Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 43—ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 15:21-28,
Μάρκ. 7:24-36. ΖΧ 372.1

Μετά τη συμπλοκή με τους Φαρισαίους, ο Ιησούς αποσύρθηκε από την Καπερναούμ και διασχίζοντας τη Γαλιλαία, κατευθύνθηκε προς τα υψώματα των συνόρων της Φοινίκης. Στρέφοντας το βλέμμα Του στα δυτικά, μπορούσε να διακρίνει κάτω στην πεδιάδα τις αρχαίες πόλεις της Τύρου και της Σιδώνας με τους ειδωλολατρικούς ναούς τους, τα μεγαλόπρεπα παλάτια τους, τα εμπορικά τους κέντρα και τα πολυσύχναστα λιμάνια τους. Πιο μακριά διαγράφονταν η γαλάζια απεραντοσύνη της Μεσογείου, πέρα από την οποία οι αγγελιοφόροι του Ευαγγελίου θα έφερναν την αγαθή αγγελία στα κέντρα της μεγαλύτερης παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Αυτός ο καιρός δεν είχε φτάσει ακόμη. Το άμεσο έργο που είχε μπροστά Του ο Χριστός ήταν να προετοιμάσει τους μαθητές Του για την αποστολή τους. Ήρθε σε αυτή την περιοχή με την ελπίδα να βρει την ανάπαυση που δεν μπόρεσε να έχει στη Βηθσαϊδά. Δεν ήταν όμως ο αποκλειστικός σκοπός του ταξιδιού Του. ΖΧ 372.2

«Και ιδού, γυνή Χαναναία εξελθούσα από των ορίων εκείνων εκραύγασε πρός αυτόν, λέγουσα, Ελέησόν με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.» Ο λαός αυτής της περιοχής κατάγονταν από την αρχαία φυλή των Χαναναίων. Ήταν ειδωλολάτρες και οι Ιουδαίοι τους περιφρονούσαν και τους μισούσαν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκε η γυναίκα που είχε έρθει τώρα στον Ιησού. Ήταν ειδωλολάτρης και επομένως δεν είχε κανένα μέρος στα προνόμια που καθημερινά απολάμβαναν οι Ιουδαίοι. Υπήρχαν πολλοί Ιουδαίοι που κατοικούσαν ανάμεσα στους Φοίνικες και η φήμη του έργου του Χριστού είχε φτάσει σε αυτή την περιοχή. Μερικοί από τους κατοίκους είχαν ακούσει τα λόγια Του και είχαν αυτοπροσώπως διαπιστώσει τα θαύματά Του. Η γυναίκα αυτή είχε ακούσει για τον προφήτη ο οποίος, όπως έλεγαν, θεράπευε όλων των ειδών τις αρρώστιες. Όταν άκουσε για τη δύναμή Του, η ελπίδαγεννήθηκε στην καρδιά της. Ωθούμενη από τη μητρική αγάπη, αποφάσισε να παρουσιάσει την περίπτωση της κόρης της σεΑυτόν. Είχε πάρει την τολμηρή απόφαση να εκθέσει το βάσανό της στον Ιησού. Αυτός έπρεπε να θεραπεύσει το παιδί της. Είχε ζητήσει τη βοήθεια των ειδωλολατρικών θεών, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Καμιά φορά την κυρίευε η σκέψη:«Τι μπορεί να κάνει για μένα ο Ιουδαίος αυτός δάσκαλος;»Είχε διαδοθεί ότι Αυτός θεράπευε όλες τις αρρώστιες, είτε φτωχοί είτε πλούσιοι ήταν εκείνοι που κατέφευγαν σε Αυτόν. Αποφάσισε να μη χάσει τη μοναδική της ευκαιρία. ΖΧ 372.3

Ο Χριστός γνώριζε την κατάσταση αυτής της γυναίκας. Ήξερε ότι επιθυμούσε να Τον δει και βρέθηκεεπίτηδες στο δρόμο της. Βοηθώντας την στη θλίψη της, θα μπορούσε να παρουσιάσει ένα ζωντανό παράδειγμα του μαθήματος που είχε στο νου Του να διδάξει. Για αυτό το σκοπό, είχε οδηγήσει τους μαθητές Του στην περιοχή εκείνη. Ήθελε να δουν την άγνοια που κυριαρχούσε στις πόλεις και στα χωριά που συνόρευαν με τη χώρα του Ισραήλ. Ο λαός στον οποίο είχε δοθεί κάθε ευκαιρία να γνωρίσουν την αλήθεια, αγνοούσε τις ανάγκες των περίοικων. Καμιά προσπάθεια δεν κατέβαλαν για να βοηθήσουν τις ψυχές που βρίσκονταν στο σκότος. Ο διαχωριστικός τοίχος που η ιουδαϊκή υπερηφάνεια είχε υψώσει, απέκλειε ακόμη και από τους μαθητές τη συμπάθεια πρόςτον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτά τα εμπόδια έπρεπε να καταρρεύσουν. ΖΧ 373.1

Ο Χριστός δεν απάντησε αμέσως στην παράκληση της γυναίκας. Δέχτηκε την αντιπρόσωπο αυτής της περιφρονημένης φυλής με τον τρόπο που θα τη δέχονταν οι Ιουδαίοι. Με τη στάση Του αυτή ήθελε να κάνει εντύπωση στους μαθητές Του, ώστε να φανεί η αντίθεση μεταξύ του ψυχρού και άκαρδου τρόπου με τον οποίο θα φέρονταν οι Ιουδαίοι σε μια παρόμοια περίπτωση. Έδειξε την πρόθεση Του με τον τρόπο τον οποίο δέχτηκε τη γυναίκα, δείχνοντας την σωστή συμπεριφορά που θα ήθελε να δείχνουν σε παρόμοια δυστυχία οι πιστοί. Σε λίγο ο Ίδιος θα απαντούσες στην παράκλησή της. ΖΧ 373.2

Αλλά Αν και ο Ιησούς δεν της απάντησε, η γυναίκα δεν έχασε την πίστη της. Καθώς Εκείνος προχωρούσε σαν να μη την είχε ακούσει, αυτή Τον ακολουθούσε συνεχίζοντας τις παρακλήσεις της. Ενοχλημένοι από την φορτικότητά της, οι μαθητές ζήτησαν από τον Ιησού να τη διώξει. Πρόσεξαν ότι ο Κύριός τους της φέρονταν με αδιαφορία και για αυτό υπέθεσαν ότι έβλεπε με ευμένεια την προκατάληψη των Ιουδαίων για τους Χαναναίους την έβλεπε με ευμένεια. Αλλά η γυναίκα έκανε την παράκλησή της σε ένα σπλαχνικό Σωτήρα και απαντώντας στην απαίτηση των μαθητών, ο Ιησούς είπε: «Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» Αν και η απάντηση φαίνονταν σύμφωνη με την προκατάληψη των Ιουδαίων, ήταν μια έμμεση επίπληξη στους μαθητές. Βέβαια την επίπληξη αυτή την κατάλαβαν αργότερα καθώς θυμήθηκαν πόσο συχνά τους είχε πει ότι είχε έρθει στον κόσμο για να σώσει όλους όσους θα Τον δέχονταν. ΖΧ 373.3

Η γυναίκα επέμενε παρακαλώντας με μεγαλύτερη διαρκώς θέρμη, πέφτοντας στα πόδια του Χριστού και φωνάζοντας: «Κύριε, βοήθει μοι.» Αγνοώντας ακόμη φαινομενικά ο Ιησούς τα παρακάλια της, σύμφωνα με την άσπλαχνη προκατάληψη των Ιουδαίων, απάντησε: «Δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων, και να ρίψη εις τα κυνάρια » Με τη δήλωση αυτή ουσιαστικά υποστήριζε ότι δεν ήταν σωστό να σπαταλάει κανείς τις προορισμένες για τον περιούσιο λαό του Θεού ευλογίες σε αλλοδαπούς και ξένους προς τον Ισραήλ λαούς. Αυτή η απάντηση θα είχε αποθαρρύνει εντελώς ένα οποιονδήποτε, λιγότερο προδιατεθειμένο πιστό. Η γυναίκα έβλεπε ότι η ευκαιρία της είχε φτάσει. Κάτω από τη φαινομενική άρνηση του Ιησού, διέκρινε μια συμπάθεια που Εκείνος δεν μπορούσε να αποκρύψει. «Ναι, Κύριε » απάντησε, «αλλά και τα κυνάρια τρώγουσιν από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών.» Ενώ τα παιδιά της οικογένειας τρώνε στο πατρικό τραπέζι, τα σκυλιά δεν αφήνονται νηστικά. Έχουν το δικαίωμα να τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το πλούσιο τραπέζι των κυρίων τους. Αφού λοιπόν τόσες πολλές ευλογίες απολάμβανε ο λαός του Ισραήλ, δεν υπήρχε άραγε μια ευλογία και για αυτή; Μπορεί να τη θεωρούσαν σκυλί, σαν σκυλί όμως δεν μπορούσε να απαιτήσει ένα ψίχουλο της μεγαλοδωρίας Του; ΖΧ 374.1

Ο Ιησούς μόλις είχε απομακρυνθεί από την περιοχή όπου εργάζονταν επειδή οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούσαν να Του αφαιρέσουν τη ζωή. Εκείνοι γόγγυζαν και παραπονούνταν. Έδειχναν απιστία και πικρία, αρνούμενοι τη σωτηρία που με τόση γενναιοδωρία τους πρόσφερε. Εδώ όμως ο Χριστός συναντά μια γυναίκα από μια άτυχη και περιφρονημένη φυλή, η οποία δεν είχε ευνοηθεί με το φώς του λόγου του Θεού. Παρόλα αυτά η γυναίκα αναγνωρίζει αμέσως τη θεία επιρροή του Χριστού και έχει τέλεια εμπιστοσύνη στην δυνατότητά να πραγματοποιήσει τη χάρη που Του ζητάει. Παρακαλεί για τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του Κυρίου. Αν μπορούσε να επωφεληθεί από τα προνόμια των σκύλων,τα προνόμια,ευχαρίστως να θεωρηθεί σκυλί. Δεν είχε καμιά εθνική ή θρησκευτική προκατάληψη ή υπερηφάνεια που να επηρεάσει τη διαγωγή της και αμέσως αναγνωρίζει τον Ιησού σαν Λυτρωτή και ικανό να κάνει ότι Του ζητήσει. ΖΧ 374.2

Ο Σωτήρας έμεινε ικανοποιημένος. Δοκίμασε την πίστη της σε Αυτόν. Με τη συμπεριφορά Του έδειξε ότι αυτή που είχε θεωρηθεί σαν απόβλητη από τον λαό του Ισραήλ, δεν ήταν πια μια ξένη, αλλά ένα παιδί της οικογένειας του Θεού. Σαν παιδί, είχε και αυτή το προνόμιο να συμμετέχει στα δώρα του Πατέρα. Τότε ο Χριστός ικανοποίησε το αίτημά της και ολοκλήρωσε το μάθημα στους μαθητές. Γυρνώντας πρός αυτή με βλέμμα γεμάτο ευσπλαχνία και αγάπη, λέει: «Ώ, γύναι, μεγάλη σου η πίστις ας γείνη εις σέ, ως θέλεις.» Από εκείνη την ώρα η κόρη της θεραπεύθηκε. Το δαιμόνιο δεν την ενόχλησε πια. Η γυναίκα απομακρύνθηκε αναγνωρίζοντας το Σωτήρα της και χαρούμενη για την απάντηση που δόθηκε στην προσευχή της. ΖΧ 375.1

Αυτό ήταν το μόνο θαύμα που έκανε ο Ιησούς σε εκείνο το ταξίδι. Για να κάνει αυτή ακριβώς την πράξη είχε έρθει στα όρια της Τύρου και της Σιδώνας. Επιθυμούσε να ανακουφίσει τη βασανισμένη γυναίκα και να αφήσει ταυτόχρονα το παράδειγμά Του για έργα ευσπλαχνίας προς τους περιφρονημένους ανθρώπους.Για χάρη των μαθητών Του έπρεπε να τους δείξει το σωστό παράδειγμα γιατί κάποια στιγμή Εκείνος δεν θα ήταν πια μαζί τους. Επιθυμούσε να τους οδηγήσει από την ιουδαϊκή αποκλειστικότητα πρός το ενδιαφέρον να εργαστούν και για τους άλλους, όχι μόνο για το δικό τους το λαό. ΖΧ 375.2

Ο Ιησούς αδημονούσε πολύ να τους αποκαλύψει τα βαθιά μυστήρια της αλήθειας που χρόνια ήταν κρυμμένα, ώστε και οι Εθνικοί να γίνουν συγκληρονόμοι με τους Ιουδαίους και συμμέτοχοι «της επαγγελίας εν τω Χριστώ δια του ευαγγελίου.» (Βλέπε Εφεσ. 3:6.) Αυτή την αλήθεια οι μαθητές δυσκολεύονταν να την καταλάβουν και ο θείος Δάσκαλος τους έδινε μαθήματα το ένα πάνω στο άλλο. Αμείβοντας την πίστη του εκατόνταρχου της Καπερναούμ και κηρύττοντας το Ευαγγέλιο στους κατοίκους της Σιχάρ, είχε ήδη αποδείξει ότι δεν συμμερίζονταν τη μισαλλοδοξία των Ιουδαίων. Οι Σαμαρείτες όμως είχαν κάποια σχετική γνώση του Θεού και ο εκατόνταρχος είχε δείξει καλοσύνη στους Ισραηλίτες. Τώρα, ο Ιησούς έφερε τους μαθητές Του σε επαφή με μια ειδωλολάτρη την οποία έβλεπαν να μη έχει κανένα παραπάνωδικαίωμα από τους υπόλοιπους συμπατριώτες της. Έτσι μπορούσε να περιμένει κάποια χάρη από Αυτόν. Ήθελε να τους δώσει το παράδειγμα του πως έπρεπε να συμπεριφερθούν σε ένα τέτοιο άτομο Οι μαθητές νόμιζαν ότι σκόρπιζε με πολύ μεγάλη γενναιοδωρία τα δώρα της χάρης Του. Εκείνος ήθελε να τους δείξει ότι η αγάπη Του δεν έπρεπε να περιορίζεται σε ορισμένες μόνο φυλές ή σε ορισμένα έθνη. ΖΧ 375.3

Όταν είπε: «Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ,» είπε την αλήθεια. Με αυτό που έκανε για τη Χαναναία εκπλήρωσε την αποστολή Του. Εκείνη η γυναίκα ήταν ένα απολωλός πρόβατο που ο λαός του Ισραήλ όφειλε να σώσει. Αυτό ήταν το έργο που τους είχε ανατεθεί, το έργο που αυτοί παραμέλησαν να κάνουν και που τώρα το έκανε ο Χριστός. ΖΧ 376.1

Αυτή η πράξη άνοιξε τα μάτια των μαθητών ακόμη περισσότερο για το έργο που είχαν να κάνουν μεταξύ των Εθνικών. Έβλεπαν ένα απέραντο γόνιμο αγρό έξω από την Ιουδαία. Έβλεπαν ψυχές να κατατρύχονται από βάσανα άγνωστα για τον ευνοούμενο λαό. Ανάμεσα σε αυτούς τους οποίους είχαν μάθει να περιφρονούν, υπήρχαν ψυχές που ζητούσαν βοήθεια από το μεγάλο Θεραπευτή. Διψούσαν για φώς και αλήθεια, προνόμια που τόσο πλουσιοπάροχα είχαν παραχωρηθεί στους Ιουδαίους. ΖΧ 376.2

Στα επόμενα χρόνια, όταν οι Ιουδαίοι εναντιώθηκαν ακόμη περισσότερο στους μαθητές επειδή διακήρυτταν ότι ο Ιησούς ήταν ο Σωτήρας του κόσμου και ο διαχωριστικός τοίχος μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών έπεσε με το θάνατο του Χριστού, το μάθημα αυτό και άλλα παρόμοια δείχνουν ότι το έργο του Ευαγγελίου δεν περιορίζεται από σύνορα ή εθνικότητες. Το συμβάν αυτό έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην καθοδήγηση του έργου των αντιπροσώπων του Χριστού. ΖΧ 376.3

Η επίσκεψη του Σωτήρα στη Φοινίκη και το θαύμα που έγινε εκεί είχαν ένα απώτερο σκοπό. Εκείνο το θαύμα δεν έγινε μόνο χάρη της δυστυχισμένης εκείνης γυναίκας, ούτε μόνο χάρη των μαθητών και αυτών που θα ευεργετούνταν από τις προσπάθειές τους, αλλά επίσης «δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι Αυτού.» (Ιωάν. 20:31.) Οι ίδιοι παράγοντες που κράτησαν τους ανθρώπους μακριά από το Χριστό πριν εννιακόσια χρόνια, βρίσκονται και σήμερα σε δράση. Το πνεύμα που ύψωσε το διαχωριστικό τείχος μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών εξακολουθεί να ζει. Υπερηφάνεια και προκατάληψη ορθώνουν ισχυρούς τοίχους μεταξύ των διαφόρων τάξεων των ανθρώπων. Ο Χριστός και η αποστολή Του έχουν προβληθεί κακώς στους ανθρώπους και πλήθη ολόκληρα αισθάνονται αποκλεισμένα από την υπηρεσία του Ευαγγελίου. Ας μην αισθάνονται όμως αυτοί ότι έχουν αποκλειστεί από το Χριστό. Δεν υπάρχουν φράγματα που ο άνθρωπος ή ο Σατανάς υψώνει και που η πίστη τα θεωρεί απόρθητα. ΖΧ 376.4

Με πίστη η Συροφοίνισα ρίχθηκε πάνω στα φράγματα που είχαν υψωθεί ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς. Χωρίς να απελπίζεται και παρά τα εμπόδια που θα μπορούσαν να την αποθαρρύνουν, στήριξε την εμπιστοσύνη της στην αγάπη του Σωτήρα. Έτσι επιθυμεί ο Χριστός να Τον εμπιστευόμαστε και εμείς. Οι ευλογίες της σωτηρίας προορίζονται για κάθε ψυχή. Τίποτε εκτός από την προσωπική του επιλογή δεν μπορεί να εμποδίσει τον άνθρωπο από την συμμετοχή στις υποσχέσεις του Ευαγγελίου του Χριστού. ΖΧ 377.1

Ο Θεός μισεί τις κοινωνικές διακρίσεις. Αγνοεί κάθε τι το παρόμοιο. Στα μάτια Του οι ψυχές των ανθρώπων έχουν ίση αξία. Αυτός «έκαμεν εξ ενός αίματος πάν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γής, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφίσωσιν Αυτόν και να εύρωσιν αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» Χωρίς καμία διάκριση ηλικίας, τάξης, εθνικότητας, θρησκευτικών προνομίων, όλοι καλούνται να πάνε κοντά Του και να ζήσουν. «Πας ο πιστεύων εις Αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή. Επειδή δεν είναι διαφορά.» «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος.» «Πλούσιος και πτωχός συναπαντώνται ο Κύριος είναι ο Ποιητής αμφοτέρων τούτων.» Ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος πρός πάντας τους επικαλουμένους Αυτόν. Διότι «πάς όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή.» (Πράξ. 17:26, 27, Γαλ. 3:28, Παρ. 22:2, Ρωμ. 10: 11-13.) ΖΧ 377.2