ένα με το Θεό, ένα με το Χριστό, ένα με ολόκληρη την οικογένεια του Ουρανού. ΖΧ 465.3

Καθώς οι εβδομήντα άκουγαν τα λόγια του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα επηρέαζε τις διάνοιές τους με ζωντανές πραγματικότητες και έγραψε την αλήθεια στις πλάκες της καρδιάς τους. Αν και περιβάλλονταν από πλήθη ανθρώπων, αυτοί ένοιωθαν σαν να βρίσκονταν μόνοι τους, αποκλειστικά με το Θεό. ΖΧ 466.1

Γνωρίζοντας ότι είχαν συναισθανθεί την έμπνευση της ώρας εκείνης, «ηγαλλιάσθη κατά το πνεύμα ο Ιησούς, και είπεν, Ευχαριστώ Σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γής, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά εις νήπια ναι, ώ Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν Σου. Πάντα παρεδόθησαν εις Εμέ υπό του Πατρός Μου και ουδείς γινώσκει τις είναι ο Υιός, ειμή ο Πατήρ και τις είναι ο Πατήρ, ειμή ο Υιός, και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψη Αυτόν.» ΖΧ 466.2

Οι τιμημένοι άνθρωποι του κόσμου, οι αποκαλούμενοι μεγάλοι και σοφοί, με όλο το καύχημα της σοφίας τους, δεν μπορούσαν να καταλάβουν το χαρακτήρα του Χριστού. Τον έκριναν από την εξωτερική του εμφάνιση, από την ταπείνωση που Τον περιέβαλλε σαν άνθρωπο. Στους ψαράδες και στους τελώνες όμως δόθηκε η κατάλληλη θεϊκήεπιφοίτηση ώστε να δουν τον Αόρατο. Παρόλο που οι μαθητές δεν κατόρθωνανακόμη να καταλάβουν όλα όσα ήθελε ο Χριστός να τους αποκαλύψει, το μυαλό τους φωτίζονταν λίγο-λίγο, παραχωρώντας τον εαυτό τους στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αντιλαμβάνονταν ότι ο ισχυρός Θεός, περιβεβλημένος με το χιτώνα της ανθρωπότητας, βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ο Ιησούς χαίρονταν ότι ενώ οι σοφοί και συνετοί δεν κατείχαν αυτή τη γνώση. Η γνώση όμως είχε αποκαλυφθεί σε αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους. Συχνά, καθώς παρουσίαζε τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης απεδείκνυε πως αυτές εφαρμόζονταν στο άτομό Του και στο εξιλαστικό έργο Του, το Πνεύμα Του που τους αφύπνιζε και τους μετέφερε σε μια ουράνια ατμόσφαιρα. Για τις πνευματικές αλήθειες που ανέφεραν οι προφήτες, αποκτούσαν μιαακόμησαφέστερη κατανόηση από εκείνη που είχαν οι αρχικοί συγγραφείς τους. Από εδώ και πέρα θα μελετούσαν τα κείμενα της Παλαιός Διαθήκης, όχι σαν διδασκαλίες των γραμματέων και Φαρισαίων, όχι σαν αποφθέγματα σοφών που είχαν πεθάνει, αλλά σαν μια νέα αποκάλυψη από το Θεό.Έβλεπαν το Πνεύμα της αλήθειας, «το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ’ υμών, και εν υμίν θέλει είσθαι.» (Ιωάν. 14:17.) ΖΧ 466.3

Ο μόνος τρόπος για να αντιληφθούμε πληρέστερα την αλήθεια είναι να διατηρήσουμε την καρδιά μας τρυφερή και υποταγμένη στο Πνεύμα του Χριστού. Η ψυχή πρέπει να καθαριστεί από τη ματαιότητα και την υπερηφάνεια, να κενωθεί από κάθε τι που την κατέχει, για να μπορέσει ο Χριστός να ενθρονιστεί μέσα της. Η ανθρώπινη επιστήμη είναι πολύ περιορισμένη για να κατανοήσει την εξιλέωση. Το σχέδιο της σωτηρίας είναι τόσο ευρύ που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη φιλοσοφία. Θα παραμείνει ένα παντοτινό μυστήριο που η πιο βαθυστόχαστη λογική δεν μπορεί να συλλάβει. Η επιστήμη της σωτηρίας είναι αδύνατο να εξηγηθεί, μπορεί μόνο να τη νοιώσει κανείς από πείρα. Μόνο εκείνος που βλέπει τη δική του αμαρτωλή ζωή μπορεί να διακρίνει την αξία του Σωτήρα. ΖΧ 467.1

Τα μαθήματα που δίδαξε ο Χριστός καθώς αργοδιάβαινε το δρόμο Του από τη Γαλιλαία προς την Ιερουσαλήμ, ήταν γεμάτα οδηγίες. Με μεγάλο ενδιαφέρον άκουγαν οι άνθρωποι τα λόγια Του. Στην Περαία όπως και στη Γαλιλαία ο λαός βρίσκονταν λιγότερο κάτω από τον έλεγχο των μισαλλόδοξων Ιουδαίων από ότι στην Ιουδαία. Η διδασκαλία Του βρήκε απήχηση στις καρδιές τους. ΖΧ 467.2

Πολλές από τις παραβολές Του ο Χριστός τις είπε κατά τους τελευταίους μήνες της διακονίας Του. Οι ιερείς και οι ραβίνοι Τον κατέτρεχαν με συνεχώς αυξανόμενο μίσος και για αυτό ο Χριστός κάλυπτε με σύμβολα τα μηνύματα που απηύθυνε σε αυτούς. Καταλάβαιναν τι εννοούσε, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν έδαφος στα λόγια Του για να στηρίξουν κάποια κατηγορία εναντίον Του. Στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη, η έκδηλη αυταρέσκεια της προσευχής: «Ευχαριστώ Σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι» βρίσκεται σε κτυπητή αντίθεση με την παράκληση της μετανοιωμένης ψυχής, «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.» (Λουκ. 18:11, 13.) Με αυτό τον τρόπο ο Χριστός επέπληξε την υποκρισία των Ιουδαίων. Με την απεικόνιση της άκαρπης συκιάς και του μεγάλου δείπνου μίλησεεκ των προτέρων για την καταδίκη που θα έπεφτε στο αμετανόητο έθνος. Εκείνοι που με περιφρόνηση είχαν απορρίψει την πρόσκλη ση για το ευαγγελικό δείπνο, άκουσαν τα προειδοποιητικά Του λόγια: «Σας λέγω, ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων θέλει γευθεί του δείπνου Μου.» (Λουκ. 14:24.) ΖΧ 467.3

Εξαιρετικά πολύτιμες ήταν οι οδηγίες που δόθηκαν στους μαθητές. Η παραβολή της ενοχλητικής χήρας και του φίλου που μεσάνυχτα πήγε να ζητήσει ψωμί, έδωσαν καινούργια δυναμικότητα στα λόγια Του: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή ζητείτε, και θέλετε ευρεί κρούετε και θέλει σας ανοιχθή.» (Λουκ. 11:9.) Συχνά η ταλαντευόμενη πίστη τους δυνάμωνε με τη ενθύμηση ότι ο Χριστός τους είχε πει: «Ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών Αυτού, των βοώντων πρός Αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι’ αυτούς; Σας λέγω, ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως.» (Λουκ. 18:7, 8.) ΖΧ 468.1

Ο Χριστός επανέλαβε την όμορφη παραβολή του χαμένου προβάτου, ευρύνοντας περισσότερο το νόημά της με την αφήγηση της χαμένης δραχμής και του άσωτου γιου. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν εντελώςακόμη τη δύναμη αυτών των μαθημάτων. Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος όμως, παρατηρώντας τη συγκομιδή των εθνικών και τη ζηλότυπη οργή των Ιουδαίων, κατάλαβαν καλύτερα το μάθημα του άσωτου γιου και μπορούσαν να συμμεριστούν τη χαρά των λόγων του Χριστού: «Έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν,» «διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε και απολωλός ήτο και ευρέθη.» (Λουκ. 15:32, 24.) Καθώς ξεκίνησαν στο όνομα του Κυρίου τους αντιμετωπίζοντας κατηγορίες, φτώχεια και διωγμούς, συχνά στήριζαν την καρδιά τους επαναλαμβάνοντας την παρότρυνση που τους είχε δώσει στο τελευταίο εκείνο ταξίδι: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν. Πωλήσατε τα υπάρχοντά σας, και δότε ελεημοσύνην. Κάμετε εις εαυτούς βαλάντια τα οποία δεν παλαιούνται, θησαυρόν εν τοις ουρανοίς όστις δεν εκλείπει, όπου κλέπτης δεν πλησιάζει, ουδέ σκώληξ διαφθείρει. Διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» (Λουκ. 12:32-34.) ΖΧ 468.2