Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 31—Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. κεφ. 5, 6 και 7. ΖΧ 269.1

Ο Χριστός σπάνια απομόνωνε τους μαθητές Του για να τους μιλήσει ιδιαίτερα. Δεν διάλεγε για ακροατές Του εκείνους μόνο που γνώριζαν το δρόμο της ζωής. Το έργο Του έγκειτο στο να πλησιάσει τα πλήθη που ζούσαν στην άγνοια και στην πλάνη. Έκανε τα μαθήματα της αλήθειας κατανοητά ακόμη και στις πιο σκοτισμένες διάνοιες. Αυτός ήταν η Αλήθεια. «Περιεζωσμένος την οσφύν Αυτού,» με απλωμένα πάντοτε τα χέρια για να ευλογεί και με λόγια προειδοποίησης, ικεσίας και ενθάρρυνσης προσπαθούσε να ανυψώσει όλους όσους ήθελαν να έρθουν σε Αυτόν. ΖΧ 269.2

Την επί του Όρους Ομιλία, αν και προοριζόταν ειδικά για τους μαθητές, ακούστηκεαπό ένα ολόκληρο πλήθος. Μετά τη χειροτονία των αποστόλων, ο Ιησούς πήγε μαζί τους στο ακρογιάλι. Οι άνθρωποι εκεί είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται από νωρίς το πρωί. Μαζί με το συνηθισμένο πλήθος από τις πόλεις της Γαλιλαίας, ήταν και άνθρωποι από την Ιουδαία. Δεν περιορίζονταν όμως εκεί. Υπήρχαν αυτήκοοι μάρτυρες από την Ιερουσαλήμ, από την Περαία, από τη Δεκάπολη, από την Ιδουμαία, από το μακρυνό, νοτιότερο τμήμα της Ιουδαίας, από την Τύρο, από την Σιδώνα και τις πόλεις της Φοινίκης στις ακτές της Μεσογείου. «Ακούσαντες όσα έπραττεν, ήλθον πρός Αυτόν» «πλήθος πολύ . . . οίτινες ήλθον δια να ακούσωσιν Αυτόν, και να ιατρευθώσιν από των νόσων αυτών . . . διότι δύναμις εξήρχετο παρ’ Αυτού, και ιάτρευε πάντας.» (Μάρκ. 3:8, Λουκ. 6:17-19.) ΖΧ 269.3

Ο χώρος που πρόσφερε η στενή παραλιακή λουρίδα δεν έφθανε ούτε για το πλήθος ακόμη και αν στέκονταν όρθιοι. Όλοι εκείνοι όμως είχαν τον πόθο να Τον ακούσουν. Για αυτό ο Χριστός κατευθύνθηκε πάλιπίσω στους πρόποδες του βουνού. Αφού έφτασε σε ένα υψίπεδο που πρόσφερε μια ευχάριστη τοποθεσία για τη συγκέντρωση του μεγάλου πλήθους, Εκείνος κάθισε στο γρασίδι. Οι μαθητές και το πλήθος μιμήθηκαν το παράδειγμά Του. ΖΧ 269.4

Η θέση των μαθητών ήταν πάντα πλάι στον Ιησού. Τα πλήθη συνεχώς Τον πίεζαν, οι μαθητές όμως κατάλαβαν ότι δεν έπρεπε να απομακρυνθούν από την παρουσία Του, εξαιτίας του συνωστισμού. Κάθισαν δίπλα Του για να μη χάσουν ούτε λέξη από τη διδασκαλία Του. Ήταν προσεκτικοί ακροατές, πρόθυμοι να καταλάβουν τις αλήθειες τις οποίες έμελλε αργότερα να γνωστοποιήσουν σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές. ΖΧ 270.1

Συναισθανόμενοι ότι κάτι ασυνήθιστο επρόκειτο να συμβεί, στριμώχτηκαν ακόμη περισσότερο κοντά στον Κύριό τους. Πίστευαν ότι σύντομα θα ιδρύονταν η βασιλεία και κρίνοντας από τα γεγονότα του εκείνου πρωινού, ήταν σίγουροι ότι θα γίνονταν κάποια σχετική ανακοίνωση. Ένα αίσθημα προσδοκίας παρατηρούταν επίσης στα πλήθη. Τα ξαναμμένα τους πρόσωπα φανέρωναν μεγάλο ενδιαφέρον. Καθώς ο λαός κάθονταν στην καταπράσινη λοφοπλαγιά περιμένοντας τα λόγια του θεϊκού Δασκάλου, οι καρδιές τους ήταν πλημμυρισμένες από σκέψεις της μελλοντικής δόξας. Υπήρχαν ανάμεσά τους γραμματείς και Φαρισαίοι που περίμεναν την ημέρα όπου θα μπορούσαν να επιβληθούν στους μισητούς Ρωμαίους και να αποκτήσουν τα πλούτη και τη λαμπρότητα της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας του κόσμου. Οι φτωχοί αγρότες και οι ψαράδες ήλπιζαν να ακούσουν ότι τα καλύβια τους, το λιτό τους φαγητό, η επίμοχθη ζωή και ο εφιάλτης της στέρησης θα ανταλλάσσονταν με πλουσιόσπιτα όπου να βασιλεύει η αφθονία και η ευδαιμονία. Έλπιζαν ότι αντί για το μοναδικό χοντροφτιαγμένο υφαντό που φόραγαν για ρούχο το πρωί και το έστρωναν να κοιμηθούν το βράδυ, ο Χριστός θα τους προσέφερε τις πλούσιες και ακριβές χλαμύδες των κατακτητών τους. Όλες οι καρδιές σκιρτούσαν με την περήφανη ελπίδα ότι ο λαός του Ισραήλ σύντομα θα λάμβανε τιμές ενώπιον των εθνών σαν εκλεκτός λαός του Κυρίου και η Ιερουσαλήμ θα εξυψώνονταν σαν κεφαλή μιας παγκόσμιας βασιλείας. ΖΧ 270.2

Ο Χριστός διέψευσε τις ελπίδες της κοσμικής μεγαλοσύνης. Στην επί του Όρους Ομιλία Του προσπάθησε να ανασκευάσει αυτό που είχαν μάθει στη λανθασμένη διδασκαλία τους και να δημιουργήσει στους ακροατές Του την ορθή αντίληψη της βασιλείας Του και του δικού Του χαρακτήρα. Δενεπιτέθηκε απευθείας στα λάθη του λαού. Είδε τη μιζέρια του κόσμου εξαιτίας της αμαρτίας.Όμως δεν τους περιέγραψε την αθλιότητά τους με μελανά χρώματα. Τους δίδαξε κάτι ασύγκριτα καλύτερο από αυτό που είχαν γνωρίσει. Χωρίς να αντιμάχεται τις ιδέες τους για τη βασιλεία του Θεού, τους μίλησε για τους όρους της εισόδου τους σε αυτη, αφήνοντας τους να συμπεράνουν μονοί τους τη φυση της. Οι αλήθειες που διδαζε σεν δίναι λιγοτβρο σπουδαίες για μας αηο ότι ηταν για τα πλήθη που Τον ακολουθούσαν Ημείς δεν εχομε λίγοι ερη ανάγκη αηο όιι εκείνοι για να διδαχθούμε ης βασικές αρχές ιης βασιλείας του Θεού. ΖΧ 270.3

Τα πρώτα λόγια που απηύθυνε ο Χριστός στο λαο ι πάνω οτο όρος ηταν λόγια ευλογιάς. Μακαριοι είναι, είπε, εκείνοι ηου αναγνωρίζουν την πνευματική τους ενδεια και αισθανονται την ανάγκη της απολύτρωσης. Το ευαγγέλιο είναι για νους φτωχούς Λι ν αποκαλύπτεται στους πνευματικό υπερήφανους, εκείνους που ισχυρίζονται οτι είναι πλούσιοι και δεν ε.χουν αναγκη από τίποτε, αλλα σ’ αυτούς που είναι ταπεινοί και συντριμμενοι Μια μόνο πηγή καταστέλλει την αμαρτία, και αυτή είναι η πηγη για ιους φτωχούς στο πνεύμα ΖΧ 271.1

Η περήφανη καρδια αγωνίζεται για να αποκτήσει τη σωτηρία Αλλα τόσο ο τίτλος μας για τον ουρανό όσο και η αρμοδιότητα μας γν’ αυτόν βασίζονται στη δικαιοσύνη του Χρίστου Ο Κύριος Λεν μπορεί να κάνει τίποτε για την αποκατασταοη το» άνθρωπο» μέχρι που αυτός ο ίδιος πεισΟει για την αδυναμία του και, απεκδυόμενος την αυτοπεποίθηση του, παραδοθβί στον έλεγχο του Οκού Τότε μπορεί να λαβει το δωρο που ο Θεός περιμένει να του χορηγηοει Τίποτε δεν κατακρατείται απο την ψυχη εκείνη που αισΟανι ναι την αναγκη της Πλησιάζει ελεύθερα σ’ Λυνον οτον οποίο κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα. «Διότι ούτω λεγει ο Υψιοιος και ο Υπέρτατος, ο κατοίκων την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Λγιος. Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγιω τοπω και μετά ιου συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιω το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιω την καρδίαν των συντετριμμένων.» (Ησ, 57:15.) ΖΧ 271.2

Μακάριοι οι πενΟουντες, διότι αυτοί θέλουσι παρηγορηΟή Με τα λόγια αυτα ο Χρίστος δεν διδάσκει οτι το ιδιο ιο πένθος έχει τη δύναμη να εξαλείψει την ενοχή της αμαρτίας Λεν εγκρίνει ιην προσποίηση η τη σκόπιμη ταπείνωση Το πένθος για ιο οποίο μιλά δεν έχει σχέση με την κατήφεια και τις Ορηνωδίες Ηνώ λυπούμααιι για την αμαρτία, πρέπει να χαιρόμαστε για το πολύτιμο προνόμιο ότι είμαστε παιδιά του Θεού, ΖΧ 271.3

Συχνά λυπούμαστε για τις συνέπειες που μας προί,ενούν οι αμαρτωλές μας πράξεις. Λλλα αυτή δεν είναι μετάνοια Η ηραγμα ιι κή λύπη για την αμαρτία είναι το αποτέλεσμα. ΤΟ» έργου ιου Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα αποκαλύπτει την αχαριστία της καρδιάς που περιφρόνησε και λύπησε το Σωτήρα και μας φέρνει με συντριβή στα πόδια του σταυρού. Με κάθε αμαρτία μας, ο Ιησούς ξαναπληγώνεται. Καθώς ατενίζουμε Εκείνον που έχουμε πληγώσει, πενθούμε για τις αμαρτίες που προκάλεσαν την αγωνία της ψυχής Του. Ένα τέτοιο πένθος θα οδηγήσει στην αποβολή της αμαρτίας. ΖΧ 271.4

Οι κοσμικοί ίσως να ονομάζουν αυτή τη λύπη αδυναμία. Αυτή είναι ακριβώς η δύναμη που ενώνει το μετανοούντα με τον Άπειρο Θεό με ακατάλυτους δεσμούς. Δείχνει ότι οι άγγελοι του Θεού επαναφέρουν στην ψυχή τις χάρες εκείνες που χάθηκαν με τη σκληροκαρδοσύνη και την παράβαση. Τα δάκρυα του μετανοούντος είναι σαν τις σταγόνες της βροχής πριν από τη λιακάδα της αγιότητας. Αυτή η θλίψη είναι ο προάγγελοςμιας χαράς που θα καταστεί μια ζωντανή πηγή για την ψυχή. «Μόνον γνώρισον την ανομίαν σου, ότι ημάρτησας εις Κύριον τον Θεόν σου,» «και δεν θέλω κάμει να πέση η οργή Μου εφ’ υμάς διότι ελεήμων είμαι, λέγει Κύριος.» (Ιερ. 3:13, 12.) «Δια να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ωραιότητα αντί στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας.» (Ησ. 61:3.) ΖΧ 272.1

Και για όσους πενθούν εξαιτίας των δοκιμασιών και των θλίψεων, υπάρχει επίσης ανακούφιση. Προτιμότερη η πικρία της λύπης και της ταπείνωσης, παρά η εντρύφηση στην αμαρτία. Με τις θλίψεις ο Θεός μας αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία του χαρακτήρα μας, ώστε με τη χάρη Του να υπερνικήσουμε τα σφάλματά μας. Άγνωστες πτυχές του «εγώ» μας παρουσιάζονται μπροστά μας και περνούμε από τη δοκιμασία του ώστε να δεχτούμε την επίπληξη και τη συμβουλή του Θεού. Όταν μας βρίσκουν οι δοκιμασίες, δεν πρέπει να δυσφορούμε και να παραπονούμαστε. Δεν πρέπει να επαναστατούμε ούτε να αποχωριζόμαστε στενοχωρημένοι από το χέρι του Χριστού. Πρέπει να ταπεινώσομε την ψυχή μας μπροστά στο Θεό. Οι βουλές του Κυρίου φαίνονται ασαφείς για το άτομο που θέλει να βλέπει τα πράγματα κάτω από ένα ευχάριστο για τον εαυτό του πρίσμα. Οι βουλές του Θεού φαίνονται σκοτεινές και άχαρες στην ανθρώπινη φύση μας. Οι βουλές του Κυρίου όμως είναι βουλές ευσπλαχνίας που καταλήγουν στη σωτηρία. Ο Ηλίας δεν ήξερε τι έκανε όταν ήταν στην έρημο. Είπε ότι είχε βαρεθεί τη ζωή του και προσεύχονταν αποζητώντας το θάνατο. Ο Κύριος, σαν πολυέλεος που είναι, δεν πήρε στα σοβαρά τα λόγια του. Υπολείπεται να κάνει πολύ ακόμη έργο ο Ηλίας και όταν αυτό το έργο τελείωσε, δεν αφέθηκε να χαθεί μέσα στην απελπισία του και στη μοναξιά της ερημιάς. Δεν προορίζονταν να κατεβεί στο χώμα του θανάτου, αλλά να ανεβεί στη δόξα της ζωής,στο θρόνο του Ουρανού, με την συνοδεία ουρανίων αρμάτων. ΖΧ 272.2

Απευθυνόμενος στον πενθούντα, ο Θεός λέει: «Είδον τας οδούς αυτού, και θέλω ιατρεύσει αυτόν και θέλω οδηγήσει αυτόν, και θέλω δώσει πάλιν παρηγορίας εις αυτόν, και εις τους τεθλιμμένους αυτού.» «Θέλω στρέψει το πένθος αυτών εις χαράν, και θέλω παρηγορήσει αυτούς μετά την θλίψιν αυτών.» (Ησ. 57:18, Ιερ. 31:13.) ΖΧ 273.1

«Μακάριοι οι πραείς.» Οι δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσομε μπορούν να μετριαστούν κατά πολύ με την πραότητα που εμφωλεύει στο Χριστό. Αν έχουμε την ταπεινοφροσύνη του Κυρίου μας, θα υψωθούμε πάνω από τις παραγνωρίσεις, τις μικροδιαφορές, τις ενοχλήσεις στις οποίες καθημερινά είμαστε εκτεθειμένοι. Τότε, αυτές θα πάψουν να θλίβουν το πνεύμα μας. Η μεγαλύτερη ένδειξη χριστιανικής ανωτερότητας είναι η αυτοκυριαρχία. Εκείνος που δεν κατορθώνει να διατηρήσει ένα ήρεμο πνεύμα εμπιστοσύνης κάτω από τις ύβρεις ή τη σκληρότητα, αφαιρεί από το Θεό το δικαίωμα να αποκαλύψει μέσω αυτού την τελειότητα του δικού Του χαρακτή-ρα. Η ταπεινότητα της καρδιάς είναι η δύναμη που δίνει τη νίκη στους οπαδούς του Χριστού. Είναι η απόδειξη της επικοινωνίας τους με τις αυλές του Ουρανού. ΖΧ 273.2

«Ο Κύριος είναι υψηλός, και επιβλέπει επί τον ταπεινόν.» (Ψαλμ. 138:6.) Ο Θεός επιβλέπει με τρυφερότητα εκείνους που δείχνουν το πράο και ταπεινό πνεύμα του Χριστού. Ο κόσμος μπορεί να τους περιφρονεί αλλά στα δικά Του μάτια έχουν μεγάλη αξία. Δεν είναι αποκλειστικά οι σοφοί, οι μεγάλοι, οι ευεργέτες που θα αποκτήσουν το διαβατήριο για τις ουράνιες αυλές. Δεν είναι δεκτοί μόνο οι πολυάσχολοι,γεμάτοι ζήλο και ακατάπαυστη δραστηριότητα εργάτες. Θα έχουν ελεύθερη είσοδο οι φτωχοί στο πνεύμα που διαρκώς επιθυμούν τη μόνιμη παρουσία του Χριστού και οι ταπεινοί στην καρδιά των οποίων η μεγαλύτερη φιλοδοξία είναι να κάνουν το θέλημα του Θεού. Όσοι γίνουν δεκτοί, θα είναι μεταξύ εκείνων που θα έχουν πλύνει τα ρούχα τους και θα τα έχουν λευκάνει στο αίμα του Αρνίου. «Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν Αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ Αυτού και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς.» (Αποκ. 7:15.) ΖΧ 273.3

«Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.» Το αίσθημα της αναξιότητας θα κάνει την καρδιά να πεινάσει και να διψάσει για τη δικαιοσύνη. Αυτή η επιθυμία τους δεν θα μείνει ανικανοποίητη. Εκείνοι που παραχωρούν τόπο στην καρδιά τους για τον Ιησού, θα αισθανθούν την αγάπη Του. Όσοι επιθυμούν να φέρουν την ομοιότητα του χαρακτήρα του Θεού, θα ικανοποιηθούν. Το Άγιο Πνεύμα δεν αφήνει ποτέ ανικανοποίητη την ψυχή που ατενίζει τον Ιησού. Παίρνει τα χαρακτηριστικά του Χριστού και τα παρουσιάζει σεαυτή την ψυχή. Αν τα μάτια μένουν προσηλωμένα στο Χριστό, το έργο του Αγίου Πνεύματος δεν θα σταματήσει μέχρι που να εξομοιωθεί η ψυχή με την εικόνα Του. Το αγνό στοιχείο της αγάπης θα διευρύνει την ψυχή, δίνοντάς της την ικανότητα για μεγαλύτερες επιτεύξεις, για αύξηση γνώσης των ουρανίων πραγμάτωνμε στόχο να φτάσει στην πληρότητα. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή.» ΖΧ 273.4

Οι ελεήμονες θα ελεηθούν και οι καθαροί την καρδιά θα δουν το Θεό. Κάθε ακάθαρτη σκέψη μολύνει την ψυχή, βλάπτει το ηθικό συναίσθημα και τείνει να εξαλείψει τις εντυπώσεις που δημιουργεί το Άγιο Πνεύμα. Θαμπώνει την πνευματική όραση, ώστε οι άνθρωποι να μη μπορούν να βλέπουν το Θεό. Ο Κύριος είναι σε θέση και θα συγχωρήσει το μετανοούντα αμαρτωλό. Αν και συγχωρημένη, η ψυχή έχει υποστεί φθορά. Εκείνος που επιθυμεί να έχει σαφή αντίληψη της πνευματικής αλήθειας, πρέπει να αποφύγει κάθε ακάθαρτο λόγο,κάθε ακάθαρτη σκέψη. ΖΧ 274.1

Τα λόγια του Χριστού συμπεριλαμβάνουν κάτι περισσότερο από την απαλλαγή από την ακαθαρσία των αισθήσεων, κάτι περισσότερο από την απαλλαγή των τελετουργικών μολύνσεων που οι Ιουδαίοι φοβόντουσαντόσο πολύ. Ο εγωισμός μας εμποδίζει να βλέπουμε το Θεό. Το εγωιστικό πνεύμα φαντάζεται το Θεό εντελώς όμοιο με τον εαυτό του. Αν δεν απαλλαγούμε από τον εγωισμό, δεν μπορούμε να καταλάβουμε Εκείνον που είναι αγάπη. Μόνο η ανιδιοτελής καρδιά, το ταπεινό και γεμάτο εμπιστοσύνη πνεύμα θα αντιληφθεί ότι ο Θεός είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.» (', Εξ. 34:6.) ΖΧ 274.2

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.» Η ειρήνη του Χριστού είναι το προϊόν της αλήθειας. Σημαίνει αρμονία με το Θεό. Ο κόσμος εχθρεύεται το νόμο του Θεού. Οι αμαρτωλοί εχθρεύονται τον Πλάστη τους και σαν αποτέλεσμα εχθρεύονται ο ένας τον άλλον. Ο ψαλμωδός διακηρύττει: «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον Σουκαι εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» (Ψαλμ. 119:165.) Οι άνθρωποι δεν μπορούν να δημιουργήσουν την ειρήνη. Τα ανθρώπινα σχέδια για την εξάγνυση και εξύψωση των ατόμων ή της κοινωνίας δεν θα κατορθώσουν να φέρουν την ειρήνη γιατί «δεν εγγίζουν την καρδιά του ανθρώπου.» Η μόνη δύναμη που μπορεί να δημιουργήσει και να διαιωνίσει την πραγματική ειρήνη είναι η χάρη του Χριστού, όταν αυτή εμψυτευθεί στην καρδιά, θα αποβάλει τα κακά πάθη που προξενούν τη διαφωνία και το διαχωρισμό. «Αντί της ακάνθης θέλει αναβή κυπάρισσος, αντί της κνίβης θέλει αναβή μυρσίνη.» «Και η ερημία θέλει αγαλλιασθή, και ανθίσει ως ρόδον.» (Ησ. 55:13, 35:1.) ΖΧ 274.3

Τα πλήθη έμειναν έκπληκτα από αυτή την τόσο διαφορετική τη διδασκαλία από τις διδαχές και το παράδειγμα των Φαρι¬σαίων. Οι άνθρωποι είχαν φθάσει να πιστεύουν ότι η ευτυχία συνίσταται στην απόκτησή των αγαθών αυτού του κόσμου και ότι ή φήμη και οι αποδιδόμενες τιμές αποτελούσαν τα πιο αξιοζήλευτα αγαθά. Μεγάλη ευχαρίστηση προκαλούσε το να αποκαλείται κανείς «Ραββί,» να εξυμνείται σαν σοφός και θρησκευόμενος καί να επιδεικνύει αυτές τις αρετές του στο κοινό. Αυτό θεωρείτο το άκρο άωτο της ευτυχίας. Αλλά μπροστά στο πελώριο εκείνο πλήθος ο Ιησούς δήλωσε ότι τα επίγεια κέρδη και οι τιμές θα ήταν η μόνη ανταμοιβή αυτών των ατόμων. Μιλούσε με βεβαιότητα και μια πειστική δύναμη συνόδευε τα λόγια Του. Οι άνθρωποι έμεναν σιωπηλοί και ένα αίσθημα δέους τους είχε καταλάβει. Με αμφιβολία κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Ποιός μεταξύ τους θα μπορούσε να σωθεί αν οι διδασκαλίες αυτού του Ανθρώπου ήταν αληθινές; Πολλοί είχαν πειστεί ότι το Άγιο Πνεύμα καθοδηγούσε τον εξαίρετο Εκείνο Δάσκαλο και ότι τα αισθήματα που εξέφραζε είχαν θεϊκή χροιά. ΖΧ 275.1

Αφού εξήγησε τι αποτελεί την πραγματική ευτυχία και με ποιόν τρόπο μπορεί αυτή να αποκτηθεί, ο Ιησούς τελικά υπέδειξε το καθήκον των μαθητών Του που είχαν επιλεγεί από το Θεό σαν δάσκαλοι για να οδηγήσουν τους άλλους στην οδό της δικαιοσύνης και της αιώνιας ζωής. Γνώριζε ότι συχνά θα υπέφεραν από απογοη¬τεύσεις και αποθαρρύνσεις, ότι θα συναντούσαν αποφασιστική αντίδραση, ότι θα υφίσταντο προσβολές και ότι η μαρτυρία τους θα απορρίπτονταν. Ήξερε καλά ότι στη μελλοντική εκπλήρωση της αποστολής τους οι απλοϊκοί εκείνοι άνθρωποι που τώρα άκουγαν τόσο προσεκτικά τα λόγια Του, θα υπέφεραν συκοφαντίες, βασανιστήρια, φυλακίσεις και θάνατο, γι’ αυτό συνέχισε: ΖΧ 275.2

«Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης’ διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν Εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς επειδή ούτως έδιωξαν τους προφήτας τους πρό υμών.» ΖΧ 275.3

Ο κόσμος αγαπά την αμαρτία και μισεί τη δικαιοσύνη. Αυτή είναι η αιτία της εχθρότητάς του εναντίον του Ιησού. Όλοι όσοι αρνούνται την άπειρη αγάπη Του θα θεωρήσουν το Χριστιανισμό σαν ταραχοποιό στοιχείο. Το φως του Χριστού διαλύει το σκότος που καλύπτει τις αμαρτίες τους και παρουσιάζει την ανάγκη που έχουν για μεταρρύθμιση. Ενώ αυτοί παραδίδονται στην επιρροή του Αγίου Πνεύματος αρχίζουν να μάχονται εναντίον του εαυτού τους. Αντίθετα, όσοι προσκολλούνται στην αμαρτία πολεμούν την αλήθεια και αυτούς που την εκπροσωπούν. ΖΧ 276.1

Έτσι δημιουργείται η διαμάχη και οι οπαδοί του Χριστού κατηγορούνται σαν ταραχοποιοί του λαού. Εκείνο όμως που τους καθιστά εχθρούς του κόσμου είναι η συναδέλφωσή τους με το Θεό. Φέρουν επάνω τους την κριτική του Χριστού. Ακολουθούν το μονοπάτι που ακολούθησαν οι ευγενέστερες υπάρξεις στον κόσμο. Αντιμετωπίζουν τους διωγμούς όχι με λύπη, αλλά με χαρά. Κάθε σκληρή δοκιμασία είναι ένα μέσον του Θεού για την εξευγένισή τους. Κάθε μια τους προετοιμάζει για το έργο τους σε συνεργασία με Αυτόν. Κάθε σύγκρουση έχει τη θέση της στο μεγάλο αγώνα για τη δικαιοσύνη και κάθε μια θα συμβάλει στη χαρά του τελικού θριάμβου. Έχοντας αυτό υπόψη, δέχονται τη δοκιμασία της πίστης και της υπομονής τους με χαρά αντί να τη φοβούνται και να την αποφεύγουν. Αδημονώντας να εκπληρώσουν το χρέος τους στον κόσμο, με την επιθυμία της επιδοκιμασίας του Θεού, οι υπηρέτες Του εκπληρώνουν κάθε καθήκον χωρίς να υπολογίζουν ούτε το φόβο ούτε την εύνοια των ανθρώπων. ΖΧ 276.2

«Σείς είσθε το άλας της γής,» είπε ο Ιησούς. Μη αποσύρεστε από τον κόσμο για να αποφύγετε τους διωγμούς. Πρέπει να παραμείνετε ανάμεσα στους ανθρώπους, ώστε το άρωμα της θεϊκής αγάπης να είναι σαν το αλάτι που προστατεύει τον κόσμο από τη διαφθορά. ΖΧ 276.3

Οι καρδιές που ανταποκρίνονται στην επιρροή του Αγίου Πνεύματος μεταβάλλονται σε κανάλια μέσω των οποίων ρέουν οι ευλογίες του Θεού. Αν αυτοί που υπηρετούν το Θεό αποσυρθούν από τη Γή και το Πνεύμα του Θεού απομακρυνθεί από τους ανθρώπους, ο κόσμος θα εγκαταλειφθεί στην ερήμωση και στην καταστροφή, σαν αποτέλεσμα της κυριαρχίας του Σατανά. Αν και οι πονηροί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν, οφείλουν τις πρόσκαιρες ευλογίες τους στην ύπαρξη του λαού του Θεού τον οποίο αυτοί καταφρονούν και καταπιέζουν. Όταν οι χριστιανοί έχουν μόνο το όνομα, είναι σαν το αλάτι που έχασε τη γεύση του. Δεν ασκούν επιρροή για το καλό επάνω στον κόσμο. Με την κακή από μέρους τους αντιπροσώπευση του Θεού είναι χειρότεροι και από τους άπιστους. ΖΧ 276.4

«Σείς είσθε το φώς του κόσμου.» Οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι τα αγαθά της σωτηρίας περιορίζονταν στο δικό τους έθνος. Ο Χριστός τους έδειξε ότι η σωτηρία είναι σαν το φώς του Ήλιου. Ανήκει σε όλο τον κόσμο. Η θρησκεία της Γραφής δεν προορίζεται να περιοριστεί ανάμεσα στα εξώφυλλα ενός βιβλίου, ούτε μέσα στους τέσσερες τοίχους της εκκλησίας. Δεν προορίζεται να εμφανίζεται μόνο περιοδικά πρός όφελος μας και έπειτα να ξαναπαίρνει προσεκτικά τη θέση της σε κάποια άκρη. Η θρησκεία πρέπει να αγιάζει την καθημερινή ζωή, να εκδηλώνεται σε κάθε μας εμπορική συναλλαγή και σε όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις. ΖΧ 277.1

Ο αληθινός χαρακτήρας δεν διαμορφώνεται εξωτερικά για να φορεθεί σαν ένδυμα. Ακτινοβολεί από μέσα. Αν θέλουμε να κατευθύνουμε άλλους στην οδό της δικαιοσύνης, πρέπει να φυλάξουμε ευλαβικά τις αρχές της δικαιοσύνης στη δική μας καρδιά. Η ομολογία της πίστης μας μπορεί να διακηρύξειθεωρητικά τη θρησκεία, αλλά η έμπρακτη ευσέβεια είναι εκείνη που μακρηγορεί το λόγο της αλήθειας. Η συνεπής ζωή, η αγνή συνομιλία, η άκαμπτη ακεραιότητα, το δραστήριο, καλοπροαίρετο πνεύμα, το θεοσεβές παράδειγμα, όλα αυτά είναι τα μέσα με τα οποία το φώς μεταδίδεται στον κόσμο. ΖΧ 277.2

Ο Χριστός δεν επέμενε στις λεπτομέρειες του νόμου, ούτε και άφησε τους ακροατές Του να συμπεράνουν ότι είχε έρθει για να παραγκωνίσει τα διατάγματά του. Ήξερε ότι οι κατάσκοποι ήταν έτοιμοι να αρπάξουν κάθε λόγο που θα μπορούσαν να διαστρέψουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Γνώριζε την προκατάληψη που υπήρχε στο μυαλό πολλών ακροατών Του, και δεν είπε τίποτε που θα μπορούσε να κλονίσει την πίστη τους στη θρησκεία και στα θεσπίσματα που είχαν δοθεί με το Μωυσή. Ο Χριστός έδωσε τον ηθικό και τον τελετουργικό νόμο. Δεν ήρθε για να κλονίσει την εμπιστοσύνη του λαού στην ίδια Του τη διδαχή. Από μεγάλο σεβασμό για το νόμο και τους προφήτες προσπάθησε να γκρεμίσει τα τείχη των παραδοσιακών απαιτήσεων μέσα στα οποία είχαν κλειστεί οι Ιουδαίοι. Ενώ από το ένα μέρος παραμέρισε τις λαθεμένες ερμηνείες του νόμου, από το άλλο μέρος κατέστησε τους μαθητές Του πολύ προσεκτικούς να μη παραβλέψουν τις ζωτικές αλήθειες που είχαν δοθεί στους Ιουδαίους. ΖΧ 277.3

Οι Φαρισαίοι υπερηφανεύονταν για την υπακοή που έδειχναν στο νόμο. Επειδή είχαν τόσο μηδαμινή γνώση των αρχών του νόμου που αποκτάται με την καθημερινή εφαρμογή, τα λόγια του Σωτήρα τους φάνηκαν αιρετικά. Ενώ ο Χριστός απομάκρυνε τα σκουπίδια που έκρυβαν την αλήθεια, εκείνοι νόμιζαν ότι απομάκρυνε α την ίδια την αλήθεια. Ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον ότι υποτιμούσε τη σπουδαιότητα του νόμου. Αυτός διάβασε τις σκέψεις τους και τους απάντησε λέγοντας: ΖΧ 278.1

«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω». Εδώ ο Ιησούς αποκρούει την κατηγορία των Φαρισαίων. Η αποστολή Του στον κόσμο ήταν να υπερασπιστεί τις ιερές απαιτήσεις του νόμου που εκείνοι Τον κατηγορούσαν ότι παρέβαινε. Αν ο νόμος του Θεού μπορούσε να μεταβληθεί ή να ακυρωθεί, τότε δεν χρειάζονταν να υποστεί ο Χριστός τις συνέπειες της παράβασής μας. Ήρθε να διασαφηνίσει τη σχέση του νόμου προς τον άνθρωπο και να επεξηγήσει τις εντολές του με το παράδειγμα της δικής Του υπακοής ζωής. ΖΧ 278.2

Ο Θεός μας έδωσε τις άγιες εντολές Του γιατί αγαπά την ανθρώπινη φυλή. Προκειμένου να μας προστατεύσει από τα αποτελέσματα της παράβασης, μας αποκαλύπτει τις αρχές της δικαιοσύνης. Ο νόμος είναι μια έκφραση της σκέψης του Θεού. Όταν τη δεχόμαστε μέσω του Χριστού, η σκέψη γίνεται δική μας. Μας εξυψώνει πάνω από τις φυσικές επιθυμίες και κλίσεις, πάνω από τους πειρασμούς που οδηγούν στην αμαρτία. Ο Θεός επιθυμεί να είμαστε ευτυχείς και μας έδωσε τις εντολές του νόμου για να αισθανόμαστε χαρά, υπακούοντας σε αυτές. Στη γέννηση του Ιησού οι άγγελοι έψαλλαν: ΖΧ 278.3

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ,
και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2:14), ΖΧ 278.4

Έτσι, ανήγγειλαν στον κόσμο τις αρχές του νόμου που Εκείνος είχε έρθει να μεγαλώσει και να τιμήσει. ΖΧ 278.5

Όταν ο νόμος κηρύχτηκε πάνω από το όρος Σινά, ο Θεός γνωστοποίησε στους ανθρώπους την αγιότητα του χαρακτήρα Του, ώστε κάνοντας τη σύγκριση να μπορούν να δουν την αμαρτία του δικού τους χαρακτήρα. Ο νόμος του Θεού δόθηκε για να τους ελέγξει σχετικά με την αμαρτία και να τους αποκαλύψει την ανάγκη ενός Σωτήρα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν οι αρχές του εφαρμόζονται στην καρδιά, μέσω του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το έργο πρέπει να συνεχιστεί. Οι αρχές του νόμου απλοποιήθηκαν με τη ζωή του Χριστού. Καθώς το Πνεύμα του Θεού αγγίζει την καρδιά, καθώς το φώς του Χριστού αποκαλύπτει στους ανθρώπους την ανάγκη που έχουν για να εξαγνιστούν με το αίμα Του και να δικαιωθούν με τη δικαιοσύνη Του, ο νόμος εξακολουθεί να είναι ο παράγοντας που μας οδηγεί στο Χριστό. αποδεικνύεται έτσι ότι μπορούμε να δικαιωθούμε μόνο μέσω της πίστης. «Ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν.» (Ψαλμ. 19:7.) ΖΧ 278.6

«Έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα έν, ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα.» Ο ήλιος που λάμπει στον ουρανό και η στεριά γη όπου πατάτε, είναι οι μάρτυρες του Θεού ότι ο νόμος Του είναι αναλλοίωτος και αιώνιος. Και όταν ακόμη αυτά θα παρέλθουν, οι θεϊκές όμως εντολές θα εξακολουθούν να παραμένουν. «Ευκολότερον είναι ο ουρανός και η γή να παρέλθωσι, παρά μία κεραία του νόμου να πέση.» (Λουκ. 16:17.) Το τελετουργικό σύστημα που έδειχνε το Χριστό σαν Αμνό του Θεού θα καταργούταν με το θάνατό Του. Οι εντολές όμως του δεκαλόγου είναι τόσο αμετάβλητες, όσο και ο θρόνος του Θεού. ΖΧ 279.1

Εφόσον «ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος,» αυτό σημαίνει ότι κάθε παραλλαγή του είναι κακή. Εκείνοι που παρακούουν στις εντολές του Θεού και διδάσκουν τους άλλους να κάνουν το ίδιο, καταδικάζονται από το Χριστό. Η υπάκοη ζωή του Σωτήρα υποστήριξε τις απαιτήσεις του νόμου. Απέδειξε ότι η ανθρωπότητα μπορεί να τηρήσει το νόμο και φανέρωσε τον υπέροχο χαρακτήρα που διαμορφώνεται με την υπακοή. Όλοι όσοι υπακούουν όπως Εκείνος, διακηρύττουν με τον ίδιο τρόπο ότι «ο νόμος είναι άγιος, και η εντολή αγία, και δικαία και αγαθή » (Ρωμ. 7:12.) Από την άλλη πλευρά, όλοι όσοι παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς του Σατανά ότι ο νόμος είναι άδικος και δεν μπορεί κανείς να υπακούσει σε αυτόν. Έτσι επικυρώνουν την απατηλή στάση του μεγάλου εχθρού και προσβάλλουν το Θεό. Είναι τέκνα του πονηρού ο οποίος επαναστάτησε πρώτος κατά του νόμου του Θεού. Αν τους επέτρεπε να εισέλθουν στον Ουρανό, θα συγκέντρωνε και πάλι διαλυτικά και επαναστατικά στοιχεία και θα εξέθετε σε κίνδυνο την ευτυχία του σύμπαντος. Κανείς που παραβαίνει μια από τις αρχές του νόμου δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των Ουρανών. ΖΧ 279.2

Οι ραβίνοι θεωρούσαν ότι η δικαιοσύνη τους θα τους χρησίμευε σαν διαβατήριο για τον Ουρανό.Ο Χριστός όμως δήλωσε ότι η δικαιοσύνη τους ήταν ανεπαρκής και μη άξια λόγου. Εξωτερικές ιεροτελεστίες και θεωρητικές γνώσεις της αλήθειας αποτελούσαν τη φαρισαϊκή δικαιοσύνη Οι ραβίνοι ισχυρίζονταν ότι είχαν επιτύχει την απόκτηση της αγιοσύνης με τις ατομικές τους προσπάθειες για την τήρηση του νόμου. Τα έργα τους όμως είχαν διαχωρίσει τη δικαιοσύνη από τη θρησκεία. Ενώ ήταν ακριβείς στην εκτέλεση των ιεροτελεστιών, η ζωή τους ήταν ανήθικη και ποταπή. Η λεγάμενη δικαιοσύνη τους δεν μπορούσε ποτέ να βρει είσοδο στη βασιλεία των Ουρανών. ΖΧ 280.1

Στην εποχή του Χριστού, η μεγαλύτερη πλάνη που μπορούσε να επινοήσει ο άνθρωπος ήταν ότι η αποδοχή της αλήθειας, χωρίς την τήρηση της, λογιζόταν ως δίκαιη πράξη. Σε όλο το μήκος της ανθρώπινης εμπειρίας, έχει αποδειχτεί ότι η θεωρητική γνώση της αλήθειας δεν φθάνει για να σώσει την ψυχή και δεν παράγει καρπούς δικαιοσύνης. Ο υπερβολικός ζήλος για αυτό που ονομάζεται θεολογική αλήθεια συχνά συνοδεύεται από μίσος για τη γνήσια αλήθεια,την αλήθεια που εκδηλώνεται στη ζωή του ανθρώπου. Οι μελανότερες σελίδες της ιστορίας είναι κατάμεστες από κρίματα που διέπραξαν φανατισμέ-νοι θρησκομανείς. Οι Φαρισαίοι ισχυρίζονταν ότι ήταν τέκνα του Αβραάμ και υπερηφανεύονταν ότι κατείχαν τους χρησμούς του Θεού. Τα πλεονεκτήματα δεν τους απάλλαξαν από τον εγωισμό, την κακοήθεια, τη φιλοχρηματία και τη χειρότερη μορφή της υποκρισίας. Θεωρούσαν τον εαυτό τους σαν τους μεγαλύτερους θρησκευόμενους του κόσμου, αλλά η επιφανειακή ορθοδοξία, τους οδήγησε να σταυρώσουν τον Κύριο της δόξας. ΖΧ 280.2

Ο ίδιος κίνδυνος εξακολουθεί να υπάρχει. Πολλοί θεωρούν ότι είναι χριστιανοί απλώς και μόνο επειδή παραδέχονται ορισμένες θεολογικές δοξασίες. Δεν εφαρμόζουν την αλήθεια στην καθημερινή τους ζωή. Δεν την πίστεψαν και δεν την αγάπησαν. Επομένως δεν έχουν λάβει τη δύναμη και τη χάρη που προέρχεται με τον αγιασμό μέσω της αλήθειας. Οι άνθρωποι μπορεί να ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στην αλήθεια, αλλά αν αυτή δεν τους καθιστά ειλικρινείς, καλόκαρδους, υπομονητικούς, μακρόθυμους, πνευματικούς ανθρώπους, τότε καταντάκατάρα στους κατόχους της και με την επιρροή τους, καταντά κατάρα και για τον κόσμο. ΖΧ 280.3

Η δικαιοσύνη όπως τη δίδαξε ο Χριστός είναι η προσαρμογή της καρδίας και της ζωής στο αποκαλυπτόμενο θέλημα του Θεού. Αμαρτωλοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν δίκαιοι μόνον όταν πιστέψουν στο Θεό και διατηρήσουν μια ζώσα επικοινωνία μαζίΤου. Ηαληθινή ευσέβεια θα εξυψώσει τις σκέψεις και θα εξευγενίσει τη ζωή. Τότε, οι εξωτερικοί τύποι της θρησκείας θα εναρμονιστούν με την εσωτερική χριστιανική αγνότητα και οι λειτουργίες που υπάγονται στην υπηρεσία του Θεού δεν θα είναι ιεροτελεστίες χωρίς νόημα, σαν εκείνες των υποκριτών Φαρισαίων ΖΧ 281.1

Ο Ιησούς εξετάζει την κάθε εντολή χωριστά και εξηγεί τις απαιτήσεις της σε βάθος και πλάτος. Αντί να παραμερίσει έστω και έναβήμα από τη δύναμη τους, εξηγεί τις διαοιαοεις μπορούν να παρουν οι αρχές αυτές και εκθέτει το μοιραίο λάθος των Ιουδαίων που διαπράττεται με την εξωτερική επίδειξη της υπακοής τους στο νόμο Ληλώνει ότι με το πονηρό βλέμμα και τη λάγνα επιθυμία παραβιαζεται ο νομος του Θεού. Εκείνος που παίρνει μέρος στην ελάχιστη αδικία, παραβαίνει το νόμο και υποβιβάζει τη δική του ηθική υπόσταση. Λρχικα το έγκλημα γεννιέται στη σκέψη του ανθρώπου.Εκείνος που παραχωρεί τόπο στην καρδιά του για το μίσος, βαδίζει στο μονοπάτι του εγκληματία και ο Θεός απεχθανεται τις προσφορές του. ΖΧ 281.2

Οι Ιουδαίοι υπέθαλπταν εκδικητικό πνεύμα. Λπο μίσος για τους Ρωμαίους προψεραν σκληρά και επικριτικά λόγια και ευχάριστούσαν έτσι τον πονηρό, εκδηλώνοντας τις ιδιότητες του.Μάθαιναν να εκτελούν τις φοβέρες πράξεις στις οποίες τους οδηγούσε II θρησκευτική ζωη τιον Φαρισαίων δεν παρουσίαζε τίποτε που να εμπνέει την ευσέβεια στους Εθνικούς. Ο Ιησούς τους συμβουλεψε να μη εξαπατωνται με τη σκέψη ότι μπορούν να επαναστατήσουν στην καρδια τους κατά τιον κατακτητών και να υποθάλπτουν τη διακαή επιθυμία να εκδικηθούν για τα αδικήματα που υφισταντο. ΖΧ 281.3

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένα είδος αγανάκτησης που είναι δικαιολογημένη ακόμη και μεταξύ των οπαδών του Χριστού Οταν βλέπουν το όνομα του Χρίστου να διασύρεται και την υπηρεσία Του να δυσφημείται, όταν βλέπουν τον αθώο να καταπιέζεται, μια δίκαια αγανάκτηση αναστατώνει την ψυχη. Μια οργή που προκαλείται απο ευαίσθητα ηθικά κριτήρια, δεν είναι αμαρτία. Εκείνοι που για κάθε υποτιθέμενη προσβολή νομίζουν οτι έχουν το δικαίωμα να ξεσπούν με θυμο και μνησικακία, προσκαλούν στην καρδιά τους το Σατανά.Η πικρία και η εχθρότητα πρέπει να εξαψανιστούν από την καρδιά αν θέλουμε να βρισκόμαστε σε αρμονία με τον Ουρανό. ΖΧ 281.4

Ο Σωτήρας προχωρεί ακόμη περισσότερο Λέει: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον, και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε, πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου.» Πολλοί είναι ζηλωτές στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, ενώ μεταξύ αυτών και των αδελφών τους υπάρχουν θλιβερές διαφορές που πρέπει να διακανονιστούν. Ο Θεός απαιτεί από αυτούς να κάνουν ότι μπορούν για να αποκαταστήσουν την αρμονία. Όσο δεν το κάνουν αυτό, ο Θεός δεν μπορεί να δεχτεί τη λατρεία τους. Το καθήκον του χριστιανού στο σημείο αυτό έχει διασαφισθεί καθαρά. ΖΧ 282.1

Ο Θεός πλουσιοπάροχα χαρίζει τις ευλογίες Του σε όλους. «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον Αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» «Διότι Αυτός είναι αγαθός πρός τους αχαρίστους και κακούς.» (Λουκ. 6:35.) Μας παρακινεί να γίνουμε σαν και Αυτόν. «Ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι . . . δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν ουρανοίς.» Αυτές είναι οι αρχές του νόμου και οι πηγές της ζωής. ΖΧ 282.2

Το ιδεώδες του Θεού για τα παιδιά Του είναι ανώτερο από ότι η ανώτερη ανθρώπινη σκέψη μπορεί να συλλάβει. «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν ουρανοίς είναι τέλειος.» Αυτή η εντολή είναι μια υπόσχεση. Το σχέδιο της απολύτρωσης προβλέπει την πλήρη απελευθέρωσή μας από τη δύναμη του Σατανά. Ο Χριστός πάντοτε αποσπά τη συντετριμμένη καρδιά από την αμαρτία. Ήρθε να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου και προέβλεψε ώστε το Άγιο Πνεύμα να δοθεί σε κάθε μετανοημένη ψυχή, ώστε να την προστατεύσει από την αμαρτία. ΖΧ 282.3

Κανένας πειρασμός δεν πρέπει να προβληθεί σαν δικαιολογία για μια κακή πράξη. Ο Σατανάς θριαμβεύει όταν ακούει τους οπαδούς του Χριστού να δικαιολογούν τη δυσμορφία του χαρακτήρα τους. Αυτές ακριβώς οι δικαιολογίες οδηγούν στην αμαρτία. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την αμαρτία. Ένας άγιος χαρακτήρας, μια χριστόμορφη ζωή, είναι εφικτή για κάθε παιδί του Θεού που μετανοεί και πιστεύει. ΖΧ 282.4

Το ιδεώδες του χριστιανικού χαρακτήρα είναι η χριστομορφία. Όπως ο Υιός του ανθρώπου ήταν τέλειος στη ζωή Του, έτσι και οι οπαδοί Του πρέπει να είναι τέλειοι στη ζωή τους. Ο Ιησούς έγινε κατά πάντα όμοιος με τους αδελφούς Του. Έγινε σάρκα σαν και εμάς. Πείνασε, δίψασε, ταλαιπωρήθηκε. Στηρίχτηκε με την τροφή και αναζωογονήθηκε με τον ύπνο. Συμμερίστηκε τη μοίρα των ανθρώπων, ενώ ήταν ο άμεμπτος Υιός του Θεού. Ήταν ο ενσαρκωθείς Θεός. Ο χαρακτήρας μας πρέπει να είναι όπως ο δικός Του. Ο Κύριος λέει για εκείνους που πιστεύουν σε Αυτόν: «Θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός Μου.» (Β', Κορ.6:16.) ΖΧ 282.5

Ο Χριστός συμβολίζει τη σκάλα που είδε ο Ιακώβ, η βάση της οποίας στηρίζονταν στη Γή και η κορυφή της έφτανε στις πύλες του Ουρανού, μέχρι το κατώφλι της δόξας. Εάν έλειπε από τη σκάλα αυτή έστω και ένα σκαλοπάτι για να ακουμπήσει στη Γή, θα ήμασταν χαμένοι. Ο Χριστός μας πλησιάζει εκεί όπου βρισκόμαστε. Πήρε τη φύση μας και υπερίσχυσε, ώστε και παίρνοντας εμείς τη δική Του φύση για να υπερισχύσουμε. Έγινε «ομοίωμα σαρκός αμαρτίας» (Ρωμ. 8:3) και έζησε μια αναμάρτητη ζωή. Τώρα, με τη θεότητά Του αγγίζει το θρόνο του Ουρανού ενώ με την ανθρωπότητά Του αγγίζει εμάς. Μας προτρέπει να αποκτήσουμε με την πίστη μας πρός Αυτόν τη δόξα του χαρακτήρα του Θεόπροκειμένου να γίνουμε τέλειοι, όπως ο Πατέρας μας στον Ουρανό είναι τέλειος. ΖΧ 283.1

Αφού ο Ιησούς έδειξε τι συνιστά τη δικαιοσύνη και φανέρωσε ότι η πηγή της είναι ο Θεός στράφηκε στα πρακτικά καθήκοντα. Η ελεημοσύνη, η προσευχή, η νηστεία ας μη γίνονται, είπε, για να ελκύσουν την προσοχή των ανθρώπων και να προκαλέσουν επαίνους. Δίνετε με ειλικρίνεια για την ανακούφιση των δυστυχισμένων φτωχών. Όταν προσεύχεστε, ας επικοινωνεί η ψυχή με το Θεό. Όταν νηστεύετε μη βαδίζετε με σκυμμένο κεφάλι και την καρδιά γεμάτη από εγωιστικές σκέψεις. Η φαρισαϊκή καρδιά είναι άγονο και ασύμφορο έδαφος στο οποίο κανένας σπόρος θεϊκής ζωής δεν μπορεί να καρποφορήσει. Εκείνος που προσφέρεται ανεπιφύλακτα στο Θεό, Εκείνος θα του προσφέρει την πιο ευπρόσδεκτη υπηρεσία επειδή όταν οι άνθρωποι επικοινωνούν με το Θεό γίνονται συνεργάτες Του, φανερώνοντας το χαρακτήρα Του στην ανθρωπότητα. ΖΧ 283.2

Η υπηρεσία που προσφέρεται με ειλικρινή καρδιά έχει μεγάλη ανταμοιβή. «Ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ Αυτός θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ.» Ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται με τη ζωή που διάγουμε και με τη χάρη του Χριστού. Η αρχική ομορφιά του αρχίζει να αποκαθίσταται στην ψυχή. Οι ιδιότητες του χαρακτήρα του Χριστού μεταδίδονται και η εικόνα του Θεϊκού αρχίζει να λάμπει. Τα πρόσωπα των ανδρών και των γυναικών που εργάζονται και βαδίζουν με το Θεό εκφράζουν τη γαλήνη του Ουρανού. Περιβάλλονται από την ατμόσφαιρα του Ουρανού. Για αυτές τις ψυχές, η βασιλεία του Θεού έχει ήδη αρχίσει. Έχουν τη χαρά του Χριστού, τη χαρά ότι γίνονται ευλογία για την ανθρωπότητα. Έχουν την τιμή να γίνουν δεκτοί στην υπηρεσία του Κυρίου. Τους έχει ανατεθεί να κάνουν το έργο Του στο όνομά Του. ΖΧ 283.3

«Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη.» Δεν μπορούμε να υπηρετούμε το Θεό με διχασμένη καρδιά. Η θρησκεία της Γραφής δεν είναι απλώς μια επιρροή μεταξύ πολλών άλλων. Η επιρροή της πρέπει να είναι υπέρτατη, εκείνη που διαπερνά και ελέγχει κάθε άλλη. Δεν πρέπει να είναι μια χρωματιστή πινελιά εδώ και εκεί πάνω στο καναβάτσο, αλλά πρέπει να διαπερνά όλη τη ζωή σαν να έχει βουτηχτεί ολόκληρη η λινάτσα μέσα στη μπογιά. Έτσι, κάθε της κλωστή θα βαφεί με ένα βαθύ, ανεξίτηλο χρώμα. ΖΧ 284.1

«Εάν ο οφθαλμός σου ήναι καθαρός, όλον το σώμα σου θέλει είσθαι φωτεινόν εάν όμως ο οφθαλμός σου ήναι πονηρός, όλον το σώμα σου θέλει είσθαι σκοτεινόν.» Η αγνότητα και η σταθερότητα των προθέσεων είναι οι απαιτούμενες προϋποθέσεις για να λάβει κανείς φώς από το Θεό. Εκείνος που επιθυμεί να γνωρίσει την αλήθεια πρέπει να είναι πρόθυμος να δεχτεί κάθε της αποκάλυψη. Δεν μπορεί να έρθει σε συμβιβασμό με την πλάνη. Όταν κανείς αμφιταλαντεύεται και υποτάσσεται με μισή καρδιά στην αλήθεια, τότε εκλέγει το σκοτάδι της πλάνης και των σατανικών εξαπατήσεων. ΖΧ 284.2

Η τακτική που ακολουθεί ο κόσμος και οι ορθές αρχές της δικαιοσύνης δεν μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους με τον ανεπαίσθητο τρόπο που σμίγουν τα χρώματα της ίριδος. Μια πλατιά ευδιάκριτη γραμμή ανάμεσά τους είναι χαραγμένη από τον αιώνιο Θεό. Η ομοιότητα του Χριστού διαφέρει τόσο διαμετρικά από την ομοιότητα του Σατανά, όσο το καταμεσήμερο από τα μαύρα μεσάνυχτα. Μόνο εκείνοι που ζουν τη ζωή του Χριστού είναι συνεργάτες Του. Αν μια μόνο αμαρτία υποθάλπεται στην καρδιά, αν μια μόνο κακή συνήθεια εφαρμόζεται στη ζωή, ολόκληρη η ύπαρξη μολύνεται. Ο άνθρωπος γίνεται όργανο αδικίας. ΖΧ 284.3

Όλοι όσοι αποφάσισαν να υπηρετήσουν το Θεό, πρέπει να επαναπαύονται στη φροντίδα Του. Ο Χριστός έδειξε τα πετεινά του Ουρανού, τα άνθη του αγρού και παρότρυνε τους ακροατές Του να προσέξουν τα αντικείμενα της δημιουργίας του Θεού. «Σείς δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;» είπε. Το μέτρο της θεϊκής φροντίδας η οποία δίνεται σε κάθε αντικείμενο είναι ανάλογο με την αξία της υπόστασής του. Το μικρό, μελαχρινό σπουργίτι παρακολουθείται από τη θεϊκή Πρόνοια. Τα αγριολούλουδα και η χλόη που σκεπάζει τη Γή σαν χαλί, απαιτούν την προσοχή και τη φροντίδα του ουράνιου Πατέρα μας. Ο Μεγάλος Καλλιτέχνης φρόντισε για τα κρίνα και τα έκανε τόσο όμορφα που ξεπερνούν και τη δόξα του Σολομώντα. Πόσο περισσότερολοιπόν φροντίζει για τον άνθρωπο που αποτελεί την εικόνα και τη δόξα του Θεού! Επιθυμεί να δει τα παιδιά Του να παρουσιάζουν ένα χαρακτήρα όμοιο με το δικό Του. Όπως η ηλιαχτίδα δίνει στα λουλούδια τις ποικίλες λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις τους, έτσι και ο Θεός δίνει στην ψυχή την ομορφιά του δικού Του χαρακτήρα. ΖΧ 284.4

Όλοι όσοι προτιμούν τη βασιλεία του Χριστού, βασιλεία αγάπης, δικαιοσύνης και ειρήνης, θέτουν τα συμφέροντά της υπεράνω όλων. Τα συμφέροντά της σχετίζονται με τον άνω κόσμο και κάθε ευλογία για τις ανάγκες της ζωής γίνεται δική τους. Στο βιβλίο της θείας πρόνοιας, στον τόμο της ζωής, υπάρχει για τον καθένα μας μια ξεχωριστή σελίδα. Αυτή η σελίδα περιέχει κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Ακόμη και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες. Τα παιδιά του Θεού δεν απομακρύνονται ποτέ από τη σκέψη Του. ΖΧ 285.1

«Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον.» Πρέπει να ακολουθούμε το Χριστό μέρα με τη μέρα. Ο Θεός δεν παραχωρεί βοήθεια για την αυριανή ημέρα. Δεν δίνει στα παιδιά Του όλες τις οδηγίες για το ταξίδι της ζωής τους μονομιάς, για να μη μπερδευτούν. Τους λέει μόνο τόσα όσα μπορούν να θυμούνται και να εκτελούν. Η δύναμη και η σοφία τους χορηγούνται για την εκάστοτε ανάγκη. «Εάν τις ήναι ελλειπής σοφίας» — για σήμερα — «ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος και θέλει δοθή εις αυτόν » (Ιακ. 1:5.) ΖΧ 285.2

«Μη κρίνετε δια να μη κριθήτε.» Μη θεωρείτε τον εαυτό σας καλύτερο από τους άλλους ανθρώπους και τον καθιστάτε κριτή τους. Εφόσον δεν μπορείτε να διακρίνετε τα ελατήρια, δεν είστε σε θέση να κρίνετε τον άλλον. Κρίνοντας τον άλλον προφέρετε τη δική σας καταδίκη επειδή με αυτό δείχνετε ότι είστε κοινωνός του Σατανά ο οποίος είναι ο κατήγορος των αδελφών. Ο Κύριος λέει: «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει εαυτούς δοκιμάζετε.» Αυτό είναι το δικό μας έργο. «Διότι εάν δεν διακρίνωμεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι.» (Β’ Κορ 13:5, Α’ Κορ. 11:31.) ΖΧ 285.3

Το καλό δέντρο παράγει καλό καρπό. Αν ο καρπός είναι άνοστος και άχρηστος, το δένδρο είναι κακό. Έτσι και ο καρπός της ζωής φανερώνει την κατάσταση της καρδιάς και την υπεροχή του χαρακτήρα. Τα καλά έργα δεν μπορούν να εξαγοράσουν ποτέ τη σωτηρία, αλλά η ένδειξη της πίστης είναι εκείνη που ενεργεί μέσω της αγάπης και καθαρίζει την ψυχή. Παρόλο που η αιώνια ανταμοιβή δεν μας προσφέρεται επειδή δεν την αξίζουμε, Για αυτό το λόγο,η αιώνια ανταμοιβή θα είναι ανάλογη με το έργο που έχουμε κάνει με τη χάρη του Χριστού. ΖΧ 285.4

Μ’αυτό τον τρόπο ο Χριστός έθεσε τις αρχές της βασιλείας Του, καθιστώντας αυτές το χρυσό κανόνα της ζωής. Για να εντυπώσει το μάθημα, προσέθεσε μια εικόνα. Είπε: «Δεν σας είναι αρκετό να ακούτε τα λόγια Μου. Με την υπακοή σας πρέπει να τα κάνετε θεμέλια του χαρακτήρα σας. Ο εαυτός σας δεν είναι παρά ρευστή άμμος. Αν κτίσετε επάνω σε ανθρώπινες θεωρίες και επινοήσεις, το οικοδόμημά σας θα καταρρεύσει. Θα σαρωθεί από τους ανέμους των πειρασμών και τις θύελλες των δοκιμασιών. Αυτές οι αρχές που σας έχω δώσει θα αντέξουν. Δεχτείτε Εμένα. Κτίστε πάνω στα λόγια Μου.» ΖΧ 286.1

«Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν.» (Ματθ. 7:24-25.) ΖΧ 286.2