Wybrane poselstwa I

Rozdział 62 — Usprawiedliwieni przez wiarę

[Artykuł ten ukazał się w serii “The Bible Students Library”, kwiecień 1893 r.]

Gdy Bóg przebacza grzesznikowi, odpuszcza karę, na jaką zasłużył i traktuje go jak gdyby nie zgrzeszył. On przyjmuje go w boskiej łasce i usprawiedliwia przez zasługi sprawiedliwości Chrystusa. Grzesznik może być usprawiedliwiony jedynie przez wiarę w zadośćuczynienie uczynione przez drogiego Syna Bożego, który stał się ofiarą za grzechy winnego świata. Nikt nie może być usprawiedliwiony przez jakiekolwiek swe własne uczynki. Może on zostać uwolniony od winy grzechu, od potępienia prawa, od kary za przestępstwo, jedynie na podstawie cierpienia, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Wiara jest jedynym warunkiem, pod jakim usprawiedliwienie może być otrzymane, a wiara zawiera nie tylko przekonanie, ale i zaufanie. WP1 359.1

Wielu ludzi posiada nominalną wiarę w Chrystusa, ale nie wie nic o tej żywotnej zależności od niego, która przywłaszcza sobie zasługi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela. O tej nominalnej wierze Jakub mówi: “Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? Dobrze czynisz; demony również wierzą i drżą. Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa?”. Jakuba 2,19-20. Wielu ludzi uznaje, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem świata, lecz w tym samym czasie trzyma się z dala od niego i nie pokutuje z powodu swych grzechów, nie przyjmuje Jezusa jako swego osobistego Zbawiciela. Ich wiara jest po prostu zgodą umysłu i osądem wobec prawdy, ale prawda nie jest wprowadzona w serce, ażeby mogła uświęcić duszę i przekształcić charakter. “Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci; a których przeznaczył, tych i powołał, a których powołał, tych i usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych i uwielbił”. Rzymian 8,29-30. Powołanie i usprawiedliwienie nie są jedną i tą samą rzeczą. Powołanie jest przyciąganiem grzesznika do Chrystusa, a jest to dziełem dokonywanym na sercu przez Ducha Świętego, przekonującego o grzechu i zapraszającego do skruchy. WP1 359.2

Wielu ludzi pogubiło się odnośnie do tego, co stanowi pierwsze kroki w dziele zbawienia. Skrucha jest uważana za dzieło, które grzesznik musi uczynić dla siebie, ażeby mógł przyjść do Chrystusa. Myślą, że grzesznik musi zdobyć sobie pewne przystosowanie, ażeby otrzymać błogosławieństwo Bożej łaski. Jednak podczas gdy jest to prawdą, że skrucha musi poprzedzić przebaczenie, ponieważ tylko złamane i skruszone serce jest tym, które może zostać przyjęte przez Boga, mimo to grzesznik nie może sam doprowadzić się do skruchy ani przygotować się, by przyjść do Chrystusa. O ile grzesznik nie pokutuje, nie może skorzystać z przebaczenia, lecz do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy skrucha jest dziełem grzesznika czy też darem Chrystusa. Czy grzesznik musi czekać, aż zostanie wypełniony wyrzutem sumienia z powodu swego grzechu, zanim będzie mógł przyjść do Chrystusa? Prawdziwie pierwszy krok do Chrystusa jest przedsięwzięty przez przyciąganie Ducha Bożego, a gdy człowiek odpowiada na to przyciąganie, wtedy posuwa się naprzód w kierunku Chrystusa, aby mógł pokutować. WP1 360.1

Grzesznik jest przedstawiony jako zgubiona owca, a zgubiona owca nigdy nie wraca do stada, dopóki nie zostanie odszukana i przyprowadzona z powrotem przez pasterza. Żaden człowiek nie może pokutować sarn przez się i uczynić siebie godnym błogosławieństwa usprawiedliwienia. Pan Jezus wytrwale dąży do wywarcia wrażenia na umyśle grzesznika i przyciągnięcia go, aby ujrzał jego samego, Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. WP1 360.2

Nie możemy powziąć ani kroku w kierunku duchowego życia, chyba że Jezus przyciągnie i wzmocni duszę i poprowadzi nas do doświadczenia tego żalu, którego nie trzeba żałować. WP1 360.3

Stając przed najwyższymi kapłanami i saduceuszami. Piotr jasno przedstawił fakt, że pokuta jest darem Bożym. Mówiąc o Chrystusie, powiedział: “Tego Bóg za książęcia i zbawiciela wywyższył prawicą swoją, aby dana była ludowi Izraelskiemu pokuta i odpuszczenie grzechów”. Dzieje Apostolskie 5,31 (BG). Skrucha jest nie mniej darem Bożym niż przebaczenie i usprawiedliwienie, i nie może być ona doświadczona o ile nie zostanie dana duszy przez Chrystusa. Jeśli jesteśmy przyciągani do Chrystusa, to dzieje się to poprzez jego moc i cnotę. Łaska skruchy przychodzi przez niego i od niego przychodzi usprawiedliwienie. WP1 360.4

Znaczenie wiary

Paweł pisze: “A usprawiedliwienie, które jest z wiary, tak mówi: Nie mów w sercu swym: Kto wstąpi do nieba? To znaczy, aby Chrystusa sprowadzić na dół; albo: Kto zstąpi do otchłani? To znaczy, aby Chrystusa wywieść z martwych w górę. Ale co powiada Pismo? Blisko ciebie jest słowo, w ustach twoich i w sercu twoim; to znaczy, słowo wiary, które głosimy. Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu”. Rzymian 10,6-10. WP1 361.1

Wiara, która jest ku zbawieniu nie jest przypadkową wiarą, nie jest zwykłą zgodą intelektu, jest to przekonanie zakorzenione w sercu, które przyjmuje Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, mające pewność, że może On w pełni zbawić wszystkich, którzy przez niego przychodzą do Boga. Nie jest prawdziwą wiarą wierzyć, że zbawi On innych, ale nie zbawi ciebie; lecz gdy dusza uchwyci się Chrystusa jako jedynej nadziei zbawienia, wtedy ujawniona jest prawdziwa wiara. Ta wiara prowadzi jej posiadacza do ulokowania wszystkich uczuć duszy w Chrystusie, jego zrozumienie jest pod kontrolą Ducha Świętego, a jego charakter jest kształtowany według boskiego podobieństwa. Jego wiara nie jest martwą wiarą, lecz wiarą, która działa przez miłość i prowadzi go do oglądania piękna Chrystusa i stania się podobnym do boskiego charakteru. [Zacytowane 5 Mojżeszowa 30,11-14.]. “I obrzeże Pan, Bóg twój, twoje serce i serce twego potomstwa, abyś miłował Pana, Boga twego, z całego serca twego i z całej duszy twojej, abyś żył”. 5 Mojżeszowa 30,6. WP1 361.2

To Bóg obrzezuje serce. Całe dzieło jest do początku do końca Pańskie. Ginący grzesznik może powiedzieć: “Jestem zgubionym grzesznikiem, ale Chrystus przyszedł, aby szukać i zbawić to, co zginęło. On mówi: ‘Nie przyszedłem wzywać do upamiętania sprawiedliwych, lecz grzeszników’. Marka 2,17. Jestem grzesznikiem, a On umarł na krzyżu Kalwarii, aby mnie zbawić. Nie muszę ani chwili dłużej pozostawać niezbawionym. On umarł i zmartwychwstał dla mojego usprawiedliwienia i On mnie teraz zbawi. Przyjmuję przebaczenie, które On obiecał”. WP1 361.3

Przypisana sprawiedliwość

Chrystus jest zmartwychwstałym Zbawicielem, ponieważ — chociaż był umarły — znowu powstał i żyje zawsze, aby wstawiać się za nami. Mamy uwierzyć sercem ku sprawiedliwości, a ustami wyznawać ku zbawieniu. Ci, którzy są usprawiedliwieni przez wiarę, wyznają Chrystusa. “Kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł z śmierci do żywota”. Jana 5,24. Wielkie dzieło, wykonywane dla zabrudzonego i splamionego złem grzesznika, jest dziełem usprawiedliwienia. Przez tego, który mówi prawdę zostaje on uznany sprawiedliwym. Pan przypisuje wierzącemu sprawiedliwość Chrystusa i ogłasza go sprawiedliwym przed wszechświatem. On przenosi jego grzechy na Jezusa, reprezentanta grzesznika, zastępcę i poręczyciela. Na Chrystusa kładzie On niegodziwość każdej duszy, która wierzy. “On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą”. 2 Koryntian 5,21. WP1 361.4

Chrystus uczynił zadośćuczynienie za winę całego świata i wszyscy, którzy przyjdą w wierze do Boga, otrzymają sprawiedliwość Chrystusa, który “grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo, abyśmy, obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli; jego sińce uleczyły was”. 1 Piotra 2,24. Nasze grzechy zostały zmazane, odrzucone, wrzucone w głębiny morza. Przez pokutę i wiarę jesteśmy uwolnieni od grzechu i patrzymy na Pana — naszą sprawiedliwość. Jezus cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych. WP1 362.1

Chociaż jako grzesznicy jesteśmy potępiani przez prawo, jednak Chrystus przez swe posłuszeństwo okazane prawu, żąda dla pokutującej duszy zasług swej własnej sprawiedliwości. Ażeby otrzymać sprawiedliwość Chrystusa, konieczne jest, by grzesznik wiedział czym jest ten żal, który sprawia radykalną przemianę umysłu, ducha i działania. Dzieło przekształcenia musi rozpocząć się w sercu i ujawnić swą moc przez każdą zdolność istoty, lecz człowiek nie jest zdolny do zapoczątkowania takiej pokuty i może doświadczyć jej jedynie przez Chrystusa, który wstąpił na wysokość, poprowadził jeńców do niewoli i dał dary ludziom. WP1 362.2

Kto pragnie stać się prawdziwie żałującym? Co musi on uczynić? — Musi bezzwłocznie przyjść do Jezusa, właśnie takim, jakim jest. Musi uwierzyć, że słowo Chrystusa jest prawdziwe i wierząc obietnicy, prosić, aby mógł otrzymać. Kiedy szczere pragnienie pobudza ludzi do modlitwy, nie będą oni modlili się na próżno. Pan wypełni swe słowo i da Ducha Świętego, aby prowadził do pokuty wobec Boga i wiary w naszego Pana Jezusa Chrystusa. Będzie on modlił się, czuwał i odrzucał swe grzechy, ujawniając swą szczerość przez siłę swych dążeń do posłuszeństwa przykazaniom Boga. Z modlitwą będzie łączył wiarę i to nie taką, która polega jedynie na wierzeniu, ale na okazywaniu posłuszeństwa przykazaniom prawa. Opowie się w boju po stronie Chrystusa. Wyrzeknie się wszelkich zwyczajów i związków, jakie mają skłonność do odciągania serca od Boga. WP1 362.3

Ten, kto chciałby stać się dzieckiem Bożym musi przyjąć prawdę, że pokuta i przebaczenie nie mogą być uzyskane przez nic mniejszego niż zadośćuczynienie Chrystusa. Zapewniony o tym grzesznik musi wytężyć wysiłek w harmonii z dziełem dokonanym dla niego i z niezmordowanym błaganiem musi błagać tron łaski, aby odnawiająca moc Boża mogła wstąpić do jego duszy. Chrystus nie przebacza nikomu innemu, jak tylko skruszonemu, ale tych, którym przebacza, tych czyni najpierw skruszonymi. Uczynione zabezpieczenie jest całkowite i wieczna sprawiedliwość Chrystusa jest umieszczona na koncie każdej wierzącej duszy. Kosztowna, niesplamiona szata, utkana w warsztacie tkackim nieba, została dostarczona dla pokutującego, wierzącego grzesznika i może on powiedzieć: “Bardzo się będę radował z Pana, weselić się będzie moja dusza z mojego Boga, gdyż oblókł mnie w szaty zbawienia, przyodział mnie płaszczem sprawiedliwości”. Izajasza 61,10. WP1 363.1

Dostarczona została obfita łaska, aby wierząca dusza mogła być zachowana wolną od grzechu, ponieważ całe niebo, z jego nieograniczonymi źródłami, zostało nam oddane do dyspozycji. Mamy czerpać ze studni zbawienia. Chrystus jest końcem prawa dla sprawiedliwości każdego, kto wierzy. W sobie samych jesteśmy grzesznikami, ale w Chrystusie jesteśmy sprawiedliwi. Uczyniwszy nas sprawiedliwymi przez przypisaną sprawiedliwość Chrystusa, Bóg ogłasza nas sprawiedliwymi i traktuje nas jak sprawiedliwych. On patrzy na nas jako swoje drogie dzieci. Chrystus działa przeciwko mocy grzechu i gdzie grzech obfitował, łaska dużo więcej obfituje. “Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej”. Rzymian 5,1-2. WP1 363.2

“I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów, dla okazania sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa”. Rzymian 3,24-26. “Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar”. Efezjan 2,8. [cytowane Jana 1,14-16.] WP1 363.3

Obietnica Ducha

Pan chciałby, aby jego lud był mocny w wierze — nie będący w niewiedzy w kwestii wielkiego zbawienia tak obficie im dostarczonego. Nie mają patrzeć w przyszłość, myśląc że w jakimś przyszłym czasie wielkie dzieło ma zostać dla nich wykonane, ponieważ to dzieło jest ukończone teraz. Wierzący nie jest wzywany do tego, aby uczynić swój pokój z Bogiem, on nigdy nie miał i nigdy nie mógł tego uczynić. Ma on zaakceptować Chrystusa jako swój pokój, ponieważ z Chrystusem jest Bóg i pokój. Chrystus uczynił koniec grzechowi, niosąc jego ciężkie przekleństwo w swym własnym ciele na drzewo i zabrał przekleństwo od tych wszystkich, którzy wierzą w niego jako osobistego Zbawiciela. On czyni koniec kontrolującej mocy grzechu w sercu i życie oraz charakter wierzącego świadczy o prawdziwym charakterze łaski Chrystusa. Tym, którzy proszą go, Jezus udziela Ducha Świętego, ponieważ jest rzeczą konieczną, ażeby każdy wierzący był wyzwolony od zanieczyszczenia, jak również od przekleństwa i potępienia prawa. Przez dzieło Ducha Świętego, uświęcenie prawdy, wierzący staje się dostosowany do dworów nieba, ponieważ Chrystus działa wewnątrz nas, a jego sprawiedliwość jest nad nami. Bez tego żadna dusza nie otrzyma upoważnienia do wejścia do nieba. Nie będziemy cieszyć się niebem o ile nie zostaniemy przysposobieni do jego świętej atmosfery przez wpływ Ducha i sprawiedliwość Chrystusa. WP1 364.1

Aby być kandydatami do nieba musimy odpowiadać wymaganiom prawa: “Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej, a bliźniego swego, jak siebie samego”. Łukasza 10,27. Możemy uczynić to jedynie wtedy, gdy uchwycimy się przez wiarę sprawiedliwości Chrystusa. Przez oglądanie Jezusa otrzymujemy żyjącą, rozwijającą się w sercu zasadę, a Duch Święty prowadzi dzieło naprzód i wierzący rozwija się z łaski w łaskę, z mocy w moc, z charakteru w charakter. Upodabnia się do obrazu Chrystusa, dopóki w duchowym wzroście nie dojdzie do miary pełnego wzrostu w Chrystusie Jezusie. W ten sposób Chrystus czyni koniec przekleństwu grzechu i uwalnia wierzącą duszę od jego działania i skutku. WP1 364.2

Jedynie Chrystus jest w stanie tego dokonać, ponieważ “musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. Albowiem że sam cierpiał będąc kuszony, może tych, którzy są w pokusach, ratować”. Hebrajczyków 2,17.18 (BG). Pojednanie oznacza, że każda bariera istniejąca pomiędzy duszą a Bogiem zostaje usunięta i że grzesznik zdaje sobie sprawę z tego, co oznacza przebaczająca miłość Boża. Z powodu ofiary dokonanej przez Chrystusa za upadłych ludzi, Bóg może sprawiedliwie przebaczyć przestępcy, który przyjmuje zasługi Chrystusa. Chrystus był kanałem, przez który miłosierdzie, miłość i sprawiedliwość mogły popłynąć z serca Boga do serca grzesznika. “Wiemy jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 Jana 1,9. WP1 364.3

W proroctwie Daniela zostało zapisane o Chrystusie, że On “dokona pojednania za nieprawość, i (...) wprowadzi wieczną sprawiedliwość”. Daniela 9,24 (KJV). Każda dusza może powiedzieć: “Przez swe doskonałe posłuszeństwo On zaspokoił żądania prawa, a moja jedyna nadzieja jest oparta na patrzeniu na niego jako mojego zastępcę i poręczyciela, który był za mnie doskonale posłuszny prawu. Przez wiarę w jego zasługi jestem wolny od potępienia prawa. On odział mnie swoją sprawiedliwością, która odpowiada wszystkim wymaganiom prawa. Jestem dopełniony w tym, który wprowadził wieczną sprawiedliwość. On przedstawia mnie Bogu w niesplamionej szacie, w której żadna nitka nie została utkana przez ludzki czynnik. Wszystko jest Chrystusa i cała chwała, cześć i majestat mają być oddane Barankowi Bożemu, który gładzi grzechy świata”. WP1 365.1

Wielu ludzi myśli, że muszą czekać na szczególny impuls, aby mogli przyjść do Chrystusa, lecz rzeczą konieczną jest jedynie przyjść w szczerości zamiaru, decydując się na to, aby przyjąć dary miłosierdzia i łaski, jakie zostały nam okazane. Musimy powiedzieć: “Chrystus umarł, aby mnie zbawić. Pragnieniem Pana jest abym był zbawiony i bezzwłocznie przyjdę do Jezusa właśnie takim, jakim jestem. Zaryzykuję na obietnicy. Gdy Chrystus przyciąga mnie, odpowiem”. Apostoł mówi: “sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu”. Rzymian 10,10. Nikt nie może wierzyć sercem ku sprawiedliwości i otrzymać usprawiedliwienia przez wiarę, podczas gdy kontynuuje praktykowanie rzeczy zabronionych przez Słowo Boże lub gdy zaniedbuje jakikolwiek poznany obowiązek. WP1 365.2

Dobre uczynki owocem wiary

Prawdziwa wiara będzie ujawniana w dobrych uczynkach, ponieważ dobre uczynki są owocami wiary. Gdy Bóg działa w sercu, a człowiek poddaje swą wolę Bogu i współpracuje z Bogiem, okazuje w życiu to, co Bóg czyni wewnątrz przez Ducha Świętego i istnieje harmonia pomiędzy zamiarem serca a praktyką życia. Każdy grzech musi zostać porzucony jako rzecz znienawidzona, która ukrzyżowała Pana życia i chwały, a wierzący musi posiadać wzrastające doświadczenie przez ciągłe czynienie uczynków Chrystusa. To przez ciągłe poddanie woli, przez ciągłe posłuszeństwo zachowywane jest błogosławieństwo usprawiedliwienia. WP1 365.3

Tym, którzy są usprawiedliwieni przez wiarę musi leżeć na sercu zachowywanie drogi Pana. Dowodem na to, że człowiek nie jest usprawiedliwiony przez wiarę, jest to, gdy jego uczynki nie odpowiadają jego wyznaniu. Jakub mówi: “Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała”. Jakuba 2,22. WP1 366.1

Wiara, która nie wywołuje dobrych uczynków nie usprawiedliwia duszy. “Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary”. Jakuba 2,24. “Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość”. Rzymian 4,3. WP1 366.2

Zaliczenie sprawiedliwości Chrystusa przychodzi przez usprawiedliwiającą wiarę i jest usprawiedliwieniem, o które Paweł tak gorliwie ubiega się. Mówi on: “Przeto z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwione żadne ciało przed oblicznością jego, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu. Lecz teraz bez zakonu sprawiedliwość Boża objawiona jest, mająca świadectwo z zakonu i z proroków; sprawiedliwość, mówię, Boża przez wiarę Jezusa Chrystusa ku wszystkim i na wszystkie wierzące; boć różności nie masz. Albowiem wszyscy zgrzeszyli i nie dostaje im chwały Bożej. A bywają usprawiedliwieni darmo z łaski jego przez odkupienie, które się stało w Chrystusie Jezusie. Którego Bóg wystawił ubłaganiem przez wiarę we krwi jego, ku okazaniu sprawiedliwości swojej przez odpuszczenie przedtem popełnionych grzechów w cierpliwości Bożej... To tedy zakon niszczymy przez wiarę? Nie daj tego Boże! I owszem zakon stanowimy”. Rzymian 3,20-25 (BG). WP1 366.3

Łaska jest niezasłużoną przychylnością i wierzący jest usprawiedliwiany bez jakiejkolwiek własnej zasługi, bez jakiegokolwiek roszczenia przedkładanego Bogu. Jest usprawiedliwiony przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie, który stoi na dworach nieba jako zastępca i poręczyciel grzesznika. Chociaż jednak jest on usprawiedliwiony z powodu zasług Chrystusa, to nie wolno mu czynić niesprawiedliwości. Wiara działa przez miłość i oczyszcza duszę. Wiara pączkuje, kwitnie i przynosi żniwo drogocennego owocu. Tam, gdzie jest wiara, pojawiają się dobre uczynki. Chorzy są odwiedzani, biedni są zadbani, sieroty i wdowy nie są zaniedbane, nadzy są odziani, pozbawieni środków są nakarmieni. Chrystus chodził czyniąc dobrze i gdy ludzie są z nim zjednoczeni, kochają dzieci Boże, a łagodność i prawda prowadzi ślady ich stóp. Wyraz twarzy objawia ich doświadczenie i ludzie poznają ich, że byli z Jezusem i uczyli się od niego. Chrystus i wierzący stają się jednym i piękno jego charakteru jest objawione w tych, którzy są żywotnie związani ze Źródłem mocy i miłości. Chrystus jest wielkim magazynem usprawiedliwiającej sprawiedliwości i uświęcającej łaski. WP1 366.4

Wszyscy mogą przyjść do niego i otrzymać z jego pełni. Mówi On: “Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. Mateusza 11,28. Dlaczego więc nie rzucić na bok całej niewiary i nie wziąć pod uwagę słowa Jezusa? Chcesz odpoczynku, tęsknisz za pokojem. Zatem powiedz z serca: “Panie Jezu, przychodzę, ponieważ Ty dałeś mi to zaproszenie”. Wierz w niego z niezachwianą wiarą, a On cię zbawi. Czy patrzyłeś na Jezusa, który jest autorem i dokończycielem twojej wiary? Czy ujrzałeś tego, który jest pełen prawdy i łaski? Czy przyjąłeś pokój, który jedynie Chrystus może dać? Jeśli nie, zatem poddaj się mu i przez jego łaskę dąż do charakteru, który będzie szlachetny i wzniosły. Dąż do wytrwałego, rozsądnego, pogodnego ducha. Karm się Chrystusem, który jest chlebem życia, a ujawnisz cudowność jego charakteru i ducha. WP1 367.1