Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 42—ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 15:1-20,
Μάρκ. 7:1-23. ΖΧ 367.1

Ενώ οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, περίμεναν να δουν τον Ιησού το Πάσχα, Του είχαν στήσει μια παγίδα. Ο Ιησούς όμως, γνωρίζοντας το σκοπό τους, δεν παρουσιάστηκε σε εκείνη τη συγκέντρωση. «Τότε προσέρχονται πρός τον Ιησούν οι από Ιεροσολύμων γραμματείς και Φαρισαίοι.» Αφού Αυτός δεν πήγε σε εκείνους, πήγαν εκείνοι σε Αυτόν. Για ένα διάστημα φαίνονταν ότι ο λαός της Γαλιλαίας θα δέχονταν τον Ιησού για Μεσσία και ότι η δύναμη της ιεραρχίας σε εκείνη την περιοχή θα κατέρρεε. Η αποστολή των δώδεκα ήταν μια ένδειξη της επέκτασης του έργου του Χριστού. Καθώς έφερε τους μαθητές σε αμεσότερη σύγκρουση με τους ραβίνους προκάλεσε και πάλι το φθόνο των αρχηγών στα Ιεροσόλυμα. Οι κατάσκοποι που είχαν σταλεί στην Καπερναούμ στην αρχή της διακονίας Του και προσπάθησαν να Τον κατηγορήσουν ότι παραβαίνει το Σάββατο, είχαν μείνει άπραγοι. Οι ραβίνοι όμως είχαν αποφασίσει. Τώρα έστειλαν μια άλλη αποστολή να παρακολουθήσει τις κινήσεις Του και να βρει κάποια κατηγορία εναντίον Του. ΖΧ 367.2

Όπως και πρώτα, η βάση της κατηγορίας ήταν ότι δεν έδειχνε σεβασμό στις παραδοσιακές εντολές που είχαν επιφορτιστεί πάνω στο λόγο του Θεού. Οι παραδόσεις αυτές, κατά τα λεγόμενά τους, είχαν επινοηθεί για να προστατεύσουν την τήρηση του νόμου, όμως είχαν καταλήξει να θεωρούνται ιερότερες από τον ίδιο το νόμο. Όταν οι παραδόσεις έρχονταν σε σύγκρουση με τις εντολές του Δεκαλόγου, η προτίμηση έκλινε πρός τα εντάλματα των ραβίνων. ΖΧ 367.3

Η πιο αυστηρή τήρηση ανάμεσα σε αυτά ήταν η ιεροτελεστία του καθαρισμού. Η παράλειψη των τύπων πριν από το φαγητό θεωρείτο αποτρόπαια αμαρτία, πράξη αξιόποινη τόσο σε αυτόν τον προσωρινό όσο και στο μέλλοντα κόσμο. Η ποινή της επιβαλλόμενης εξόντωσης του παραβάτη θεωρείτο αρετή. ΖΧ 367.4

Οι κανόνες του καθαρισμού ήταν αμέτρητοι. Μια ολόκληρη ζωή δεν έφθανε για να τους μάθει κανείς όλους. Η ζωή αυτών που προσπαθούσαν να τηρήσουν τις ραβινικές απαιτήσεις ήταν ένας μακρόχρονος αγώνας κατά των τελετουργικών μολύνσεων, ένας ατέλειωτος κύκλος από καθαρισμούς. Ενώ οι άνθρωποι επιδίδονταν έτσι σε ασήμαντες λεπτομέρειες και σε τύπους που ο Θεός δεν είχε ζητήσει, η προσοχή τους απομακρύνονταν από τις σπουδαίες αρχές του νόμου Του. ΖΧ 368.1

Ο Χριστός και οι μαθητές Του δεν τηρούσαν τουςτελετουργικούς καθαρισμούς και οι κατάσκοποι έκαναν αυτή την παραμέληση, στόχο των κατηγοριών τους. Δεν προσέβαλαν κατευθείαν το Χριστό, αλλά ήρθαν σε Αυτόν επικρίνοντας τους μαθητές Του. Μπροστά σε όλο το πλήθος υπέβαλαν την ερώτηση: «Διατί οι μαθηταί Σου παραβαίνουσι την παράδοσιν των πρεσβυτέρων; διατί δεν νίπτονται τας χείρας αυτών όταν τρώγωσιν άρτον;» ΖΧ 368.2

Όποτε το μήνυμα της αλήθειας αγγίζει την ψυχή με ιδιαίτερη δύναμη, ο Σατανάς διεγείρει τα όργανά του να δημιουργούν φιλονικίες για κάποιο ασήμαντο θέμα. Με αυτό επιδιώκει να αποσπάσει την προσοχή από το πραγματικά ενδιαφέρον ζήτημα. Κάθε φορά που επιχειρείται κάποιο καλό έργο, υπάρχουν οι λεπτολόγοι έτοιμοι να αρχίσουν τη συζήτηση για τύπους και τεχνικές λεπτομέρειες με σκοπό να απομακρύνουν τη σκέψη από ζητήματα ζωτικής σημασίας. Όταν είναι φανερό ότι ο Θεός είναι έτοιμος να εργαστεί με ένα ιδιαίτερο τρόπο για το λαό Του, ας μη παρασύρονται οι άνθρωποι σε λογομαχίες που έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή των ψυχών. Το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι: «Πιστεύω με μια σώζουσα πίστη στον Υιό του Θεού;»«Είναι η ζωή μου σύμφωνη με το νόμο του Θεού;» «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί την ζωήν.» «Και εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν Αυτόν, εάν τας εντολάς Αυτού φυλάττωμεν.» (Ιωάν. 3:36, Α’ Ιωάν. 2:3.) ΖΧ 368.3

Ο Ιησούς δεν επεχείρησε να υπερασπιστεί τον εαυτό Του ούτε τους μαθητές Του. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στις κατηγορίες εναντίον Του, αλλά επιδόθηκε να τους αποδείξει ποιό πνεύμα ωθούσε τους υπέρμαχους αυτών των ανθρωπίνων διατάξεων. Τους ανέφερε ένα παράδειγμα που πάντοτε αυτοί ακολουθούσαν και το είχαν μάλιστα εκτελέσει μόλις πριν έρθουν να Τον συναντήσουν. Τους είπε: «Διατί και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; Διότι ο Θεός προσέταξε λέγων,» «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα» και «ο κακολογών πατέρα και μητέρα, εξάπαντος να θανατώνηται.» «Σεις όμως λέγετε, Όστις είπη πρός τον πατέρα, ή πρός την μητέρα, Δώρον είναι ότι ήθελες ωφεληθή εξ εμού, αρκεί, και δύναται να μη τιμήση τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού.» Παραμέριζαν την πέμπτη εντολή σαν να μη είχε καμιά αξία, ενώ με μεγάλη σχολαστικότητα τηρούσαν την παράδοση των πρεσβυτέρων. Δίδασκαν τους ανθρώπους ότι η αφιέρωση της περιουσίας τους στο ναό ήταν πιο ιερή ακόμη καιαπό τη φροντίδα τους για τους γονείς. Τόνιζαν επίσης ότι άσχετα με το πόσο μεγάλη ανάγκη είχαν, θα ήταν ιεροσυλία να δώσουν στη μητέρα και στον πατέρα έστω και ένα μέρος από αυτό που είχαν μόνοι τους τάξει στο ναό. Παραμελώντας το καθήκον του, ένας γιός έφτανε μόνο να προφέρει τη λέξη «Κορβάν» (δώρο) για την περιουσία του και με αυτό να την αφιερώσει στο Θεό. Μπορούσε όμως να κρατήσει την ψιλή κυριότητα όσο ζούσε και μετά το θάνατό του, θα περιέρχονταν στην υπηρεσία του ναού. Έτσι είχε το δικαίωμα, είτε ζούσε είτε πέθαινε, να διασύρει στη ντροπή και στην εξαπάτηση τους γονείς του με το πρόσχημα της καθιέρωσής του στο Θεό. ΖΧ 368.4

Ούτε με τα λόγια, ούτε με τα έργα Του ο Ιησούς μείωσε ποτέ την υποχρέωση του ανθρώπου να φέρει δώρα και προσφορές του στο Θεό. Ο Χριστός ήταν Εκείνος που έδωσε όλες τις οδηγίες του νόμου σχετικά με τα δέκατα και τις προσφορές. Όταν ήταν στη Γή, επαίνεσε τη χήρα που έδωσε ότι είχε στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Ο φαινομενικός ζήλος για το Θεό από μέρους των ιερέων και των ραβίνων ήταν ένα πρόσχημα για να καλύψουν την επιθυμία τους για αυτοπροβολή. Απατούσαν το λαό. Τους φόρτωναν με βάρη που ο Θεός δεν είχε επιβάλει. Ακόμη και οι μαθητές του Χριστού δεν είχαν απαλλαγεί τελείως από τον επιβαλλόμενο ζυγό της κληρονομικής προκατάληψης και της ραβινικής εξουσίας. Τώρα, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πνεύμα των ραβίνων, ο Ιησούς θέλησε να ελευθερώσει από τα δεσμά των παραδόσεων όλους όσους πραγματικά επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το Θεό. ΖΧ 369.1

Απευθυνόμενος στους πανούργους κατασκόπους, είπε: «Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων,» «Ο λαός ούτος Με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη Με τιμά η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ’ Εμού εις μάτην δε Με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.» Τα λόγια του Χριστού αποδοκίμαζαν ολόκληρο το φαρισαϊκό σύστημα. Δήλωσε ότι τοποθετώντας τις απαιτήσεις τους πάνω από τις θεϊκές εντολές, οι ραβίνοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τοΘεό. ΖΧ 369.2

Οι απεσταλμένοι της Ιερουσαλήμ οργίστηκαν. Δεν μπορούσαν να κατηγορήσουν το Χριστό σαν παραβάτη του Σιναϊτικού νόμου, γιατί τον υπερασπίζονταν εναντίον των παραδόσεών τους. Οι μεγάλες εντολές που ο Χριστός είχε θεσπίσει παρουσιάστηκαν σε χτυπητή αντίθεση με τους μικροκανόνες που οι άνθρωποι είχαν επινοήσει. ΖΧ 370.1

Πρώτα στα πλήθη και εκτενέστερααργότερα στους μαθητές Του, ο Ιησούς εξήγησε ότι τα αίτια της μόλυνσης δεν ήταν εξωτερικής, αλλά εσωτερικής προέλευσης. Η αγνότητα και η μόλυνση αφορούν την ψυχή. Αυτά που μολύνουν τον άνθρωπο είναι οι κακές πράξεις, η παράβαση του νόμου του Θεού και όχι η παραμέληση των εξωτερικών ανθρωπίνων εθιμοτυπιών. ΖΧ 370.2

Οι μαθητές πρόσεξαν την οργή των κατασκόπων όταν αποκαλύφθηκε το ψεύτικο οικοδόμημα της διδασκαλίας τους. Είδαν τα άγρια βλέμματά τους και άκουσαν τα μασημένα λόγια της δυσαρέσκειας και της εκδίκησης. Ξεχνώντας πόσο συχνά ο Χριστός είχε αποδείξει ότι διάβαζε την καρδιά σαν ένα ανοικτό βιβλίο, Του ανέφεραν τα αποτελέσματα που είχαν τα λόγια Του. Ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί με τους οργισμένους άρχοντες, Του είπαν: «Εξεύρεις ότι οι Φαρισαίοι, ακούσαντες τον λόγον τούτον, εσκανδαλίσθησαν;» ΖΧ 370.3

Απαντώντας Εκείνος, είπε: «Πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ Μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή.» Οι συνήθειες και οι παραδόσεις που τόσο πολύ εκτιμούσαν οι ραβίνοι πήγαζαν από τον κόσμο και όχι από τον ουρανό. Όσο μεγάλη επιρροή και αν ασκούσαν πάνω στο λαό, δεν άντεχαν στον έλεγχο του Θεού. Κάθε ανθρώπινη επινόηση που αντικατέστησε τις εντολές του Θεού θα αποδειχθεί ανάξια, όταν «ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν πάν έργον, και πάν κρυπτόν, είτε αγαθόν, είτε πονηρόν.» (Εκκλ. 12:14.) ΖΧ 370.4

Οι άνθρωποι δεν έπαψαν να αντικαθιστούν τις εντολές του Θεού με τα διατάγματά τους. Ακόμη και μεταξύ των Χριστιανών υπάρχουν συνήθειες και διατάξεις που έχουν ως θεμέλιο τις παραδόσεις των πατέρων. Αυτές οι διατάξεις στηρίζονται σε απλή ανθρώπινη εξουσία και αντικατέστησαν εκείνες που υφίστανται στην θεία υπόδειξη. Οι άνθρωποι προσκολλώνται στις παραδόσεις τους, σέβονται τα έθιμά τους και τρέφουν μίσος εναντίον εκείνων που προσπαθούν να τους υποδείξουν το λάθος τους. Και σήμερα που καλούμαστε να στρέψουμε την προσοχή μας στις εντολές του Θεού και στην πίστη του Ιησού. Τότε, αντικρίζουμε την ίδια εχθρότητα που εκδηλώθηκε και στην εποχή του Χριστού. Για το λαό του Θεού έχει γραφτεί: «Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός, και υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού.» (Αποκ. 12:17.) ΖΧ 370.5

Αλλά, «πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ Μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή.» Στη θέση της εξουσίας των καλουμένων εκκλησιαστικών πατέρων, ο Θεός μας καλεί να δεχτούμε το λόγο του αιωνίου Πατέρα, του Κυρίου του Ουρανού και της Γής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο η αλήθεια απεκδύεται την πλάνη. Ο Δαβίδ λέει: «Είμαι συνετότερος πάντων των διδασκόντων με διότι τα μαρτύριά Σου είναι μελέτη μου. Είμαι συνετότερος των γερόντων διότι εφύλαξα τας εντολάς Σου » (Ψαλμ. 119:99, 100.) Όσοι δέχονται την ανθρώπινη εξουσία, τις συνήθειες της εκκλησίας, τις παραδόσεις των πατέρων, ας προσέξουν την προειδοποίηση των λόγων του Χριστού: «Εις μάτην δε Με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων» ΖΧ 371.1