Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 49—ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 7:1-15, 37-39. ΖΧ 419.1

Τρείς φορές το χρόνο οι Ιουδαίοι έπρεπε να συγκεντρωθούν στην Ιερουσαλήμ για θρησκευτικούς σκοπούς. Καλυμμένος από τη στήλη της νεφέλης, ο Αόρατος Αρχηγός του Ισραήλ είχε δώσει σχετικές με αυτές τις συγκεντρώσεις οδηγίες. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να τηρήσουν τις οδηγίες εκείνες. Όταν όμως ο λαός αποκαταστάθηκε στη χώρα του, άρχισαν πάλι να τηρούνται αυτές οι αναμνηστικές γιορτές. Σκοπός του Θεού ήταν με τις επετείους αυτές οι άνθρωποι να Τον ανακαλούν στη μνήμη τους. Αλλά εκτός από μερικές εξαιρέσεις, οι ιερείς και οι αρχηγοί του έθνους είχαν λησμονήσει το σκοπό τους. Εκείνος που είχε ορίσει αυτές τις εθνικές συγκεντρώσεις και ήξερε τη σημασία τους, διαπίστωνε τώρα τη διαστρέβλωσή τους. ΖΧ 419.2

Η γιορτή της Σκηνοπηγίας ήταν η τελευταία θρησκευτική συγκέντρωση της χρονιάς. Το σχέδιο του Θεού ήταν ο λαός να σκέπτεται τις μέρες εκείνες την αγαθότητα και την ευσπλαχνία Του. Ολόκληρη η χώρα τους ήταν κάτω από την επίβλεψή Του, δεχόμενη τις ευλογίες Του. Μέρα και νύχτα είχε συνεχιστεί η προστατευτική Του επαγρύπνηση. Η λιακάδα και η βροχή είχαν φέρει την καρποφορία της γης. Στις κοιλάδες και στις πεδιάδες της Παλαιστίνης τα γεννήματα είχαν συγκεντρωθεί. Οι ελιές είχαν μαζευτεί και το πολύτιμο λάδι είχε εμφιαλωθεί. Οι χουρμαδιές είχαν παράγει τον άφθονο καρπό τους. Τα μαυροκόκκινα σταφύλια στα αμπέλια είχαν πατηθεί στα πατητήρια. ΖΧ 419.3

Η γιορτή διαρκούσε επτά μέρες και για το πανηγυρισμό της οι κάτοικοι της Παλαιστίνης, μαζί με πολλούς από άλλες χώρες, άφηναν τα σπίτια τους και έρχονταν στην Ιερουσαλήμ. Από κοντινά και μακρινά μέρη κατέφθανε ο λαός προσκομίζοντας κάποιο δείγμα της χαράς του. Νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι έφερναν κάποιο δώρο σαν φόρο ευγνωμοσύνης σε Εκείνον ο οποίος είχε στέψει τη χρονιά με την αγαθότητά Του και στο πέρασμά Του σκορπούσε την ευφορία. Οτιδήποτε συντελούσε στο να τέρπει το μάτι και να προσδώσει χροιά στη γενική χαρά, μεταφέρονταν από τα δάση, δίνοντας στην πόλη την όψη ενός ωραίου δάσους. ΖΧ 419.4

Αυτή η γιορτή δεν απέβλεπε μόνο στην απονομή ευχαριστιών για τη συγκομιδή, αλλά θύμιζε επίσης και την προστατευτική φροντίδα του Θεού για τον λαό του Ισραήλ στην έρημο. Για να θυμούνται πως έζησαν κάτω από σκηνές, οι Ισραηλίτες κατοικούσαν όσο διαρκούσε η γιορτή μέσα σε καλύβες ή σκηνές φτιαγμένες από πράσινα κλαδιά. Τις έστηναν στους δρόμους, στις αυλές του ναού και στις ταράτσες των σπιτιών. Οι λόφοι και οι κοιλάδες γύρω από την Ιερουσαλήμ γέμιζαν επίσης από αυτές τις πρόχειρες,κλαδωτές κατοικίες που με την πολυκοσμία έσφυζαν από ζωή. ΖΧ 420.1

Με ιερούς ύμνους και ευχαριστίες οι προσκυνητές γιόρταζαν αυτή την τελετή. Λίγο πριν τη γιορτή έπεφτε η Ημέρα του Εξιλασμού, Έτσι, μετά από την εξομολόγηση των αμαρτιών τους, ο λαός ήξερε ότι είχε συμφιλιωθεί με τον Ουρανό. Έτσι ήταν τώρα προετοιμασμένοι για τη χαρά της γιορτής. Ο ύμνος «Αινείτε τον Κύριον, διότι είναι αγαθός διότι το έλεος Αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 106:1,) αντηχούσε θριαμβευτικά, ενώ κάθε είδους μουσικά όργανα μαζί με τα χαρούμενα «ωσαννά» συνόδευαν την ενιαία ψαλμωδία. Ο ναός ήταν το επίκεντρο της γενικής χαράς. Εδώ φαίνονταν η μεγαλοπρέπεια των τελετουργιών Εδώ, αραδιασμένες στις δύο πλευρές της μαρμάρινης σκάλας του ιερού κτιρίου, οι χορωδίες των Λευιτών πρωτοστατούσαν στην υμνωδία. Τα πλήθη των προσκυνητών, σείοντας κλαδιά από φοίνικες και από μυρτιές, επαναλάμβαναν την επωδό και έψελναν όλοι μαζί. Η μελωδία ξεχύνονταν παντού και εμπλουτίζονταν από κοντινές και μακρινές φωνές, μέχρι που οι τριγύρω λόφοι βούιζαν από τον αντίλαλο της δοξολογίας. ΖΧ 420.2

Το βράδυ ο ναός και η αυλή άστραφταν από τα τεχνητά φώτα. Τα σειόμενα φοινικόκλαδα, τα χαρούμενα ωσαννά, η ολόφωτη κοσμοσυρροή κάτω από τα κρεμασμένα φανάρια, η παράταξη των ιερέων και η μεγαλοπρέπεια των διαφόρων τελετουργιών, αποτελούσαν μια σκηνή που έκανε βαθιά εντύπωση στους παρισταμένους. Η πιο εντυπωσιακή φάση της γιορτής όμως ήταν αυτή που προκαλούσε τη μεγαλύτερη χαρά. Ήταν η τελετή για την ανάμνηση ενός γεγονότος κατά την περιπλάνηση των Ισραηλιτών στην έρημο. ΖΧ 420.3

Νωρίς με το φώς της χαραυγής, οι ιερείς σάλπιζαν εκκωφαντικά με τις ασημένιες σάλπιγγές τους. Άλλες σάλπιγγες αντιφωνούσαν και μαζί με τις χαρμόσυνες φωνές του λαού που προέρχονταν από τις σκηνές, αντιλαλούσαν σε βουνά και σε λαγκάδια το καλωσόρισμα της γιορτινήςημέρας. Τότε, ο ιερέας γέμιζε ένα δοχείο από το τρεχούμενο νερό στην κοιλάδα των Κέδρων και σηκώνοντάς το ψηλά ενώ οι σάλπιγγες αντηχούσαν, ανέβαινε τα πλατιά σκαλοπάτια του ναού, βαδίζοντας σιγά, ακολουθώντας το ρυθμό της μουσικής και ψάλλοντας συγχρόνως: «Οι πόδες ημών θέλουσιν ίστασθαι εν ταις πύλαις σου, Ιερουσαλήμ.» (Ψαλμ. 122:2.) ΖΧ 421.1

Έφερνε το δοχείο στο θυσιαστήριο που βρίσκονταν στο κέντρο της αυλής των ιερέων. Εκεί ήταν τοποθετημένες δύο ασημένιες λεκάνες και δίπλα στην κάθε μια στεκόταν ένας ιερέας. Στη μια λεκάνη άδειαζαν το δοχείο με το νερό και στην άλλη ένα δοχείο με κρασί. Το περιεχόμενο των δύο έτρεχε σ’ ένα σωλήνα που χύνονταν στην κοιλάδα των Κέδρων και από εκεί κατέληγε στη Νεκρή Θάλασσα. Αυτή η διαδικασία με το αγιασμένο νερό αντιπροσώπευε την πηγή η οποία με την εντολή του Θεού είχε αναβλύσει από το βράχο για να ξεδιψάσει τους Ισραηλίτες. Τότε ηχούσε η χαρούμενη μελωδία: «Ο Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και τοάσμα μου Και εν ευφροσύνη θέλετε αντλήσει ύδωρ εκ τωνπηγών της σωτηρίας. standard-noindent countpara-partofprevious» (Ησ. 12:2, 3.) ΖΧ 421.2

Καθώς οι γιοί του Ιωσήφ έκαναν τις προετοιμασίες για να παρευρεθούν στη Γιορτή της Σκηνοπηγίας, είδαν ότι ο Ιησούς δεν έκανε καμιά κίνηση που να δείχνει ότι είχε σκοπό να πάει στη γιορτή. Τον παρακολουθούσαν με ανησυχία. Από τότε που είχε κάνει τη θεραπεία στη Βηθεσδά, δεν παραβρέθηκε σε καμιά εθνική συγκέντρωση. Για να αποφύγει άσκοπες συγκρούσεις με τους Ιεροσολυμίτες αρχηγούς, είχε περιορίσει το έργο Του στη Γαλιλαία. Η φαινομενική παραμέληση των μεγάλων θρησκευτικών συγκεντρώσεωναπό μέρους Του και η εχθρότητα που Του έδειχναν οι ραβίνοι και οι ιερείς, έφερνανσε αμηχανία το λαό που Τον ακολουθούσε, ακόμη και τους μαθητές και τους συγγενείς Του. Ενώ στις διδασκαλίες Του τόνιζε τις ευλογίες που συνοδεύουν την τήρηση του νόμου του Θεού, ο ίδιος όμως φαίνονταν να αδιαφορεί για τις τελετές που είχαν θεία διάταξη. Η ανάμιξή Του με τους τελώνες και με άλλα ύποπτης ηθικής υποκείμενα, η περιφρόνησή Του των ραβινικών συνηθειών και η ελευθερία με την οποία παραμέριζε τις παραδοσιακές απαιτήσεις σχετικά με το Σάββατο, όλα έμοιαζαν να Τον φέρνουν σε αντίθεση με τις ιεραρχικές εξουσίες, δημιουργώντας πολλά ερωτηματικά. Τα αδέρφια Του το θεωρούσαν λάθος Του να αποξενώνεται από τους μεγάλους και μορφωμένους ανθρώπους του έθνους. Νόμιζαν ότι εκείνοι οι άνθρωποι είχαν δίκαιο και ότι ο Ιησούς είχε άδικο ερχόμενος σε αντίθεση με αυτούς. Είχαν όμως παρακολουθήσει την άμεμπτη ζωή Του και παρόλο που δεν είχαν συνταχτεί με τους μαθητές Του, είχαν εντυπωσιαστεί βαθιά από τα έργα Του. Η δημοτικότητά Του στη Γαλιλαία ικανοποιούσε τη φιλοδοξία τους. Ήλπιζαν ακόμη ότι θα έδινε μια απόδειξη της δύναμής Του που θα έκανε τους Φαρισαίους να πειστούν ότι πράγματι ήταν Εκείνος που διακήρυττε ότι είναι. Αν Αυτός ήταν ο Μεσσίας, ο Άρχοντας του Ισραήλ, τι υπερηφάνεια και ικανοποίηση τους προξενούσε η σκέψη αυτή! ΖΧ 421.3

Τέτοια ανυπομονησία τους δημιουργούσε το ζήτημα αυτό που Τον πίεσαν να πάει στα Ιεροσόλυμα. Του έλεγαν: «Μετάβηθι εντεύθεν, και ύπαγε εις την Ιουδαίαν, δια να ίδωσι και οι μαθηταί Σου τα έργα Σου τα οποία κάμνεις διότι ουδείς πράττει τι κρυφίως, και ζητεί αυτός να ήναι φανερός. Εάν πράττης ταύτα, φανέρωσον Σεαυτόν εις τον κόσμον.» Το «εάν» εξέφραζε αμφιβολία και απιστία. Του απέδιδαν δειλία και αδυναμία. Εάν ήξερε ότι ήταν ο Μεσσίας, τότε γιατί η παράξενη αυτή επιφυλακτικότητα και αδράνεια; Αν πραγματικά κατείχε τέτοια δύναμη, γιατί να μη πάει με θάρρος στην Ιερουσαλήμ και να διεκδικήσει τα δικαιώματά Του; Γιατί να μη κάνει στην Ιερουσαλήμ τα θαυμάσια έργα που έκανε στη Γαλιλαία; Μη κρύβεσαι στις απόμονες επαρχίες, Του έλεγαν, κάνοντας τα θαυμάσια έργα Σου για τους αμόρφωτους χωρικούς και ψαράδες. Πήγαινε να παρουσιαστείς στην πρωτεύουσα, να κερδίσεις την υποστήριξη των ιερέων και αρχόντων και να ενοποιήσεις το έθνος, ιδρύοντας τη νέα βασιλεία. ΖΧ 422.1

Αυτά τα αδέρφια του Ιησού σκέπτονταν με εγωιστικά κριτήρια που τόσο συχνά βρίσκονται στις φιλόδοξες για επίδειξη καρδιές των ανθρώπων. Αυτό ήταν το πνεύμα που κυβερνούσε τον κόσμο. Είχαν δυσαρεστηθεί γιατί αντί να ζητήσει ένα επίγειο θρόνο, ο Χριστός διακήρυξε ότι Αυτός ήταν ο Άρτος της Ζωής. Απογοητεύθηκαν όταν πολλοί από τους μαθητές Του Τον εγκατέλειψαν. Οι ίδιοι Τον αρνήθηκαν για να αποφύγουν το σταυρό που έπρεπε να σηκώσουν, σε περίπτωση που αναγνώριζαν το γεγονός και πιστοποιούσαν τα έργα Του ως Απεσταλμένο του Θεού. ΖΧ 422.2

«Λέγει λοιπόν πρός αυτούς ο Ιησούς: Ο καιρός ο ιδικός Μου δεν ήλθεν έτι, ο δε καιρός ο ιδικός σας είναι πάντοτε έτοιμος. Δεν δύναται ο κόσμος να μισή εσάς Εμέ όμως μισεί, διότι Εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά. Σεις ανάβητε εις την εορτήν ταύτην Εγώ δεν αναβαίνω έτι εις την εορτήν ταύτην, διότι ο καιρός Μου δεν επληρώθη έτι. Και αφού είπε ταύτα πρός αυτούς, έμεινεν εν τη Γαλιλαία.» Τα αδέρφια Του είχαν μιλήσεισον Χριστό σε τόνο αυταρχικό, υποδείχνοντάς Του την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει. Αυτός τους ανταπέδωσε την επίπληξη κατατάσσοντας τους με τον κόσμο και όχι με τους ανιδιοτελείς μαθητές Του. Τους είπε: «Δεν δύναται ο κόσμος να μισή εσάς Εμέ όμως μισεί, διότι Εγώ μαρτυρώ περί αυτού, ότι τα έργα αυτού είναι πονηρά.» Ο κόσμος δεν μισεί εκείνους που έχουν το ίδιο με αυτόν πνεύμα. Τους αγαπά σαν δικούς του. ΖΧ 422.3

Για τον Ιησού ο κόσμος δεν ήταν τόπος για την καλοπέραση και τον αυτοδοξασμό. Δεν ζητούσε ευκαιρία να δράξει τη δύναμη και τη δόξα του. Δεν φιλοδοξούσε καμιά τέτοια αμοιβή. Ήταν απλώς ο τόπος όπου Τον είχε στείλει ο Πατέρας Του. Είχε προσφερθεί για τη ζωή του κόσμου, για να φέρει σε πέρας το μεγάλο έργο της απολύτρωσης. Εκτελούσε το έργο Του για την αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή. Δεν έπρεπε να φανεί προπετής, ούτε ριψοκίνδυνος και ούτε να προκαλεί κρίσεις. Κάθε γεγονός της ζωής Του είχε προκαθοριστεί με ακρίβεια. Εκείνος έπρεπε να περιμένει υπομονητικά. Το ήξερε ότι ο κόσμος θα Τον μισούσε. Ήξερε ότι το έργο Του θα κατέληγε στο θάνατό Του. Αλλά δεν ήταν το θέλημα του Πατέρα Του να εκτεθεί πριν την ώρα Του. ΖΧ 423.1

Από την Ιερουσαλήμ, τα νέα για τα θαύματα του Χριστού είχαν διαδοθεί όπου υπήρχαν διεσπαρμένοι Ιουδαίοι. Παρόλο ότι για πολλούς μήνες απουσίαζε από τις γιορτές, το ενδιαφέρον για Αυτόν δεν είχε μειωθεί. Πολλοί από όλα τα μέρη του κόσμου είχαν έρθει στη γιορτή της Σκηνοπηγίας με την ελπίδα να Τον δουν. Από την αρχή της γιορτής έψαχναν να Τον βρουν. Οι Φαρισαίοι και οι άρχοντες Τον περίμεναν να έρθει, ελπίζοντας να τους παρουσιαστεί μία ευκαιρία για να Τον καταδικάσουν. Ανυπόμονα ρωτούσαν: «Που είναι Εκείνος;» Αλλά κανείς δεν ήξερε. Στη σκέψη όλων κυριαρχούσε ο Χριστός. Φοβούμενοι τους ιερείς και τους αρχηγούς, κανείς τους δεν τολμούσε να Τον αναγνωρίσει για Μεσσία. Παντού όμως γίνονταν χαμηλόφωνη,αλλά σοβαρή συζήτηση για Αυτόν. Πολλοί Τον υπερασπίζονταν σαν απεσταλμένο του Θεού, ενώ άλλοι Τον αποκήρυτταν σαν απατεώνα του λαού. ΖΧ 423.2

Στο μεταξύ ο Ιησούς είχε φθάσει αθόρυβα στην Ιερουσαλήμ. Είχε πάει διαλέγοντας μια πάροδο με λίγη κίνηση,θέλοντας να αποφύγει τους ταξιδιώτες από διάφορα μέρη που πήγαιναν στην πόλη. προερχόμενοι από διάφορα μέρη. Αν είχε ενωθεί με ένα από τα καραβάνια που πήγαιναν στη γιορτή, η προσοχή του κοινού θα είχε στραφεί σε Αυτόν.Καθώς θα έμπαινε στην πόλη,μια προς τιμήΤου λαϊκή διαδήλωση θα εξήγειρε τις αρχές εναντίον Του. Για να αποφύγει αυτό προτίμησε να ταξιδέψει μόνος Του. ΖΧ 423.3

Στα μέσα της γιορτής, όταν το ενδιαφέρον του λαού για Αυτόν είχε κορυφωθεί, μπήκε στην αυλή του ναού, παρουσία του πλήθους.Η απουσία Του από τη γιορτή είχε δημιουργήσει την υπόνοια ότι δεν τολμούσε να παρουσιαστεί αντιμέτωπος με τη δύναμη των ιερέων και των αρχηγών. Όλοι ξαφνιάστηκαν με την παρουσία Του. Κάθε φωνή σίγησε. Όλοι θαύμασαν την αξιοπρεπή και θαρραλέα συμπεριφορά Του ανάμεσα στους ισχυρούς εχθρούς Του που διψούσαν να Του αφαιρέσουν τη ζωή. ΖΧ 424.1

Έγινε το κέντρο της γενικής προσοχής του πλήθους και ο Ιησούς τους απευθύνθηκε με τέτοιοτρόπο που δεν τους είχε απευθυνθεί ποτέ άνθρωπος. Τα λόγια Του έδειχναν ότι γνώριζε τους νόμους και τα θεσπίσματα του Ισραήλ, τις τελετουργικές θυσίες και τις διδασκαλίες των προφητών πολύ καλύτερα από ότι οι ιερείς και οι ραβίνοι. Κατέρριπτε τους φραγμούς του φορμαλισμού και των παραδόσεων. Φαίνονταν ότι ήταν βαθύς γνώστης των σκηνών της μέλλουσας ζωής. Μιλούσε για πράγματα επίγεια και επουράνια, για ανθρώπινα και θεία, με μεγάλη εξουσία σαν να διέκρινε τον Αόρατο. ΖΧ 424.2

Τα λόγια Του ήταν σαφέστατα και πειστικά. Και πάλι, όπως στην Καπερναούμ, ο λαός έμεινε έκπληκτος από τη διδασκαλία Του. «Διότι ο λόγος Αυτού ήτο μετά εξουσίας.» uo; (Λουκ. 4:32.) Με διάφορες απεικονίσεις προειδοποίησε τους ακροατές Του για τις συμφορές που θα έβρισκαν όλους εκείνους οι οποίοι θα απέρριπταν τις ευλογίες που είχε έρθει να τους φέρει. Τους είχε δώσει κάθε δυνατή απόδειξη ότι είχε έρθει από το Θεό και είχε καταβάλει κάθε προσπάθεια για να τους κάνει να μετανοήσουν. Δεν θα ήθελε ποτέ να απορριφθεί και να φονευθεί από το ίδιο Του το έθνος και μακάρι να μπορούσε να τους απαλλάξει από την ενοχή μιας τέτοιας πράξης. ΖΧ 424.3

Όλοι απορούσαν για τη γνώση που κατείχε σχετικά με το νόμο και τις προφητείες. Η ερώτηση επαναλαμβάνονταν από τον ένα στον άλλον: «Πως Ούτος εξεύρει γράμματα ενώ δεν έμαθε;» Κανείς δεν θεωρούταν ικανός να γίνει θρησκευτικός δάσκαλος αν δεν είχε φοιτήσει στις σχολές των ραβίνων. Τόσο ο Ιησούς όσο και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θεωρούνταν αμαθείς γιατί δεν είχαν λάβει αυτή τη μόρφωση. Όσοι τους άκουγαν, έμεναν κατάπληκτοι από τη γνώση των Γραφών που κατείχαν, «ενώ δεν έμαθον.» Πράγματι, δεν είχαν διδαχτεί από τους ανθρώπους.Ο Θεός του Ουρανού ήταν ο Δάσκαλος τους και από Αυτόν έλαβαν το ανώτερο είδος της σοφίας. ΖΧ 424.4

Καθώς ο Ιησούς μιλούσε στην αυλή του ναού, τα πλήθη καταγοητεύθηκαν. Αυτοί που ήταν ακόμη πιο επιθετικοί απέναντι Του, ένοιωθαν ανήμποροι να Τον βλάψουν. Πρός στιγμή κάθε άλλο ενδιαφέρον είχε ξεχαστεί. ΖΧ 425.1

Κάθε μέρα δίδασκε το λαό, μέχρι «την τελευταίαν ημέραν την μεγάλην της εορτής.» Το πρωί εκείνης της ημέρας βρήκε το λαό κουρασμένο από την πολυήμερη γιορτή. Ξαφνικά ο Ιησούς μίλησε βροντόφωνα, έτσι που τα λόγια Του αντήχησαν στις αυλές του ναού: ΖΧ 425.2

«Εάν τις διψά, ας έρχηται πρός Εμέ, και ας πίνη όστις πιστεύει εις Εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.» Η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν ο λαός έκανε την κλήση αυτή πολύ δυναμική. Είχαν απολαύσει αδιάκοπες πομπώδεις τελετές, τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από φως και χρώμα, ενώ τα αυτιά τους είχαν ευφρανθεί από την πλούσια μουσική. Σε ολόκληρο τον κύκλο των εορτών δεν υπήρχε τίποτε που να ικανοποιεί τις ανάγκες του πνεύματος, τίποτε που να ικανοποιεί τη δίψα της ψυχής για τα άφθαρτα πράγματα. Ο Ιησούς τους κάλεσε να έρθουν και να πιουν από την πηγή της ζωής, η οποία θα γίνονταν μέσα τους «πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 4:14.) ΖΧ 425.3

Εκείνο το πρωί ο ιερέας είχε επιστατήσει στην τελετή που υπενθύμιζε το σχίσιμο του βράχου στην έρημο. Ο βράχος εκείνος συμβόλιζε Αυτόν του οποίου ο θάνατος θα δημιουργούσε ζωντανούς ποταμούς υδάτων σωτηρίας που θα έρρεαν για όλους τους διψασμένους. Τα λόγια του Χριστού αποτελούσαν το νερό της ζωής. Στην παρουσία του συγκεντρωμένου πλήθους, ξεχώρισε τον Εαυτό Του για να κτυπηθεί, ώστε να μπορέσει να τρέξει το νερό της ζωής στον κόσμο. Πατάσσοντας το Χριστό, ο Σατανάς νόμισε ότι θα κατέστρεφε τον Άρχοντα της ζωής. Από το χτυπημένο όμως Βράχο θα ανέβλυζε το ζωντανό νερό. Καθώς μιλούσε ο Ιησούς στο λαό, οι καρδιές τους σκιρτούσαν από ένα παράξενο αίσθημα δέους και πολλοί ήταν έτοιμοι να αναφωνήσουν όπως η Σαμαρείτισσα: «Κύριε, δός μοι τούτο το ύδωρ δια να μη διψώ.» (Ιωάν. 4:15.) ΖΧ 425.4

Ο Ιησούς γνώριζε τις ανάγκες της ψυχής. Επιδείξεις, πλούτη και τιμές δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την καρδιά. «Εάν τις διψά, ας έρχηται πρός Εμέ.» Οι πλούσιοι, οι φτωχοί, οι ανώτεροι και οι κατώτεροι, όλοι γίνονται το ίδιο ευπρόσδεκτοι. Υπόσχεται να ανακουφίσει τις κουρασμένες διάνοιες, να παρηγορήσει τους θλιμμέ- νους και να δώσει ελπίδα στους απελπισμένους.Πολλοί από τους ακροατές του Ιησού θλίβονταν για τις διαψευσμένες τους ελπίδες, πολλοί υπέφεραν από ένα κρυφό καημό, πολλοί προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τις σφοδρές επιθυμίες τους με τα πράγματα του κόσμου και με τους επαίνους των ανθρώπων. Όταν απέκτησαν όλα αυτά, διαπίστωναν ότι το μόνο που είχαν κερδίσει από τον μόχθο τους ήταν τίποτα παρά ένας «συντετριμμένος λάκκος» που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τη δίψα τους. Μέσα στη φαντασμαγορία και στη χαρά της γιορτής, στέκονταν ανικανοποίητοι και λυπημένοι. Εκείνη η ξαφνική κραυγή, «Εάν τις διψά,» τους έβγαλε από τις θλιβερές τους σκέψεις και ακούγοντας τα λόγια που επηκολούθησαν, ένοιωσαν να γεννιέται μέσα τους μια καινούργια ελπίδα. Το Άγιο Πνεύμα παρουσίασε μπροστά τους το σύμβολο, μέχρι που είδαν σε αυτό την προσφορά του ανεκτίμητου δώρου της σωτηρίας. ΖΧ 425.5

Η κραυγή του Χριστού απευθυνόμενη στη διψασμένη ψυχή συνεχίζεται και σήμερα και μας απευθύνεται μάλιστα με μεγαλύτερη δυναμικότητα από ότι σε αυτούς που την άκουσαν στο ναό την τελευταία εκείνη μέρα της γιορτής. Η πηγή είναι διαθέσιμη για όλους. Στους κουρασμένους και εξαντλημένους προσφέρεται το δροσερό νερό της αιώνιας ζωής. Ο Ιησούς φωνάζει ακόμη: «Εάν τις διψά, ας έρχηται πρός Εμέ, και ας πίνη.» «Όστις διψά, ας έλθη και οστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον Εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γίνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Αποκ. 22:17, Ιωάν. 4:14.) ΖΧ 426.1