W atmosferze niebios

Odziani w sprawiedliwość Chrystusa — 14 luty

“Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których grzechy są zakryte; błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie poczyta”. Rzymian 4,7.8. AN 51.1

Kiedy myślimy o tym, co Chrystus uczynił dla nas, grzeszników, nasze serca zwracają się do naszego Odkupiciela z ufnością. Przez wiarę możemy spocząć w Jego miłości. Jezus powiedział: “Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz”. Jana 6,37. AN 51.2

Byłoby straszną rzeczą stanąć przed Bogiem w szatach splamionych grzechem, gdy Jego oczy będą badać każdą tajemnicę naszego życia. Jednak na mocy ofiary Chrystusa możemy stanąć przed Bogiem czyści i nieskazitelni, będąc całkowicie uwolnieni od winy i pojednani z Nim. “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. Odkupiony grzesznik, odziany w szatę sprawiedliwości Chrystusa, może stać w obecności nienawidzącego grzech Boga, a to dzięki doskonałości nabytej dla niego za cenę krwi Zbawiciela. — The Review and Herald, 5 maj 1910. AN 51.3

Jedynie przez wiarę w Chrystusa grzesznik może być zbawiony. (...) Wiara w Chrystusa nie jest czymś wrodzonym, jest dziełem Bożym w umyśle człowieka, dokonywanym przez Ducha Świętego, który objawia Chrystusa, tak jak Chrystus objawił Ojca. Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. Ze swą usprawiedliwiającą, uświęcającą mocą, przewyższa to, co ludzie nazywają nauką. Wiara jest nauką o niebiańskiej rzeczywistości. Ludzka nauka jest często zwodnicza i myląca, ale ta niebiańska nigdy nie wprowadza w błąd. Jest tak prosta, że dziecko może ją zrozumieć, a jednak najbardziej uczony człowiek nie potrafi jej wyjaśnić. Jest ona niezrozumiała i niezmierzona, nie dająca się wyrazić ludzkimi słowami. — The Review and Herald, 3 listopad 1904. AN 51.4

Jakże niewysłowioną miłość okazał Zbawiciel ludziom! Nie tylko zdjął z nas kajdany grzechu, ale także oczyszcza nasze dusze i przyodziewa je nieskazitelną szatą swojej sprawiedliwości utkaną na niebiańskich krosnach. Nie tylko zdejmuje z grzesznika przekleństwo, ale także jednoczy go z sobą, oświecając go jasnymi promieniami swojej sprawiedliwości. Grzesznik zostaje przyjęty przez niebiański wszechświat, przyjęty w umiłowanym Synu Bożym. Jaką chwałę może oddać Bogu upadły człowiek, jeśli okaże skruchę i wiarę! — The Review and Herald, 23 maj 1899. AN 51.5