Świadectwa dla zboru V

Rozdział 78 — Wyznanie, które będzie przyjęte

“Kto pokrywa przestępstwa swe, nie poszczęści mu się, ale kto je wyznaje i opuszcza, miłosierdzia dostąpi”. Przypowieści 28,13. S5 635.1

Warunki zdobycia miłosierdzia Bożego są proste, sprawiedliwe i rozsądne. Pan nie wymaga od nas uczynienia czegoś żałosnego abyśmy mogli otrzymać przebaczenie grzechów. Nie musimy odbywać długich i męczących pielgrzymek czy wykonywać bolesnej pokuty aby polecić nasze dusze Bogu niebios czy też odkupić nasze przewinienia lecz ten kto wyznaje i opuszcza przestępstwa swoje dostąpi miłosierdzia. Jest to cenna obietnica dana upadłemu człowiekowi aby zachęcić go do ufności w Bogu miłości i szukania życia wiecznego w Jego królestwie. S5 635.2

Czytamy że Daniel, prorok Boży, był człowiekiem “wielce przyjemnym” dla nieba. Daniela 9,23. Zajmował wysobie stanowisko na dworze Babilonu i służył Bogu oraz czcił Go zarówno w dobrobycie jak w czasach próby a jednak upokorzył się i wyznał swoje grzechy jak i grzechy swojego narodu. Z głębokim bólem serca przyznał: “Zgrzeszyliśmy i przewrotnieśmy czynili i niezbożnieśmy się sprawowali, i sprzeciwialiśmy się a odstąpiliśmy od przykazań Twoich i od sądów twoich, i nie słuchaliśmy sług twoich, proroków, którzy mawiali w imieniu twoim do królów naszych, do książąt naszych, i do ojców naszych, i do wszystkiego ludu ziemi. Tobie, Panie! sprawiedliwość, a nam, zawstydzenie twarzy należy, jako się to dzieje dnia tego mężom Judzkim i obywatelom Jeruzalemskim i wszystkiemu Izraelowi, bliskim i dalekim we wszystkich ziemiach, do którycheś ich wygnał dla przestępstwa ich, którym wystąpili przeciwko tobie”. Daniela 9,5-7. S5 635.3

Daniel nie próbował wytłumaczyć siebie czy swojego ludu przed Bogiem lecz w pokorze i umartwieniu duszy wyznał pełny zakres i ujemną stronę ich przewinień i uznał za sprawiedliwe postępowanie Boga wobec narodu, który lekceważył Jego wymagania i nie chciał czerpać korzyści z Jego błagań. S5 636.1

Dzisiaj istnieje wielka potrzeba właśnie takiego szczerego płynącego z głębi serca żalu i wyznania. Ci, którzy nie upokorzyli swoich dusz przed Bogiem w uznaniu swoich win, nie wypełnili jeszcze pierwszego warunku akceptacji. Jeżeli nie doświadczyliśmy tej skruchy, której nie można żałować i nie wyznaliśmy naszego grzechu z prawdziwą pokorą duszy i złamanych duchem, jeśli nie brzydzimy się naszej nieprawości, nie szukaliśmy naprawdę przebaczenia grzechu, a jeśli nie szukaliśmy, nigdy też nie znaleźliśmy pokoju Bożego. Jedynym powodem, dla którego nie możemy otrzymać odpuszczenia grzechów przeszłości jest to że nie jesteśmy chętni do upokorzenia naszych dumnych serc i dostosowania się do warunków słowa prawdy. Co do tej sprawy dana jest nam dokładna instrukcja. Wyznanie grzechów, czy to publicznie czy prywatnie, powinno płynąć z serca i powinno być swobodnie wyrażane. Nie należy go wymuszać od grzesznika. Nie należy to czynić w żartobliwy sposób i bez wyrzutów lub też wymuszać od tych, którzy nie mają najmniejszego pojęcia o obrzydliwym charakterze grzechu. Wyznanie, które jest pomieszane ze łzami i żalem, które jest wylaniem głębi duszy, znajduje drogę do Boga niezmierzonego miłosierdzia. Psalmista mówi: “Bliski jest Pan tym, którzy są skruszonego serca, a utrapionych w duchu zachowuje”. Psalmów 34,18. S5 636.2

Jest zbyt wiele wyznań takich jakie czynił faraon kiedy cierpiał sądy Boże. Przyznał się do grzechu by uniknąć dalszej kary lecz powrócił do lekceważenia nieba jak tylko plagi ustąpiły. Wyznanie Balaama miało podobny charakter. Przerażony aniołem stojącym na jego drodze z obnażonym mieczem przyznał się do winy aby nie stracić życia. W jego wyznaniu nie było żadnego prawdziwego żalu za grzechy, żadnej skruchy, żadnej zmiany celu, brzydzenia się złem i żadnej wartości lub cnoty. Judasz Iszkariot, po zdradzeniu swego Pana, wrócił do kapłanów wołając: “Zgrzeszyłem wydawszy krew niewinną!” Mateusza 27,4. Lecz jego wyznanie nie miało takiego charakteru, które poleciłoby go miłosierdziu Boga. Zostało wymuszone z jego winnej duszy przez straszne poczucie potępienia i pełne obawy oczekiwania sądu. Konsekwencje jakie miały dla niego wyniknąć wyciągnęły z niego przyznanie się do jego wielkiego grzechu. W duszy jego nie było głębokiego łamiącego żalu że wydał Syna Bożego aby został wyszydzony, zbity i ukrzyżowany, że wydał świętego Izraelskiego w ręce ludzi złych i bez skrupułów. Wyznanie jego wyszło z samolubnego i zaciemnionego serca. S5 637.1

Adam i Ewa po spożyciu zakazanego owocu napełnieni zostali poczuciem wstydu i strachu. Na początku jedyną ich myślą było to jak wytłumaczyć swój grzech przed Bogiem i uciec przed przerażającym wyrokiem śmierci. Kiedy Pan zapytał ich o ich grzech, Adam odpowiedział składając winę częściowo na Boga a częściowo na swoją towarzyszkę życia: “Niewiasta, którąś mi dał, aby była ze mną, ona mi dała z tego drzewa i jadłem”. 1 Mojżeszowa 3,12. Kobieta złożyła winę na węża mówiąc: “Wąż mnie zwiódł i jadłam”. 1 Mojżeszowa 3,13. Dlaczego stworzyłeś węża? Dlaczego pozwoliłeś mu wejść do Edenu? Oto były pytania implikowane w jej wymówce za grzech obciążające w ten sposób Boga odpowiedzialnością za ich upadek. Duch samousprawiedliwienia zrodził się w ojcu kłamstwa i jest przejawiany przez wszystkich synów i córki Adama. Wyznania tego rodzaju nie są natchnione przez boskiego Ducha i nie zostaną przyjęte przez Boga. Prawdziwy żal poprowadzi człowieka do niesienia swojej winy samemu i uznania jej bez oszustwa lub obłudy. Jak biedny celnik nie podnosząc za bardzo oczu ku niebu uderzy się w piersi i będzie wołał: “Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” (Łukasza 18,13), i ci, którzy przyznają się do grzechu, będą usprawiedliwieni bowiem Jezus będzie błagał swoją krwią na rzecz pokutującej duszy. S5 637.2

Nie jest żadnym poniżeniem dla człowieka uniżyć się przed swoim Stworzycielem i wyznać swoje grzechy oraz błagać o przebaczenie przez zasługi ukrzyżowanego i wzniesionego Zbawiciela. Szlachetnie jest uznać swoje przewinienia przed Tym, którego obraziłeś wykroczeniem i buntem. S5 638.1

Podnosi cię to przed ludźmi i aniołami bowiem “kto się poniża, wywyższony będzie”. Łukasza 14,11. Lecz ten kto klęka przed upadłym człowiekiem i otwiera w wyznaniu sekretne myśli i wyobrażenia swojego serca, przynosi sobie ujmę przez poniżanie swojego człowieczeństwa i degradowanie wszelkich szlachetnych motywów swojej duszy. W odkrywaniu grzechów swojego życia przed księdzem, zepsutym winem i rozpustą, jego poziom charakteru jest obniżany i w konsekwencji zostaje on splamiony. Bóg zostaje zdegradowany w jego myślach do podobieństwa grzesznej ludzkości bowiem ksiądz jest przedstawicielem Boga. To właśnie to degradujące wyznanie człowieka przed upadłym człowiekiem wyjaśnia wiele rosnącego zła, które kazi świat i przygotowuje go do ostatecznego zniszczenia. S5 638.2

Apostoł mówi: “Wyznawajcie jedni przed drugimi upadki a módlcie się jedni za drugimi abyście byli uzdrowieni”. Jakuba 5,16. Ten wyjątek jest interpretowany tak aby podtrzymać praktykę chodzenia do księdza po rozgrzeszenie lecz nie ma on takiego zastosowania. Wyznawajcie swoje grzechy Bogu, który jedynie może je przebaczyć, a wasze winy odpuszczajcie jedni drugim. Jeżeli obraziłeś swojego przyjaciela lub sąsiada masz uznać swoją winę a jego obowiązkiem jest chętnie ci przebaczyć. Potem masz szukać przebaczenia Bożego ponieważ brat, którego zraniłeś, jest własnością Boga i raniąc go zgrzeszyłeś przeciwko jego Stworzycielowi i Odkupicielowi. Sprawa taka wcale nie powinna być wnoszona przed księdza lecz przed jedynego prawdziwego pośrednika, naszego wielkiego i Najwyższego Kapłana, który “był kuszony we wszystkim na podobieństwo nas, oprócz grzechu”, “który by nie mógł z nami cierpieć krewkości naszych” (Hebrajczyków 4,15) i jest w stanie oczyścić z każdej plamy nieprawości. S5 639.1

Kiedy Dawid zgrzeszył przeciwko Uriaszowi i jego żonie, błagał Boga o przebaczenie. Stwierdza on: “Przeciwko Tobie, Tobie jednemu zgrzeszyłem, i uczyniłem tę nieprawość w oczach twoich”. Psalmów 51,6. Wszelkie zło wyrządzone innym woła o pomstę do Boga dla skrzywdzonego. Dlatego Dawid szuka przebaczenia nie u kapłana lecz u Stwórcy wszystkich ludzi. Modli się on: “Zmiłuj się nade mną, Boże! według miłosierdzia twego, według wszelkiej litości twojej zgładź nieprawości moje”. Psalmów 51,3. S5 639.2

Prawdziwe wyznanie zawsze ma specyficzny charakter gdyż wyznaje poszczególne grzechy. Mogą one być takiej natury że powinny być objawiane tylko przed Bogiem, mogą być złem, które powinno być wyznane przed poszczególnymi osobami, które z powodu nich doznały cierpień lub też mogą być natury ogólnej, wtedy powinny być ogłoszone w zgromadzeniu. Lecz wszelkie wyznania grzechów, których jesteśmy winni, powinny być wyraźnie określone a nie w sposób wykrętny. S5 639.3

Kiedy synowie Izraela byli ciemiężeni przez Ammonitów, naród wybrany przez Boga zanosił do Niego błagania ilustrujące zdecydowany charakter prawdziwego wyznania: “Tedy wołali synowie Izraelscy do Pana mówiąc: Zgrzeszyliśmy tobie żeśmy opuścili ciebie, Boga naszego, i służyliśmy Baalom. Ale Pan rzekł do synów Izraelskich: Izalim was od Egipcjan i od Amorejczyków, od synów Ammonowych, i od Filistynów i od Sydończyków i Amalekitów, i Mahanaitów, którzy was trapili, gdyście wołali do mnie, nie wybawił z ręki ich? Aleście wy mię opuścili a służyliście bogom cudzym, przetoż was więcej nie wybawię. Idźcież, a wołajcie do bogów, którychście sobie obrali, oni niechaj was wybawią czasu ucisku waszego. I odpowiedzieli synowie Izraelscy Panu: Zgrzeszyliśmy, uczyńże ty z nami co się zda dobrego w oczach twoich tylko wybaw nas, prosimy, dnia tego”. Sędziów 10,10-15. Potem zaczęli działać zgodnie ze swoim wyznaniem i modlitwami. “I wyrzucili bogi cudze z pośrodku siebie a służyli Panu”. Wiersz 16. “I wielkie serce miłości Pana użaliło się, i użalił się Pan utrapienia Izraelskiego”. Sędziów 10,16. S5 640.1

Bóg nie przyjmie wyznania bez szczerej pokuty i reformy. Muszą zaistnieć zdecydowane zmiany w życiu, wszystko co obraża Boga musi zostać odrzucone. Taki będzie wynik prawdziwego żalu za grzechy. Mówiąc o dziele pokuty Paweł stwierdza: “Bo oto to samo żeście według Boga byli zasmuceni, jak wielką w was pilność sprawiło, owszem obronę, owszem zapalczywość, owszem bojaźń, owszem żądność, owszem gorliwość, owszem pomstę, tak iż we wszystkim okazaliście się być czystymi w tej sprawie”. 2 Koryntian 7,11. S5 640.2

W czasach Samuela Izraelici odeszli od Boga, cierpieli konsekwencję grzechu bowiem utracili wiarę w Boga, utracili wizję Jego mocy i mądrości w rządzeniu narodem, utracili ufność w Jego możność obrony i podnoszenia Jego dzieła. Odwrócili się od wszelkiego Władcy wszechświata i pragnęli być rządzeni tak jak narody wokół nich. Zanim odnaleźli pokój, dokonali tego określonego wyznania: “Bośmy przydali do wszystkich grzechów naszych tę złość żeśmy sobie prosili o króla”. 1 Samuela 12,19. Właśnie ten grzech, o którym byli przekonani, musiał być wyznany. Niewdzięczność ich przytłaczała im dusze i odcięła ich od Boga. S5 640.3

Kiedy grzech przytępia pojmowanie moralne, złoczyńca nie dostrzega wad swojego charakteru ani nie zdaje sobie sprawy z ogromu zła jakie popełnił, i jeżeli nie podda się przekonującej mocy Ducha Świętego, pozostaje częściowo zaślepiony na swój grzech, Jego wyznania nie są szczere. Do każdego uznania swojej winy dodaje przeproszenie jako wymówkę swojego postępowania deklarując że gdyby nie jakieś szczególne okoliczności, nie byłby uczynił tego czy tamtego za co jest napomniany. Lecz przykłady prawdziwej pokuty i pokory w Słowie Bożym odsłaniają ducha wyznania, w którym nie ma żadnych wymówek za grzech lub próby samousprawiedliwienia. S5 641.1

Paweł nie próbował osłaniać się, objawia swój grzech w najciemniejszych kolorach nie próbując zmniejszyć swojej winy. Powiada: “Com też uczynił w Jeruzalemie, i wielem ja świętych sadzał do więzienia, wziąwszy moc od przedniejszych kapłanów, a gdy mieli być zabijani, wetowałem przeciwko nim. I po wszystkich bożnicach częstokroć je trapiąc, przymuszałem bluźnić, a nader wściekle przeciwko nim postępując prześladowałem je i do obcych miast”. Dzieje Apostolskie 26,10.11. Nie waha się stwierdzić że: “Chrystus Jezus przyszedł na świat aby grzeszników zbawił, a z których jam jest pierwszy”. 1 Tymoteusza 1,15. S5 641.2

Pokorne i złamane serce podporządkowane przez prawdziwą pokutę doceni coś z miłości Boga i ceny Kalwarii, i tak jak syn składa wyznanie kochającemu ojcu, tak prawdziwie pokutujący przyniesie wszystkie swoje grzechy przed Boga. To napisane jest: “Jeźlibyśmy wyznali grzechy nasze, wiernyć jest Bóg i sprawiedliwy aby nam odpuścił grzechy i oczyścił nas od wszelkiej nieczystości”. 1 Jana 1,9. S5 641.3