Prawda o aniołach

Izajasz

W czasach Izajasza bałwochwalstwo nie budziło już niczyjego zdziwienia. Występne praktyki były tak powszechne we wszystkich warstwach społeczeństwa, iż nieliczni, którzy pozostali wierni Bogu, niemal upadali na duchu, gotowi poddać się zniechęceniu i rozpaczy. (...). PA 98.6

Podobne myśli nie dawały spokoju Izajaszowi, gdy pewnego dnia stał u przedsionka świątyni. Nagle drzwi i wewnętrzna zasłona świątyni zdały się uchylać i niknąć, a jego oczom ukazało się miejsce najświętsze, do którego nawet prorok nie mógł wejść. Nagle w wizji ujrzał przed sobą Jahwe zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, podczas gdy orszak Jego chwały wypełniał świątynię. Z obu stron tronu unosili się serafini zakrywający ze czcią swoje twarze, usługujący Stwórcy i uczestniczący w uroczystej modlitwie: PA 98.7

— “Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego”. Izajasza 6,3. — Prorocy i królowie 201. PA 98.8

Niesamowita chwała biła od zasiadającego na tronie, a skraj Jego szaty wypełniał świątynię. (...). Cherubini stali po obu stronach tronu miłosierdzia jako strażnicy Wielkiego Króla, jaśniejąc chwałą pochodzącą od Bożej obecności. Gdy ich pieśni i słowa chwały rozbrzmiewały głębokim i uroczystym tonem uwielbienia, filary bramy drżały jakby pod wpływem trzęsienia ziemi. Te święte istoty śpiewały ku chwale Boga ustami nieskażonymi przez grzech. Rażąca różnica między oszczędnymi słowami uwielbienia, jakie sam Izajasz zazwyczaj kierował ku Stwórcy, a żarliwą chwałą oddawaną Bogu przez serafinów zdumiała proroka i napełniła go pokorą. Miał on wyjątkowy przywilej poznać nieskazitelną czystość wzniosłego charakteru Jahwe. PA 98.9

Gdy słuchał pieśni śpiewanej przez aniołów powtarzających słowa: “Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego” (Izajasza 6,3), wówczas chwała, nieskończona moc i niezrównany majestat Pana zostały mu ukazane i wywarły wpływ na jego duszę. W świetle niezrównanej światłości, które ukazało mu wszystko, co mógł pojąć z objawienia boskiego charakteru, jego własne wewnętrzne skalanie jawiło się mu teraz z porażającą wyrazistością. Nawet jego słowa wydawały się go kalać. — The Review and Herald, 16 październik 1888. PA 99.1

Serafiny przebywają w obecności Jezusa, a jednak zakrywają skrzydłami twarze i stopy. Patrzą na Króla w Jego pięknie, ale zachowują postawę pokory. Gdy Izajasz ujrzał chwałę Boga, jego dusza legła w prochu. Dzięki wyraźnej wizji, jakiej mu łaskawie udzielono, został napełniony poczuciem własnej nicości. Taki wpływ wywierają zawsze na ludzki umysł promienie Słońca Sprawiedliwości oświecające chwałą człowieka. (...). Gdy chwała Chrystusa zostaje stopniowo coraz pełniej objawiona, człowiek przestaje widzieć chwałę w sobie, gdyż skrywana dotąd deformacja jego duszy staje się jawna, a poczucie własnej wartości i własna chwała zanikają. Ego umiera, a żyje Chrystus. — Bible Echo and Signs of the Times, 3 grudzień 1894. PA 99.2

Taką sytuację zastał Izajasz, gdy został powołany do swej prorockiej misji. Jednak nie zniechęcił się, gdyż w jego uszach wciąż brzmiały słowa triumfalnej pieśni aniołów otaczających tron Boży: PA 99.3

— “Pełna jest wszystka ziemia chwały jego”. Izajasza 6,3. PA 99.4

Jego wiara wzmacniała się dzięki wizjom wspaniałych dokonań Kościoła Bożego, gdy “ziemia będzie pełna poznania Pana jakby wód, które wypełniają morze”. Izajasza 11,9. — Prorocy i królowie 243. PA 99.5