Ze skarbnicy świadectw III

Święcenie soboty

Święcenie soboty kryje w sobie wielkie błogosławieństwa. Bóg pragnie, żeby dzień sobotni był dla nas dniem radości. Przy ustanawianiu soboty panowała radość. Bóg z zadowoleniem spoglądał na dzieło swoich rąk. Wszystkie rzeczy przez siebie uczynione uznał za “bardzo dobre”. 1 Mojżeszowa 1,31. Niebo i ziemia były pełne radości i wesela, “gdy gwiazdy poranne chórem radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy synowie Boży”. Joba 38,7. Mimo iż grzech wtargnął na ziemię i zniekształcił Jego doskonałe dzieło, Bóg nadal daje nam sobotę — świadcząca o tym, że wszechpotężny, nieskończenie dobry i miłosierny Bóg stworzył wszystkie rzeczy. Nasz niebieski Ojciec chciałby przez święcenie soboty zachować wśród ludzi wiedzę o Bogu. Pragnie, żeby sobota kierowała nasze umysły ku prawdziwemu, żywemu Bogu, a my byśmy dzięki temu, że Go znamy, mogli posiąść życie i pokój. SS3 12.3

Gdy Pan wyprowadził naród izraelski z Egiptu i dał mu swój zakon, uczył ich, że przez zachowywanie soboty odróżniają się od bałwochwalców. Święcenie tego dnia pozwalało poznać, kto uznawał zwierzchność rządów Bożych, a kto wzdrygał się przyjąć Boga jako swego Stwórcę i Króla. Pan rzekł: “Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki (...). Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne”. 2 Mojżeszowa 31,17.16. SS3 12.4

Jak sobota była znakiem wyróżniającym naród izraelski, kiedy opuszczał Egipt i ciągnął do ziemskiego Kanaanu, tak samo dzisiaj jest znakiem wyróżniającym lud Boży, który wychodzi ze świata, by wejść do niebiańskiego odpoczynku. Sobota jest znakiem serdecznego związku między Bogiem i Jego ludem, znakiem, że ten lud czci Jego prawo. Umożliwia odróżnienie wiernych sług Boga od tych, którzy naruszają zakon. SS3 13.1

Ze słupa obłoku Chrystus oświadczył: “Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam”. 2 Mojżeszowa 31,13. Sobota dana światu jako znak, że Bóg jest Stwórcą, jest też znakiem tego, że Bóg uświęca. Moc, która stworzyła wszystkie rzeczy, jest tą samą mocą, dzięki której człowiek zostaje przemieniony na podobieństwo Boga. Kto zachowuje sobotę w świętości, jest ona dla niego znakiem uświęcenia. Prawdziwym uświęceniem jest zgodność z Bogiem, jedność z Nim w charakterze. Te cechy osiąga się dzięki posłuszeństwu tym zasadom, które są wyrazem Jego istoty. Właśnie sobota jest znakiem posłuszeństwa. Ten, kto z serca jest posłuszny czwartemu przykazaniu, dochowa posłuszeństwa całemu zakonowi i zostanie uświęcony przez posłuszeństwo. SS3 13.2

Jak kiedyś narodowi izraelskiemu, tak i nam sobota jest dana na znak wiecznego przymierza. Dla wszystkich, którzy czczą święty dzień Pański, sobota jest znakiem, że Bóg uznaje ich za swój wybrany lud. Jest poręką, że dotrzyma przymierza. Każdy, kto przyjmuje znak rządów Boga, umieszcza siebie pod boskim, wiecznym przymierzem. Człowiek taki wiąże się ze złotym łańcuchem posłuszeństwa, którego każde ogniwo jest obietnicą. SS3 13.3

Czwarte przykazanie, jedyne ze wszystkich dziesięciorga, zawiera pieczęć wielkiego Prawodawcy, Stworzyciela nieba i ziemi. Ci, którzy podporządkowują się temu przykazaniu, przyjmują imię Boga i od tego czasu wszelkie błogosławieństwa z tym związane należą do nich. “I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy: Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak będziecie błogosławić synów izraelskich, mówiąc do nich: Niech ci błogosławi Pan i niechaj cię strzeże; niech rozjaśni Pan oblicze swoje nad tobą i niech ci miłościw będzie; niech obróci Pan twarz swoją ku tobie i niech ci da pokój. Tak będą wzywać imienia mojego nad synami izraelskimi, a Ja będę im błogosławił”. 4 Mojżeszowa 6,22. SS3 13.4

Również za pośrednictwem Mojżesza dana została obietnica: “Pan ustanowi cię sobie jako lud święty, tak jak ci poprzysiągł, jeżeli będziesz przestrzegał przykazań Pana, Boga twego, i chodził jego drogami. I ujrzą wszystkie ludy ziemi, że imię Pana jest wzywane u ciebie, i będą się ciebie bać. Ponad miarę obdarzy cię Pan dobrem w twoim potomstwie, w rozpłodzie twego bydła, w plonach twojej roli, na ziemi, co do której Pan poprzysiągł twoim ojcom, że ci ją da. Otworzy Pan przed tobą swój skarbiec dobra, niebiosa, aby dawać deszcz na twoją ziemię w czasie właściwym i aby błogosławić wszelką pracę twoich rąk tak, że będziesz mógł pożyczać wielu narodom, ale ty sam nie będziesz pożyczał. I uczyni cię Pan głową, a nie ogonem, i będziesz zawsze tylko na górze, a nigdy nie będziesz na dole, jeżeli będziesz słuchał przykazań Pana, Boga twego, które ja ci dziś nadaję, abyś ich pilnie przestrzegał”. 5 Mojżeszowa 28,9-13. SS3 13.5

Psalmista, będąc pod natchnieniem Ducha Świętego, powiedział: “Pójdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki radosne skale zbawienia naszego! Pójdźmy przed oblicze jego z dziękczynieniem, wykrzykujmy mu radośnie w pieniach, gdyż wielkim Bogiem jest Pan i Królem wielkim nad wszystkich bogów. W jego ręku są głębokości ziemi i jego są szczyty gór. Jego jest morze i On je uczynił, i suchy ląd ręce jego ukształtowały. Pójdźcie, pokłońmy się i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił! On bowiem jest Bogiem naszym, a my ludem pastwiska jego i trzodą ręki jego”. “Wiedzcie, że Pan jest Bogiem! On nas uczynił i do niego należymy. Myśmy ludem jego i trzodą pastwiska jego”. Psalmów 95,1-7; 100,3. Obietnice te dane Izraelowi, przeznaczone są także dla ludu Bożego dzisiaj. Są to poselstwa, jakie przynosi sobota. SS3 14.1