Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 45—Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 16:13-28,
Μάρκ. 8:27-38, Λουκ. 9:18-27. ΖΧ 385.1

Το επίγειο έργο του Χριστού πλησίαζε στο τέλος του. Μπροστά Του, ζωηρά σκιαγραφημένες, παρουσιάζονταν οι σκηνές όπου τα βήματά Του Τον οδηγούσαν. Πριν ακόμη περιβληθεί την ανθρωπότητα, γνώριζε καλά πόσο μακρύ ήταν το μονοπάτι που έπρεπε να διανύσει για να σώσει το απολωλός. Κάθε πόνος που πλήγωνε την καρδιά Του, κάθε προσβολή που στρέφονταν εναντίον Του, κάθε στέρηση που έπρεπε να υπομείνει, Του ήταν γνωστά πριν απεκδυθεί το διάδημα και τη βασιλική χλαμύδα, πριν να κατεβεί από το θρόνο για να περιβάλει τη θεότητά Του με την ανθρωπότητα. Το μονοπάτι από τη φάτνη μέχρι το Γολγοθά είχε λεπτομερώς διαγραφεί μπροστά Του. Ήξερε την αγωνία που Τον περίμενε. Γνώριζε τα πάντα, και όμως είπε: «Ιδού, έρχομαι εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί Εμού χαίρω Θεέ Μου, να εκτελώ το θέλημά Σου και ο νόμος Σου είναι εν τω μέσω της καρδίας Μου.» (Ψαλμ. 40:7, 8.) ΖΧ 385.2

Πάντοτε έφερνε μπροστά Του τα αποτελέσματα της αποστολής Του. Η επίγεια ζωή Του, τόσο φορτισμένη με μόχθο και αυτοθυσία, Του προξενούσε χαρά με την προοπτική ότι όλος αυτός ο κόπος δεν θα πήγαινε χαμένος. Προσφέροντας τη ζωή Του για τη ζωή των ανθρώπων, θα επανέφερε τον κόσμο στην αφοσίωσή του στο Θεό. Αν και έπρεπε πρώτα να υποστεί το βάπτισμα του αίματος, αν και οι αμαρτίες του κόσμου βάραιναν την αθώα Του ψυχή, αν και Τον κατέθλιβεη σκιά μιας ανείπωτης λύπης, για χάρη της προκείμενης χαράς προτίμησε να υποστεί το σταυρό, καταφρονώντας την αισχύνη. ΖΧ 385.3

Τις σκηνές αυτές τις είχε αποκρύψει ως τότε από εκείνους που διάλεξε για συντρόφους στο έργο Του. Αλλά πλησίαζε ο καιρός που θα διαπίστωναν την αγωνία Του. Θα έβλεπαν Αυτόν που είχαν αγαπήσει και εμπιστευθεί, να παραδίδεται στα χέρια των εχθρών Του και να κρέμεται στο σταυρό του Γολγοθά. Σύντομα θα τους άφηνε να αντιμετωπίσουν τον κόσμο χωρίς την παρηγοριά της ορατής παρουσίας Του. Ήξερε πως το άσβεστο μίσος και η απιστία των ανθρώπων θα τους καταδίωκαν και ήθελε να τους προετοιμάσει για τις δοκιμασίες τους αυτές. ΖΧ 385.4

Ο Ιησούς και οι μαθητές Του είχαν έρθει τώρα σε μια από τις πόλεις κοντά στην Καισάρεια του Φιλίππου. Βρίσκονταν πέρα από τα όρια της Γαλιλαίας, σε μια περιοχή όπου κυριαρχούσε η ειδωλολατρία. Εδώ οι μαθητές είχαν αποτραβηχτεί από την επικρατούσα επιρροή του ιουδαϊσμού και είχαν έρθει σε στενότερη επαφή με την ειδωλολατρική θρησκεία. Εδώ τους περιέβαλλαν αντιπροσωπευτικά σχήματα δεισιδαιμονίας προερχόμενα από όλα τα μέρη του κόσμου. Ο Ιησούς ήθελε να δουν αυτά τα πράγματα για να αναλογιστούν την ευθύνη που έφερναν έναντι των ειδωλολατρών. Παραμένοντας σε αυτή την περιοχή, προσπάθησε να διακόψει τη διδασκαλία Του στο λαό και να προσηλωθεί περισσότερο στους μαθητές Του. ΖΧ 386.1

Θα τους μιλούσε τώρα για τα πάθη που Τον περίμεναν. Προηγουμένως όμως είχε αποσυρθεί για να προσευχηθεί μόνος Του, ώστε οι καρδιές τους να προετοιμαστούν να δεχτούν τα λόγια Του. Όταν ξαναγύρισε κοντά τους δεν τους ανακοίνωσε αμέσως αυτό που επιθυμούσε να τους γνωστοποιήσει. Πριν το κάνει, τους έδωσε την ευκαιρία να ομολογήσουν την πίστη τους σε Αυτόν, ώστε να ενδυναμωθούν για την επερχόμενη δοκιμασία. Ρώτησε: «Τίνα Με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι Εγώ ο Υιός του ανθρώπου;» ΖΧ 386.2

Με λύπη οι μαθητές αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι ο λαός τουΙσραήλ απέτυχε να αναγνωρίσει το Μεσσία του. Είναι αλήθεια ότι μερικοί που είδαν τα θαύματά Του Τον είχαν αποκαλέσει Υιό του Δαβίδ. Τα πλήθη που είχαν τραφεί στη Βηθσαίδά θέλησαν να Τον ανακηρύξουν βασιλιά του Ισραήλ. Πολλοί ήταν πρόθυμοι να Τον δεχτούν σαν προφήτη. Για Μεσσία όμως δεν Τον είχαν δεχτεί. ΖΧ 386.3

Ο Ιησούς τώρα υπέβαλε μια δεύτερη ερώτηση που αφορούσε τους ίδιους τους μαθητές: «Αλλά σείς τίνα Με λέγετε ότι είμαι;» Ο Πέτρος απάντησε: «Σύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.» ΖΧ 386.4

Από την αρχή ο Πέτρος είχε πιστέψει ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Πολλοί άλλοι που είχαν πειστεί από το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή και είχαν δεχτεί το Χριστό, άρχισαν να αμφιβάλλουν για την αποστολή του Ιωάννη όταν αυτός φυλακίστηκε και θανατώθηκε. Τώρα αμφέβαλλαν ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας τον οποίο περίμεναν τόσο καιρό. Πολλοί από τους μαθητές περίμεναν με διακαή επιθυμία να ανεβεί ο Ιησούς στο θρόνο του Δαβίδ. Όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχε καμιά τέτοια πρόθεση, Τον εγκατέλειψαν. Ο Πέτρος και οι σύντροφοί του όμως παρέμειναν αφοσιωμένοι σε Αυτόν. Η ταλαντευόμενη στάση εκείνων που χθες Τον εξυμνούσαν και σήμερα Τον καταδίκαζαν δεν εξασθένησε την πίστη των αληθινών οπαδών του Σωτήρα. Ο Πέτρος δήλωσε: «Σύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Δεν περίμενε να δεί τον Κύριό Του στεφανωμένο με βασιλικές τιμές, αλλά Τον δέχτηκε ενώ βρίσκονταν μέσα στην ταπείνωσή Του. ΖΧ 386.5

Ο Πέτρος είχε εκφράσει την πίστη των δώδεκα. Οι μαθητές απείχαν πολύ ακόμη από την κατανόηση της αποστολής του Χριστού. Η αντίδραση και η διαστροφή των πραγμάτων από μερίδα ιερέων και αρχόντων, παρόλο που δεν μπόρεσαν να τους απομακρύνουν από το Χριστό, τους έφεραν όμως σε μεγάλη αμηχανία. Δεν έβλεπαν καθαρά που βάδιζαν. Η επιρροή της ανατροφής που έλαβαν στα νιάτα τους, η διδασκαλία των ραβίνων, ακόμη και η δύναμη της παράδοσης, τους εμπόδιζαν στο να διακρίνουν την αλήθεια. Παρόλο ότι από καιρό σε καιρό φωτίζονταν από τις πολύτιμες ακτίνες του φωτός που απαύγαζαν από τον Ιησού, συχνά ήταν σαν άνθρωποι που ψηλαφούν στο σκοτάδι. Εκείνη την ημέρα, πριν ακόμη έρθουν αντιμέτωποι με τη μεγάλη δοκιμασία της πίστης τους, το Άγιο Πνεύμα τους επισκέφτηκε με δύναμη. Για ένα μικρό διάστημα τα μάτια τους στράφηκαν από τα «βλεπόμενα» για να ατενίσουν «τα μη βλεπόμενα.» (Β’ Κορ. 4:18.) Κάτω από την ανθρώπινη μεταμφίεση διέκριναν τη δόξα του Υιού του Θεού. ΖΧ 387.1

Ο Ιησούς απάντησε στον Πέτρο λέγοντας: «Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ Μου ο εν τοις ουρανοίς.» ΖΧ 387.2

Η αλήθεια την οποία ομολόγησε ο Πέτρος αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης. Αποτελεί αυτό ακριβώς που ο ίδιος ο Χριστός είχε δηλώσει ότι είναι η αιώνια ζωή. Η απόκτηση αυτής της γνώσης δεν πρόσφερε βάση για τον αυτοδοξασμό. Ούτε η σοφία ούτε η αγαθότητα του Πέτρου του την αποκάλυψαν. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί ποτέ μόνη της να φθάσει σε αυτή την επίγνωση των θεϊκών στοιχείων. «Ταύτα είναι ως τα ύψη του ουρανού’ τι δύνασαι να κάμης; Είναι βαθύτερα του άδουτι δύνασαι να γνωρίσης;» (Ιώβ 11:8.) Μόνο το πνεύμα της υιοθεσίας μπορεί να μας αποκαλύψει τα βάθη του Θεού, «τα οποία οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν. Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του Πνεύματος Αυτού επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα και τα βάθη του Θεού.» (Α Κορ. 2:9, 10.) «Το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν.» (Ψαλμ. 25:14.) Και το γεγονός ότι ο Πέτρος διέκρινε τη δόξα του Χριστού ήταν μια απόδειξη ότι υπήρξε διδακτός του Θεού. (βλέπε Ιωάν 6:45.) Ώ πράγματι, «Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο » ΖΧ 387.3

Ο Ιησούς συνέχισε: «Εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν Μου και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» Το όνομα Πέτρος προέρχεται από τη λέξη πέτρα, πέτρα κυλιόμενη. Ο μαθητής αυτός δεν ήταν η πέτρα [ο βράχος] πάνω στον οποίο η εκκλησία θεμελιώθηκε. Μάλιστα, οι πύλες του Άδη ίσχυσαν εναντίον του όταν αρνήθηκε τον Κύριό με όρκους και αναθεματισμούς. Η εκκλησία οικοδομήθηκε επάνω σε Εκείνον κατά του οποίου οι πύλες του Άδη δεν μπορούσαν να ισχύσουν. ΖΧ 388.1

Αιώνες πριν από την έλευση του Σωτήρα, ο Μωυσής είχε υποδείξει το Βράχο της σωτηρίας του Ισραήλ. Ο ψαλμωδός είχε ψάλλει: «η Πέτρα της δυνάμεώς μου.» Ο Ησαΐας είχε γράψει: «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές.» (Δευτ. 32:4, Ψαλμ. 62:7, Ησ. 28:16.) Ο ίδιος ο Πέτρος, γράφοντας με την επιφοίτηση του Πνεύματος, αποδίδει την προφητεία αυτή στον Ιησού: «Επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος. Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός.» (Α’ Πέτρ. 2:3-5.) ΖΧ 388.2

«Θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός.» (Α’ Κορ. 3:11.) Ο Ιησούς είπε: «Επί ταύτης της Πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν Μου.» Παρουσία του Θεού και όλων των ουρανίων υπάρξεων, παρουσία των αοράτων δυνάμεων του Άδη, ο Χριστός θεμελίωσε την εκκλησία Του πάνω στο ζώντα Βράχο. Αυτός ο Βράχος είναι ο Ίδιος, το ίδιο Του το σώμα, το οποίο πληγώθηκε και συντρίφτηκε για μας. Εναντίον της εκκλησίας που κτίστηκε επάνω σε αυτό το θεμέλιο, οι πύλες του Άδη δεν μπορούν να ντροπιαστούν. ΖΧ 388.3

Πόσο αδύναμη παρουσιάζονταν η εκκλησία την εποχή που ο Χριστός πρόφερε αυτά τα λόγια! Δεν είχε παρά μια χούφτα από πιστούς εναντίον των οποίων στρέφονταν όλες οι δυνάμεις των δαιμόνων και η κακία των ανθρώπων. Παρόλα αυτά οι οπαδοί του Χριστού δεν έπρεπε να φοβούνται. Οικοδομημένοι πάνω στο Βράχο που ήταν η δύναμή τους δεν διέτρεχαν τον κίνδυνο να ανατραπούν. ΖΧ 388.4

Επί έξι χιλιάδες χρόνια η πίστη οικοδομεί πάνω στο Χριστό. Επί έξι χιλιάδες χρόνια τα θυελλώδη ξεσπάσματα της σατανικής οργής έχουν επιτεθεί με μανία πάνω στο Βράχο της σωτηρίας μας, αλλά αυτός μένει ασάλευτος. ΖΧ 389.1

Ο Πέτρος είχε εκφράσει μια αλήθεια που αποτελεί το θεμέλιο της πίστης της εκκλησίας και για αυτό ο Χριστός τον τίμησε στην περίπτωση αυτή σαν αντιπρόσωπο ολόκληρου του σώματος των πιστών. «Και θέλω σοι δώσει,» είπε, «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών και ότι αν δέσης επί της γής, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίςκαι ότι αν λύσης επί της γής, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς» ΖΧ 389.2

«Τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών» είναι τα λόγια του Χριστού. Όλα τα λόγια της Αγίας Γραφής είναι δικά Του και συμπεριλαμβάνονται στην έκφραση αυτή. Αυτά τα λόγια έχουν τη δύναμη να ανοίγουν και να κλείνουν τον Ουρανό. Αναφέρουν τους όρους με τους οποίους οι άνθρωποι γίνονται δεκτοί ή απορρίπτονται. Έτσι, το έργο αυτών που κηρύττουν το λόγο του Θεού είναι οσμή ζωής για ζωή ή θανάτου για θάνατο. Τα αποτελέσματα της αποστο-λής τους είναι αιώνια. ΖΧ 389.3

Ο Σωτήρας δεν εμπιστεύθηκε το έργο του Ευαγγελίου στον Πέτρο ατομικά. Σε μια περίπτωση τα ερχόμενα χρόνια, επαναλαμβάνοντας τα λόγια που είπε στον Πέτρο, τα αποδίδει κατευθείαν στην εκκλησία. Ουσιαστικά τα ίδια λόγια απευθύνθηκαν στους δώδεκα, σαν σε αντιπροσώπους του σώματος των πιστών. Αν ο Ιησούς είχε εξουσιοδοτήσει ιδιαίτερα ένα μαθητή πάνω από όλους τους άλλους, δεν θα τους βρίσκαμε τόσο συχνά να διαπληκτίζονται ποιός από αυτούς ήταν ο μεγαλύτερος. Θα είχαν υποταχθεί στο θέλημα του Κυρίου τους και θα τιμούσαν εκείνον που Αυτός είχε εκλέξει. ΖΧ 389.4

Αντί να υποδείξει έναν για να είναι επικεφαλής των άλλων, ο Χριστός είπε στους μαθητές: «Σείς όμως μη ονομασθήτε Ραββί. . . . Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.» (Ματθ. 23:8, 10.) ΖΧ 389.5

«Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός.» Ο Θεός «πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας Αυτού [του Χριστού] και έδωκεν Αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα Αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος.» (Α’ Κορ. 11:3, Εφεσ. 1:22, 23.) Η εκκλησία είναι οικοδομημένη πάνω στο Χριστό ο οποίος αποτελεί το θεμέλιό της. Οφείλει να υπακούει στο Χριστό ως κεφαλή της. Δεν πρέπει να εξαρτάται από άνθρωπο ή να ελέγχεται από άνθρωπο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι μια εμπιστευτική θέση στην εκκλησία τους δίνει την εξουσία να υπαγορεύουν τι πρέπει να πιστεύουν και να κάνουν οι άλλοι άνθρωποι. Αυτό τον ισχυρισμό δεν τον εγκρίνει ο Θεός. Ο Σωτήρας διακηρύττει: «Πάντες δε σείς είσθε αδελφοί.» Όλοι είναι εκτεθειμένοι στον πειρασμό και υποκείμενοι σε λάθη. Δεν μπορούμε να εξαρτούμε την καθοδήγησή μας από μια θνητή ύπαρξη. Ο Βράχος της πίστης είναι η ζωντανή παρουσία του Χριστού στην εκκλησία. Από αυτό το Βράχο μπορεί να εξαρτηθεί και ο πιο αδύνατος. Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι οι δυνατότεροι, θα αποδειχθούν οι πιο αδύνατοι αν την ικανότητά τους δεν την εξαρτούν από το Χριστό. «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού.» Ο Κύριος «είναι ο Βράχος τα έργα Αυτού είναι τέλεια.» «Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ Αυτόν.» (Ιερ. 17:5, Δευτ. 32:4, Ψαλμ. 2:12.) ΖΧ 389.6

Μετά από την ομολογία του Πέτρου, ο Ιησούς ζήτησε από τους μαθητές Του να μη πουν σε κανένα ότι Αυτός ήταν ο Χριστός. Αυτό το ζήτησε βλέποντας την αποφασιστική αντίδραση των γραμματέων και Φαρισαίων. Ωστόσο υπάρχει άλλος ένας λόγος. Ο λαός και οι μαθητές, είχαν μια τόσο εσφαλμένη αντίληψη για το Μεσσία, ώστε μια δημόσια ανακοίνωση αναφερόμενη σε Αυτόν δεν θα τους βοηθούσε να σχηματίσουν ορθή γνώμη για το χαρακτήρα Του ή για το έργο Του. Αλλά μέρα με τη μέρα τους αποκαλύπτονταν ως Σωτήρας, επιθυμώντας με αυτό τον τρόπο να τους κάνει να συλλάβουν την πραγματική έννοια του εαυτού Του ως Μεσσία. ΖΧ 390.1

Ακόμη οι μαθητές περίμεναν ότι ο Χριστός θα βασίλευε σαν ένας επίγειος άρχοντας. Αν και τόσο καιρό τους είχε αποκρύψει τα σχέδιά Του, πίστευαν ότι δεν θα έμενε πάντοτε στη φτώχεια και στην αφάνεια. Πλησίαζε ο καιρός που θα ίδρυε τη βασιλεία Του. Ούτε καν περνούσε από το νου των μαθητών η σκέψη ότι το μίσος των ιερέων και ραβίνων δεν μπορούσε να κατευναστεί, ότι ο Χριστός θα απορρίπτονταν από το ίδιο Του το έθνος, θα καταδικάζονταν σαν απατεώνας και θα σταυρώνονταν σαν κακοποιός. Η ώρα των δυνάμεων του σκότους πλησίαζε και ο Ιησούς έπρεπε να αποκαλύψει στους μαθητές Του τον αγώνα που θα αντιμετώπιζαν. Η προοπτική της δοκιμασίας τους Του προξενούσε λύπη. ΖΧ 390.2

Μέχρι στιγμής είχε αποφύγει να τους γνωστοποιήσει οτιδήποτε σχετικά με τα πάθη και το θάνατό Του. Στη συζήτησή Του με το Νικόδημο είχε πει: «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου δια να μη απολεσθή πάς ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:14, 15.) Οι μαθητές δεν το άκουσαν αυτό αλλά και αν το είχαν ακούσει, δεν θα το καταλάβαιναν. Επειδή είχαν μείνει μαζί Του, είχαν ακούσει τα λόγια Του και είχαν δει τα έργα Του παρά την άσημη φύση του περιβάλλοντος Του και την αντίσταση των ιερέων και του λαού, μπορούσαν να μαρτυρήσουν μαζί με τον Πέτρο: «Σύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Τώρα όμως είχε φτάσει η ώρα να σηκωθεί η αυλαία που έκρυβε το μέλλον. «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να δεικνύη εις τους μαθητάς Αυτού, ότι έπρεπε να υπάγη εις τα Ιεροσόλυμα, και να πάθη πολλά από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να θανατωθή, και την τρίτην ημέραν να αναστηθή.» ΖΧ 390.3

Οι μαθητές άκουγαν άφωνοι από τη λύπη και την κατάπληξη. Ο Χριστός είχε δεχθεί την αναγνώριση του Πέτρου για Αυτόν ως Υιό του Θεού. Αυτά όμως τα λόγια Του που μιλούσαν για τα πάθη και το θάνατό Του τους ήταν ακατανόητα. Ο Πέτρος δεν μπόρεσε να μη μιλήσει. Έπιασε τον Κύριό Του και σαν να προσπαθούσε να Τον αποτραβήξει από την επικείμενη καταδίκη Του, φώναξε: «Γενού ίλεως εις Σεαυτόν, Κύριεδεν θέλει γίνει τούτο εις Σε.» ΖΧ 391.1

Ο Πέτρος αγαπούσε τον Κύριό Του, αλλά ο Ιησούς δεν τον παίνεψε που εκδήλωσε έτσι την επιθυμία του να Τον προστατεύσει από τα πάθη. Τα λόγια του Πέτρου δεν ήταν εκείνα που θα βοηθούσαν και θα ανακούφιζαν τον Ιησού στη μεγάλη δοκιμασία που Τον περίμενε. Δεν συμφωνούσαν με το σκοπό της χάρης του Θεού πρός το χαμένο κόσμο, ούτε και με το μάθημα της αυτοθυσίας που ήρθε να διδάξει ο Ιησούς με το παράδειγμά Του. Ο Πέτρος δεν επιθυμούσε να δει το σταυρό στο έργο του Χριστού. Η εντύπωση που τα λόγια του μπορούσαν να κάνουν ήταν εντελώς αντίθετη από εκείνη που επιθυμούσε ο Χριστός να προξενήσει στη σκέψη των οπαδών Του. Για αυτό και ο Σωτήρας προέβη σε μια από τις αυστηρότερες επιτιμήσεις που βγήκαν ποτέ από τα χείλη Του: « Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά, σκάνδαλόν Μου είσαιδιότι δεν φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων » ΖΧ 391.2

Ο Σατανάς προσπαθούσε να αποθαρρύνει τον Ιησού και να Τον αποτρέψει από την αποστολή Του και μέσα στην τυφλή αγάπη του, ο Πέτρος έγινε η φωνή του πειρασμού. Ο άρχοντας του κακού ήταν ο εμπνευστής αυτής της σκέψης. Αυτός υποκίνησε εκείνη την αυθόρμητη παράκληση του Πέτρου. Στην έρημο, ο Σατανάς είχε προσφέρει στο Χριστό την εξουσία όλου του κόσμου με τον όρο ότι θα εγκατέλειπε το δρόμο της ταπείνωσης και της θυσίας. Τώρα παρουσίαζε τον ίδιο πειρασμό στο μαθητή του Χριστού. Προσπαθούσε να προσηλώσει το βλέμμα του Πέτρου στις επίγειες δόξες, ώστε να μην δει το σταυρό τον οποίο ο Ιησούς επιθυμούσε να στρέψει την προσοχή του. Μέσω του Πέτρου, ο Σατανάς προσπαθούσε να υποβάλει και πάλι τον Ιησού στην πίεση του πειρασμού. Ο Σωτήρας δεν έδωσε προσοχή. Οι σκέψεις Του ήταν στραμμένες στο μαθητή Του. Ο Σατανάς είχε παρέμβει ανάμεσα στον Πέτρο και στον Κύριό του, ώστε η καρδιά του μαθητή να μη συγκινηθεί από την εικόνα της ταπείνωσης του Χριστού για χάρη του. Τα λόγια του Χριστού δεν απευθύνονταν στον Πέτρο, αλλά σε εκείνον ο οποίος προσπαθούσε να τον χωρίσει από το Λυτρωτή του. «Ύπαγε οπίσω Μου, Σατανά.» «Μη εξακολουθείς να παρεμβαίνεις ανάμεσα σε Μένα και στον πλανημένο δούλο Μου. Άφησέ Με να έρθω πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Πέτρο για να του αποκαλύψω το μυστήριο της αγάπης Μου.» ΖΧ 391.3

Ήταν ένα πικρό μάθημα για τον Πέτρο που το έμαθε αλλά με μεγάλη καθυστέρηση. ΟΠέτρος έπρεπε να μάθει ότι ο δρόμος του Χριστού πάνω στη Γή διέρχεται από την αγωνία και την ταπείνωση. Από φόβο ο Πέτρος στράφηκε να συντροφεύσει τον Κύριό του στα πάθη. Μέσα στη φλόγα του καμινιού θα μάθαινε τις ευλογίες τους. Πολύ αργότερα, όταν το γεροδεμένο σώμα του είχε κυρτώσει από το βάρος του χρόνου και του μόχθου, έγραφε: «Αγαπητοί, μη παραξενεύεσθε δια τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς πρός δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξόν τι αλλά καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα Αυτού φανερωθή, χαρήτε αγαλλιώμενοι.» (Α’ Πέτρ. 4:12, 13.) ΖΧ 392.1

Στο σημείο αυτό ο Ιησούς άρχισε να εξηγεί στους μαθητές Του ότι η δική Του ζωή της αυταπάρνησης θα τους χρησίμευε σαν παράδειγμα της ζωής που έπρεπε να διάγουν. Καλώντας γύρω Του τους μαθητές και εκείνους που ακόμη βρίσκονταν σιμά τους, είπε: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω Μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας Με ακολουθή» Ο σταυρός σχετίζονταν με τη δύναμη της Ρώμης. Ήταν το όργανο της πιο σκληρής και ατιμωτικής θανατικής μεθόδου. Οι πιο απεχθείς εγκληματίες ήταν υποχρεωμένοι να μεταφέρουν το σταυρό στον τόπο της εκτέλεσης. Συχνά, τη στιγμή που τον τοποθετούσαν οι δήμιοι πάνω στους ώμους των καταδίκων, οι τελευταίοι αντιστέκονταν με απεγνωσμένες βίαιες προσπάθειες, μέχρι να τους καταβάλουν και νατους δέσουν επάνω τους το όργανο του μαρτυρίου. Ο Ιησούς ζητάει από τους οπαδούς Του να σηκώσουν μόνοι τους το σταυρό και να Τον ακολουθήσουν. Για τους μαθητές τα λόγια αυτά, αν και τα καταλάβαιναν λίγο, σήμαιναν υποταγή στην πιο πικρή ταπείνωση, υποταγή μέχρι θανάτου χάρη του Χριστού. Τελειότερη εικόνα αυταπάρνησης δεν θα μπορούσε ο Σωτήρας να δώσει με τα λόγια Του. Όλα αυτά Εκείνος τα είχε δεχθεί για χάρη τους. Ο Ιησούς δεν θεωρούσε τον Ουρανό επιθυμητό τόπο, όσο εμείς ήμασταν καταδικασμένοι στην απώλεια. Άφησε τις ουράνιες αυλές για μια ζωή προσβολών και ύβρεων και ένα επώδυνο θάνατο. Εκείνος που ήταν πλούσιος σε ανυπολόγιστους ουράνιους θησαυρούς έγινε φτωχός για να πλουτίσουμε εμείς με τη δική Τουφτώχεια. Πρέπει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που Εκείνος ακολούθησε. ΖΧ 392.2

Αγάπη για τις ψυχές για τις οποίες ο Χριστός πέθανε, σημαίνει σταύρωση του «εγώ». Όποιος είναι παιδί του Θεού, από εδώ και πέρα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του σαν ένα κρίκο της αλυσίδας που κατέβηκε από τον Ουρανό για να σώσει τον κόσμο. Πρέπει επίσης να θεωρεί πως είναι ένα με το Χριστό στο σχέδιο του ελέους και να προχωρεί μαζί Του με σκοπό να αναζητήσει και να σώσει το απολωλός. Ο Χριστιανός ας θυμάται πάντοτε ότι έχει αφιερώσει τον εαυτό του στο Θεό και ότι με το χαρακτήρα του πρέπει να αποκαλύπτει το Χριστό στον κόσμο. Η αυτοθυσία, η συμπάθεια και η αγάπη που εκδηλώθηκαν στη ζωή του Χριστού πρέπει να παρουσιάζονται και πάλι στη ζωή του εργάτη του Θεού. ΖΧ 393.1

«Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέσει την ζωήν αυτού ένεκεν Εμού και του ευαγγελίου, ούτος θέλει σώσει αυτήν.» Ο εγωισμός ισοδυναμεί με το θάνατο. Κανένα όργανο του σώματος δεν θα μπορούσε να ζήσει αν λειτουργούσε μόνο για τον εαυτό του. Η καρδιά, αν σταματούσε να στέλνει το ζωογόνο αίμα στα χέρια ή στο κεφάλι, γρήγορα θα έχανε τη δύναμή της. Όπως το ζωογόνο αίμα μας, έτσι και η αγάπη του Χριστού διαχέεται σε όλα τα μέλη του μυστηριακού σώματός Του. Αποτελούμε ο ένας μέλη του άλλου και η ψυχή που αρνείται να μεταδίδει, τελικά θα απολεστεί. Τότε, όπως είπε ο Χριστός, «Τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδίση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος, εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» ΖΧ 393.2

Πέρα από τη φτώχεια και την ταπείνωση του παρόντος, υπέδειξε στους μαθητές την ένδοξη παρουσία Του, όχι με τη λαμπρότητα ενός επιγείου θρόνου, αλλά με τη δόξα του Θεού και των επουρανίων δυνάμεων. «Και τότε,» είπε,« θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τας πράξεις αυτού.» Για να τους ενθαρρύνει, έδωσε την ακόλουθη υπόσχεση: «Αληθώς σας λέγω, είναι τινές εκ των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία Αυτού» Οι μαθητές δεν κατάλαβαν τα λόγια Του. Η δόξα τους φαίνονταν πολύ μακρινή. Τα μάτια τους είχαν προσηλωθεί στην πλησιέστερη εικόνα, στην επίγεια ζωή της φτώχειας, της ταπείνωσης και των θλίψεων. Έπρεπε να εγκαταλείψουν τις λαμπρές προσδοκίες που είχαν για τη μεσσιανική βασιλεία; Δεν θα έβλεπαν τον Κύριό τους να ανέρχεται στο θρόνο του Δαβίδ; Ήταν δυνατό ο Χριστός να εξακολουθούσε να ζει σαν ένας ταπεινός και άστεγος περιπλανώμενος για να περιφρονηθεί, να απορριφθεί και να θανατωθεί στο τέλος; Η λύπη έσφιγγε τις καρδιές τους γιατί αγαπούσαν τον Κύριό τους. Η αμφιβολία βασάνιζε επιπλέον το μυαλό τους, γιατί ήταν ακατανόητο ο Υιός του Θεού να υποστεί μια τέτοια σκληρή ταπείνωση. Διερωτώνται γιατί πήγαινε με τόση προθυμία στην Ιερουσαλήμ για να δεχτεί τη μεταχείρισητην οποία τους είπε ότι θα υποβαλλόταν. Πως μπορούσε να υποκύψει σε μια τέτοια τύχη και να τους εγκαταλείψει σε ένα σκοτάδι πυκνότερο ακόμη από εκείνο στο οποίο ψηλαφούσαν πριν να τους αποκαλυφτεί; ΖΧ 393.3

Στην περιοχή της Καισαρείας του Φιλίππου, ο Χριστός ήταν έξω από τη δικαιοδοσία του Ηρώδη και του Καϊάφα, σκέπτονταν οι μαθητές. Δεν είχε τίποτε να φοβηθεί από το μίσος των Εβραίων ή από τη δύναμη των Ρωμαίων. Γιατί δεν εργάζονταν εκεί, μακριά από τους Φαρισαίους; Γιατί έπρεπε να παραδοθεί στο θάνατο; Αν έπρεπε να πεθάνει, πως μπορούσε η βασιλεία Του να ιδρυθεί τόσο στερεά ώστε οι πύλες του Άδη να μη ισχύουν σε αυτή; Πραγμα-τικά αυτό ήταν για τους μαθητές ένα μυστήριο. ΖΧ 394.1

Ακόμη και εκείνη την ώρα οδοιπορούσαν κατά μήκος της ακτής της θάλασσας της Γαλιλαίας, κατευθυνόμενοι πρός εκείνη την πόλη που όλες οι ελπίδες τους θα κατέρρεαν. Δεν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν κατευθείαν στο Χριστό αλλά λυπημένοι συζητούσαν χαμηλόφωνα σχετικά με την εξέλιξη του μέλλοντος. Μέσα σε όλα αυτά τα ερωτηματικά έμεναν προσκολλημένοι στη σκέψη ότι ίσως ένα απροσδόκητο περιστατικό θα μπορούσε να ανατρέψει την καταδίκη που φαίνονταν να περιμένει τον Κύριό τους. Έτσι κύλησαν έξι ατέλειωτες, σκοτεινές μέρες μέσα στη λύπη, στην αμφιβολία, στην ελπίδα και στο φόβο. ΖΧ 394.2