Ewangelizacja

Ocena wyników

Tylko Bóg wyrokuje o pracy — Bóg, a nie człowiek, osądza wyniki pracy kaznodziei i każdemu odda sprawiedliwą zapłatę. Żadnej istocie ludzkiej nie jest danym wyrokować o rezultatach tej pracy i wyciągać konsekwencji. Jedynie Bóg osądza i nagradza każdą dobrą pracę. — The Review and Herald, 11 grudzień 1900. Ew 226.1

Jeżeli jedna dusza wytrwa, to praca była pomyślna — W porze wieczornej rozmawiałam z wami. Miałam poselstwo dla was i przedsawiłam wam to poselstwo. Byliście złamani i przygnębieni. Mówiłam do was: “Pan kazał mi mówić do brata i do siostry... Powiedziałam wam że niepotrzebnie uważacie waszą pracę za daremną. Jeżeli choć jedna dusza przyjęła prawdę i wytrwa aż do końca, to pracy waszej nie można uważać za zmarnowaną. Jeżeli jedna matka porzuciła drogę nieposłuszeństwa, wybierając posłuszeństwo, to możecie się tym radować. Matka, która poznaje Boga, nauczy swe dzieci kroczyć jej śladami. Ta obietnica odnosi się do ojców, do matek i do ich dzieci... Ew 226.2

Bóg nie będzie sądził was na podstawie powodzenia w waszej pracy. Pokazano mi, abym wam powiedziała, że wiara wasza musi być żywa i silna, że musi ona stale wzrastać. Widząc tych, którzy mają uszy, a nie słyszą, którzy są rozumni, a nie rozumieją, chociaż uczyniliście dla nich wszystko, co mogliście najlepszego, udajcie się do innej miejscowości, wyniki pozostawcie Bogu. Tylko niech nie upada wiara wasza. — Letter 8, 1895. Ew 226.3

Nie zniechęcajcie się z powodu małej liczby nawróconych — Praca wykonywana ku czci i chwale Bożej będzie nosić pieczęć Bożą. Chrystus wzmocni pracę tych wszystkich, którzy chcą pracować jak najlepiej. Gdy w dalszym ciągu będą pracowali według swych najlepszych możliwości, wzrośnie ich umiejętność, a sposób ich pracy będzie coraz doskonalszy”. — Letter 153, 1903. Ew 226.4

W porówaniu z liczbą tych, którzy odrzucą prawdę, cyfra tych, którzy ją przyjmą, będzie bardzo niewielka, ale jedna dusza ma większą wartość niż światy leżące poza nią. Nie wolno się zniechęcać, choćby nasza praca wydawała się nie przynosić wielkich korzyści. — Letter 1, 1875. Ew 226.5

Stały wysiłek przynosi dobre rezultaty. Nieustanna osobista i wspólna wytrwała praca zostaną nagrodzone powodzeniem. Ludzie, pragnący zrobić dużo dobrego w naszym świecie, muszą chcieć robić to po Bożemu, wykonując wiele małych rzeczy. Ten, kto chce mieć wielkie osiągnięcia przez dokonanie czegoś wielkiego i wspaniałego, dozna porażki i zawodu i nie dokona niczego. Ew 226.6

Stały wzrost w dobrych uczynkach, częste powtarzanie jednego rodzaju wiernej służby mają większą wartość w oczach Bożych, aniżeli wykonanie jednego wielkiego dzieła. To pierwsze wyrabia Jego dzieciom dobrą opinię i nadaje właściwe oblicze ich pracy. Ci, którzy rzetelnie i uczciwie wypełniają powierzone, im przez Boga obowiązki, nie są chwiejni; stanowczy w swoich zamiarach kroczą poprzez zło i dobro. Są w pogotowiu w czas i nie w czas. — Letter 122, 1902. Ew 227.1

Właściwe metody pracy dają żniwo dusz — Gdy w naszej pracy dla Boga zastosujemy z całą energią właściwe metody, wynikiem będzie żniwo dusz. — The Review and Herald, 28 kwiecień 1904. Ew 227.2

Zło wynikające z uwielbienia kaznodziei — Fakt, że kaznodzieja spotyka się z pochwałami, nie świadczy jeszcze o tym, że mówił pod wpływem Ducha. Zbyt często tak się dzieje, że ńowonawróceni, jeżeli nie strzeże się ich należycie, przywiązują się bardziej do kaznodziei, niż do swego Odkupiciela. Wiedzą, że odnieśli korzyść dzięki pracom tego kaznodziei. Są przekonani, że kaznodzieja ten posiada najwznioślejsze dary i łaski i że nikt inny nie potrafi nauczać lepiej od niego. Dlatego przywiązują tak wielkie znaczenie do jego osoby i do jego pracy. To zaufanie skłania ich do uwielbienia kaznodziei i więcej zwracają uwagi na niego niż na Boga. Takie postępowanie nie podoba się Bogu, ani nie prowadzi do wzrostu w łasce. Postępując tak wyrządzają kaznodziei wielką krzywdę, zwłaszcza wtedy, gdy jest to młody człowiek i dobrze zapowiadający się pracownik Ewangelii... Ew 227.3

Kaznodzieja Chrystusowy, który Ducha Bożego posiada i miłość dla swego Mistrza, będzie pracował w taki sposób, aby w całej pełni objawić ludziom charakter Boga i Jego umiłowanego Syna. Będzie dążyć do tego, aby jego słuchacze otrzymywali właściwe wyobrażenie o charakterze Boga i aby chwała Boża znalazła uznanie tu, na ziemi. — Gospel Workers 44.45 (1892). Ew 227.4

Nawróceni do człowieka, a nie do Chrystusa — Przed czterema laty brat... w miejscowości... podjął ewangelizację i spowodował, że ludzie przybywali, aby słuchać Jego kazań. Gdy wszystkie plany zostały w sposób prawidłowy podjęte i przeprowadzone, wiele by dusż zostało pozyskanych dla prawdy. Ale brat... nie pracował według prawidłowych wytycznych. Głównym jego celem było zdobycie możliwie największego grona słuchaczy głoszeniem fantazyjnych kazań, różniących się ogromnie od kazań Jana: Chrzciciela, poprzednika Chrystusa. Ew 227.5

Wielu ludzi podjęło zobowiązanie, ale po opuszczeniu tego miejsca przez kaznodzieję okazało się, że uwierzyli oni w mówcę, że zostali przyciągnięci do człowieka, a nie do Jezusa Chrystusa. Wielu z tych, którzy podpisali zobowiązanie, nie byli ludźmi nawróconymi, a kiedy zostali sami, wycofali się. — Letter 79, 1893. Ew 228.1

Zbór brata... — Bylibyście bardzo uradowani, gdyby ci, którzy nawrócili się dzięki waszej pracy, nazwami byli zborem brata... Chcielibyście tak pokierować ich umysłami, aby ludzie ci poszli za waszym wyborem. Ale uchowaj Boże! Przyciągając ludzi do siebie, odwodzicie ich od Źródła mądrości i umiejętności. Ludzie nie mogą uzależnić się od was, muszą być całkowicie zależni od Boga. Tylko wtedy będą mogli wzrastać w łasce. Od Niego zależą ich powodzenie i użyteczność, ich moc współpracy z Bogiem. — Letter 39, 1902. Ew 228.2

Własność Chrystusa, nie nasza — Pamiętajmy zawsze, bracia..., że bez względu na to, jak doniosła i dobra może być działalność ludzka, człowiek nie nabywa na własność tych, którzy przez jego pracę nawrócili się na drogę prawdy. Nikomu nie wolno uzależniać się od kaznodziei, który doprowadził go do przyjęcia prawdy. W naszej pracy kaznodziejskiej mamy obowiązek przyprowadzić dusze bezpośrednio do Chrystusa. Dusze te są własnością Chrystusa i Jemu Jednemu mają na zawsze podlegać. Każdy człowiek posiada własną indywidualność, do której drugi człowiek nie może rościć sobie prawa. — Letter 193, 1903. Ew 228.3

Bogu należy się chwała za uzyskane sukcesy — Z chwilą gdy ostrzeżenie zostanie udzielone i prawda zawarta w Piśmie Świętym przedstawiona, wiele dusz przekona się o prawdziwości naszego poselstwa; wtedy potrzebna będzie ogromna ostrożność. Człowiek nie może wykonać pracy Ducha Świętego. Jesteśmy tylko narzędziami, za pomocą których pracuje nasz Pan. Zbyt często pracownicy, gdy zdobyli jakikolwiek sukces, zaczynają okazywać ducha samowystarczalności. Nie wolno dopuścić do wywyższenia i uwielbienia siebie. Nie wolno niczego przypisywać sobie. Cała praca jest pracą Pańską i Jego imieniowi należy wszystka chwała. Niech nasze własne ja ukryje się w Jezusie. — The Review and Herald, 14 październik 1902. Ew 228.4

Powodzenie ginie przez samochwalstwo — Każdy człowiek, który chwali siebie, ściera blask ze swych najlepszych poczynań. — Testimonies for the Church IV, 607 (1881). Ew 228.5

Zasługa współpracowników — Każdy ma obowiązek rzetelnie wykonać swoją cząstkę pracy i każdemu współpracownikowi należy przypisać zasługę za część roboty wykonaną przez niego. Niech wasze rozmowy nie cechuje chciwość, nie przypisujcie tylko sobie całego osiągnięcia. Bóg używa w swojej pracy wielu narzędzi. To, co wy zrobiliście, stanowi tylko część ogólnej pracy. Inni też pracowali z modlitwą wytrwale i rozumnie. Ich pracy nie wolno przeoczyć, “Nagroda Jego jest z Nim, a praca Jego — przed nim”. W dniu ostatecznych rozrachunków Bóg sprawiedliwie obliczy zasługi Swoich sług i wynagrodzi każdego stosownie do wykonanej pracy. Bóg zanotował tych pracowników, którzy z wyrzeczeniem siebie pracowali ofiarnie. Ew 228.6

Są sprawy, które macie przemyśleć i rozważyć. Bóg nie jest zadowolony, gdy Jego słudzy przypisują wszystko sobie. W naszym dojrzałym wieku bądźmy sprawiedliwi i nie przywłaszczajmy sobie tego, co należy się innym. Wykonanie tego, co zostało uczynione, wymagało całych lat. Grupa za grupą naszych zacnych pracowników wykonywała kolejno swoje zadanie, biorąc udział w tym jednym Dziele. — Letter 204, 1907. Ew 229.1

Naszą postawą ograniczamy Boga — Bóg wiele by doniosłych rzeczy uczynił dla pracowników, ale pracownikom brak pokory. Gdyby mógł na nich wpłynąć, wyżej by się wznieśli, szanowaliby się wzajemnie i nie pozbawiali zasług swoich braci. — The Review and Herald, 12 lipiec 1887. Ew 229.2

Dlaczego brak powodzenia? — W pysze mądrości świeckiej i szukaniu sławy w zajęciu pierwszego miejsca znaleźć można przyczyny, dla których praca ewangelizacyjna, mimo tak bezgranicznych zasobów i źródeł wsparcia, przynosi stosunkowo niewielkie rezultaty. Zbawiciel radował się w duchu i składał dziękczynienie Bogu myśląc o tym, jak prawda, zakryta przed mądrymi i roztropnymi, objawiona jest niemowlętom, tym, którzy zdają sobie sprawę ze swej słabości i odczuwają swą zależność od Boga. — Manuscript 118, 1902. Ew 229.3

Nagroda za zdobywanie dusz — Szczodra nagroda będzie dana tym, którzy poświęcą się całkowicie pracy dla Pana. W oczach i w ocenie Niebios nie ma większego szczęścia nad zdobywanie dusz dla Chrystusa. Radość wypełnia serce, gdy pracownicy zdają sobie sprawę, że ten wielki cud nigdy by się nie mógł dokonać przy pomocy ludzi, ale jedynie Tego, który miłuje ginące dusze. Obecność Boga towarzyszy każdemu prawdziwemu pracownikowi, prowadzącemu dusze do pokuty. W ten sposób kształtuje się braterstwo chrześcijan. Pracownik i ci, dla których on pracuje, są dotknięci miłością Chrystusową. Serce łączy się z sercem, dusza z duszą na podobieństwo niebieskiego obcowania z sobą usługujących aniołów. — Manuscript 36, 1901. Ew 229.4