Świadectwa dla kaznodziejów i pracowników ewangelii

Rozdział 1 — Kościół Chrystusa

Obiekt Jego Największej Troski

Melbourne, Australia

23 grudzień 1892

Drodzy Bracia z Generalnej Konferencji:

Zaświadczam moim braciom i siostrom, że Kościół Chrystusa, choć osłabiony i pełen wad, jest jedynym obiektem na ziemi, któremu poświęca On Swoją najwyższą uwagę. Kierując Swoje zaproszenie do całej ludzkości, by przyszła do Niego i została zbawiona, poleca On Swoim aniołom, by roztaczali boską opiekę nad każdą skruszoną i pokutującą duszą, która się do Niego garnie i osobiście, przez Swojego Ducha Świętego, przychodzi do Swojego kościoła. “Jeżeli będziesz zważał na winy, Panie, któż się ostoi? Lecz u Ciebie jest odpuszczenie, aby się Ciebie bano. W Panu pokładam nadzieję, dusza moja żyje nadzieją. Oczekuję słowa Jego. Dusza moja oczekuje Pana tęskniej niż stróże poranku... Izraelu, oczekuj Pana, gdyż u Pana jest łaska i odkupienie u Niego obfite! On Sam odkupi Izraela od wszystkich win jego”. Psalmów 130,3-8. SdK 11.1

Niech kaznodzieje i wszyscy wyznawcy odpowiedzą całym sercem na wielką dobroć i miłość Boga do nas jako ludu i do każdego z osobna. “Miejcie nadzieję w Panu, Izraelu! Odtąd aż na wieki”. Psalmów 131,3. “Wy, którzy służycie w domu Pana, w przedsionkach domu Boga naszego! Chwalcie Pana, gdyż dobry jest Pan, grajcie imieniu Jego, bo jest miłe! Gdyż Pan wybrał Sobie Jakuba, Izraela na własność Swoją. Zaiste, wiem, że wielki jest Pan, a Pan nasz jest nad wszystkich bogów”. Psalmów 135,3-5. Zwróćcie uwagę moi bracia i siostry, że Pan ma lud, lud wybrany, Swój kościół, który ma być Jego własnością, Jego własną twierdzą, który On Sam podtrzymuje w skalanym grzechem, zbuntowanym świecie i pragnie, by nie były w nim uznawane żadne inne autorytety i ustanawiane jakiekolwiek inne prawa, poza Jego własnymi. SdK 11.2

Szatan ma wielką konfederację, swój własny kościół. Chrystus nazywa go synagogą szatana, ponieważ jego członkowie są dziećmi grzechu. Członkowie kościoła szatana nieprzerwanie pracują nad odrzuceniem boskiego Prawa i zatarciem różnicy pomiędzy dobrem a złem. Szatan działa z wielką mocą, by poprzez dzieci nieposłuszeństwa wynieść odstępstwo i zdradę do rangi prawdy i lojalności. Obecnie z wielką mocą inspiruje swoje żywe narzędzia do dokończenia dzieła wielkiego buntu przeciwko Bogu, który rozpoczął się w niebie. SdK 12.1

Wyraźne, zdecydowane róźnice

W obecnym czasie kościół ma przyoblec się w piękne szaty — “Chrystus naszą sprawiedliwością”. Wyraźne, zdecydowane różnice muszą zostać przywrócone i zademonstrowane światu poprzez wywyższenie Bożych przykazań i wiary Jezusa. Piękno świętości musi się ukazać w swoim naturalnym blasku i prostocie, kontrastując wyraźnie z kalectwem i ciemnotą nieposłusznych, tych, którzy zbuntowali się przeciwko Prawu Bożemu. W ten właśnie sposób uznamy Boga i Jego Prawo jako podstawę Jego rządów w niebie i na ziemi. Jego autorytet musi być mocno utwierdzony przed światem i żadne ustawy stojące w sprzeczności z prawami Jehowy nie mogą być uznawane. Jeśli wbrew Bożym ustaleniom pozwolimy światu wpływać na nasze decyzje czy nasze czyny, Boży zamiar zostanie udaremniony. Jeśli kościół pod jakimkolwiek, choćby najbardziej słusznym pretekstem zachwieje się, zostanie mu to policzone w księgach niebieskich jako sprzeniewierzenie się najświętszym prawdom, których jest depozytariuszem i jako zdradę Królestwa Chrystusa. Kościół musi stanowczo i zdecydowanie trzymać się swoich zasad przed całym uniwersum i królestwami tego świata. Poprzez swoją niezachwianą wierność w obronie honoru i świętości Prawa Bożego przyciągnie uwagę i podziw nawet tego świata i wielu będzie wielbić naszego Ojca w niebie, widząc nasze dobrem uczynki. Lojalni i wierni posiadają uwierzytelnienie nieba, a nie ziemskich władców. Wszyscy ludzie będą wiedzieć, którzy są uczniami Chrystusa, wybranymi i wiernymi i poznają ich, kiedy zostaną ukoronowani i uczczeni jako ci, którzy uszanowali Boga, i których On uszanował wprowadzając ich do wiecznej chwały. SdK 12.2

Lud Boży, który zachowuje przykazania, może przyjąć te oto słowa psalmisty: “Ty na to dałeś Swoje przykazania, by pilnie ich przestrzegano. Oby moje drogi były niezawodne w przestrzeganiu Twych ustaw! Wtedy nie doznam wstydu, gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania”; “Twe ręce mnie uczyniły i ukształtowały; obdarz mnie rozumem, bym się nauczył Twoich przykazań”. Psalmów 119,4-6.73 (BT). SdK 13.1

Pan wyposażył Swój kościół w zdolności i błogosławieństwa, by mógł on demonstrować przed światem obraz Jego własnej doskonałości oraz tego, że może on osiągnąć pełnię w Nim, stanowiąc stałe przedstawicielstwo innego, wiecznego świata, i praw, które są wyższe niż prawa ziemskie. Jego kościół ma być świątynią zbudowaną według boskiego wzoru, a anielski architekt przyniósł z nieba złotą miarę, by każdy kamień został ociosany i do niej dopasowany, a także wygładzony, by mógł lśnić jako godło nieba, wysyłając na wszystkie strony jasne, czyste promienie Słońca Sprawiedliwości. Kościół ma być karmiony manną z nieba i pozostawać pod wyłączną opieką Jego łaski. Odziany w pełną zbroję światła i sprawiedliwości stoczy swój końcowy bój. Żużel, bezwartościowy materiał, zostanie zniszczony, a oddziaływanie Prawdy będzie dla świata świadectwem jej uświęcającej i uszlachetniającej mocy... SdK 13.2

Bóg próbuje człowieka

Pan Jezus próbuje ludzkie serca przez okazywanie miłosierdzia i obfitej łaski. Dokonuje tak zadziwiających przemian, że szatan w całej swej triumfującej pysze i z całą konfederacją zła zjednoczoną przeciwko Bogu i Prawom Jego rządów, musi uznać je za twierdzę nie do zdobycia, odporną na jego kłamstwa i oszustwa. Stanowią one dla niego niepojętą tajemnicę. Aniołowie Boży, serafini i cherubini, moce wyznaczone do współpracy z ludźmi, patrzą ze zdumieniem i radością, jak upadli ludzie, niegdyś dzieci gniewu, teraz, pod wpływem Chrystusa rozwijają charaktery na boskie podobieństwo, by stać się synami i córkami Boga oraz uczestniczyć w zajęciach i radościach nieba. SdK 14.1

Chrystus obdarzył Swój kościół wielkimi możliwościami, by móc zostać uwielbionym przez Swoją odkupioną, nabytą własność. Kościół, wyposażony w sprawiedliwość Chrystusa, jest Jego depozytariuszem, w którym bogactwo Jego miłosierdzia, Jego miłości i łaski ma się w pełni objawić i zamanifestować w czasach ostatecznych. Jego deklaracja w arcykapłańskiej modlitwie, że miłość Ojca do nas jest tak wielka jak do Niego — jednorodzonego Syna, i że będziemy z Nim tam, gdzie On jest, na zawsze stanowiąc jedno z Chrystusem i Ojcem, jest niepojęta dla zastępów niebiańskich i napełnia ich wielką radością. Dar Jego Ducha Świętego, bogaty, pełny i obfity, ma być dla Jego kościoła niczym ściana ognia, której moce piekielne nie przemogą. Chrystus spogląda na Swój nieskazitelny, doskonały lud, jak na nagrodę za wszystkie Swoje cierpienia, Swoje poniżenie i Swoją miłość, jak na dopełnienie Swojej chwały — Chrystus, wielkie centrum wszelkiej chwały. “Błogosławieni ci, którzy zostali wezwani na ucztę Baranka”. — General Conference Bulletin 408.409 (1893); Christian Experience and Teachings of Ellen White 206-209. SdK 14.2