W atmosferze niebios

Złoto chrześcijańskiego charakteru — 15 czerwiec

“Cenniejsze jest dobre imię niż wielkie bogactwo, lepsza przychylność niż srebro i złoto”. Przypowieści 22,1. AN 173.1

Ludzie mogą mieć aspiracje do sławy. Mogą pragnąć zapewnić sobie poczesne imię. Dla niektórych posiadanie domów i ziemi oraz mnóstwa pieniędzy, które uczyniłyby ich wielkimi w oczach tego świata, jest szczytem ambicji. Pragną zdobyć pozycję, z której mogliby z poczuciem wyższości spoglądać na biednych. Tacy ludzie budują na piasku, a ich dom nagle runie. Wysoka pozycja społeczna nie jest prawdziwą wielkością. To, co nie podnosi wartości duszy, jest samo w sobie bezwartościowe. To, co jedynie jest warte starań to uznanie wielkości duszy przez niebo. Możesz nigdy nie poznać prawdziwej i wzniosłej natury swego życiowego dzieła. Probierzem wartości twojej osoby może być jedynie życie Jezusa oddane dla zbawienia tych, którzy przyjmą Go jako swego Zbawiciela. AN 173.2

Każdy człowiek będzie w jakimś stopniu potrafił ocenić siebie, gdy stanie się współpracownikiem Chrystusa, czyniąc dzieło, które On czynił, napełniając świat sprawiedliwością Chrystusa, mając zlecenie od Najwyższego. (...) Polecenie dane uczniom jest dane także wszystkim tym, którzy idą za Chrystusem. Mają oni ponosić wszelkie ofiary, by móc zaznać radości ujrzenia ludzi, którzy ginęli bez Chrystusa, ale zostali uratowani. (...) AN 173.3

Największy zaszczyt, jakim mogą być obdarzeni ludzie, młodzi czy starzy, bogaci czy biedni, to pozwolenie na branie udziału w dziele pomagania uciśnionym i pocieszania słabych. Świat jest pełen cierpienia. Idź i głoś dobrą nowinę ubogim, uzdrawiaj chorych. To jest dzieło połączone z ewangelicznym poselstwem. “Ubogim zwiastowana jest ewangelia”. Mateusza 11,5. Współpracownicy Boży mają wypełnić te miejsca, które zajmują w świecie, miłością Jezusa. (...) Miłość Chrystusa w sercu wyraża się w czynach. Jeśli miłość do Chrystusa zostaje stłumiona, miłość do tych, za których Chrystus oddał życie, także osłabnie. (...) AN 173.4

Prawdziwe skarby to szczera wiara i miłość. To one sprawiają, że charakter staje się doskonały w Chrystusie. Gdyby było więcej wiary — prostej, ufnej wiary w Jezusa — byłaby też miłość, szczera miłość, która jest złotem chrześcijańskiego charakteru. — Manuscript 61, 1898. AN 173.5