Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 33—«ΤΙΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΑΕΑΦΟΙ ΜΟΥ;»

Το κεφάλαιο αυτό στηρίζεται στο Ματθ. 12:22-50,
Μαρκ. 3:20-35. ΖΧ 293.1

Οι γιοί του Ιωσήφ δεν έδειχναν καμία κατανόηση για το έργο του Ιησού. Τα νέα που μάθαιναν για τη ζωή και το έργο Του, τους έκαναν να απορούν και να ανησυχούν. Άκουγαν ότι περνούσε ολόκληρες νύχτες στην προσευχή, ότι τη μέρα συνωστίζονταν γύρω Του μεγάλα πλήθη και ότι δεν έδινε καιρό στον εαυτό Του ούτε για να φάει. Οι φίλοι Του έβλεπαν ότι η αδιάκοπη εργασία τον εξαντλούσε. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη στάση Του έναντι των Φαρισαίων και μερικοί μάλιστα φοβόντουσαν ότι είχε αρχίσει να διασαλεύεται η λογική του. ΖΧ 293.2

Τα αδέρφια Του άκουγαν όλα αυτά, καθώς επίσης και την κατηγορία των Φαρισαίων ότι έβγαζε τα δαιμόνια με τη δύναμη του Σατανά. Ένοιωθαν ότι οι επικρίσεις αντανακλούσαν και σε αυτούς λόγο της συγγένειάς τους με τον Ιησού. Γνώριζαν το θόρυβο που προξενούσαν τα λόγια και τα έργα Του και όχι μόνο τρόμαζαν με τις τολμηρές Του δηλώσεις, αλλά και αγανακτούσαν που κατήγγειλε δημόσια τους γραμματείς και Φαρισαίους. Αποφάσισαν ότι έπρεπε ή να Τον μεταπείσουν ή να Τον αναγκάσουν να σταματήσει τον τρόπο αυτό της εργασίας Του. Παρακίνησαν τη Μαρία να επέμβει μαζί τους ώστε να χρησιμοποιήσουν την αγάπη Του γι’ αυτή και να Του επιβάλουν να συμπεριφέρεται συνετότερα. ΖΧ 293.3

Ακριβώς πριν από αυτό το περιστατικό, ο Ιησούς είχε για δεύτερη φορά κάνει ένα θαύμα θεραπείας σ’ ένα δαιμονιζόμενο τυφλό και κωφό. Οι Φαρισαίοι είχαν επαναλάβει την κατηγορία: «Δια του άρχοντος των δαιμόνιων εκβάλλει τα δαιμόνια.» (Ματθ. 9:34.) Ο Χριστός τους είπε χωρίς περιστροφές ότι αποδίδοντας την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στο Σατανά, απέκοπταν τον εαυτό τους από την πηγή της ευλογίας. Εκείνοι που είχαν εκφραστεί κατά του Ιησού, μη διακρίνοντας το θεϊκό χαρακτήρα Του, μπορούσαν να συγχωρη- θούν. Επειδή με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, μπορούσαν να οδηγηθούν να δουν το λάθος τους και να μετανοήσουν. Οποιαδήποτε και αν είναι η αμαρτία, εάν η ψυχή μετανοήσει και πιστέψει, η ενοχή εξαλείφεται με το αίμα του Χριστού. Εκείνος όμως που απορρίπτει το έργο του Αγίου Πνεύματος, απομονώνεται εκεί όπου η μετάνοια και η πίστη δεν μπορούν να τον πλησιάσουν. Ο Θεός εργάζεται στην καρδιά του ανθρώπου με το Άγιο Πνεύμα. Όταν οι άνθρωποι εσκεμμένα απορρίπτουν το Άγιο Πνεύμα και δηλώνουν ότι αυτό προέρχεται από το Σατανά, αποκόπτουν το ρεύμα με το οποίο ο Θεός μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Όταν το Πνεύμα απορριφθεί οριστικά, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο για την ψυχή. ΖΧ 293.4

Οι Φαρισαίοι τους οποίους ο Ιησούς ενημέρωσε με αυτό τον τρόπο δεν πίστευαν στην κατηγορία που απήγγειλαν οι ίδιοι εναντίον Του. Δεν υπήρχε ούτε ένας από τους άρχοντες του λαού που δεν είχε κερδηθεί από το Σωτήρα. Είχαν ακούσει τη φωνή του Πνεύματος να μιλά στην καρδιά τους ότι Αυτός είναι ο Κεχρισμένος του Ισραήλ και να τους προτρέπει να ομολογήσουν ότι είναι μαθητές Του. Στο φώς της παρουσίας Του αισθάνθηκαν την ανοσιότητά τους και λαχταρούσαν για μια δικαιοσύνη που μόνοι τους δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν. Αλλά Τον είχαν απορρίψει και θεωρούσαν μετά πολύ ταπεινωτικό να Τον δεχθούν σαν Μεσσία. Μια και πάτησαν στο μονοπάτι της απιστίας, από μεγάλη υπερηφάνεια δεν μπορούσαν να ομολογήσουν το λάθος τους. Για να αποφύγουν να αναγνωρίσουν την αλήθεια, απεγνωσμένα και με επιθετικότητα προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν τη διδασκαλία του Σωτήρα. Η απόδειξη της δύναμης και του ελέους Του τους εξόργιζε. Δεν μπορούσαν να εμποδίσουν το Σωτήρα να κάνει θαύματα, δεν μπορούσαν να σιγήσουν τη διδασκαλία Του, αλλά έκαναν ότι μπορούσαν για να Τον δυσφημήσουν και να παραποιήσουν τα λόγια Του. Το Πνεύμα του Θεού τους συντρόφευε ακόμη, προσπαθώντας να τους πείσει και αυτοί έπρεπε να παρεμβάλουν πολλά εμπόδια για να αντισταθούν στη δύναμή Του. Η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να επηρεάσει την ανθρώπινη καρδιά αγωνίζονταν μέσα τους, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να υποχωρήσουν. ΖΧ 294.1

Δεν είναι ο Θεός εκείνος που τυφλώνει τα μάτια των ανθρώπων και σκληραίνει τις καρδιές τους. Εκείνος στέλνει φώς για να διορθώσει τα λάθη τους και για να τους φέρει στο σωστό δρόμο. Απορρίπτοντας το φώς αυτό, τα μάτια των ανθρώπων τυφλώνονται και η καρδιά τους σκληραίνεται. Συχνά η αρνητική αυτή εξέλιξη είναι βαθμιαία, σχεδόν ανεπαίσθητη. Το φώς έρχεται στην ψυχή ή με τη βοήθεια του λόγου του Θεού, ή μέσο των δούλων Του, ή με μια άμεση ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αλλά όταν μιά ακτίνα φωτός παραβλέπεται, επέρχεται μερική νάρκωση των πνευματικών αντιλήψεων και η επόμενη αποκάλυψη του φωτός γίνεται δυσκολότερα αντιληπτή. Έτσι το σκότος γίνεται πυκνότερο, μέχρι που κυριαρχεί μέσ’ την ψυχή. Αυτό ακριβώς συνέβη και με εκείνους τους Ιουδαίους άρχοντες. Είχαν πεισθεί ότι μιά θεϊκή δύναμη συνόδευε το Χριστό, αλλά, αποφασισμένοι να αντισταθούν στην αλήθεια, απέδωσαν το έργο του Αγίου Πνεύματος στο Σατανά. Κάνοντας αυτό, θεληματικά διάλεξαν την απάτη. Παραδόθηκαν στο Σατανά και από τότε τους κυβερνούσε η δύναμή του. ΖΧ 294.2

Στενά σχετιζόμενη με την προειδοποίηση του Χριστού για την αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος είναι και η προειδοποίηση για τα μάταια και πονηρά λόγια. Τα λόγια φανερώνουν τι κρύβει η καρδιά. «Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» Αλλά τα λόγια είναι κάτι περισσότερο από την αποκάλυψη του χαρακτή¬ρα. Έχουν τη δύναμη να αντενεργούν στο χαρακτήρα. Οι άνθρωποι επηρεάζονται από τα ίδια τους τα λόγια. Συχνά, κάτω από μιά στιγμιαία παρόρμηση, ωθούμενοι από το Σατανά, εκφράζουν ζηλοτυπία ή καχυποψία, λέγοντας κάτι που στην πραγματικότητα δεν το πιστεύουν. Αλλά τα λόγια επηρεάζουν τις σκέψεις. Οι άνθρωποι εξαπατώνται από τα λόγια τους και καταλήγουν να πιστεύουν σαν αληθινά εκείνα που ειπώθηκαν παρακινούμενα από το Σατανά. Αφού εκφράσουν μιά γνώμη ή μιά απόφασή τους, συχνά η υπερηφάνεια δεν τους αφίνει να την ανακαλέσουν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι έχουν δίκαιο μέχρι που πιστεύουν ότι πράγματι έχουν δίκαιο. Είναι επικίνδυνο να εκφράσει κανείς ένα λόγο αμφιβολίας, επικίνδυνο να αμφισβητεί και να επικρίνει το θεϊκό Φώς. Η συνήθεια της επιπόλαιας και ανυπόληπτης κριτικής επιδρά στο χαρακτήρα, ενθαρρύνοντας την ανευλάβεια και την απιστία. Πολλοί άνθρωποι που εξακολουθούν να καλλιεργούν τη συνήθεια αυτή ασυναίσθητα βαδίζουν πρός τον κίνδυνο μέχρι που φθάνουν στο σημείο να κατακρίνουν και να απορρίπτουν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιησούς είπε: «Δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως. Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.» (Ματθ. 12:36-37.) ΖΧ 295.1

Στη συνέχεια έκανε μιά προειδοποίηση που αφορούσε εκείνους στους οποίους τα λόγια Του έκαναν εντύπωση, οι οποίοι Τον άκουγαν με ευχαρίστηση, αλλά δεν παραχωρούσαν τον εαυτό τους στο Άγιο Πνεύμα για να κατοικήσει μέσα τους. Η ψυχή δεν καταστρέφεται μόνο με την αντίσταση, αλλά και με την αμέλεια Ο Ιησούς είπε: «Όταν το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι’ ανύδρων τόπων και ζητεί ανάπαυσιν, και δεν ευρίσκει. Τότε λέγει, Ας επιστρέψω εις τον οίκον μου, όθεν εξήλθον. Και ελθόν, ευρίσκει αυτόν κενόν, σεσαρωμένον και εστολισμένον. Τότε υπάγει και παραλαμβάνει μεθ’ εαυτού επτά άλλα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικούσιν εκεί.» ΖΧ 295.2

Στην εποχή του Χριστού υπήρχαν πολλοί, όπως υπάρχουν και σήμερα, οι οποίοι φαίνονταν ότι προσωρινά είχαν απαλλαγεί από την εξουσία του Σατανά. Με τη χάρη του Θεού απελευθερώθηκαν από τα πονηρά πνεύματα που εξουσίαζαν την ψυχή. Τότε χαίρονταν απολαμβάνοντας την αγάπη του Θεού. Αλλά, όπως οι ακροατές που στην παραβολή παρομοιάζονται με το πετρωμένο έδαφος, δεν ούτε αυτοί παρέμειναν στην αγάπη Του. Δεν παραχωρούσαν τον εαυτό τους κάθε μέρα στο Θεό για να μπορεί να κατοικεί στην καρδιά τους ο Χριστός. Όταν το πονηρό πνεύμα επέστρεψε με «επτά άλλα πνεύματα πονηρότερα εαυτού,» κυριεύθηκαν ολοκληρωτικά από τη δύναμη του πονηρού. ΖΧ 296.1

Όταν η ψυχή παραδίδεται στο Χριστό, μια καινούργια δύναμη κατέχει τη νέα καρδιά. Επέρχεται μια μετάλλαξη την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να επιφέρει μόνος του στον εαυτό του. Αυτό είναι ένα υπερφυσικό έργο που επιφέρει ένα υπερφυσικό στοιχείο στην ανθρώπινη φύση. Η ψυχή που παραδίδεται στο Χριστό γίνεται δικό Του φρούριο το οποίο εξουσιάζει μέσα σε ένα επαναστατημένο κόσμο και δεν έχει σκοπό να αφήσει άλλη δύναμη να το εξουσιάσει εκτός από τη δική Του. Η ψυχή που εξουσιάζεται με αυτό τον τρόπο από παράγοντες του Ουρανού, γίνεται απόρθητη στις επιθέσεις του Σατανά. Αν δεν παραδοθούμε στον έλεγχο του Χριστού, θα υποβληθούμε στον έλεγχο του πονηρού. Αναπόφευκτα βρισκόμαστε κάτω από την εξουσία του ενός ή του άλλου, δύο μεγάλων δυνάμεων που αγωνίζονται για την κυριαρχία του κόσμου. Δεν είναι ανάγκη να εκλέξουμε σκόπιμα να υπηρετήσουμε τη βασιλεία του σκότους για να βρεθούμε κάτω από την κυριαρχία της. Φτάνει μόνο να αμελήσουμε να συμμαχήσουμε με τη βασιλεία του φωτός. Όταν δεν συνεργαζόμαστε με τα ουράνια όργανα, ο Σατανάς θα καταλάβει την καρδιά και θα την κάνει κατοικία του. Η μόνη υπεράσπισή μας εναντίον του κακού είναι η παραμονή του Χριστού στην καρδιά μας και η πίστη στη δικαιοσύνη Του. Αν δεν συνδεθούμε ζωτικά με το Θεό, δεν μπορούμε ποτέ να αντισταθούμε στα ανίερα αποτελέσματα της φιλαυτίας, της επιείκειας και του πειρασμού να αμαρτήσουμε. Μπορεί να εγκαταλείψουμε πολλές κακές συνήθειες, μπορεί για ένα διάστημα να απομακρυνθούμε από το Σατανά. Αλλά χωρίς μια ζωτική ένωση με το Θεό, μια συνεχή παραχώρησή μας σε Αυτόν, θα νικηθούμε. Χωρίς την προσωπική γνωριμία με το Χριστό και τη συνεχή επικοινωνία με Αυτόν, θα περιέλθουμε στο έλεος του εχθρού και θα καταλήξουμε να εκτελούμε τα προστάγματά του. ΖΧ 296.2

Ο Ιησούς είπε: «Γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χειρότερα των πρώτων. Ούτω θέλει είσθαι και εις την γενεάν ταύτην την πονηράν.» Εκείνοι που σκληρύνονται περισσότερο είναι εκείνοι που έχουν απορρίψει την πρόσκληση του ελέους και έχουν καταφρονήσει το Πνεύμα της χάρης. Η πιο κοινή εκδήλωση της αμαρτίας εναντίον του Αγίου Πνεύματος είναι η επίμονη περιφρόνηση της πρόσκλησης του Ουρανού για μετάνοια. Κάθε βήμα για την απόρριψη του Χριστού είναι και ένα βήμαπιο κοντά στην απόρριψη της σωτηρίας και στην αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος. ΖΧ 297.1

Απορρίπτοντας το Χριστό, οι Ιουδαίοι διέπραξαν το ασυγχώρητο αμάρτημα. Και εμείς, αν αρνηθούμε την πρόσκληση του ελέους, μπορούμε να διαπράξουμε το ίδιο λάθος. Προσβάλλουμε τον Άρχοντα της ζωής και Τον ντροπιάζουμε μπροστά στη συναγωγή του Σατανά και μπροστά στο ουράνιο σύμπαν, όταν αρνούμαστε να ακούσουμε τους εξουσιοδοτημένους απεσταλμένους Του, ενώ αντίθετα ακούμε τους πράκτορες του Σατανά που θέλουν να απομακρύνουν την ψυχή από το Χριστό. Όσο διάστημα κανείς φέρεται έτσι, δεν μπορεί να βρει την ελπίδα ή τη συγχώρηση και τελικά θα χάσει κάθε επιθυμία να συμφιλιωθεί με το Θεό. ΖΧ 297.2

Ενώ ο Ιησούς δίδασκε ακόμα το λαό, οι μαθητές Τον ειδοποίησαν ότι η Μητέρα Του και τα αδέρφια Του ήταν έξω και επιθυμούσαν να Τον δουν. Ήξερε τι είχαν μέσα στην καρδιά τους και «αποκριθείς πρός τον ειπόντα τούτο πρός αυτόν, είπε, Τις είναι η μήτηρ Μου και τίνες είναι οι αδελφοί Μου; Και εκτείνας την χείρα Αυτού πρός τους μαθητάς Αυτού, είπεν, Ιδού η μήτηρ Μου και οι αδελφοί Μου διότι όστις κάμνει το θέλημα του Πατρός Μου του εν ουρανοίς, αυτός Μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ» ΖΧ 297.3

Όλοι όσοι δέχονται με πίστη το Χριστό, ενώνονται με Αυτόν με δεσμούς στενότερους από την ανθρώπινη συγγένεια. Γίνονται ένα με Αυτόν όπως και Αυτός είναι ένα με τον Πατέρα. Πιστεύοντας σε Αυτόν και εκτελώντας τα λόγια Του, η Μητέρα Του ήταν στενότερα και ασφαλέστερα συνδεμένη μαζί Του, παρά με τους φυσικούς συγγενικούς δεσμούς. Η συγγένεια τους με Αυτόν δεν θα ωφελούσε καθόλου τα αδέρφια Του, παρά μόνο αν Τον δέχονταν σαν προσωπικό τους Σωτήρα. ΖΧ 297.4

Τι υποστήριξη θα είχε βρει ο Χριστός από τους επίγειους συγγενείς Του αν είχαν πιστέψει σε Αυτόν σαν απεσταλμένο του Ουρανού και είχαν συνεργαστεί μαζί Του στην εκτέλεση του έργου του Θεού! Η απιστία τους αυτή έπεσε σαν μια μαύρη σκιά την επίγεια ζωή του Χριστού. Ήταν κι αυτό ένα μέρος από το πικρό ποτήρι της λύπης που ήπιε για μας. ΖΧ 298.1

Την έχθρα που υποκινούσε η ανθρώπινη καρδιά εναντίον του Ευαγγελίου την αισθάνθηκε βαθιά ο Υιός του Θεού και ήταν ακόμη πιο οδυνηρή για Αυτόν μέσα στο σπίτι Του. Επειδή η δική Του καρδιά ήταν γεμάτη καλοσύνη και αγάπη, απέβλεπε στην τρυφερότητα των σχέσεων μέσα στον οικογενειακό κύκλο. Τα αδέρφια Του ήθελαν να ασπαστεί τις απόψεις τους, ενώ ένα τέτοιο πράγμα θα ήταν εντελώς αντίθετο με τη θεϊκή αποστολή Του. Τον έβλεπαν σαν να είχε ανάγκη από τις συμβουλές τους. Τον έκριναν από ανθρώπινη άποψη και νόμιζαν ότι αν έλεγε μόνο όσα ήταν αρεστά στους γραμματείς και Φαρισαίους, θα απέφευγε τη δυσάρεστη διένεξη που προξενούσαν τα λόγια Του. Νόμιζαν ότι ήταν εκτόςεαυτού όταν δήλωνε ότι είχε θεία εξουσία και παρεμβάλλονταν μπροστά στους ραβίνους σαν ελεγκτής των αμαρτιών τους. Ήξεραν ότι οι Φαρισαίοι ζητούσαν αφορμή να Τον κατηγορήσουν και πίστευαν ότι τους είχε δώσει αρκετές αφορμές. ΖΧ 298.2

Με την περιορισμένη τους αντίληψη δεν μπορούσαν να συλλάβουν την έννοια της αποστολής που είχε έρθει να εκπληρώσει και δεν μπορούσαν να δείξουν συμπάθεια για τις δοκιμασίες Του. Τα απότομα και επιτιμητικά λόγια τους έδειχναν ότι δεν είχαν πραγματική αντίληψη του χαρακτήρα Του και δεν διέκριναν το θεϊκό στοιχείο συνυφασμένο με το ανθρώπινο. Συχνά Τον έβλεπαν λυπημένο. Αντί να Τον παρηγορήσουν, Τον πλήγωναν με το πνεύμα και με τα λόγια τους. Η ευαίσθητη φύση Του υπέφερε, τα κίνητρά Του παρεξηγούνταν και το έργο Του τους ήταν ακατανόητο. ΖΧ 298.3

Τα αδέρφια Του πολλές φορές εξωτερίκευαν την παμπάλαια, ξεπερασμένη νοοτροπία των Φαρισαίων και πίστευαν ότι μπορούσαν να Τον διδάξουν, Αυτόν που ήταν γνώστης κάθε αλήθειας και κατανοούσε όλα τα μυστήρια. Κατέκριναν αδίστακτα κάθε τι που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να εννοήσουν. Τον έλεγχαν διαρκώς με τις επιπλήξεις τους και η ψυχή Του θλίβονταν και υπέφερε. Ομολογούσαν πίστη στο Θεό και νόμιζαν ότι υπερασπίζονταν το Θεό, τη στιγμή που ο Θεός κυκλοφορούσε ανάμεσά τους ενσαρκωμένος και αυτοί δεν Τον γνώριζαν. ΖΧ 298.4

Αυτά τα πράγματα έκαναν το μονοπάτι Του δυσκολοδιάβατο, γεμάτο αγκάθια. Τόσο υπέφερε ο Χριστός από την παρανόηση μέσα στο δικό Του σπίτι, που έβρισκε ανακούφιση να βρίσκεται σε περιβάλλον απαλλαγμένο από αυτή. Υπήρχε ένα σπίτι που αγαπούσε να επισκέπτεται, το σπιτικό του Λαζάρου, της Μαρίας και της Μάρθας. Επειδή στην ατμόσφαιρα της πίστης και της αγάπης το πνεύμα Του έβρισκε ανάπαυση. Μολαταύτα, δεν υπήρχε κανείς πάνω στη Γή που να μπορούσε να κατανοήσει τη θεία αποστολή Του ή να συνειδητοποιήσει το φορτίο που σήκωνε για το καλό της ανθρωπότητας. Συχνά έβρισκε ανακούφιση μένοντας μόνος Του και έχοντας επαφή με τον ουράνιο Πατέρα Του. ΖΧ 299.1

Εκείνοι που καλούνται να υποφέρουν για χάρη του Χριστού, πρέπει να αντιμετωπίσουν παρεξηγήσεις και έλλειψη εμπιστοσύνης.Ακόμη και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια μπορούν να παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι και ο Ιησούς υπέμεινε τα ίδια. Είναι γεμάτος συγκινητική συμπάθεια για αυτούς. Τους παροτρύνει να αναζητούν τη συντροφιά Του και να βρίσκουν παρηγοριά εκεί όπου και Αυτός την έβρισκε, στην επικοινωνία με τον Πατέρα. ΖΧ 299.2

Αυτοί που δέχονται το Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα, δεν αφήνονται ορφανοί να υποφέρουν τις δοκιμασίες της ζωής μόνοι τους. Εκείνος τους δέχεται σαν μέλη της ουράνιας οικογένειας. Τους λέει να αποκαλούν τον Πατέρα Του, Πατέρα τους. Είναι παιδιά Του, πολύτιμα στην καρδιά του Θεού, συνδεμένα μαζί Του με τους πιο τρυφερούς και αδιάσπαστους δεσμούς. Αισθάνεται για αυτούς μια τρυφερότητα που ταπέχει όσο από την πατρική και μητρική τρυφερότητα, όσο το θείο απέχει από το ανθρώπινο. ΖΧ 299.3

Η συγγένεια του Χριστού με το λαό Του απεικονίζεται όμορφα στους νόμους που δόθηκαν στο λαό του Ισραήλ. Όταν περιερχόμενος σε φτώχεια ένας Ισραηλίτης ήταν αναγκασμένος να στερηθεί την κληρονομιά του και να πουληθεί σκλάβος, το καθήκον της απολύτρωσης του ίδιου και της κληρονομιάς του έπεφτε στον πλησιέστερο συγγενή του. (Ιδέ Λευιτ. 25:25, 47-49, Ρούθ 2:20.) Έτσι το έργο της απολύτρωσής μας και της αποκατάστασης της κληρονομιάς μας που χάθηκε με την αμαρτία, έπεσε σε Εκείνον ο Οποίος είναι «ο στενότερος συγγενής μας.» Για να μας απολυτρώσει έγινε συγγενής μας. Στενότερος και από πατέρα, μητέρα, αδελφό, φίλο ή αγαπημένο μας πρόσωπο είναι ο Κύριος και Σωτήρας μας. Λέει: «Μη φοβού διότι Εγώ σε ελύτρωσα. Σε εκάλεσα με το όνομά σου Εμού είσαι.» «Αφ’ ότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς Μου, εδοξάσθης, και Εγώ σε ηγάπησα και θέλω δώσει ανθρώπους πολλούς υπέρ σου, και λαούς υπέρ της κεφαλής σου.» (Ησ. 43:1, 4.) ΖΧ 299.4

Ο Χριστός αγαπά τις ουράνιες υπάρξεις που περιβάλλουν το θρόνο Του. Με τι μπορεί όμως να συγκριθεί η μεγάλη αγάπη Του που τρέφει για μας; Δεν μπορούμε να την καταλάβουμε, αλλά μπορούμε από προσωπική μας πείρα να γνωρίσουμε πόσο πραγματική είναι. Αν διατηρούμε τη συγγενική αυτή σχέση με Αυτόν, με πόση τρυφερότητα πρέπει να βλέπουμε εκείνους που είναι αδελφοί και αδελφές του Κυρίου μας! Δεν θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματα της θεϊκής μας συγγένειας; Υιοθετημένοι στην οικογένεια του Θεού, δεν θα πρέπει να τιμούμε τον Πατέρα μας και τους ομοίους μας; ΖΧ 300.1