Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 26—ΣΤΗΝ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Μάρκ. 1:21-39. ΖΧ 219.1

Επειδή ο Ιησούς παρέμενε στην Καπερναούμ ενδιάμεσα των οδοιποριών Του, η πόλη κατέληξε να γίνει γνωστή ως η «Εαυτού πόλις.» (Ματθ. 9:1.) Αυτή βρισκόταν στα παράκτια της Γαλιλαίας και κοντά στα σύνορα της όμορφης πεδιάδας της Γεννησαρέτ, αν και όχι ακριβώς πάνω σε αυτή. ΖΧ 219.2

Το βαθύ κοίλωμα της λίμνης προσφέρει στην πεδιάδα που απλώνεται ολόγυρά της ένα ευχάριστο νότιο κλίμα. Εδώ, την εποχή του Χριστού άκμαζαν τα φοινικόδεντρα και τα ελαιόδεντρα, εδώ υπήρχαν περιβόλια και αμπέλια, μεγάλη αφθονία πράσινων λιβαδιών και πολύχρωμων λουλουδιών, όλα ποτισμένα από τα τρεχούμενα νερά που ανάβλυζαν από τις σχισματιές των βράχων. Κωμοπόλεις και χωριά ήταν σκορπισμένα στις ακτές της και στους γύρω λόφους. Αμέτρητες ψαρόβαρκες αρμένιζαν στη λίμνη. Παντού επικρατούσε η κίνηση μιας πολυάσχολης, δραστήριας ζωής. ΖΧ 219.3

Η Καπερναούμ βρίσκονταν στο κατάλληλο σημείο για να την κάνει ο Σωτήρας κέντρο του έργου Του. Βρισκόταν πάνω στο δρόμο της Δαμασκού προς την Ιερουσαλήμ, την Αίγυπτο και τη Μεσόγειο. Έτσι, κατέστη μεγάλο κέντρο διερχομένων ταξιδιωτών. Άνθρωποι από πολλές χώρες περνούσαν από αυτή την πόλη, ή ξαπόσταιναν εκεί για λίγο. Εκεί ο Ιησούς μπορούσε να συναντήσει όλα τα έθνη και όλες τις τάξεις, τους πλούσιους και τους μεγάλους ανθρώπους, καθώς και τους φτωχούς και ταπεινούς. Έτσι τα διδάγματά Του θα μπορούσαν να μεταφερθούν σε άλλες χώρες και να βρουν απήχηση σε πολλά σπιτικά. Με τον τρόπο αυτό θα ξυπνούσε η επιθυμία τους να ερευνήσουν τις προφητείες, η προσοχή τους θα στρέφονταν στο Σωτήρα και η αποστολή Του θα επεκτείνονταν και στον υπόλοιπο κόσμο. ΖΧ 219.4

Παρόλες τις ενέργειες του Συνεδρίου εναντίον του Ιησού, οι άνθρωποι περίμεναν με ανυπομονησία την εξέλιξη της αποστολής Του. Το ενδιαφέρον ολόκληρου του Ουρανού είχε κορυφωθεί. Οι άγγελοι ετοίμαζαν το δρόμο για την υπηρεσία Του, παρακινώντας τις ανθρώπινες καρδιές και έλκοντάς τες στο Σωτήρα. Στην Καπερναούμ, ο γιός του βασιλικού ακολούθου που είχε θεραπεύσει ο Χριστός ήταν μάρτυρας της δύναμής Του. Ο αυλικός και η οικογένειά του με χαρά ομολογούσαν την πίστη τους. Όταν μαθεύτηκε ότι ο Δάσκαλος βρίσκονταν ανάμεσά τους, ολόκληρη η πόλη ξεσηκώθηκε. Τα πλήθη συγκεντρώνονταν γύρω Του. Το Σάββατο ο λαός κατέκλυσε τη συναγωγή και έτσι πολλοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω επειδή δεν μπορούσαν να μπουν μέσα. ΖΧ 219.5

Όλοι όσοι άκουγαν το Σωτήρα «εξεπλήττοντο δια την διδαχήν Αυτού διότι ο λόγος Αυτού ήτο μετά εξουσίας.» (Λουκ. 4:32.) «Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» (Ματθ. 7:29.) Η διδασκαλία των γραμματέων και πρεσβυτέρων ήταν ψυχρή και τυπική, σαν αποστηθισμένο μάθημα. Για αυτούς ο λόγος του Θεού δεν είχε ζωτική δύναμη. Οι ιδέες και οι παραδόσεις τους είχαν αντικαταστήσει τις διδασκαλίες του. Στη συνηθισμένη ρουτίνα της λειτουργίας ισχυρίζονταν ότι εξηγούσαν το νόμο, αλλά καμιά έμπνευση από το Θεό δεν παρακινούσε τις καρδιές τους ούτε τις καρδιές των ακροατών τους. ΖΧ 220.1

Ο Ιησούς δεν αναμίχθηκε καθόλου στις διάφορες διχογνωμίες των Ιουδαίων. Το έργο Του ήταν να παρουσιάσει την αλήθεια. Τα λόγια Του περιέβαλλαν με άπλετο φως τις διδασκαλίες των πατριαρχών και προφητών και οι άνθρωποι έβλεπαν τις Γραφές σαν μια νέα αποκάλυψη. Ποτέ άλλοτε οι ακροατές Του δεν είχαν κατανοήσει τέτοιες βαθιές έννοιες από το λόγο του Θεού. ΖΧ 220.2

Ο Ιησούς αντιμετώπισε τους ανθρώπους πάνω στο δικό τους έδαφος, σαν ένας που γνώριζε τι τους προβλημάτιζε. Έκανε την αλήθεια ελκυστική, παρουσιάζοντάς την με τον πιο ευθύ και απλό τρόπο. Τα λόγια Του ήταν αγνά, διακριτικά και καθάρια σαν το τρεχούμενο νερό. Η φωνή Του έμοιαζε σαν μουσική σε εκείνους που είχαν ακούσει τους μονότονους ήχους των ραβίνων. Παρόλο ότι η διδασκαλία Του ήταν απλή, μιλούσε όμως με εξουσία. Αυτό το χαρακτηριστικό έφερνε τη διδασκαλία Του σε αντιδιαστολή με τις διδασκαλίες όλων των άλλων. Οι ραβίνοι μιλούσαν με κάποια αμφιβολία και δισταγμό, σαν να υπήρχε περίπτωση οι Γραφές να ερμηνευθούν κατά τον ένα ή τον άλλο εντελώς αντίθετο τρόπο. Οι ακροατές καθημερινά περιπλέκονταν σε μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Όμως ο Ιησούς δίδασκε τις Γραφές με μια αναμφισβήτητη εξουσία. Οποιοδήποτε ήταν το θέμα Του, το παρουσίαζε με τρόπο δυναμικό, με λόγια που δεν επιδέχονταν καμιά αμφισβήτηση. ΖΧ 220.3

Ήταν όμως ειλικρινής μάλλον παρά ορμητικός. Μιλούσε σαν να είχε να εκπληρώσει κάποιον ορισμένο σκοπό. Έφερνε στο προσκήνιο τις πραγματικότητες του αιωνίου κόσμου. Κάθε θέμα Του αποκάλυπτε το Θεό. Ο Ιησούς προσπαθούσε να διαλύσει την παράλογη γοητεία που κρατά τους ανθρώπους απορροφημένους στα επίγεια πράγματα. Έβαζε τα πράγματα της πρόσκαιρης αυτής ζωής στην πραγματική τους θέση, υποδεέστερα από εκείνα του αιωνίου συμφέροντος. Αυτό δεν θα πει ότι αγνοούσε τη σπουδαιότητά τους. Δίδασκε ότι ο Ουρανός και η Γή είναι συνδεδεμένοι και ότι η γνώση της θείας αλήθειας ετοιμάζει τους ανθρώπους να εκτελούν καλύτερα τα καθήκοντα της καθημερινής ζωής. Μιλούσε σαν ένας εξοικειωμένος με τον Ουρανό, κάποιος που γνώριζε τη συγγένειά Του με το Θεό, αναγνωρίζοντας συγχρόνως την ενότητά Του με κάθε μέλος της ανθρώπινης οικογένειας. ΖΧ 221.1

Τα μηνύματά Του, γεμάτα ευσπλαχνία, ποίκιλαν και προσαρμόζοντανστο ακροατήριό Του. Ήξερε πως να μιλήσει «λόγον εν καιρώ πρός τον βεβαρυμένον.» (Ησ. 50:4.) επειδή ανάβλυζε χάρη από τα χείλη Του. Με αυτό τον τρόπο μπορούσε να μεταδώσει στους ανθρώπους κατά τον πιο ελκυστικό τρόπο τους θησαυρούς της αλήθειας. Αντιμετώπιζε με διακριτικότητα τις προκατειλημμένες διάνοιες και τους επίπληττε με παραδείγματα που τραβούσαν την προσοχή τους. Χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους, άγγιζε τις καρδιές τους. Τα παραδείγματά Του ήταν παρμένα από την καθημερινή ζωή και παρόλη την απλότητά τους, περιλάμβαναν θαυμάσιες βαθυστόχαστες έννοιες. Με τα πετεινά του Ουρανού, με τα κρίνα του αγρού, με το σπόρο, με το βοσκό και τα πρόβατα — με τέτοια αντικείμενα ο Χριστός απεικόνιζε αθάνατες αλήθειες. Αργότερα, όταν οι ακροατές Του τύχαινε να βλέπουν τα ίδια αυτά πράγματα στη φύση, θυμόντουσαν τα λόγια Του. Οι απεικονίσεις του Χριστού συνεχώς επαναλάμβαναν τα μαθήματά Του. ΖΧ 221.2

Ο Χριστός ποτέ δεν κολάκευε τους ανθρώπους. Ποτέ δεν έλεγε κάτι που να εξάπτει τη φαντασία τους και ούτε τους παίνευε ποτέ για τα κατορθώματά τους. Οι στοχαστικοί όμως και χωρίς προκαταλήψεις άνθρωποι δέχονταν τις διδασκαλίες Του και έβρισκαν ότι αυτές ήταν θεμέλιος λίθος για τη σοφία τους. Θαύμαζαν την πνευματική αλήθεια εκφρασμένη σε μια τόσο απλή γλώσσα. Οι πολύ μορφωμένοι έμεναν καταγοητευμένοι από τα λόγια Του και οι αμόρφωτοι πάντοτε επωφελούνταν. Είχε μια αγγελία να μεταδώσει στους αμαθείς και έκανε ακόμη και τους ειδωλολάτρες να καταλάβουν ότι είχε ένα μήνυμα επίσης και για αυτούς. ΖΧ 221.3

Η τρυφερή Του συμπάθεια έπεφτε σαν θεραπευτικό άγγιγμα πάνω στις κουρασμένες και ανήσυχες καρδιές. Ακόμη και ανάμεσα στη φασαρία που δημιουργούσαν οι ταραχοποιοί εχθροί Του, Εκείνος περιβάλλονταν από μια ατμόσφαιρα ειρήνης. Η ωραιότητα της μορφής Του, η χάρη του χαρακτήρα Του και πάνω από όλα η εκφραζόμενη με το βλέμμα αγάπη Του και ο τόνος της φωνής Του, προσέλκυαν όλους εκείνους που δεν είχαν σκληρυνθεί από την απιστία. Η γλυκύτητα και το συμπαθητικό Του πνεύμα ακτινοβολούσαν σε κάθε Του βλέμμα και κάθε Του λόγος ήταν η αιτία που τραβούσε τόσο πολυπληθή ακροατήρια. Οι βασανισμένοι που Τον πλησίαζαν, ένοιωθαν ότι συνταύτιζε τα συμφέροντά Του με τα δικά τους σαν ένας πιστός και τρυφερός φίλος και έτσι ήθελαν να γνωρίσουν περισσότερα για τις αλήθειες που δίδασκε. Ο Ουρανός ήρθε πλησιέστερα στη Γή. Οι άνθρωποι εκείνοι λαχταρούσαν να παραμένουν κοντά Του για να παρηγορούνται πάντοτε με την αγάπη Του. ΖΧ 222.1

Ο Ιησούς ποθούσε να διακρίνει τη μετάλλαξη στην έκφραση των ακροατών Του. Τα πρόσωπα που εκδήλωναν ενδιαφέρον και ευχαρίστηση, Του έδιναν μεγάλη ικανοποίηση. Καθώς τα βέλη της αλήθειας διαπερνούσαν την ψυχήο Σωτήρας γέμιζε με χαρά διότι οι πιστοί του παραμέριζαν τα εμπόδια του εγωισμού, συνέτριβαν τις καρδιές και γεννούσαν την ταπεινοφροσύνη και τελικά την ευγνωμοσύνη. Όταν το βλέμμα Του πλανιόταν πάνω στα πλήθη των ακροατών και αναγνώριζε ανάμεσά τους πρόσωπα που είχε δει προηγουμένως, η μορφή Του ακτινοβολούσε από χαρά. Έβλεπε στα άτομα αυτά τους μελλοντικούς υπηκόους της βασιλείας Του. Όταν πάλι η καθαρή αλήθεια προσέκρουε σε κάποιο προσφιλές είδωλο της ψυχής, διέκρινε μια αλλαγή στη μορφή, ένα παγερό, βλοσυρό βλέμμα που έδειχνε ότι το φώς δεν γίνονταν δεκτό. Όταν έβλεπε τους ανθρώπους να απορρίπτουν το μήνυμα της ειρήνης, πληγωνόταν κατάκαρδα. ΖΧ 222.2

Στη συναγωγή ο Ιησούς μιλούσε για τη βασιλεία που είχε έρθει να ιδρύσει και για την αποστολή Του να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους του Σατανά. Ξαφνικά διακόπηκε από μια τρομερή στριγγλιά. Ένας τρελός τρέχοντας ξεπρόβαλε από το πλήθος φωνάζοντας: «Φεύ! Τι είναι μεταξύ ημών και Σού, Ιησού Ναζαρηνέ; ήλθες να μας απολέσης; Σε γνωρίζω τις είσαι, ο Άγιος του Θεού.» ΖΧ 222.3

Αυτό δημιούργησε σύγχυση και πανικό. Η προσοχή του λαού αποσπάσθηκε από το Χριστό και δεν έδιναν πια σημασία στα λόγια Του. Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός του Σατανά όταν οδήγησε το θύμα του στη συναγωγή. Ο Ιησούς επέκρινε και πρόσταξε το δαιμόνιο λέγοντας: «Σιώπα και έξελθε εξ αυτού. Και το πνεύμα το ακάθαρτον, αφού εσπάραξεν αυτόν, και έκραξε μετά φωνής μεγάλης, εξήλθεν εξ αυτού χωρίς να βλάψη αυτόν παντελώς.» (Λουκ. 4:35.) ΖΧ 222.4

Ο Σατανάς είχε διασαλεύσει το μυαλό του ταλαίπωρου και βασανισμένου εκείνου ανθρώπου, αλλά όταν βρέθηκε στην παρουσία του Σωτήρα, μιααχτίδα φωτός διαπέρασε τα σκοτάδια. Του γεννήθηκε η επιθυμία να ελευθερωθεί από την καταδυνάστευση του Σατανά. Το δαιμόνιο αντιστέκονταν στη δύναμη του Χριστού. Όταν ο άνθρωπος προσπάθησε να καλέσει τον Ιησού σε βοήθεια, το πονηρό πνεύμα έβαλε τα λόγια στο στόμα του, και αυτός κραύγαζε με την αγωνία του τρόμου. Ο δαιμονισμένος κατά κάποιον τρόπο κατάλαβε ότι βρίσκονταν στην παρουσία Ενός που μπορούσε να τον ελευθερώσει. Όταν προσπάθησε όμως να πλησιάσει τον ισχυρό εκείνο βραχίονα, η θέλησηκάποιου άλλου τον κυρίεψε και τα λόγια βγήκαν από το στόμα του. Η πάλη ανάμεσα στη δύναμη του Σατανά και στη δική του επιθυμία για απελευθέρωση ήταν τρομερή. ΖΧ 223.1

Εκείνος που είχε κατατροπώσει το Σατανά στην έρημο του πειρασμού, βρέθηκε και πάλι αντιμέτωπος με τον εχθρό Του. Το δαιμόνιο άσκησε όλη του τη δύναμη για να κρατήσει το θύμα του κάτω από τον έλεγχό του. Η ήττα του Σατανά στο σημείο αυτό θα γίνονταν η νίκη του Ιησού. Φαίνονταν ότι ο ταλαίπωρος εκείνος άνθρωπος θα έχανε τη ζωή του στην άγρια πάλη του με τον εχθρό που του στέρησε την ανθρωπιά του. Ο Σωτήρας μίλησε με εξουσία και ελευθέρωσε τον αιχμάλωτο. Ο πρώην δαιμονισμένος έστεκε τώρα μπροστά στα έκθαμβα πλήθη καταχαρούμενος που ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του. Ακόμη και το δαιμόνιο ομολόγησε τη θεϊκή δύναμη του Σωτήρα. ΖΧ 223.2

Ο άνθρωπος δοξολογούσε το Θεό για την απελευθέρωσή του. Τα μάτια που άλλοτε κοίταζαν φλογισμένα από την παραφροσύνη, τώρα έλαμπαν με νοημοσύνη και πλημμύρισαν με δάκρυα ευγνωμοσύνης. Τα πλήθη έμειναν άφωνα από την έκπληξή τους. Μόλις ξαναβρήκαν τη λαλιά τους έλεγαν ο ένας στον άλλον «Τι είναι τούτο; τις αύτη η νέα διδαχή; διότι μετά εξουσίας προστάζει και τα ακάθαρτα πνεύματα, και υπακούουσιν εις Αυτόν.» (Μάρκ. 1:27.) ΖΧ 223.3

Η κρυφή αιτία της συμφοράς που κατάντησε αυτό τον άνθρωπο α ποκρουστ ικό θέαμα για τους φίλους του και βάρος στον εαυτό του, έγκειτο στην ίδια του τη ζωή. Είχε ελκυσθεί από τις αμαρτωλέ ς απολαύσεις, και είχε σκεφθεί να κάνει τη ζωή του ένα τρελού γλεντιού. Ούτε καν του πέρασε η ιδέα ότι θα γίνονταν ο φόβος και ο τρόμος της κοινωνίας και το αίσχος της οικογενείας του. Σκέφτηκε ότι θα περνούσε τον καιρό του με αθώες τρέλες. Αλλά πήρε τον κατήφορο και τα πόδια του γρήγορα άρχισαν να γλιστρούν. Η ακράτεια και η επιπολαιότητα διέστρεψαν τις φυσικές του ιδιότητες και βρέθηκε κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Σατανά. ΖΧ 223.4

Όταν μετανόησε ήταν πολύ αργά Όταν ήθελε να θυσιάσει πλούτη και απολαύσεις για να ξαναβρεί το χαμένο ανθρωπισμό του, ήταν ανίσχυρος, κυριευμένος από τον πονηρό. Είχε πατήσει στο εχθρικό έδαφος και ο Σατανάς τον εξουσίαζε ολοκληρωτικά Ο Σατανάς τον είχε ξελογιάσει με πολλές γοητευτικές παραστάσεις. Αφού πια ο ταλαίπωρος άνθρωπος έγινε υποτελής του, ο δαίμονας έγινε αμείλικτος σε σκληρότητα και απαίσιος στις εκρήξεις τις οργής. Το ίδιο θα συμβεί με τον καθένα που υποτάσσεται στον πονηρό. Οι γοητευτικές, στο αρχικό στάδιο, απολαύσεις καταλήγουν στο σκοτάδι της απελπισίας ή στην παραφροσύνη μιας καταστραμμένης ψυχής. ΖΧ 224.1

Το ίδιο πονηρό πνεύμα που πείραξε το Χριστό στην έρημο και που εξουσίαζε τον μανιακό της Καπερναούμ, κυβερνούσε και τους άπιστους Ιουδαίους. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότισε αυτούς έπαιρνε ένα ύφος ευσεβείας, προσπαθώντας να τους εξαπατήσει ανάλογα με τα κίνητρά τους ώστε να απορρίψουν το Σωτήρα. Η κατάστασή τους ήταν ακόμη πιο απελπιστική από την κατάσταση του δαιμονισμένου, γιατί αυτοί δεν αισθάνονταν την ανάγκη τους για το Χριστό και έτσι βρέθηκαν στερεά υποταγμένοι στη δύναμη του Σατανά. ΖΧ 224.2

Τα χρόνια της προσωπικής διακονίας του Χριστού για τους ανθρώπους ήταν τα πιο δραστήρια χρόνια των δυνάμεων της βασιλείας του σκότους. Ολόκληρους αιώνες ο Σατανάς με τους πονηρούς αγγέλους του προσπάθησε να θέσει κάτω από τον έλεγχό του τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων, να τους οδηγήσει στην αμαρτία και στη θλίψη, επιρρίπτοντας κατόπιν όλη αυτή την αθλιότητα στο Θεό. Ο Ιησούς αποκάλυπτε στους ανθρώπους το χαρακτήρα του Θεού. Νικούσε τις δυνάμεις του Σατανά και ελευθέρωνε τους αιχμαλώτους. Μια νέα ζωή, αγάπη και δύναμη από τον Ουρανό επιδρούσαν στις καρδιές των ανθρώπων και ο άρχοντας του σκότους ξεσηκώθηκε και αγωνίστηκε για την επικράτηση της βασιλείας του. Ο Σατανάς επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις του και σε κάθε βήμα αντιστέκονταν στο έργο του Χριστού. ΖΧ 224.3

Το ίδιο θα συμβεί και στη μεγάλη τελική σύγκρουση μεταξύ της δικαιοσύνης και της αμαρτίας. Ενώ νέα ζωή, φώς και δύναμη από τον Ουρανό επισκέπτονται τους μαθητές του Χριστού, μια καινούργια ζωή ξεπηδά από τη Γή και κινητοποιεί τους πράκτορες του Σατανά. Κάθε γήινο στοιχείο δρα εντατικά. Με ευφυΐα, το αποκύημα της διαμάχης ολοκλήρων αιώνων, ο άρχοντας του σκότους εργάζεται μεταμφιεσμένος. Παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός και τα πλήθη προσέχουν «εις πνεύματα πλάνης και διδασκαλίας δαιμόνιων.» (Α’ Τιμ. 4:1.) ΖΧ 225.1

Στις ημέρες του Χριστού οι αρχηγοί και οι δάσκαλοι του Ισραήλ δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στο έργο του Σατανά. Παραμελούσαν το μόνο μέσο με το οποίο θα μπορούσαν να αποκρούσουν τα πονηρά πνεύματα. Ο Χριστός νίκησε το κακό με το λόγο του Θεού. Οι αρχηγοί του Ισραήλ διατείνονταν ότι ήταν οι ερμηνευτές του λόγου του Θεού. Ωστόσο, τον είχαν μελετήσει μόνο για να στηρίξουν τις παραδόσεις τους και να δώσουν κύρος στις καθιερωμένες ιεροτελεστίες τους που είχαν επινοηθεί από ανθρώπους. Με τις ερμηνείες τους έδιναν στο λόγο του Θεού μια χροιά που Εκείνος ποτέ δεν είχε δώσει. Το κατασκεύασμα της μυστικοπάθειάς καθιστούσε δυσδιάκριτο εκείνο που ο Θεός είχε διασαφηνίσει. Λογομαχούσαν για τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες και στην πραγματικότητα αρνούνταν τις πιο ουσιαστικές αλήθειες. Έτσι μετέδιδαν παντού την απιστία. Υπέκλεπταν το λόγο του Θεού από τη δύναμή του και τα πονηρά πνεύματα δρούσαν κατά βούληση. ΖΧ 225.2

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τη Γραφή ανοικτή μπροστά τους και ισχυριζόμενοι ότι σέβονται τις διδασκαλίες της, πολλοί από τους θρησκευτικούς ηγέτες της εποχής μας υπονομεύουν την πίστη του κόσμου στο λόγο του Θεού. Ασχολούνται με την λεπτομερή ανάλυση των λέξεων και βάζουν τις δικές τους γνώμες πάνω από τις σαφέστερες δηλώσεις της. Στα χέρια τους ο λόγος του Θεού χάνει την αναγεννητική του δύναμη. Να γιατί μεταδίδεται αστραπιαία η απιστία και επικρατεί η ανομία. ΖΧ 225.3

Αφού ο Σατανάς υπονομεύσει την πίστη στη Γραφή, τότε οδηγεί τους ανθρώπους σε διαφορετικές πηγές για φώς και δύναμη. Έτσι, κρυφά και ύπουλα υπεισέρχεται και ο ίδιος. Εκείνοι που στρέφονται από τη σαφή διδασκαλία της Γραφής και από την ελεγκτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού, τίθενται με την θέληση τους κάτω από τον έλεγχο των δαιμόνων. Οι επικριτικές αναλύσεις και οι σχολαστικές θεωρίες που κυκλοφορούν για τη Γραφή, άνοιξαν το δρόμο για τον πνευματισμό και τη θεοσοφία. Αυτές αποτελούν σύγχρονους τύπους της αρχαίας ειδωλολατρίας με σκοπό να κερδίσουν έδαφος ακόμη και σε εκκλησίες που λένε ότι ανήκουν στον Κύριο Ιησού Χριστό. ΖΧ 225.4

Παράλληλα με το κήρυγμα του Ευαγγελίου κινούνται οι πράκτορες που δεν είναι άλλοι παρά οι μεσάζοντες των ψεύτικων πνευμάτων. Πολλοί άνθρωποι στην αρχή μπλέκουν με αυτούς από απλή περιέργεια, αλλά παρατηρώντας τη δράση μιας υπεράνθρωπης δύναμης, δελεάζονται όλο και περισσότερο.Τελικά, βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο μιας θέλησης ισχυρότερης από τη δική τους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτή τη μυστηριακή δύναμη. ΖΧ 226.1

Τα αμυντικά στοιχεία της ψυχής καταρρέουν. Δεν μπορούν να βάλουν φραγμούς στην αμαρτία. Μιας και απορρίφθηκε η αναχαιτιστική δύναμη του λόγου του Θεού και του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος δεν ξέρει σε τι βαθιά κατάπτωση μπορεί να φτάσει. Μια κρυφή αμαρτία ή ένα κυρίαρχο πάθος μπορεί να τον κρατήσουν αιχμάλωτο και ανήμπορο όπως το δαιμονισμένο της Καπερναούμ. Παρόλα αυτά η κατάστασή του δεν είναι απελπιστική. ΖΧ 226.2

Ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να νικήσουμε τον πονηρό είναι ο ίδιος με τον οποίο ο Χριστός τον νίκησε: η δύναμη του λόγου. Ο Θεός δεν ελέγχει το νου μας χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Αν επιθυμούμε να γνωρίσουμε και να κάνουμε το θέλημά Του, τότε οι υποσχέσεις Του καθίστανται δικές μας: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» «Εάν τις θέλη να κάμη το θέλημα Αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής.» (Ιωάν. 8:32, 7:17.) Πιστεύοντας στις υποσχέσεις αυτές, ο καθένας μπορεί να ελευθερωθεί από τις παγίδες της πλάνης και από τον έλεγχο της αμαρτίας. ΖΧ 226.3

Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει ποιά δύναμη θέλει να τον κυβερνά. Κανείς δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά, κανείς δεν έχει εξαχρειωθεί σε σημείο που να μη μπορεί να τον απελευθερώσει ο Χριστός. Ο δαιμονιζόμενος αντί για προσευχή μπορούσε να προφέρει μόνο τα λόγια του Σατανά. Όμως η ανέκφραστη παράκληση της καρδιάς του εισακούστηκε. Καμιά κραυγή προερχόμενη από ψυχή που βρίσκεται σε ανάγκη, έστω και αν δεν μπορεί να εκφρασθεί με λόγια, θα μείνει απαρατήρητη. Εκείνοι που συγκατατίθενται να συνάψουν συνθήκη με το Θεό του Ουρανού δεν θα αφεθούν στη δύναμη του Σατανά ή στην αδυναμία της φύσης τους. Η κλήση του Σωτήρα είναι: «Ας πιασθή από της δυνάμεώς Μου, δια να κάμη ειρήνην μετ’ Εμού και θέλει κάμει μετ’ Εμού ειρήνην.» (Ησ. 27:5.) Τα πνεύματα του σκότους θα μάχονται για αυτή την ψυχή που άλλοτε εξουσίαζαν, αλλά οι άγγελοι του Θεού θα αγωνιστούν για την ίδια ψυχή με υπερέχουσα δύναμη. Ο Κύριος λέει: «Δύναται το λάφυρον να αφαιρεθή από του ισχυρού, ή να ελευθερωθώσιν οι δικαίως αιχμαλωτισθέντες; Αλλά ο Κύριος ούτω λέγει και οι αιχμάλωτοι του ισχυρού θέλουσιν αφαιρεθή, και το λάφυρον του τρομερού θέλει αποσπασθή διότι Εγώ θέλω δικολογήσει πρός τους δικολογούντας κατά σού, και θέλω σώσει τα τέκνα σου.» (Ησ. 49:24, 25.) ΖΧ 226.4

Ενώ το κήρυγμα στη συναγωγή ήταν ακόμη βουβό από την έκπληξη, ο Ιησούς αποσύρθηκε στο σπίτι του Πέτρου για να ξαποστάσει λίγο. Εκεί όμως δεν υπήρχε κάποια σκιά. Η πεθερά του Πέτρου ήταν άρρωστη και φλογίζονταν από τον πυρετό. Ο Ιησούς νίκησε την ασθένεια και η άρρωστη σηκώθηκε και εξυπηρετούσε τις ανάγκες του Δασκάλου και των μαθητών Του. ΖΧ 227.1

Τα νέα για τα έργα του Χριστού διαδόθηκαν γρήγορα σε όλη την Καπερναούμ. Φοβούμενος τους ραβίνους, ο λαός δεν τολμούσε να έρθει για να θεραπευτεί την ημέρα του Σαββάτου. Μόλις όμως ο ήλιος χάθηκε στον ορίζοντα, άρχισε μια μεγάλη κίνηση. Από τα σπίτια, τα μαγαζιά, την αγορά της πόλης, οι άνθρωποι κατευθύνονταν βιαστικά προς το ταπεινό σπίτι όπου είχε καταλύσει ο Ιησούς. Οι ασθενείς μεταφέρονταν σε φορεία ή έρχονταν στηριγμένοι στα ραβδιά τους, ή υποβοηθούμενοι από τους φίλους τους. Όλοι τους έφθαναν εξαντλημένοι στην παρουσία του Σωτήρα. ΖΧ 227.2

Συνεχώς πηγαινοέρχονταν, επειδή κανείς δεν ήξερε αν αύριο θα μπορούσαν να έχουν το Θεραπευτή ανάμεσά τους. Ποτέ στο παρελθόν η Καπερναούμ δεν είχε δειμια τέτοια μέρα σαν αυτή. Θριαμβικές φωνές και απολυτρωτικές κραυγές γέμιζαν τον αέρα. Ο Σωτήρας αγάλλονταν για τη χαρά που είχε προξενήσει. Παρατηρώντας τα βάσανα των επισκεπτών, η καρδιά Του πονούσε από συμπάθεια, αλλά χαίρονταν που με τη δύναμή Του, τους ξανάδινε την υγεία και την ευτυχία. ΖΧ 227.3

Ο Ιησούς δεν σταμάτησε το έργο Του παρά μόνο όταν είχε θεραπευτεί και ο τελευταίος ασθενής. Ήταν αργά τη νύχτα όταν τα πλήθη έφυγαν και η σιγή απλώθηκε στο σπίτι του Σίμωνα. Η μεγάλη, επεισοδιακή ημέρα είχε περάσει και ο Ιησούς είχε ανάγκη από λίγη ησυχία. Ενώ η πόλη ήταν ακόμη παραδομένη στον ύπνο, ο Σωτήρας «το πρωΐ, ενώ ήτο όρθρος βαθύς, σηκωθείς εξήλθε, και υπήγεν εις έρημον τόπον, και εκεί προσηύχετο.» ΖΧ 227.4

Έτσι περνούσαν οι μέρες της επίγειας ζωής του Ιησού. Συχνά έστελνε τους μαθητές Του στα σπίτια τους για να αναπαυθούν. Ο Ίδιος ευγενικά αντιδρούσε στις προσπάθειές τους να Τον απομακρύνουν από την εργασία Του. Όλη μέρα εργαζόταν,δίδασκε τους αμαθείς, θεράπευε τους ασθενείς, χάριζε την όραση στους τυφλούς, έτρεφε τα πλήθη και το δειλινό ή νωρίς το πρωί αποσύρονταν στο φυσικό βωμό που σχημάτιζαν τα βουνά για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα Του. Συχνά περνούσε όλη τη νύχτα στην προσευχή και στην περισυλλογή, επιστρέφοντας τα χαράματα στο έργο Του ανάμεσα στο λαό. ΖΧ 228.1

Νωρίς το πρωί ο Πέτρος και οι σύντροφοί του ήρθαν στον Ιησού λέγοντας ότι ο λαός της Καπερναούμ ήδη Τον αναζητούσε. Οι μαθητές Του είχαν απογοητευτεί πικρά για την υποδοχή που είχε γίνει στο Χριστό ως τότε. Οι αρχές της Ιερουσαλήμ ζητούσαν να Τον δολοφονήσουν. Ακόμη και οι συμπολίτες Του δοκίμασαν να Του αφαιρέσουν τη ζωή. Στην Καπερναούμ όμως Τον δέχτηκαν με χαρά και ενθουσιασμό και οι ελπίδες των μαθητών Του αναπτερώθηκαν. Ίσως μεταξύ των φιλελευθέρων Γαλιλαίων να υπήρχαν υποστηρικτές της νέας βασιλείας. Αλλά με έκπληξη άκουσαν το Χριστό να λέει: «Ας υπάγωμεν εις τας πλησίον κωμοπόλεις δια να κηρύξω και εκεί επειδή δια τούτο εξήλθον.» ΖΧ 228.2

Μέσα στον ενθουσιασμό που επικρατούσε τότε στην Καπερναούμ, υπήρχε φόβος να παρερμηνεύσουν το σκοπό της αποστολής Του. Ο Ιησούς δεν ήταν ικανοποιημένος να προσελκύει την προσοχή στον εαυτό Του απλώς σαν θαυματοποιός ή θεραπευτής των φυσικών ασθενειών. Επιζητούσε να προσελκύσει τους ανθρώπους στον Εαυτό Του σαν Σωτήρας τους. Ενώ ο λαός ήταν πρόθυμος να πιστέψει ότι είχε έρθει σαν βασιλιάς για να ιδρύσει μια επίγεια βασιλεία, Αυτός επιθυμούσε να στρέψει τη σκέψη τους από τα γήινα στα πνευματικά. Η απλή κοσμική επιτυχία θα εμπόδιζε το έργο Του. ΖΧ 228.3

Και Ο θαυμασμός του ανέμελου πλήθους ήταν αντίθετος με το πνεύμα Του. Στη ζωή Του ήταν άγνωστη η αυτοπροβολή. Οι τιμές που ο κόσμος αποδίδει στην κοινωνική θέση, στα πλούτη και στα ταλέντα ήταν κάτι ξένο για τον Υιό του ανθρώπου. Ο Ιησούς δεν μεταχειρίστηκε κανένα από τα μέσα που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν για να κερδίσουν υποταγή ή να προκαλέσουν σεβασμό. Αιώνες πριν τη γέννησή Του η προφητεία ανάφερε για Αυτόν: «Δεν θέλει φωνάξει, ουδέ θέλει ανακράξει, ουδέ θέλει κάμει την φωνήν Αυτού να ακουσθή εν ταις οδοίς. Κάλαμον συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει, και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβήσει θέλει εκφέρει κρίσιν εν αληθεία. Δεν θέλει εκλείπει, ουδέ θέλει μικροψυχήσει, εωσού βάλη κρίσιν εν τη γή.» (Ησ. 42:2-4.) ΖΧ 228.4

Οι Φαρισαίοι επιζητούσαν να διακριθούν με τις λεπτομερειακές ιεροτελεστίες τους και με τις επιδείξεις της λατρείας και της φιλανθρωπίας τους. Έδειχναν το θρησκευτικό τους ζήλο, κάνοντας τον θέμα για συζήτηση. Οι φιλονικίες μεταξύ αντίθετων αιρέσεων ήταν μακρές και θορυβώδεις. Ήταν συνηθισμένο να ακούει κανείς στους δρόμους τις οργισμένες φωνές των διαπληκτιζομένων νομοδιδασκάλων. ΖΧ 229.1

Σε χτυπητή αντίθεση με όλα αυτά, παρουσιάζονταν η ζωή του Ιησού. Σε ολόκληρη τη ζωή Του δεν επιδόθηκε σε καμιά θορυβώδη αντιλογία, σε καμιά επιδεικτική λατρεία, σε καμιά εγκωμιαστική πράξη. Ο Χριστός ήταν κρυμμένος στο Θεό και ο Θεός αποκαλύπτονταν στο χαρακτήρα του Υιού Του. Προς αυτή την αποκάλυψη επιθυμούσε ο Ιησούς να κατευθύνει το νου του λαού και να κερδίσει το σεβασμό τους. ΖΧ 229.2

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης δεν ανέτειλε στον κόσμο με λαμπρότητα, για να θαμπώσει τις αισθήσεις με τη δόξα Του. Για το Χριστό έχει γραφτεί: «Η έξοδος Αυτού είναι προδιατεταγμένη ως η αυγή». (Ωσηέ 6:3). Απαλά και αθόρυβα χαράζει το φως της ημέρας πάνω στη Γή, διαλύοντας τη σκιά του σκότους, ξυπνώντας τον κόσμο στη ζωή. Έτσι ανέτειλε «ο Ήλιος της Δικαιοσύνης με ίασιν εν ταις πτέρυξιν Αυτού». (Μαλ. 4:2). ΖΧ 229.3