Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 44—ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 15:29-39,
16:1-12, Μάρκ. 7:31-37, 8:8-21. ΖΧ 378.1

«Και πάλιν εξελθών εκ των ορίων Τύρου και Σιδώνος, ήλθε πρός την θάλασσαν της Γαλιλαίας, ανά μέσον των ορίων της Δεκαπόλεως.» ΖΧ 378.2

Στην περιοχή της Δεκάπολης είχαν θεραπευτεί οι δαιμονισμένοι Γαδαρηνοί. Σε αυτή την περιοχή είχαν αναστατωθεί οι άνθρωποι με την καταστροφή των χοίρων και είχαν ζητήσει από τον Ιησού να απομακρυνθεί από τα σύνορά τους. Στο μεταξύ είχαν ακούσει τους απεσταλμένους που ο Χριστός άφησε πίσω Του και τους δημιουργήθηκε η επιθυμία να Τον δουν. Καθώς ήρθε και πάλι σε εκείνη την περιφέρεια, ένα πλήθος συγκεντρώθηκε γύρω Του και Του έφεραν έναν κωφό και τραυλό. Ο Ιησούς, σύμφωνα με τη συνήθειά Του, δεν τον θεράπευσε με ένα Του λόγο μόνο. Αφού τον πήρε χωριστά από το πλήθος, άγγιξε με τα δάχτυλά Του τα αυτιά και τη γλώσσα του ανθρώπου. Έπειτα, κοιτάζοντας στον Ουρανό, αναστέναξε με τη σκέψη ότι πολλά αυτιά δεν θα δώσουν ακρόαση στην αλήθεια και πολλές γλώσσες θα αρνηθούν να Τον ομολογήσουν για Λυτρωτή. Μόλις πρόφερε τη λέξη «ανοίχθητι,» η ομιλία του ανθρώπου αποκαταστάθηκε και αγνοώντας την εντολή να μη πει σε κανέναν τίποτε, κοινοποίησε παντού το ιστορικό της θεραπείας του. ΖΧ 378.3

Ο Ιησούς ανέβηκε σε ένα ύψωμα και εκεί τα πλήθη συγκεντρώθηκαν γύρω Του, φέρνοντας τους αρρώστους και τους τοποθετούσαν στα πόδια Του. Ο Ιησούς τους θεράπευσε όλους και οι άνθρωποι, αν και ειδωλολάτρες, δόξασαν το Θεό του Ισραήλ. Επί τρείς ημέρες συνέχιζαν να συγκεντρώνονται γύρω από το Σωτήρα, περνώντας τη νύχτα στο ύπαιθρο και συνωστισμένοι την ημέρα γύρω από το Χριστό για να ακούσουν τα λόγια Του και να δουν τα έργα Του. Στο τέλος των τριών ημερών είχαν εξαντληθεί τα τρόφιμά τους. Ο Ιησούς δεν ήθελε να τους αφήσει να φύγουν νηστικούς και κάλεσε τους μαθητές Του να τους ταΐσουν. Πάλι οι μαθητές έδειξαν την έλλειψη της πίστης τους. Στη Βηθσαίδά είχαν δει πως με την ευλογία του Χριστού το μικρό τους απόθεμα έφθασε για να θρέψει το πλήθος. Και όμως τη φορά αυτή δεν Του έφεραν ότι είχανμαζί τους με την πεποίθηση ότι η δύναμή Του θα πολλαπλασίαζε και λιγότερη ποσότητα τροφής για τα πεινασμένα πλήθη. Εξάλλου εκείνους τους οποίους έθρεψε στη Βηθσαίδά ήταν Ιουδαίοι. Αυτοί ήταν Εθνικοί και ειδωλολάτρες. Η ιουδαϊκή προκατάληψη κυριαρχούσε ακόμη στις καρδιές των μαθητών και ρώτησαν το Χριστό: «Πόθεν θέλει τις δυνηθή να χορτάση τούτους από άρτων εδώ επί της ερημίας;» Υπακούοντας στα λόγια Του, Του έφεραν αυτό που είχαν, επτά ψωμιά και δύοψάρια. Τα πλήθη χόρτασαν, αφήνοντας περίσσευμα επτά γεμάτα μεγάλα κοφίνια. Τέσσερις χιλιάδες άνδρες εκτός από τα γυναικόπαιδα, αναζωογονήθηκαν και ο Ιησούς τους άφησε να φύγουν με χαρούμενες και ευγνωμονούσες καρδιές. ΖΧ 378.4

Έπειτα, παίρνοντας το πλοιάριο με τους μαθητές Του, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στα Μάγδαλα, στη νότια άκρη της πεδιάδας της Γεννησαρέτ. Στα όρια της Τύρου και της Σιδώνας, το πνεύμα Του είχε αγαλλιαστεί με τη μεγάλη πίστη της Συροφοίνισσας. Ο ειδωλολατρικός λαός της Δεκάπολης Τον δέχτηκεπάλι με χαρά. Όμως αυτή την φορά, φτάνοντας για μια ακόμη φορά στη Γαλιλαία, εκεί όπου η δύναμή Του είχε εκδηλωθεί με τον πιο καταπληκτικό τρόπο, εκεί όπου είχε επιτελέσει τα περισσότερα και σπλαχνικότερα έργα Του, εκεί που είχε κάνει τις καλύτερες διδασκαλίες Του, εκεί συνάντησε περιφρονητική απιστία. ΖΧ 379.1

Μια επιτροπή αποτελούμενη από Φαρισαίους κατέφθασε μαζί με αντιπροσώπους των αρχοντικών και πλουσίων Σαδδουκαίων. Ήταν μέλη της ιερατικής φατρίας που ήταν οι σκεπτικιστές και οι αριστοκράτες του έθνους. Μεγάλη έχθρα χώριζε τις δύο αυτές αιρέσεις. Οι Σαδδουκαίοι επιζητούσαν την εύνοια της ξενικής κυριαρχίας για να διατηρήσουν τη θέση και την εξουσία τους. Οι Φαρισαίοι από την άλλη μεριά, ενθάρρυναν το λαϊκό μίσος εναντίον των Ρωμαίων, ανυπομονώντας για τον καιρό όπου θα μπορούσαν να αποτινάξουν το ζυγό του κατακτητή. Τώρα Σαδδουκαίοι και Φαρισαίοι ενώθηκαν εναντίον του Χριστού. Ο όμοιος αναζητεί τον όμοιο και το κακό οπουδήποτε βρίσκεται, ενώνεται με το κακό για την καταστροφή του καλού. ΖΧ 379.2

Τώρα οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι ήρθαν στο Χριστό ζητώντας Του ένα σημείο από τον Ουρανό. Όταν ο λαός του Ισραήλ στις ημέρες του Ιησού του Ναυή πήγε να πολεμήσει με τους Χαναναίους στη Βέθωρών, ο ήλιος είχε σταθεί ακίνητος κατά διαταγή του αρχηγού μέχρι να κερδηθεί η νίκη. Πολλά τέτοια θαύματα είχαν γίνει στο διάστημα της ιστορίας τους. Ένα παρόμοιο σημείο ζητούσαν τώρα και από τον Ιησού. Οι Ιουδαίοι δεν είχαν ανάγκη από αυτά τα σημεία. Καμιά εξωτερική απόδειξη δεν μπορούσε να τους ωφελήσει. Εκείνο που τους χρειάζονταν δεν ήταν η διανοητική διαφώτιση, αλλά η πνευματική ανακαίνιση ΖΧ 379.3

Ο Ιησούς τους είπε: «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε, (κοιτάζοντας τον Ουρανό μπορούσαν να προλέγουν τον καιρό) τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε;» Τα ίδια τα λόγια του Χριστού, συνοδευόμενα από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που τους έλεγχε για τις αμαρτίες τους, αποτελούσαν το παρεχόμενο σημείο από το Θεό για τη σωτηρία τους. Είχαν σταλεί διάφορα σημεία κατευθείαν από τον Ουρανό για να επιβεβαιώσουν την αποστολή του Χριστού. Ο ύμνος των αγγέλων στους βοσκούς, το άστρο που οδήγησε τους Μάγους, το περιστέρι και η φωνή του Θεού στη βάπτισή Του, όλα ήταν σημεία που μαρτυρούσαν Αυτόν . ΖΧ 380.1

«Τότε αναστενάξας εκ καρδίας Αυτού λέγει, Δια τί η γενεά αύτη ζητεί σημείον;» «Και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν, ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου.» Όπως ο Ιωνάς ήταν τρείς μέρες και τρείς νύχτες στην κοιλιά του κήτους, έτσι και ο Χριστός θα παρέμενε το ίδιο χρονικό διάστημα «εν τη καρδία της γής.» (Ματθ. 12:40.) Το κήρυγμα του Ιωνά ήταν ένα σημείο για τους Νινευίτες, έτσι και το κήρυγμα του Χριστού ήταν ένα σημείο για τη γενεά Του. Τι μεγάλη αντίθεση στην αποδοχή του λόγου! Τους ανθρώπους της ειδωλολατρικής μεγαλούπολης τους έπιασε τρόμος μόλις άκουσαν την προειδοποίηση του Θεού. Βασιλείς και μεγιστάνες ταπεινώθηκαν. Πλούσιοι και φτωχοί φώναξαν μαζί στο Θεό του Ουρανού και Αυτός τους ευσπλαχνίστηκε. Ο Χριστός είπε: «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλουσι κατακρίνει αυτήν διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ.» (Ματθ. 12:41.) ΖΧ 380.2

Κάθε θαύμα που έκανε ο Χριστός, ήταν ένα σημείο της θεότητάς Του. Έκανε ακριβώς το έργο που είχε ειπωθεί εκ των προτέρων για το Μεσσία. Για τους Φαρισαίους όμως τα έργα αυτά της ευσπλαχνίας αποτελούσαν κατηγορηματική προσβολή. Οι Ιουδαίοι άρχοντες έβλεπαν με άσπλαχνη αδιαφορία τον ανθρώπινο πόνο. Σε πολλές περιπτώσεις ο εγωισμός από μέρους τους και η καταπίεση είχαν δημιουργήσει τα δεινά που ο Χριστός ανακούφιζε. Έτσι τα θαύματά Του για αυτούς αποτελούσαν αντικείμενο επίκρισης. ΖΧ 380.3

Εκείνο που οδήγησε τους Ιουδαίους να απορρίψουν το έργο του Σωτήρα ήταν η αναμφισβήτητη απόδειξη του θείου χαρακτήρα Του. Η μεγαλύτερη σημασία των θαυμάτων Του αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αυτά γίνονταν για το καλό της ανθρωπότητας. Η τρανότερη απόδειξη ότι είχε έρθει από το Θεό, ήταν ότι η ζωή Του αποκάλυπτε το χαρακτήρα του Θεού. Έκανε τα έργα του Θεού και μιλούσε τα λόγια του Θεού. Μια τέτοια ζωή αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα. ΖΧ 381.1

Όταν το μήνυμα της αλήθειας παρουσιάζεται στις μέρες μας, πολλοί είναι εκείνοι που όπως οι Ιουδαίοι, φωνάζουν: «Δείξτε μας ένα σημείο. Κάντε μας κάποιο θαύμα. Ο Χριστός δεν έκανε κανένα θαύμα κατ’ απαίτηση των Φαρισαίων. Δεν έκανε κανένα θαύμα στην έρημο σε απάντηση των υπαινιγμών του Σατανά. Ούτε χορηγεί σε εμάς τη δύναμή Του για να δικαιώσουμε τον εαυτό μας ή για να ικανοποιήσουμε την απαιτητική υπεροψία και απιστία των άλλων. Το Ευαγγέλιο όμως δεν στερείται από τα σημεία της θεϊκής του προέλευσης. Δεν είναι μήπως θαύμα το γεγονός ότι μπορούμε να αποσπαστούμε από τα δεσμά του Σατανά; Η εχθρότητα εναντίον του Σατανά φυσιολογικά δεν δικαιολογείται στην ανθρώπινη καρδιά. Δημιουργείται σε αυτή με τη χάρη του Θεού. Όταν ένα άτομο οδηγούμενο από μιαισχυρογνώμονα και μια δύστροπη θέληση, ελευθερώνεται και παραδίνεται με όλη του την καρδιά στην έλξη των ουρανίων οργάνων του Θεού, επιτελείται κάποιο θαύμα. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάποιος έχει βυθιστεί στην απάτη και φτάνει στο σημείο να παραδεχτεί τις ηθικές αρχές. Κάθε φορά που μια ψυχή μετανοεί και μαθαίνει να αγαπά το Θεό και να φυλάττει τις εντολές Του, εκπληρώνεται η υπόσχεση του Θεού: «Και θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν και πνεύμα νέον θέλω εμβάλλει εν υμίν.» (Ιεζ. 36:26.) Η μετάλλαξη της ανθρώπινης καρδιάς, η μεταμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα είναι ένα θαύμα που αποκαλύπτει ένα ζωντανό Σωτήρα ο οποίος εργάζεται για να σώσει ψυχές. Μια συνεπής χριστόμορφη ζωή είναι καθαυτή μεγάλο θαύμα. Όταν κηρύσσεται ο λόγος του Θεού, το σημείο που θα έπρεπε να τονίζεται ανά πάσα στιγμή είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το οποίο καθιστά το λόγο μια αναγεννητική δύναμη για αυτούς που τον ακούν. Αυτή είναι η μαρτυρία του Θεού στον κόσμο για τη θεία αποστολή του Υιού Του. ΖΧ 381.2

Εκείνοι που ζητούσαν σημείο από το Χριστό είχαν σκληρύνει τόσο τις καρδιές τους με την απιστία ώστε δεν διέκριναν στο χαρακτήρα Του την ομοιότητα με το Θεό. Δεν ήθελαν να δουν ότι με την αποστολή Του εκπληρώνονταν οι Γραφές. Στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους: «Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.» (Λουκ. 16:31.) Τόνισε ότι κανένα σημείο παρουσιαζόμενο είτε στον Ουρανό είτε στη Γή ήταν πια δυνατό να τους ωφελήσει. ΖΧ 381.3

Ο Ιησούς «αναστενάξας εκ καρδίας Αυτού» και απομακρυσμένος από εκείνη τη φιλόψογη ομάδα, ξαναμπήκε στο πλοίο μαζί με τους μαθητές Του. Λυπημένοι και βυθισμένοι στη σιωπή, διέσχισαν πάλι τη λίμνη. Δεν επέστρεψαν όμως στο ίδιο μέρος από όπου είχαν έρθει, αλλά κατευθύνθηκαν προς τη Βηθσαίδά. Εκεί κοντά είχαν τραφεί οι πέντε χιλιάδες. Μόλις έφθασαν στην παραλία, ο Ιησούς είπε: «Βλέπετε, προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.» Οι Ιουδαίοι ήταν συνηθισμένοι από την εποχή του Μωυσή να μην αφήνουν προζύμι στα σπίτια τους τις ημέρες του Πάσχα. Έτσι, είχαν μάθει να το βλέπουν σαν σύμβολο της αμαρτίας. Ακόμη και οι μαθητές δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα λόγια του Ιησού. Με την ξαφνική αναχώρησή τους από τα Μάγδαλα είχαν ξεχάσει να πάρουν ψωμί. Το μόνο που είχαν μαζί τους ήταν ένα καρβέλι. Στην περίπτωση αυτή, τα λόγια του Χριστού τα εξέλαβαν σαν προειδοποίηση να μη αγοράζουν ψωμί ούτε από τους Φαρισαίους ούτε από τους Σαδδουκαίους. Η έλλειψη πίστης και πνευματικής δραστηριότητας συχνά τους οδήγησε στην παρερμηνεία των λόγων Του. Τώρα ο Ιησούς τους επέπληξε επειδή σκέφθηκαν ότι Εκείνος που είχε θρέψει χιλιάδες με λίγα ψάρια και μερικά κρίθινα ψωμιά, μπορούσε με μια τέτοια σοβαρή προειδοποίηση να αναφέρεται απλώς στην πρόσκαιρη τροφή. Υπήρχε κίνδυνος οι πονηροί διαλογισμοί των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων να βάλουν στην καρδιά των μαθητών το προζύμι της απιστίας, για να τους κάνουν να μη πάρουν στα σοβαρά τα έργα του Χριστού. ΖΧ 382.1

Οι μαθητές μάλλον σκέπτονταν ότι ο Δάσκαλός τους θα έπραττε καλύτερα αν απαντούσε στην απαίτησή τους να τους δείξει ένα σημείο από τον Ουρανό. Πίστευαν ότι είχε απόλυτη δύναμη να το κάνει και ότι ένα τέτοιο σημείο θα αποστόμωνε τους εχθρούς Του. Δεν διέκριναν την υποκρισία των επικριτών. ΖΧ 382.2

Έπειτα από μήνες, όταν «συνηθροίσθησαν αι μυριάδες του όχλου, ώστε κατεπάτουν αλλήλους,» ο Ιησούς επανέλαβε την ίδια διδασκαλία. «Ήρχισε να λέγη πρός τους μαθητάς Αυτού, Πρώτον προσέχετε εις εαυτούς από της ζύμης των Φαρισαίων, ήτις είναι υπόκρισις.» (Λουκ. 12:1.) ΖΧ 382.3

Το προζύμι όταν ανακατευθεί με το αλεύρι επενεργεί ανεπαίσθητα, μεταβάλλοντας ολόκληρο το μείγμα σε προζύμι. Έτσι και όταν επιτρέψει κανείς στην υποκρισία να παραμείνει στην καρδιά, αυτή εμποτίζει το χαρακτήρα και τη ζωή του ανθρώπου. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της υποκρισίας των Φαρισαίων που ο Χριστός ήδη είχε επιπλήξει ήταν η περίπτωση του «Κορβάν,» σύμφωνα με το οποίο η παραμέληση των υιικών καθηκόντων καλύπτονταν με τη δήθεν γενναιοδωρία τους πρός το ναό. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι με επιτηδειότητα εισήγαγαν απατηλές αρχές. Απέκρυπταν την πραγματική πρόθεση των διδασκαλιών τους και εκμεταλλεύονταν κάθε ευκαιρία για να ενσταλάξουνστις διάνοιες των ακροατών τους έντεχνα τις ιδέες τους. Αυτές οι πλανημένες αρχές, αφού γίνονταν δεκτές, επιδρούσαν όπως το προζύμι στο αλεύρι, επηρεάζοντας και μεταμορφώνοντας το χαρακτήρα. Αυτή η απατηλή διδασκαλία ήταν που έκανε τόσο δύσκολο για το λαό να δεχτεί τα λόγια του Χριστού. ΖΧ 383.1

Την ίδια επιρροή ασκούν και σήμερα εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να εξηγήσουν το νόμο του Θεού με τρόπο που να προσαρμόζεται στις συνήθειές τους. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων δεν επιτίθεται φανερά εναντίον του νόμου, αλλά παρεμβάλλει συλλογιστικές θεωρίες οι οποίες υπονομεύουν τις αρχές του. Τον εξηγούν κατά τέτοιον τρόπο που καταστρέφει το κύρος του. ΖΧ 383.2

Η υποκρισία των Φαρισαίων ήταν το αποτέλεσμα της αυτοπροβολής. Η προσωπική τους δόξα ήταν ο αντικειμενικός σκοπός της ζωής τους. Αυτό τους έφερε στο σημείο να διαστρεβλώσουν και να κάνουν κακή χρήση των Γραφών. Έτσι τυφλώθηκαν και δεν κατάλαβαν την αποστολή του Χριστού. Ακόμη και οι ακόλουθοι του Χριστού κινδύνευαν να υποθάλψουν αυτό το ύπουλο κακό. Εκείνοι που κατατάσσονταν μεταξύ των μαθητών του Ιησού, χωρίς να έχουν εγκαταλείψει τα πάντα προκειμένου να γίνουν μαθητές Του, επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο του συλλογισμού των Φαρισαίων. Συχνά ταλαντεύονταν ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία και δεν διέκριναν τους κρυμμένους στο Χριστό θησαυρούς της σοφίας. Ακόμη και οι μαθητές, αν και εξωτερικά τα είχαν όλα παρατήσει όλα για χάρη του Χριστού, δεν έπαψαν όμως να επιδιώκουν μεγαλεία για τον εαυτό τους. Αυτό ακριβώς το πνεύμα τους ώθησε να συναγωνίζονται για τα πρωτεία. Αυτό το πνεύμα παρείσφρησε ανάμεσα σε αυτούς και στο Χριστό. Δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν τόσο όσο θα έπρεπε την αποστολή Του που για βάση της είχε την αυτοθυσία. Κατάλαβαν πολύ αργά το μυστήριο της απολύτρωσης. Όπως το προζύμι, αν αφεθεί να ολοκληρώσει τη δουλειά του ανεξέλεγκτο θα προκαλέσει αλλοίωση και σήψη, έτσι και το συμφεροντολογικό πνεύμα, όταν υποθάλπεται, μολύνει και καταστρέφει την ψυχή. ΖΧ 383.3

Ανάμεσα στους οπαδούς του Κυρίου μας σήμερα, όπως και τότε, πόσο διαδεδομένη είναι αυτή η ύπουλη, απατηλή αμαρτία! Πόσο συχνά η υπηρεσία μας για το Χριστό και η μεταξύ μας επικοινωνία αμαυρώνεται από την κρυφή επιθυμία για αυτοεξύψωση! Πόσο πρόθυμοι είμαστε να παινέψουμε τον εαυτό μας και πόσο επιθυμούμε την επιδοκιμασία των ανθρώπων! Η φιλαυτία και η αναζήτηση μιας ευκολότερης πορείας από αυτή που υπέδειξε ο Θεός, οδηγεί στην αντικατάσταση των θείων εντολών με ανθρώπινες θεωρίες και παραδόσεις. Στους μαθητές Του ο Χριστός απευθύνει τα προειδοποιητικά λόγια: «Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων.» ΖΧ 384.1

Η θρησκεία του Χριστού είναι η προσωποποίηση της ειλικρίνειας. Ο ζήλος για τη δόξα του Θεού είναι το κίνητρο που εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα και μόνο η αποτελεσματική ενέργεια του Πνεύματος μπορεί να εμπνεύσει αυτό το κίνητρο. Μόνο η δύναμη του Θεού μπορεί να εκμηδενίσει τον εγωισμό και την υποκρισία. Αυτή η αλλαγή του χαρακτήρα είναι ένα σημείο της ενέργειας Του. Όταν η πίστη που αποδεχόμαστε καταστρέφει τον εγωισμό και την προσποίηση, όταν μας οδηγεί να επιζητούμε τη δόξα του Θεού και όχι τη δική μας, τότε μπορούμε να γνωρίσουμε ότι βαδίζουμε στον ίσιο δρόμο. «Πάτερ, δόξασόν Σου το όνομα» (Ιωάν. 12:28,) ήταν το χαρακτηριστικό της ζωής του Χριστού και αν Τον ακολουθούμε, αυτό θα είναι το χαρακτηριστικό και της δικής μας ζωής. Μας ζητάει να βαδίσουμε όπως Εκείνος βάδισε (ιδέ Α’ Ιωάν. 2:6,) «και εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.» (Α’ Ιωάν. 2:3.) ΖΧ 384.2