Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 48—«ΤΙΣ ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ;»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 17:22-27, 18:1-20,
Μάρκ. 9:30-50, Λουκ. 9:46-48. ΖΧ 406.1

Επιστρέφοντας στην Καπερναούμ, ο Ιησούς δεν κατευθύνθηκε στα γνώριμα μέρη όπου είχε διδάξει το λαό, αλλά αναζήτησε με τους μαθητές Του ήσυχα το σπίτι που θα έκανε προσωρινή Του κατοικία. Κατά το υπόλοιπο διάστημα της παραμονής Του στη Γαλιλαία, σκοπός Του ήταν μάλλοννα διδάξει τους μαθητές παρά να εργαστεί για τα πλήθη. ΖΧ 406.2

Ενώ ταξίδευαν στη Γαλιλαία, ο Χριστός και πάλι προσπάθησε να προετοιμάσει τα πνεύματα των μαθητών Του για τα γεγονότα που Τον περίμεναν. Τους είπε ότι έπρεπε να πάει στην Ιερουσαλήμ, να θανατωθεί και μετά να αναστηθεί. Πρόσθεσε τη σημαντική και περίεργη ανακοίνωση ότι επρόκειτο να προδοθεί στα χέρια των εχθρών Του. Οι μαθητές ούτε και τότε ακόμη δεν κατάλαβαν τα λόγια Του. Παρόλο που η σκιά μιας μεγάλης λύπης απλώνονταν επάνω τους, ένα πνεύμα ανταγωνισμού φώλιαζε στην καρδιά τους. Διαπληκτίζονταν μεταξύ τους για το ποιός θα θεωρείτο μεγαλύτερος στη βασιλεία του Χριστού. Σκέφτηκαν να αποκρύψουν αυτή τη φιλονικία από τον Ιησού και δεν συγκεντρώθηκαν γύρω Του όπως έκαναν συνήθως. Εκείνος προπορεύονταν καθώς έμπαιναν στην Καπερναούμ, αλλά οι δυσαρεστημένοι μαθητές βραδυπορούσαν πίσω Του. Ο Χριστός διάβασε τις σκέψεις τους και είχε μεγάλη επιθυμία να τους συμβουλέψει και να τους διδάξει. Αλλά για αυτό περίμενε μια ήσυχη ευκαιρία, όταν οι καρδιές τους θα ήταν πρόθυμες να δεχθούν τα λόγια Του. ΖΧ 406.3

Λίγο μετά την είσοδό τους στην πόλη, ο έφορος του ναού ήρθε στον Πέτρο με την ερώτηση: «Ο διδάσκαλός σας δεν πληρώνει τα δίδραχμα;» Αυτά τα δίδραχμα δεν ήταν ένας αστικός φόρος, αλλά μια θρησκευτική συνεισφορά που κάθε Ιουδαίος έπρεπε να πληρώνει κάθε χρόνο για τη συντήρηση του ναού. Το να αρνηθεί κανείς να πληρώσει το δίδραχμο θεωρείτο έλλειψη νομιμοφροσύνης στο ναό και κατά την κρίση των ραβίνων, σοβαρότατο αμάρτημα. Η στάση του Σωτήρα έναντι των ραβινικών νομοθετημάτων και ο απροκάλυπτος έλεγχός Του πρός τους υποστηρικτές των παραδόσεων, έδιναν σ’ αυτούς αφορμή να Τον κατηγορήσουν ότι επιζητούσε να ανατρέψει τη λειτουργία του ναού. Τώρα οι εχθροί Του βρήκαν την ευκαιρία να Τον δυσφημήσουν. Στον εισπράκτορα του δασμού ανακάλυψαν ένα πρόθυμο σύμμαχο. ΖΧ 406.4

Ο Πέτρος διέκρινε στην ερώτηση του εισπράκτορα κάποιον υπαινιγμό σχετικά με την πιστότητα του Χριστού έναντι του ναού. Γεμάτος ζήλο για την τιμή του Κυρίου Του, βιάστηκε να απαντήσει χωρίς να Τον συμβουλευθεί, αφού ο Ιησούς ήταν διατεθειμένος να πληρώσει το δασμό. ΖΧ 407.1

Αλλά ο Πέτρος μόνο κατά μέρος κατάλαβε την πρόθεση εκείνουπου του υπέβαλε την ερώτησημερικώς. Υπήρχαν ορισμένες τάξεις που απαλλάσσονταν από την πληρωμή του φόρου. Στην εποχή του Μωυσή, όταν οι Λευίτες ξεχωρίστηκαν για την υπηρεσία του αγιαστηρίου, δεν έλαβαν κληρονομιά μεταξύ του λαού. Ο Κύριος είπε: «Δεν έχουσιν οι Λευίται μερίδιον ή κληρονομιάν μεταξύ των αδελφών αυτών ο Κύριος είναι η κληρονομιά αυτών. (Δευτ. 10:9.) Στις μέρες του Χριστού οι ιερείς και οι Λευίτες εξακολουθούσαν να θεωρούνται αφιερωμένοι στην ιδιαίτερη υπηρεσία του ναού και δεν συνεισέφεραν στην ετήσια συνδρομή για τη συντήρησή του. Οι προφήτες ήταν επίσης απαλλαγμένοι από την καταβολή του δασμού. Απαιτώντας τη συνεισφορά του δασμού από τον Ιησού, οι ραβίνοι απέρριπταν τον ισχυρισμό Του ότι ήταν προφήτης ή δάσκαλος και Του φέρονταν όπως σε ένα κοινό άνθρωπο. Τώρα η άρνησή Του να πληρώσει το δίδραχμο θα εκλαμβάνονταν σαν έλλειψη νομιμοφροσύνης στο ναό. Από την άλλη πλευρά, η πληρωμή του θα δικαίωνε την από μέρους τους απόρριψη του Χριστού σαν προφήτη. ΖΧ 407.2

Μόλις προ ολίγου ο Πέτρος είχε αναγνωρίσει τον Ιησού σαν Υιό του Θεού. Τώρα έχασε την ευκαιρία να παρουσιάσει την ιδιότητα αυτή του Κυρίου του. Με την απάντησή του στον εφοριακό ότι ο Ιησούς θα πλήρωνε το φόρο, ουσιαστικά είχε επικυρώσει τη λαθεμένη για Αυτόν αντίληψη που οι ιερείς και οι αρχηγοί προσπαθούσαν να μεταδώσουν. ΖΧ 407.3

Όταν ο Πέτρος μπήκε στο σπίτι, ο Σωτήρας δεν ανέφερε τίποτε για αυτό το περιστατικό, αλλά ρώτησε: «Τί σοι φαίνεται, Σίμων, οι βασιλείς της γής από τίνων λαμβάνουσι φόρους ή δασμόν; από των υιών αυτών ή από των ξένων;» Ο Πέτρος απάντησε: «Από των ξένων.» Και ο Ιησούς είπε: «Άρα είναι ελεύθεροι οι υιοί.» Ενώ ο λαός μιας χώρας φορολογείται για τη συντήρηση του βασιλιά του, τα παιδιά του βασιλιά εξαιρούνται. Έτσι και ο λαός του Ισραήλ, που υποστήριζε ότι ήταν ο λαός του Θεού έπρεπε να συντηρεί την υπηρεσία Του αλλά ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, δεν είχε καμιά τέτοια υποχρέωση. Αν οι ιερείς και οι Λευίτες ήταν απαλλαγμένοι λόγο της θέσης τους μέσα στο ναό, πόσο μάλλον Εκείνος για τον οποίο ο ναός ήταν οίκος του Πατέρα Του. ΖΧ 407.4

Αν ο Ιησούς είχε αδιαμαρτύρητα πληρώσει το δασμό, ουσιαστικά θα είχε αναγνωρίσει το δίκαιο της αξίωσης της πληρωμής και θα είχε έτσι αρνηθεί τη θεότητά Του. Αν και συγκατάθεσε να ανταποκριθεί στην απαίτησή, αρνήθηκε όμως τον ισχυρισμό πάνω στον οποίοαυτή στηρίζονταν. Ο τρόπος της εξεύρεσης χρημάτων για την πληρωμή, χρησίμευσε για απόδειξη του θεϊκού Του χαρακτήρα. Απέδειξε ότι ήταν ισόθεος και ως εκ τούτου δεν επέκειτο στη φορολογία όπως ένας απλός υπήκοος της βασιλείας ΖΧ 408.1

Είπε στον Πέτρο: «Ύπαγε εις την θάλασσαν, και ρίψον άγκιστρον, και το πρώτον οψάριον, το οποίον αναβή, λάβε, και ανοίξας το στόμα αυτού, θέλεις ευρεί στατήρα εκείνον λαβών δός εις αυτούς δι’ Εμέ και σέ.» ΖΧ 408.2

Αν και είχε περιβάλει τη θεότητά Του με την ανθρωπότητα, σε αυτό το θαύμα αποκάλυψε τη δόξα Του. Αποδείχθηκε ότι ήταν Εκείνος ο οποίος μέσω του Δαβίδ διακήρυξε: «Εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων. Γνωρίζω πάντα τα πετεινά των ορέων και τα θηρία του αγρού είναι μετ’ Εμού. Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο πρός σέ διότι Εμού είναι η οικουμένη και το πλήρωμα αυτής.»(Ψαλμ. 50:10-12.) ΖΧ 408.3

Αν και ο Ιησούς εξήγησε ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει το δασμό, δεν άρχισε όμως να διαπληκτίζεται με τους Ιουδαίους πάνω σε αυτό το ζήτημα, γιατί θα παρερμήνευαν τα λόγια Του και θα τα έστρεφαν εναντίον Του. Αν επρόκειτο να δημιουργήσει σκάνδαλο κατακρατώντας το φόρο, έκανε μάλλον εκείνο που δεν ήταν υποχρεωμένος να κάνει. Αυτό το μάθημα είχε μεγάλη σημασία για τους μαθητές Του. Σημαντικές αλλαγές επρόκειτο να επέλθουν στη στάση τους με τις ιεροτελεστίες του ναού και ο Χριστός τους δίδαξε να μη εμπλακούν σε ανταγωνισμό με τις υφιστάμενες αρχέςχωρίς να υπάρχει ανάγκη. Όσο ήταν δυνατό έπρεπε να αποφεύγουν να δίνουν αφορμή να παρεξηγηθεί η πίστη τους. Ενώ οι Χριστιανοί δεν πρέπει να θυσιάζουν τις αρχές της αλήθειας, οφείλουν όμως να αποφεύγουν τις διαμάχες κατά το δυνατό. ΖΧ 408.4

Όταν ο Χριστός και οι μαθητές Του βρέθηκαν μόνοι στο σπίτι, ενώ ο Πέτρος είχε πάει στη θάλασσα, ο Ιησούς κάλεσε τους άλλους κοντά Του και τους ρώτησε: «Τί διαλογίζεσθε καθ’ οδόν πρός αλλήλους;» Η παρουσία του Ιησού και η ερώτησή Του αυτή έθεσαν το θέμα κάτω από εντελώς διαφορετικό φώς από ότι εκείνοι το έβλεπαν,όταν διαπληκτίζονταν στο δρόμο. Η ντροπή και ο αυτοέλεγχος τους έκαναν να σιωπούν. Ο Χριστός τους είχε πει ότι θα πέθαινε για χάρη τους και η δική τους εγωιστική φιλοδοξία έρχονταν σε οδυνηρή αντίθεση με την ανιδιοτελή αγάπη Του. ΖΧ 409.1

Όταν ο Ιησούς τους είπε ότι έπρεπε να θανατωθεί και πάλι να αναστηθεί, προσπάθησε να στρέψει το ενδιαφέρον τους σε συζήτηση σχετικά με τη μεγάλη δοκιμασία της πίστης τους. Αν ήταν πρόθυμοι να δεχθούν αυτό που επιθυμούσε να τους γνωστοποιήσει, θα γλύτωναν από μεγάλη αγωνία και απελπισία στο μέλλον. Τα λόγια Του θα τους έφερναν παρηγοριά τις ώρες του πένθους και της απογοήτευσης. Αν και είχε μιλήσει τόσο απλά για ότι Τον περίμενε, το γεγονός ότι αναφέρθηκε στο επικείμενο ταξίδι Του στην Ιερουσαλήμ αναπτέρωσε και πάλι τις ελπίδες τους ότι ετοιμάζονταν να ιδρύσει τη βασιλεία Του. Αυτό τους έκανε να διερωτώνται ποιοί θα έπαιρναν τις ανώτερες σε αυτή θέσεις. Όταν γύρισε ο Πέτρος από τη θάλασσα, οι μαθητές του μίλησαν για την ερώτηση του Σωτήρα και τελικά κάποιος τόλμησε να ρωτήσει τον Ιησού: « Τίς άρα είναι μεγαλύτερος εν τη βασιλεία των ουρανών;» ΖΧ 409.2

Ο Σωτήρας συγκέντρωσε τους μαθητές Του γύρω Του και τους είπε: «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης.» Τα λόγια αυτά περιείχαν μια τέτοια σοβαρότητα και επιβλητικότητα που οι μαθητές απείχαν πολύ να κατανοήσουν. Εκείνο που ο Χριστός διέκρινε, εκείνοι δεν μπορούσαν να το δουν. Δεν καταλάβαιναν τη φύση της βασιλείας του Χριστού και σε αυτή την άγνοια οφείλονταν η φαινομενική αιτία της φιλονικίας τους. Αλλά η πραγματική αιτία ήταν ακόμη βαθύτερη. Εξηγώντας τη φύση της βασιλείας, ο Χριστός θα μπορούσε να σταματήσει προσωρινά τους διαπληκτισμούς τους. Η εξήγηση όμως δεν θα είχε αγγίξει τη βαθύτερη πραγματική αιτία. Ακόμη και αν θα είχαν κατατοπιστεί καλά στο θέμα, οποιαδήποτε αφορμή παρουσιάζονταν μετά για προτεραιότητα, θα μπορούσε να δημιουργήσει και πάλι προβλήματα. Έτσι, μετά την αναχώρηση του Χριστού, το κακό θα ξεσπούσε πάνω στην εκκλησία. Η διαμάχη για την κατάληψη της ανώτερης θέσης ήταν η ανανεωμένη δραστηριοποίηση του ίδιου πνεύματος που υπήρξε η αρχή της μεγάλης διαμάχης στους ουράνιους κύκλους, η αιτία που έφερε εδώ το Χριστό από τον Ουρανό για να πεθάνει. Μπροστά Του παρουσιάστηκε μια οπτασία του Εωσφόρου, του «υιού της αυγής» που ξεπερνούσε σε δόξα όλους τους αγγέλους γύρω από το θρόνο του Θεού και που είχε τον πιο στενό δεσμό με τον Υιό του Θεού. Ο Εωσφόρος είχε πει: «Θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου» (Ησ. 14:12, 14) και η επιθυμία του για αυτοεξύψωση δημιούργησε διαφωνία στις ουράνιες αυλές και εξόρισε ολόκληρα πλήθη των στρατιών του Θεού. Αν πραγματικά ο Εωσφόρος επιθυμούσε να γίνει όμοιος με τον Ύψιστο, ποτέ δεν θα εγκατέλειπε τη θέση που του είχε προσφερθεί στον Ουρανό γιατί το πνεύμα του Υψίστου εκδηλώνεται με την ανιδιοτελή υπηρεσία. Ο Εωσφόρος επιθυμούσε τη δύναμη του Θεού και όχι το χαρακτήρα Του. Εποφθαλμιούσε για τον εαυτό του την ανώτερη θέση και κάθε ύπαρξη που έχει παρόμοιο πνεύμα κάνει το ίδιο. Για αυτό το λόγο η αποξένωση, η ασυμφωνία και η διαμάχη είναι αναπόφευκτες. Η εξουσία αποβαίνει το έπαθλο του πιο ισχυρού. Η βασιλεία του Σατανά είναι βασιλεία βίας. Κάθε άτομο βλέπει τον άλλον σαν εμπόδιο στη δική του πρόοδο ή τον χρησιμοποιεί σαν σκαλοπάτι για να πατήσει ο ίδιος και να φθάσει ψηλότερα. ΖΧ 409.3

Ενώ ο Εωσφόρος θεώρησε αρπαγή να γίνει ένα με το Θεό, ο Εξυψωμένος Χριστός, «Εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν Εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.» (Φιλιπ. 2:7, 8.) Τώρα ο σταυρός βρίσκονταν ακριβώς μπροστά Του. Οι ίδιοι οι μαθητές Του σκέπτονταν τόσο συμφεροντολογικά, εκδηλώνοντας ακριβώς την αρχή που διέπει τη βασιλεία του Σατανά ώστε δεν μπορούσαν να δείξουν συμπάθεια για τον Κύριό τους, ούτε τουλάχιστον να Τον καταλάβουν ενώ τους μιλούσε για την ταπείνωσή Του για χάρη τους. ΖΧ 410.1

Με μεγάλη τρυφερότητα, αλλά και επισημαίνοντας σοβαρά το γεγονός, ο Ιησούς προσπάθησε να διορθώσει το κακό. Τους έδειξε ποιά αρχή διέπει τη βασιλεία των ουρανών και σε τι συνίσταται το πραγματικό μεγαλείο σύμφωνα με τους κανονισμούς του Ουρανού. Όσοι υποκινούνται από υπερηφάνεια και αγάπη για διακρίσεις, σκέπτονται περισσότερο τον εαυτό τους και τις αμοιβές που θα τους απονεμηθούν παρά τον τρόπο για να αποδώσουν κάτι στο Θεό από τα δώρα που έχουν λάβει. Αυτοί δεν ανήκουν στη βασιλεία των Ουρανών γιατί έχουν ταυτιστεί με την παράταξη του Σατανά. ΖΧ 410.2

Η ταπείνωση προηγείται των τιμών. Προκειμένου να δοθεί μια υψηλή θέση ενώπιον των ανθρώπων, ο Ουρανός εκλέγει τον εργάτη ο οποίος, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, παίρνει την ταπεινότερη θέση μπροστά στο Θεό. Ο μαθητής που είναι πιο απλός σαν παιδί, είναι ο πιο κατάλληλος για το έργο του Θεού. Οι ουράνιες υπάρξεις μπορούν νασυνεργαστούν με εκείνον που επιδιώκει όχι να εξυψωθεί ο ίδιος αλλά να σώσει ψυχές. Εκείνος που αισθάνεται εντονότερα την ανάγκη του για θεϊκή βοήθεια, θα ικετεύει για αυτή και το Άγιο Πνεύμα θα του παρουσιάσει αναλαμπές του Χριστού που θα δυναμώσουν και θα εξυψώσουν την ψυχή του. Μετά την επικοινωνία του αυτή με το Χριστό, θα προχωρεί εργαζόμενος για εκείνους που χάνονται μέσα στην αμαρτία. Έχει χριστεί για την αποστολή του και πετυχαίνει εκεί όπου πολλοί μορφωμένοι και σοφοί αποτυγχάνουν. ΖΧ 411.1

Αλλά Όταν οι άνθρωποι εξυψώνονται και νομίζουν ότι είναι απαραίτητοι για την επιτυχία του μεγάλου σχεδίου του Θεού, τότε ο Κύριος τους παραμερίζει. Είναι φανερό ότι ο Κύριος δεν εξαρτάται από αυτούς. Το έργο δεν σταματά επειδή εκείνοι μετατοπίζονται, αλλά προχωράει με μεγαλύτερη επιτυχία. ΖΧ 411.2

Δεν ήταν αρκετό για τους μαθητές του Ιησού να διδαχτούν απλώς τη φύση της βασιλείας Του. Εκείνο που χρειάζονταν ήταν μια αλλαγή της καρδιάς που θα τους εναρμόνιζε με τις αρχές της βασιλείας. Προσκαλώντας κοντά Του ένα παιδάκι, ο Ιησούς το έστησε ανάμεσά τους και αφού το αγκάλιασε με τρυφερότητα, είπε: «Εάν δεν επιστρέψητε, και γίνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών.» Η απλότητα, η αυτοεγκατάλειψη και η γεμάτη εμπιστοσύνη αγάπη του μικρού παιδιού είναι οι ιδιότητες που εκτιμά ο Ουρανός. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του πραγματικού μεγαλείου. ΖΧ 411.3

Και πάλι ο Χριστός εξήγησε στους μαθητές Του ότι η βασιλεία Του δεν χαρακτηρίζεται από επίγεια αξιώματα και επιδείξεις. Στα πόδια του Χριστού όλες αυτές οι διακρίσεις λησμονούνται. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι μορφωμένοι και οι αμαθείς συγκεντρώνονται όλοι μαζί χωρίς κανένα ίχνος κοινωνικής διάκρισης ή κοσμικής προτεραιότητας. Όλοι τους συγκεντρώνονται σαν ψυχές που έχουν εξαγοραστεί με αίμα, εξίσου εξαρτώμενες από Εκείνον που τις λύτρωσε για το Θεό. ΖΧ 411.4

Η ειλικρινής συντριμμένη καρδιά είναι πολύτιμη στα μάτια του Θεού. Αυτός θέτει τη σφραγίδα Του πάνω στους ανθρώπους όχι σύμφωνα με την τάξη τους, ούτε με τα πλούτη τους, ούτε με τη διανοητική τους ανωτερότητα, αλλά σύμφωνα με την ενότητα που τους συνδέει με το Χριστό. Ο Κύριος της δόξας ικανοποιείται με εκείνους που είναι πράοι και έχουν ταπεινή καρδιά. Ο Δαβίδ είπε: «Έδωκας εις εμέ την ασπίδα της σωτηρίας Σου . και η αγαθότης Σου,» — σαν ένα στοιχείο του ανθρώπινου χαρακτήρα«με εμεγάλυνε.» (Ψαλμ. 18:35.) ΖΧ 411.5

Ο Ιησούς είπε: « Όστις δεχθή έν των τοιούτων παιδίων εις το όνομά Μου, Εμέ δέχεται και όστις δεχθή Εμέ, δεν δέχεται Εμέ, αλλά τον αποστείλαντά Με.» «Ούτω λέγει Κύριος Ο ουρανός είναι θρόνος Μου, και η γή υποπόδιον των ποδών Μου. . . Εις τίνα θέλω επιβλέψει; Εις τον πτωχόν, και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον Μου.» (Ησ. 66:1, 2.) ΖΧ 412.1

Τα λόγια του Σωτήρα δημιούργησαν στους μαθητές ένα αίσθημα που τους έκανε να χάσουν την ιδέα που είχαν για τον εαυτό τους. Μιλώντας ο Χριστός δεν είχε αναφέρει κανέναν από αυτούς κατ’όνομα. Ο Ιωάννης όμως σκέφτηκε να ρωτήσει αν σε μια ορισμένη περίπτωση είχε πράξει ορθά. Με παιδική απλότητα παρουσίασε το θέμα στον Ιησού λέγοντας: «Διδάσκαλε, είδομεν τινα εκβάλλοντα δαιμόνια εις το όνομά Σου, όστις δεν ακολουθεί ημάς και εμποδίσαμεν αυτόν, διότι δεν ακολουθεί ημάς.» ΖΧ 412.2

Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης νόμιζαν ότι ελέγχοντας αυτό τον άνθρωπο υπερασπίζονταν την τιμή του Κυρίου τους. Τώρα άρχισαν να βλέπουν ότι ο ζήλος τους ήταν μάλλον για τον εαυτό τους. Αναγνώρισαν το λάθος τους και δέχτηκαν την παρατήρηση του Ιησού: «Μη εμποδίζετε αυτόν διότι δεν είναι ουδείς όστις θέλει κάμει θαύμα εις το όνομά Μου, και θέλει δυνηθή ευθύς να Με κακολογήση.» Κανείς από αυτούς που έδειχναν φιλικές διαθέσεις πρός το Χριστόμε οποιοδήποτε τρόπο, έπρεπε να απωθηθεί. Υπήρχαν πολλοί που είχαν συγκινηθεί βαθιά από το χαρακτήρα και τα έργα του Χριστού και οι καρδιές των οποίων προσφέρονταν με πίστη σε Αυτόν. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να διαβάσουν τα ελατήρια, έπρεπε να είναι προσεκτικοί να μη αποθαρρύνουν αυτές τις ψυχές. Όταν ο Ιησούς δεν θα ήταν πια μαζί τους και το έργο θα έμενε στα χέρια τους, δεν έπρεπε να υποθάλπουν ένα περιορισμένο πνεύμα αποκλειστικότητας, αλλά έπρεπε να εκδηλώσουν την ίδια απεριόριστη συμπάθεια που είχαν προσέξει στον Κύριό τους. ΖΧ 412.3

Το γεγονός ότι κάποιος δεν συμφωνεί καθόλα με τις προσωπικές μας ιδέες και γνώμες, δεν μας δίνει το δικαίωμα να του απαγορεύσουμε να εργαστεί για το Θεό. Ο Χριστός είναι ο μεγάλος Δάσκαλος. Δεν πρέπει να κρίνουμε ή να σχολιάζουμε, αλλά με ταπεινοφροσύνη πρέπει ο καθένας να καθίσει και να μαθητεύσει στα πόδια του Ιησού. Κάθε ψυχή που ο Θεός εμπνέει με προθυμία, είναι ένας αγωγός μέσω του οποίου ο Χριστός θα αποκαλύψει τη συγχωρητική αγάπη Του. Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε για να μη αποθαρρύνουμε έναν από τους φωτοφόρους του Θεού, έτσι ώστε να μην εμποδίσουμε τις ακτίνες τις οποίες Αυτός θα μπορούσε να φωτίσει τον κόσμο! ΖΧ 412.4

Όταν ένας μαθητής δείχνει τραχύτητα και ψυχρότητα σε ένα άτομο που ο Χριστός προσελκύει κοντά Του,ενδέχεται τα βήματα του ανθρώπου αυτού να στραφούν στο μονοπάτι του εχθρού, με αποτέλεσμα την απώλεια μιας ψυχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμπεριφορά πουεπέδειξε ο Ιωάννης απαγορεύοντας σε κάποιον να κάνει θαύματα στο όνομα του Χριστού. Αν κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, είπε ο Ιησούς, «συμφέρει εις αυτόν καλήτερον να περιτεθή μύλου πέτραν περί τον τράχηλον αυτού και να ριφθή εις την θάλασσαν.» Έπειτα πρόσθεσε: «Αν σε σκανδαλίζη η χείρ σου, απόκοψον αυτήν καλήτερον σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν κουλλός, παρά έχων τας δύο χείρας να απέλθης εις την γέενναν, εις το πύρ το άσβεστον όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πύρ δεν σβύνεται. Και εάν ο πούς σου σε σκανδαλίζη, απόκοψον αυτόν καλήτερον σοι είναι να εισέλθης εις την ζωήν χωλός, παρά έχων δύο πόδας να ριφθής εις την γέενναν.» ΖΧ 413.1

Γιατί αυτή η τόσο αυστηρή γλώσσα; «Επειδή ο Υιός του ανθρώπου ήλθε δια να σώση το απολωλός.» Είναι δυνατόν οι μαθητές να δείξουν περισσότερο ενδιαφέρον για τις ψυχές των συνανθρώπων τους από εκείνο που έδειξε η Μεγαλειότητα του Ουρανού; Κάθε ψυχή έχει ανυπολόγιστη αξία. Πόσο τρομερή λοιπόν είναι η αμαρτία να απομακρύνει κανείς μια ψυχή από το Χριστό, ώστε η αγάπη, η ταπείνωση και η αγωνία του Σωτήρα να πάνε χαμένες. ΖΧ 413.2

«Ουαί εις τον κόσμον δια τα σκάνδαλα διότι είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα.» Ο κόσμος, εμπνευσμένος από το Σατανά, ασφαλώς και θα αντισταθεί στους οπαδούς του Χριστού και θα επιδιώξει να καταστρέψει την πίστη τους. Αλίμονο όμως σε εκείνον ο οποίος ενώ φέρει το όνομα του Χριστού, βρεθεί να κάνει αυτό το έργο. Είναι εξευτελιστικό για τον Κύριό μας όταν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι Τον υπηρετούν, παριστάνουν λανθασμένα το χαρακτήρα Του. Πλήθη ανθρώπων εξαπατούνται και οδηγούνται σε σφαλερά μονοπάτια. ΖΧ 413.3

Οποιαδήποτε συνήθεια οδηγεί στην αμαρτία και προσβάλλει το Χριστό, πρέπει να εγκαταλειφθεί με κάθε θυσία. Ότι προσβάλλει το Θεό δεν μπορεί να ωφελήσει τον άνθρωπο. Οι ευλογίες του Ουρανού δεν μπορούν να απονεμηθούν σε κανένα άτομο που παραβιάζει τις αιώνιες αρχές του δικαίου. Μια υποθαλπόμενη αμαρτία είναι αρκετή για να προκαλέσει την εξαχρείωση του χαρακτήρα και να παραπλανήσει τους άλλους. Αν το πόδι ή το χέρι πρέπει να κοπούν, ή ακόμη και το μάτι πρέπει να αφαιρεθεί προκειμένου να σωθεί το σώμα από το θάνατο, πόσο πιο σοβαρό είναι να αποβληθεί η αμαρτία που επιφέρει το θάνατο της ψυχής! ΖΧ 413.4

Στην τελετουργική υπηρεσία το αλάτι ήταν απαραίτητο για κάθε θυσία. Αυτό, όπως και η προσφορά του θυμιάματος, σήμαινε ότι μόνο η δικαιοσύνη του Χριστού μπορούσε να κάνει τη θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό. Αναφερόμενος σε αυτή τη συνήθεια, ο Χριστός λέει: «Πάσα θυσία με άλας θέλει αλατισθή . . Έχετε άλας εν εαυτοίς και ειρηνεύετε εν αλλήλοις.» Όλοι όσοι θα ήθελαν να παρουσιάσουν τον εαυτό τους «θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν,» (Ρωμ. 12:1,) πρέπει να δεχτούν το σωτήριο αλάτι, τη δικαιοσύνη του Σωτήρα μας. Τότε γίνονται «το άλας της γής» (Ματθ. 5:13,) αφαιρώντας το κακό ανάμεσα από τους ανθρώπους, όπως το αλάτι προφυλάξει από τη σήψη. Αν το αλάτι χάσει τα συστατικά του, αν υπάρχει μόνο μια μορφή ευσεβείας χωρίς την αγάπη του Χριστού, δεν υπάρχει η δύναμη να κάνει το καλό. Η ζωή δεν μπορεί να εξασκήσει σωτήρια επιρροή στον κόσμο. Η δραστηριότητα και η ικανότητά σας για τη διάδοση της βασιλείας Μου, λέει ο Ιησούς, εξαρτάται από την από μέρους σας αποδοχή του Πνεύματός Μου. Πρέπει να γίνετε συμμέτοχοι της χάρης Μου και να γίνετε οσμή ζωής για ζωή. Τότε δεν θα υπάρχει ο ανταγωνισμός, ούτε η φιλαυτία, ούτε η επιθυμία για ανώτερες θέσεις. Τότε θα αποκτήσετε την αγάπη εκείνη που δεν ζητεί προσωπικά οφέλη, αλλά τον πλουτισμό των άλλων. ΖΧ 414.1

Ας προσηλώσει ο μετανοιωμένος αμαρτωλός το βλέμμα πάνω στον Αμνό του Θεού, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου. (Βλέπε Ιωάν. 1:29) και με την παρατήρηση αυτή θα μεταβληθεί. Ο φόβος του μετατρέπεται σε χαρά, οι αμφιβολίες του σε ελπίδα. Ευγνωμοσύνη αναπηδά από μέσα του. Η απολιθωμένη καρδιά συντρίβεται. Ένα κύμα αγάπης πλημμυρίζει την ψυχή. Ο Χριστός γίνεται μέσα του πηγή νερού από όπου αναβλύζει αιώνια ζωή. Όταν βλέπουμε τον Ιησού, τον Άνθρωπο των Θλίψεων και δόκιμο ασθενείας να εργάζεται για τη σωτηρία του απολωλότος, περιφρονημένος, αγνοημένος, χλευασμένος, περιπλανώμενος από πόλη σε πόλη μέχρι να ολοκληρώσει την αποστολή Του, όταν Τον βλέπομε στη Γεσθημα νή με τον ιδρώτα να κυλάει σαν μεγάλες σταγόνες αίματος και μετά πάνω στο σταυρό μέσα στην αγωνία του θανάτου, βλέποντας όλα αυτά το εγώ δεν θα αγωνίζεται έπειτα για αναγνώριση.Βλέποντας έτσι το Χριστό, θα νοιώσουμε ντροπή για τη ψυχρότητά μας, το λήθαργο μας και για την αναζήτηση των εγωιστικών μας συμφερόντων. Θα είμαστε πρόθυμοι να γίνουμε οτιδήποτε ή να φτάσουμε στο μηδέν προκειμένου να υπηρετήσουμε ολόψυχα τον Κύριο. Με μεγάλη μας χαρά θα φέρουμε το σταυρό, ακολουθώντας τον Ιησού και θα υπομείνομε δοκιμασίες, αισχύνη ή διωγμούς για χάρη Του. ΖΧ 414.2

«Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.» (Ρωμ. 15:1.) Καμιά ψυχή που πιστεύει στο Χριστό δεν πρέπει να υποτιμάται, ακόμη και αν η πίστη της είναι αδύνατη και τα βήματά της ταλαντεύονται σαν του μικρού παιδιού. Για όλα εκείνα που μας θέτουν σε πλεονεκτική θέση έναντι των άλλων-μόρφωση, καλλιέργεια, ευγένεια του χαρακτήρα, χριστιανική εκπαίδευση, θρησκευτική πείρα — είμαστε πιο ευνοημένοι έναντι αυτών που δεν ευνοήθηκαν στη ζωή όσο εμείς, και όσο περνάει από το χέρι μας πρέπει να τους εξυπηρετούμε. Αν είμαστε δυνατοί, πρέπει να στηρίζουμε τους αδυνάτους. Οι δοξασμένοι άγγελοι που βλέπουν πάντοτε στο πρόσωπο του Πατέρα τον Ουρανό, χαίρονται να υπηρετούν τα μικρά Του. Τρεμάμενες ψυχές με πολλές ανεπιθύμητες ιδιότητες του χαρακτήρα, αποτελούν τα αντικείμενα της ιδιαίτερης φροντίδας τους. Οι άγγελοι είναι πάντοτε παρόντες εκεί όπου χρειάζονται περισσότερο, κοντά σε εκείνους που έχουν να αγωνιστούν σκληρότερα κατά του «εγώ» και το περιβάλλοντων οποίων είναι το πιο αποθαρρυντικό. Σε αυτή τη διακονία θα συμπράξουν οι αληθινοί οπαδοί του Χριστού. ΖΧ 415.1

Αν ένας από τους αδύνατους νικηθεί και διαπράξει κάποιο σφάλμα εις βάρος σας, δικό σας καθήκον είναι να επιδιώξετε την αποκατάσταση των σχέσεων σας. Μη περιμένετε από αυτόν να κάνει την πρώτη προσπάθεια για τη συμφιλίωση. Ο Χριστός είπε: «Τι σας φαίνεται; εάν άνθρωπός τις έχη εκατό πρόβατα, και πλανηθή έν εξ αυτών, δεν αφήνει τα εννενήκοντα εννέα, και υπάγων επί τα όρη ζητεί το πλανώμενον; Και εάν συμβή να εύρη αυτό, αληθώς σας λέγω, ότι χαίρει δι’ αυτό μάλλον παρά δια τα εννενήκοντα εννέα τα μη πεπλανημένα. Ούτω δεν είναι το θέλημα του Πατρός σας του εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.» ΖΧ 415.2

«Με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και σύ πειρασθής» (Γαλ. 6:1), πήγαινε σ’ αυτόν που έσφαλε «και έλεγξον αυτόν μεταξύ σού, και αυτού μόνον.» Μη τον ντροπιάζεις εκθέτοντας το σφάλμα του στους άλλους ούτε και να ντροπιάσεις το Χριστό φέροντας στη δημοσιότητα την αμαρτία ή την πλάνη ενός ο οποίος φέρει το όνομά Του. Συχνά η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί καθαρά σε εκείνον που έσφαλε. Πρέπει αυτός να αναγνωρίσει το λάθος του για να μπορέσει να αλλάξει. Δεν έχεις το δικαίωμα να τον κρίνεις και να τον καταδικάσεις. Μη προσπαθείς να αυτοδικαιωθείς. Να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για την επανόρθωσή του. Για τα ψυχικά άλγη χρειάζεται το πιο απαλό άγγιγμα, η πιο λεπτεπίλεπτη ευαισθησία. Μόνο η αγάπη που πηγάζει από το Μάρτυρα του Γολγοθά μπορεί να ωφελήσει στην περίπτωση αυτή. Με συμπάθεια και τρυφερότητα ας συνδιαλέγονται αδελφός με αδελφό και «ας εξεύρει ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού, θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου, και θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (Ιακ. 5:20.) ΖΧ 415.3

Αλλά Και αυτή ακόμη η προσπάθεια ίσως να αποτύχει. Τότε, λέει ο Ιησούς, «παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο.» Μπορεί η από κοινού επιρροή τους να επιτύχει εκεί όπου η επιρροή του ενός μόνο απέτυχε. Οι ίδιοι, ως αμέτοχοι στην παρεξήγηση, θα αποδειχθούν αρμοδιότεροι να ενεργήσουν αντικειμενικά και αυτό θα δώσει στη συμβουλή τους μεγαλύτερη βαρύτητα για τον σφάλλοντα. ΖΧ 416.1

Αν δεν θελήσει να ακούσει ούτε και αυτούς, τότε και μόνο τότε το θέμα μπορεί να φερθεί μπροστά στην ολομέλεια των πιστών. Τα μέλη της εκκλησίας, σαν αντιπρόσωποι του Χριστού, ας ενώσουν τις προσπάθειές τους προσευχόμενοι με ικεσία για την αποκατάσταση του σφάλλοντος. Το Άγιο Πνεύμα θα μιλήσει μέσω των δούλων Του, παρακαλώντας τον πλανεμένο να επιστρέψει στο Θεό. Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας με θεία έμπνευση, λέει: «Ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε πρός τον Θεόν.» (Β’ Κορ. 5:20.) Εκείνος που απορρίπτει τις ενιαίες αυτές προσπάθειες έχει αποκόψει το δεσμό του με το Χριστό. Έτσι αποσπάται από την αδελφότητα της εκκλησίας. Για αυτό είπε ο Ιησούς: «Ας ήναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» Παρόλα αυτά δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει αποκοπεί και από το έλεος του Θεού. Ας μη περιφρονηθεί και ας μη παραμεληθεί από τους πρώην αδελφούς του, αλλά ας του φέρονται με στοργή και συμπάθεια σαν ένα χαμένο πρόβατο που ο Χριστός προσπαθεί να επαναφέρει στο κοπάδι Του. ΖΧ 416.2

Του Χριστού η καθοδήγηση για το φέρσιμο που πρέπει να δειχθεί στους πλανώμενους επαναλαμβάνεται πιο συγκεκριμένα στη διδασκαλία που έδωσε στον λαό του Ισραήλ με το Μωυσή: «Δεν θέλεις μισήσει τον αδελφόν σου εν τη καρδία σου θέλεις ελέγξει παρρησία τον πλησίον σου, και δεν θέλεις υποφέρει αμαρτίαν δι’ αυτόν.» (Λευιτ. 19:17.) Αυτό σημαίνει ότι όταν κάποιος αμελεί το καθήκον που ο Χριστός του έχει αναθέσει, την προσπάθεια δηλαδή του να επανορθώσει εκείνους που βρίσκονται στην αμαρτία και στην πλάνη, γίνεται συμμέτοχος της αμαρτίας. Το κακό που θα μπορούσαμε να είχαμε προλάβει και δεν ενδιαφερθήκαμε, θεωρούμαστε το ίδιο υπεύθυνοι σαν να το έχουμε διαπράξει εμείς οι ίδιοι. ΖΧ 416.3

Το λάθος όμως πρέπει να το παρουσιάσουμε στον ίδιο το σφάλλοντα. Δεν πρέπει να το σχολιάζουμε και να το επικρίνουμε αναμεταξύ μας. Ακόμη και μετά που θα την αναφορά στην εκκλησία, δεν έχουμε το δικαίωμα να το επαναλάβουμε στους άλλους. Η κοινοποίηση των σφαλμάτων των χριστιανών μόνο λαβή για σχόλια θα γίνει για τον άπιστο κόσμο. Εμείς οι ίδιοι, αν εξακολουθούμε να επιμένουμε σε αυτά τα πράγματα, μόνο βλάβη μπορούμε να προξενήσουμε στον εαυτό μας επειδή με τη συνεχή παρατήρηση μεταβαλλόμαστε. Ενώ προσπαθούμε να διορθώσουμε τα σφάλματα ενός αδελφού, το Πνεύμα του Θεού θα μας καθοδηγήσει να τον προστατεύσομε όσο είναι δυνατό από τα επικριτικά σχόλια ακόμη και αυτών των αδελφών του και πολύ περισσότερο, από την επίκριση του άπιστου κόσμου. Και εμείς οι ίδιοι σφάλλομε και έχουμε ανάγκη από το έλεος και τη συγχώρηση του Χριστού. Όπως ακριβώς θα θέλαμε να μας φερθεί Εκείνος, έτσι μας ζητά να φερόμαστε ο ένας άλλον. ΖΧ 417.1

«Όσα εάν δέσητε επί της γής, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε επί της γής, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.» Εσείς ενεργείτε σαν απεσταλμένοι του Ουρανού και τα αποτελέσματα του έργου σας είναι αιώνια. ΖΧ 417.2

Αλλά τη μεγάλη ευθύνη δεν τη κουβαλάμε μόνοι μας. Οπουδήποτε τηρεί το λόγο του Θεού μια ειλικρινής καρδιά, εκεί κατοικεί ο Χριστός. Δεν είναι μόνο παρών στις συναθροίσεις της εκκλησίας, αλλά οπουδήποτε οι μαθητές, όσο λιγοστοί και αν είναι, συναντώνται στο όνομά Του. Λέει: «Εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γής, περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γίνει εις αυτούς παρά του Πατρός Μου του εν ουρανοίς.» ΖΧ 417.3

Ο Ιησούς λέει: «Του Πατρός Μου του εν ουρανοίς,» σαν να θέλει να υπενθυμίσει στους μαθητές Του ότι ενώ με την ανθρωπότητα Του είναι συνδεμένος μαζί τους, συμμεριζόμενος τις δοκιμασίες τους και συμπάσχοντας στις θλίψεις τους, με τη θεότητά Του είναι ενωμένος με το θρόνο του Απείρου Θεού. Τι θαυμάσια διαβεβαίωση! Οι ουράνιες υπάρξεις ενώνονται με τους ανθρώπους με συμπάθεια και εργάζονται για να σώσουν το απολωλός. Όλη η δύναμη του Ουρανού συντονίζεται με την ανθρώπινη ικανότητα για να προσελκύσει ψυχές στο Χριστό. ΖΧ 417.4