Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 38—«ΕΛΘΕΤΕ . . . ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΕΣΘΕ ΟΛΙΓΟΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 14:1-2, 12-13, Μάρκ. 6:30-32, Λουκ. 9:7-10. ΖΧ 332.1

Επιστρέφοντας από την ιεραποστολική τους περιοδεία «συνάγονται οι απόστολοι πρός τον Ιησούν, και απήγγειλαν πρός Αυτόν τα πάντα, και όσα έπραξαν και όσα εδίδαξαν. Και είπε πρός Αυτούς, Έλθετε σείς αυτοί κατ’ ιδίαν εις τόπος έρημον, και αναπαύεσθε ολίγον διότι ήσαν πολλοί οι ερχόμενοι και οι υπάγοντες, και ούτε να φάγωσιν ηυκαίρουν.» ΖΧ 332.2

Οι μαθητές ήρθαν στον Ιησού και Του διηγήθηκαν όλα όσα συνέβησαν. Η στενή σχέση τους με Αυτόν τους ενθάρρυνε να Του αναφέρουν τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες εμπειρίες τους, τη χαρά να βλέπουν τα αποτελέσματα της εργασίας τους και τη λύπη για τις αποτυχίες τους, για τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Είχαν κάνει λάθη στο πρώτο ευαγγελιστικό τους έργο και καθώς με ειλικρίνεια διηγήθηκαν στο Χριστό τις εμπειρίες τους, Εκείνος διαπίστωσε ότι είχαν ακόμη ανάγκη από πολλή διδασκαλία. Είδε επίσης ότι είχαν κουραστεί από την εργασία τους και ότι τους χρειάζονταν ανάπαυση. ΖΧ 332.3

Εκεί όπου βρίσκονταν όμως δεν μπορούσαν να έχουν την απαιτούμενη ησυχία «διότι ήσαν πολλοί οι ερχόμενοι και οι υπάγοντες, και ουδέ να φάγωσιν ηυκαίρουν.» Τα πλήθη συνωστίζονταν γύρω από το Χριστό, ανυπόμονα να θεραπευθούν και πρόθυμα να ακούσουν τα λόγια Του. Πολλοί αισθάνονταν να έλκονται προς Αυτόν γιατί Τον έβλεπαν σαν Πηγή κάθε ευλογίας. Πολλοί από εκείνους που συνωστίζονταν γύρω από το Χριστό για να αποκτήσουν το πολύτιμο δώρο της υγείας, Τον δέχονταν σαν Σωτήρα τους. Πολλοί άλλοι, τρομοκρατημένοι από τους Φαρισαίους να ομολογήσουν την πίστη τους, Τον δέχθηκαν αργότερα με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Μπροστά στους εξοργισμένους άρχοντες και ιερείς, Τον αναγνώρισαν ως Υιό του Θεού. ΖΧ 332.4

Αλλά Τώρα ο Χριστός επιθυμούσε να αποσυρθεί προκειμένου να μπορεί να είναι με τους μαθητές Του επειδή είχε πολλά να τους πει. Στο πρόσφατο εκείνο έργο τους είχαν περάσει δοκιμασίες συγκρούσεων και είχαν αντιμετωπίσει την εχθρότητα στις διάφορες μορφές της. Μέχρι τότε συμβουλεύονταν το Χριστό για το κάθε τι. Τώρα είχαν για ένα διάστημα μείνει μόνοι τους και μερικές φορές είχαν δυσκολευτείπολύ, μη ξέροντας τι να κάνουν. Είχαν εκτελέσει το έργο τους με θάρρος, γιατί ο Χριστός δεν τους έστειλε χωρίς το Πνεύμα Του.Με την πίστη προς Αυτό, έκαναν πολλά θαύματα. Τώρα όμως είχαν ανάγκη να τραφούν από τον Άρτο της Ζωής. Είχαν ανάγκη να αποτραβηχτούν σε ένα ήσυχο μέρος όπου μπορούν να έχουν επικοινωνία με το Χριστό και να λάβουν οδηγίες για το μελλοντικό τους έργο. ΖΧ 333.1

«Και είπε πρός αυτούς, Έλθετε σείς αυτοί κατ’ ιδίαν, εις τόπον έρημον, και αναπαύεσθε ολίγον.» Ο Χριστός είναι γεμάτος τρυφερότητα και συμπάθεια για όλους όσους ασχολούνται με την υπηρεσία Του. Ήθελε να δείξει στους μαθητές Του ότι ο Θεός δεν ζητά θυσία, αλλά ευσπλαχνία. Είχαν δοθεί ολόψυχα στο έργο τους για το λαό μέχρι που εξαντλήθηκαν σωματικά και πνευματικά. Καθήκον τους ήταν να αναπαυτούν. ΖΧ 333.2

Βλέποντας Οι μαθητές βλέποντας την επιτυχία του έργου τους, διέτρεχαν τον κίνδυνο να την αποδώσουν στον εαυτό τους, να υποθάλψουν πνευματική υπερηφάνεια και να υποπέσουν έτσι στους πειρασμούς του Σατανά. Ένα μεγάλο έργο παρουσιάζονταν μπροστά τους και πρώτα από όλα έπρεπε να μάθουν ότι η δύναμή τους δεν προέρχονταν από τον εαυτό τους, αλλά από το Θεό. Όπως ο Μωυσής στην έρημο του Σινά, όπως ο Δαβίδ στους λόφους της Ιουδαίας και ο Ηλίας στις όχθες του χειμάρρου Χερίθ, οι μαθητές είχαν και εκείνοι ανάγκη να απομακρυνθούν από τις σκηνές της πολυάσχολης δραστηριότητάς τους και να επικοινωνήσουν με το Χριστό, με τη φύση και με την ίδια την καρδιά τους. ΖΧ 333.3

Ενώ οι μαθητές απουσίαζαν στην ιεραποστολική τους περιοδεία, ο Ιησούς επισκέφτηκε άλλες πόλεις και χωριά, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της βασιλείας. Τότε ήταν που πληροφορήθηκε για το θάνατο του Βαπτιστή. Το γεγονός αυτό παρουσίαζε μπροστά Του ζωηρά το τέλος πρός το οποίο οδηγούσαν και τα δικά Του βήματα. Συγκεντρώνονταν πυκνές σκιές γύρω απ’ το μονοπάτι Του. Οι ιερείς και οι ραβίνοι συνωμοτούσαν το θάνατό Του, οι κατάσκοποι παρακολουθούσαν τα βήματά Του και από κάθε κατεύθυνση πολλαπλασιάζονταν οι σκευωρίες για την εξόντωσή Του. Τα νέα για το κήρυγμα των αποστόλων σε όλη τη Γαλιλαία έφτασαν στον Ηρώδη, εφιστώντας έτσι την προσοχή του στο Χριστό και στο έργο Του. Είπε: «Ούτος είναι Ιωάννης ο Βαπτιστής αυτός ηγέρθη από των νεκρών» και για αυτό εξέφρασε την επιθυμία να δει το Χριστό. Ο Ηρώδης ζούσε συνεχώς με το φόβο μήπως ξεσπάσει καμιά ξαφνική επανάσταση με σκοπό να τον εκθρονίσει και να αποτινάξει το ρωμαϊκό ζυγό από το ιουδαϊκό έθνος. Ο λαός κατηχούνταν από το πνεύμα της δυσαρέσκειας και της εξέγερσης. Ήταν φανερό ότι το έργο του Χριστού στη Γαλιλαία δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ. Οι σκηνές των παθών Του πλησίαζαν και επιθυμούσε να αποσυρθεί για λίγο μακριά από τη φασαρία του πλήθους. ΖΧ 333.4

Με βαριά από τη λύπη καρδιά οι μαθητές του Ιωάννη μετέφεραν το ακρωτηριασμένο σώμα του στον τάφο. «Και ελθόντες απήγγειλαν τούτο στον Ιησούν.» Οι μαθητές αυτοί είχαν φθονήσει τον Ιησού επειδή φαινόταν ότι αποσπά τα πλήθη από τον Ιωάννη. Είχαν πάρει το μέρος των Φαρισαίων όταν εκείνοι Τον κατηγόρησαν ότι κάθονταν μαζί με τους τελώνες στο συμπόσιο του Ματθαίου. Είχαν αμφιβάλει για τη θεϊκή αποστολή Του επειδή δεν απελευθέρωσε το Βαπτιστή. Αφού πέθανε ο δάσκαλός τους και λαχταρούσαν να βρουν παρηγοριά μέσα στη μεγάλη τους θλίψη καθώς και καθοδήγηση για το μελλοντικό τους έργο, ήρθαν στο Χριστό και το ενδιαφέρον τους είχε τώρα ενωθεί με το δικό Του. Και εκείνοι είχαν ανάγκη από ένα διάστημα ηρεμίας και επικοινωνίας με το Σωτήρα. ΖΧ 334.1

Κοντά στη Βηθεσδά, στη βορεινή άκρη της λίμνης, υπήρχε μια ερημική περιοχή, τόσο όμορφη την εποχή εκείνη με τρυφερό ανοιξιάτικο γρασίδι που πρόσφερε ένα ελκυστικό ησυχαστήριο για τον Ιησού και τους μαθητές Του. Για να πάνε σε αυτό το μέρος, διέσχισαν τη λίμνη με το πλοίο τους. Εκεί θα βρίσκονταν μακριά από τους πολυσύχναστους δρόμους και από το θόρυβο και την οχλοβοή της πόλης. Οι σκηνές της φύσης ήταν καθεαυτές μια ξεκούραση, μια ευχάριστη αλλαγή παραστάσεων. Εδώ θα μπορούσαν να ακούσουν τα λόγια του Χριστού, χωρίς να διακόπτονται από τις εξοργιστικές, απότομες απαντήσεις και κατηγορίες των γραμματέων και Φαρισαίων. Εδώ μπορούσαν να απολαύσουν μια σύντομη περίοδο πολύτιμης επικοινωνίας με τη συντροφιά του Κυρίου τους. ΖΧ 334.2

Η ανάπαυση που αποζητούσαν ο Ιησούς και οι μαθητές Του δεν είχε σχέση με τη μαλθακότητα. Το διάστημα που πέρασαν μαζί στην απομόνωση δεν ήταν αφιερωμένο στη δική τους απόλαυση. Συνομιλούσαν για το έργο του Θεού και για τη δυνατότητα να το καταστήσουν ακόμη αποτελεσματικότερο. Οι μαθητές ήταν κοντά στο Χριστό και μπορούσαν να Τον καταλάβουν. Σε αυτούς δεν ήταν ανάγκη να μιλάει με παραβολές. Διόρθωσε τα λάθη τους και τους εξήγησε με ποιό σωστό τρόπο έπρεπε να πλησιάζουν τους ανθρώπους. Τους παρουσίασε ευκρινέστερα τους πολύτιμους θησαυρούς της θεϊκής αλήθειας. Αυτό τους αναζωογόνησε με θεία δύναμη και τους ενέπνευσε με ελπίδα και θάρρος. ΖΧ 334.3

Παρόλο ότι ο Ιησούς μπορούσε να κάνει θαύματα και παρόλο ότι είχε μεταδώσει τη θαυματουργική δύναμη στους μαθητές Του, στην περίπτωση αυτή οδήγησε τους κουρασμένους δούλους Του σε μια παράμερη εξοχή για να αναπαυτούν. Όταν υπέδειξε ότι ο θερισμός είναι μεγάλο έργο και οι εργάτες λίγοι, δεν υποχρέωσε τους μαθητές Του να εργάζονται αδιάκοπα, αλλά τους είπε: «Παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν Αυτού.» (Ματθ. 9:38.) Ο Θεός ανέθεσε σε κάθε άνθρωπο το έργο Του ανάλογα με τις ικανότητές του (ιδέ Εφεσ. 4:11-13.) Δεν θα ήθελε άλλοι να σηκώνουν βαριές ευθύνες και άλλοι να παραμένουν ανεύθυνοι, χωρίς κανένα βάρος στην ψυχή. ΖΧ 335.1

Τα στοργικά λόγια του Χριστού απευθύνονται στους σύγχρονους εργάτες Του το ίδιο όπως απευθύνθηκαν και στους τότε μαθητές Του. «Έλθετε σείς αυτοί κατ’ ιδίαν, . . . και αναπαύεσθε ολίγον,» λέει σε αυτούς που είναι κουρασμένοι και αποκαμωμένοι. Δεν είναι φρόνιμο να βρίσκεται κανείς διαρκώς κάτω από το άγχος και την υπερένταση της εργασίας, έστω και στην περίπτωση που εξυπηρετεί τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων. Με τον τρόπο αυτό παραμελείται η προσωπική ευσέβεια και καταπονούνται πολύ οι ψυχικές, σωματικές και διανοητικές δυνάμεις. Απαιτείται αυταπάρνηση και αυτοθυσία από τους μαθητές του Χριστού. Ταυτόχρονα πρέπει να προσέξουν μήπως, από τον υπερβολικό τους ζήλο, ο Σατανάς εκμεταλλευτεί την ανθρώπινη αδυναμία και το έργο του Θεού χωλαίνει. ΖΧ 335.2

Κατά τους υπολογισμούς των ραβίνων, η πραγματική θρησκεία έγκειτο στο να βρίσκεται κανείς σε διαρκή δραστηριότητα. Το βαθμό της ευσεβείας τους τον απεδείκνυαν με ορισμένα εξωτερικά επιτεύγματα. Έτσι, απομάκρυναν την ψυχή τους από το Θεό και εξυψώνονταν οι ίδιοι με την αυτάρκειά τους. Οι ίδιοι αυτοί κίνδυνοι υπάρχουν ακόμη. Καθώς ο τομέας της δράσης διευρύνεται και οι άνθρωποι εργάζονται με επιτυχία σε διάφορες πτυχές του έργου του Θεού, υπάρχει ο κίνδυνος να εμπιστεύονται ανθρώπινα σχέδια και μεθόδους. Τείνουμε να προσευχόμαστε λιγότερο και να έχουμε λιγότερη πίστη. Όπως οι μαθητές, διατρέχουμε τον κίνδυνο να μη αισθανόμαστε ότι εξαρτόμαστε από το Θεό και να επιδιώκουμε να σωθούμε με τη δραστηριότητα μας. Πρέπει να ατενίζομε συνεχώς τον Ιησού, αναγνωρίζοντας ότι το έργο επιτελείται με τη δύναμή Του. Ενώ οφείλουμε να εργαζόμαστε με ζήλο για τη σωτηρία των απολωλότων, πρέπει να διαθέτουμε επίσης χρόνο για περισυλλογή, για προσευχή και για τη μελέτη του λόγου του Θεού. Μόνο το έργο που εκτελείται με πολλή προσευχή και καθαγιάζεται με τη χάρη του Χριστού θα αποδειχτεί στο τέλος ότι συνετέλεσε αποτελεσματικά στο καλό. ΖΧ 335.3

Κανενός άλλου η ζωή δεν υπήρξε ποτέ τόσο επιφορτισμένη με εργασία και ευθύνη όσο η ζωή του Χριστού. Όμως πόσο συχνά Τον βρίσκουμε να προσεύχεται! Πόσο συνεχής ήταν η επικοινωνία Του με το Θεό! Κατά επανάληψη αναφέρονται για την επίγεια ζωή Του οι ακόλουθες φράσεις: «Και το πρωί, ενώ ήτο όρθρος βαθύς, σηκωθείς εξήλθε και υπήγεν εις έρημον τόπον, και εκεί προσηύχετο.» «Συνηθροίζοντο όχλοι πολλοί, δια να ακούσωσι, και να θεραπεύωνται υπ’ Αυτού από των ασθενειών αυτών. Αυτός δε απεσύρετο εις τας ερήμους και προσηύχετο.» «Εν εκείναις ταις ημέραις εξήλθεν εις το όρος δια να προσευχηθή και διενυκτέρευεν εν τη προσευχή του Θεού.» (Μάρκ. 1:35, Λουκ. 5:15, 16, 6:12.) ΖΧ 336.1

Ενώ ζούσε μια ζωή τελείως αφιερωμένη στο καλό των άλλων, ο Σωτήρας έβρισκε αναγκαίο να αποσύρεται από τους πολυσύχναστους δρόμους και τον όχλο που Τον ακολουθούσε μέρα με τη μέρα. Έπρεπε να απομακρύνεται από τη ζωή της αδιάκοπης δραστηριότητας και επαφής με τις ανθρώπινες ανάγκες για να ζητήσει ένα απόμερο τόπο για απερίσπαστη επικοινωνία με τον Πατέρα Του. Όμοιος με μας, συμμετέχοντας στις ανάγκες και στις αδυναμίες μας, εξαρτιόταν τελείως από το Θεό και στον κρυφό τόπο της προσευχής ζητούσε θεία δύναμη, για να προχωρήσει δυνατός πρός το καθήκον και τις δοκιμασίες. Μέσα σε ένα κόσμο αμαρτίας ο Ιησούς υπέμεινε αγώνες και ψυχική οδύνη. Στην επικοινωνία Του με το Θεό μπορούσε να ξαλαφρώσει από τις λύπες που Τον συνέθλιβαν. Σε αυτό έβρισκε παρηγοριά και χαρά. ΖΧ 336.2

Στην περίπτωση του Χριστού, η ανθρώπινη κραυγή έφτανε στον Πατέρα του άπειρου ελέους. Σαν άνθρωπος ικέτευε στο θρόνο του Θεού, μέχριπου η ανθρώπινη φύση Του πληρώνονταν με ένα ουράνιο ρεύμα που ένωνε την ανθρωπότητα με τη θεότητα. Με τη συνεχή αυτή επαφή δέχονταν ζωή από το Θεό για να μπορέσει να μεταδώσει ζωή στον κόσμο. Η πείρα Του πρέπει να γίνει και δική μας πείρα. ΖΧ 336.3

« Έλθετε σείς αυτοί κατ’ ιδίαν,» μας παροτρύνει. Αν δώσομε προσοχή στα λόγια Του αυτά, θα γίνομε ισχυρότεροι και χρησιμότεροι. Οι μαθητές αναζήτησαν τον Ιησού και Του φανέρωσαν τα πάντα και Αυτός τους ενθάρρυνε και τους δίδαξε. Και αν εμείς σήμερα διαθέσομε τον καιρό να πάμε στον Ιησού και να Του φανερώσομε τις ανάγκες μας, δεν θα απογοητευθούμε. Θα έρθει στα δεξιά μας για να μας βοηθήσει. Έχομε ανάγκη από περισσότερη απλότητα και μεγαλύτερη πίστη και εμπιστοσύνη στο Σωτήρα μας. Εκείνος, του οποίου το όνομα είναι «Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, ‘Αρχών ειρήνης,» για τον οποίο είναι γραμμένο ότι «η εξουσία Αυτού θέλει είσθαι επί των ώμων Αυτού» είναι ο «Θαυμαστός Σύμβουλος.» Μας ενθαρρύνει να ζητήσουμε σοφία «παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος.» (Ησ. 9:6, Ιακ. 1:5.) ΖΧ 337.1

Σε όλους όσους βρίσκονται κάτω από την καθοδήγηση του Θεού θα αποκαλυφτεί μια ζωή που δεν συμφωνεί με τον κόσμο, με τις συνήθειες και με τα έργα του. Ο καθένας χρειάζεται να αποκτήσει με προσωπική πείρα τη γνώση του θελήματος του Θεού. Οφείλουμε ατομικά να Τον ακούσουμε να μας μιλάει στην καρδιά. Όταν κάθε άλλη φωνή σιγήσει και μέσα στην ηρεμία εμφανιζόμαστε στην παρουσία Του, η σιωπή της ψυχής καθιστά ευκρινέστερη τη φωνή του Θεού. Αυτός μας συμβουλεύει: «Ησυχάσατε, και γνωρίσατε ότι Εγώ είμαι ο Θεός.» (Ψαλμ. 46:10.) Μόνο σε αυτό μπορεί κανείς να βρει την αληθινή ανάπαυση. Αυτή είναι μια θετική προετοιμασία για όσους εργάζονται για το Θεό. Ανάμεσα στα αεικίνητα πλήθη και στην πίεση του εντατικού ρυθμού της ζωής, η ψυχή που αναζωογονείται κατά αυτό τον τρόπο θα περιβληθεί από μια ατμόσφαιρα φωτός και ειρήνης. Η ζωή θα αποπνέει ευωδιά και θα αποκαλύπτει μια θεϊκή δύναμη που θα αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων. ΖΧ 337.2