Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 25—Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Το κεφάλαιο αυτό βασίζεται στο Ματθ. 4:18-22, Μάρκ. 1:16-20, Λουκ. 5:1-11. ΖΧ 212.1

Ξημέρωνε στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Οι μαθητές, αποκαμωμένοι από τον άκαρπο ολονύχτιο μόχθο τους, βρίσκονταν ακόμη στις ψαρόβαρκές τους μέσα στη λίμνη. Ο Ιησούς είχε έρθει για να περάσει λίγη ήσυχη ώρα στην ακρογιαλιά. Νωρίς το πρωί ήλπιζε να βρει λίγη ξεκούραση μακριά από τα πλήθη που Τον ακολουθούσαν μέρα με τη μέρα. Σύντομα όμως τα πλήθη άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω Του. Έγιναν τόσοι πολλοί, που άρχισαν να Τον στριμώχνουν από όλες τις πλευρές. Στο μεταξύ οι μαθητές είχαν βγει στη στεριά. Για να αποφύγει το στρίμωγμα του πλήθους, ο Ιησούς μπήκε στη βάρκα του Πέτρου και του ζήτησε να την απομακρύνει λίγο από την στεριά. Από εκεί όλοι μπορούσαν να βλέπουν και να ακούσουν τον Ιησού καλύτερα. Έτσι από τη βάρκα άρχισε να διδάσκει το πλήθος στο γιαλό. ΖΧ 212.2

Τι ωραία σκηνή απολάμβαναν οι άγγελοι! Ο ένδοξος Αρχηγός τους, καθισμένος σε μια ψαρόβαρκα, να λικνίζεται από τα αεικίνητα κύματα αγγέλλοντας τα καλά νέα της σωτηρίας στο ακροατήριο που συνωστίζονταν στην άκρη του νερού! Ο Τιμημένος του Ουρανού γνωστοποιούσε στους απλοϊκούς ανθρώπους τις σπουδαίες αρχές της βασιλείας Του. Δεν θα μπορούσε να βρειμια πιο κατάλληλη σκηνή για το έργο στο την ύπαιθρο. Η λίμνη, τα βουνά, τα απέραντα χωράφια, το φώς του Ήλιου που πλημμύριζε τη Γή, όλα Του προμήθευαν παραδείγματα για να απεικονίσει τα μαθήματα που δίδασκε και να τα χαράξει την ανθρώπινη διάνοια. Κανένα από τα μαθήματα του Χριστού δεν παρέμεινε άκαρπο. Κάθε μήνυμα από τα χείλη Του άγγιζε κάποια ψυχή σαν λόγος αιώνιας ζωής. ΖΧ 212.3

Κάθε στιγμή που περνούσε, το πλήθος πύκνωνε στην παραλία. Γέροντες στηριγμένοι στα ραβδιά τους, σκληραγωγημένοι βουνίσιοι χωρικοί από τους γύρω λόφους, μεροκαματιάρηδες ψαράδες από τη λίμνη, έμποροι και ραβίνοι, πλούσιοι και πολυμαθείς, νέοι και γέροι φέρνοντας μαζί τους και αρρώστους, συνωστίζονταν να ακούσουν τα λόγια του θεϊκού Δασκάλου. Σε τέτοιες σκηνές απέβλεπαν με χαρά οι προφήτες όταν έγραψαν: ΖΧ 212.4

«Γή Ζαβουλών και γή Νεφθαλείμ,
Κατά την οδόν της θαλάσσης πέραν του Ιορδάνου,
Γαλιλαία των εθνών
Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φώς μέγα,
Και εις τους καθημένους εν τόπω σκιάς θανάτου, Φώς ανέτειλεν εις αυτούς.» (Ματθ. 4:15, 16.) ΖΧ 213.1

Εκτός από το συγκεντρωμένο πλήθος στις όχθες της Γεννησαρέτ, στο κήρυγμά Του αυτό ο Ιησούς είχε στο νου Του και άλλα ακροατήρια. Διαπερνώντας με το βλέμμα Του τους αιώνες, έβλεπε τους πιστούς Του στις φυλακές και στα δικαστήρια, ανάμεσα σε πειρασμούς, σε μοναξιά και θλίψη. Κάθε σκηνή χαράς, αγώνα και αμηχανίας παρουσιάζονταν μπροστά Του. Τα λόγια που απευθύνονταν στο συγκεντρωμένο πλήθος, απευθύνονταν και στις άλλες ψυχές. Ήταν λόγια που θα τους έφερναν ένα μήνυμα ελπίδας στις δοκιμασίες, παρηγοριά στη λύπη και ουράνιο φώς στο σκοτάδι. Μέσω του Αγίου Πνεύματος, η φωνή που μιλούσε από την ψαρόβαρκα στη θάλασσα της Γαλιλαίος, θα ακούγονταν να εξαγγέλλει ειρήνη στις ανθρώπινες καρδιές μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. ΖΧ 213.2

Όταν τελείωσε η ομιλία, ο Ιησούς γύρισε στον Πέτρο και του ζήτησε να ξανοιχτεί στη θάλασσα και να ρίξει τα δίχτυα για ψάρεμα. Ο Πέτρος ήταν αποκαρδιωμένος. Όλη τη νύχτα δεν είχε πιάσει τίποτε. Στις άχαρες εκείνες ώρες σκέπτονταν την τύχη του Ιωάννη του Βαπτιστή που έφθινε ολομόναχος στη φυλακή. Σκέπτονταν την προοπτική και το μέλλον του Ιησού και των οπαδών Του, την αποτυχία της αποστολής στην Ιουδαία και τη μοχθηρία των ιερέων και των ραβίνων. Ακόμη και στη δουλειά Του, τον κυνηγούσε η κακοτυχιά. Βλέποντας τα άδεια δίχτυα, το μέλλον φαίνονταν σκοτεινό, απογοητευτικό. «Διδάσκαλε, είπε, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν αλλ’ όμως επί τω λόγω Σου θέλω ρίψει το δίκτυον.» ΖΧ 213.3

Η νύχτα ήταν ο μόνος ευνοϊκός καιρός για ψάρεμα με δίχτυ στα νερά της λίμνης. Αφού κόπιασαν ολόκληρη νύχτα χωρίς επιτυχία, φαίνονταν ανέλπιστο ότι θα έπιαναν ψάρια την ημέρα με τα δίχτυα.Όμως ο Ιησούς είχε δώσει εντολή και η αγάπη για τον Κύριό τους έκανε τους μαθητές να υπακούσουν. Ο Σίμωνας μαζί με τον αδελφό του έριξαν τα δίχτυα. Καθώς προσπάθησαν να τα τραβήξουν, τα παγιδευμένα ψάρια ήταντόσο πολλά που το δίχτυ άρχισε να σχίζεται. Αναγκάσθηκαν να καλέσουν τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο σε βοήθεια Όταν μοιράστηκαν την ψαριά, οι δύο βάρκες ήταν τόσο βαρυφορτωμένες που κινδύνευαν να βυθισθούν. ΖΧ 213.4

Αλλά Τώρα ο Πέτρος αδιαφορούσε για τη βάρκα και το φορτίο της. Αυτό το θαύμαήταν για αυτόν μια εκδήλωση της θεϊκής δύναμης, μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε ως τότε διαπιστώσει. Στο πρόσωπο του Ιησού είδε Εκείνον που είχε ολόκληρη τη φύση κάτω από τον έλεγχό Του. Η παρουσία της θεότητας αποκάλυπτε τη δική του έλλειψη αγιότητας. Η αγάπη για τον Κύριό του, η ντροπή για τη δική του απιστία, η ευγνωμοσύνη για τη συγκατάβαση του Χριστού και πάνω από όλα, το αίσθημα της αμαρτίας στην παρουσία της ανυπολόγιστης αγνότητας, τον κυρίευσαν. Ενώ οι σύντροφοί του καταπιάνονταν με το περιεχόμενο του διχτυού, ο Πέτρος έπεσε στα πόδια του Χριστού φωνάζοντας: «Έξελθε απ’ εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε.» ΖΧ 214.1

Η ίδια παρουσία της θείας αγιότητας είχε κάνει και τον προφήτη Δανιήλ να πέσει σαν νεκρός μπροστά στον άγγελο του Θεού. «Η ακμή μου μετεστράφη εν εμοί εις μαρασμόν, και δεν έμεινεν ισχύς εν εμοί.» (Δαν. 10:8.) Έτσι και όταν ο Ησαΐας αντίκρισε τη δόξα του Κυρίου, φώναξε: «Ώ τάλας εγώ! διότι εχάθην επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων.» (Ησ. 6:5.) Η ανθρώπινη φύση, με όλη την αδυναμία και την αμαρτία της, ήρθε σε αντίθεση με την τελειότητα της θεότητας και αισθάνθηκε κατά πάντα ελλιπής και ανόσια. Το ίδιο συνέβη με όλους όσους δόθηκε το προνόμιο να δουν το μεγαλείο και τη δόξα του Θεού. ΖΧ 214.2

Παρόλο ότι ο Πέτρος φώναξε: «Έξελθε απ’ εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός,» είχε όμως πιαστεί από τα πόδια του Ιησού, αισθανόμενος ότι δεν μπορούσε να αποχωριστεί από Αυτόν. Ο Σωτήρας απάντησε: «Μη φοβού, από του νύν ανθρώπους θέλεις αγρεύει.» Όταν ο Ησαΐας αντιλήφτηκε την αγιότητα του Θεού και τη δική του αμαρτία, τότε ο Κύριος του εμπιστεύθηκε το θεϊκό Του μήνυμα. Έτσι ο Πέτρος, αφού οδηγήθηκε στην αυταπάρνηση και στην εξάρτηση από τη θεία δύναμη, πήρε τότε την κλήση να εργαστεί για το Χριστό. ΖΧ 214.3

Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς από τους μαθητές δεν είχε συνεργαστεί στενά με τον Ιησού. Είχαν παρακολουθήσει τα θαύματά Του και είχαν ακούσει τις διδασκαλίες Του, αλλά δεν είχαν εγκαταλείψει εντελώς το προηγούμενο επάγγελμα τους. Η φυλάκιση του Ιωάννη του Βαπτιστή υπήρξε μια πικρή απογοήτευση για όλους. Αν έμελλε να είναι τέτοιο το αποτέλεσμα της αποστολής του Ιωάννη, είχανμηδαμινή ελπίδα για τον Κύριό τους, με όλους τους θρησκευτικούς αρχηγούς συσπειρωμένους εναντίον Του. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αισθάνθηκαν μια κάποια ανακούφιση να επιστρέψουν για λίγο πίσω στο ψάρεμά τους. Ο Ιησούς όμως τους καλούσε τώρα να εγκαταλείψουν την προηγούμενη ζωή τους και να συμπτύξουν τα ενδιαφέροντά τους με τα δικά Του. Ο Πέτρος είχε δεχτεί την πρόσκληση. Όταν έφθασαν στην ακτή, ο Ιησούς είπε στους άλλουςτρείς: « Έλθετε οπίσω Μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.» Αμέσως τα εγκατέλειψαν όλα και Τον ακολούθησαν. ΖΧ 215.1

Πριν να τους ζητήσει να εγκαταλείψουν τα δίχτυα τους και τις ψαρόβαρκες, ο Ιησούς τους είχε διαβεβαιώσει ότι ο Θεός θα φρόντιζε για τις ανάγκες τους. Η χρήση της βάρκας του Πέτρου για το έργο του Ευαγγελίου είχε αμειφθεί πλουσιοπάροχα. Εκείνος που είναι «πλούσιος πρός πάντας τους επικαλουμένους Αυτόν,» είπε: «Δίδετε και θέλει δοθή εις εσάς μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον.» (Ρωμ. 10:12, Λουκ. 6:38.) Με το μέτρο αυτό είχε αμείψει τις υπηρεσίες των μαθητών. Κάθε θυσία που καταβάλλεται για την υπηρεσία Του θα αμειφθεί με «τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος Αυτού » (Εφεσ. 2:7.) ΖΧ 215.2

Τη θλιβερή εκείνη νύχτα στη λίμνη που βρέθηκαν μακριά από το Χριστό, οι μαθητές πιέζονταν βαριά από την απιστία και καταπονήθηκαν από την άκαρπη εργασία τους. Η παρουσία Του ζωντάνεψε την πίστη τους και τους έφερε χαρά και επιτυχία. Έτσι συμβαίνει και με μας. Μακριά από το Χριστό, η εργασία μας είναι άκαρπη και τότε είναι εύκολο να δυσπιστούμε και να γογγύσουμε. Όταν όμως Εκείνος είναι κοντά μας και εργαζόμαστε κάτω από την καθοδήγησή Του, χαιρόμαστε με την εκδήλωση της δύναμής Του. Είναι έργο του Σατανά να αποθαρρύνει την ψυχή. Το έργο όμως του Χριστού είναι να εμπνέει πίστη και ελπίδα. ΖΧ 215.3

Το σημαντικότερο μάθημα που διδάχθηκαν με το θαύμα αυτό οι μαθητές, είναι ένα μάθημα επίσης και για μας. Εκείνος που με το λόγο Του μπορούσε να συγκεντρώσει τα ψάρια της λίμνης, θα μπορούσε επίσης να επηρεάσει ανθρώπινες καρδιές και να τις ελκύσει με τα δεσμό της αγάπης Του, ώστε οι δούλοι Του να γίνουν «αλιείς ανθρώπων.» ΖΧ 215.4

Ήταν ταπεινοί και αμόρφωτοι άνθρωποι οι ψαράδες της Γαλιλαίας. Ο Χριστός όμως, το Φώς του κόσμου ήταν πάντα ικανός να τους καταστήσει κατάλληλους για τη θέση για την οποία τους είχε επιλέξει. Ο Σωτήρας δεν περιφρόνησε τη μόρφωση. Όταν η μόρφωση κυβερνάται από την αγάπη του Θεού και είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία Του, η διανοητική καλλιέργεια είναι τότε ευλογία. Αυτός προσπέρασε τους σοφούς ανθρώπους της εποχής Του γιατί είχαν τόση αυτοπεποίθηση που δεν μπορούσαν να νοιώσουν συμπάθεια για την πάσχουσα ανθρωπότητα και να γίνουν συνεργάτες του Ναζωραίου. Από το φανατισμό τους δεν δέχτηκαν να διδαχτούν από τον Χριστό. Ο Κύριος Ιησούς ζητάει τη συνεργασία εκείνων που θα γίνουν ανεμπόδιστα κανάλια για τη μετάδοση της χάρης Του. Το πρώτο μάθημα που πρέπει να μάθουν όσοι θέλουν να γίνουν συνεργάτες του Θεού, είναι να μη στηρίζονται στον εαυτό τους. Πρέπει να είναι πρόθυμοι να δεχθούν να αναπαραχθεί μέσα τους ο χαρακτήρας του Χριστού. Αυτό δεν αποκτάται με τη μόρφωση που προσφέρουν οι πιο εξεζητημένες επιστημονικές σχολές. Είναι ο καρπός της σοφίας που αποκτάται αποκλειστικά από το θείο Δάσκαλο. ΖΧ 216.1

Ο Ιησούς διάλεξε αμαθείς ψαράδες γιατί αυτοί δεν είχαν εκπαιδευτεί σύμφωνα με τις παραδόσεις και τις πλανεμένες συνήθειες της εποχής τους. Ήταν άνθρωποι με περιορισμένες ικανότητες. Ήταν ταπεινοί και επιδεκτικοί για μάθηση, άνθρωποι τους οποίους μπορούσε να καταρτίσει για το έργο Του. Στις συνηθισμένες στράτες της ζωής υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εκτελούν υπομονητικά τη ρουτίνα της καθημερινής εργασίας τους, αγνοώντας ότι κατέχουν δυνάμεις οι οποίες αν τίθονταν σε εφαρμογή, θα τους ύψωναν στο ίδιο επίπεδο με τους πιο διακεκριμένους ανθρώπους του κόσμου. Χρειάζεται το άγγιγμα ενός επιδέξιου χεριού για να ξυπνήσει τις ναρκωμένες αυτές ικανότητες. Τέτοιους ανθρώπους κάλεσε ο Ιησούς να γίνουν συνεργάτες Του και τους πρόσφερε το πλεονέκτημα να γίνουν σύντροφοί Του. Ποτέ οι μεγάλοι άνθρωποι του κόσμου δεν είχαν ένα τέτοιο δάσκαλο. Όταν οι μαθητές αποφοίτησαν από την εκπαίδευση του Σωτήρα, δεν ήταν πια αμαθείς και ακαλλιέργητοι. Είχαν γίνει σαν και Αυτόν στη σκέψη και στο χαρακτήρα και οι άνθρωποι «ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.» ΖΧ 216.2

Ο απώτερος σκοπός της μόρφωσης δεν είναι απλώς η μετάδοση γνώσεων, αλλά η παροχή της ζωτικής εκείνης ενέργειας που αποκτάται με την πνευματική και ψυχική σύμπνοια των ατόμων. Μόνο η ζωή μπορεί να αναμεταδώσει ζωή. Πόσο μεγάλο ήταν λοιπόν το προνόμιό τους να βρεθούν τρία χρόνια σε καθημερινή επαφή με τη θεϊκή ζωή από την οποία ανέβλυζε κάθε ζωογόνος παλμός που είχε ευλογήσει τον κόσμο! Από όλους τους συντρόφους του, ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής, παραδόθηκε περισσότερο στη δύναμη της θαυμάσιας ζωής. Λέει: «Και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν, και μαρτυρούμεν, και απαγγέλλομεν πρός εσάς την ζωήν την αιώνιον, ήτις ήτο παρά τω Πατρί, και εφανερώθη εις ημάς.» «Και πάντες ημείς ελάβομεν εκ του πληρώματος Αυτού, και χάριν αντί χάριτος.» (Α’ Ιωάν. 1:2, Ιωάν 1:16.) ΖΧ 217.1

Οι απόστολοι του Κυρίου μας δεν κατείχαν τίποτε που να προσδίδει δόξα στο άτομό τους. Ήταν φανερό ότι η επιτυχία της εργασίας τους οφείλονταν στο Θεό. Η ζωή των ανθρώπων, οι χαρακτήρες που καλλιέργησαν καθώς και το μεγαλειώδες έργο που ο Θεός επιτέλεσε διαμέσου αυτών, είναι μια απόδειξη του τι θέλει ο Θεός να κάνει για αυτούς που είναι υπάκουοι και επιδεκτικοί για μάθηση. ΖΧ 217.2

Αυτός που αγαπά το Χριστό περισσότερο θα κάνει και το μεγαλύτερο καλό. Είναι απεριόριστη η χρησιμότητα εκείνου ο οποίος, παραμερίζοντας τον εαυτό του, κάνει θέση στην καρδιά του για το έργο του Αγίου Πνεύματος και ζειμια ζωή εντελώς αφιερωμένη στο Θεό. Όταν οι άνθρωποι υφίστανται εθελοντικά την απαραίτητη πειθαρχία, χωρίς να παραπονούνται ή να λιποψυχούν στο δρόμο, ο Θεός θα τους διδάξει ώρα με την ώρα και μέρα με τη μέρα. Λαχταρά να αποκαλύψει τη χάρη Του. Αν ο λαός Του μετατοπίσει τα εμπόδια, Εκείνος θα κάνει να ρεύσουν πλούσια ρεύματα των υδάτων της σωτηρίας μέσα στα ανθρώπινα κανάλια. Αν απλοϊκοί άνθρωποι ενθαρρύνονταν να κάνουν όλο το καλό που μπορούν να κάνουν, αν άλλοι δεν επενέβαιναν για να τους εμποδίσουν, καταστέλλοντας το ζήλο τους, θα υπήρχαν εκατό εργάτες εκεί όπου τώρα υπάρχει μόνο ένας. ΖΧ 217.3

Ο Θεός παίρνει τους ανθρώπους έτσι όπως είναι και τους εκπαιδεύει για την υπηρεσία Του, αν θέλουν να Του παραχωρήσουν τον εαυτό τους. Όταν το Πνεύμα του Θεού γίνεται δεκτό στην ψυχή, δραστηριοποιεί όλες τις ικανότητες. Κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, ο νους που έχει αφιερωθεί ανεπιφύλακτα στο Θεό, αναπτύσσεται αρμονικά και δυναμώνει για να κατανοήσει και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του Θεού. Ο αδύνατος, αμφιταλαντευόμενος χαρακτήρας μεταβάλλεται σε δυνατό και σταθερό χαρακτήρα. Η συνεχής αφιέρωση δημιουργεί τόσο στενή σχέση μεταξύ του Ιησού και του μαθητή Του, που ο χριστιανός καταλήγει να γίνεται όπως Εκείνος στη σκέψη και στο χαρακτήρα. Με την επικοινωνία του με το Χριστό αποκτά σαφέστερη και ευρύτερη αντίληψη, μεγαλύτερη οξυδέρκεια και ωριμότερη ευθυκρισία. Εκείνος που ποθεί να υπηρετήσει το Χριστό, εμψυχώνεται τόσο πολύ από τη ζωογόνο δύναμη του Ηλίου της Δικαιοσύνης ώστε γίνεται ικανός να φέρει πολύ καρπό για τη δόξα του Θεού. ΖΧ 217.4

Άνθρωποι με ανώτατη μόρφωση στις τέχνες και στις επιστήμες έχουν διδαχθεί πολύτιμα μαθήματα από απλούς, χριστιανούς ανθρώπους. Ο κόσμος όμως τους χαρακτήριζε σαν αμαθείς. Αυτοί οι αφανείς μαθητές έλαβαν τη μόρφωσή τους στο ανώτερο από όλα τα σχολεία. Είχαν καθίσει στα πόδια Εκείνου που μιλούσε έτσι όπως «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος.» (Ιωάν. 7:46.) ΖΧ 218.1