Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 28—Ο ΛΕΥΙ-ΜΑΤΘΑΙΟΣ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 9:9-17,
Μάρκ. 2:14-22, Λουκ. 5:27-39. ΖΧ 241.1

Από τους δημόσιους υπαλλήλους της Ρώμης στην Παλαιστίνη, κανείς δεν ήταν περισσότερο μισητός απ’ ότι οι τελώνες. Το γεγονός ότι οι φόροι είχαν επιβληθεί από μια ξένη δύναμη αποτελούσε μια συνεχή δυσαρέσκεια για τους Ιουδαίους γιατί τους θύμιζε ότι είχαν χάσει την ανεξαρτησία τους. Οι εφοριακοί δεν ήταν απλώς όργανα της ρωμαϊκής καταπίεσης. Ήταν εκβιαστές για το δικό τους συμφέρον και πλούτιζαν σε βάρος του λαού. Ένας Ιουδαίος που δέχονταν τη θέση αυτή από τους Ρωμαίους θεωρούταν προδότης του εθνικού γοήτρου του. Τον περιφρονούσαν σαν αποστάτη και τον κατέτασσαν με τους πιο αχρείους της κοινωνίας. ΖΧ 241.2

Σε αυτή την τάξη ανήκε ο Λευί-Ματθαίος, ο οποίος ήταν ο πέμπτος στη σειρά που κάλεσε ο Χριστός στην υπηρεσία Του μετά από τους τέσσαρες μαθητές στη Γεννησαρέτ. Οι Φαρισαίοι έκριναν το Ματθαίο σύμφωνα με το επάγγελμά του, αλλά ο Ιησούς έβλεπε σε αυτό τον άνθρωπο μια καρδιά πρόθυμη να δεχτεί την αλήθεια. Ο Ματθαίος είχε ακούσει τη διδασκαλία του Σωτήρα. Από τότε που το Πνεύμα του Θεού του απεκάλυψε την αμαρτία του, επιθυμούσε να ζητήσει βοήθεια από το Χριστό. Ήταν συνηθισμένος όμως στην κοινωνική υπεροψία των ραβίνων, δεν μπορούσε να ελπίζει ότι αυτός ο μεγάλος Δάσκαλος θα του έδινε σημασία. ΖΧ 241.3

Καθισμένος μια μέρα στον τελωνιακό του πάγκο, ο τελώνης είδε τον Ιησού να πλησιάζει. Μεγάλη ήταν η έκπληξή του όταν Τον άκουσε να απευθύνεται σε αυτόν με τα λόγια: «Ακολούθει Μοι.» ΖΧ 241.4

Ο Ματθαίος «σηκωθείς ηκολούθησεν Αυτόν.» Κανένας δισταγμός από μέρους του, καμιά αμφιβολία, καμιά σκέψη πως αντάλλαζε το προσοδοφόρο του επάγγελμα με τη φτώχεια και τις ταλαιπωρίες. Για αυτόν ήταν αρκετό ότι θα βρίσκονταν με τον Ιησού, ότι θα μπορούσε να ακούει τα λόγια Του και θα συμμετείχε στο έργο Του. ΖΧ 241.5

Το ίδιο συνέβη και με τους άλλους μαθητές που είχαν κληθεί προηγουμένως. Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Πέτρο και τους συντρόφους του να Τον ακολουθήσουν, άφησαν αμέσως τις βάρκες και τα δίχτυα τους. Μερικοί μαθητές είχαν φίλους οι οποίοι εξαρτούσαν τη συντήρησή τους από αυτούς. Όταν δέχτηκαν την κλήση από το Σωτήρα δεν δίστασαν και ούτε διερωτήθηκαν: «Πως θα ζήσω εγώ και πως θα συντηρήσω την οικογένειά μου;» Υπάκουσαν απλά στην κλήση. Όταν αργότερα ο Ιησούς τους ρώτησε: « Ότε σας απέστειλα χωρίς βαλαντίου και σακκίου και υποδημάτων, μήπως εστερήθητε τινός;» μπορούσαν να απαντήσουν: «Ουδενός.» (Λουκ. 22:35.) ΖΧ 242.1

Ο Ματθαίος με τα πλούτη του και ο Ανδρέας και ο Πέτρος με τη φτώχεια τους δοκιμάστηκαν με τον ίδιο τρόπο. Ο καθένας τους έκανε την ίδια καθιέρωση. Τη στιγμή της επιτυχίας, όταν τα δίχτυα ήταν γεμάτα με ψάρια και οι συνήθειες της παλιάς ζωής ήταν βαθιά ριζωμένες, ο Ιησούς ζήτησε από τους μαθητές Του στη θάλασσα, να τα εγκαταλείψουν όλα για το έργο του Ευαγγελίου. Έτσι δοκιμάζεται κάθε ψυχή αν η επιθυμία της για τα επίγεια αγαθά είναι ισχυρότερη από τη συναναστροφή της με το Χριστό. ΖΧ 242.2

Οι ηθικές αρχές είναι πάντα απαιτητικές. Κανένας δεν μπορεί να σημειώσει επιτυχία στην υπηρεσία του Θεού, εκτός αν δοθεί ολόψυχα στο έργο και θεωρεί «τα πάντα ζημίαν δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού.» (Φιλιπ. 3:8.) Κανένας που έχει επιφυλάξεις δεν μπορεί να είναι μαθητής του Χριστού και ακόμη λιγότερο, συνεργάτης Του. Όταν οι άνθρωποι εκτιμούν τη μεγάλη σωτηρία, η αυτοθυσία που χαρακτήριζε τη ζωή του Χριστού θα παρατηρηθεί και στη δική τους ζωή. Οπουδήποτε τους οδηγεί Εκείνος, θα Τον ακολουθήσουν με χαρά. ΖΧ 242.3

Η κλήση του Ματθαίου να γίνει μαθητής του Χριστού προκάλεσε μεγάλη αγανάκτηση γιατί αποτελούσε προσβολή των θρησκευτικών, κοινωνικών και εθνικών εθίμων. Η επιλογή ενός θρησκευτικού δασκάλουνα κάνει έναν τελώνη στενό του συνεργάτη αποδοκιμαζόταν. Στηριζόμενοι στις προκαταλήψεις του λαού, οι Φαρισαίοι ήλπιζαν να στρέψουν το ρεύμα των λαϊκών αισθημάτων εναντίον του Ιησού. ΖΧ 242.4

Ένα μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρήθηκε στον κύκλο των τελώνων. Οι καρδιές τους προσελκύστηκαν από το θεϊκό Δάσκαλο. Μέσα στη χαρά του ο Ματθαίος σαν μαθητής του Χριστού, επιθυμούσε να οδηγήσει σ’ Αυτόν τους παλιούς συναδέλφους του. Για αυτό έκανε ένα συμπόσιο στο σπίτι του και κάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του. Όχι μόνο είχε συμπεριλάβει τους τελώνες αλλά και πολλούς άλλους, άτομα αμφίβολης υπόληψης, που είχαν εξοστρακιστεί από τους ακριβολόγους συνανθρώπους τους. ΖΧ 242.5

Η τελετή οργανώθηκε πρός τιμή του Ιησού που δεν δίστασε καθόλου να δεχθεί την αβροφροσύνη. Γνώριζε καλά ότι αυτό θα πρόσβαλλε τους φαρισαϊκούς κύκλους και θα Τον εξέθετε επίσης στα μάτια του λαού. Κανενός όμως οι αρχές δεν μπορούσαν να επηρεάσουν τη στάση Του. Για Αυτόν οι εξωτερικές διακρίσεις δεν είχαν αξία. Εκείνο που έβρισκε απήχηση στην καρδιά Του ήταν η ψυχή που διψούσε για το νερό της ζωής. ΖΧ 243.1

Ο Ιησούς κάθισε σαν επίσημος προσκεκλημένος στο τραπέζι των τελώνων, δείχνοντας τη συμπάθειά Του και την κοινωνική Του αβροφροσύνη. Με αυτό τον τρόπο, αναγνώριζε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι λαχταρούσαν να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης Του. Τα λόγια Του έπεφταν πάνω στις διψασμένες καρδιές τους σαν μια ευλογημένη, ζωοδόχος δύναμη. Νέα κίνητρα ξυπνούσαν μέσα τους και η ευκαιρία για μια νέα ζωή ανοίγονταν μπροστά σε αυτούς τους απόβλητους της κοινωνίας. ΖΧ 243.2

Σε παρόμοιες συγκεντρώσεις όπως αυτή, πολλοί ήταν εκείνοι στους οποίους η διδασκαλία του Σωτήρα είχε κάνει εντύπωση, αλλά δεν Τον δέχτηκαν μέχρι την ανάληψή Του. Όταν έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και τρείς χιλιάδες πίστεψαν μέσασε μια μέρα, υπήρχαν πολλοί που είχαν ακούσει την αλήθεια για πρώτη φορά στο τραπέζι των τελωνών. Μερικοί από αυτούς έγιναν αγγελιοφόροι του Ευαγγελίου. Για τον ίδιο το Ματθαίο το παράδειγμα του Ιησού στο συμπόσιο ήταν ένα συνεχές μάθημα. Ο περιφρονημένος τελώνης έγινε ένας από τους πιο αφοσιωμένους ευαγγελιστές, ακολουθώντας από κοντά τα βήματα του Κυρίου Του. ΖΧ 243.3

Όταν οι ραβίνοι πληροφορήθηκαν την παρουσία του Ιησού στο συμπόσιο του Ματθαίου, βρήκαν την ευκαιρία για να Τον κατηγορήσουν. Προτίμησαν όμως να ενεργήσουν μέσω των μαθητών Του, ξεσηκώνονταςπροκαταλήψεις. Ήλπιζαν να τους αποξενώσουν από τον Κύριό τους. Η τακτική τους ήταν να κατηγορούν το Χριστό στους μαθητές και τους μαθητές στο Χριστό, ρίχνοντας τα βέλη τους εκεί όπου θα πλήγωναν περισσότερο. Με αυτό τον τρόπο εργάζεταιακριβώς ο Σατανάς από τότε που δυσαρεστήθηκε στον Ουρανό. Όλοι όσοι προσπαθούν να προκαλέσουν διαφωνία και διαχωρισμό παρακινούνται από το ίδιο πνεύμα. ΖΧ 243.4

«Διατί ο Διδάσκαλός σας τρώγει μετά των τελωνών και αμαρτωλών;» ρώτησαν οι ζηλόφθονοι ραβίνοι. ΖΧ 243.5

Ο Ιησούς δεν περίμενε να απαντήσουν οι μαθητές Του στην κατηγορία, και απάντησε ο Ίδιος: «Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, «Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν διότι δεν ήλθον να καλέσω δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» Οι Φαρισαίοι ισχυρίζονταν ότι ήταν πνευματικά υγιείς, ενώ παράλληλα θεωρούσαν τους τελώνες και τους Εθνικούς ότι χάνονταν από τις ασθένειες της ψυχής. Δεν ήταν λοιπόν καθήκον Του, σαν γιατρός, να πηγαίνει στην τάξη των ανθρώπων που είχαν ανάγκη της βοήθειάς Του; ΖΧ 244.1

Αλλά παρόλο οι Φαρισαίοι είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, στην πραγματικότητα βρίσκονταν σε χειρότερη μοίρα από εκείνους που περιφρονούσαν. Οι τελώνες δεν ήταν τόσο φαντασμένοι, ούτε είχαν καμιά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.Για αυτό και επηρεάζονταν ευκολότερα από την αλήθεια. Ο Ιησούς είπε στους ραβίνους: «Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, «έλεον θέλω και ουχί θυσίαν,» δείχνοντάς τους μ’ αυτό ότι ενώ ισχυρίζονταν ότι ερμηνεύουν το λόγο του Θεού, αγνοούσαν τελείως το πνεύμα του. ΖΧ 244.2

Οι Φαρισαίοι πρός στιγμή αποστομώθηκαν, αλλά προσκολλήθηκαν ακόμη πιο πολύ στην εχθρότητά τους. Πήγαν κατόπιν στους μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή και προσπάθησαν να στρέψουν εκείνους εναντίον του Σωτήρα. Οι Φαρισαίοι δεν είχαν παραδεχτεί την αποστολή του Βαπτιστή. Είχαν σχολιάσει με περιφρόνηση την ασκητική ζωή του, τις απλές συνήθειές του, τα χοντροκομμένα ρούχα του και τον αποκάλεσαν φανατικό. Επειδή κατήγγειλε την υποκρισία τους, αντέδρασαν στα λόγια του και προσπάθησαν να ξεσηκώσουν το λαό εναντίον του. Το Πνεύμα του Θεού είχε επηρεάσει τις καρδιές των χλευαστών, αποκαλύπτοντας την αμαρτία τους. Αυτοί όμως απέρριψαν τη συμβουλή του Θεού και δήλωσαν ότι ο Ιωάννης διακατεχόταν από πονηρό πνεύμα. ΖΧ 244.3

Τώρα που ο Ιησούς συναναστρεφόταν με το λαό, τρώγοντας και πίνοντας στα τραπέζια τους, Τον κατηγόρησαν για λαίμαργο και οινοπότη. Εκείνοι που Τον κατηγορούσαν ήταν οι ίδιοι ένοχοι. Όπως ο Σατανάς συκοφάντησε το Θεό αποδίδοντάς Του τις δικές του ιδιότητες, έτσι και οι αγγελιοφόροι του Κυρίου συκοφαντήθηκαν από αυτούς τους πονηρούς ανθρώπους. ΖΧ 244.4

Οι Φαρισαίοι δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν ότι ο Ιησούς έτρωγε με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς με σκοπό να φέρει το φώς του Ουρανού σε αυτούς που ζούσαν στο σκοτάδι. Δεν ήθελαν να δουν ότι κάθε λόγος που έβγαινε από τα χείλη του θεϊκού Δασκάλου ήταν ζωντανός σπόρος που θα φύτρωνε και θα καρποφορούσε για τη δόξα του Θεού. Ήταν αποφασισμένοι να μη δεχτούν το φώς. Παρόλο ότι αντιστέκονταν στην αποστολή του Βαπτιστή, ήταν τώρα έτοιμοι να ζητήσουν τη φιλία των μαθητών του με την ελπίδα να εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους εναντίον του Χριστού. Ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς εκμηδένιζε τις αρχαίες παραδόσεις και έφερναν σε αντίθεση την αυστηρή ευσέβεια του Βαπτιστή με τη διαγωγή του Ιησού που έπαιρνε μέρος στα συμπόσια των τελωνών και των αμαρτωλών. ΖΧ 244.5

Την εποχή εκείνη, οι μαθητές του Ιωάννη ήταν πολύ λυπημένοι. Ήταν ακριβώς πριν επισκεφθούν τον Ιησού με την ερώτηση του Ιωάννη. Ο αγαπημένος τους δάσκαλος ήταν στη φυλακή και αυτοί περνούσαν πένθιμες μέρες. Ο Ιησούς δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να ελευθερώσει τον Ιωάννη και μάλιστα έδειχνε σαν να αμφισβητούσε τη διδασκαλία του. Αν ο Ιωάννης ήταν σταλμένοςαπό το Θεό, τότε γιατί ο Ιησούς και οι μαθητές Του ακολουθούσαν διαφορετική πορεία; ΖΧ 245.1

Οι μαθητές του Ιωάννη δεν είχαν σαφή αντίληψη για το έργο του Χριστού. Σκέφτηκαν ότι οι κατηγορίες των Φαρισαίων μπορεί να μην ήταν εντελώς αβάσιμες. Οι ίδιοι τηρούσαν πολλούς από τους κανονισμούς που είχαν θεσπίσει οι ραβίνοι και μάλιστα ήλπιζαν να δικαιωθούν με τα έργα του νόμου. Η νηστεία για τους Ιουδαίους αποτελούσε μια άξια πράξη και οι πιο αυστηροί από αυτούς νήστευαν δύο φορές την εβδομάδα. Οι Φαρισαίοι και οι μαθητές του Ιωάννη νήστευαν όταν οι μαθητές ήρθαν και ρώτησαν τον Ιησού: «Διατί ημείς και οι Φαρισαίοι νηστεύομεν πολλά, οι δε μαθηταί Σου δεν νηστεύουσι;» ΖΧ 245.2

Ο Ιησούς τους απάντησε με μεγάλη στοργή. Δεν προσπάθησε να τους διορθώσει τη λαθεμένη αντίληψη που είχαν για τη νηστεία, αλλά θέλησε να τους δώσει μια ορθή ενημέρωση της αποστολής Του. Χρησιμοποίησε την ίδια εικόνα που ο Βαπτιστής είχε χρησιμοποιήσει στη μαρτυρία που έδωσε για τον Ιησού. Ο Ιωάννης είχε πει: «Όστις έχει την νύμφην, είναι νυμφίος ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων Αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου. Λύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.» (Ιωάν. 3:29.) Οι μαθητές του Ιωάννη δεν μπορούσαν να μη θυμηθούν τα λόγια του δασκάλου τους όταν συνεχίζοντας το ίδιο παράδειγμα, ο Ιησούς πρόσθεσε: «Μήπως δύνασθε να κάμητε τους υιούς του νυμφώνος να νηστεύωσιν, ενόσω είναι μετ’ αυτών ο νυμφίος; » ΖΧ 245.3

Ο Άρχοντας του Ουρανού βρίσκονταν μεταξύ του λαού Του. Το πιο μεγάλο δώρο του Θεού είχε προσφερθεί στον κόσμο. Χαρά στους φτωχούς γιατί ήρθε να τους κάνει κληρονόμους της βασιλείας Του. Χαρά στους πλούσιους γιατί θα τους δίδασκε πως να εξασφαλίσουν αιώνια πλούτη. Χαρά στους αμόρφωτους γιατί θα τους καθιστούσε σοφούς για σωτηρία. Χαρά στους μορφωμένους γιατί θα τους αποκάλυπτε ανώτερα μυστήρια από ότι αυτοί μπορούσαν να βυθομετρήσουν. Αλήθειες κρυμμένες από καταβολής κόσμου θα αποκαλύπτονταν στους ανθρώπους με την αποστολή του Σωτήρα. ΖΧ 246.1

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε χαρεί που είδε το Σωτήρα. Τι ευκαιρία αγαλλίασης για τους μαθητές να έχουν το προνόμιο να βαδίζουν και να συνομιλούν με τη Μεγαλειότητα του Ουρανού! Δεν ήταν καιρός για αυτούς να πενθούν και να νηστεύουν. Έπρεπε να ανοίξουν την καρδιά τους να δεχτούν το φώς της δόξας Του,ώστε να μπορέσουν να το μεταδώσουν σε αυτούς που κάθονται στο σκότος και στη σκιά του θανάτου. ΖΧ 246.2

Με τα λόγια αυτά, ο Ιησούς τους είχε παρουσιάσει μια λαμπρή εικόνα, αλλά μέσα σε αυτή βρίσκονταν και μια καταθλιπτική σκιά, την οποία μόνο τα δικά Του μάτια διέκριναν. Είπε: «Θέλουσιν όμως ελθεί ημέραι, όταν αφαιρεθή απ’ αυτών ο νυμφίος και θέλουσι νηστεύσει εν εκείναις ταις ημέραις.» Όταν θα έβλεπαν τον Κύριό τους προδομένο και σταυρωμένο, οι μαθητές θα πενθούσαν και θα νήστευαν. Τα τελευταία Του λόγια στο ανώγειο ήταν αυτά: «Ολίγον έτι, και δεν Με βλέπετε και πάλιν ολίγον, και θέλετε Με ιδεί. . . . Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι σείς θέλετε κλαύσει και θρηνήσει, ο δε κόσμος θέλει χαρή και σείς θέλετε λυπηθή η λύπη σας όμως θέλει μεταβληθή εις χαράν.» (Ιωάν. 16:19, 20.) ΖΧ 246.3

Όταν ο Χριστός θα έβγαινε από τον τάφο, η λύπη τους θα μεταβάλλονταν σε χαρά. Μετά την ανάληψή Του θα απουσίαζε σωματικά. Μέσω όμως του Παρακλήτου, θα ήταν και πάλι μαζί τους ώστε δεν ήταν ανάγκη να περνούν τον καιρό τους πενθώντας. Σε αυτό ακριβώς απέβλεπε ο Σατανάς. Ήθελε να δώσουν οι μαθητές στον κόσμο την εντύπωση ότι εξαπατήθηκαν και απογοητεύθηκαν. Έπρεπε να ατενίσουν με πίστη το ουράνιο αγιαστήριο όπου ο Ιησούς θα λειτουργούσε για αυτούς. Έπρεπε να ανοίξουν τις καρδιές τους στο Άγιο Πνεύμα, τον αντιπρόσωπό Του και να χαίρονται στο φώς της παρουσίας Του. Όμως, θα έρχονταν ημέρες πειρασμών και διωγμών, όταν θα αντιμετώπιζαν τους κυρίαρχους του κόσμου και τους αρχηγούς της βασιλείας του σκότους. Όταν ο Χριστός δεν θα ήταν προσωπικά μαζί τους και δεν θα μπορούσαν να διακρίνουν τον Παράκλητο, τότε θα ήταν ο καιρός για νηστεία. ΖΧ 246.4

Οι Φαρισαίοι ζητούσαν να εξυψωθούν τηρώντας αυστηρά τους τύπους, ενώ οι καρδιές τους ήταν γεμάτες από φθόνο και ανταγωνισμό. Η Γραφή λέει: «Ιδού, νηστεύετε δια δίκας και έριδας και γρονθίζετε ασεβώς μη νηστεύετε καθώς την σήμερον, δια να ακουσθή άνωθεν η φωνή σας. Τοιαύτη είναι η νηστεία την οποίαν Εγώ έκλεξα; Να ταλαιπωρή ο άνθρωπος την ψυχήν αυτού μίαν ημέραν; Να κλίνη την κεφαλήν αυτού ως σπαρτόν, και να υποστρώνη σάκκον και στάκτην εις εαυτόν; Νηστείαν θέλεις ονομάσει τούτο, και ημέραν δεκτήν εις τον Κύριον;» (Ησ. 58:4, 5.) ΖΧ 247.1

Η πραγματική νηστεία δεν είναι απλώς μία τυπική πράξη. Η Γραφή περιγράφει τη νηστεία όπως τη θέλει ο Θεός: «Το να λύης τους δεσμούς της κακίας, το να διαλύης τα βαρέα φορτία, το να αφίνης ελευθέρους τους καταδεδυναστευομένους, και το να συντριβής πάντα ζυγόν.» «Να ανοίγης την ψυχήν σου πρός τον πεινώντα και ευχαριστής την τεθλιμμένην ψυχήν.» (Εδ. 6, 10.) Εδώ παρουσιάζεται το πραγματικό πνεύμα και η φύση του έργου του Χριστού. Ολόκληρη η ζωή Του ήταν μία θυσία του εαυτού Του για τη σωτηρία του κόσμου. Είτε νήστευε στην έρημο του πειρασμού, είτε έτρωγε με τους τελώνες στο σπίτι του Ματθαίου, πρόσφερε πάντοτε τη ζωή Του για να σώσει το απολωλός. Το αληθινό πνεύμα της ευλάβειας δεν εκδηλώνεται με οχληρό πένθος, με σωματική ταπείνωση και πολλαπλές θυσίες.Αντιθέτως, φαίνεται στη θεληματική υποταγή μας να υπηρετήσουμε το Θεό και το συνάνθρωπο. ΖΧ 247.2

Συνεχίζοντας την απάντησή Του στους μαθητές του Ιωάννη, ο Ιησούς είπε μια παραβολή: «Ουδείς βάλλει επίρραμα ιματίου νέου επί ιμάτιον παλαιόν ει δε μη, και το νέον σχίζει, και με το παλαιόν δεν συμφωνεί το επίρραμα το από του νέου » Η αγγελία του Ιωάννη του Βαπτιστή δεν έπρεπε να συνυφανθεί με τις παραδόσεις και τις δεισιδαιμονίες. Η προσπάθεια της ανάμιξης της υποκρισίας των Φαρισαίων με την ευσέβεια του Ιωάννη θα καθιστούσε πιο εμφανές το μεταξύ τους ρήγμα. ΖΧ 247.3

Δεν μπορούσαν ποτέ οι αρχές της διδασκαλίας του Χριστού να ενοποιηθούν με τους τύπους του φαρισαϊσμού. Ο Χριστός δεν ήρθε να κλείσει το χάσμα που δημιουργήθηκε με τις διδασκαλίες του Ιωάννη. Θα έκανε μάλλον ευκρινέστερο το διαχωρισμό μεταξύ παλιού και νέου. Ο Ιησούς συνέχισε την απεικόνιση αυτού του γεγονότος λέγοντας: «Ουδείς βάζει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς ει δε μη, ο νέος οίνος θέλει σχίσει τους ασκούς, και αυτός θέλει εκχυθή, και οι ασκοί θέλουσι φθαρή.» Οι ασκοί που χρησιμοποιούνταν σαν δοχεία για το καινούργιο κρασί, μετά από ένα διάστημα σκέβρωναν και τρίβονταν. Τότε γίνονταν ακατάλληλοι να ξαναχρησιμοποιηθούν. Με αυτή τη γνωστή εικόνα, ο Ιησούς παρουσίασε την κατάσταση των Ιουδαίων αρχηγών. Οι ιερείς, οι γραμματείς και οι άρχοντες είχαν προσκολληθεί σε ένα κύκλο ιεροτελεστιών και παραδόσεων. Οι καρδιές τους είχαν σκεβρώσει όπως τα ξερά ασκιά του κρασιού με τα οποία τους είχε παρομοιάσει. Ενώ έμεναν ικανοποιημένοι από την κατά γράμμα θρησκεία τους, ήταν αδύνατο για αυτούς να γίνουν οι θεματοφύλακες της ζωντανής αλήθειας του ουρανού. Θεωρούσαν αρκετή την ατομική τους δικαιοσύνη, και δεν ήθελαν να εισχωρήσει κανένα νέο στοιχείο στη θρησκεία τους. Την ευδοκία του Θεού πρός τους ανθρώπους δεν τη δέχονταν σαν κάτι το ανεξάρτητο από αυτούς. Την συνέδεαν με την προσωπική τους αξία και τα καλά τους έργα. Η πίστη η οποία ενεργεί με αγάπη και καθαρίζει την ψυχή, δεν μπορεί να ενωθεί με τη θρησκεία των Φαρισαίων που αποτελούταν από ιεροτελεστίες και εντολές ανθρώπων. Η προσπάθεια να ενώσει κανείς τη διδασκαλία του Ιησού με την καθιερωμένη θρησκεία ήταν μάταια. Η ζωντανή αλήθεια του Θεού, σαν το κρασί που βράζει, θα έσχιζε τα παλιά και σάπια ασκιά των φαρισαϊκών παραδόσεων. ΖΧ 247.4

Οι Φαρισαίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους τόσο σοφό ώστε δεν είχαν ανάγκη διδασκαλίας, τόσο πολύ ευθύ που να μη έχουν ανάγκη σωτηρίας, τόσο πολύ έντιμο που να μη έχουν ανάγκη τιμής από το Χριστό. Ο Ιησούς απομακρύνθηκε από αυτούς για να βρει άλλους που θα δέχονταν το μήνυμα του Ουρανού. Στους αμαθείς ψαράδες, στον τελώνη της αγοράς, στη γυναίκα της Σαμάρειας, στους κοινούς ανθρώπους που Τον άκουγαν με ευχαρίστηση, βρήκε τα νέα Του ασκιά για το νέο κρασί. Τα όργανα που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το έργο του Ευαγγελίου είναι οι ψυχές που με ευχαρίστηση δέχονται το θεόσταλτο φώς. Αυτοί είναι οι αντιπρόσωποί Του που θα γνωστοποιήσουν τη γνώση της αλήθειας στον κόσμο. Αν με τη χάρη του Χριστού ο λαός Του μεταβληθεί σε νέα ασκιά, Εκείνος θα τα γεμίσει με νέο κρασί. ΖΧ 248.1

Η διδασκαλία του Χριστού, αν και παρομοιάζεται με το νέο κρασί, δεν είναι διδασκαλία νέα, αλλά η αποκάλυψη της διδασκαλίας εκείνης που είχε δοθεί από την αρχή. Για τους Φαρισαίους όμως η αλήθεια του Θεού είχε χάσει την αρχική της σημασία και την έλξη που είχε. Για αυτούς η διδαχή του Χριστού ήταν σχεδόν κάτι το καινούργιο από κάθε άποψη και δεν μπορούσαν να την αναγνωρίσουν και να την παραδεχθούν. ΖΧ 248.2

Ο Χριστός είπε: «Ουδείς αφού πίη οίνον παλαιόν, θέλει ευθύς νέον διότι λέγει, ο παλαιός είναι καλύτερος.» Όλη η αλήθεια που δόθηκε στον κόσμο από τους πατριάρχες και τους προφήτες παρουσιάζεται με μια νέα ομορφιά στα λόγια του Χριστού. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν ήθελαν να γευτούν το πολύτιμο νέο κρασί. Αν δεν απαλλάσσονταν από τις παλιές παραδόσεις, τα έθιμα και τις συνήθειές τους, δεν θα υπήρχε τόπος στο νου ή στην καρδιά τους για τις διδασκαλίες του Χριστού. Παρέμεναν προσκολλημένοι στο νεκρό τυπικισμό και αποστράφηκαν στη ζώσα αλήθεια και στη δύναμη του Θεού. ΖΧ 249.1

Αυτό επέφερε την καταστροφή των Ιουδαίων και αυτό θα επιφέρει την καταστροφή πολλών ψυχών στις ημέρες μας. Χιλιάδες ανθρώπων κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν οι Φαρισαίοι που στηλίτευσε ο Χριστός στο συμπόσιο του Ματθαίου. Για να μη αναγκαστούν να αρνηθούν κάποια προσφιλή τους άποψη ή να απορρίψουν κάποια γνώμη τους που τους έχει γίνει είδωλο, πολλοί αρνούνται την αλήθεια που προέρχεται από τον Πατέρα των φώτων. Στηρίζονται στον εαυτό τους, εξαρτώνται από την προσωπική τους σοφία και δεν αντιλαμβάνονται την πνευματική τους ένδεια. Επιμένουν να σωθούν με ένα τέτοιο τρόπο που θα τους κάνει ικανούς να κάνουν ένα σπουδαίο έργο. Όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει τρόπος να συμπεριλάβουν το «εγώ» στο έργο τους, τότε απορρίπτουν την προσφερόμενη σωτηρία. ΖΧ 249.2

Μια τυπολατρική θρησκεία δεν μπορεί να οδηγήσει ποτέ τις ψυχές στο Χριστό, γιατί είναι θρησκεία χωρίς αγάπη και χωρίς Χριστό. Η προσευχή ή η νηστεία που γίνεται με πνεύμα αυτοδικαίωσης είναι βδέλυγμα στα μάτια του Θεού. Η μεγαλόπρεπη λατρευτική συνάθροιση, ο κύκλος των θρησκευτικών ιεροτελεστιών, η επίπλαστη ταπεινοφροσύνη, η επιβλητική θυσία δηλώνουν ότι εκείνος που κάνει αυτά τα πράγματα θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο και τιτλούχο του Ουρανού. Αυτό είναι όμως απάτη. Με τα δικά μας έργα δεν μπορούμε ποτέ να εξαγοράσουμε τη σωτηρία. ΖΧ 249.3

Όπως συνέβαινε στις ημέρες του Χριστού, έτσι συμβαίνει και στην εποχή μας. Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι δεν αναγνωρίζουν την πνευματική τους ένδεια. Σε αυτούς στέλνεται η προειδοποίηση: «Διότι λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτισα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι σύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός συμβουλεύω σε να αγοράσης παρ’ Εμού χρυσίον δεδοκιμασμένον εκ πυρός, δια να πλουτίσης και ιμάτια λευκά, δια να ενδυθής, και να μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου.» (Αποκ. 3:17, 18.) Πίστη και αγάπη είναι «ο χρυσός ο δεδοκιμασμένος εκ πυρός.» Για πολλούς ο χρυσός τους μαύρισε και ο πολύτιμος θησαυρός τους χάθηκε. Η δικαιοσύνη του Χριστού είναι για αυτούς ένας αφόρετος χιτώνας, μια ανέγγιχτη πηγή. Σε αυτούς απευθύνονται τα λόγια: «Πλήν έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι πρός σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.» (Αποκ. 2:4, 5.) ΖΧ 249.4

«Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.» (Ψαλμ. 51:17.) Ο άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από το εγώ για να μπορέσει να γίνει ένας πιστός οπαδός του Ιησού, με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν απαρνείται τον εαυτό του, τότε ο Κύριος μπορεί να τον κάνει νέο πλάσμα. Τα καινούργια ασκιά μπορούν να συγκρατήσουν καινούργιο κρασί. Η αγάπη του Χριστού θα ζωογονήσει τον πιστό με νέα ζωή. Ο χαρακτήρας του Χριστού θα φανερωθεί στο πρόσωπο εκείνου που ατενίζει στον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας. ΖΧ 250.1