Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 35—«ΣΙΩΠΑ, ΗΣΥΧΑΣΟΝ»

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 8:23-34,
Μάρκ. 4:35-41, 5:1-20, Λουκ. 8:22-39. ΖΧ 306.1

Ήταν μια πολυάσχολη μέρα για τον Ιησού. Πλάι στη θάλασσα της Γαλιλαίας είχε πει τις πρώτες Του παραβολές, εξηγώντας και πάλι στο λαό τα γνώριμα παραδείγματα της φύσης της βασιλείας Του και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να εγκαθιδρυθεί αυτή. Είχε παρομοιάσει το έργο Του με το έργο του σπορέα, την εξέλιξη της βασιλείας Του με την αύξηση του σιναπιού και με τα αποτελέσματα της ζύμης στο μετρημένο αλεύρι. Το μεγάλο τελικό διαχωρισμό των δικαίων από τους ασεβείς τον απεικόνισε με τις παραβολές του σιταριού και των ζιζανίων καθώς και με τα δίχτυα για τα ψάρια. Η απέραντη αξία των αληθειών που είχε διδάξει επεξηγήθηκε με τον κρυμμένο θησαυρό και το πολύτιμο μαργαριτάρι, ενώ στην παραβολή του οικονόμου δίδαξε στους μαθητές Του πως να εργάζονται σαν αντιπρόσωποί Του. ΖΧ 306.2

Πέρασε όλη την ημέρα διδάσκοντας και θεραπεύοντας. Ενώ έπεφτε η νύχτα, τα πλήθη Τον πίεζαν ακόμη. Μέρα με τη μέρα εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους, σπάνια διακόπτοντας για φαγητό ή ανάπαυση. Οι κακεντρεχείς επικρίσεις και η διαστροφή με την οποία οι Φαρισαίοι συνεχώς Τον καταδίωκαν, έκανε την εργασία Του κοπιαστικότερη και βασανιστική. Το τέλος της ημέρας Τον βρήκε τόσο εξαντλημένο που αποφάσισε να ζητήσει λίγη ανάπαυση σε κάποιο απομονωμένο μέρος αντίπερα στη λίμνη. ΖΧ 306.3

Οι ανατολικές όχθες της Γεννησαρέτ δεν ήταν εντελώς ακατοίκητες, γιατί υπήρχαν κωμοπόλεις εδώ και εκεί, δίπλα στη λίμνη. Σε σύγκριση όμως με τη δυτική πλευρά, ήταν μια ερημική περιοχή. Ο πληθυσμός της αποτελούταν περισσότερο από ειδωλολάτρες παρά από Ιουδαίους και είχε ελάχιστη επικοινωνία με τη Γαλιλαία. Έτσι πρόσφερε την απομόνωση που ζητούσε ο Ιησούς και είπε στους μαθητές Του να Τον συνοδεύσουν πρός τα εκεί. ΖΧ 306.4

Αφού τα πλήθη απομακρύνθηκαν, οι μαθητές Τον πήραν «ως ήτο» στο πλοίο και απομακρύνθηκαν βιαστικά. Δεν θα κατόρθωναν όμως να φύγουν μόνοι τους. Υπήρχαν και άλλες ψαρόβαρκες στην ακρογιαλιά και αυτές γέμισαν αμέσως με κόσμο που ακολούθησαν τον Ιησού με την επιθυμία να Τον δουν και να Τον ακούσουν περισσότερο. ΖΧ 307.1

Ο Σωτήρας επιτέλους απαλλάχθηκε από την πίεση του πλήθους και αποκαμωμένος από την κούραση και την πείνα, ξάπλωσε στην πρύμνη της βάρκας.και σε λίγο αποκοιμήθηκε. Ηβραδιά ήταν ήσυχη και ευχάριστη και η γαλήνη βασίλευε στη λίμνη.Αλλά ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε, ένας αγριεμένος άνεμοςκατέβηκε από τα ανατολικά φαράγγια του βουνού και μια τρομερήκαταιγίδα ξέσπασε στη λίμνη. ΖΧ 307.2

Ο ήλιος είχε βασιλέψει και το σκοτάδι της νύχτας απλώθηκε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Τα κύματα, άγρια μαστιγωμένα από τους ωρυόμενους ανέμους, ορμούσαν μανιασμένα στο πλοίο των μαθητών, απειλώντας να το καταποντίσουν. Οι σκληραγωγημένοι ψαράδες είχαν περάσει όλη τους τη ζωή στη λίμνη και συχνά είχαν οδηγήσει το πλοίο τους με ασφάλεια στη στεριά, παλεύοντας με πολλές καταιγίδες. Τώρα όμως η δύναμή τους και η επιδεξιότητά τους δεν ωφελούσαν σε τίποτε. Βρέθηκαν ανήμποροι στο έλεος της καταιγίδας και έχασαν κάθε ελπίδα σωτηρίας, βλέποντας το πλοίο τους να παίρνει νερά. ΖΧ 307.3

Απορροφημένοι από τις προσπάθειές τους να σωθούν, είχαν ξεχάσει ότι στο πλοίο βρίσκονταν ο Ιησούς. Τώρα βλέποντας τον κόπο τους χαμένο και μόνο το θάνατο μπροστά τους, θυμήθηκαν Εκείνον που τους είχε διατάξει να περάσουν στην απέναντι όχθη. Ο Ιησούς ήταν η μοναδική τους ελπίδα. Μέσα στην αδυναμία και στην απελπισία τους έκραξαν: «Επιστάτα, Επιστάτα!» Το βαθύ σκοτάδι Τον έκρυψε από τα μάτια τους. Οι φωνές τους πνίγηκαν μέσα στον πάταγο της καταιγίδας και έμειναν χωρίς απάντηση. Τους κυρίεψε αμφιβολία και ο φόβος. Τους είχε ξεχάσει ο Ιησούς; Εκείνος που είχε νικήσει ασθένειες, δαιμόνια, ακόμη και το θάνατο, τώρα ήταν ανήμπορος να βοηθήσει τους μαθητές Του; Αδιαφορούσε για την αγωνία τους; ΖΧ 307.4

Και πάλι φώναξαν, αλλά καμιά απάντηση δεν ήρθε εκτός από το ουρλιαχτό του αγριεμένου ανέμου. Ήδη το πλοίο τους άρχισε να βυθίζεται. Σε λίγο όπως φαινόταν, τα αδηφάγα νερά θα τους κατάπιναν. ΖΧ 307.5

Ξαφνικά μια αστραπή διέσχισε τα σκοτάδια και είδαν τον Ιησού ξαπλωμένο να κοιμάται, ανενόχλητος από τη φουρτούνα. Κατάπληκτοι φώναξαν μέσα στην απελπισία τους: «Διδάσκαλε, δεν Σε μέλλει ότι χανόμεθα; » Πως μπορούσε να αναπαύεται έτσι ατάραχος τη στιγμή που εκείνοι κινδύνευαν παλεύοντας με το θάνατο; ΖΧ 308.1

Οι κραυγές τους ξυπνούν τον Ιησού. Καθώς η λάμψη της αστραπής Τον φωτίζει, διακρίνουν την ουράνια γαλήνη στο πρόσωπό Του. Διαβάζουν στο βλέμμα Του μια ανιδιοτελή, τρυφερή αγάπη και στρέφοντας τις καρδιές τους σε Αυτόν, κραυγάζουν: «Κύριε, σώσον ημάς, χανόμεθα!» ΖΧ 308.2

Ποτέ άνθρωπος δεν πρόφερε την κραυγή αυτή χωρίς να εισακουστεί. Καθώς οι μαθητές αρπάζουν τα κουπιά καταβάλλοντας μια τελευταία προσπάθεια, ο Ιησούς σηκώνεται. Στέκεται ανάμεσα στους μαθητές Του, ενώ η θύελλα μαίνεται, τα κύματα σπάζουν επάνω τους και η αστραπή φωτίζει τη μορφή Του. Υψώνει το χέρι που τόσο συχνά χρησιμοποίησε ευεργετώντας και λέει στην αγριεμένη θάλασσα: «Σιώπα, ησύχασον!» ΖΧ 308.3

Η καταιγίδα σταματά. Τα μεγάλα κύματα κοπάζουν και ηρεμούν. Τα σύννεφα εξαφανίζονται και τα άστρα ξαναλάμπουν. Το πλοίο αναπαύεται πάνω στην γαληνεμένη θάλασσα. Τότε, στρεφόμενος στους μαθητές Του ο Ιησούς ρωτά λυπημένα: «Διατί είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν;» ΖΧ 308.4

Οι μαθητές αποσβολώθηκαν. Ούτε και ο Πέτρος δεν επιχείρησε να εκφράσει το φόβο που πλημμύριζε την καρδιά Του. Τα πλοία που συνόδευαν τον Ιησού βρέθηκαν και αυτά στον ίδιο κίνδυνο με το πλοίο των μαθητών. Φρίκη και απελπισία είχε καταλάβει τους επιβάτες τους. Η διαταγή του Ιησού έφερε τη γαλήνη στη σκηνή της ταραχής. Η μανία της θύελλας είχε φέρει τα πλοία το ένα κοντά στο άλλο, και όλοι όσοι επέβαιναν σε αυτά διαπίστωσαν το θαύμα. Με τη γαλήνη που ακολούθησε, ξέχασαν το φόβο τους. Οι άνθρωποι ψιθύριζαν μεταξύ τους: «Τις λοιπόν είναι Ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις Αυτόν; » ΖΧ 308.5

Όταν ο Ιησούς ξύπνησε και αντίκρισε την καταιγίδα, ήταν εντελώς ήρεμος. Δεν υπήρχε ίχνος φόβου στα λόγια ή στο βλέμμα Του, επειδή δεν υπήρχε φόβος στην καρδιά Του. Δεν στηρίχθηκε όμως στο γεγονός ότι κατείχε πανίσχυρη δύναμη. Δεν βασίστηκε στο γεγονός ότι ήταν Κύριος της Γής, της θάλασσας και του ουρανού. Τη δύναμη εκείνη την είχε απεκδυθεί και έλεγε: «Δεν δύναμαι Εγώ να κάμω απ’ Εμαυτού ουδέν.» (Ιωάν. 5:30.) Εμπιστευό ταν στη δύναμη του Πατέρα Του. Ο Ιησούς επαναπαύονταν στην αγάπη και στη φροντίδα του Πατέρα και η δύναμη του λόγου που κατάπαυσε την τρικυμία ήταν η δύναμη του Θεού. ΖΧ 308.6

Όπως ο Ιησούς στηρίζονταν με πίστη στη φροντίδα του Θεού, έτσι και εμείς πρέπει να επαναπαυόμαστε στη φροντίδα του Σωτήρα μας. Αν οι μαθητές είχαν εμπιστευθεί Εκείνον, θα είχαν διατηρήσει την ηρεμία τους. Ο φόβος τους την ώρα του κινδύνου φανέρωσε την απιστία τους. Στις προσπάθειες που κατέβαλαν για να σωθούν, ξέχασαν τον Ιησού. Μόνο όταν ήταν απογοητευμένοι από την αυτοεξάρτηση τους, στράφηκαν σε Εκείνον. Αυτός μπόρεσε να τους βοηθήσει. ΖΧ 309.1

Πόσο συχνά η πείρα των μαθητών είναι και δική μας! Όταν συσσωρεύονται οι θύελλες των πειρασμών, οι τρομερές αστραπές λάμπουν και τα κύματά υψώνονται ολόγυρά μας, αγωνιζόμαστε μόνοι μας με τη θύελλα, ξεχνώντας ότι υπάρχει Ένας που μπορεί να μας βοηθήσει. Εμπιστευόμαστε τη δική μας δύναμη μέχρι που χάνουμε την ελπίδα μας και είμαστε έτοιμοι να χαθούμε. Τότε θυμούμαστε τον Ιησού και αν Τον καλέσουμε για να μας σώσει, η κραυγή μας δεν θα πάει χαμένη. Αν και με λύπη επιπλήττει την απιστία και την αυτοπεποίθησή μας, δεν παραλείπει όμως να μας δώσει τη βοήθεια που χρειαζόμαστε. Είτε στη στεριά είτε στη θάλασσα, αν έχουμε το Σωτήρα στην καρδιά μας, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε. Η ζωντανή πίστη στο Λυτρωτή θα γαληνέψει τη θάλασσα της ζωής και θα μας ελευθερώσει από κινδύνους με τον τρόπο που Εκείνος κρίνει καταλληλότερο. ΖΧ 309.2

Υπάρχει άλλο ένα πνευματικό μάθημα σε αυτό το θαύμα της κατάπαυσης της καταιγίδας. Η εμπειρία του κάθε ανθρώπου μαρτυρεί την αληθοφάνεια των λόγων της Γραφής. «Οι ασεβείς είναι η τεταραγμένη θάλασσα. . . . Ειρήνη δεν είναι εις τους ασεβείς λέγει ο Θεός μου.» (Ησ. 57:20, 21.) Η αμαρτία καταστρέφει την ειρήνη μας. Ενώσω το «εγώ» δεν υποτάσσεται, δεν μπορούμε να βρούμε ανάπαυση. Καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να καθυποτάξει τα δεσποτικά πάθη της καρδιάς. Σε αυτό το σημείο είμαστε και εμείς σαν τους μαθητές ανήμποροι να σταματήσουμε τη μανιασμένη θύελλα. Εκείνος που με το λόγο Του γαλήνεψε τα αγριεμένα κύματα της Γαλιλαίας, με το λόγο Του φέρει επίσης την ειρήνη σε κάθε ψυχή. Όσο ορμητική και αν είναι η καταιγίδα, αυτοί που στρέφονται στον Ιησού κραυγάζοντας: «Κύριε, σώσονημάς,» θα βρούν την απολύτρωση. Η χάρη Του Συμφιλιώνει την ψυχή με το Θεό, καθησυχάζει την πάλη των ανθρώπινων παθών και η καρδιά επαναπαύεται στην αγάπη Του. «Κατασιγάζει την ανεμοζάλην και σιωπώσι τα κύματα αυτής. Και ευφραίνονται, διότι ησύχασαν και οδηγεί αυτούς εις τον επιθυμητόν λιμένα αυτών.» «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην πρός τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» «Το δε έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 107:29, 30, Ρωμ. 5:1, Ησ. 32:17.) ΖΧ 309.3

Νωρίς το πρωί ο Σωτήρας και οι σύντροφοί Του βγήκαν στην ακτή. Το φώς του ανατέλλοντα Ηλίου άγγιζε στεριά και θάλασσα με μια ευλογημένη ειρήνη. Μόλις πάτησαν το πόδι τους στην ακτή, το βλέμμα τους έπεσε σε ένα θέαμα πολύ χειρότερο από την οργή της καταιγίδας. Κρυμμένοι κάπου ανάμεσα στα μνήματα, δύο τρελοί όρμησαν ξαφνικά καταπάνω τους σαν να ήθελαν να τους κομματιάσουν. Από πάνω τους κρέμονταν οι σπασμένες αλυσίδες που είχαν κοπεί ενώ αυτοί δραπέτευαν από τη φυλακή τους. Οι σάρκες τους ήταν καταξεσχισμένες, στάζοντας αίμα από τις πληγές που είχαν ανοίξειοι ίδιοι, πετσοκόβοντας το κορμί τους με κοφτερές πέτρες. Τα μάτια τους αγριοκοίταζαν πίσω από τα μακριά, ανακατωμένα τους μαλλιά. Τα δαιμόνια που είχαν μέσα τους, είχαν αφαιρέσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και έμοιαζαν περισσότερο με αγρίμια παρά με ανθρώπους. ΖΧ 310.1

Οι μαθητές και οι σύντροφοί τους έφυγαν τρομοκρατημένοι. Εκείνη τη στιγμή πρόσεξαν ότι ο Ιησούς δεν ήταν μαζί τους και γύρισαν να Τον αναζητήσουν. Έστεκε εκεί όπου Τον είχαν αφήσει. Αυτός που είχε γαληνέψει τη λαίλαπα, που προηγουμένως είχε συναντήσει το Σατανά και τον κατατρόπωσε, δεν έφυγε υπό την παρουσία των δαιμόνων. Όταν οι δαιμονιζόμενοι Τον πλησίασαν τρίζοντας τα δόντια και με αφρισμένο στόμα, ο Ιησούς ύψωσε το χέρι που είχε νεύσει στα κύματα να γαληνέψουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν περισσότερο. Στέκονταν μπροστά Του οργισμένοι, αλλά ανήμποροι. ΖΧ 310.2

Με εξουσία διέταξε τα ακάθαρτα πνεύματα να τους εγκαταλείψουν. Τα λόγια Του διαπέρασαν το σκοτεινιασμένο μυαλό των δυστυχισμένων εκείνων ανθρώπων. Κάπως αμυδρά διαπίστωσαν ότι Αυτός που ήταν κοντά τους μπορούσε να τους σώσει από τα δαιμόνια που τους βασάνιζαν. Έπεσαν στα πόδια του Σωτήρα για να Τον προσκυνήσουν. Μόλις τα χείλη τους κινήθηκαν για να ζητήσουν έλεος, τα δαιμόνια μίλησαν κραυγάζοντας με πάθος: «Τι είναι μεταξύ εμού και Σού, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; ορκίζω Σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης.» ΖΧ 310.3

Ο Ιησούς ρώτησε: «Τι είναι το όνομά σου;» Και η απάντηση ήταν: «Λεγεών είναι το όνομά μουδιότι πολλοί είμεθα.» Μεταχειριζόμενοι τους δυστυχισμένους ανθρώπους σαν μέσο επικοινωνίας, ζήτησαν από τον Ιησού να μη τους στείλει έξω από τη χώρα. Σε μια γειτονική βουνοπλαγιά, έβοσκε ένα μεγάλο κοπάδι από χοίρους. Τα δαιμόνια ζήτησαν την άδεια να εισέλθουν στους χοίρους και ο Ιησούς τους το επέτρεψε. Αμέσως πανικός κατέλαβε τα κοπάδια. Όρμησαν μανιασμένα στο γκρεμό και μη μπορώντας να συγκρατη-θούν στο χείλος του, έπεσαν μέσα στη λίμνη και πνίγηκαν. ΖΧ 311.1

Εν τω μεταξύ,μια θαυμάσια αλλαγή είχε επέλθει στους δαιμονισμένους. Φώς έλαμψε στις διάνοιές τους. Τα μάτια τους ακτινοβολούσαν με νοημοσύνη. Τα πρόσωπά τους, τόσον καιρό παραμορφωμένα κατά την εικόνα του Σατανά, ξαφνικά ηρέμησαν, τα αιματοβαμμένα χέρια ησύχασαν και με χαρούμενες φωνές οι άνθρωποι δόξαζαν το Θεό για την απελευθέρωσή τους. ΖΧ 311.2

Από το γκρεμό οι χοιροβοσκοί είδαν όσα συνέβησαν και έτρεξαν να αναφέρουν τα νέα στα αφεντικά τους και σε όλους τους χωριανούς. Έκπληκτος και τρομοκρατημένος ολόκληρος ο πληθυσμός έτρεξε να συναντήσει τον Ιησού. Οι δύο δαιμονισμένοι είχαν καταντήσει το φόβητρο της περιοχής. Κανείς δεν ήταν ασφαλής περνώντας από τα λημέρια τους, γιατί ορμούσαν πάνω σε κάθε περαστικό με τη λύσσα των δαιμόνων. Τώρα οι άνθρωποι αυτοί ήταν ντυμένοι, σωφρονισμένοι και καθισμένοι στα πόδια του Ιησού, ακούγοντας τα λόγια Του και δοξολογούσαν το όνομα Εκείνου που τους είχε θαραπεύσει. Οι άνθρωποι που αντίκρισαν τη θαυμάσια αυτή σκηνή δεν χάρηκαν. Για αυτούς η απώλεια των χοίρων είχε μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την απελευθέρωση των δύο εκείνων αιχμαλώτων του Σατανά. ΖΧ 311.3

Το γεγονός ότιεπιτραπεί στους κατόχους των χοίρων να υποστούν την απώλεια αυτή οφείλονταν σε ευσπλαχνία. Είχαν απορροφηθεί από τα εγκόσμια και δεν νοιάζονταν για τα θαυμάσια συμφέροντα της πνευματικής ζωής. Ο Ιησούς επιθυμούσε να συντρίψει το πνεύμα αυτό της εγωιστικής αδιαφορίας για να μπορέσουν να δεχθούν τη χάρη Του. Η λύπη και η αγανάκτηση για την πρόσκαιρη απώλειά τους τύφλωσε τα μάτια τους για να μην δουν την ευσπλαχνία του Σωτήρα. ΖΧ 311.4

Η εκδήλωση της υπερφυσικής δύναμης ξεσήκωσε τις δεισιδαιμονίες των ανθρώπων και προκάλεσε τους φόβους τους. Ίσως και άλλες συμφορές να τους έβρισκαν όσο είχαν αυτόν τον ξένο ανάμεσά τους. Αναλογίζονταν με τρόμο την οικονομική καταστροφή και αποφάσισαν να απαλλαγούν από την παρουσία Του. Εκείνοι που είχαν διασχίσει τη λίμνη μαζί με τον Ιησού, διηγήθηκαν τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη νύχτα. Είπαν για τον κίνδυνο που πέρασαν με την καταιγίδα και με ποιό τρόπο ο άνεμος και η θάλασσα ησύχασαν. Τα λόγια τους όμως έμειναν χωρίς αποτέλεσμα. Με φρίκη, οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Ιησού, παρακαλώντας Τον να απομακρυνθεί. Εκείνος συμμορφώθηκε, παίρνοντας το πρώτο πλοίο για την απέναντι ακτή ΖΧ 311.5

Οι Γαδαρηνοί είχαν μπροστά τους τη ζωντανή απόδειξη της δύναμης και της ευσπλαχνίας του Χριστού. Έβλεπαν τους ανθρώπους που είχαν ξαναποκτήσει τα λογικά τους. Φοβήθηκαν όμως τόσο πολύ να ριψοκινδυνέψουν τα επίγεια συμφέροντά τους, ώστε φέρθηκαν σαν σε παρείσακτο σε Αυτόν που είχε νικήσει τον άρχοντα του σκότους μπροστά στα μάτια τους. Έδιωξαν με μιαςαπό μπροστά τους το Δώρο του Ουρανού. Εμείς δεν έχουμε τους ίδιους λόγους για να αποστραφούμε προσωπικά το Χριστό, όπως οι Γαδαρηνοί. Υπάρχουν ακόμη πολλοί που αρνούνται να υπακούσουν στο λόγο Του, επειδή η υπακοή συνεπάγεται με τη θυσία ορισμένων επιγείων συμφερόντων. Για να μη τους προξενήσει η παρουσία Του χρηματική απώλεια, πολλοί αρνούνται τη χάρη Του και διώχνουν το Άγιό Του Πνεύμα. ΖΧ 312.1

Αλλά Από εντελώς διαφορετικά αισθήματα κατέχονταν οι θεραπευμένοι τώρα φρενοβλαβείς. Αποζητούσαν τη συντροφιά του ελευθερωτή τους. Στην παρουσία Του αισθάνονταν ασφάλεια από τα δαιμόνια που είχαν καταβασανίσει τη ζωή τους και είχαν αφανίσει την ανθρωπιά τους. Καθώς ο Ιησούς ετοιμάζονταν να μπει στο πλοίο, εκείνοι ζάρωσαν κοντά Του, γονάτισαν στα πόδια Του και Τον παρακαλούσαν να τους κρατήσει μαζί Του για να μπορούν πάντοτε να ακούν τα λόγια Του. Ο Ιησούς τους διέταξε να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να διηγηθούν τα υπέροχα πράγματα που ο Θεός έκανε για αυτούς. ΖΧ 312.2

Αυτό ήταν το έργο που είχαν να κάνουν: να πάνε σε ένα ειδωλολατρικό περιβάλλον και να μιλήσουν για την ευλογία που έλαβαν από τον Ιησού. Ήταν σκληρό για αυτούς να χωριστούν από το Σωτήρα. Οπωσδήποτε θα συναντούσαν μεγάλες δυσκολίες από τους ειδωλολάτρες συγχωριανούς τους. Η μακρόχρονη απομόνωσή τους από την κοινωνία φαίνονταν να τους είχε καταστήσει ακατάλληλους για το έργο που ο Χριστός τους υπέδειξε να κάνουν. Μόλις ο Χριστός τους ανέθεσε το έργο τους, εκείνοι υπάκουσανπρόθυμα. Όχι μόνο μίλησαν στις οικογένειές τους και στους γείτονές τους για τον Ιησού, αλλά γύρισαν όλη τη Δεκάπολη διακηρύττοντας παντού τη σωτήρια δύναμή Του και εξιστορώντας πως τους είχε απελευθερώσει από τα δαιμόνια. Κάνοντας αυτό το έργο, μπορούσαν να ευλογηθούν ακόμη περισσότερο από ότι αν έμεναν στην παρουσία Του, ωφελώντας μόνον τον εαυτό τους. Το έργο που κάνουμε για τη μετάδοση της καλής αγγελίας της σωτηρίας είναι εκείνο που μας πλησιάζει περισσότερο στο Σωτήρα. ΖΧ 312.3

Οι δύο θεραπευμένοι ψυχοπαθείς ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι που ο Χριστός έστειλε να κηρύξουν το ευαγγέλιο στην περιοχή της Δεκάπολης. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν το προνόμιο να ακούσουν τις διδασκαλίες του Χριστού μόνο για λίγες στιγμές. Δεν είχαν ακούσει ούτε ένα κήρυγμα από τα χείλη Του. Δεν μπορούσαν να διδάξουν το λαό όπως οι μαθητές που καθημερινά ήταν με το Χριστό. Οι ίδιοι προσωπικά παρουσίαζαν την απόδειξη ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας. Μπορούσαν να πουν αυτό που γνώριζαν. Αυτό που οι ίδιοι είχαν δει, ακούσει και αισθανθεί από τη δύναμη του Χριστού. Αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει ο καθένας του οποίου η καρδιά έχει αγγιχτεί από τη χάρη του Θεού. Ο Ιωάννης, ο αγαπητός μαθητής, έγραψε: «Εκείνο το οποίον ήτο απ’ αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν, και αι χείρες ημών εψηλάφησαν, περί του Λόγου της ζωής . . . εκείνο το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν, απαγγέλλομεν πρός εσάς.» (Α’ Ιωάν. 1:1-3.) Σαν μάρτυρες του Χριστού πρέπει να πούμε αυτά που ξέρουμε, αυτά που οι ίδιοι έχουμε δει, ακούσει και αισθανθεί. Αν έχουμε ακολουθήσει το Χριστό βήμα πρός βήμα, θα έχουμε κάτι το πολύ συγκεκριμένο να πούμε για τον τρόπο με τον οποίο μας έχει οδηγήσει. Μπορούμε να πούμε ότι έχομε δοκιμάσει τις υποσχέσεις Του και ότι τις βρήκαμε αληθινές. Μπορούμε να πιστοποιήσουμε πως γνωρίσαμε τη χάρη του Χριστού. Αυτή είναι η μαρτυρία που ο Χριστός μας καλεί να δώσουμε και από την έλλειψη της οποίας ο κόσμος χάνεται. ΖΧ 313.1

Αν και οι Γαδαρηνοί δεν δέχτηκαν το Χριστό, Εκείνος δεν τους εγκατέλειψε στο σκοτάδι που είχαν διαλέξει. Όταν του ζήτησαν να φύγει από την περιοχή τους, δεν είχαν ακούσει τα λόγια Του. Αγνοούσαν αυτό που απέρριπταν. Για αυτό και τους ξανάστειλε το φώς με εκείνους τους οποίους δεν θα αρνούνταν να ακούσουν. ΖΧ 313.2

Προκαλώντας την καταστροφή των χοίρων, σκοπός του Σατανά ήταν να απομακρύνει τους ανθρώπους από το Σωτήρα και να αποκλείσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου από την περιοχή εκείνη. Αυτό το περιστατικό ξεσήκωσε όλη την περιοχή πολύ περισσότερο από κάθε τι άλλο και έστρεψε την προσοχή τους στο Χριστό. Αν και ο Σωτήρας απομακρύνθηκε, οι άνθρωποι τους οποίους θεράπευσε έμειναν σαν μάρτυρες της δύναμής Του. Εκείνοι οι οποίοι υπήρξαν μέσα επικοινωνίας του άρχοντα του σκότους έγιναν αγωγοί φωτός, αγγελιοφόροι του Υιού του Θεού. Οι άνθρωποι θαύμαζαν που άκουγαν τα καταπληκτικά νέα. Μια θύρα άνοιξε για το Ευαγγέλιο σε εκείνη την περιοχή. Όταν ο Ιησούς επέστρεψε αργότερα στη Δεκάπολη, ο λαός συγκεντρώθηκε γύρω Του και για τρείς μέρες, όχι μόνο οι κάτοικοι της πόλης, αλλά χιλιάδες από τη γύρω περιοχή, άκουσαν το άγγελμα της σωτηρίας. Ακόμη και αυτή η δύναμη των δαιμόνων υπάγεται στον έλεγχο του Σωτήρα μας και το έργο του πονηρού εξουσιάζεται και κατευθύνεται πρός το καλό. ΖΧ 313.3

Η επαφή με τους Γαδαρηνούς δαιμονισμένους περιείχε ένα μάθημα για τους μαθητές. Τους έδειξε τα βάθη της εξαθλίωσης όπου ο Σατανάς προσπαθεί να βυθίσει την ανθρώπινη φυλή και την αποστολή του Χριστού να ελευθερώσει τους ανθρώπους από αυτή τη δύναμη. Εκείνες οι δυστυχισμένες υπάρξεις που κατοικούσαν μέσα στα μνήματα, κυριευμένοι από τα δαιμόνια, υποδουλωμένοι σε ακυβέρνητα πάθη και αηδιαστικές σαρκικές επιθυμίες απεικόνιζαν τι θα συνέβαινε στην ανθρωπότητα αν εγκαταλείπονταν στη σατανική δικαιοδοσία. Η σατανική επιρροή συνεχώς εξασκείται επάνω στους ανθρώπους για να περισπάσει τις αισθήσεις, να κατευθύνει το νου πρός το κακό και να παρακινήσει τη βία και το έγκλημα. Εξασθενεί το σώμα, σκοτίζει τη διάνοια και εξευτελίζει την ψυχή. Κάθε φορά που οι άνθρωποι απορρίπτουν την πρόσκληση του Σωτήρα, παραδίδονται στο Σατανά. Ολόκληραπλήθη σε κάθε τομέα της ζωής, στο σπίτι, στις επιχειρήσεις, ακόμη και στην εκκλησία κάνουν αυτό ακριβώς σήμερα. Για αυτό η βία και το έγκλημα έχουν ξαπλωθεί σε όλη τη Γή και το ηθικό σκοτάδι, σαν νεκρικό σάβανο, καλύπτει τις κατοικίες των ανθρώπων. Με τους εύσχημους πειρασμούς του, ο Σατανάς οδηγεί τους ανθρώπους ολοένα σε χειρότερα βίτσια, μέχρι που επέρχεται η διαφθορά και η καταστροφή. Η μόνη προστασία από τη δύναμή του βρίσκεται στην παρουσία του Ιησού. Μπροστά σε ανθρώπους και αγγέλους, ο Σατανάς έχει αποκαλυφθεί εχθρός και καταστροφέας του ανθρώπου, ενώ ο Χριστός σαν φίλος και ελευθερωτής του ανθρώπου. Το Πνεύμα Του θα καλλιεργήσει μέσα στον άνθρωπο κάθε τι που εξευγενίζει το χαρακτήρα και προσθέτει αξιοπρέπεια στην ανθρώπινη φύση. Για τη δόξα του Θεού θα τον αποκαταστήσει κατά το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα. «Διότι δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως, και αγάπης και σωφρονισμού» Μας έχει καλέσει «πρός απόλαυσιν της δόξης» δηλαδή του χαρακτήρα «του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» Μας έχει καλέσει για να μας κάνει «συμμόρφους της εικόνος του Υιού Αυτού.» (Β’ Τιμ. 1:7, Β’ Θεσ. 2:14, Ρωμ. 8:29.) ΖΧ 314.1

Και σήμερα ακόμη με τη δύναμη του Χριστού, ψυχές που έχουν καταντήσει όργανα του Σατανά, μετατρέπονται σε αγγελιοφόρους της δικαιοσύνης και αποστέλλονται από τον Υιό του Θεού για να πουν τα «όσα ο Κύριος σοι έκαμε, και σε ελέησε.» ΖΧ 315.1