Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 39—«ΔΟΤΕ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΣΕΙΣ ΝΑ ΦΑΓΩΣΙΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 14:13-21,
Μάρκ. 6:32-34, Λουκ. 9:10-17, Ιωάν.6:1-13. ΖΧ 338.1

Ο Χριστός είχε αποσυρθεί με τους μαθητές Του σε μια απόμερη τοποθεσία, αλλά αυτή η σπάνια ευκαιρία ιδανικής γαλήνης σύντομα διακόπηκε. Οι μαθητές νόμιζαν ότι είχαν αποτραβηχτεί εκεί όπου δεν θα μπορούσαν να ενοχληθούν. Μόλις όμως τα πλήθη διαπίστωσαν την απουσία του θεϊκού Δασκάλου, διερωτήθηκαν: «Που είναι Εκείνος;» Μερικοί από αυτούς είχαν προσέξει την κατεύθυνση που ο Χριστός και οι μαθητές Του είχαν πάρει. Πολλοί πήγαν από τη στεριά να τους συναντήσουν, ενώ άλλοι ακολούθησαν με τις βάρκες τους διασχίζοντας τη λίμνη. Πλησίαζε το Πάσχα και από κάθε κοντινό και μακρινό τόποκατευθύνονταν συντροφιές προσκυνητών στα Ιεροσόλυμα. Όλοι εκείνοι συγκεντρώθηκαν για να δουν τον Ιησού. Τα πλήθη των ντόπιων προστέθηκαν σε αυτούς, ώστε το σύνολο έφτασε τις πέντε χιλιάδες άνδρες,πέρα των γυναικόπαιδων. Πριν ο Χριστός βγει στην ακτή, ένα πλήθος Τον περίμενε ήδη. Αυτός βγήκε στη στεριά χωρίς να Τον δουν και πέρασε λίγο καιρό μόνος με τους μαθητές Του. ΖΧ 338.2

Από τη πλαγιά του λόφου αγνάντευε τα κινούμενα πλήθη και η καρδιά Του συγκινήθηκε. Αν και Τον διέκοψαν και Του στέρησαν την ανάπαυσή Του, δεν δυσανασχέτησε. Αναγνώρισε μια μεγαλύτερη ανάγκη που απαιτούσε την προσοχή Του, καθώς παρακολουθούσε τα πλήθη να καταφθάνουν διαρκώς. «Και ευσπλαχνίσθη δι’ αυτούς επειδή ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Εγκαταλείποντας το κρησφύγετό Του, βρήκε ένα κατάλληλο μέρος από όπου μπορούσε να τους εξυπηρετήσει. Οι ιερείς και οι άρχοντες δεν τους βοηθούσαν. Το θεραπευτικό νερό της ζωής ανάβλυζε από το Χριστό καθώς δίδασκε στα πλήθη την οδό της σωτηρίας. ΖΧ 338.3

Ο λαός άκουγε τα λόγια του ελέους να βγαίνουν αβίαστα από τα χείλη του Υιού του Θεού. Άκουγαν τα λόγια της χάρης τόσο απλά και τόσο σαφή που ήταν σαν βάλσαμο του Γαλαάδ για τις ψυχές τους. Τα θεϊκά Του χέρια πρόσφεραν θεραπεία, χαρά και ζωήστους ετοιμοθάνατους και υγεία στους αρρώστους. Η ημέρα εκείνη έμοιαζε σαν ουρανός πάνω στη Γή και δεν κατάλαβαν πόσες ώρεςείχαν περάσει χωρίς να έχουν φάει κάτι. ΖΧ 338.4

Η ημέρα είχε τώρα πια περάσει. Ο ήλιος βυθίζονταν στον ορίζοντα και τα πλήθη παρέμεναν ακόμη τριγύρω. Ο Ιησούς είχε εργαστεί όλη την ημέρα χωρίς να φάει και να αναπαυθεί. Ήταν χλωμός από την κούραση και την πείνα. Έτσι, οι μαθητές Τον παρακαλούσαν να διακόψει την εργασία Του. Δεν μπορούσε όμως να αποτραβηχτεί από τα πλήθη που συνωστίζονταν γύρω Του. ΖΧ 339.1

Τελικά οι μαθητές ήρθαν σε Αυτόν, παρακινώντας Τον να παρακινήσει τα πλήθη να φύγουν για δικό τους καλό. Πολλοί είχαν έρθει από μακριά και δεν είχαν φάει τίποτε από το πρωί. Στις γύρω κωμοπόλεις και τα χωριά μπορούσαν να αγοράσουν τρόφιμα. Ο Ιησούς είπε: «Δότε σείς εις αυτούς να φάγωσιν» και τότε γυρνώντας στο Φίλιππο, ρώτησε: «Πόθεν θέλομεν αγοράσει άρτους, δια να φάγωσιν ούτοι;» Ο Φίλιππος ατένισε την λαοθάλασσα εκείνη και σκέπτονταν πως ήταν εντελώς αδύνατο να προμηθεύσουν τροφή για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες ενός τόσο μεγάλου πλήθους. Απάντησε ότι διακοσίων δηναρίων ψωμί δεν θα έφθανε για να μοιραστεί στο λαό,ούτε για να πάρει ο καθένας από λίγο. Ο Ιησούς ρώτησε πόσα τρόφιμα θα μπορούσαν να βρεθούν μέσα στο ίδιο το πλήθος. Ο Ανδρέας είπε: «Εδώ είναι έν παιδάριον, το οποίον έχει πέντε άρτους κρίθινους, και δύο οψάρια αλλά τι είναι ταύτα εις τοσούτους;» Ο Ιησούς ζήτησε να Του τα φέρουν. Έπειτα έδωσε εντολή στους μαθητές να βάλουν τα πλήθη να καθίσουν στο γρασίδι κατά ομάδες από πενήντα ή εκατό άτομα, για να διατηρηθεί η τάξη και για να μπορέσουν όλοι να δούν το τι θα έκανε. Όταν έγινε αυτό, ο Ιησούς πήρε την τροφή και «αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε και κόψας έδωκεν εις τους μαθητάς τους άρτους, οι δε μαθηταί εις τον όχλον.» «Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν. Και εσήκωσαν από των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις, και από των οψαρίων.» ΖΧ 339.2

Εκείνος που δίδαξε το λαό πως να εξασφαλίσουν την ειρήνη και την ευτυχία, ενδιαφέρονταν εξίσου για τις προσωρινές όπως και για τις πνευματικές τους ανάγκες. Τα πλήθη ήταν κουρασμένα και εξαντλημένα. Υπήρχαν εκεί μητέρες με μωρά στην αγκαλιά και μικρά παιδιά που κρέμονταν από τις φούστες τους. Πολλοί στέκονταν όρθιοι ώρες ολόκληρες. Τόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον τους για τα λόγια του Χριστού που ούτε καν σκέφτηκαν να καθίσουν κάτω. Το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο που υπήρχε κίνδυνος να ποδοπατηθούν. Ο Ιησούς ήθελε να τους δώσει την ευκαιρία να ξεκουραστούν και τους είπε να καθίσουν. Η χλόη ήταν άφθονη σε εκείνο το μέρος και όλοι μπορούσαν να αναπαυτούν με άνεση. ΖΧ 339.3

Ο Χριστός δεν έκανε ποτέ θαύματα παρά μόνο για να αναπληρώσει μια πραγματική ανάγκη. Κάθε Του θαύμα οδηγούσε το λαό στο δέντρο της ζωής του οποίου τα φύλλα είναι για τη θεραπεία των εθνών. Η απλή τροφή που μοίρασε σε όλους με τη βοήθεια των μαθητών, περιελάμβανε ολόκληρο θησαυρό διδαγμάτων. Το γεύμα που τους προμήθευσε ήταν απλό. Τα ψάρια και το κριθαρίσιο ψωμί ήταν η καθημερινή τροφή των ψαράδων της Γαλιλαίας. Μπορούσε ο Χριστός να τους παραθέσει ένα πλούσιο συμπόσιο, αλλά η τροφή είναι προορισμένη μόνο για την ικανοποίηση της όρεξης. Έτσι, δεν θα πρόσφερε κανένα ωφέλιμο για αυτούς μάθημα. Ο Χριστός τους δίδαξε με αυτό το μάθημα ότι οι φυσικές προμήθειες του Θεού για τον άνθρωπο είχαν διαστραφεί. Ποτέ οι άνθρωποι δεν απήλαυσαν τα πολυτελή γεύματά τους για την ικανοποίηση της διαστρεβλωμένης όρεξης, τόσο όσο εκείνα τα πλήθη χάρηκαν και απήλαυσαν την ξεκούραση και την απλή τροφή που ο Χριστός προμήθεψε μακριά από τις κατοικίες των ανθρώπων. ΖΧ 340.1

Αν οι άνθρωποι σήμερα ακολουθούσαν απλές συνήθειες και ζούσαν σύμφωνα με τους νόμους της φύσης όπως ζούσαν ο Αδάμ και η Εύα στην αρχή, θα υπήρχε αφθονία αγαθών για τις ανάγκες της ανθρώπινης οικογένειας. Θα υπήρχαν λιγότερες κατά φαντασία ελλείψεις και θα παρουσιάζονταν περισσότερες ευκαιρίες να εργαστούν σύμφωνα με τον τρόπο του Θεού. Η φιλαυτία και η εντρύφηση στις αφύσικες ορέξεις όμως επέφεραν στον κόσμο την αμαρτία και τη δυστυχία, άλλοτε με τη μεγάλη πληθώρα των αγαθών και άλλοτε με την ολοσχερή έλλειψή τους. ΖΧ 340.2

Ο Ιησούς δεν αναζήτησε να προσελκύσει το πλήθος, ικανοποιώντας την επιθυμία για την πολυτέλεια. Για εκείνο το μεγάλο, κουρασμένο και πεινασμένο πλήθος, η απλή τροφή αποτελούσε διαβεβαίωση όχι μόνο της δύναμής Του, αλλά και της τρυφερής φροντίδας Του για τις συνηθισμένες τους ανάγκες της ζωής. Ο Σωτήρας δεν υποσχέθηκε στους οπαδούς Του τις πολυτέλειες του κόσμου. Η τροφή τους μπορεί να είναι απλή, ίσως και ανεπαρκής. Μπορεί ο κλήρος τους να συμπίπτει με τη φτώχεια. Υποσχέθηκε όμως την αναπλήρωση των αναγκών τους και κάτι περισσότερο από τα κοσμικά αγαθά: την ενοικούσα παρηγοριά που προσφέρει η παρουσία Του. ΖΧ 340.3

Τρέφοντας τις πέντε χιλιάδες, ο Ιησούς σήκωσε το παραπέτασμα από το φυσικό κόσμο και αποκάλυψε τη δύναμη η οποίαδιαρκώς ενεργεί για το καλό μας. Για την εξασφάλιση της γήινηςσυγκομιδής, ο Θεός θαυματουργεί καθημερινά. Με τους φυσικούςπαράγοντες, επιτελείται ένα παρόμοιο έργο σαν εκείνο που μεσολάβησε με τονκορεσμό του πλήθους. Οι άνθρωποι ετοιμάζουν τοέδαφος και σπέρνουν το σπόρο, αλλά η ζωή που προέρχεται από τοΘεό είναι εκείνη που κάνει το σπόρο να φυτρώσει. Η βροχή του Θεού, ο αέρας και το ηλιακό φώς είναι αυτά που τον κάνουν ναβλαστήσει «πρώτον χόρτον, έπειτα αστάχυον, έπειτα πλήρη σίτον εντω ασταχύω.» (Μάρκ. 4:28.) Ο Θεός είναι Εκείνος που τρέφει κάθεμέρα εκατομμύρια υπάρξεων με την πλούσια συγκομιδή της γης. Οιάνθρωποι καλούνται να συνεργαστούν με το Θεό φροντίζοντας γιατο σπόρο και ζυμώνοντας το ψωμί. Ακριβώς αυτή η συμβολή τους κάνει να αγνοούν το θεϊκό παράγοντα. Δεν δίνουν στοΘεό τη δόξα που ανήκει στο άγιό Του όνομα. Ότι κατορθώνεται μετη δύναμή Του αποδίδεται σε φυσικές αιτίες ή στην ανθρώπινημεσολάβηση. Ο άνθρωπος δοξάζεται αντί για το Θεό και τα δώρατης χάρης Του διαστρέφονται για εγωιστικές χρήσεις και καταντούνσε κατάρα αντί για ευλογία. Ο Θεός προσπαθεί να τα αλλάξει όλααυτά. Επιθυμεί να αφυπνιστούν οι αποχαυνωμένες μας αισθήσειςώστε να διακρίνουμε την ευσπλαχνική Του αγαθότητα και να Τονδοξάζουμε για τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί η δύναμή Του. ΖΧ 341.1

Ο Θεός επιθυμεί να αναγνωρίσουμε Εκείνον με τα δώρα Του που χορηγεί,ώστε, όπως το είχε προβλέψει, να αποβούν ευλογία για μας.Αυτό το σκοπό πληρούσε με τα θαύματά Του ο Χριστός. ΖΧ 341.2

Αφού έφαγε το πλήθος, περίσσεψε άφθονη τροφή. Εκείνος όμως που εξουσίαζε όλες τις πηγές της απεριόριστης δύναμης είπε: «Συνάξατε τα περισσεύοντα κλάσματα, δια να μη χαθή τίποτε.» Αυτά τα λόγια σήμαιναν κάτι περισσότερο από το να βάλουν το ψωμί στα κοφίνια. Το μάθημα ήταν διπλό. Τίποτε δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο. Δεν πρέπει να αφήνουμε να μας ξεφεύγει καμιά ευκαιρία. Δεν πρέπει να αμελούμε τίποτε που μπορεί να κάνει καλό σε μια ανθρώπινη ύπαρξη. Ας συγκεντρώνεται το κάθε τι που μπορεί να ανακουφίσει τους πεινασμένους της Γής. Η ίδια φροντίδα θα πρέπει να δειχτεί και για τα πνευματικά πράγματα. Όταν τα κοφίνια με τα περισσεύματα συγκεντρώθηκαν, οι άνθρωποι σκέφθηκαν τους φίλους τους στα μέρη τους. Ήθελαν να μοιραστούν με αυτούς το ψωμί που ο Χριστός είχε ευλογήσει. Το περιεχόμενο των καλαθιών μοιράστηκε στα πρόθυμα πλήθη και μεταφέρθηκε σε όλες τις γύρω περιοχές. Έτσι εκείνοι που πήραν μέρος στο γεύμα όφειλαν να δώσουν και στους άλλους το ψωμί που έρχεται από τον Ουρανό και που ικανοποιεί την πείνα της ψυχής. Όφειλαν να επαναλάβουν ότι είχαν μάθει από τα θαυμάσια πράγματα του Θεού. Τίποτε δεν έπρεπε να χαθεί. Ούτε ένας λόγος που αφορούσε την αιώνια σωτηρία δεν έπρεπε να πέσει άχρηστος στη Γη. ΖΧ 341.3

Το θαύμα των άρτων μας διδάσκει ότι εξαρτόμαστε από το Θεό. Όταν ο Χριστός έθρεψε τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους δεν υπήρχε στα χέρια Του διαθέσιμη τροφή. Προφανώς δεν διέθετε τα μέσα. Βρίσκονταν εκεί, στην ερημιά με πέντε χιλιάδες άνδρες εκτός των γυναικόπαιδων. Δεν είχε προσκαλέσει Εκείνος το μεγάλο πλήθος να Τον ακολουθήσει. Είχαν έρθει μόνοι τους χωρίς την πρόσκληση ή την προσταγή κανενός. Αυτός όμως γνώριζε ότι θα ήταν πεινασμένοι και εξαντλημένοι έπειτα από τόσες ώρες διδασκαλίας επειδή και Αυτός ο ίδιος αισθάνονταν όπως εκείνοι την ανάγκη για τροφή. Ήταν μακριά από τα σπίτια τους και πλησίαζε να σουρουπώσει. Πολλοί δεν είχαν τα μέσα να αγοράσουν τρόφιμα. Εκείνος που είχε νηστέψει σαράντα μέρες στην έρημο για χάρη τους, δεν ήθελε να τους αφήσει να επιστρέψουν νηστικοί στα σπίτια τους. Η πρόνοια του Θεού είχε τοποθετήσει τον Ιησού εκεί όπου βρέθηκε, εξαρτώμενο από τον ουράνιο Πατέρα Του για την εξεύρεση των απαραιτήτων πόρων για την αντιμετώπιση της ανάγκης. ΖΧ 342.1

Κι’ εμείς, όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες περιστάσεις, πρέπει να εξαρτόμαστε από το Θεό. Πρέπει να φερόμαστε με σύνεση και με ορθή κρίση σε κάθε πράξη της ζωής ώστε να μη δημιουργούμε απερίσκεπτα δοκιμασίες για τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να υποβαλλόμαστε σε δυσκολίες, αμελώντας τα μέσα που έχει προμηθεύσει ο Θεός ή κάνοντας κακή χρήση των ικανοτήτων που μας έχει χορηγήσει. Οι εργάτες του Χριστού πρέπει ανεπιφύλακτα να υπακούουν στις οδηγίες Του. Το έργο του Θεού επιβάλλει να θέλουμε το καλό των άλλων και πρέπει να ακολουθούμε τα σχέδιά Του. Δεν μπορεί να καταστήσουμε το «εγώ» επίκεντρο της ζωής μας. Δεν πρέπει να δοθεί τιμή στο «εγώ». Αν προγραμματίζουμε σύμφωνα με τις δικές μας ιδέες, ο Κύριος θα μας αφήσει να υποστούμε τα λάθη μας. Αν βρεθούμε σε δύσκολη θέση έχοντας ακολουθήσει την καθοδήγησή Του, Εκείνος θα μας ελευθερώσει. Ας μη εγκαταλείπουμε το σκοπό μας αποθαρρυνόμενοι, αλλά σε κάθε επείγουσα περίσταση ας ζητούμε βοήθεια από Αυτόν ο οποίος έχει απεριόριστα μέσα στη διάθεσή Του. Συχνά θα βρεθούμε ζωσμένοι από δοκιμασίες. Τότε, με ακλόνητη εμπιστοσύνη πρέπει να εξαρτηθούμε από το Θεό. Εκείνος θα διαφυλάξει κάθε ψυχή που δοκιμάζεται επειδή αγωνίζεται να παραμείνει στο δρόμο του Θεού. ΖΧ 342.2

Η εντολή που μας δίνει με τον προφήτη Του ο Χριστός είναι: «να διαμοιράζης τον άρτον σου εις τον πεινώντα,» «να ευχαριστής την τεθλιμμένην ψυχήν,» «όταν βλέπης τον γυμνόν να ενδύης αυτόν,» «και να εισάγης εις την οικίαν σου τους αστέγους πτωχούς.» (Ησ. 58:7-10.) Αυτός μας διέταξε: «Υπάγετε εις όλον τον κόσμον, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν.» (Μάρκ. 16:15.) Πόσες φορές όμως λιποψυχούμε και η πίστη μας εγκαταλείπει όταν βλέπουμε πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη και πόσο περιορισμένα είναι τα μέσα που διαθέτουμε! Όπως ο Ανδρέας κοίταζε τα πέντε κριθαρένια ψωμιά και τα δύο μικρά ψάρια φωνάζουμε και εμείς: «Αλλά ταύτα τι είναι εις τοσούτους;» Πολλές φορές, μη θέλοντας να δώσουμε αυτό που έχουμε, διστάζουμε από φόβο μην ξοδέψουμε και μην ξοδευτούν και οι ίδιοι για τους άλλους. Ο Ιησούς όμως μας διέταξε: «Δότε σεις εις αυτούς να φάγωσι.» Η εντολή Του είναι υπόσχεση που πραγματοποιείται με την ίδια δύναμη που έθρεψε τα πλήθη στην ακρογιαλιά. ΖΧ 343.1

Η πράξη του Χριστού για την εξασφάλιση των προσωρινών αναγκών του πεινασμένου πλήθους περιέχει ένα βαθύ πνευματικό μάθημα για όλους τους εργάτες Του. Ο Χριστός έλαβε από τον Πατέρα, μοίρασε στους μαθητές, οι μαθητές μοίρασαν στα πλήθη και οι άνθρωποι μοίρασαν ο ένας στον άλλον. Έτσι όλοι όσοι είναι ενωμένοι με το Χριστό θα λάβουν από Αυτόν το ψωμί της ζωής, την ουράνια τροφή και θα τη μεταδώσουν στους άλλους. ΖΧ 343.2

Εξαρτώμενος τελείως από το Θεό, ο Ιησούς έλαβε εκείνα τα λίγα ψωμιά και παρόλο που μόλις και μετά βίας αυτά επαρκούσαν για τη μικρή οικογένεια των μαθητών Του. Όμως, δεν τους κάλεσε να φάνε αλλά άρχισε να τους τα μοιράζει με την εντολή να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Η τροφή πολλαπλασιάζονταν στα χέρια Του. Τα χέρια των μαθητών που διατείνονταν προς το Χριστό, τον Άρτο της Ζωής, δεν έμεναν ποτέ άδεια. Η μικρή ποσότητα ήταν αρκετή για όλους. Αφού ικανοποιήθηκαν οι ανάγκες του λαού και τα περισσεύματα συγκεντρώθηκαν, ο Χριστός και οι μαθητές Του έφαγαν μαζί από την πολύτιμη ουρανόσταλτη τροφή. ΖΧ 343.3

Οι μαθητές ήταν τα μέσα επικοινωνίας μεταξύ του Χριστού και του λαού. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί μεγάλη ενθάρρυνση για τους σύγχρονους μαθητές Του. Ο Χριστός είναι το μεγάλο επίκεντρο, η πηγή κάθε δύναμης. Οι μαθητές Του πρέπει να λαμβάνουν τις προμήθειες από Αυτόν. Ακόμη και οι πιο νοήμονες και οι πιο πνευματικοί μπορούν να μεταδώσουν μόνο όταν λάβουν. Μόνοι τους δεν μπορούν να προμηθεύσουν καμιά ανάγκη της ψυχής. Μπορούμε να μεταδώσουμε μόνο ότι λαμβάνουμε από το Χριστό. Τότε μόνο μπορούμε να λάβουμε όταν μεταδίδουμε. Καθώς συνεχίζουμε να δίνουμε, συνεχίζουμε και να παίρνουμε. Έτσι μπορούμε διαρκώς να πιστεύουμε, να εμπιστευόμαστε, να παίρνουμε και να δίνουμε. ΖΧ 343.4

Το έργο της οικοδόμησης της βασιλείας του Θεού θα προοδεύσει αν και φαινομενικά βαδίζει αργά και ανυπέρβλητα εμπόδια φαίνονται να αντιστέκονται στην πρόοδό του. Το έργο του Θεού και Αυτός θα προμηθεύσει τα μέσα, θα στείλει ειλικρινείςβοηθούς, πρόθυμους μαθητές των οποίων τα χέρια θα είναι και αυτά γεμάτα με τροφή για τα πεινασμένα πλήθη. Ο Θεός δεν αγνοεί εκείνους που εργάζονται με αγάπη προκειμένου να προσφέρουν το λόγο της ζωής στις ψυχές που χάνονται.Εκείνες με τη σειρά τους θα απλώσουν και αυτές τα χέρια, ζητώντας τροφή για να τη μεταδώσουν σε άλλες πεινασμένες ψυχές. ΖΧ 344.1

Όταν εργαζόμαστε για το Θεό διατρέχουμε τον κίνδυνο να εμπιστευόμαστε υπέρ το δέον αυτό που ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός να κάνει με τα ταλέντα και με την ικανότητά του. Έτσι, χάνουμε από μάτια μας τον Αρχιεπιστάτη του έργου. Πολύ συχνά ο εργάτης του Χριστού δεν συνειδητοποιεί την προσωπική του ευθύνη. Κινδυνεύει να εμπιστευτεί το φορτίο του σε οργανωτικές υπηρεσίες αντί να το εμπιστευτεί σε Εκείνον ο οποίος είναι η πηγή κάθε δύναμης. Είναι μεγάλο λάθος να στηρίζεται κανείς για το έργο του Κυρίου στην ανθρώπινη σοφία ή σε αριθμούς. Η επιτυχία του έργου για το Χριστό δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τους αριθμούς ή τα ταλέντα, όσο από την αγνότητα του σκοπούκαι την αληθινή απλότητα μιας ένθερμης εξαρτώμενης πίστης. Πρέπει να φέρουμε προσωπικές ευθύνες, να αναλάβουμε προσωπικά καθήκοντα, να καταβάλουμε προσωπικές προσπάθειες για εκείνους που δεν γνωρίζουν το Χριστό. Αντί να μεταβιβάζετε την ευθύνη σας σε κάποιον άλλον που τον θεωρείτε περισσότερο προικισμένο από τον εαυτό σας, εργαστείτε ανάλογα με την ικανότητά σας. ΖΧ 344.2

Όταν ανεβαίνει στα χείλη σας η ερώτηση: «Πόθεν θέλομεν αγοράσει άρτους, δια να φάγωσιν ούτοι;» ας μη είναι η απάντησή σας απόκριση απιστίας. Όταν οι μαθητές άκουσαν την προσταγή του Ιησού, «Δότε σείς εις αυτούς να φάγωσιν,» σκέφτηκαν όλων των ειδών τις δυσκολίες. Διερωτήθηκαν: «Θα πρέπει να πάμε μακριά στα χωριά για να αγοράσουμε τροφή;» Έτσι και τώρα, όταν ο κόσμος στερείται τον άρτο της ζωής, τα τέκνα του Θεού, διερωτώνται: «Ίσως πρέπει να στείλουμε και να φέρουμε κάποιον από μακριά για να τους θρέψει;»Τι είπε όμως ο Χριστός; «Κάμετε τους ανθρώπους να καθίσωσι,» και εκεί τους έθρεψε. Έτσι, όταν περιβάλλεστε από ψυχές που βρίσκονται σε ανάγκη, ξέρετε ότι ο Χριστός είναι εκεί. Επικοινωνήστε μαζί Του. Φέρτε τα κρίθινα ψωμιά σας στον Ιησού. ΖΧ 344.3

Ίσως τα μέσα που διαθέτουμε να μη φαίνονται ότι επαρκούν για το έργο. Αν προχωρήσουμε με πίστη, εμπιστευόμενοι την επαρκή δύναμη του Θεού, άφθονα διαθέσιμα μέσα θα παρουσιαστούν τότε μπροστά μας. Αν το έργο είναι του Θεού, ο Ίδιος θα προβλέψει τα μέσα για την εκπλήρωσή του. Θα ανταμείψει την ειλικρινή και απλή εμπιστοσύνη που στηρίζεται σε Αυτόν. Το λίγο που χρησιμοποιείται με σύνεση και οικονομία στην υπηρεσία του Κυρίου του Ουρανού, θα αυξηθεί ενώ μοιράζεται. Στα χέρια του Χριστού, η ελάχιστη προμήθεια της τροφής παρέμεινε ανεξάντλητη μέχρι που ικανοποιήθηκε ολόκληρο το πεινασμένο πλήθος. Αν πάμε στην Πηγή κάθε δύναμης με απλωμένα τα χέρια της πίστης για να λάβουμε, θα ενισχυθούμε και θα κάνουμε το έργο μας ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες περιστάσεις. Θα γίνουμε ικανοί να δώσουμε στους άλλους τον άρτο της ζωής. ΖΧ 345.1

Ο Κύριος λέει: «Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς.» (Λουκ. 6:38.) «Ο σπείρων με φειδωλίαν και με φειδωλίαν θέλει θερίσει και ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει. . . . Δυνατός δε είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυτάρκειαν, να περισεύητε εις πάν έργον αγαθόν καθώς είναι γεγραμμένον, ΖΧ 345.2

«Εσκόρπισεν, έδωκεν εις τους πένητας
η δικαιοσύνη Αυτού μένει εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 112:9.) ΖΧ 345.3

«Ο δε χορηγών τον σπόρον εις τον σπείροντα, και άρτον πρός τροφήν, είθε να χορηγήση και να πληθύνη τον σπόρον σας, και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα, ήτις εργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν εις τον Θεόν.» (Β’ Κορ. 9:6-11.) ΖΧ 345.4