Historia zbawienia

Rozdział 32 — Zesłanie Ducha Świętego

Rozdział napisany w oparciu o Dzieje Apostolskie 2.

Jezus otworzył umysły uczniów, aby zrozumieli znaczenie proroctw dotyczących Jego osoby. Zapewnił ich, że dana jest Mu wszelka moc na niebie i na ziemi, i posłał, by głosili wszystkim ewangelię. W uczniach odżyła nagle dawna nadzieja, że Jezus zasiądzie na tronie Dawida w Jerozolimie, więc zapytali: “Panie, czy w tym czasie odbudujesz królestwo Izraelowi?” Dzieje Apostolskie 1,6. Zbawiciel ponownie rzucił cień niepewności na ich dusze, odpowiadając, że to nie ich rzecz “znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił”. Dzieje Apostolskie 1,7. HZ 148.1

Uczniowie spodziewali się, że rezultatem cudownego zstąpienia Ducha Świętego będzie przyjęcie Jezusa przez naród izraelski. Zbawiciel odmówił dalszego wyjaśniania, bo wiedział, że gdy Duch Święty zstąpi na uczniów, oświeci ich umysły. Wtedy doskonale zrozumieją swoje zadanie i podejmą je właśnie tam, gdzie On je wyznaczy. HZ 148.2

Uczniowie zgromadzili się w sali na modlitwie, łącząc swe prośby z prośbami wierzących kobiet oraz Marii, matki Jezusa, i Jego braci. Bracia, którzy nie wierzyli w Jezusa, całkowicie utwierdzili swą wiarę w Niego, obserwując sceny, jakie rozgrywały się podczas ukrzyżowania oraz zmartwychwstania i wniebowstąpienia Pana. Zgromadzonych było około stu dwudziestu osób. HZ 148.3

“A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu. I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał”. Dzieje Apostolskie 2,1-4. HZ 148.4

Duch Święty przybrał formę rozdzielonych języków ognistych, które spoczęły na zgromadzonych. Był to wyraz udzielonego uczniom daru płynnego mówienia różnymi językami, których wcześniej nie znali. Ogień symbolizował gorliwość, z jaką mieli podjąć pracę, oraz moc, jaka miała towarzyszyć ich słowom. Pisma wyjaśnione przez Jezusa stanęły im żywo w pamięci jako oczywista i niezaprzeczalna prawda. Niebo zdarło zasłonę, która przeszkadzała im ujrzeć wszystko w nowym świetle. Cel posłannictwa Chrystusa i charakter Jego królestwa zrozumieli jasno i dokładnie. HZ 148.5