Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 37—ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 10,
Μάρκ. 6:7-11, Λουκ. 9:1-6. ΖΧ 321.1

Οι απόστολοι αποτελούσαν την οικογένεια του Ιησού. Τον είχαν συνοδεύσει στις πεζοπορίες Του στη Γαλιλαία. Είχαν συμμεριστεί μαζί Του τους κόπους και τις ταλαιπωρίες που αντιμετώπισαν. Είχαν ακούσει τις ομιλίες Του, είχαν περπατήσει και συνομιλήσει με τον Υιό του Θεού και από την καθημερινή Του διδασκαλία είχαν μάθει πως να εργάζονται για την εξύψωση της ανθρωπότητας. Καθώς ο Ιησούς πρόσφερε την υπηρεσία Του στα μεγάλα πλήθη που συγκεντρώνονταν γύρω Του, οι μαθητές Τον παρακολουθούσαν με προσοχή, πρόθυμοι να εκτελέσουν τις εντολές Του και να μετριάσουν τον κόπο Του. Βοηθούσαν προετοιμάζοντας το λαό, οδηγώντας τους αρρώστους στο Σωτήρα και φροντίζοντας ώστε όλοι να ανακουφιστούν. Παρακολουθούσαν τους ενδιαφερομένουςακροατές, τους εξηγούσαν τις Γραφές και με διάφορους τρόπους εργάζονταν για το πνευματικό καλό του λαού. Δίδασκαν ότι είχαν μάθει από τον Ιησού και κάθε μέρα αποκτούσαν μια πλούσια εμπειρία. Χρειάζονταν όμως επίσης να αποκτήσουν και πείρα εργαζόμενοι μόνοι τους. Είχαν ακόμη ανάγκη από πολλή καθοδήγηση, από μεγάλη υπομονή και τρυφερότητα. Τώρα, ενώ προσωπικά βρίσκονταν μαζί τους και είχε την ευκαιρία να τους υποδεικνύει τα λάθη τους, να τους συμβουλεύει και να τους διορθώνει, ο Σωτήρας τους έστειλε σαν αντιπροσώπους Του. ΖΧ 321.2

Στο διάστημα που ήταν μαζί Του, οι μαθητές συχνά είχαν έρθει σε αμηχανία εξαιτίας της διδασκαλίας των ιερέων και Φαρισαίων. Όμως παρουσίαζαν αυτές τις δυσκολίες τους στον Ιησού. Εκείνος τους είχε εκθέσει τις αλήθειες της Γραφής σε αντίθεση με τις παραδόσεις. Έτσι είχε ενισχύσει την εμπιστοσύνη τους στο λόγο του Θεού και σε μεγάλο βαθμό τους είχε ελευθερώσει από το φόβο των ραβίνων και από τη σκλαβιά των παραδόσεων. Για την εκπαίδευση των μαθητών, το παράδειγμα της ζωής του Σωτήρα ήταν αποτελεσματικότερο από οποιαδήποτε δογματική διδασκαλία. Όταν χωρίστηκαν από Αυτόν, κάθε βλέμμα, κάθε τόνος της φωνής Του και κάθε λέξη επανέρχονταν στη μνήμη τους. Συχνά, όταν βρίσκονταν σε αντίθεση με τους εχθρούς του Ευαγγελίου, επαναλάμβαναν τα λόγια Του και βλέποντας την επιρροή που ασκούσαν πάνω στο λαό, ένοιωθαν μεγάλη χαρά ΖΧ 321.3

Καλώντας τους δώδεκα γύρω Του, ο Ιησούς τους έδωσε εντολή να πάνε δύο-δύο σε πόλεις και χωριά. Δεν έστειλεκανένα μόνο του, αλλά ο αδελφός συντρόφευε τον αδελφό και ο φίλος το φίλο. Έτσι μπορούσαν να βοηθούν και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον, σκεπτόμενοι και προσευχόμενοι μαζί, ο καθένας συμπλήρωνεμε τη δύναμή του την αδυναμία του άλλου. Με τον ίδιο τρόπο αργότερα έστειλε τους εβδομήντα. Σκοπός του Σωτήρα ήταν οι αγγελιοφόροι του Ευαγγελίου να συνεργάζονται με αυτό τον τρόπο. Στη δική μας εποχή, το ευαγγελιστικό έργο θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη επιτυχία, αν εφαρμόζονταν πιστά αυτό το παράδειγμα. ΖΧ 322.1

Το μήνυμα των μαθητών ήταν το ίδιο με το μήνυμα του Ιωάννη του Βαπτιστή, καθώς και με του Ίδιου του Χριστού: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Δεν έπρεπε να λογομαχούν με τα πλήθη αν ο Ιησούς ο Ναζωραίος ήταν ο Μεσσίας. Έπρεπε στο όνομά Του να εκτελούν τα ίδια έργα ευσπλαχνίας που είχε κάνει Εκείνος. Τους έδωσε εντολή: «Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.» ΖΧ 322.2

Στο διάστημα της διακονίας Του, ο Ιησούς αφιέρωσε περισσότερο καιρό στο να θεραπεύει ασθενείς παρά στο να κηρύττει. Τα θαύματά Του μαρτυρούσαν την αλήθεια των λόγων Του και ότι δεν ήρθε για να καταστρέψει αλλά για να σώσει. Η δικαιοσύνη Του προπορεύονταν και η δόξα του Κυρίου Τον ακολουθούσε, σαν οπισθοφυλακή Του. Οπουδήποτε πήγαινε, τα νέα της ευσπλαχνίας Του Τον προηγούνταν. Από όπου είχε περάσει, όσοι είχαν δεχτεί τη συμπάθειά Του απολάμβαναν με χαρά την υγεία και χρησιμοποιούσαν τις αποκαταστημένες τους δυνάμεις. Πλήθη συγκεντρώνονταν γύρω από τους μαθητές για να ακούσουν από τα χείλη τους τα έργα που ο Κύριος είχε κάνει. Η φωνή Του ήταν ο πρώτος ήχος που πολλοί είχαν ακούσει, το όνομά Του η πρώτη λέξη που πολλοί είχαν προφέρει και η μορφή Του ήταν η πρώτη που πολλοί είχαν αντικρύσει. Πως λοιπόν να μη αγαπούν τον Ιησού και να μη υμνούν το όνομά Του; Καθώς περνούσε μέσα από πόλεις και χωριά, έμοιαζε σαν ένα ζωντανό ρεύμα που σκόρπιζε ζωή και χαρά όπου και αν πήγαινε. ΖΧ 322.3

Οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να εργάζονται όπως Εκείνος. Οφείλουμε να θρέψουμε τους πεινασμένους, να ντύσουμε τους γυμνούς, να ανακουφίσουμε τους δυστυχισμένους. Πρέπει να βοηθήσουμε τους απελπισμένους και να τους εμπνεύσουμε την ελπίδα. Τότε θα εκπληρωθεί και σε μας η υπόσχεση: «Η δικαιοσύνη σου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου και η δόξα του Κυρίου θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σου.» (Ησ. 58:8.) Η αγάπη του Χριστού που εκδηλώνεται με την αφίλαυτη υπηρεσία, μεταβάλλει αποτελεσματικότερα τον κακοποιό από ότι το τιμωρό σπαθί ή η δικαστική δικαιοσύνη. Αυτά είναι αναγκαία για να εμπνεύσουν φόβο στον παραβάτη του νόμου, αλλά ο ιεραπόστολος με την αγάπη του μπορεί να κατορθώσει περισσότερα από αυτό. Συχνά η καρδιά σκληραίνεται με την επίπληξη ενώ η αγάπη του Χριστού την απαλύνει. Ο ιεραπόστολος μπορεί να ανακουφίσει όχι μόνο τις φυσικές ασθένειες, αλλά και να οδηγήσει τον αμαρτωλό στο μεγάλο Γιατρό ο οποίος καθαρίζει την ψυχή από τη λέπρα της αμαρτίας. Ο Θεός προτίθεται μέσω των δούλων Του, οι ασθενείς, οι δυστυχισμένοι, οι βασανισμένοι από πονηρά πνεύματα ακούσουν τη φωνή Του. Με τα ανθρώπινα όργανά Του επιθυμεί να αποβεί ένας Παρηγορητής που παρόμοιο ο κόσμος δεν γνωρίζει. ΖΧ 323.1

Στην πρώτη ιεραποστολική τους περιοδεία, οι μαθητές έπρεπε να πάνε μόνο «πρός τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» Αν κήρυτταν τότε το ευαγγέλιο στους Εθνικούς ή στους Σαμαρείτες, θα έχαναν την επιρροή τους πάνω στους Ιουδαίους. Προκαλώντας την προκατάληψη των Φαρισαίων θα έρχονταν σε διαφωνίες οι οποίες θα τους αποθάρρυναν στην αρχή ακόμη του έργου τους. Οι ίδιοι οι απόστολοι αργούσαν να κατανοήσουν ότι το Ευαγγέλιο έπρεπε να μοιραστεί σε όλα τα έθνη. Θα ήταν έτοιμοι να εργαστούν για τους Εθνικούς μόνο όταν οι ίδιοι θα είχαν καταλάβει την αλήθεια. Αν οι Ιουδαίοι δέχονταν το Ευαγγέλιο, ο Θεός είχε σκοπό να τους κάνει αγγελιοφόρους του για τους Εθνικούς. Επομένως, πρώτοι αυτοί έπρεπε να ακούσουν την αγγελία. ΖΧ 323.2

Σ’όλη την περιοχή όπου εργάζονταν ο Χριστός υπήρχαν ψυχές που συναισθάνονταν την ανάγκη τους, που πεινούσαν και διψούσαν για την αλήθεια. Ο καιρός είχε φτάσει για να σταλούν τα νέα της αγάπης Του σε αυτές τις γεμάτες λαχτάρα καρδιές. Σε όλους αυτούς, οι μαθητές Του θα πήγαιναν σαν αντιπρόσωποί Του. Έτσι οι πιστοί θα τους αναγνώριζαν σαν θεόσταλτους δασκάλους και όταν ο Σωτήρας θα έφευγε, δεν θα έμεναν χωρίς καθοδηγητές. ΖΧ 323.3

Σ’ αυτή την πρώτη περιοδεία τους, οι μαθητές θα πήγαιναν εκεί όπου ο Χριστός είχε πάει πριν από αυτούς και είχε δημιουργήσει φίλους. Η προετοιμασία τους για το ταξίδι έπρεπε να είναι πολύ απλή. Τίποτε δεν έπρεπε να αποσπάσει το νου τους από το μεγάλο τους έργο, ή να προκαλέσει αντίδραση και να φράξει το δρόμο για το μελλοντικό τους έργο. Δεν έπρεπε να υιοθετήσουν την ιδιαίτερη ενδυμασία των ραβίνων, ούτε να προσπαθούν να ξεχωρίσουν με το ντύσιμό τους από τους απλούς χωρικούς. Δεν θα πήγαιναν στις συναγωγές για να καλέσουν το λαό να προσέλθει σε μια δημόσια θρησκευτική συγκέντρωση. Οι προσπάθειές τους έπρεπε να γίνονται από το ένα σπίτι στο άλλο. Δεν θα δαπανούσαν χρόνο για περιττούς χαιρετισμούς ούτε θα πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για να ψυχαγωγηθούν. Σε κάθε μέρος έπρεπε να δέχονται τη φιλοξενία εκείνων που ήταν άξιοι, εκείνων που θα τους υποδέχονταν με εγκαρδιότητα σαν να φιλοξενούσαν τον Ίδιο το Χριστό. Θα έκαναν την είσοδό τους με τον ωραίο χαιρετισμό «ειρήνη εις τον οίκον τούτον. » (Λουκ. 10:5.) Εκείνο το σπίτι θα ευλογούταν με τις προσευχές τους, με τους ύμνους της δοξολογίας τους και με τη μελέτη της Γραφής στον οικογενειακό κύκλο. ΖΧ 324.1

Αυτοί οι μαθητές έπρεπε να γίνουν κήρυκες της αλήθειας, να προετοιμάσουν το δρόμο για τον ερχομό του Κυρίου τους. Η αγγελία που όφειλαν να φέρουν ήταν ο λόγος της αιώνιας ζωής και το πεπρωμένο των ανθρώπων θα εξαρτιόταν από την αποδοχή ή από την απόρριψη αυτού του λόγου. Προκειμένου να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν τη σοβαρότητα της αποστολής αυτής, ο Χριστός είπε: «Και όστις δεν σας δεχθή, μηδέ ακούση τους λόγους σας, εξερχόμενοι εκ της οικίας, ή της πόλεως εκείνης, εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών σας. Αληθώς σας λέγω, Ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως εις την γήν των Σοδόμων και Γομορρών, παρά εις την πόλιν εκείνην.» ΖΧ 324.2

Στο σημείο αυτό το βλέμμα του Σωτήρα διαπερνά το μέλλον. Ατενίζει τον εκτενέστερο αγρό στον οποίο μετά το θάνατό Του, οι μαθητές θα έπρεπε να γίνουν μάρτυρές Του. Το προφητικό Του βλέμμα συμπεριλαμβάνει την εμπειρία των δούλων Του στο διάβα των αιώνων μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Δείχνει στους οπαδούς Του τους αγώνες που θα είχαν να αντιμετωπίσουν. Τους αποκαλύπτει τη φύση και τον προγραμματισμό της μάχης. Τους φανερώνει τους κινδύνους που θα συναντήσουν, την αυταπάρνηση που θα απαιτηθεί από αυτούς. Θέλει να υπολογίσουν τι θα τους στοιχίσει ώστε να μη τους βρει ο εχθρός ανέτοιμους. Η πάλη τους δεν θα είναι «εναντίον εις σάρκα και αίμα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηριάς εν τοις επουρανίοις.» (Εφεσ. 6:12.) Έχουν να αγωνιστούν με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά τους είναι εξασφαλισμένη υπερφυσική βοήθεια. Όλες οι επουράνιες υπάρξεις συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη βοηθητική στρατιά. Κάποιος ανώτερος από τους αγγέλους συμμετέχει στις τάξεις της. Το Άγιο Πνεύμα, ο αντιπρόσωπος του Αρχιστρατήγου των δυνάμεων του Κυρίου, έρχεται στη Γή να κατευθύνει τη μάχη. Οι αδυναμίες μας μπορεί να είναι πολλές, οι αμαρτίες και τα λάθη μας σοβαρά. Η χάρη όμως του Θεού είναι προσιτή σε όλους εκείνους που την αναζητούν με συντριβή. Η δύναμη του Παντοδυνάμου έχει επιστρατευθεί χάρη σε εκείνους που εμπιστεύονται το Θεό. ΖΧ 324.3

Ο Ιησούς λέει: «Ιδού, Εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι, ως οι όφεις, και απλοί ως αι περίστεροί.» Ο Χριστός ποτέ δεν απέκρυψε ούτε λέξη από την αλήθεια και πάντοτε έλεγε την αλήθεια με αγάπη. Συμπεριφέρονταν στους ανθρώπους με μεγάλη διακριτικότητα και με εξαιρετική λεπτότητα. Δεν ήταν ποτέ απότομος, ποτέ δεν πρόφερε χωρίς αιτία ένα αυστηρό λόγο, ποτέ δεν προκαλούσε πόνο σε μια ευαίσθητη ψυχή χωρίς αιτία. Δεν επέκρινε την ανθρώπινη αδυναμία. Απερίφραστα κατήγγειλε την υποκρισία, την απιστία και την αδικία. Η φωνή Του έπαλλε από λυγμούς όταν πρόφερε τις δριμείες επιπλήξεις Του. Έκλαψε για την Ιερουσαλήμ, την αγαπημένη Του πόλη που αρνήθηκε δεχτεί Αυτόν που ήταν η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Απέρριψαν το Σωτήρα, αλλά Εκείνος τους έβλεπε με λύπη και τρυφερότητα και τόσο βαθύς πόνοςτου ράγισε την καρδιά Του. Κάθε ψυχή ήταν πολύτιμη στα μάτια Του. Ενώ πάντοτε συμπεριφέρονταν με θεϊκή αξιοπρέπεια, υποκλίνονταν με το συγκινητικότερο ενδιαφέρον μπροστά σε κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού. Σε όλους τους ανθρώπους έβλεπε αμαρτωλές ψυχές που η δική Του αποστολή ήταν να σώσει. ΖΧ 325.1

Αυτοί που υπηρετούν το Χριστό δεν πρέπει να συμπεριφέρονται όπως τους υπαγορεύει η σαρκική τους καρδιά. Έχουν ανάγκη από στενή επικοινωνία με το Θεόσε περίπτωση που θιγεί το «εγώ»τους, ή σε περίπτωση που οι άλλοι τους προκαλέσουν και εκστομίσουν ένα χείμαρρο από ανάρμοστα λόγια, ή σε περίπτωση που δεν ενεργούν σαν τη δροσιά ή την ποτιστική βροχή πάνω στα μαραμένα φυτά. Αυτό θέλει ο Σατανάς να κάνουν και αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιεί. Είναι ο οργισμένος δράκοντας. Το πνεύμα του Σατανά είναι εκείνο που αποκαλύπτεται με το θυμό και με την κατηγορία. Οι υπηρέτες του Θεού πρέπει να αντιπροσωπεύουν Εκείνον. Επιθυμεί να συναλλάσσονται αποκλειστικά με το νόμισμα του Ουρανού, την αλήθεια δηλαδή που φέρει τη δική Του εικόνα και επιγραφή. Η δύναμη με την οποία πρέπει να νικήσουν το κακό είναι η δύναμη του Χριστού. Η δόξα του Θεού είναι η ισχύς τους. Πρέπει να προσηλώσουν τα μάτια τους στην ωραιότητά Του. Τότε μπορούν να παρουσιάσουν το Ευαγγέλιο με θεϊκή λεπτότητα και ευγένεια. Το πνεύμα που παραμένει ατάραχο όταν προκαλείται, θα μιλήσει αποτελεσματικότερα για την αλήθεια παρά οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα, όσο δυνατό και αν είναι. ΖΧ 325.2

Όσοι έρχονται σε αντίφαση με τους εχθρούς της αλήθειας, έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνον ανθρώπους, αλλά το Σατανά και τα όργανά του. Ας θυμούνται τα λόγια του Σωτήρα: «Ιδού, Εγώ σας αποστέλλω ως αρνία εν μέσω λύκων.» (Λουκ. 10:3.) Ας επαναπαύονται στην αγάπη του Θεού και το πνεύμα τους θα διατηρείται ήρεμο ακόμη και όταν υφίστανται προσωπικές προσβολές. Ο Κύριος θα τους περιβάλει με θεία πανοπλία. Το Άγιο Πνεύμα Του θα επηρεάσει τη διάνοια και την καρδιά, ώστε οι φωνές τους να μη μιμούνται τα λακτίσματα των λύκων. ΖΧ 326.1

Συνεχίζοντας τη νουθεσία Του στους μαθητές Του, ο Ιησούς είπε: «Προσέχετε από των ανθρώπων.» Δεν έπρεπε να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτούς που δεν γνωρίζουν το Θεό και να τους γνωστοποιούν τα σχέδιά τουςεπειδή αυτό θα ήταν πρός όφελος του Σατανά και των οργάνων του. Συχνά οι ανθρώπινες επινοήσεις αντιτίθενται στα σχέδια του Θεού. Οι οικοδόμοι του πνευματικού ναού του Κυρίου πρέπει να τον οικοδομήσουν σύμφωνα με το σχέδιο που παρουσιάστηκε πάνω στο όρος, ένα σχέδιο δηλαδή πανομοιότυπο με το θείο. Ο Θεός προσβάλλεται και το Ευαγγέλιο προδίδεται όταν οι υπηρέτες Του εξαρτώνται από τις συμβουλές ανθρώπων οι οποίοι δεν καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα. Η σοφία του κόσμου είναι μωρία για το Θεό. Εκείνοι που στηρίζονται σε αυτή θα πλανηθούν σίγουρα. ΖΧ 326.2

«Θέλουσι σας παραδώσει εις συνέδρια . . . και ενώπιον έτι ηγεμόνων και βασιλέων θέλετε φερθή ένεκεν Εμού, πρός μαρτυρίαν εις αυτούς και εις τα έθνη.» Οι διωγμοί θα συντελέσουν στη μετάδοση του φωτός. Οι δούλοι του Χριστού θα οδηγηθούν μπροστά στους μεγάλους του κόσμου οι οποίοι χωρίς αυτή την ευκαιρία, μπορεί ποτέ να μη άκουγαν το Ευαγγέλιο. Η αλήθεια έχει παρουσιαστεί λανθασμένα στα άτομα αυτά. Άκουσαν ψευδείς κατηγορίες για την πίστη των μαθητών του Χριστού. Συχνά το μόνο μέσο που έχουν για να μάθουν τον πραγματικό χαρακτήρα της πίστης είναι η μαρτυρία εκείνων που δικάζονται για την πίστη τους. Κατά τη διαδικασία, ενώ εκείνοι καλούνται να απαντήσουν, οι δικαστές είναι υποχρεωμένοι να ακούσουν τη μαρτυρία τους. Η χάρη του Θεού θα χορηγηθεί στους δούλους Του προκειμένου να αντιμετωπίσουν την επείγουσα ανάγκη. Ο Ιησούς είπε: «Διότι θέλει σας δοθή εν εκείνη τη ώρα τι πρέπει να λαλήσετε. Επειδή σεις δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του Πατρός σας, το οποίον λαλεί εν υμίν.» Καθώς το Πνεύμα του Θεού φωτίζει τις διάνοιες των δούλων Του, η αλήθεια θα παρουσιαστεί με τη θεϊκή της δύναμη και την αξία της. Οι περιφρονητές της αλήθειας θα κατηγορήσουν και θα καταδυναστεύσουν τους μαθητές. Ενώ υφίστανται υλικές απώλειες και βάσανα, ακόμη και θάνατο, τα τέκνα του Κυρίου οφείλουν να επιδείξουν την πραότητα Εκείνου που αποτελεί το θεϊκό παράδειγμά τους. Έτσι θα γίνει φανερή η αντίθεση μεταξύ των πρακτόρων του Σατανά και των αντιπροσώπων του Χριστού. Ο Σωτήρας θα εξυψωθεί μπροστά στους κυβερνήτες και στο λαό. ΖΧ 326.3

Οι μαθητές δεν προικίστηκαν με θάρρος και δύναμη μαρτύρων παρά μόνο όταν παρουσιάστηκε ανάγκη για μια τέτοια ιδιαίτερη χάρη. Τότε εκπληρώθηκε η υπόσχεση του Σωτήρα. Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης παρουσιάστηκαν μπροστά στο Συνέδριο, οι άνθρωποι «εθαύμαζον, και ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.» (Πράξ. 4:13.) Για το Στέφανο αναφέρεται ότι: «Δεν ηδύναντο να αντισταθώσιν εις την σοφίαν και εις το πνεύμα με το οποίον ελάλει. . . . Και ατενίσαντες εις αυτόν πάντες οι καθήμενοι εν τω συνεδρίω, είδον το πρόσωπον αυτού ως πρόσωπον αγγέλου.» (Πράξ. 6:15,10.) Ο Παύλος, περιγράφοντας τη δίκη του στα ανάκτορα του Καίσαρα, λέει: «Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον . . . αλλ’ ο Κύριος με παρεστάθη και με εδυνάμωσε, δια να πληρωθή δι’ εμού το κήρυγμα, και να ακούσωσι πάντα τα έθνη και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος.» (Β’ Τιμ. 4:16, 17.) ΖΧ 327.1

Οι θεράποντες του Χριστού δεν χρειάζονταν να έχουν κανένα προετοιμασμένο λόγο να παρουσιάσουν την ώρα της δίκης τους. Η προετοιμασία τους έπρεπε να γίνεται καθημερινά, αποταμι εύοντας τις πολύτιμες αλήθειες του λόγου του Θεού και ενδυναμώνοντας την πίστη τους με την προσευχή. Όταν θα τους έφερναν στα δικαστήρια, το Άγιο Πνεύμα θα τους υπενθύμιζε τις αλήθειες που θα χρειάζονταν. ΖΧ 327.2

Η καταβολή καθημερινής, επισταμένης προσπάθειας για να γνωρίσει κανείς το Θεό και Εκείνον τον οποίον απέστειλε, θα χορηγήσει δύναμη και δραστηριότητα στην ψυχή. Η γνώση που αποκτάται με την επιμελή έρευνα των Γραφών, θα φωτίσει τη μνήμη την κατάλληλη στιγμή. Εκείνοι που παραμελούν να εξοικειωθούν με τους λόγους του Χριστού, εκείνοι που δεν ένοιωσαν ποτέ τη δύναμη της χάρης Του κατά τις δοκιμασίες, δεν μπορούν να περιμένουν ότι το Άγιο Πνεύμα θα τους υπενθυμίσει τα λόγια Του. Οφείλουν προηγουμένως να υπηρετούν το Θεό κάθε μέρα με αμέριστη αγάπη και τότε να Του δείξουν την εμπιστοσύνη τους. ΖΧ 328.1

Τόσο άσπονδη θα δείχνονταν η εχθρότητα κατά του Ευαγγελίου ώστε και οι τρυφερότεροι ακόμη επίγειοι δεσμοί θα αγνοούνταν. Οι μαθητές του Χριστού θα παραδίδονταν στο θάνατο από τα ίδια τα μέλη της οικογενείας τους. Ο Χριστός είπε: «Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά Μου ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» Τους συνέστησε όμως να μη εκθέτονται άσκοπα σε διωγμούς. Ο Ίδιος συχνά έφευγε από μια περιοχή του έργου Του σε άλλη με σκοπό να αποφύγει εκείνους που ζητούσαν να Του αφαιρέσουν τη ζωή. Όταν Τον απέπεμψαν από τη Ναζαρέτ και οι ίδιοι οι συμπολίτες Του επεχείρησαν να Τον θανατώσουν, πήγε στην Καπερναούμ όπου τα πλήθη έμειναν έκπληκτα από τη διδασκαλία Του, «διότι ο λόγος Αυτού ήτο μετά εξουσίας.» (Λουκ. 4:32.) Έτσι και οι δούλοι Του δεν πρέπει να αποθαρρύνονται από τους διωγμούς, αλλά να αναζητούν ένα μέρος όπου να συνεχίσουν να εργάζονται για τη σωτηρία των ψυχών. ΖΧ 328.2

Ο υπηρέτης δεν είναι ανώτερος από τον κύριό του. Ο Άρχοντας του Ουρανού αποκαλέστηκε Βεελζεβούλ και οι μαθητές Του θα κακοχαρακτηριστούν με τον ίδιο τρόπο. Όποιος και αν είναι ο κίνδυνος, οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να ομολογούν τις αρχές τους. Πρέπει να αποκλείσουν την απόκρυψη. Δεν μπορούν να μένουν άπραγοι μέχρι να βεβαιωθούν για την ασφάλειά τους,προτού ομολογήσουν την αλήθεια. Τους έχει ανατεθεί η θέση των φρουρών για να προειδοποιήσουν τον κόσμο για τον κίνδυνο. Την αλήθεια που δέχτηκαν από το Χριστό πρέπει να τη μεταδώσουν σε όλους ελεύθερα και ανεπιφύλακτα. Ο Ιησούς είπε: «Ότι σας λέγω εν τω σκότει, είπατε εν τω φωτί και ότι ακούετε εις το ωτίον, κηρύξατε επί των δωμάτων.» ΖΧ 328.3

Ο Ιησούς ουδέποτε επεδίωξε να εξαγοράσει την ειρήνη με συμβιβασμούς. Αν και η καρδιά Του ξεχείλιζε από αγάπη για ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, ποτέ δεν έδειξε ότι ανέχεται τις αμαρτίες τους. Ήταν τέτοιος πολύτιμος Φίλος που δεν μπορούσε να μείνει σιωπηλός, βλέποντάς τους να ακολουθούν μία πορεία που θα τους οδηγούσε στην καταστροφή της ψυχής τους, μιαςψυχής που εξαγόρασε με το ίδιο Του το αίμα. Εργάστηκε για να κάνει τον άνθρωπο ειλικρινή πρός τον εαυτό του, ειλικρινή πρός τα ανώτερα και αιώνια συμφέροντά του. Οι υπηρέτες του Χριστού καλούνται στο ίδιο έργο και πρέπει να προσέξουν να μη θυσιάσουν την αλήθεια από φόβο μήπως προκαλέσουν δυσαρμονία. Ας ζητούν «τα πρός την ειρήνην» (Ρωμ. 14:19), έχοντας όμως υπόψη ότι η πραγματική ειρήνη δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με το συμβιβασμό των αρχών. Κανείς δεν μπορεί να παραμείνει σταθερός στις αρχές του χωρίς να προκαλέσει αντίδραση. Όταν η χριστιανική θρησκεία είναι πραγματικά πνευματική, δέχεται την επίθεση των τέκνων της απείθειας. Ο Ιησούς ζητάει από τους μαθητές Του: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι.» Εκείνοι που παραμένουν πιστοί στο Θεό δεν έχουν ανάγκη να φοβούνται τη δύναμη των ανθρώπων, ούτε την εχθρότητα του Σατανά. Η αιώνια ζωή τους είναι εξασφαλισμένη μέσω του Χριστού. Το μόνο που πρέπει να φοβούνται είναι μήπως εγκαταλείψουν την αλήθεια και προδώσουν έτσι την εμπιστοσύνη με την οποία τους έχει τιμήσει ο Θεός. ΖΧ 329.1

Είναι έργο του Σατανά να γεμίζει τις καρδιές των ανθρώπων με αμφιβολία. Τους κάνει να βλέπουν το Θεό σαν ένα αυστηρό κριτή. Τους εξωθεί στην αμαρτία και έπειτα τους κάνει να βλέπουν τον εαυτό τους τόσο εξαχρειωμένο, ώστε να μη πλησιάζουν στον ουράνιο Πατέρα τους για να ζητήσουν το έλεός Του. Ο Κύριος τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Ο Ιησούς βεβαιώνει τους μαθητές Του ότι ο Θεός συναισθάνεται τις ανάγκες τους και τις αδυναμίες τους. Ούτε ένας στεναγμός δεν βγαίνει, ούτε ένας πόνος δεν γίνεται αισθητός, ούτε μία λύπη δεν πληγώνει την ψυχή, χωρίς η καρδιά του Πατέρα να δονείται από συμπόνια. ΖΧ 329.2

Η Γραφή μας παρουσιάζει το Θεό στον υψηλό και άγιό Του τόπο, όχι σε στάση αδράνειας σε σιγή και απομόνωση, αλλά περικυκλωμένο από χιλιάδες χιλιάδων και μυριάδες μυριάδων αγίων υπάρξεων που περιμένουν να εκτελέσουν το θέλημά Του. Με μεθόδους που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, Εκείνος βρίσκεται σε ενεργή επικοινωνία με κάθε μέρος της επικρατείας Του. Το ενδιαφέρον Του, καθώς και το ενδιαφέρον όλων των ουρανίων υπάρξεων, είναι συγκεντρωμένο πάνω σε αυτόν τον μικρό σαν κουκίδα κόσμο μας, πάνω στις ψυχές για τη σωτηρία των οποίων προσέφερε το μονογενή Του Υιό. Ο Θεός σκύβει από το θρόνο Του για να ακούσει την κραυγή των καταπιεζομένων. Σε κάθε ειλικρινή προσευχή απαντά, «Ιδού, Εγώ.» Ενισχύει τους λυπημένους και καταδυναστευμένους. Θλίβεται με τις θλίψεις μας. Σε κάθε δοκιμασία και πειρασμό ο άγγελος της παρουσίας Του βρίσκεται κοντά για να απελευθερώσει. ΖΧ 329.3

Ούτε ένα σπουργίτι δεν πέφτει στη Γή χωρίς την προσοχή του Πατέρα. Το μίσος του Σατανά εναντίον του Θεού τον εξωθεί να μισήσει κάθε αντικείμενο της φροντίδας του Σωτήρα. Προσπαθεί να παραμορφώσει το έργο των χεριών του Θεού και χαίρεται όταν καταστρέφει ακόμη και τα άλαλα πλάσματα. Μόνο με την προστατευτική φροντίδα του Θεού διατηρούνται τα πουλιά που μας χαροποιούν με το φαιδρό κελάηδισμα τους. Αυτός δεν ξεχνά όμως ούτε ακόμη και τα σπουργίτια. «Μη φοβηθήτε λοιπόν πολλών στρουθιών διαφέρετε σείς.» ΖΧ 330.1

Ο Ιησούς συνεχίζει: «Όπως εσείς ομολογείτε τα πεπραγμένα Μου μπροστά στους ανθρώπους έτσι και Εγώ θα ομολογήσω για σας μπροστά στο Θεό και στους αγίους αγγέλους. Θα είστε μάρτυρές Μου στη Γή, αγωγοί μέσω των οποίων η χάρη Μου θα ρέει για τη θεραπεία του κόσμου. Έτσι και Εγώ θα γίνω ο αντιπρόσωπός σας στον Ουρανό. Ο Πατέρας δεν βλέπει τον ελαττωματικό χαρακτήρα σας, αλλά σας βλέπει περιβεβλημένους με την τελειότητά Μου. Είμαι το μέσο με το οποίο θα λάβετε τις ευλογίες του Ουρανού. Ο καθένας που Με ομολογεί συμμεριζόμενος τη θυσία Μου για το απολωλός, θα συμμεριστεί τη δόξα και τη χαρά των λυτρωμένων.» ΖΧ 330.2

Εκείνος που ομολογεί το Χριστό, πρέπει να Τον έχει μέσα του. Δεν μπορεί να μεταδώσει ότι δεν έχει λάβει. Οι μαθητές μπορούσαν να μιλούν με ευγλωττία για τις διδασκαλίες, μπορούσαν να επαναλαμβάνουν τα λόγια του Χριστού. Αν δεν κατείχαν όμως τη χριστόμορφη ηπιότητα και αγάπη, δεν Τον ομολογούσαν. Ένα πνεύμα αντίθετο πρός το πνεύμα του Χριστού, Τον αρνείται άσχετα το τι ομολογεί. Οι άνθρωποι μπορούν να αρνηθούν το Χριστό με κακολογίες, με ανόητες συζητήσεις, με ανακριβή και σκληρά λόγια. Μπορούν να Τον αρνηθούν αποφεύγοντας τα βάρη της ζωής και επιδιώκοντας τις αμαρτωλές διασκεδάσεις. Μπορούν να Τον αρνηθούν συμμορφωμένοι με τον κόσμο, δείχνοντας απρεπή συμπεριφορά, επιμένοντας στην προσωπική τους γνώμη, δικαιολογώντας τον εαυτό τους, υποθάλποντας την αμφιβολία, επιδιώκοντας ταραχές και παραμένοντας στο σκότος. Με όλους αυτούς τους τρόπους φανερώνουν ότι δεν έχουν μέσα τους το Χριστό. Ο Ίδιος λέει: «Όστις Με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και Εγώ έμπροσθεν του Πατρός Μου του εν ουρανοίς.» ΖΧ 330.3

Ο Σωτήρας ενημέρωσε τους μαθητές Του να μη περιμένουν ότι η εχθρότητα του κόσμου έναντι του Ευαγγελίου θα νικούσε και ότι έπειτα από ένα διάστημα η κατ’ αυτού αντίσταση θα έπαυε. Είπε: «Δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν.» Αυτή η πολεμική δημιουργία δεν είναι το αποτέλεσμα του Ευαγγελίου, αλλά το επακόλουθο της εναντίωσης σε αυτό. Ο σκληρότερος από όλους τους διωγμούς είναι η διαφωνία μέσα στην οικογένεια, η αποξένωση από τους προσφιλέστερους επίγειους φίλους. Ο Ιησούς δηλώνει: «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ Εμέ, δεν είναι άξιος Εμού. Και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού, και ακολουθεί οπίσω Μου, δεν είναι Άξιος Εμού.» ΖΧ 331.1

Η αποστολή των δούλων του Χριστού αποτελεί μεγάλη τιμή και ιερή παρακαταθήκη. Αυτός είπε: «Όστις δέχεται εσάς, Εμέ δέχεται και όστις δέχεται Εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά Με.» Καμιά πράξη καλοσύνης που δείχνεται σε αυτούς δεν θα περάσει απαρατήρητη και χωρίς ανταμοιβή. Στην ίδια τρυφερή αναγνώριση συμπεριλαμβάνει και τους πιο αδύνατους και ταπεινούς της οικογένειας του Θεού. «Και όστις ποτίσει ένα των μικρών τούτων» — αυτών που είναι σαν παιδιά στην πίστη και στη επίγνωση του Χριστού — «ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.» ΖΧ 331.2

Έτσι, ο Σωτήρας τελείωσε να καθοδηγεί τους μαθητές Του. Οι δώδεκα εκλεγμένοι πήγαν στο όνομα του Χριστού καθώς Εκείνος είχε πάει, «δια να ευαγγελίζωμαι,» όπως έλεγε, «πρός τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω πρός τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και πρός τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν.» (Λουκ. 4:18-19.) ΖΧ 331.3