Świadectwa dla zboru IX

Rozdział 21 — Niemiecka i skandynawska konferencja

Loma Linda, California

1 wrzesień 1905

Drogie Braterstwo!

Niektórzy nasi kaznodzieje pisali do mnie pytając czy praca misyjna wśród Niemców jak też Skandynawów nie miałaby się rozwijać w osobnych organizacjach. Te sprawy były mi wielokrotnie przedstawiane. Kiedy byłam w College View, Pan dał mi proste świadectwo do przekazania i od tego czasu sprawa ta została mi przedstawiona ponownie. S9 195.1

Pewnego razu, a było to w dużym zgromadzeniu, gdzie właśnie o tych sprawach toczyła się rozmowa, pewien uczestnik zgromadzenia powstał i dowodził przed zgromadzeniem zasady, za pomocą których według jego mniemań miało by być kierowane dzieło Boże. Udzielał sugestii i rad że nie należy czynić osobnych organizacji na każdy kraj. Mówił w tym znaczeniu że to by nie zmierzało do postępu dzieła Bożego wśród narodów. Nie prowadziłoby to do najwyższego rozwoju ducha. Sprzyjałoby to powstawaniu barier i ścian, które w najbliższej przyszłości musiałyby upaść. S9 195.2

Według światła, które mi dał Pan, różne oddziały i organizacje powinny się starać o spowodowanie połączenia i jedności. Jeżeli nasi bracia nie będą szukać Pana z pokornym umysłem, wtedy ci, którzy obecnie myślą że jest koniecznością organizować niemieckie czy skandynawskie konferencje, przekonają się że Pan sobie życzy aby współpracowali jako bracia. Gdyby takim, którzy usiłują rozbić dzieło Boże, udało się przeprowadzić swoje plany, szczyciliby się tym dziełem, które właśnie nie miało być wykonane. Takie posunięcie spraw wielce zahamowałoby dzieło Boże. Jeżeli mamy rozprzestrzeniać to dzieło w jak najlepszy sposób, to talenty, które znajdują się wśród Anglików i Amerykanów, powinny zostać połączone z talentami braci i sióstr innych narodowości. A każda narodowość powinna poważnie pracować i działać dla wszystkich innych narodowości. Jest tylko jeden Bóg, jedna wiara. Nasze wysiłki powinny odpowiadać modlitwie Zbawiciela gdzie modlił się za swoich uczniów aby wszyscy byli jedno. S9 195.3

“Poświęć ich w prawdzie Twojej, słowo Twoje jest prawdą. Jakoś Ty mię posłał na świat tak i ja posyłam je na świat. A ja poświęcam samego siebie za nie aby i oni poświęceni byli w prawdzie”. Jana 17,17-19. S9 196.1

“A nie tylko za tymi proszę lecz i za onymi, którzy przez słowo ich uwierzą w mię, aby wszyscy byli jedno jako ty Ojcze we mnie a ja w Tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył żeś ty mię posłał”. Wiersze 20-21. S9 196.2

Powinniśmy zrozumieć to że doskonała jedność między pracownikami i kaznodziejami jest konieczna żeby można zwycięsko dokończyć dzieło Boże. Aby móc zachować pokój wszyscy musimy szukać mądrości w największym Nauczycielu. Niechaj wszyscy czynią w tym kierunku wysiłki aby nie stwarzać górnolotnych propozycji, które wywołują dysharmonię. S9 196.3

Mamy doceniać i respektować jeden drugiego. Żaden człowiek sam w sobie nie tworzy doskonałej całości ale poprzez poddanie naszego rozumu i woli pod wpływ Ducha Bożego w każdym czasie będziemy tylko uczniami największego Nauczyciela. S9 196.4

Studiujmy drugi rozdział Dziejów Apostolskich. We wczesnym zborze Duch Boży działał potężnie na tych, którzy byli ściśle zjednoczeni, a w dniu pięćdziesiątnicy wszyscy byli jednomyślni, zebrani na jednym miejscu. S9 196.5

Mamy pokazać światu że ludzie pochodzący z jakichkolwiek narodowości są jedno z Jezusem Chrystusem. Dlatego obalajmy każdą barierę i łączmy się w jedno w służbie dla Mistrza. S9 196.6

Wytwarzaniem narodowościowych barier pokazujecie przed światem swoje własne pomysły, których Bóg nigdy nie przyjmie. Tym, którzy by chętnie tak czynili, ap. Paweł mówi: “Gdyż jeszcze cielesnymi jesteście. Bo ponieważ między wami jest zazdrość i swary i rozterki, azażeście nie są cieleśni i według człowieka nie chodzicie? Albowiem gdy kto mówi jam jest Pawłowy, a drugi, jam Apolosowy, azaż cielesnymi nie jesteście? Bo któż jest Paweł? Kto Apolos? Jedno słudzy, przez którycheście uwierzyli, a to jako każdemu Pan dał. Jam szczepił, Apolos polewał ale Bóg wzrost dawał. A tak ani ten co szczepił jest czymś ani ten co polewa ale Bóg, który wzrost daje. Lecz ten, który szczepił i ten, który polewał, jedno są, a każdy swoją zapłatę weźmie według pracy swojej. Albowiem jesteśmy pomocnikami Bożymi, wy Bożą rolą, Bożym budynkiem jesteście”. 1 Koryntian 3,3-9. S9 197.1