Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5—Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 2:21-38. ΖΧ 27.1

Περίπου σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Χριστού, ο Ιωσήφ και η Μαρία Τον έφεραν στην Ιερουσαλήμ για να Τον παρουσιάσουν στον Κύριο και να προσφέρουν την απαιτούμενη θυσία. Αυτό ήταν σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο καιο Χριστός, σαν αντικαταστάτης του ανθρώπου, έπρεπε να συμμορφωθεί με κάθε λεπτομέρεια του νόμου. Ήδη είχε υποβληθεί στην τελετή της περιτομής που ήταν η εγγύηση της υπακοής Του στο νόμο. ΖΧ 27.2

Σαν προσφορά από το μέρος της μητέρας ο νόμος απαιτούσε ένα χρονιάρικο αρνί για ολοκαύτωμα και ένα νεοσσό περιστεριού ή τρυγόνι σαν προσφορά περί αμαρτίας. Ο νόμος επέτρεπε όμως στους πολύ φτωχούς γονείς αντί για αρνί να φέρουν ένα ζευγάρι τρυγόνια ή ένα ζευγάρι νεοσσούς περιστεριών, ένα για ολοκαύτωμα και ένα για προσφορά περί αμαρτίας και αυτά γίνονταν δεκτά. ΖΧ 27.3

Οι προσφορές που έφερναν στον Κύριο έπρεπε να είναι άμωμες. Αυτές οι προσφορές αντιπροσώπευαν το Χριστό και είναι φανερόαπό αυτό το γεγονός ότι ο Χριστός δεν παρουσίαζε κανένα απολύτως φυσικό ελάττωμα. Ήταν «αμνός άμωμος και άσπιλος.» (Α’ Πέτρ. 1:19.) Η φυσική διαμόρφωσή Του δεν είχε καμιά ατέλεια. Το σώμα Του ήταν γερό και υγιές. Καθ’όλη τη ζωή Του βάδιζε σύμφωνα με τους νόμους της φύσης. Φυσικά και πνευματικά ήταν ένα παράδειγμα του τι ο Θεός σχεδίαζε να είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα υπακούοντας στο νόμο Του. ΖΧ 27.4

Η αφιέρωση του πρωτότοκου παιδιού είχε την προέλευσή της από τα πολύ παλιά χρόνια. Ο Θεός είχε υποσχεθεί να δώσει τον Πρωτότοκο του Ουρανού για να σώσει τους αμαρτωλούς. Αυτό το δώρο έπρεπε να αναγνωριστεί από κάθε οικογένεια με την αφιέρωση του πρωτότοκου γιού της. Αυτός ο γιός ήταν αφιερωμένος στην ιεροσύνη, σαν αντιπρόσωπος του Χριστού μεταξύ των ανθρώπων. ΖΧ 27.5

Κατά την απελευθέρωση του Ισραήλ από την Αίγυπτο, ο Θεός και πάλι διέταξε την αφιέρωση των πρωτοτόκων. Ενώ οι υιοί του Ισραήλ ήταν αιχμάλωτοι των Αιγυπτίων, ο Θεός υπέδειξε στο Μωυσή να παρουσιαστεί στο Φαραώ, το βασιλιά της Αίγυπτου και να πει: «Ούτω λέγει Κύριος υιός Μου είναι, πρωτότοκός Μου, ο Ισραήλ και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν Μου, δια να Με λατρεύση και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού Εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.»', Εξ. 4:22, 23.) ΖΧ 27.6

Ο Μωυσής γνωστοποίησε στο Φαραώ το μήνυμα του Θεού. Αλλά η απάντηση του υπερήφανου βασιλιά ήταν: «Τις είναι ο Κύριος, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριον και ουδέ τον Ισραήλ θέλω εξαποστείλει. ', Εξ. 5:2.) Ο Κύριος εργάστηκε για το λαό Του με σημεία και θαύματα, πατάσσοντας το Φαραώ με φοβερές τιμωρίες. Τελικά στάλθηκε ο εξολοθρευτής άγγελος να θανατώσει τα πρωτότοκα των ανθρώπων και των ζώων μεταξύ των Αιγυπτίων. Για να αποφύγουν αυτή την κρίση οι Ισραηλίτες είχαν διαταχθεί να ραντίσουν το ανώφλιο και τους παραστάτες του σπιτιού τους με το αίμα ενός σφαγμένου αρνιού. Κάθε σπίτι έπρεπε να σημαδευτεί έτσι ώστε ο άγγελος που έρχονταν με θανατική αποστολή να προσπεράσει τα σπίτια των Ισραηλιτών. ΖΧ 28.1

Αφού έστειλε αυτή την τιμωρία στην Αίγυπτο, ο Θεός είπε στο Μωυσή: «Καθιέρωσον εις Εμέ παν πρωτότοκον . . . από ανθρώπου έως κτήνους ιδικόν Μου είναι τούτο» ', Εξοδ. 13:2.) «Επειδή καθ’ ήν ημέραν επάταξα παν πρωτότοκον εν τη γή της Αιγύπτου, ηγίασα εις Εμαυτόν παν πρωτότοκον εν τω Ισραήλ, από ανθρώπου έως κτήνους Εμού θέλουσιν είσθαι. Εγώ είμαι ο Κύριος.» (Αριθ. 3:13.) Αφού καθιερώθηκε η λειτουργία της σκηνής του μαρτυρίου, ο Κύριος εξέλεξε τη φυλή του Λευί στη θέση των πρωτοτόκων του Ισραήλ για να υπηρετούν στο θυσιαστήριο. Όμως και στην περίπτωση αυτή, τα πρωτότοκα τέκνα του Ισραήλ ανήκαν στον Κύριο και έπρεπε να εξαγοραστούν. ΖΧ 28.2

Ο νόμος της εμφάνισης του πρωτότοκου παιδί ενώπιον του Κυρίου είχε αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία. Ενώ αποτελούσε ανάμνηση της θαυμάσιας απελευθέρωσης που έκανε ο Θεός στο λαό του Ισραήλ, προεικόνιζε και μία μεγαλύτερη λύτρωση που θα πραγματοποιούσε ο Μονογενής Υιός του Θεού. Όπως το ραντισμένο αίμα στους παραστάτες της πόρτας είχε σώσει τους πρωτότοκους του Ισραήλ, έτσι και το αίμα του Σωτήρα έχει τη δύναμη να σώσει τον κόσμο. ΖΧ 28.3

Πόσο σημαντική λοιπόν ήταν η παρουσίατου Χριστού στο ναό! Αλλά ο ιερέας δεν μπόρεσε να δει τίποτε πίσω από το κάλυμμα. Δεν διέκρινε το μυστήριο που κρύβονταν πέρα απ’ αυτό. Η αφιέρωση των βρεφών ήταν μία συνηθισμένη σκηνή. Κάθε μέρα ο ιερέας έπαιρνε τα χρήματα της εξαγοράς καθώς οι γονείς παρουσίαζαν τα παιδιά τους στον Κύριο. Καθημερινά εκτελούσε τη μονότονη εργασία του χωρίς να δίνει και πολλή προσοχή στα νήπια ή στους γονείς, εκτός αν έβλεπε κανένα διακριτικό που φανέρωνε ότι οι γονείς ήταν πλούσιοι ή ότι προέρχονταν από ανώτερη τάξη. Ο Ιωσήφ και η Μαριάμ ήταν φτωχοί. Όταν ήρθαν με το βρέφος τους, το μόνο που πρόσεξαν οι ιερείς ήταν ένας άνδρας και μία γυναίκα από τη Γαλιλαία, ντυμένοι με τα πιο ταπεινά ρούχα. Τίποτε το ελκυστικό δεν είχαν στην εμφάνισή τους και η προσφορά που έφεραν ανταποκρινόταν στη φτωχότερη τάξη. ΖΧ 28.4

Ο ιερέας έκανε την καθιερωμένη ιεροτελεστία. Πήρε το παιδί στα χέρια του και το ύψωσε μπροστά στο θυσιαστήριο. Αφού το επέστρεψε στη μητέρα του, έγραψε το όνομα «Ιησούς» στο βιβλίο των πρωτοτόκων. Ούτε καν πέρασε από το μυαλό του, ότι κρατούσε στα χέρια του τη Μεγαλειότητα του Ουρανού, το Βασιλιά της δόξας. Ο ιερέας ούτε καν σκέφτηκε ότι αυτό το Βρέφος ήταν Εκείνος για τον οποίο ο Μωυσής είχε γράψει. «Κύριος ο Θεός σας θέλει αναστήσει εις εσάς Προφήτην εκ των αδελφών σας ως εμέ Αυτού θέλετε ακούει κατά πάντα όσα αν λαλήση προς εσάς.» (Πράξ. 3:22.) Ούτε που φαντάστηκε ότι το νήπιο αυτό ήταν Εκείνος του οποίου τη δόξα είχε ζητήσει να δει ο Μωυσής. Κάποιος μεγαλύτερος από το Μωυσή βρίσκονταν στα χέρια του ιερέα και καθώς καταχωρούσε το όνομα του παιδιού, καταχωρούσε το όνομα Εκείνου που ήταν το θεμέλιο της ιουδαϊκής οικονομίας. Αυτό το όνομα έμελλε να σημάνει τη θανατική επικύρωση της ιουδαϊκής οικονομίας επειδή το σύστημα των θυσιών και των προσφορών είχε παλιώσει. Ο τύπος κόντευε τώρα να συναντηθεί με το αντίτυπό του, η σκιά με την υποκειμενική της ουσία. ΖΧ 29.1

Αν και η παρουσία του Θεού είχε απομακρυνθεί από το αγιαστήριο, το Βρέφος όμως της Βηθλεέμ είχε περιβληθεί τη δόξα μπροστά στην οποία οι άγγελοι υποκλίνονται. Το αθώο εκείνο Βρέφος ήταν το «σπέρμα» που ο Θεός είχε υποσχεθεί και στο οποίο απέβλεπε το πρώτο θυσιαστήριο στην πύλη του παραδείσου. Αυτός ήταν ο Σηλώ. ο δότης της ειρήνης. Αυτός ήταν που συστήθηκε στο Μωυσή με το όνομα Ο ΩΝ. Ήταν Εκείνος που έγινε οδηγός του λαού του Ισραήλ μέσα από τη στήλη της νεφέλης και του πυρός. Ήταν αυτός για τον οποίο οι προφήτες μίλησαν πριν από πολλά χρόνια. Ήταν ο Πόθος όλων των εθνών, η Ρίζα και το Γένος του Δαβίδ, ο Αστήρ ο Λαμπρός και ο Ορθρινός. Το όνομα του ανίσχυρου εκείνου Βρέφους, γραμμένο στα κατάστιχα του Ισραήλ σαν ένας αδελφός μας, ήταν η ελπίδα της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Το Βρέφος για το οποίο είχε πληρωθεί η τιμή της εξαγοράς, ήταν Εκείνος που θα πλήρωνε την εξαγορά όλου του κόσμου. Ήταν ο πραγματικός «μέγας ιερεΰς επί τον οίκον του Θεού,» η κεφαλή μιάς αμετάθετης ιεροσύνης, ο Μεσίτης «εν δεξιά της Μεγαλωσύνης εν υψηλοίς.» (Εβρ. 10:21, 7:24, 1:3.) ΖΧ 29.2

Τα πνευματικά πράγματα πνευματικώς ανακρίνονται. Στο ναό ο Υιός του Θεού αφιερώθηκε στο έργο το οποίο είχε έρθει να κάνει. Ο ιερέας Τον είδε σαν ένα οποιοδήποτε άλλο βρέφος. Αν και αυτός δεν είδε ούτε αισθάνθηκε τίποτε το ασυνήθιστο, η πράξη του Θεού να δώσει τον Υιό Του στον κόσμο αναγνωρίστηκε. Το ιδιαίτερο εκείνο περιστατικό δεν πέρασε εντελώς απαρατήρητα. «Και ιδού, ήτο άνθρωπός τις εν Ιερουσαλήμ, ονομαζόμενος Συμεών και ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος και ευλαβής, προσμένων την παρηγορίαν του Ισραήλ και Πνεύμα Άγιον ήτο επ’ αυτόν. Και ήτο εις αυτόν αποκεκαλυμμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου, ότι δεν θέλει ιδεί θάνατον, πριν ίδη τον Χριστόν του Κυρίου.» ΖΧ 30.1

Καθώς ο Συμεών έμπαινε στο ναό, αντίκρισε μία οικογένεια να προσφέρει το πρωτότοκό της στον ιερέα. Το παρουσιαστικό τους φανέρωνε φτώχια. Ο Συμεών όμως κατάλαβε την προειδοποίηση του Πνεύματος και ήταν βαθιά συγκινημένος από το γεγονός ότι το Βρέφος που προσφέρονταν από τους γονείς στον Κύριο ήταν η παρηγοριά του Ισραήλ, Εκείνος τον οποίο ήθελε να δει πολύ. Στον έκπληκτο ιερέα, ο Συμεών φαίνονταν σαν μαγεμένος άνθρωπος. Το Βρέφος είχε επιστραφεί στη Μαρία και ο Συμεών το πήρε στα χέρια του και το παρουσίασε στο Θεό, ενώ μια πρωτόγνωρη χαρά γέμισε την ψυχή του. Υψώνοντας το Βρέφος — Σωτήρα προς τον Ουρανό, λέει: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου, εν ειρήνηδιότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν Σου, το οποίον ητοίμασας ενώπιον πάντων των λαών φώς εις φωτισμόν των εθνών, και δόξαν του λαού Σου Ισραήλ.» (Εδ. 29-32.) ΖΧ 30.2

Το προφητικό πνεύμα αναπαύονταν επάνω σ’ αυτό τον άνθρωπο του. Καθώς ο Ιωσήφ και η Μαρία στέκονταν δίπλα του, απορώντας για τα λόγια του, αυτός τους ευλόγησε και είπε στη Μαρία: «Ιδού, Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και εις σημείον αντιλεγόμενον (και σου δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει ) δια να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών.» ΖΧ 30.3

Και η Άννα επίσης, μιά προφήτης, παρουσιάστηκε επίσης και επιβεβαίωσε τη μαρτυρία που ο Συμεών έκανε για το Χριστό. Καθώς ο Συμεών μιλούσε, στο πρόσωπό της έλαμψε μία θεϊκή δόξα και εξέφρασε τις εγκάρδιες ευχαριστίες της που της επιτράπηκε να δει τον Κύριο Ιησού Χριστό. ΖΧ 31.1

Αυτοί οι ταπεινοί προσκυνητές δεν είχαν μελετήσει μάταια τις προφητείες. Εκείνοι που είχαν θέσεις αρχηγών και ιερέων στο Ισραήλ, μολονότι είχαν μπροστά τους τις πολύτιμες αποκαλύψεις της προφητείας, δεν βάδιζαν στην οδό του Κυρίου.Τα μάτια τους δεν ήταν ανοικτά για να ιδούν το Φώς της ζωής. ΖΧ 31.2

Έτσι συμβαίνει και σήμερα. Γεγονότα γύρω από τα οποία είναι συγκεντρωμένη η προσοχή όλου του Ουρανού, περνούν απαρατήρητα και η πραγματοποίησή τους δεν γίνεται αντιληπτή από τους θρησκευτικούς αρχηγούς και τους προσκυνητές των οίκων του Θεού. Οι άνθρωποι παραδέχονται το Χριστό σαν μία ιστορική φυσιογνωμία, αλλά Τον απορρίπτουν σαν ζώντα Χριστό. Ο Χριστός δεν αναγνωρίζεταισήμεραπερισσότερο μέσα στο λόγο Του για αυτοθυσία, ούτε στο πρόσωπο των φτωχών και καταδυναστευομένων που παρακαλούν ζητώντας βοήθεια, ούτε στο δίκαιο αγώνα που συνεπάγεται φτώχεια, μόχθο και επίκριση, από ότι αναγνωρίζονταν δύο περίπου χιλιάδες χρόνια πριν. ΖΧ 31.3

Η Μαρία διαλογίζονταν την ευρεία και απώτερη προφητεία του Συμεών. Καθώς κοιτούσε το Βρέφος στην αγκαλιά της και αναλογίζονταν τα λόγια που της είχαν πει οι βοσκοί της Βηθλεέμ, η καρδιά της ξεχείλιζε από μιαευγνωμονούσα χαρά και λαμπρή ελπίδα. Τα λόγια του Συμεών έφεραν στο νου της την προφητεία του Ησαΐα: «Θέλει εξέλθει Ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και Κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού και το Πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ Αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου Κυρίου. . . . Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος Αυτού, και πίστις και ζώνη των πλευρών Αυτού.» (Ησ. 11:1-5.) «Ο λαός ο περιπατών εν τω σκότει είδε φώς μέγα εις τους καθημένους εν γή σκιάς θανάτου, φώς έλαμψεν επ’ αυτούς. . . Διότι Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, Υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί των ώμων Αυτού και το όνομα Αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης.» (Ησ. 9:2-6.) ΖΧ 31.4

Η Μαρία όμως δεν καταλάβαινε ακόμη την αποστολή του Χριστού. Ο Συμεών είχε προφητεύσει για Αυτόν ότι θα ήταν το φώς των εθνών καθώς και η δόξα του λαού Ισραήλ. Έτσι και οι άγγελοι είχαν αναγγείλει τη γέννηση του Σωτήρα σαν χαρμόσυνη είδηση για όλους τους λαούς. Ο Θεός προσπαθούσε να μεταβάλει τη στενή αντίληψη που είχαν οι Ιουδαίοι για το έργο του Μεσσία. Ήθελε να Τον βλέπουν οι άνθρωποι όχι μόνο σαν Απελευθερωτή του Ισραήλ, αλλά και σαν Λυτρωτή ολόκληρου του κόσμου. Πολλά χρόνια θα περνούσαν όμως πριν και αυτή ακόμη η μητέρα του Χριστού κατανοήσει την αποστολή Του. ΖΧ 31.5

Η Μαρία απέβλεπε στη βασιλεία του Μεσσία καθημένου στο θρόνο του Δαβίδ, αλλά δεν διέκρινε το βάπτισμα των παθών με το οποίο έπρεπε να εξασφαλιστεί ο θρόνος. Ο Συμεών της απεκάλυψε ότι το πέρασμα του Μεσσία από αυτόν τον κόσμο δεν θα ήταν χωρίς εμπόδια. «Και σου δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει.» Με τα λόγια αυτά ο φιλεύσπλαχνος Θεός κάνει στη Μητέρα του Ιησού έναν υπαινιγμό για την αγωνία που εκείνη είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει προς χάρη Του. ΖΧ 32.1

Ο Συμεών είχε πει: «Ιδού, Ούτος κείται εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και σημείον αντιλεγόμενον.» Για να σηκωθούν οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να πέσουν. Και εμείς πρέπει να πέσομε στο Βράχο και να θρυμματισθούμε πριν να υψωθούμε εν Χριστώ. Το εγώ πρέπει να εκθρονισθεί, η υπερηφάνεια να ταπεινωθεί πριν να γνωρίσομε τη δόξα της πνευματικής βασιλείας. Οι Ιουδαίοι δεν ήθελαν να δεχθούν την τιμή που αποκτάται με την ταπείνωση. Γι’ αυτό δεν θέλησαν να δεχθούν το Λυτρωτή τους. Ήταν γι’ αυτούς «σημείον αντιλεγόμενον.» ΖΧ 32.2

«Δια να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών.» Στο φώς της ζωής του Σωτήρα αποκαλύπτονται οι καρδιές όλων, αρχίζοντας από το Δημιουργό μέχρι τον άρχοντα του σκότους. Ο Σατανάς παρέστησε το Θεό σαν εγωιστή και τύραννο που ζητά τα πάντα χωρίς να δίνει τίποτε, που απαιτεί την υπηρεσία των πλασμάτων Του για τη δόξα Του χωρίς να υποβληθεί σε καμιά θυσία για το καλό τους. Αλλά η προσφορά του Χριστού αποκαλύπτει την καρδιά του Πατέρα. Αποκαλύπτει ότι οι σκέψεις του Πατέρα είναι «βουλαί ειρήνης και ουχί κακού.» (Ιερ. 29:11.) Διακηρύσσει ότι ενώ το μίσος του Θεού κατά της αμαρτίας είναι τόσο δυνατό όσο ο θάνατος, η αγάπη Του για τον αμαρτωλό είναι δυνατότερη και από το θάνατο. Αφού ανέλαβε το έργο της λύτρωσής μας, δεν θα μας στερήσει τίποτεπου είναι αναγκαίο για την ολοκλήρωση του έργου Του, όσο πολύτιμο και αν είναι. Καμιά αλήθεια απαραίτητη για τη σωτηρία μας δεν θα κατακρατηθεί, κανένα θαύμα ελέους δεν θα παραμεληθεί, καμία θεία ενέργεια δεν θα μείνει αχρησιμοποίητη. Χάρη προστίθεται στη χάρη και δώρο στο δώρο. Όλο το θησαυροφυλάκιο του Ουρανού είναι ανοικτό για αυτούς που προσπαθεί να σώσει. Αφού συγκέντρωσε όλα τα πλούτη του σύμπαντος και άνοιξε τις πηγές της άπειρης δύναμης, ο Θεός τα βάζει όλα στα χέρια του Χριστού και λέει: «Όλα αυτά είναι για τον άνθρωπο. Χρησιμοποίησε τα δώρα αυτά για να τον πείσεις ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από τη δική Μου στον Ουρανό και στη Γή. Τη μεγαλύτερη ευτυχία του θα τη βρει στην αγάπη Μου.» ΖΧ 32.3

Στο σταυρό του Γολγοθά, η αγάπη και η φιλαυτία ήρθαν αντιμέτωπες. Στο σταυρό έλαβε χώρα το αποκορύφωμα της αποκάλυψής τους. Ο Χριστός είχε ζήσει αποκλειστικά για να παρηγορεί και να ευλογεί. Θανατώνοντάς Τον, ο Σατανάς αποκάλυψε την κακοήθεια του μίσους του έναντι του Θεού. Απέδειξε ότι ο πραγματικός σκοπός της ανταρσίας του ήταν να εκθρονίσει το Θεό και να καταστρέψει Εκείνον ο οποίος απεκάλυψε την αγάπη του Θεού. ΖΧ 33.1

Με τη ζωή και το θάνατο του Ιησού φανερώνονται επίσης και οι σκέψεις των ανθρώπων. Από τη φάτνη μέχρι το σταυρό, η ζωή του Χριστού τους καλεί να απαρνηθούν τον εαυτό τους και να συμμεριστούν τα παθήματά Του. Απεκάλυψε τις προθέσεις των ανθρώπων. Ο Ιησούς ήρθε με τη μαρτυρία του Ουρανού και όσοι άκουσαν τη φωνή του Αγίου Πνεύματος προσελκύστηκαν από Αυτόν. Οι λάτρες όμως του ‘εγώ’ ανήκαν στη βασιλεία του Σατανά. Με τη στάση που τήρησαν έναντι του Χριστού, όλοι θα δείξουν με τίνος το μέρος ήταν. Έτσι ο καθένας θα εκδώσει μόνος του τη δικαστική απόφαση για τον εαυτό του. ΖΧ 33.2

Την ημέρα της τελικής κρίσης, κάθε χαμένη ψυχή θα καταλάβει τους λόγους που την ώθησαν να απορρίψει την αλήθεια. Θα προβληθεί ο σταυρός και τον πραγματικό του χαρακτήρα θα τον κατανοήσει κάθε διάνοια, ακόμη και όσοι σήμερα είναι τυφλωμένοι από την αμαρτία. Στη θέα του Γολγοθά με το μυστηριακό του Θύμα, οι αμαρτωλοί θα καταδικαστούν. Κάθε αστήρικτη δικαιολογία θα εξαφανιστεί. Η ανθρώπινη αποστασία θα παρουσιαστεί με όλο τον αποτρόπαιο χαρακτήρα της. Οι άνθρωποι θα δουν ποιά ήταν η επιλογή τους. Κάθε απορία για την αλήθεια και την πλάνη στη μακροχρόνια διαμάχη θα διασαφηνιστεί. Στο δικαστήριο του σύμπαντος ο Θεός θα ανακηρυχτεί αθώος από κάθε κατηγορία για την ύπαρξη και τη συνέχιση του κακού. Θα αποδειχτεί ότι τα θεία διατάγματα δεν είναι συνεργοί της αμαρτίας. Δεν υπήρχε σφάλμα στην κυβέρνηση του Θεού, ούτε αιτία για δυσαρέσκεια Όταν τα απόκρυφα όλων των καρδιών αποκαλυφτούν, πιστοί και παραβάτες θα διακηρύξουν ομόφωνα: «Δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί Σου, Βασιλεύ των αγίων. Τίς δεν θέλει Σε φοβηθή, Κύριε, και δοξάσει το ‘ όνομά Σου; . . . Διότι αι κρίσεις Σου εφανερώθησαν.» (Αποκ. 15:3, 4.) ΖΧ 33.3