Świadectwa dla zboru VIII

Rozdział 2 — Polecenie

Celem Boga jest, aby Jego lud został uświęcony, oczyszczony, święty lud, udzielający światła wszystkim narodom wokoło. Jego celem jest aby przez dawanie przykładu prawdy swoim życiem był on chwałą na ziemi. Łaska Chrystusa wystarcza aby to wykonać. Lecz niech lud Boży pamięta że tylko wtedy kiedy będzie wierzył i działał według zasad ewangelii, może On uczynić z niego chwałę na ziemi. Tylko wtedy gdy wierni będą używali przez Boga danych umiejętności w Jego służbie, będą się cieszyli pełnią i potęgą obietnicy, na której zbór został zbudowany. Jeżeli ci, którzy wyznają że wierzą w Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, będą osiągali tylko niski standard wiary, zborowi nie uda się zebrać bogatego żniwa jakiego spodziewa się Bóg. W Jego zapisie jaki zostanie uczyniony nad takim zborem będzie brzmiał: “Znaleziony niedostateczny”. S8 14.1

Polecenie jakie Chrystus dał swoim uczniom tuż przed wstąpieniem do nieba jest wielkim powiernictwem i przywilejem głoszenia Jego królestwa. Dając go uczniom Zbawiciel uczynił z nich swoich ambasadorów i dał im listy polecające i pełnomocnictwo. Gdyby później zostali wyzwani i zapytano by ich jakim prawem oni, prości rybacy, występują jako nauczyciele, mogli odpowiedzieć: “Ten, którego Żydzi ukrzyżowali, a który powstał zmartwych, powołał nas do głoszenia Jego słowa mówiąc: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi”. S8 14.2

Chrystus dał to polecenie swoim uczniom jako swoim głównym nauczycielom, budowniczym, którzy mieli położyć fundament pod Jego zbór. Złożył na nich i na wszystkich, którzy po nich następują jako Jego nauczyciele, mają zadanie przekazywania Jego ewangelii z pokolenia na pokolenie, z wieku na wiek. S8 14.3

Uczniowie nie mieli czekać na ludzi aż przyjdą do nich. To oni mieli iść do ludzi szukając grzeszników tak jak pasterz szuka zagubionej owcy. Chrystus otworzył przed nimi świat jako pole ich pracy. Mieli iść “na cały świat i głosić ewangelię wszystkiemu stworzeniu”. Marka 16,15. Mieli głosić o Zbawicielu, o Jego życiu, bezinteresownej służbie, o haniebnej śmierci i o Jego niezrównanej niezmiernej miłości. Jego imię mieli mieć za hasło i za cel. W Jego imieniu mieli pokonywać moce grzechu. Wiara w Jego imię miała być rozpoznawającym znakiem chrześcijan. S8 14.4

Dając uczniom dalsze wskazówki Chrystus powiedział: “Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który przyjdzie na was, i będziecie mi świadkami i w Jeruzalemie i we wszystkiej Judzkiej ziemi i w Samarii aż do ostatniego kraju ziemi”. “A oto ja poślę na was obietnicę Ojca mojego a wy zostaniecie w mieście Jeruzalemie dokąd nie będziecie przyobleczeni mocą z wysokości”. Dzieje Apostolskie 1,8; Łukasza 24,49. S8 15.1

Będąc posłuszni słowu swojego Mistrza uczniowie zgromadzili się w Jeruzalem aby czekać na wypełnienie obietnicy Bożej. Spędzili tutaj dziesięć dni, dni głębokiego badania serca. Odłożyli wszelkie różnice i zbliżyli się w braterstwie chrześcijańskim. S8 15.2

Pod koniec dziesięciu dni Pan wypełnił swoją obietnicę przez cudowne zesłanie “swojego Ducha”. “Tedy się stał z prędka z nieba szum jakoby przypadającego wiatru gwałtownego i napełnił wszystek dom kędy siedzieli. I ukazały im się rozdzielone języki na kształt ognia, który usiadł na każdym z nich. Napełnieni są wszyscy Duchem Świętym a poczęli mówić innymi językami jako im Duch on dawał wymawiać”. “Którzy tedy wdzięcznie przyjęli słowo Jego, ochrzczeni są i przystało dnia onego dusz około trzech tysięcy”. Dzieje Apostolskie 2,2-4.41. S8 15.3

“A oni wyszedłszy kazali wszędy a Pan im pomagał i słowa ich potwierdzał przez cuda, które czynili”. Marka 16,20. Bez względu na ostry sprzeciw z jakim uczniowie się spotkali, w krótkim czasie ewangelia królestwa została ogłoszona wszystkim zamieszkałym częściom ziemi. S8 15.4

Zadanie dane uczniom jest także dane i nam. Dzisiaj tak jak wtedy ukrzyżowany i wzmartwychwstały Zbawiciel ma zostać uwielbiony przed tymi, którzy są bez Boga i bez nadziei na tym świecie. Pan woła o kaznodziejów, nauczycieli i ewangelistów. Jego słudzy mają nieść poselstwo o zbawieniu od drzwi do drzwi. Poselstwo o przebaczeniu przez Chrystusa ma być zaniesione do każdego narodu, rodziny, języka, człowieka. S8 15.5

Nie ma już czasu aby poselstwo to było głoszone opieszale, niezdecydowanie czy anemicznie ale pewnie i zdecydowanie z pełnym zachwytem. Setki ludzi oczekuje na to poselstwo przestrogi i życia. Świat potrzebuje widzieć w chrześcijanach dowód mocy Chrystusowej. Głoszenie łaski Bożej jest konieczne nie tylko na niektórych miejscach ale na całym świecie. Z każdego kraju słyszymy wołanie: “Przyjdźcie, pomóżcie nam”. Bogaci i biedni, dostojni i skromni, wołają o światło, mężczyźni i kobiety głodni za prawdą, która jest w Jezusie. Kiedy usłyszą poselstwo głoszone z mocą z wysokości, poznają że uczta jest przygotowana dla nich i przyjmą to wezwanie. “Pójdźcie ponieważ wszystko jest przygotowane”. Łukasza 14,17. S8 16.1

Słowa “idąc na cały świat głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mateusza 16,15) są mówione do każdego z uczniów Chrystusa. Wszyscy, którzy są powołani do życia w Chrystusie, są powołani do pracy dla ratowania swych współbliźnich. Taka sama dążność jaką objawiał On w ratowaniu ginących dusz musi być objawiana w Jego naśladowcach. Nie wszyscy mogą mieć jednakowe pozycje społeczne ale wszyscy mają swoje miejsce w dziele Bożym. Wszyscy, na których spoczęły błogosławieństwa Boże, mają odpowiedzieć przez konkretną służbę, każdy talent ma być użyty w celu postępu dzieła Bożego Jego królestwa. S8 16.2