Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 41—Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ιωάν. 6:22-71. ΖΧ 353.1

Όταν ο Χριστός απαγόρευσε στο λαό να Τον ανακηρύξει βασιλιά, ήξερε ότι είχε φθάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο της ιστορίας Του. Τα πλήθη που σήμερα επιθυμούσαν να Τον ανεβάσουν στο θρόνο, αύριο θα Τον αποστρέφονταν. Η απογοήτευση της εγωιστικής τους φιλοδοξίας θα μετέτρεπε την αγάπη τους σε μίσος και τα εγκώμιά τους σε κατάρες. Παρόλο που το ήξερε αυτό, δεν έλαβε μέτρα για να αποτρέψει την κρίση. Από την αρχή δεν είχε δώσει καμιά ελπίδα στους οπαδούς Του για επίγειες αμοιβές. Σε κάποιον που είχε έρθει με την επιθυμία να γίνει μαθητής Του, είπε: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν.» (Ματθ. 8:20.) Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν με το μέρος τους τον κόσμο και το Χριστό, θα Του είχαν προσφέρει την υποταγή τους πλήθη. Μια τέτοια υπηρεσία όμως δεν μπορούσε να τη δεχτεί. Πολλοί από αυτούς που Τον συναναστρέφονταν τώρα, είχαν δελεαστεί από την προοπτική μιας κοσμικής βασιλείας. Αυτοί έπρεπε να βγουν από την αυταπάτη τους. Δεν είχαν καταλάβει το βαθύ πνευματικό νόημα του θαύματος του χορτασμού του πλήθους. Αυτό έπρεπε να διασαφηνιστεί. Αυτή η καινούργια αποκάλυψη θα δημιουργούσε μια σημαντικότερη ακόμη δοκιμή. ΖΧ 353.2

Το θαύμα είχε γνωστοποιηθεί παντού στην περιοχή και πολύ νωρίς το πρωί την επόμενης μέρας, το πλήθος συνέρρεε στη Βηθεσδά να δει τον Ιησού. Έρχονταν οι άνθρωποι σωρηδόν από στεριά και θάλασσα. Εκείνοι που Τον είχαν αφήσει την προηγούμενη νύχτα, επέστρεψαν ελπίζοντας να Τον βρουν επειδή δεν υπήρχε πλοίο για να μεταβεί στην απέναντι ακτή. Η αναζήτησή τους παρέμεινε άκαρπη και πολλοί γύρισαν στην Καπερναούμ, ψάχνοντας ακόμη να Τον βρουν. ΖΧ 353.3

Εν τω μεταξύ Εκείνος είχε φτάσει στη Γεννησαρέτ, έπειτα από την απουσία μιας μόνο ημέρας. Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε αποβιβαστεί, άνθρωποι «έδραμον εις πάντα τα περίχωρα εκείνα, και ήρχισαν να περιφέρωσιν επί των κραββάτων τους αρρώστους όπου ήκουον ότι είναι εκεί.» (Μάρκ. 6:55.) ΖΧ 353.4

Έπειτα από λίγο πήγε στη συναγωγή και εκεί Τον συνάντησαν όσοι είχαν έρθει από τη Βηθεσδά. Πληροφορήθηκαν από τουςμαθητές Του πως είχαν διασχίσει την θάλασσα. στεριά. Όλα τα είχαν διηγηθεί λεπτομερέστατα οι μαθητές στο απορημένο πλήθος. Τη μανιασμένηθαλασσοταραχή, την επίμονη και άκαρπη κωπηλασία αντίθετα στονάνεμο, την εμφάνιση του Χριστού να περπατά πάνω στα κύματα, το φόβο που τους προξένησε η παρουσία Του, τα καθησυχαστικά Του λόγια, την περιπέτεια του Πέτρου και τα αποτελέσματά της, την ξαφνική καταστολή της καταιγίδας και την προσάραξη του πλοίου στη. Ανικανοποίητοι από την αφήγηση, πολλοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Ιησού με την ερώτηση: «Ραββί, πότε ήλθες εδώ;» Έλπιζαν να ακούσουν και από τα χείλη Του την αφήγηση του θαύματος. ΖΧ 354.1

Ο Ιησούς δεν ικανοποίησε την περιέργειά τους, αλλά τους είπε λυπημένα: «Με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε.» Δεν Τον αναζήτησαν από αξιόλογα κίνητρα αλλά επειδή είχαν τραφεί με τα ψωμιά, έλπιζαν να λάβουν και άλλες επίγειες ευλογίες, προσκολλώμενοι σε Αυτόν. Ο Σωτήρας τους συνέστησε: «Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον.» Μη ζητείτε μόνο τα υλικά οφέλη. Η μεγαλύτερη προσπάθειά σας,ας μην είναι για την εξασφάλιση αυτής της προσωρινής ζωής, αλλά αναζητήστε την πνευματική τροφή και μάλιστα τη σοφία εκείνη που θα καταλήξει στην αιώνια ζωή. Την αιώνια ζωή μόνο ο Υιός του Θεού μπορεί να τη δώσει «διότι Τούτον εσφράφισεν ο Πατήρ, ο Θεός» ΖΧ 354.2

Για μια στιγμή, το ενδιαφέρον των ακροατών Του αφυπνίστηκε. Αναφώνησαν: «Τι να κάμωμεν δια να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» Εκτελούσαν πολλά και κοπιαστικά έργα με σκοπό να συστήσουν τον εαυτό τους στο Θεό. Ήταν έτοιμοι να πληροφορηθούν για οποιοδήποτε νέο καθήκον θα τους εξασφάλιζε μεγαλύτερη ακόμη αξία. Η ερώτησή τους σήμαινε: «Τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε άξιοι του Ουρανού; Ποιά είναι η απαιτούμενη τιμή που πρέπει να πληρώσουμε για να αποκτήσουμε τη μέλλουσα ζωή;» ΖΧ 354.3

«Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε πρός αυτούς, Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις Τούτον τον οποίον Εκείνος απέστειλε»Το κόστος του Ουρανού είναι ο Ιησούς. Ο δρόμος του Ουρανού εξασφαλίζεται με την πίστη στον Αμνό του Θεού,εκείνον που νίκησε την αμαρτία του κόσμου. (ιδέ Ιωάν. 1:29.) ΖΧ 354.4

Αλλά Οι άνθρωποι όμως προτίμησαν να μη δεχτούν αυτή τη δήλωση της θεϊκής αλήθειας. Ο Ιησούς είχε κάνει εκείνο ακριβώς το έργο που η προφητεία ανέφερε ότι θα έκανε ο Μεσσίας. Αυτοί όμως δεν έβλεπαν εκείνο που με τις εγωιστικές τους ελπίδες φαντάζονταν ότι έπρεπε να κάνει. Ο Χριστός είχε πράγματι θρέψει μια φορά το πλήθος με κριθαρένια ψωμιά. Στην εποχή του Μωυσή όμως, ο λαός του Ισραήλ είχε τραφεί σαράντα ολόκληρα χρόνια με μάννα, για αυτό και περίμεναν από το Μεσσία ακόμη σπουδαιότερες ευλογίες. Οι ανικανοποίητες καρδιές τους διερωτώνται το λόγο που ο Ιησούς, αν και μπορούσε να κάνει τόσα πολλά θαύματα όπως αυτά που είδαν, δεν μπορούσε να δώσει υγεία, δύναμη και πλούτη σε όλο το λαό Του, να τους ελευθερώσει από τους δυνάστες τους και να τους εξυψώσει σε δύναμη και σε τιμές. Το γεγονός ότι ενώ ισχυρίζονταν πως είναι ο Απεσταλμένος του Θεού αρνούταν να γίνει βασιλιάς του Ισραήλ, ήταν ένα μυστήριο που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Η άρνησή Του παρερμηνεύθηκε. Πολλοί συμπέραιναν ότι δεν τολμούσε να πραγματοποιήσει τους ισχυρισμούς Του, επειδή ο Ίδιος αμφέβαλλε για το θεϊκό χαρακτήρα της αποστολής Του. Με αυτό άνοιξαν τη θύρα της καρδιάς τους στην απιστία και ο σπόρος που ο Σατανάς έσπειρε έφερε καρπούς. Η παρεξήγηση και η αποστασία είχαν παρεισφρήσει. ΖΧ 355.1

Τότε, με κάποια δόση ειρωνείας, ένας ραβίνος ρώτησε: «Τι σημείον λοιπόν κάμνεις Σύ, δια να ίδωμεν και να πιστεύσωμεν εις Σέ; τι εργάζεσαι; Οι πατέρες ημών έφαγον το μάννα εν τη ερήμω, καθώς είναι γεγραμμένον, «Άρτον εκ του ουρανού έδωκεν εις αυτούς να φάγωσι.» ΖΧ 355.2

Οι Ιουδαίοι τιμούσαν το Μωυσή σαν εκείνος να τους είχε δώσει το μάννα, αποδίδοντας δόξα στο μεσάζοντα και παραβλέποντας Εκείνον με τη δύναμη του οποίου πραγματοποιήθηκε το έργο. Οι πατέρες τους γόγγυσαν εναντίον του Μωυσή, αμφέβαλαν και αρνήθηκαν τη θεία αποστολή του. Τώρα, με το ίδιο πνεύμα, τα παιδιά τους απέρριπταν Εκείνον ο οποίος τους έφερε το ιδιαίτερο για αυτούς μήνυμα του Θεού. «Είπε λοιπόν πρός αυτούς ο Ιησούς, Αληθώς σας λέγω, δεν έδωκεν εις εσάς τον άρτον εκ του ουρανού ο Μωυσής.» Αυτός που έδωσε το μάννα στέκονταν ανάμεσά τους. Ο Ίδιος ο Χριστός ήταν Εκείνος που είχε οδηγήσει τους Ισραηλίτες μέσα από την έρημο και τους είχε θρέψει καθημερινά με το ουράνιο ψωμί. Η τροφή συμβόλιζε τον πραγματικό Άρτο του Ουρανού. Το ζωοδόχο Πνεύμα που αναβλύζει από την άπειρη πληρότητα του Θεού είναι το αληθινό μάννα. Ο Ιησούς είπε: «Ο άρτος του Θεού είναι ο καταβαίνων εκ του ουρανού, και δίδων ζωήν εις τον κόσμον.» ΖΧ 355.3

Συμπεραίνοντας ότι ο Ιησούς αναφέρονταν στην πρόσκαιρη τροφή, μερικοί από τους ακροατές Του αναφώνησαν: «Κύριε, πάντοτε δος εις ημάς τον άρτον τούτον.» Τότε ο Ιησούς τους μίλησε καθαρά: «Εγώ είμαι ο Άρτος της Ζωής» ΖΧ 356.1

Αυτή η εικόνα που χρησιμοποίησε ο Ιησούς ήταν πολύ γνωστή στους Ιουδαίους. Ο Μωυσής με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος είχε πει: «Ο άνθρωπος δεν ζή με μόνον άρτον, αλλ» ο άνθρωπος ζή με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου». Ο προφήτης Ιερεμίας είχε γράψει: «Καθώς ευρέθησαν οι λόγοι Σου, κατέφαγον αυτούς και ο λόγος Σου ήτο εν εμοί χαρά και αγαλλίασις της καρδίας μου». (Δευτ. 8:3, Ιερ. 15:16). Οι ίδιοι οι ραβίνοι είχαν ένα γνωμικό, που επισήμαινε ότι η κατανάλωση ψωμιού, στην πνευματική έννοια σήμαινε να μελετά κανείς τον νόμο και να κάνει καλά έργα. Συχνά επαναλάμβαναν ότι με την έλευση του Μεσσία, όλος ο λαός του Ισραήλ θα τρέφονταν. Η διδασκαλία των προφητών εξηγούσε το βαθύ πνευματικό νόημα του θαύματος των άρτων. Αυτό το μάθημα προσπαθούσε να διδάξει στους ακροατές Του ο Χριστός, όταν βρισκότανστη συναγωγή. Αν είχαν καταλάβει τη Γραφή, θα μπορούσαν να καταλάβουν τα λόγια Του όταν έλεγε: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής». Μόλις την προηγούμενη μέρα το μεγάλο πλήθος, κουρασμένο και εξασθενημένο, είχε τραφεί με το ψωμί που Εκείνος είχε δώσει. Όπως είχαν λάβει σωματική δύναμη και τόνωση από εκείνο το ψωμί, έτσι από το Χριστό θα μπορούσαν να λάβουν πνευματική δύναμη για την αιώνια ζωή. Ο Χριστός είπε: «Όστις έρχεται προς Εμέ, δεν θέλει πεινάσει και όστις πιστεύει εις Εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε.» Κατέληξε προσθέτοντας: «Πλην σας είπον, ότι και Με είδετε και δεν πιστεύετε.» ΖΧ 356.2

Από τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος όπως και από την αποκάλυψη του Θεού μέσα στην ψυχή τους, είχαν δει το Χριστό. Τις ζωντανές αποδείξεις της δύναμής Του τις είχαν καθημερινά μπροστά τους και όμως ζητούσαν ακόμη σημείο. Ακόμη και αν τους δίνονταν το σημείο, εκείνοι θα παρέμεναν το ίδιο άπιστοι όπως και πρώτα. Αν δεν είχαν πειστεί από όσα είδαν και άκουσαν, ήταν ανώφελο να τους δείξει περισσότερα θαυμάσια έργα. Η απιστία πάντοτε βρίσκει δικαιολογίες για αμφιβολία και απορρίπτει και την πιο θετική ακόμη απόδειξη. ΖΧ 356.3

Και πάλι Ο Χριστός έκανε έκκληση στις πεισμωμένες εκείνες καρδιές: «Τον ερχόμενον πρός Εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω.» Όσοι Τον δέχονταν με πίστη, είπε, θα είχαν αιώνια ζωή. Κανείς τους δεν θα χάνονταν. Δεν υπήρχε πια λόγος οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι να λογομαχούν για τη μέλλουσα ζωή. Δεν χρειάζονταν πια οι άνθρωποι να πενθούν απαρηγόρητα για τους νεκρούς τους. «Τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός Με, Πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις Αυτόν να έχη ζωήν αιώνιον, και Εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». ΖΧ 357.1

Αλλά Οι αρχηγοί του λαού προσβλήθηκαν «και έλεγον, Δεν είναι ούτος Ιησούς ο υιός του Ιωσήφ, του οποίου ημείς γνωρίζομεν τον πατέρα και την μητέρα; Πως λοιπόν λέγει ούτος, ότι εκ του ουρανού κατέβη; » Προσπάθησαν να προκαλέσουν την προκατάληψη, αναφερόμενοι ειρωνικά στην ταπεινή καταγωγή του Ιησού. Περιφρονητικά έκαναν νύξη για τη ζωή Του σαν Γαλιλαίου εργάτη και για τη φτωχική και ταπεινή Του οικογένεια. Οι ισχυρισμοί αυτού του αμόρφωτου μαραγκού, έλεγαν, ήταν ανάξιοι της προσοχής τους. Όσοναφορά τη μυστηριώδη γέννησή Του, έκαναν τον υπαινιγμό ότι είχε αμφίβολη προέλευση, παρουσιάζοντας έτσι τις ανθρώπινες συνθήκες της γέννησής Του σαν στίγμα στην ιστορία της ζωής Του. ΖΧ 357.2

Ο Ιησούς δεν επεχείρησε να εξηγήσει το μυστήριο της γέννησής Του. Δεν έδωσε καμιά απάντηση στις ερωτήσεις τους για την ουράνια προέλευσή Του, όπως δεν είχε απαντήσει ούτε στην ερώτησή τους για το πως είχε φθάσει αντίπερα στη λίμνη. Δεν επέστησε την προσοχή τους στα θαύματα που χαρακτήριζαν τη ζωή Του. Είχε κάνει τον εαυτό Του επίτηδες άσημο και είχε πάρει δούλου μορφή. Τα λόγια και τα έργα Του αποκάλυπταν το χαρακτήρα Του. Οι καρδιές όλων εκείνων ήταν ελεύθερες να δεχτούν τη θεία φώτιση και θα αναγνώριζαν ότι Αυτός ήταν ο μονογενής «παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αλήθειας.» (Ιωάν. 1:14.) ΖΧ 357.3

Η προκατάληψη των Φαρισαίων ήταν βαθύτερη από ότι φανέρωναν οι ερωτήσεις τους. Είχε τη ρίζα της στη διαστροφή της καρδιάς τους. Κάθε λόγος και κάθε πράξη του Ιησού τους δημιουργούσε ανταγωνισμό, επειδή το πνεύμα που υπέθαλπαν δεν ανταποκρίνονταν καθόλου στο δικό Του. ΖΧ 357.4

«Ουδείς δύναται να έλθη πρός Εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας Με και Εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις,» «Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού.» «Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται πρός Εμέ.» Κανείς δεν θα έρθει ποτέ στο Χριστό, εκτός από εκείνους που ανταποκρίνονται στην έλξη της αγάπης του Πατέρα. Ο Θεός έλκει τις καρδιές όλων πρός Αυτόν και μόνο εκείνοι που αντιστέκονται στην έλξη Του θα αρνηθούν να έρθουν στο Χριστό. ΖΧ 357.5

Με τα λόγια: «Πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού,» ο Ιησούς αναφέρθηκε στην προφητεία του Ησαΐα: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Κυρίου, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» (Ησ. 54:13.) Αυτό το κείμενο των Γραφών, οι Ιουδαίοι το απέδιδαν στον εαυτό τους. Θεωρούσαν άξιο καύχησης ότι δάσκαλός τους ήταν ο Θεός. Ο Ιησούς έδειξε πόσο μάταιος ήταν ο ισχυρισμός τους λέγοντας: «Πας λοιπόν όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται πρός Εμέ » Μόνο μέσω του Χριστού μπορούσαν να γνωρίσουν τον Πατέρα. Η ανθρώπινη φύση δεν μπορούσε να αντικρύσει τη δόξα Του. Όσοι είχαν αποκτήσει την επίγνωση του Θεού, είχαν ακούσει τη φωνή του Υιού Του. Στο πρόσωπο του Ιησού του Ναζωραίου θα αναγνώριζαν Εκείνον ο οποίος με τα μέσα της φύσης και της αποκάλυψης, φανέρωσε τον Πατέρα. ΖΧ 358.1

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ο πιστεύων εις Εμέ έχει ζωήν αιώνιον.» Μέσω του αγαπητού μαθητή Του,του Ιωάννη, ο οποίος άκουσε τα λόγια αυτά, το Άγιο Πνεύμα διακηρύττει στις εκκλησίες: «Και αύτη είναι η μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ Αυτού. Όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν όστις δεν έχει τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει.» (Α’ Ιωάν. 5:11, 12.) Ο Χριστός είπε: «Εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» Ο Χριστός έγινε μία σάρκα με μας για να γίνουμε και μείς ένα πνεύμα με Αυτόν. Με την ένωση αυτή θα αναστηθούμε από τον τάφο όχι μόνο σαν μια εκδήλωση της δύναμης του Χριστού, αλλά και επειδή μέσω της πίστης, κάναμε τη ζωή Του δική μας ζωή. Εκείνοι που βλέπουν το Χριστό όπως πραγματικά είναι και Τον δέχονται με την καρδιά τους, έχουν την αιώνια ζωή. Ο Χριστός κατοικεί μέσα μας με το Άγιο Πνεύμα. Το Πνεύμα του Θεού που λαμβάνεται μέσα στην καρδιά μέσω της πίστης, είναι η αρχή της αιώνιας ζωής. ΖΧ 358.2

Οι άνθρωποι ανάφεραν στο Χριστό για το μάννα που οι πατέρες τους έφαγαν στην έρημο. Συμπεριφέρονταν σαν η προμήθεια της τροφής να ήταν μεγαλύτερο θαύμα που ο Ιησούς είχε κάνει. Αυτός όμως τους δείχνει πόσο φτωχικό ήταν εκείνο το δώρο, σε σύγκριση με τις ευλογίες που ο Ίδιος είχε έρθει να τους προσφέρει. Το μάννα μπορούσε να διατηρήσει την επίγεια μόνο ζωή. Ούτε την προσέγγιση του θανάτου εμπόδιζε, ούτε την αθανασία εξασφάλιζε. Αντιθέτως, ο άρτος του Ουρανού μπορούσε να θρέψει την ψυχή για την αιώνια ζωή. Ο Σωτήρας είπε: «Εγώ είμαι ο Άρτος της Ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. Ούτος είναι ο Άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, δια να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη. Εγώ είμαι ο Άρτος ο Ζών, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του Άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.» Σε αυτή την εικόνα ο Χριστός προσθέτει τώρα μία άλλη. Μόνο με το θάνατό Του μπορούσε να μεταδώσει τη ζωή στους ανθρώπους και με τα λόγια που ακολουθούν δείχνει ότι ο θάνατός Του είναι το μέσο της σωτηρίας. Λέει: «Ο άρτος τον οποίον Εγώ θέλω σας δώσει είναι η σάρξ Μου, την οποίαν Εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.» ΖΧ 358.3

Σε λίγο οι Ιουδαίοι θα γιόρταζαν το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ σε ανάμνηση της νύχτας της απελευθέρωσης του λαού του Ισραήλ, τότε που ο εξολοθρευτής άγγελος πάταξε τις οικογένειες των Αιγυπτίων. Με το πασχαλινό αρνί, ο Θεός επιθυμούσε να θυμούνται οι άνθρωποι τον Αμνό του Θεού και με το σύμβολο αυτό να δεχτούν Εκείνον που πρόσφερε τον εαυτό Του για να δώσει ζωή στον κόσμο. Οι Ιουδαίοι κατέληξαν να δώσουν όλη τους την έμφαση στο σύμβολο, ενώ η σημασία του περνούσε απαρατήρητη. Δεν διέκριναν το σώμα του Κυρίου. Με τα λόγια αυτά, ο Χριστός δίδασκε την ίδια αλήθεια που συμβόλιζε η πασχαλινή ιεροτελεστία. Αυτό τους ήταν ακατανόητο. ΖΧ 359.1

Στο σημείο αυτό οι ραβίνοι φώναξαν οργισμένοι: «Πως δύναται Ούτος να δώση εις ημάς να φάγωμεν την σάρκα Αυτού;» Έκαναν δήθεν πως κατάλαβαν τα λόγια του Χριστού στην κυριολεξία τους, σαν τον Νικόδημο που ρώτησε: «Πως δύναται άνθρωπος να γεννηθή γέρων ών;» (Ιωάν. 3:4.) Μέχρι ενός βαθμού κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς, αλλά δεν ήθελαν να το αναγνωρίσουν. Παρερμηνεύοντας τα λόγια Του, ήλπιζαν να στρέψουν τη λαϊκή προκατάληψη εναντίον Του. ΖΧ 359.2

Ο Χριστός δεν μετρίασε την εντύπωση που προκάλεσε το συμβολικό Του παράδειγμα. Επανέλαβε την ίδια αλήθεια, χρησιμοποιώντας εντονότερο ακόμη λόγο. «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα Αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, έχει ζωήν αιώνιον, και Εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σάρξ Μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα Μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα Μου, και πίνει το αίμα Μου, εν Εμοί μένει, και Εγώ εν αυτώ.» ΖΧ 359.3

Το να φάμε τη σάρκα και να πιούμε το αίμα Του Χριστού είναι σαν να Τον δεχτούμε σαν προσωπικό μας Σωτήρα, πιστεύοντας ότι συγχωρεί τις αμαρτίες μας και μας τελειοποιεί με τη χάρη Του. Παρατηρώντας την αγάπη Του, εμμένοντας σε αυτή, πίνοντας από αυτή, γινόμαστε μέτοχοι της φύσης Του. Η τροφή για το σώμα είναι ότι είναι ο Χριστός για την ψυχή. Η τροφή δεν μας ωφελεί αν δεν τη φάμε, αν δεν αφομοιωθεί στο σώμα μας. Έτσι και ο Χριστός δεν έχει αξία για μας αν δεν Τον γνωρίσουμε σαν προσωπικό μας Σωτήρα. Η θεωρητική μόνο γνώση δεν μας κάνει κανένα καλό. Πρέπει να τραφούμε από Αυτόν, να Τον δεχθούμε στην καρδιά μας, ώστε η ζωή Του να γίνει δική μας ζωή. Η αγάπη Του και η χάρη Του πρέπει να αφομοιωθούν. ΖΧ 360.1

Αλλά και αυτές ακόμη οι απεικονίσεις δεν κατορθώνουν να παραστήσουν την προνομιούχο σχέση των πιστών με το Χριστό. Ο Ιησούς είπε: «Καθώς Με απέστειλεν ο ζών Πατήρ και Εγώ ζώ δια τον Πατέρα, ούτω και όστις Με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ Εμέ.» Καθώς ο Υιός του Θεού ζούσε με πίστη στον Πατέρα, έτσι πρέπει και εμείς να ζήσουμε με πίστη στο Χριστό. Τόσο τέλεια ήταν η παραχώρηση του Ιησού στο θέλημα του Θεού, τότε που μόνο ο Πατέρας παρουσιάζονταν στη ζωή Του. Αν και δοκιμάστηκε πολλές φορές όπως εμείς, έμεινε στον κόσμο αμόλυντος από το κακό που Τον πε-*ριέβαλλε. Έτσι και εμείς πρέπει να νικήσουμε όπως νίκησε ο Χριστός. ΖΧ 360.2

Είσαι οπαδός του Χριστού; Τότε όσα είναι γραμμένα για την πνευματική ζωή, είναι γραμμένα για σένα και μπορούν να πραγματοποιηθούν όταν ενωθείς με τον Ιησού. Έχει ατονήσει ο ζήλος σου; Έχει ψυχρανθεί η πρώτη σου αγάπη; Δέξου και πάλι την προσφερόμενη αγάπη του Χριστού. Φάε τη σάρκα Του, πιες το αίμα Του και τότε θα γίνεις ένα με τον Πατέρα και με τον Υιό. ΖΧ 360.3

Οι άπιστοι Ιουδαίοι αρνήθηκαν να δουν πέρα από την κατά γράμμα έννοια των λόγων του Σωτήρα. Ο τελετουργικός νόμος απαγόρευε να γευτούν αίμα και τώρα εξέλαβαν τα λόγια αυτά του Χριστού σαν ιερόσυλα. Κρίνοντάς όσα άκουσαν, κατέληξαν να φιλονικούν μεταξύ τους και πολλοί ακόμη και από τους μαθητές είπαν: «Σκληρός είναι ούτος ο λόγος τις δύναται να ακούη αυτόν;» ΖΧ 360.4

Ο Σωτήρας τους απάντησε: «Τούτο σας σκανδαλίζει; Εάν λοιπόν θεωρήτε τον Υιόν του ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ήτο πρότερον; Το πνεύμα είναι εκείνο το οποίον ζωοποιεί η σάρξ δεν ωφελεί ουδέν οι λόγοι τους οποίους Εγώ λαλώ πρός εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι.» ΖΧ 361.1

Η ζωή του Χριστού χορηγεί ζωή στον κόσμο και βρίσκεται στο λόγο Του. Με το λόγο Του ο Ιησούς θεράπευσε ασθένειες και απέβαλε δαιμόνια. Με το λόγο Του γαλήνεψε τη θάλασσα και ανέστησε νεκρούς. Οι άνθρωποι ομολογούσαν ότι τα λόγια Του είχαν δύναμη. Μιλούσε για το λόγο του Θεού όπως είχε μιλήσει μέσω όλων των προφητών και δασκάλων της Παλαιάς Διαθήκης. Όλη η Γραφή είναι μια αποκάλυψη του Χριστού και ο Σωτήρας επιθυμούσε να στερεώσει την πίστη των οπαδών Του πάνω στο λόγο. Όταν η ορατή παρουσία Του θα αποσύρονταν, ο λόγος έπρεπε να αποτελεί την πηγή της δύναμης τους. Όπως ο Κύριός τους, έπρεπε και αυτοί να ζουν «με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.»(Ματθ. 4:4.) ΖΧ 361.2

Όπως η φυσική μας ζωή διατηρείται με την τροφή, έτσι και η πνευματική μας ζωή διατηρείται με το λόγο του Θεού. Κάθε ανθρώπινη ψυχή πρέπει να παίρνει ζωή από το λόγο του Θεού για τον εαυτό της. Όπως πρέπει ατομικά να φάμε για τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να τραφούμε, έτσι πρέπει να λάβουμε και το λόγο του Θεού για τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να τον αποκτήσουμε σαν προϊόν της σκέψης κάποιου άλλου. Πρέπει να μελετήσουμε τη Γραφή προσεκτικά, ζητώντας από το Θεό τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε το λόγο Του. Πρέπει να παίρνουμε ένα εδάφιο και να συγκεντρώνουμε το νουμας, προσπαθώντας να εξακριβώσουμε ακριβώς τη σκέψη που έχει βάλει ο Θεός μέσα σε αυτό το εδάφιο για μας. Πρέπει να επιμείνουμε σε αυτή τη σκέψη μέχρι να γίνει κτήμα μας. Τότε θα γνωρίζουμε το «τι λέγει Κύριος.» ΖΧ 361.3

Με τις υποσχέσεις και τις προειδοποιήσεις Του ο Ιησούς εννοεί εμένα. Ο Θεός αγάπησε τόσο τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθώ εγώ, πιστεύοντας ότι θα έχω ζωή αιώνια. Οι εμπειρίες που αναφέρονται στο λόγο του Θεού πρέπει να γίνουν δικές μουεμπειρίες. Είτε προσευχή είτε υπόσχεση, είτε εντολή είτε προειδοποίηση, όλα αφορούνεμένα. «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην ζώ δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζή εν εμοί καθ’ ό δε τώρα ζώ εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε, και παρέδωκεν Εαυτόν υπέρ εμού.» (Γαλ. 2:20.) Καθώς λοιπόν η πίστη αποδέχεται και αφομοιώνει τις αρχές της αλήθειας, αυτές γίνονται μέρος της ύπαρξης και καθιστούν την κινητήρια δύναμη της ζωής. Ο λόγος του Θεού όταν εισέρχεται στην ψυχή, διαμορφώνει τις σκέψεις και προάγει το χαρακτήρα. ΖΧ 361.4

Παρατηρώντας συνεχώς τον Ιησού με τα μάτια της πίστης, θα δυναμώσουμε. Ο Θεός θα προβεί στις πολυτιμότερες αποκαλύψεις Του προς τον λαό Του που πεινάει και διψάει. Τότε, θα διαπιστώσουν ότι ο Χριστός είναι ένας προσωπικός Σωτήρας. Καθώς τρέφονται με το λόγο Του, ανακαλύπτουν ότι αυτός είναι πνεύμα και ζωή. Ο λόγος εξουδετερώνει τη σαρκική, γήινη φύση και μεταδίδει μια νέα ζωή εν Χριστώ Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα έρχεται στην ψυχή σαν Παράκλητος. Με τη μεταμορφωτική ενέργεια της χάρης Του, η εικόνα του Θεού αποτυπώνεται στο μαθητή. Ο μαθητής γίνεται μια νέα ύπαρξη. Η αγάπη αντικαθιστά το μίσος και η καρδιά αποκτά τη θεϊκή ομοιότητα. Αυτό ακριβώς σημαίνει να ζούμε «με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ στόματος Θεού.» Αυτό σημαίνει να τρώμε τον «Άρτο τον καταβάντα εκ του Ουρανού.» ΖΧ 362.1

Ο Χριστός είχε αναφέρει μια ιερή, αιώνια αλήθεια που αφορά τις σχέσεις μεταξύ Αυτού και των οπαδών Του. Γνώριζε το χαρακτήρα εκείνων που ισχυρίζονταν ότι ήταν μαθητές Του και με τα λόγια Του δοκίμαζε την πίστη τους. Δήλωσε ότι έπρεπε να πιστεύουν και να ενεργούν σύμφωνα με τη διδασκαλία Του. Όλοι όσοι Τον δέχτηκαν, θα έπρεπε να συμμετέχουν στη φύση Του και να συμμορφώνονται με το χαρακτήρα Του. Αυτό προϋπέθετε την εγκατάλειψη των προσφιλών φιλοδοξιών τους. Απαιτούσε πλήρη παραχώρηση του εαυτού τους στον Ιησού. Είχαν κληθεί να γίνουν άνθρωποι αυτοθυσίας, πράοι και ταπεινοί στην καρδιά. Έπρεπε να βαδίσουν στη στενή οδό που βάδισε ο Άνθρωπος του Γολγοθά, αν ήθελαν να συμμετέχουν στη δωρεά της ζωής και στη δόξα του Ουρανού. ΖΧ 362.2

Η δοκιμασία τους φάνηκε πολύδύσκολη. Ο ενθουσιασμός εκείνων που είχαν επιδιώξει με τη βία να τον ανακηρύξουν βασιλιά, κρύωσε. Είπαν ότι η ομιλία εκείνη στη συναγωγή τους άνοιξε τα μάτια. Τώρα πια δεν μπορούσαν να πλανηθούν. Κατά τη γνώμη τους, τα λόγια Του αποτελούσαν άμεση ομολογία ότι Αυτός δεν ήταν ο Μεσσίας και ότι δεν θα είχαν επίγειες αμοιβές αν παρέμεναν κοντά Του. Τη θαυματουργική Του δύναμη, τη δέχτηκαν ευχαρίστως. Ήταν πρόθυμοι να απαλλαγούν από τις ασθένειες και τα βάσανα, αλλά δεν ήθελαν να συμμεριστούν την αυτοθυσιαζόμενη ζωή Του. Η μυστηριακή πνευματική βασιλεία για την οποία τους μιλούσε δεν τους ενδιέφερε. Οι ανειλικρινείς και εγωιστές που Τον είχαν αναζητήσει, δεν Τον ήθελαν πια. Αν δεν διέθετε τη δύναμη και την επιρροή για να τους απελευθερώσει από τους Ρωμαίους, δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση μαζί Του. ΖΧ 362.3

Ο Ιησούς τους είπε φανερά: «Είναι τινές από σας οίτινες δεν πιστεύουσι.» Έπειτα πρόσθεσε: «Δια τούτο σας είπον, ότι ουδείς δύναται να έλθη πρός Εμέ, εάν δεν ήναι δεδομένον εις αυτόν εκ του Πατρός Μου.» Ήθελε να τους κάνει να καταλάβουν ότι αν δεν είχαν κερδηθεί από Αυτόν, οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχαν ανοίξει την καρδιά τους στο Άγιο Πνεύμα. «Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά διότι πνευματικώς ανακρίνονται.» (Α’ Κορ. 2:14.) Με την πίστη, η ψυχή ατενίζει στη δόξα του Ιησού. Η δόξα αυτή είναι κρυμμένη, μέχρι που το Άγιο Πνεύμα αναπτερώσει την πίστη μέσα στην ψυχή. ΖΧ 363.1

Έπειτα από τη δημόσια αυτή επίκριση για την απιστία τους, οι μαθητές αποξενώθηκαν ακόμη περισσότερο από τον Ιησού. Ήταν πολύ δυσαρεστημένοι και θέλοντας να πληγώσουν το Σωτήρα και να ικανοποιήσουν την κακεντρέχεια των Φαρισαίων, Του γύρισαν τις πλάτες και Τον εγκατέλειψαν με περιφρόνηση. Είχαν κάνει την επιλογή τους, είχαν δεχτεί το σχήμα χωρίς το πνεύμα, μόνο τη φλούδα χωρίς τον πυρήνα. Έκτοτε την απόφασή τους δεν τη μετέβαλανποτέ, επειδή «δεν περιεπάτουν πλέον μετά του Ιησού.» ΖΧ 363.2

«Όστις κρατεί το πτυάριον εν τη χειρί Αυτού, και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον Αυτού, και θέλει συνάξει τον σίτον Αυτού εις την αποθήκην.» (Ματθ. 3:12.) Αυτή ήταν μια από τις περιπτώσειςεκκαθάρισης. Με το λόγο της αλήθειας, το άχυρο χωρίστηκε από το σιτάρι. Εξαιτίας της μεγάλης τους ματαιοδοξίας, της άρνησης τουςνα ανεχτούνεπικρίσεις καθώς και της υπερβολικής τους αγάπης για τα κοσμικά που δεν τους επέτρεπενα δεχτούν μια ταπεινωτική ζωή, πολλοί στράφηκαν τον Ιησού. Πολλοί κάνουν και τώρα το ίδιο πράγμα. Οι ψυχές δοκιμάζονται και σήμερα όπως δοκιμάστηκαν οι μαθητές στη συναγωγή της Καπερναούμ. Όταν η αλήθεια αγγίξει την καρδιά, βλέπουν ότι η ζωή τους δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Αναγνωρίζουν ότι τους χρειάζεται μια ριζική εσωτερική αλλαγή. Δεν θέλουν όμως να επιδοθούν στο έργο αυτό της αυτοθυσίας. Για αυτό θυμώνουν όταν οι αμαρτίες τους αποκαλύπτονται. Απομακρύνονται προσβεβλημένοι, όπως οι μαθητές που εγκατέλειψαν τον Ιησού, μονολογώντας: «Σκληρός είναι ούτος ο λόγος τις δύναται να ακούηαυτόν;» ΖΧ 363.3

Οι έπαινοι και οι κολακείες θα ευχαριστούσαν τα αυτιά τους, ενώ η αλήθεια δεν είναι ευπρόσδεκτη. Δεν μπορούν να την ακούσουν. Όταν οι όχλοι ακολουθούν, όταν τα πλήθη τρέφονται και ακούγονται θριαμβευτικές κραυγές, τότε υψώνουν δυνατά τις φωνές της δοξολογίας τους. Όταν όμως το Άγιο Πνεύμα ερευνά και αποκαλύπτει τις αμαρτίες τους και τους παροτρύνει να τις εγκαταλείψουν, στρέφουν τότε τα νώτα τους στην αλήθεια και «δεν βαδίζουν πλέον μετά του Ιησού.» ΖΧ 364.1

Όταν όλοι οι δυσαρεστημένοι μαθητές απομακρύνθηκαν από το Χριστό, ένα διαφορετικό πνεύμα τους κατέλαβε. Δεν έβρισκαν τίποτε το ελκυστικό σε Αυτόν που άλλοτε Τον έβρισκαν τόσο ενδιαφέροντα. Αναζήτησαν τους εχθρούς Του γιατί με αυτούς συμφωνούσαν και στο πνεύμα και στα έργα. Παρερμήνευσαν τα λόγια Του, διαστρέβλωσαν τις δηλώσεις Του και αμφισβήτησαν τα κίνητρά Του. Συνέχισαν την πορεία τους συγκεντρώνοντας κάθε τι που μπορούσαν να στρέψουν εναντίον Του. Τόσο μεγάλη ήταν η αγανάκτηση που προξένησαν με τις ψευδείς καταγγελίες τους, ώστε η ζωή Του διέτρεχε κίνδυνο. ΖΧ 364.2

Σύντομα, διαδόθηκαν τα νέα ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος ομολόγησε ότι δεν ήταν ο Μεσσίας. Έτσι στη Γαλιλαία το ρεύμα της δημοτικότητας στράφηκε εναντίον Του, όπως πριν από ένα χρόνο είχε συμβεί στην Ιουδαία. Τι κρίμα για τον λαό του Ισραήλ! Απέρριψαν το Σωτήρα τους γιατί επιθυμούσαν ένα κατακτητή που θα τους προσέφερε πρόσκαιρη δύναμη. Ήθελαν τη φθειρόμενη τροφή και όχι εκείνη που διατηρείται στην αιωνιότητα. ΖΧ 364.3

Με θλιμμένη καρδιά, ο Ιησούς έβλεπε εκείνους οι οποίοι υπήρξαν μαθητές Του να φεύγουν από Αυτόν που ήταν το Φώς και η Ζωή των ανθρώπων. Το συναίσθημα ότι οι άνθρωποι δεν εκτίμησαν την ευσπλαχνία Του, δεν ζήτησαν την αγάπη Του, παραγνώρισαν το έλεός Του και απέρριψαν τη σωτηρία Του, Τον γέμισε με ανέκφραστη λύπη. Αυτού του είδους τα περιστατικά, Τον καθιστούσαν Άνθρωπο Θλίψεων και «Δόκιμον Ασθενείας.» ΖΧ 364.4

Χωρίς να καταβάλει προσπάθεια για να συγκροτήσει αυτούς που Τον εγκατέλειψαν, ο Ιησούς γύρισε στους δώδεκα και τους ρώτησε: «Μήπως και σείς θέλετε να υπάγητε;» ΖΧ 364.5

Ο Πέτρος απάντησε με μια άλλη ερώτηση: «Κύριε, πρός τίνα θέλομεν υπάγει;» Και πρόσθεσε. «Λόγους ζωής αιωνίου έχεις και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι Σύ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος» ΖΧ 364.6

«Πρός τίνα θέλομεν υπάγει;» Οι δάσκαλοι του Ισραήλ ήταν σκλάβοι της τυπολατρίας. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι βρίσκονταν σε συνεχείς προστριβές. Να εγκαταλείψουν τον Ιησού σήμαινε να πέσουν ανάμεσα στους σχολαστικούς τελετουργούς και φορμαλιστές, στους φιλόδοξους ανθρώπους που επιζητούσαν τη δική τους τιμή και δόξα. Οι μαθητές είχαν βρει περισσότερη ειρήνη και χαρά από τότε που είχαν δεχτεί το Χριστό, από ότι σε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή τους. Πως μπορούσαν να επιστρέψουν σε εκείνους που είχαν ειρωνευθεί και καταδιώξει το Φίλο των αμαρτωλών; Τόσο καιρό αναζητούσαν το Μεσσία. Τώρα που Εκείνος είχε έρθει, δεν μπορούσαν να στραφούν την παρουσία Του. Είχαν στραφεί με αυτούς που επιβουλεύονταν τη ζωή Του και τους καταδίωκαν γιατί είχαν γίνει οπαδοί Του. ΖΧ 365.1

«Πρός τίνα θέλομεν υπάγει;» Φυσικά όχι από τη διδασκαλία του Χριστού, από τα μαθήματα της αγάπης και του ελέους προς το σκότος της απιστίας και την αμαρτία του κόσμου. Ενώ ο Σωτήρας είχε εγκαταλειφθεί από πολλούς οι οποίοι είχαν διαπιστώσει τα θαυμάσια έργα Του, ο Πέτρος εξέφρασε την πίστη των μαθητών: «Σύ είσαι ο Χριστός.» Η σκέψη ότι θα μπορούσαν να χάσουν την άγκυρα της ψυχής τους, τους γέμισε με φόβο και θλίψη. Το να στερηθούν το Σωτήρα ήταν σαν να αφήνονταν να βολοδέρνουν πάνω σε μια ολοσκότεινη φουρτουνιασμένη θάλασσα. ΖΧ 365.2

Πολλά από τα λόγια και τις πράξεις του Ιησού φαίνονται μυστηριώδη για τις περιορισμένες ανθρώπινες διάνοιες. Κάθε λόγος και πράξη έχουν τον καθορισμένο σκοπό τους στο έργο της σωτηρίας μας. Όλα έχουν υπολογιστεί για να φέρουν το ορισμένο αποτέλεσμα. Αν ήμασταν σε θέση να καταλάβουμε τις προθέσεις Του, όλα θα φαίνονταν σημαντικά, τέλεια και εναρμονισμένα με την αποστολή Του. ΖΧ 365.3

Ενώ Τώρα, δεν μπορούμε να εννοήσουμε τις πράξεις και τις μεθόδους του Θεού. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε τη μεγάλη αγάπη Του η οποία χαρακτηρίζει όλες Του τις διαπραγματεύσεις με τους ανθρώπους. Εκείνος που ζει κοντά στο Χριστό, θα καταλάβει αρκετά πράγματα σχετικά με το μυστήριο της ευσέβειας. Θα αναγνωρίσει την ευσπλαχνία που είναι πίσω από την επίπληξη, επίπληξη που δοκιμάζει το χαρακτήρα και φανερώνει τους σκοπούς της καρδιάς. ΖΧ 365.4

Όταν ο Ιησούς εξέθεσε τη δοκιμαστική αλήθεια, προξένησε την απομάκρυνση τόσων μαθητών Του. Παρόλα αυτά, γνώριζε ποιά θα ήταν τα αποτελέσματα των λόγων Του. Είχε όμως κάποιο ευσπλαχνικό σκοπό να εκπληρώσει. Είδε εκ των προτέρων ότι την ώρα του πειρασμού, καθένας από τους αγαπημένους Του μαθητές θα δοκιμάζονταν σκληρά. Η αγωνία Του στη Γεθσημανή, η προδοσία και η σταύρωσή Του θα ήταν για αυτούς η πιο βασανιστική δοκιμασία. Αν δεν τους δίνονταν η προηγούμενη δοκιμασία, πολλοί που κινούνταν απλώς από εγωιστικά ελατήρια θα έμεναν μαζί με τους μαθητές. Όταν ο Κύριός τους θα καταδικάζονταν από το Συνέδριο, όταν τα πλήθη που Τον είχαν επευφημήσει βασιλιά θα Τον αποδοκίμαζαν και θα Τον ντρόπιαζαν, όταν το χλευαστικό πλήθος θα έκραζε, «Σταύρωσον Αυτόν,» όταν οι κοσμικές τους φιλοδοξίες θα διαψεύδονταν, τότε εκείνα τα φίλαυτα άτομα, αποκηρύσσοντας την πίστη τους στον Ιησού, θα πρόσθεταν στους μαθητές μια αβάσταχτη θλίψη.Θα ήταν μια θλίψη παρόμοια με αυτή που θα ένοιωθαν οι ίδιοι, βλέποντας να καταρρέουν οι προσφιλέστερες ελπίδες τους. Σε εκείνη τη ζοφερή ώρα, το παράδειγμα αυτών που αποστράφηκαν τον Ιησού πιθανόνθα παρέσυρε και άλλους μαζί τους. Ο Ιησούς δημιούργησε την κρίση αυτή, ενώ είχε ακόμη την ευκαιρία με την προσωπική Του παρουσία να τονώσει την πίστη των πραγματικών μαθητών Του. ΖΧ 365.5

Ο σπλαχνικός Σωτήρας, με πλήρη επίγνωση της μοίρας που Τον περίμενε, εξομάλυνε με τρυφερότητα το δρόμο των μαθητών Του, ετοιμάζοντάς τους για την κορυφαία τους δοκιμασία και ενισχύοντάς τους για εκείνη τη μεγάλη τελική δοκιμή. ΖΧ 366.1