Η Ζωη του Χριστού

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 24—«ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΟΥΤΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΟΣ;»

Το κεφαλαίο αυτό βασίζεται στο Λουκ. 4:16-30. ΖΧ 203.1

Τις λαμπρές μέρες της διακονίας του Χριστού στη Γαλιλαία, σκίασε ένα σύννεφο. Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ Τον απέρριψαν. «Δεν είναι Ούτος ο υιός του τέκτονος;» έλεγαν (Ματθ. 13:55.) ΖΧ 203.2

Τα παιδικά και νεανικά Του χρόνια, ο Ιησούς πήγαινε και λάτρευε το Θεό μαζί με τα αδέλφια Του στη συναγωγή της Ναζαρέτ. Από τότε που άρχισε τη διακονία Του έλειπε από κοντά τους, αλλά εκείνοι δεν αγνοούσαν το τι Του συνέβαινε. Τώρα που παρουσιάστηκε πάλι ανάμεσά τους, το ενδιαφέρον και οι προσδοκίες τους κορυφώθηκαν. Υπήρχαν εκεί συνηθισμένα πρόσωπα και πράγματα που Του ήταν γνώριμα από τα παιδικά Του χρόνια. Εκεί βρίσκονταν η μητέρα Του, οι αδελφοί Του, οι αδελφές Του και τα μάτια όλων στράφηκαν σε Αυτόν καθώς έμπαινε στη συναγωγή το Σάββατο και έπαιρνε τη θέση Του ανάμεσα στους πιστούς. ΖΧ 203.3

Στην τακτική λειτουργία της ημέρας ο πρεσβύτερος διάβαζε τους λόγους των προφητών και παρότρυνε τους ανθρώπους να ελπίζουν στον Ερχόμενο ο οποίος θα εγκαθίδρυε μια ένδοξη βασιλεία, εκτοπίζοντας κάθε καταπίεση. Προσπαθούσε να ενθαρρύνει τους ακροατές του, επαναλαμβάνοντας τις αποδείξεις ότι ο ερχομός του Μεσσία πλησίαζε. Περιέγραφε τη δόξα της παρουσίας Του, τονίζοντας τη σκέψη ότι θα παρουσιάζονταν επικεφαλής στρατιών για να ελευθερώσει τον Ισραήλ. ΖΧ 203.4

Όταν ένας ραβίνος ήταν παρών στη συναγωγή, αυτός έπρεπε να κάνει το κήρυγμα, ενώ ένας οποιοσδήποτε Ισραηλίτης μπορούσε να κάνει το ανάγνωσμα των προφητών. Εκείνο το Σάββατο ζήτησαν από τον Ιησού να λάβει μέρος στη λειτουργία. «Και εσηκώθη να αναγνώση, και εδόθη εις Αυτόν το βιβλίον Ησαίου του προφήτου.» Η περικοπή που διάβασε ήταν μια από τις γνωστές που αναφέρονταν στο Μεσσία: ΖΧ 203.5

«Πνεύμα Κυρίου είναι επ’ Εμέ
Δια τούτο Με έχρισε
Με απέστειλε
Δια να ευαγγελίζωμαι πρός τους πτωχούς,
Δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν,
Να κηρύξω πρός τους αιχμαλώτους ελευθερίαν,
Και πρός τους τυφλούς ανάβλεψιν,
Να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία,
Δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν.» ΖΧ 204.1

«Και κλείσας το βιβλίον επέδωκεν εις τον υπηρέτην . . . πάντων δε οι οφθαλμοί των εν τη συναγωγή ήσαν ατενίζοντες εις Αυτόν. . . . Και πάντες εμαρτύρουν εις Αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος Αυτού.» ΖΧ 204.2

Ο Ιησούς έστεκε μπροστά στο λαό σαν ζωντανός ερμηνευτής των προφητειών που αφορούσαν τον ίδιο. Εξηγώντας τα λόγια που είχε διαβάσει, μίλησε για το Μεσσία σαν ευεργέτη των καταπιεζομένων, σαν ελευθερωτή των αιχμαλώτων, θεραπευτή των τεθλιμμένων, σαν επιδιορθωτή της όρασης των τυφλών και αποκαλυπτή του φωτός της αλήθειας στον κόσμο. Ο επιβλητικός Του τρόπος και η θαυμάσια σημασία των λόγων Του συγκίνησαν τους ακροατές με μια δύναμη που ποτέ άλλοτε δεν είχαν νοιώσει. Το ρεύμα της θείας επιρροής κατέρριπτε κάθε εμπόδιο. Όπως ο Μωυσής, αναζητούσαν και αυτοί τον Αόρατο. Καθώς οι καρδιές τους είχαν συγκινηθεί από το Άγιο Πνεύμα, απαντούσαν με θερμά αμήν και με δοξολογίες στον Κύριο. ΖΧ 204.3

Όταν όμως ο Ιησούς ανήγγειλε ότι «σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών,» ξαφνικά έστρεψαν την προσοχή τους στον εαυτό τους και στις δηλώσεις Εκείνου ο οποίος τους μιλούσε. Οι Ισραηλίτες, τα τέκνα του Αβραάμ, είχαν παρομοιαστεί με δέσμιους. Ο Χριστός είχε απευθυνθεί σε αυτούς σαν να ήταν φυλακισμένοι που έπρεπε να απελευθερωθούν από τη δύναμη του κακού σαν να βρίσκονταν στο σκοτάδι και είχαν ανάγκη από το φώς της αλήθειας. Η υπερηφάνειά τους πληγώθηκε και καταλήφθηκαν από φόβο. Τα λόγια του Χριστού έδειχναν ότι το έργο Του για αυτούς ήταν εντελώς διαφορετικό από εκείνο που περίμεναν. Οι πράξεις τους θα έπρεπε να υποστούν εξονυχιστική έρευνα. Παρόλο που εκτελούσαν με ακρίβεια τις εξωτερικές ιεροτελεστίες, τους φόβιζε και μόνο η ιδέα της ενδοσκοπικής εξέτασης από το καθάριο, ερευνητικό εκείνο βλέμμα. ΖΧ 204.4

Ποιός είναι αυτός ο Ιησούς; Ρωτούσαν: Αυτός που διεκδικούσε τη δόξα του Μεσσία ήταν ο γιός ενός μαραγκού και είχε εργαστεί στην τέχνη Του μαζί με τον πατέρα Του, τον Ιωσήφ. Τον είχαν δει που ανεβοκατέβαινε τους λόφους με το φορτίο του, γνώριζαν τους αδελφούς και τις αδελφές Του και ήξεραν τη ζωή και την εργασία Του. Είχαν παρακολουθήσει τη μετάβασή Του από την παιδική στη νεανική ηλικία και από τη νεανική στην ανδρική. Αν και η ζωή Του ήταν άσπιλη, δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι Αυτός ήταν ο Αναμενόμενος Μεσσίας. ΖΧ 205.1

Τι αντίθεση ανάμεσα στη δική Του διδασκαλία για τη νέα βασιλεία και στη διδασκαλία που είχαν προηγουμένως ακούσει από τον πρεσβύτερό τους! Ο Ιησούς δεν ανέφερε τίποτε για την απελευθέρωση από τους Ρωμαίους. Είχαν ακούσει για τα θαύματά Του και ήλπιζαν ότι θα χρησιμοποιούσε τη δύναμή Του για το συμφέρον τους. Ωστόσο, δεν τους έδωσε καμιά ένδειξη ότι είχε ένα τέτοιο σκοπό. ΖΧ 205.2

Όταν επέτρεψαν στην αμφιβολία να εισέλθει στην καρδιά τους σκληρύνθηκαν τόσο πολύ, όσο και αν προς στιγμή είχαν μαλακώσει. Ο Σατανάς είχε αποφασίσει να μη αφήσει να ανοιχτούν εκείνη την ημέρα τα τυφλά μάτια, ούτε να ελευθερωθούν οι ψυχές από τα δεσμά της σκλαβιάς. Εργάζονταν εντατικά για να τους κρατήσει στην απιστία. Δεν έλαβαν υπόψη την ένδειξη ότι Εκείνος που τους είχε συγκινήσει τόσο βαθιά με τα πειστικά Του λόγια, ήταν ο Λυτρωτής τους. ΖΧ 205.3

Αλλά Ιησούς τους έδινε τώρα νέα απόδειξη της θεότητάς Του, αποκαλύπτοντας τις κρυφές τους σκέψεις. «Και είπε πρός αυτούς, Βεβαίως θέλετε Με ειπεί την παραβολήν ταύτην, Ιατρέ, θεράπευσον Σεαυτόν όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι Σου. Είπε δε, Αληθώς σας λέγω, ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού. Και επ’ αλήθειας σας λέγω, Πολλαί χήραι ήσαν εν τω Ισραήλ, επί των ημερών Ηλίου, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία και μήνας έξ, καθ’ όν καιρόν έγεινε πείνα μεγάλη εφ’ όλην την γήν και πρός ουδεμίαν αυτών επέμφθη ο Ηλίας, ειμή εις Σάρεπτα της Σιδώνος πρός γυναίκα χήραν. Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισσαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύρος.» ΖΧ 205.4

Με τη συσχέτιση αυτή των γεγονότων της ζωής των προφητών, ο Ιησούς αντιμετώπισε τις απορίες των ακροατών Του. Οι απεσταλμένοι δούλοι τους οποίους ο Θεός είχε επιλέξει για ένα ειδικό έργο, δεν μπορούσαν να εργαστούν για ένα σκληρόκαρδο και άπιστο λαό. Όσοι είχαν ευαίσθητες καρδιές και πίστη, ευνοήθηκαν ιδιαιτέρως με αποδείξεις της δύναμής Του μέσω των προφητών. Στις ημέρες του Ηλία, ο λαός του Ισραήλ είχε απομακρυνθεί από το Θεό. Οι άνθρωποι είχαν προσκολληθεί στις αμαρτίες τους και απέρριψαν τις σταλμένες προειδοποιήσεις του Πνεύματος με τους αγγελιοφόρους του Κυρίου. Έτσι αποκόπηκαν από το κανάλι από το οποίο μπορούσαν να τους επισκεφθούν οι ευλογίες του Θεού. Ο Κύριος προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών και βρήκε καταφύγιο για το δούλο Του σε μια ειδωλολατρική χώρα, στο σπίτι μιας χήρας που δεν ανήκε στον εκλεκτό λαό. Αυτή η γυναίκα ευνοήθηκε επειδή ακολούθησε το φώς που είχε λάβει και η καρδιά της ήταν ανοικτή για περισσότερο φώς το οποίο ο Θεός της έστειλε με τον προφήτη Του. ΖΧ 205.5

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο στην εποχή του Ελισσαιέ οι λεπροί του Ισραήλ προσπεράστηκαν. Αλλά ο Νεεμάν, ένας ειδωλολάτρης ευγενής, είχε μείνει πιστός στις πεποιθήσεις του για το ορθό και είχε αισθανθεί τη μεγάλη υ ανάγκη για βοήθεια. Βρίσκονταν σε τέτοια κατάσταση που μπορούσε να δεχτεί τα δώρα της χάρης του Θεού. Όχι μόνο καθορίστηκε από τη λέπρα του, αλλά και ευλογήθηκε με την επίγνωση του αληθινού Θεού. ΖΧ 206.1

Η στάση μας έναντι του Θεού δεν εξαρτάται από την ποσότητα του φωτός που λάβαμε, αλλά από τη χρήση που κάναμε και των μέσων που διαθέτομε. Έτσι ακόμη και οι ειδωλολάτρες προτιμούν να κάνουν το ορθό σύμφωνα με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται και βρίσκονται σε ευνοϊκότερη θέση από εκείνους που δέχθηκαν το πολύ φώς και διατείνονται ότι υπηρετούν το Θεό, αλλά περιφρονούν το φώς και ο τρόπος της καθημερινής τους ζωής διαψεύδει την ομολογία της πίστης τους. ΖΧ 206.2

Τα λόγια του Ιησού προς τους ακροατές της συναγωγής χτύπησαν στη ρίζα την αυτοδικαίωση τους, τονίζοντας την πικρή αλήθεια ότι είχαν απομακρυνθεί από το Θεό και έχασαν το δικαίωμα να είναι λαός Του. Κάθε λέξη ήταν σαν μια μαχαιριά καθώς ο Ιησούς τους εξέθετε την πραγματική τους κατάσταση. Τώρα περιγελούσαν την πίστη την οποία τους είχε εμπνεύσει στην αρχήο Ιησούς. Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι Εκείνος που είχε αναδυθεί από τη φτώχεια και την αφάνεια ήταν τίποτε περισσότερο από ένας κοινός άνθρωπος. ΖΧ 206.3

Η απιστία τους δημιούργησε την κακεντρέχεια. Ο Σατανάς τους κυρίεψε και θυμωμένοι άρχισαν να φωνάζουν εναντίον του Σωτήρα. Είχαν στρέψει τα βέλη τους σε Εκείνον του οποίου η αποστολή ήταν να θεραπεύσει και να επανορθώσει. Τώρα εξωτερίκευαν τις ιδιότητες του καταστροφέα. ΖΧ 207.1

Όταν ο Ιησούς ανέφερε τις χαρισμένες ευλογίες στους εθνικούς, η τρομερή εθνική υπερηφάνεια των ακροατών Του φούντωσε και τα λόγια Του πνίγηκαν μέσα στις άγριες φωνές τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν υπερήφανοι για την από μέρους τους τήρηση του νόμου. Τώρα όμως που η προκατάληψή τους είχε θιγεί, ήταν έτοιμοι και να εγκληματήσουν. Η συνάθροιση διαλύθηκε. Έπιασαν τον Ιησού, Τον έσυραν έξω από τη συναγωγή και έξω από την πόλη. Όλοι τους συμφώνησαν να Τον εξοντώσουν. Τον ώθησαν στο χείλος ενός γκρεμού με την πρόθεση να Τον γκρεμίσουν. Απειλητικές φωνές και κατάρες γέμισαν τον αέρα. Μερικοί Τον πετροβολούσαν, όταν ξαφνικά εξαφανίστηκε από ανάμεσά τους. Οι ουράνιοι απεσταλμένοι που ήταν δίπλα Του μέσα στη συναγωγή, βρίσκονταν μαζί Του και ανάμεσα στο μαινόμενο πλήθος. Τον προστάτευσαν από τους εχθρούς Του και Τον οδήγησαν σε ασφαλές μέρος. ΖΧ 207.2

Έτσι οι άγγελοι προστάτευσαν το Λώτ και τον οδήγησαν ασφαλώς έξω από τα Σόδομα. Έτσι προστάτευσαν τον Ελισσαιέ στη μικρή, ορεινή πόλη. Όταν οι ολόγυρα λόφοι είχαν γεμίσει από τα άρματα και τα άλογα του βασιλιά της Συρίας από τις αναρίθμητες ένοπλες δυνάμεις του, ο Ελισσαιέ διέκρινε ότι οι τριγύρω του λοφοπλαγιές είχαν καλυφθεί από τα στρατεύματα του Θεού. Τα πύρινα άλογα και τα άρματα περιέβαλαν το δούλο του Θεού. ΖΧ 207.3

Έτσι σε κάθε εποχή, οι άγγελοι βρίσκονται κοντά στους πιστούς οπαδούς του Χριστού. Οι τεράστιες ομοσπονδίες του κακού παρατάσσονται εναντίον όλων εκείνων που καταβάλλουν προσπάθειες να νικήσουν. Ο Χριστός όμως θέλει να ατενίζουμε τα αόρατα, τις στρατοπεδευμένες γύρω από εκείνους που αγαπούν το Θεό ουράνιες στρατιές με σκοπό να ελευθερωθούμε. Από πόσους ορατούς και αόρατους κινδύνους έχουμε διαφυλαχτεί με την παρέμβαση των αγγέλων δεν θα το μάθουμε ποτέ, μέχρι να διακρίνουμε την πρόνοια του Θεού στο φώς της αιωνιότητας. Τότε θα μάθουμε ότι όλη η οικογένεια του Ουρανού ενδιαφέρονταν για την οικογένεια κάτω στη Γή και ότι οι απεσταλμένοι από το θρόνο του Θεού παρακολουθούσαν τα βήματά μας μέρα με τη μέρα. ΖΧ 207.4

Όταν ο Ιησούς διάβασε στη συναγωγή την προφητεία, σταμάτησε πριν από την τελική λεπτομέρεια που αφορούσε το έργο του Μεσσία. Αφού διάβασε τις λέξεις «να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου,» παρέλειψε τη φράση «και ημέραν εκδικήσεως του Θεού.» (Ησ. 61:2.) Αυτό ήταν εξίσου αληθινό όσο και το πρώτο μέρος της προφητείας. Με τη σιωπή Του ο Ιησούς δεν αρνήθηκε την αλήθεια. Με την τελευταία αυτή έκφραση, οι ακροατές έδειχναν ιδιαίτερη ευχαρίστηση και αδημονούσαν για την εκπλήρωσή της. Κατέκριναν τους εθνικούς, χωρίς να διακρίνουν ότι η δική τους ενοχή ήταν μεγαλύτερη από την ενοχή των άλλων Οι ίδιοι είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από ευσπλαχνία που δεν είχαν καμία διάθεση να δείξουν στους εθνικούς. Εκείνη τη μέρα που ο Ιησούς έστεκε ανάμεσά τους στη συναγωγή, ήταν ευκαιρία να δεχτούν την κλήση του Ουρανού. Εκείνος που «αρέσκεται εις το έλεος» (Μιχ. 7:18) θα τους είχε σώσει ευχαρίστως από την καταστροφή στην οποία τους οδηγούσαν οι αμαρτίες τους. ΖΧ 208.1

Δεν μπορούσε να τους εγκαταλείψει χωρίς να τους καλέσει για μια ακόμη φορά σε μετάνοια. Προς το τέλος της διακονίας Του, επισκέφτηκε πάλι τον τόπο της παιδικής Του ηλικίας. Από τον καιρό που Τον είχαν απορρίψει εκεί, η φήμη της διδασκαλίας και των θαυμάτων Του είχε γεμίσει όλη τη χώρα. Κανείς δεν μπορούσε τώρα να αρνηθεί ότι Αυτός ήταν προικισμένος με υπεράνθρωπη δύναμη. Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ γνώριζαν ότι ευεργετούσε και θεράπευε τους καταδυναστευόμενους από το Σατανά. Γύρω τους υπήρχαν ολόκληρα χωριά που δεν ακουγόταν ούτε ένα βογγητό αρρώστου σε κανένα σπίτι, επειδή Εκείνος είχε περάσει ανάμεσά τους και είχε θεραπεύσει όλους τους αρρώστους τους. Η ευσπλαχνία που φανέρωνε η κάθε πράξη της ζωής Του επιβεβαίωνε το θεϊκό Του χρίσμα. ΖΧ 208.2

Και πάλι εκείνη τη φορά, καθώς οι Ναζωραίοι άκουσαν τα λόγια Του και είχαν συγκινηθεί με την επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Αλλά ούτε και τότε θέλησαν να παραδεχθούν ότι αυτός ο άνθρωπος που είχε μεγαλώσει ανάμεσά τους ήταν διαφορετικός ή ανώτερος από εκείνους. Ακόμη και τότε υπέφεραν αναλογιζόμενοι με πικρία ότι ενώ ισχυρίζονταν για τον Εαυτό Του ότι Εκείνος ήταν ο Αναμενόμενος, στην πραγματικότητα τους είχε αρνηθεί τη θέση τους ανάμεσα στον λαό του Ισραήλ. Τους είχε υποδείξει ότι ήταν λιγότερο άξιοι για την εύνοια του Θεού από ότι οι ειδωλολάτρες άνδρες και γυναίκες. Για αυτό παρόλο αναρωτιόντουσαν: «Πόθεν εις Τούτον η σοφία αύτη και αι δυνάμεις;» (Ματθ. 13:54,) δεν ήθελαν όμως να Τον δεχτούν για το Χριστό του Θεού. Εξαιτίας της απιστίας τους, ο Σωτήρας δεν μπορούσε να κάνει πολλά θαύματα για αυτούς. Ελάχιστες ελεύθερες καρδιές ήταν διαθέσιμες για να δεχτούν τις ευλογίες Του και έτσι απομακρύνθηκε με λύπη χωρίς πια να ξαναεπιστρέψει. ΖΧ 208.3

Η απιστία που έδειξαν πρωταρχικά, εξακολουθούσε να κατέχει τους κατοίκους της Ναζαρέτ. Με τον ίδιο τρόπο επιβλήθηκε στο Συνέδριο και στο έθνος. Για τους ιερείς και το λαό η αρχική απόρριψη της εκδήλωσης της δύναμης του Αγίου Πνεύματος σήμαινε την αρχή του τέλους. Προκειμένου να αποδείξουν ότι καλώς αντιστάθηκαν εξ’ αρχής, εξακολουθούσαν να διαστρέφουν συνεχώς τα λόγια του Χριστού. Η από μέρους τους απόρριψη του Αγίου Πνεύματος τους οδήγησε στην τραγική σταύρωση του Γολγοθά, στην καταστροφή της πόλης τους και στη διασπορά του έθνους τους στους τέσσερες ανέμους της Γής. ΖΧ 209.1

Ώ, πόσο λαχταρούσε ο Χριστός να παρουσιάσει τους πολύτιμους θησαυρούς της αλήθειας στον λαό του Ισραήλ! Αλλά τέτοια ήταν η πνευματική τους τύφλωση ώστε ήταν αδύνατο να τους αποκαλύψει την αλήθεια για τη βασιλεία Του. Προσκολλήθηκαν στο πιστεύω τους και στις άσκοπες ιεροτελεστίες τους, ενώ η αλήθεια του Ουρανού περίμενε την αποδοχή τους. Ξόδευαν τα χρήματά τους για σκύβαλα και φλούδια, ενώ ο Άρτος της Ζωής ήταν στη διάθεσή τους. Γιατί δεν κατέφευγαν στο λόγο του Θεού ώστε να ερευνήσουν προσεκτικά για να δουν αν είχαν λάθος; Η Παλαιά Διαθήκη ανέφερε με κάθε λεπτομέρεια το έργο του Χριστού και ο Ίδιος επανειλημμένα επικαλέστηκε τη μαρτυρία των προφητών λέγοντας: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» Αν με ειλικρίνεια είχαν ερευνήσει τις Γραφές, παραβάλλοντας τις θεωρίες τους με το λόγο του Θεού, δεν θα ήταν ανάγκη να κλάψει ο Χριστός για το γεγονός ότι ήταν αμετανόητοι. Δεν θα ήταν ανάγκη να καταλήξει στη δήλωση: «Ιδού, σας αφίνεται ο οίκος σας έρημος.» (Λουκ. 13:35.) Θα μπορούσαν να έχουν παραδεχτεί τις ενδείξεις της Μεσσιανικής ιδιότητάς Του και η συμφορά που μετέβαλε την υπερήφανη πόλη τους σε ερείπια, μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αλλά η παράλογη μισαλλοδοξία έκανε τους Ιουδαίους στενόμυαλους. Η διδαχή του Χριστού αποκάλυπτε τις ελλείψεις του χαρακτήρα τους και απαιτούσε μετάνοια. Αν δέχονταν τις διδασκαλίες Του, έπρεπε να αλλάξουν τις συνήθειές τους και να εγκαταλείψουν τις προσφιλείς τους προσδοκίες. Αν ήθελαν να δεχτούν τις τιμές του Ουρανού έπρεπε να θυσιάσουν τις τιμές των ανθρώπων. Αν επρόκειτο να υπακούσουν στα λόγια του νέου αυτού ραβίνου, έπρεπε να πάνε αντίθετα από τις γνώμες των συγχρόνων εμβριθών μελετητών και δασκάλων. ΖΧ 209.2

Η αλήθεια δεν ήταν δημοφιλής στην εποχή του Χριστού και ούτε στις μέρες μας είναι δημοφιλής. Έχασε τη δημοτικότητά της τότε που ο Σατανάς πρωτοδημιούργησε στον άνθρωπο μια αποστροφή για αυτή, παρεμβάλλοντας μύθους που επιφέρουν την αυτοεξύψωση. Μήπως σήμερα δεν αντιμετωπίζουμε θεωρίες και δόγματα που δεν στηρίζονται στο λόγο του Θεού; Οι άνθρωποι προσκολλούνται το ίδιο σε αυτά, όπως οι Ιουδαίοι στις παραδόσεις τους. ΖΧ 210.1

Οι άρχοντες των Ιουδαίων ήταν γεμάτοι από πνευματική υπερηφάνεια. Η επιθυμία τους για τον αυτοδοξασμό εκδηλώνονταν ακόμη και κατά τη λατρεία τους στο ιερό. Αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές, αγαπούσαν τους επιδεικτικούς χαιρετισμούς στην αγορά και τέρπονταν ακούγοντας τους ανθρώπους να τους αποκαλούν με τους τίτλους τους. Όσο η πραγματική τους ευσέβεια παράκμαζε, τόσο αύξανε ο ζήλος τους για τις παραδόσεις και τις ιεροτελεστίες. ΖΧ 210.2

Επειδή ο νους τους είχε σκοτιστεί από τις εγωιστικές τους προκαταλήψεις, δεν μπορούσαν να συσχετίσουν τη δυναμικότητα των πειστικών λόγων του Χριστού με την ταπεινή ζωή Του. Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν το γεγονός ότι πραγματικό μεγαλείο μπορεί να υπάρξει χωρίς την εξωτερική επίδειξη. Η φτώχεια αυτού του Ανθρώπου φαίνονταν ανάρμοστη με τον ισχυρισμό Του ότι ήταν ο Μεσσίας. Αναρωτιόντουσαν: «Αν Αυτός ήταν πραγματικά Εκείνος που ισχυρίζονταν ότι είναι, τότε γιατί ήταν τόσο απλοϊκός;»Επίσης, αν έμενε ικανοποιημένος χωρίς τη δύναμη των όπλων, τι θα γίνονταν τότε το έθνος τους; Πως θα μπορούσε η δύναμη και η δόξα που τόσο καιρό περίμεναν, να φέρει τα έθνη υποτελή στη μητρόπολη των Ιουδαίων; Οι ιερείς δεν είχαν διδάξει ότι ο λαός του Ισραήλ θα αποκτούσε παγκόσμια κυριαρχία; Ήταν ποτέ δυνατό οι μεγάλοι εκείνοι θρησκευτικοί αρχηγοί να έκαναν λάθος; ΖΧ 210.3

Δεν ήταν όμως αποκλειστικά η έλλειψη της εξωτερικής δόξας στη ζωή Του που έκανε τους Ιουδαίους να απορρίψουν τον Ιησού. Εκείνος αποτελούσε την ενσάρκωση της αγνότητας, ενώ αυτοί ήταν ακάθαρτοι. Κινούταν μεταξύ των ανθρώπων σαν ένα ζωντανό παράδειγμα άσπιλης εντιμότητας. Η άμεμπτη ζωή Του ακτινοβολούσε πάνω στις καρδιές τους. Η ειλικρίνειά Του ξεσκέπαζε την ανειλικρίνειά τους. Φανέρωνε την υποκρισία της επίπλαστης ευσέβειάς τους και αποκάλυπτε την ανομία τους σε όλο τον απεχθή χαρακτήρα της. Ένα τέτοιο φώς τους ήταν απαράδεκτο. ΖΧ 210.4

Αν ο Χριστός είχε επιστήσει την προσοχή των ανθρώπων στους Φαρισαίους και είχε εξυμνήσει την πολυμάθεια και την ευσέβειά τους, θα Τον επικροτούσαν με χαρά. Όταν τους μίλησε για τη βασιλεία των Ουρανών σαν μια ευσπλαχνική δωρεά, προσφερόμενη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τους παρουσίασε μια φάση της θρησκείας που δεν μπορούσαν να ανεχτούν. Το δικό τους παράδειγμα και η διδασκαλία ήταν τέτοια που ποτέ δεν κατέστησαν την υπηρεσία του Θεού επιθυμητή. Όταν είδαν τον Ιησού να δίνει προσοχή σε εκείνους που αυτοί μισούσαν και απωθούσαν, αυτό ξεσήκωσε τα χειρότερα πάθη της υπερήφανης καρδιάς τους. Παρόλο το γεγονός ότι καυχιόντουσαν ότι κάτω από την αιγίδα του Λέοντα «όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα» (Αποκ. 5:5) ο λαός του Ισραήλ θα έφθανε στα ύψη της παγκόσμιας υπεροχής, έκριναν προτιμότερο να υποστούν την απογοήτευση όλων των φιλοδοξών ελπίδων τους παρά την αποδοκιμασία των αμαρτιών τους από μέρους του Χριστού ή την επίπληξη που αισθάνονταν ακόμη και στη θέαση της αγνότητάς Του. ΖΧ 211.1