Świadectwa dla zboru V
Rozdział 88 — Nieoceniony dar
“Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił wszelkim błogosławieństwem duchownym w niebieskich rzeczach w Chrystusie. Jako nas wybrał w nim abyśmy byli świętymi i nienagannymi przed oblicznością jego w miłości. Który nas przeznaczył ku przysposobieniu za synów przez Jezusa Chrystusa dla siebie samego... Ku chwale sławnej łaski swojej, którą nas udarował w onym umiłowanym, w którym mamy odkupienie przez krew jego, to jest odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski Jego”. Efezjan 1,3-7. S5 729.3
“Bóg, który jest bogaty w miłości i miłosierdziu, dla wielkiej miłości swojej, którą nas umiłował, i gdybyśmy byli umarłymi w grzechach, ożywił nas pospołu z Chrystusem, ... i pospołu z nim wzbudził, i pospołu z nim posadził na niebiesiech w Chrystusie Jezusie aby okazał w przyszłych wiekach ono nader obfite bogactwo łaski swojej z dobrotliwości swojej przeciwko nam w Chrystusie Jezusie”. Efezjan 2,4-7. S5 730.1
Takie są słowa, w których “stary Paweł, więzień Jezusa Chrystusa”, pisząc ze swego więzienia w Rzymie, próbował wyłożyć przed swoimi braćmi to czego nie mógł wyrazić w pełni językiem — “te niedościgłe bogactwa Chrystusowe”, skarb Pański swobodnie ofiarowany upadłym synom ludzkim. Plan odkupienia został pomyślany jako ofiara, jako dar. Apostoł powiada: “Znacie łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa że dla was stał się ubogim będąc bogatym abyśmy ubóstwem jego ubogaceni byli”. 2 Koryntian 8,9. “Albowiem tak Bóg umiłował świat że Syna swego jednorodzonego dał...” Jana 3,16. Chrystus “oddał siebie za nas, odkupił od wszelkiej nieprawości”. Tytusa 2,14. I jako koronne błogosławieństwo odkupienia “dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”. Rzymian 6,23. S5 730.2
“Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało i na serce ludzkie nie wstąpiło, co nagotował Bóg tym, którzy go miłują”. 1 Koryntian 2,9. Z pewnością nie ma takich, którzy otrzymując bogactwa Jego łaski, mogą się powstrzymać od okrzyku razem z apostołem: “Bogu niech będzie chwała za niewypowiedziany dar Jego”. 2 Koryntian 9,15. S5 730.3
Tak jak plan odkupienia rozpoczyna się i kończy darem, tak to się ma rzeczywiście stać. Ten sam duch ofiary, który nabył zbawienie dla nas, będzie mieszkał w sercach wszystkich, którzy staną się współuczestnikami daru niebieskiego. Apostoł Piotr mówi: “Każdy jako wziął dar, tak nim jeden drugiemu usługujcie jako dobrzy szafarze rozlicznej łaski Bożej”. 1 Piotra 4,10. Jezus powiedział do swoich uczniów kiedy ich wysyłał: “Darmoście wzięli, darmo dawajcie”. Mateusza 10,8. W takim kto w pełni jest z Chrystusem, nie może być nic samolubnego lub nie może być zamknięty w sobie. Ten, kto pije wodę żywota, stwierdzi że jest ona “w nim studnią wody wyskakującej ku żywotowi wiecznemu”. Jana 4,14. Duch Chrystusowy jest w nim jak źródło wytryskujące na pustyni ku odświeżeniu wszystkich, powodując że ci, którzy są gotowi umrzeć, pragną pić wodę życia. Był to ten sam duch miłości i poświęcenia, który mieszkał w Chrystusie, a który zmusił apostoła Pawła do różnorodnych prac. Mówi on: “I Grekom i drugim narodom, i mądrym i głupim jestem dłużnikiem”. Rzymian 1,14. “Mnie, mówię, najmniejszemu ze wszystkich świętych dana jest ta łaska abym między poganami opowiadał te niedościgłe bogactwa Chrystusowe”. Efezjan 3,8. S5 730.4
Pan pragnie aby Jego zbór odzwierciedlał światu pełnię i wystarczalność jaką znajdujemy w Nim. Nieustannie korzystamy z obfitości Bożej i przez przekazywanie tego samego mamy przedstawiać światu miłość i dobroć Chrystusa. Podczas gdy całe niebo jest poruszone wysyłając posłów do każdej części ziemi aby wykonać dzieło odkupienia, zbór Boga żywego ma także być pomocnikiem Chrystusa. Jesteśmy członkami Jego ciała mistycznego. On jest głową kierującą wszystkimi członkami ciała. Sam Jezus w swoim nieskończonym miłosierdziu pracuje nad sercami ludzkimi, powoduje tak cudowne duchowe zmiany że aniołowie spoglądają ze zdumieniem i radością. Ta sama niesamolubna miłość, która charakteryzuje Mistrza, widoczna jest w charakterach i życiu Jego prawdziwych uczniów. Chrystus oczekuje że ludzie staną się współuczestnikami Jego boskiej natury będąc na tym świecie a tym sposobem nie tylko odbijając Jego chwałę na cześć Boga lecz oświecając ciemność świata chwałą nieba. W ten sposób wypełnione zostaną słowa Chrystusa: “Jesteście światłością świata”. Mateusza 5,14. S5 731.1
“Jesteśmy pomocnikami Bożymi, dobrymi szafarzami rozlicznej łaski Bożej”. 1 Koryntian 3,9; 1 Piotra 4,10. Znajomość łaski Bożej, prawd Jego słowa oraz doczesne dobra, również czas i środki, talenty i wpływ — wszystko to są rzeczy powierzone od Boga aby były wykorzystane ku Jego chwale i zbawieniu ludzi. Nic nie może być bardziej obraźliwego dla Boga, który nieustannie zsyła swoje dary człowiekowi, jak widzieć kiedy samolubnie rzuca się na te dary i nie wraca nic Dawcy. Jezus przygotowuje obecnie w niebie mieszkanie dla tych, którzy Go miłują, więcej niż mieszkanie — królestwo, które ma być nasze. Lecz wszyscy, którzy odziedziczą te błogosławieństwa, muszą być współuczestnikami samozaparcia i ofiary Chrystusa dla dobra innych. S5 731.2
Nigdy nie było większej potrzeby poświęcenia szczerej pobożnej pracy w dziele Chrystusa aniżeli obecnie kiedy godziny próby zbliżają się szybko a ostatnie poselstwo miłości ma być zesłane światu. Dusza moja poruszona jest kiedy macedońskie krzyki dobiegają z każdego kierunku, z miast i wiosek naszego kraju, ponad Atlantyk i szeroki Pacyfik oraz z wysp na morzach: “Przyjdźcie ... a pomóżcie nam”. Dzieje Apostolskie 16,9. Bracia i siostry, czy odpowiecie na to wołanie? mówiąc: “Zrobimy, co w naszej mocy, zarówno wysyłając wam misjonarzy jak i pieniądze. Zaprzemy się siebie w upiększeniu naszych domów, dekorowaniu nas samych oraz w zaspokajaniu apetytów. Oddamy powierzone nam środki dziełu Bożemu i poświęcimy się także bez ograniczeń w Jego dziele. “Potrzeby dzieła wyłożone są przed nami, puste skarbnice wołają do nas usilnie o pomoc. Jeden dolar w tej chwili ma większą wartość dla dzieła niż dziesięć dolarów w przyszłości. S5 732.1
Pracujcie, bracia, pracujcie kiedy macie okazję, kiedy jeszcze dzień trwa. Pracujcie albowiem “przychodzi czas gdy żaden nie będzie mógł nic zdziałać”. Jak prędko ta noc nadejdzie, nie możecie powiedzieć. Teraz macie swoją okazję, wykorzystajcie ją. Jeżeli są tacy, którzy nie mogą włożyć osobistego wysiłku w pracę misyjną, niech żyją oszczędnie i dadzą ze swoich zarobków. W ten sposób mogą dać pieniądze na wysłanie czasopism i książek tym, którzy nie posiadają światła prawdy, mogą pomóc opłacić wydatki studentów, którzy przygotowują się do pracy misyjnej. Niech każdy dolar, który możecie zaoszczędzić, będzie zaniesiony i zainwestowany w banku niebieskim. S5 732.2
“Nie skarbcie sobie skarbów na ziemi gdzie mól i rdza psuje i gdzie złodzieje podkopywują i kradną ale sobie skarbcie skarby w niebie gdzie ani mól ani rdza psuje i gdzie złodzieje nie podkopywują ani kradną. Albowiem gdzie jest skarb wasz tam jest i serce wasze”. Mateusza 6,19-21. S5 733.1
To są słowa Jezusa, który ukochał was tak bardzo i oddał swoje własne życie abyście mogli mieć dom z Nim w Jego królestwie. Nie przyczyniajcie hańby Panu przez lekceważenie Jego zdecydowanego rozkazu. S5 733.2
Bóg nawołuje tych, którzy mają posiadłości w ziemiach i domach, aby je sprzedali i zainwestowali pieniądze tam gdzie będą służyły wielkim potrzebom na polu misyjnym. Kiedy już raz doświadczą rzeczywistej satysfakcji, która przychodzi z czynienia w ten sposób, będą utrzymywali ten strumień otwarty, a środki jakie Pan im zawierza, będą nieustannie wpływać do skarbca aby można było nawracać dusze. Z kolei dusze te będą praktykować to samo samozaparcie, oszczędność i prostotę dla Chrystusa aby one także mogły przynieść swoje ofiary Bogu. Przez te talenty, mądrze zainwestowane, jeszcze inne dusze mogą zostać nawrócone i tak praca toczy się dalej ukazując że dary Boże są doceniane. Dawca jest uznany a chwała sięga do Niego przez wierność Jego szafarzy. S5 733.3
Kiedy wydajemy te gorące apele na rzecz dzieła Bożego i przedstawiamy finansowe braki naszych misji, pobożne dusze wyznające prawdę są głęboko poruszone. Tak jak biedna wdowa, którą Chrystus pochwalił, która dała dwa grosze do skarbca, oddają w swojej biedzie do granic swoich możliwości. Osoby takie pozbawiają się nawet rzeczy pozornie koniecznych do życia, jednocześnie są mężczyźni i kobiety, które posiadają domy i posiadłości ziemskie, trzymają się kurczowo swojego skarbu ziemskiego z samolubną wytrwałością i nie mają dość wiary w poselstwo i w Boga aby włożyć swoje środki w Jego dzieło. Do tych ostatnich szczególnie stosują się słowa Chrystusa: “Sprzedawajcie majętność waszą a dawajcie jałmużnę”. Łukasza 12,33. S5 733.4
Są biedni mężczyźni i kobiety, które piszą do mnie o radę co do tego czy mają sprzedać swoje domy i dać dochód ze sprzedaży na rzecz dzieła Bożego, że apele o środki poruszają ich dusze i pragną coś uczynić dla Mistrza, który uczynił dla nich wszystko. Osobom takim powiedziałabym: “Może nie być waszym obowiązkiem sprzedawanie waszych małych domków w chwili obecnej lecz idźcie do Boga sami, Pan z pewnością wysłucha gorących modlitw o mądrość zrozumienia obowiązków. “Gdyby było więcej poszukiwania Boga za mądrością niebieską a mniej za mądrością ludzką, byłoby znacznie więcej światła z nieba a Bóg pobłogosławiłby pokornych poszukiwaczy. Lecz tym, którym Bóg powierzył dobra, którzy posiadają domy i ziemię, mogę powiedzieć: “Zacznijcie sprzedawać i dawać jałmużnę. Nie zwlekajcie. Bóg spodziewa się więcej od was niż macie ochotę zrobić”. Wołam do was, którzy posiadacie środki, abyście zapytali się w głębokiej modlitwie: Jaki jest zakres niebiańskiego wymagania co do mnie i moich własności? Obecnie jest do zrobienia praca przygotowania ludu aby stanął w dniu Pańskim przygotowany. Aby mógł ostać się. Musi się inwestować środki w dzieło zbawienia ludzi, którzy z kolei będą pracować dla innych. Bądźcie chętni do oddania Bogu tego co do Niego należy. Jednym powodem, dla którego widzi się tak wielki brak Ducha Bożego, jest to że tak wielu ograbia Boga. S5 734.1
Doświadczenie zborów w Macedonii jest dla nas nauką, tak jak to opisał Paweł. Powiada on żeby “najprzód samych siebie oddali Panu” (2 Koryntian 8,2-4) a potem chętnie oddawali swoje środki dla Chrystusa. “W rozlicznym doświadczeniu utrapienia obfita ich radość i bardzo wielkie ubóstwo ich obfitowało w bogactwie szczerości ich. Bo dał im świadectwo że według możności i nad możność ochotnymi się pokazali z wielką prośbą nas żądając, abyśmy to dobrodziejstwo i spólne udzielanie, które się usługuje świętym, przyjęli”. 2 Koryntian 3,5. S5 734.2
Paweł określa reguły oddawania na rzecz dzieła Bożego i powiada nam jaki będzie wynik zarówno dla nas samych jak i dla Boga. “Każdy jako umyślił w sercu swym, tak niech uczyni, nie z zamarszczeniem ani z przymuszenia, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje”. “Ale to mówię: Kto skąpo sieje, skąpo też żąć będzie, a kto obficie sieje, obficie też żąć będzie. A mocen jest Bóg uczynić aby obfitowała na was wszelka łaska, abyście mając we wszystkim zawsze wszelki dostatek, obfitowali ku wszelkiemu uczynku dobremu... A ten, który daje nasienie siejącemu, niechże i wam da chleb ku jedzeniu i rozmnoży nasienie wasze, i przysporzy urodzajów sprawiedliwości waszej abyście z każdej miary byli ubogaceni ku wszelkiej prostocie, która sprawuje przez nas, aby dzięki Bogu czynione były”. 2 Koryntian 9,6-11. S5 735.1
Nie mamy uważać że możemy zrobić lub dać cokolwiek co uprawni nas do łaski Bożej. Apostoł mówi: Cóż masz czegobyś nie wziął? A jeśliżeś wziął, przeczrze się chlubisz, jakobyś nie wziął?” 1 Koryntian 4,7. Kiedy Dawid i lud Izraela zgromadzili materiał jaki przygotowali na budowę świątyni, król powierzył skarbiec książętom zgromadzenia, radował się i zanosił dzięki Bogu w słowach, które zawsze powinny mieszkać w sercach ludu Bożego. “Przetoż błogosławił Dawid Panu przed obliczem wszystkiego zgromadzenia i rzekł: “Błogosławionyś ty Panie, Boże Izraela, ojca naszego, od wieku aż na wieki. Twoja jest, Panie, wielmożność i moc i sława, i zwycięstwo, i cześć, i wszystko na niebie i na ziemi. Twoje jest, Panie, królestwo, a Tyś jest wywyższony nad wszelką zwierzchność. I w ręce twoje jest wywyższyć i utwierdzić wszystko. Teraz tedy, Boże nasz, wyznajemy cię, a chwalimy imię sławy twojej! Albowiem cóżem ja i co jest lud mój żebyśmy to siły mieli, tobie to dobrowolnie ofiarować? gdyż od ciebie jest wszystko a z rąk twoich wzięliśmy wszystko i daliśmy tobie. Bośmy pielgrzymami i przechodniami przed tobą jako i wszyscy ojcowie nasi, dni nasze na ziemi jako cień a nie masz czego oczekiwać. O, Panie, Boże nasz! ten wszystek dostatek, któryśmy zgotowali tobie na budowanie domu imieniowi twojemu świętemu, z ręki twojej jest i twoje jest wszystko. Wiemci ja, Boże mój! iż ty doświadczasz serc a kochasz się w szczerości, przetoż ja w szczerości serca mego ochotniem to wszystko ofiarował, nawet i lud twój, który się tu znajduje, widziałem z weselem i z ochotą ofiarujący tobie”. 1 Kronik 29,10-17. S5 735.2
To właśnie Bóg zaopatrzył ludzi w bogactwa ziemi a Jego Duch uczynił ich chętnymi do przyniesienia swoich cennych rzeczy dla świątyni. Wszystko to było Pana, gdyby Jego boska moc nie poruszała serc ludu, wysiłki króla byłyby próżne a świątynia nigdy nie zostałaby postawiona. S5 736.1
Wszystko to co ludzie otrzymują z obfitości Bożej wciąż należy do Boga. Cokolwiek nadał nam w cennych i pięknych rzeczach ziemi, włożone zostało nam w ręce aby nas sprawdzić, aby dźwięczało to głęboko w naszej duszy dla Niego i doceniono Jego łaskę. Czy będą to skarby bogactwa, czy intelektu, mają zostać złożone jako chętna ofiara u stóp Jezusa. S5 736.2
Nikt z nas nie może się obejść bez błogosławieństwa Bożego lecz Bóg może wykonać swoje dzieło bez pomocy człowieka jeżeli tak będzie chciał. Lecz On dał każdemu człowiekowi jego pracę i powierza ludziom skarby bogactwa lub intelekt jako swoim szafarzom. Cokolwiek oddajemy Bogu jest przez Jego miłosierdzie i hojność dawane na nasze konto jako wiernym szafarzom. Lecz powinniśmy zawsze zdawać sobie sprawę że nie jest to dzieło zasługą człowieka. Jakkolwiek wielka może być zdolność człowieka, nie posiada on niczego czego nie dał mu Bóg a czego nie mógłby wycofać jeżeli te cenne znaki Jego łaski nie są doceniane i odpowiednio wykorzystywane. Aniołowie Boży, których umysły nie są zaćmione grzechem, rozpoznają dary nieba jako nadane w takiej intencji, aby zostały zwrócone w taki sposób aby dodać chwały wielkiemu Dawcy. Powodzenie człowieka związane jest z suwerennością Boga. Chwała Boża jest radością i błogosławieństwem wszystkich stworzonych istot. Kiedy poszukujemy środków wznoszenia jego chwały, szukamy dla siebie najwyższego dobra jakie kiedykolwiek możemy otrzymać. Bracia i siostry w Chrystusie, Bóg nawołuje o poświęcenie dla Jego służby każdej zdolności, każdego talentu jaki otrzymaliśmy od Niego. Chce abyśmy mogli z Dawidem powiedzieć: “Gdyż od ciebie jest wszystko a z rąk twoich wziąwszy daliśmy tobie”. 1 Kronik 29,14. S5 736.3
*****