Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 29—ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

Το Σάββατο καθιερώθηκε τον καιρό της Δημιουργίας. Δόθηκε στον άνθρωπο «ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον.» (Ιώβ 38:7.) Η ειρήνη βασίλευε στον κόσμο γιατί η Γή βρίσκονταν σε αρμονία με τον Ουρανό. «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε και ιδού ήσαν καλά λίαν» και αναπαύθηκε ικανοποιημένος για το ολοκληρωμένο έργο Του. (Γέν. 1:31.) ΖΧ 251.1

Επειδή αναπαύθηκε το Σάββατο, «ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν» (Γέν. 2:3,) δηλαδή την έθεσε κατά μέρος για αγίαχρήση. Την πρόσφερε στον Αδάμ σαν ημέρα αργίας. Ήταν αναμνηστικό του έργου της δημιουργίας και ένα δείγμα της δύναμης του Θεού και της αγάπης Του. Η Αγία Γραφή λέει: «Αξιομνημόνευτα έκαμε τα θαυμάσια Αυτού.» «Τα αόρατα Αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος Αυτού δύναμις και η θειότης.» (Ψαλμ. 111:4, Ρωμ. 1:20.) ΖΧ 251.2

Ο Υιός του Θεού δημιούργησε τα πάντα. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ. . . . Πάντα δι’ Αυτού έγειναν και χωρίς Αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον έγεινε.» (Ιωάν. 1:13.) Αφού το Σάββατο είναι αναμνηστικό του έργου της δημιουργίας, είναι επίσης απόδειξη της αγάπης και της δύναμης του Χριστού. ΖΧ 251.3

Το Σάββατο στρέφει τις σκέψεις μας στη φύση και μας φέρνει σε επαφή με το Δημιουργό. Στο κελάηδημα των πουλιών, στο θρόισμα των φύλλων και στο φλοίσβο της θάλασσας μπορούμε ακόμη να διακρίνουμε τη φωνή που μιλούσε στον Αδάμ μέσα στην Εδέμ κατά το δειλινό. Καθώς διακρίνουμε τη δύναμή Του στη φύση, βρίσκουμε ανακούφιση, γιατί ο λόγος που δημιούργησε τα πάντα είναι εκείνος που δίνει ζωή στην ψυχή. «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη φώς εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών πρός φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.» (Β’ Κορ. 4:6.) ΖΧ 251.4

Η ίδια σκέψη μύησε τον ακόλουθο ψαλμό: ΖΧ 251.5

«Διότι με εύφρανας, Κύριε, εν τοις ποιήμασί Σου
Θέλω αγάλλεσθαι εν τοις έργοις των χειρών
Σου Πόσο μεγάλα είναι τα έργα Σου, Κύριε!
Βαθείς είναι διαλογισμοί Σου σφόδρα.» (Ψαλμ. 92:4, 5.) ΖΧ 252.1

Και το Άγιο Πνεύμα διακηρύττει με τον προφήτη Ησαΐα: «Με τίνα λοιπόν θέλετε εξομοιώσει τον Θεόν; Ή τι ομοίωμα θέλετε προσαρμόσει εις Αυτόν; Δεν εγνωρίσατε; Δεν ηκούσατε; Δεν ανηγγέλθη πρός εσάς εξ αρχής; Δεν εννοήσατε από καταβολής της γής; Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γής, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλώνων αυτούς ως σκηνήν πρός κατοίκησιν. ... Με τίνα λοιπόν θέλετε Με εξομοιώσει, και θέλω εξισωθή; Λέγει ο Άγιος. Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας και ίδετε, τις εποίησε ταύτα; ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατ’ αριθμόν ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως Αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν, δεν λείπει ουδέν. Διατί λέγεις, Ιακώβ, και λαλείς, Ισραήλ, η οδός μου είναι κεκρυμμένη από του Κυρίου, και η κρίσις μου παραμελείται υπό του Θεού; Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γής δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; . . . Δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. . . . Μη φοβού διότι Εγώ είμαι μετά σου μή τρόμαζε διότι Εγώ είμαι ο Θεός σου σε ενίσχυσα μάλιστα σε εβοήθησα μάλιστα σε υπερασπίσθην δια της δεξιάς της δικαιοσύνης Μου. Εις Εμέ εμβλέψατε και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γής διότι Εγώ Είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος.» (Ησ. 40:18-29, 41:10, 45:22.) Αυτό το μήνυμα είναι γραμμένο στη φύση και έχει καθιερωθεί το Σάββατο για να μας το υπενθυμίζει. Όταν ο Κύριος διέταξε τους Ισραηλίτες να αγιάζουν τα Σάββατά Του, είπε: «Και ας ήναι μεταξύ Εμού και υμών σημείον, ώστε να γνωρίζητε ότι Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας.» (Ιεζ. 20:20.) ΖΧ 252.2

Το Σάββατο ενσωματώθηκε στο νόμο ο οποίος δόθηκε στο όρος Σινά. Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που έγινε γνωστό σαν ημέρα ανάπαυσης. Ο λαός του Ισραήλ το γνώριζε πριν έρθει στο όρος Σινά. Στην πορεία τους προς τα εκεί, οι Ισραηλίτες ήδη φύλαγαν το Σάββατο. Όταν μερικοί το βεβήλωσαν, ο Κύριος τους επέπληξε με τα λόγια: «Έως πότε δεν θέλετε να φυλάττητε τας εντολάς Μου;» (Έξ. 16:28.) ΖΧ 252.3

Το Σάββατο δεν ήταν μόνο για τον λαό του Ισραήλ, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Είχε γνωστοποιηθεί στον άνθρωπο μέσα στην Εδέμ και όπως όλες οι εντολές του δεκαλόγου, έχει μόνιμη ισχύ. Για το νόμο του οποίου αποτελεί μέρος η τετάρτη εντολή, ο Χριστός διακήρυξε: «Έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα έν, ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου.» (Ματθ. 5:18.) Ενώσω διατηρούνται ο Ουρανός και η Γη, το Σάββατο θα εξακολουθεί να υφίσταται σαν σημείο της δύναμης του Δημιουργού. Όταν ο κήπος της Εδέμ θα ξαναπροβάλει σε αυτή τη Γή, η αγία ημέρα της ανάπαυσης του Θεού θα τιμάται από όλους κάτω από τον Ήλιο. «Από Σαββάτου έως άλλου» οι κάτοικοι της ένδοξης νέας Γής θα έρχονται «δια να προσκυνούν ενώπιον Μου, λέγει Κύριος.» (Ησ. 66:23.) ΖΧ 253.1

Κανένας άλλος θεσμός που δόθηκε στους Ιουδαίους δεν προορίζονταν να τους ξεχωρίζει με τέτοιο ευδιάκριτο τρόπο από τα γύρω έθνη, όσο το Σάββατο. Ο Θεός πρόβλεψε η τήρησή Του να τους ξεχωρίζει σαν προσκυνητές Του. Θα ήταν το σημείο του διαχωρισμού τους από την ειδωλολατρία και της ένωσής τους με το Θεό. Προκειμένου όμως να τηρήσουν το Σάββατο άγιο, οι άνθρωποι έπρεπε οι ίδιοι να είναι άγιοι. Μέσω της πίστης έπρεπε να συμμετέχουν στη δικαιοσύνη του Χριστού. Όταν έδωσε στον λαό του Ισραήλ την εντολή «Ενθυμού την ημέραν του Σαββάτου, δια να αγιάζης αυτήν,» ο Κύριος τους είχε πεί ακόμη: «Άνδρες άγιοι θέλετε είσθαι εις Εμέ.» (Έξ. 20:8, 22:31.) Μόνο έτσι το Σάββατο θα ξεχώριζε τους υιούς Ισραήλ ως προσκυνητές του Θεού. ΖΧ 253.2

Καθώς οι Ιουδαίοι απομακρύνθηκαν από το Θεό και δεν κατόρθωσαν να οικειοποιηθούν τη δικαιοσύνη του Χριστού κάνοντας χρήση της πίστης, το Σάββατο έχασε τη σημασία του για αυτούς. Ο Σατανάς επεδίωξε να εξυψώσει τον εαυτό του και να απομακρύνει τους ανθρώπους από το Χριστό. Έτσι εργάστηκεμε σκοπό να μεταβάλει τη φύση του Σαββάτου, γιατί αυτό ήταν το σημείο της δύναμης του Χριστού. Οι Ιουδαίοι αρχηγοί εκπλήρωσαν την επιθυμία του Σατανά με το να επιβάλλουν στην ημέρα της ανάπαυσης του Θεού ενοχλητικές απαιτήσεις. Την εποχή του Χριστού, το Σάββατο είχε διαστρεβλωθεί τόσο ώστε η τήρησή του αντανακλούσε περισσότερο το χαρακτήρα των εγωιστικών και αυθαιρέτων ανθρώπων παρά τον γεμάτο αγάπη χαρακτήρα του ουράνιου Πατέρα. Ουσιαστικά οι ραβίνοι παρουσίαζαν το Θεό σαν νομοθέτη στις απαιτήσεις του οποίου ήταν αδύνατο να υπακούσουνοι άνθρωποι. Έκαναν τους ανθρώπους να βλέπουν το Θεό σαν τύραννο και να πιστεύουν ότι η τήρηση του Σαββάτου, έτσι όπως την απαιτούσε ο Θεός, καθιστούσε τους ανθρώπους σκληρόκαρδους και ψυχρούς. Το έργο του Χριστού ήταν να απαλλάξει τους ανθρώπους από τις κακές αυτές αντιλήψεις. Αν και οι ραβίνοι Τον παρακολουθούσαν με αμείλικτη εχθρότητα, Εκείνος όμως δεν έδωσεποτέ την εντύπωση ότι συμμορφώνονταν με τις απαιτήσεις τους. Συνέχισε να τηρεί το Σάββατο όπως έπρεπε σύμφωνα με το νόμο του Θεού. ΖΧ 253.3

Ένα Σάββατο, καθώς ο Σωτήρας και οι μαθητές Του επέστρεφαν από τον τόπο της λατρείας, πέρασαν από ένα χωράφι με ώριμα σπαρτά. Ο Ιησούς είχε συνεχίσει το έργο Του μέχρι αργά και ενώ διέσχιζαν τώρα το χωράφι, οι μαθητές άρχισαν να μαζεύουν στάχια και να τα τρώνε, τρίβοντάς τα με τα χέρια τους. Οποιαδήποτε άλλη μέρα, η πράξη αυτή δεν θα είχε κινήσει το ενδιαφέρον κανενός γιατί όταν περνούσε κανείς μέσα από σπαρμένους αγρούς, οπωρώνες ή αμπέλια, ήταν ελεύθερος να μαζεύει και να τρώει όσο ήθελε. (Ίδε Δευτ. 23:24-25.) Αλλά την ημέρα του Σαββάτου, η πράξη αυτή θεωρείτο βεβήλωση. Όχι μόνο το να μαζεύει κανείς στάχυα θεωρούταν ένα είδος θερισμού, αλλά και το να τα τρίβει στα χέρια του κρίνονταν ως ένα είδος αλωνίσματος. Έτσι, κατά τη γνώμη των ραβίνων, η παράβαση λογαριάζονταν διπλή. ΖΧ 254.1

Οι κατάσκοποι αμέσως παραπονέθηκαν στον Ιησού λέγοντας: «Ιδού οι μαθηταί Σου πράττουσιν ότι δεν συγχωρείται να πράττηται το Σάββατον.» (Ματθ. 12:2.) ΖΧ 254.2

Όταν Τον κατηγόρησαν για παράβαση του Σαββάτου στη Βηθεσδά, ο Ιησούς υπεράσπισε τον εαυτό Του βεβαιώνοντας ότι είναι Υιός του Θεού και δηλώνοντας ότι εργάζονταν σε αρμονία με τον Πατέρα. Τώρα που η επίθεση γίνονταν στους μαθητές, ανάφερε στους κατηγόρους Του παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη. Τους ανέφερε πράξεις που έγιναν το Σάββατο από εκείνους που ασχολούντο με την υπηρεσία του Θεού. ΖΧ 254.3

Οι Ιουδαίοι δάσκαλοι ήταν υπερήφανοι για τις γνώσεις των Γραφών που κατείχαν και η απάντηση του Σωτήρα ήταν ένας υπαινιγμός επίπληξης για την άγνοιά τους στον τομέα των Βιβλικών Συγγραμμάτων. Τους είπε: «Δεν ανεγνώσατε τι έπραξεν ο Δαβίδ, ότε επείνασεν αυτός και οι μετ’ αυτού; Πως εισήλθεν εις τον οίκον του Θεού και έφαγε τους άρτους της προθέσεως, τους οποίους δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτόν να φάγη, ούτε εις τους μετ’ αυτού, ειμή εις τους ιερείς μόνους;» «Και έλεγε πρός αυτούς, το Σάββατον έγινε δια τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος δια το Σάββατον.» «Ή δεν αναγνώσατε εν τω νόμω ότι εν τοις Σάββασιν οι ιερείς βεβηλώνουσι το Σάββατον και είναι αθώοι; Σας λέγω δε ότι εδώ είναι μεγαλύτερος του ιερού. . Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος του Σαββάτου.» (Λουκ. 6:3-4, Ματθ. 12:3-8, Μάρκ. 2:28.) ΖΧ 254.4

Αν ήταν σωστό για το Δαβίδ να ικανοποιήσει την πείνα του τρώγοντας από το ψωμί που είχε ξεχωριστεί για άγια χρήση, τότε ήταν σωστό και για τους μαθητές να ικανοποιήσουν την ίδια ανάγκη κόβοντας στάχια τις άγιες ώρες του Σαββάτου. Εξάλλου, οι ιερείς στο ναό εκτελούσαν περισσότερη εργασία το Σάββατο παρά τις άλλες μέρες. Η ίδια εργασία για εγκόσμιες υποθέσεις θα ήταν πράγματι αμαρτία. Το έργο όμως των ιερέων γίνονταν για την υπηρεσία του Θεού. Εκτελούσαν τις υπηρεσίες εκείνες που έδειχναν την απολυτρωτική δύναμη του Χριστού και η εργασία τους ήταν σε αρμονία με το σκοπό του Σαββάτου. Τώρα, ο Ίδιος ο Χριστός είχε έρθει. Οι μαθητές, εκτελώντας το έργο του Χριστού, ασχολούνταν με την υπηρεσία του Θεού. Ότι λοιπόν ήταν αναγκαίο να γίνει για την εκπλήρωση αυτού του έργου, επιτρεπόταννα γίνει την ημέρα του Σαββάτου. ΖΧ 255.1

Ο Χριστός ήθελε να διδάξει στους μαθητές Του και στους εχθρούς Του ότι η υπηρεσία του Θεού προηγείται από κάθε τι άλλο. Ο σκοπός του έργου του Θεού σε αυτό τον κόσμο είναι η απολύτρωση του ανθρώπου. Συνεπώς ότι είναι αναγκαίο να γίνει το Σάββατο για την εκπλήρωση αυτού του έργου, είναι σύμφωνο με το νόμο του Σαββάτου. Τέλος, ο Ιησούς έστεψε το επιχείρημά Του, με τη δήλωση ότι ο Ίδιος ήταν «Κύριος του Σαββάτου,» — Ένας που είχε τεθεί πάνω από κάθε συζήτηση και από κάθε νόμο. Ο άπειρος Κριτής αθώωσε τους μαθητές Του, στηριζόμενος στους ίδιους νόμους τους οποίους κατηγορήθηκαν ότι παρέβαιναν. ΖΧ 255.2

Ο Ιησούς δεν άφησε το γεγονός να περάσει με το να απευθύνει μια απλή επίπληξη στους εχθρούς Του. Δήλωσε ότι με την τυφλότητά τους είχαν παρερμηνεύσει τον αντικειμενικό σκοπό του Σαββάτου. Είπε: «Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι, «Έλεον θέλω και όχι θυσίαν,» δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους.» (Ματθ. 12:7.) Οι πολλές άψυχες ιεροτελεστίες τους δεν μπορούσαν να αναπληρώσουν το κενό της πραγματικής εκείνης ακεραιότητας και τρυφερής αγάπης που χαρακτηρίζει πάντοτε τον αληθινό λάτρη του Θεού. ΖΧ 255.3

Επανειλημμένα ο Ιησούς τόνισε την αλήθεια ότι οι θυσίες μόνες τους δεν είχαν καμιά αξία. Αυτές ήταν μέσο και όχι σκοπός. Προορισμό τους είχαν να κατευθύνουν τους ανθρώπους στο Σωτήρα και έτσι να τους εναρμονίσουν με το Θεό. Εκείνο που εκτιμά ο Θεός είναι η υπηρεσία της αγάπης. Όταν αυτή λείπει, ο στερεότυπος κύκλος των τελετών αποτελεί προσβολή για Αυτόν. Το ίδιο και το Σάββατο. Ο σκοπός του ήταν να φέρει τους ανθρώπους σε επικοινωνία με το Θεό. Όταν ο νους απορροφήθηκε από τις κουραστικές ιεροτελεστίες, ο σκοπός του Σαββάτου ματαιώθηκε. Η εξωτερική τήρησή του έμοιαζε απλώς με ειρωνεία. ΖΧ 255.4

Ένα άλλο Σάββατο, καθώς ο Χριστός έμπαινε στη συναγωγή, είδε έναν άνθρωπο που είχε το ένα χέρι παράλυτο. Οι Φαρισαίοι Τον παρακολουθούσαν, περίεργοι να δουν τί θα έκανε. Ο Σωτήρας ήξερε καλά ότι θεραπεύοντας το Σάββατο, θα θεωρούταν παραβάτης. Παρόλα αυτά δεν δίστασε να γκρεμίσει τον τοίχο των παραδοσιακών απαιτήσεων που αποτελούσε φραγμό για το Σάββατο. Ο Ιησούς ζήτησε από τον πάσχοντα να πλησιάσει και έπειτα ρώτησε: «Είναι συγκεχωρημένον εν Σαββάτω να αγαθοποιήση τις, ή να κακοποιήση; να σώση ψυχήν, ή να θανατώση;» Οι Ιουδαίοι είχαν ένα γνωμικό ότι αν δεν έκαναν το καλό όταν είχαν την ευκαιρία, ήταν το ίδιο σαν να έκαναν το κακό. Η παράληψη να σώσει κανείς μια ψυχή ισοδυναμούσε με φόνο. Έτσι ο Ιησούς αντιμετώπισε τους ραβίνους πάνω στο δικό τους έδαφος. «Οι δε εσιώπων. Και περιβλέψας αυτούς μετ’ οργής, λυπούμενος δια την πόρωσιν της καρδίας αυτών, λέγει πρός τον άνθρωπον, Έκτεινον την χείρα σου. Και εξέτεινε και απεκατεστάθη η χείρ αυτού υγιής ως η άλλη.» (Μάρκ. 3:4, 5.) ΖΧ 256.1

Όταν Τον ρώτησαν: «Συγχωρείται τάχα να θεραπεύη τις εν Σαββάτω;» ο Ιησούς απάντησε: «Τις άνθρωπος από σας θέλει είσθαι, όστις έχων πρόβατον έν, εάν τούτο πέση εν τω Σαββάτω εις λάκκον, δεν θέλει πιάσει και σηκώσει αυτό; Πόσον λοιπόν διαφέρει άνθρωπος προβάτου! Ώστε συγχωτείται εν τω Σαββάτω να αγαθοποιή τις.» (Ματθ. 12:10-12.) ΖΧ 256.2

Οι κατάσκοποι δεν τολμούσαν να απαντήσουν στον Ιησού μπροστά στο πλήθος, γιατί φοβόταν μη βρεθούν σε δύσκολη θέση. Ήξεραν ότι είχε πει την αλήθεια. Για να μη παραβούν τις παραδόσεις, θα άφηναν έναν άνθρωπο να υποφέρει, ενώ θα βοηθούσαν ένα ζώο ώστε να μη υποστεί ζημιά ο ιδιοκτήτης του, παραμελώντας το. Έτσι έδειχναν μεγαλύτερη φροντίδα για τα άλογα ζώα, παρά για τον άνθρωπο που είναι πλασμένος κατά την εικόνα του Θεού. Αυτό παριστάνει τον τρόπο ενεργείας όλων των ψευτοθρησκευτικών συστημάτων που ξεκινώντας από την επιθυμία να εξυψώσουν τον άνθρωπο πάνω από το Θεό, καταλήγουν να τον υποβιβάσουν χαμηλότερα και από τα ζώα. Κάθε θρησκεία που αντιμάχεται την υπεροχή του Θεού, στερεί τον άνθρωπο από τη δόξα την οποία είχε στη δημιουργία και η οποία θα του αποδοθεί και πάλι με τη χάρη του Χριστού. Κάθε ψευδής θρησκεία διδάσκει στους οπαδούς της να αδιαφορούν για τις ανάγκες, τις θλίψεις και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Το Ευαγγέλιο αποδίδει μεγάλη σημασία στην αξία του ανθρώπου που έχει εξαγοραστεί με το αίμα του Χριστού και διδάσκει τρυφερή φροντίδα για τις ανθρώπινες ανάγκες και συμφορές. Ο Κύριος λέει: «Θέλω καταστήσει άνθρωπον πολυτιμότερον υπέρ χρυσίον καθαρόν και μάλιστα άνθρωπον, υπέρ το χρυσίον του Οφείρ.» (Ησ. 13:12.) ΖΧ 256.3

Όταν ο Ιησούς στράφηκε στους Φαρισαίους με την ερώτηση αν το Σάββατο συγχωρείται να ποιήσει κανείς αγαθές πράξεις ή να κακοποιήσει, να σώσει ψυχή ή να θανατώσει, τους αντιμετώπισε αναφερόμενος στις δικές τους πονηρές προθέσεις. Εκείνοι επιβουλεύονταν τη ζωή Του με φαρμακερό μίσος, ενώ Αυτός έσωζε τη ζωή των ανθρώπων και έφερνε την ευτυχία στα πλήθη. Ήταν καλύτερο να φονεύει κανείς το Σάββατο όπως αυτοί σχεδίαζαν να κάνουν, ή μήπως ήταν σωστότερο να θεραπεύσει κάποιος τον πάσχοντα, όπως Εκείνος είχε κάνει; Ήταν δικαιότερο να υποθάλπει κανείς μέσα του εγκληματικές σκέψεις την αγία ημέρα του Κυρίου παρά να τρέφει αγάπη η οποία εκφράζεται με έργα ευσπλαχνίας για όλους τους ανθρώπους; ΖΧ 257.1

Θεραπεύοντας το χτυπημένο χέρι, ο Ιησούς καταδίκασε τη συνήθεια των Ιουδαίων και επανέφερε την τετάρτη εντολή στο ύψος όπου ο Θεός την είχε θέσει. «Ωστε συγχωρείται εν Σαββάτω να αγαθοποιή τις,» δήλωσε καταλήγοντας. Σαρώνοντας τους παράλογους περιορισμούς των Ιουδαίων, ο Χριστός τίμησε το Σάββατο, ενώ εκείνοι που διαμαρτύρονταν για τη στάση Του στερούσαν την αγία ημέρα του Θεού από την τιμή που πρέπει να της αποδίδεται. ΖΧ 257.2

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο Χριστός κατήργησε το νόμο, διδάσκουν ότι ο Ίδιος παραβίασε το Σάββατο και δικαιολόγησε τους μαθητές Του που φέρθηκαν παρόμοια. Στην πραγματικότητα, και αυτοί τηρούν την ίδιαστάση με τους φιλόψογους Ιουδαίους. Στο σημείο αυτό έρχονται σε αντίφαση με τη μαρτυρία του Ίδιου του Χριστού ο οποίος δήλωσε: «Εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός Μου, και μένω εν τη αγάπη Αυτού.» (Ιωάν. 15:10.) Ούτε ο Σωτήρας ούτε οι οπαδοί Του παραβίασαν το νόμο του Σαββάτου. Ο Χριστός ήταν η ζωντανή εκπροσώπηση του νόμου. Η ζωή Του δεν παρουσίασε καμιά παράβαση των αγίων εντολών. Ατενίζοντας ένα ολόκληρο έθνος από αυτόπτες μάρτυρες που ζητούσαν αφορμή να Τον καταδικάσουν, είχε το αδιαφιλονίκητο δικαίωμα να πει: «Τις από σας Με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46.) ΖΧ 257.3

Ο Σωτήρας δεν ήρθε για να απορρίψει ότι οι πατριάρχες και οι προφήτες είχαν πει επειδή Αυτός ο Ίδιος είχε μιλήσει μέσωεκείνων των αντιπροσώπων Του. Αυτός έδωσε όλες τις αλήθειες του λόγου του Θεού. Αλλά τα ανεκτίμητα αυτά πετράδια είχαν τοποθετηθεί σε κάλπικες αδαμαντοθήκες. Το πολύτιμο φώς τους κατάντησε να υποβοηθήσει την πλάνη. Ο Θεός επιθυμούσε να τα βγάλει από τη θέση της πλάνης και να τα τοποθετήσει πάλι στο πλαίσιο της αλήθειας. Αυτό το έργο μόνο ένα θεϊκό χέρι θα μπορούσε να το επιτελέσει. Συμβαλλόμενη με την πλάνη, η αλήθεια εξυπηρετούσε το σκοπό του εχθρού του Θεού και των ανθρώπων. Ο Χριστός ήρθε να την τοποθετήσει εκεί όπου θα δόξαζε το Θεό και θα συνέβαλλε στη σωτηρία της ανθρωπότητας. ΖΧ 258.1

«Το Σάββατον έγεινεν δια τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος δια το Σάββατον,» είπε ο Ιησούς. Οι καθιερωμένοι θεσμοί από το Θεό αποβλέπουν στο καλό της ανθρωπότητας. «Τα πάντα είναι δια σάς.» «Είτε Παύλος, είτε Απολλώς, είπε Κηφάς, είτε κόσμος, είτε ζωή, είτε θάνατος, είτε παρόντα, είτε μέλλοντα τα πάντα είναι υμών σείς δε, του Χριστού, ο δε Χριστός του Θεού.» (Β’ Κορ. 4:15, Α’ Κορ. 3:22, 23.) Το νόμο των δέκα εντολών, μέρος του οποίου αποτελεί το Σάββατο, ο Θεός τον έδωσε στο λαό Του σαν ευλογία. Ο Μωυσής είπε: «Προσέταξεν εις ημάς ο Κύριος να κάμνωμεν πάντα τα διατάγματα ταύτα, να φοβώμεθα Κύριον τον Θεόν ημών, δια να ευημερώμεν πάντοτε, δια να φυλάττη ημάς ζώντας.» (Δευτ. 6:24.) Με τον ψαλμωδό δόθηκε στον λαό του Ισραήλ η ακόλουθη αγγελία: «Δουλεύσατε εις τον Κύριον εν ευφροσύνη έλθετε ενώπιον Αυτού εν αγαλλιάσει. Γνωρίσατε ότι ο Κύριος είναι ο Θεός Αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς ημείς είμεθα λαός Αυτού, και πρόβατα της βοσκής Αυτού. Εισέλθετε εις τας πύλας Αυτού εν δοξολογία, εις τας αυλάς Αυτού εν ύμνω.» (Ψαλμ. 100:2-4.) Σε εκείνους «όσοι φυλάττουσι το σάββατον, ώστε να μη βεβηλώσωσιν αυτό,» ο Κύριος δίνει τη διαβεβαίωση: «Και τούτους θέλω φέρει εις το άγιόν Μου όρος, και θέλω ευφράνει αυτούς εν τω οίκω της προσευχής Μου.» (Ησ. 56:6, 7.) ΖΧ 258.2

«Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος και του Σαββάτου.» Αυτά τα λόγια είναι γεμάτα από διδασκαλία και παρηγοριά. Επειδή το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, είναι η ημέρα του Κυρίου. Ανήκει στο Χριστό διότι «πάντα δι’ Αυτού έγειναν και χωρίς Αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν το οποίον έγεινεν.» (Ιωάν. 1:3.) Εφόσον δημιούργησε τα πάντα, δημιούργησε και το Σάββατο Εκείνος το ξεχώρισε σαν αναμνηστική ημέρα του έργου της δημιουργίας. Δείχνει Αυτόν σαν Δημιουργό και Αγιαστή. Διακηρύττει ότι Αυτός που δημιουργη. σε τα πάν τα στον ουρανό και στη γη και ο οποίος τα συντηρεί. ΖΧ 258.3

Αυτός είναι η κεφαλή της εκκλησίας και με τη δύναμη Του έχουμε συμφιλιωθεί με το Θεό. Μιλώντας για τον λαό του Ισραήλ, είπε: «Και τα Σάββατά Μου έδωκα έτι εις αυτούς, δια να είναι μεταξύ Εμού και αυτών σημείον, ώστε να γνωρίζωσιν ότι Εγώ είμαι ο Κύριος ο αγιάζων αυτούς.» (Ιεζ. 20:12.) Το Σάββατο λοιπόν είναι ένα σημείο της δύναμης του Χριστού για να μας αγιάσει. Σαν σημείο της αγιαστικής Του δύναμης, το Σάββατο δίνεται σε όλους όσοι μέσω του Χριστού αποτελούν μέρος του [πνευματικού] λαού του Ισραήλ του Θεού. ΖΧ 259.1

Και ο Κύριος λέει: «Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του Σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία Μου ημέρα, και ονομάζης το Σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Κυρίου, έντιμον . . . τότε θέλεις εντρυφά εν Κυρίω» (Ησ. 58:13, 14.) Για όλους όσους δέχονται το Σάββατο σαν σημείο της δημιουργικής και λυτρωτικής δύναμης του Χριστού, αυτό θα είναι μια μεγάλη ευχαρίστηση. Βλέποντας μέσα σε αυτό το Χριστό, θα ευφραίνονται μαζί Του. Το Σάββατο τους δείχνει τα έργα της δημιουργίας σαν μια απόδειξη της ισχυρής δύναμής Του για την απολύτρωση. Υπενθυμίζει τη χαμένη ειρήνη της Εδέμ, μιλά για την ειρήνη που ο Σωτήρας αποκαθιστά. Κάθε αντικείμενο της φύσης επαναλαμβάνει την πρόσκλησή Του: «Έλθετε πρός Με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει.» (Ματθ. 11:28.) ΖΧ 259.2