Wybrane poselstwa I

Rozdział 57 — Chrystus drogą życia

[Artykuł ten ukazał się w The Review and Herald, 4 listopad 1890.]

“Przyszedł Jezus do Galilei, każąc Ewangelię królestwa Bożego, a mówiąc: Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże: Pokutujcie, a wierzcie Ewangelii”. Marka 1,14-15 (BG). WP1 338.1

Pokuta jest związana z wiarą i jest zalecana w ewangelii jako niezbędna do zbawienia. Paweł głosił pokutę. Powiedział: “Jak nie uchylałem się od zwiastowania wam wszystkiego, co pożyteczne, od nauczania was publicznie i po domach, wzywając zarówno Żydów, jak i Greków do upamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa”. Dzieje Apostolskie 20,20-21. Nie ma zbawienia bez pokuty. Żaden grzesznik nieodczuwający skruchy nie może wierzyć sercem ku sprawiedliwości. Pokuta jest opisana przez Pawła jako pobożny żal za grzech, który “sprawia upamiętanie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje”. 2 Koryntian 7,10. Ta pokuta nie posiada w sobie nic, co ma charakter zasługi, lecz przygotowuje serce na przyjęcie Chrystusa jako jedynego Zbawiciela, jedyną nadzieję zgubionego grzesznika. WP1 338.2

Gdy grzesznik spogląda na prawo, jego wina zostaje mu wyjaśniona, unaoczniona jego sumieniu i jest on potępiony. Jego jedyna pociecha i nadzieja znajduje się w spoglądaniu na krzyż Kalwarii. Gdy ośmiela się sięgnąć po obietnice, biorąc Boga za jego słowo, jego duszę wypełni ulga i pokój. Woła: “Panie, obiecałeś zbawić wszystkich, którzy przystępują do ciebie w imieniu twego Syna. Jestem zgubioną, bezradną, pozbawioną nadziei duszą. Panie, ratuj, albo zginę”. Jego wiara chwyta się Chrystusa i jest usprawiedliwiony przed Bogiem. WP1 338.3

Lecz chociaż Bóg może być sprawiedliwym, a mimo to usprawiedliwiającym grzesznika przez zasługi Chrystusa, żaden człowiek nie może okryć swej duszy szatą sprawiedliwości Chrystusa, praktykując poznane grzechy lub lekceważąc poznane obowiązki. Zanim nastąpi usprawiedliwienie, Bóg wymaga całkowitego poddania serca, także w celu zachowania przez człowieka usprawiedliwienia, musi wykazywać ciągłe posłuszeństwo, poprzez aktywną, żywą wiarę, która działa przez miłość i oczyszcza duszę. WP1 338.4

Jakub pisząc o Abrahamie mówi: “Czyż Abraham, praojciec nasz nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego? Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała. I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga. Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary”. Jakuba 2,21-24. Aby człowiek mógł być usprawiedliwiony przez wiarę, wiara musi osiągnąć punkt, w którym będzie kontrolować uczucia i porywy serca, sama wiara staje się doskonała przez posłuszeństwo. WP1 339.1

Wiara warunkiem obietnicy

Bez łaski Chrystusa grzesznik znajduje się w beznadziejnym stanie, nic nie może zostać dla niego uczynione, lecz poprzez boską łaskę człowiekowi zostaje udzielona nadnaturalna moc, działająca w umyśle, sercu i charakterze. To przez udzielenie łaski Chrystusa grzech jest dostrzegany w swej wstrętnej naturze i ostatecznie wygnany ze świątyni duszy. To przez łaskę jesteśmy wprowadzeni w społeczność z Chrystusem, aby współdziałać z nim w dziele zbawienia. Wiara jest warunkiem, na podstawie którego Bóg uznał za stosowne obiecać grzesznikom przebaczenie, nie dlatego, że w wierze znajduje się jakaś wartość, dzięki której można zasłużyć na zbawienie, lecz dlatego, że wiara pozwala uchwycić się zasług Chrystusa, jedynego lekarstwa na grzech. Wiara może postawić doskonałe posłuszeństwo Chrystusa w miejsce przestępstwa i wad grzesznika. Gdy grzesznik wierzy, że Chrystus jest jego osobistym Zbawicielem, wtedy stosownie do swych niezawodnych obietnic, Bóg przebacza jego grzech i usprawiedliwia go za darmo. Pokutująca dusza zdaje sobie sprawę, że jej usprawiedliwienie nastąpiło dlatego, że Chrystus, jako jej zastępca i poręczyciel umarł za nią, stając się jej pojednaniem i sprawiedliwością. WP1 339.2

“Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość”. Rzymian 4,3-5. Sprawiedliwość to posłuszeństwo prawu. Prawo żąda sprawiedliwości i grzesznik jest ją winny prawu, ale nie potrafi jej przedłożyć. Jedyny sposób, w jaki może on osiągnąć sprawiedliwość, to poprzez wiarę. Przez wiarę może przynieść Bogu zasługi Chrystusa i Pan umieszcza posłuszeństwo swego Syna na rachunku grzesznika. Sprawiedliwość Chrystusa zostaje przyjęta w miejsce ludzkiego uchybienia i Bóg przyjmuje, przebacza oraz usprawiedliwia pokutującą, wierzącą duszę, traktując ją tak, jak gdyby była sprawiedliwa i miłując ją tak, jak miłuje swego Syna. Właśnie w ten sposób wiara jest zaliczana jako sprawiedliwość, a dusza, której przebaczono, posuwa się naprzód z łaski w łaskę, ze światła w większe światło. Z radości może powiedzieć: “Nie z uczynków sprawiedliwości, które byśmy my czynili, ale podług miłosierdzia swego zbawił nas przez omycie odrodzenia i odnowienia Ducha Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni będąc łaską jego, stali się dziedzicami według nadziei żywota wiecznego”. Tytusa 3,5-7 (BG). WP1 339.3

I znowu jest napisane: “Lecz którzykolwiek go przyjęli, dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tym, którzy wierzą w imię Jego. Którzy nie z krwi ani z woli ciała, ani z woli męża, ale z Boga narodzeni są”. Jana 1,12-13 (BG). Jezus oświadczył: “Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego”. Jana 3,3. “Jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego”. Jana 3,5. Nie został nam wyznaczony niski standard, mamy bowiem stać się dziećmi Bożymi. Mamy być zbawieni indywidualnie, a w dniu próby i utrapienia będziemy w stanie rozróżnić pomiędzy tym, który służy Bogu i tym, który mu nie służy. Jesteśmy zbawieni jako indywidualni wierzący w Pana Jezusa Chrystusa. WP1 340.1

Wielu gubi właściwą drogę wskutek myślenia, że muszą wspiąć się do nieba, że muszą coś zrobić, aby zasłużyć na przychylność Boga. Usiłują uczynić siebie lepszymi poprzez swe własne niewspomagane wysiłki. Tego nigdy nie dokonają. Chrystus utorował drogę, umierając jako nasza ofiara, żyjąc jako nasz wzór i stając się naszym wielkim arcykapłanem. Oświadcza: “Ja jestem droga i prawda, i żywot”. Jana 14,6. Gdybyśmy przez jakikolwiek własny wysiłek mogli posunąć się bliżej ku drabinie, słowa Chrystusa nie byłyby prawdą. Lecz gdy przyjmujemy Chrystusa, dobre uczynki pojawią się jako pełen plonu dowód, że znajdujemy się na drodze życia, że Chrystus jest naszą drogą i że stąpamy właściwą ścieżką, która prowadzi do nieba. WP1 340.2

On stał się naszą sprawiedliwością

Chrystus spogląda na ducha, a gdy widzi, że z wiarą dźwigamy nasz ciężar, jego doskonała świętość zadośćuczyni naszym niedociągnięciom. Gdy dajemy z siebie wszystko, On staje się naszą sprawiedliwością. Bierze ona każdy promień światła zesłanego nam przez Boga i czyni nas światłością świata. — Letter 22, 1889. [Pierwotnie wyszczególniony jako List 33, odnośnik ten został ponownie oznaczony jako Letter 22, 1889.] WP1 341.1