Ewangelizacja

Pomagać duszom w nawróceniu

Doświadczenie szczerze nawróconego — Pokazano mi, że wiele osób nie ma właściwego zrozumienia co do nawrócenia. Z kazelnicy słyszą często powtarzane słowa: musicie się odrodzić, musicie mieć nowe serce. Wyrażenia te wprowadziły zamieszanie. Ludzie nie mogli pojąć planu zbawienia. Ew 196.1

Wielu zostało duchowo zrujnowanych na skutek błędnych doktryn, nauczanych przez niektórych kaznodziejów, które dotyczyły zmian, jakie następują podczas nawrócenia. Niektórzy ludzie żyli przez całe lata w smutku, oczekując jakiegoś wyraźnego dowodu przyjęcia ich przez Boga. Odłączyli się w wielkim stopniu od świata i znajdują upodobania w obcowaniu z ludem Bożym, a jednak odwłaczają z wyznaniem Chrystusa, ponieważ obawiają się, że byłby to objaw zarozumiałości mówić o sobie, że są dziećmi Bożymi. Ludzie ci oczekują nadzwyczajnej zmiany, która następuje przy nawróceniu, o czym ich uczono i w co kazano im wierzyć. Ew 196.2

Po jakimś czasie niektórzy z tych ludzi uzyskują dowody przyjęcia przez Boga i wtedy dopiero uważają siebie za członków ludu Bożego, czując, że są nawróceni. Pokazano mi jednak, że przyjęci zostali do rodziny Bożej jeszcze przed tym czasem. Bóg przyjął ich wtedy, gdy zmęczeni grzechem wyzbyli się wszelkiego pragnienia grzesznych uciech i gdy postanowili żarliwie szukać Boga. Na skutek niewłaściwego pojmowania prostoty planu zbawienia ludzie ci stracili wiele przywilejów i błogosławieństw, które by mogły być ich udziałem, gdyby uwierzyli, że Bóg ich przyjął wtedy, kiedy to po raz pierwszy zwrócili się do Niego. Ew 196.3

Inni jeszcze ludzie popełniają bardziej niebezpieczne błędy. W swym postępowaniu kierują się impulsami. Gdy cokolwiek pobudzi ich sympatię, traktują ten wzlot uczuć za dowód tego, że zostali przez Boga przyjęci i są nawróceni, choć zasady ich życia nie uległy żadnej zmianie. Dowodów szczerego oddziaływania na serce człowieka należy szukać nie w uczuciach, a w życiu. “Po owocach ich, oświadczył Jezus, poznacie je”. Ew 196.4

Wiele drogocennych dusz, pragnących żarliwie stać się chrześcijanami, błądzi jeszcze w ciemnościach w oczekiwaniu na jakiś gwałtowny wstrząs w swoich uczuciach. Oczekują jakiejś porywającej siły, której by nie mogli się oprzeć. Zapominają o tym, że wyznawca Chrystusa musi z drżeniem i bojażnią sprawować swoje zbawienie. Ew 196.5

Przekonany o prawdzie grzesznik musi coś uczynić poza tym. że żałuje. Musi uczynić coś od siebie, aby Bóg mógł go przyjąć. Musi wierzyć, że Bóg uznaje skruchę jego zgodnie ze swą obietnica, gdyż “bez wiary nie można podobać się Bogu, albowiem ten, co przystępuje do Boga, wierzyć musi, że jest Bóg i że nagrodę daje tym, którzy Go stukają”. Hebrajczyków 11,6. Ew 197.1

Działanie łaski na serce nie jest dziełem błyskawicznym, jest rezultatem nieustannego, codziennego czuwania i okazywania wiary w obietnice Boże. Kto pielegnuje swa wiarę i gorliwie pragnie otrzymać odradzającą łaskę Chrystusa, nie odejdzie od Boga z próżnymi rękami. Bóg obdarzy go Swą łaską, a usługujący aniołowie pomogą mu wytrwać w wysiłkach i poczynaniach zmierzających do wzrostu! — Manuscript 55, 1910. Ew 197.2

Nie wszystkie nawrócenia są podobne do siebie — Nie wszyscy jesteśmy jednakowo usposobieni. Nie wszystkie nawrócenia są do siebie podobne. Jezus oddziaływa na serce i grzesznik odradza się do nowego życia. Często dusze przychodzą do Chrystusa bez jakiegokolwiek mocnego przekonania, bez oddania Mu serca i bez skruchy. Dusze te spoglądają na wywyższonego Zbawiciela, dusze te żyją. Ludzie zdają sobie sprawe z potrzeb duszy, dostrzegaja zupełność Chrystusa i Jego żądania, słyszą głos Jego wołający: “Pójdź za mną”, powstają i idą za Jezusem. Takie nawrócenie jest szczere, a życie religijne tak zdecydowanie bogobojne, jak życie tych, którzy przeżywali śmiertelną udrękę w procesie zmiany swego życia. — Letter 15, 1890. Ew 197.3

Nawrócenie — dowody nawrócenia — Meżowie, którzy z wyrachowania chcą prowadzić zebrania i praktyki religijne, mężowie precyzyjni i metodyczni w szerzeniu światła i łaski, których — według własnego zdania — są w posiadaniu, nie mają zbyt wiele Ducha Świętego. Ew 197.4

Jakkolwiek nie potrafimy dostrzec Ducha Bożego, to jednak wiemy, że ludzie, którzy żyli w grzechach i występkach, zostali przez Niego przekonani i nawracają się na skutek Jego działania. Bezmyślni i przewrotni stają się poważnymi. Zatwardziali wyznają swe grzechy, a niewierzący okazują wiarę. Oszust, pijak i rozpustnik staje sie uczciwym, trzeźwym i czystym człowiekiem. Ludzie zbuntowani i oporni przekształcają się w łagodnych i Chrystusowi podobnych. Gdy zauważymy te zmiany w charakterze, możemy być pewni, że to odradzająca moc Boża przeistoczyła danego człowieka. Nie widzimy wprawdzie Ducha Świętego, ale widzimy dowody i oznaki Jego działania na charakter tych ludzi. Tak jak wiatr uderza z całą swą siłą na wyniosłe i dumne drzewa i obala je, tak Duch Święty jest w stanie działać na serce ludzkie, a żaden człowiek, ograniczony swymi możliwościami, nie jest w stanie wytłumaczyć tego działania Bożego. Ew 197.5

Duch Święty objawia się w różny sposób u różnych ludzi. Jeden będzie drżeć pod wpływem tej mocy, słysząc Słowo Boże. Przekonany jest tak głęboko, że pomimo huraganu i niepokoju, powstałych w jego sercu wskutek nowych uczuć cała istota tego człowieka trwa niewzruszona pod wpływem przekonywającej mocy. Gdy Bóg przebacza ona jest pełna ubóstwienia i miłości, pełna gorliwości i zapału; życiodajny duch, który w nią wstąpił, niczym nie jest krępowany. Chrystus stał się w tym człowieku źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu. Uczucia miłości takiego człowieka są tak głębokie i żarliwe, jak głęboka była rozpacz i udręka śmiertelna. Jego dusza podobna jest do nowego głębokiego źródła, z którego czerpie nieustannie dziękczynienie i hołdy, wdzięczność i radość tak długo, aż harfy niebieskie nie zabrzmią dźwiękiem i pieniem radości. Człowiek ten chce opowiedzieć swoją historię, ale nie w jakiś precyzyjny, dokładny, zwyczajny, metodyczny sposób. Czuje się duszą odkupioną na mocy zasług Jezusa Chrystusa i całą jego istotę przenika dreszcz doznania i uświadomienia sobie wartości zbawienia Bożego. Ew 198.1

Inni ludzie przychodzą do Chrystusa w sposób bardziej łagodny. “Wiatr gdzie chce wieje i szum jego słyszysz, ale nie wiesz skąd przychodzi i dokąd idzie, tak jest każdy, który się narodził z ducha”. Nie możecie dostrzec działania, ale jesteście w stanie zobaczyć skutki tego działania. Gdy Nikodem zapytał Jezusa: “Jak że to być może?”. Jezus rzekł do niego: “Tyś jest nauczycielem w Izraelu i tego nie wiesz?” Nauczyciel w Izraelu, mąż znaczny pomiędzy mędrcami, człowiek, który przypuszczał, że pojmuje wiedzę religijną, potknął się nie znając istoty nawrócenia. Nie chciał przyjąć prawdy, ponieważ nie mógł pojąć wszystkiego, co łączyło się z działaniem mocy Bożej, a przyjmował fakty pochodzące z natury, chociaż nie umiał wyjaśnić ich, ani zrozumieć. Podobnie jak ludzie wszystkich wieków uważał formę i określone ceremonie za istotniejsze dla religii, niż głębokie wzruszenie i działanie Ducha Świętego. — The Review and Herald, 5 maj 1896. Ew 198.2

Nawrócenie prowadzi do posłuszeństwa — Nawrócenie duszy ludzkiej nie pociąga za sobą małych następstw. Jest to najważniejszy cud, dokonany mocą Bożą. Aktualne jego rezultaty osiągane bywają przez wiarę w Chrystusa jako osobistego Zbawiciela. 0czyszczeni przez posłuszeństwo zakonu, uświęceni przez dokładne przestrzeganie dnia sobotniego naszego Pana, ufając, wierząc, cierpliwie oczekując i żarliwie pracując dla własnego zbawienia z bojaźnią i ze drżeniem, dowiemy się, że Bóg sprawuje w nas chcenie i skuteczne wykonanie według upodobania swego. — Manuscript 6, 1900. Ew 198.3

Uświęcenie — wynikiem wyznawania prawdy — Obowiązkiem człowieka jest nie tylko czytać Słowo Boże uważajac, że znajomość Słowa Bożego przekształci charakter. Dzieła tego dokonać może tylko Ten Jedyny, który jest drogą, prawdą i żywotem. Można przestrzegać ściśle pewnych zasad prawdy, można je wielokrotnie powtarzać, aż dojdzie się do przekonania, że jest się rzeczywiście w posiadaniu wielkich błogosławieństw, które te nauki wyrażają. Można też uznawać najwieksze, najpotężniejsze prawdy, a mimo to pozostawać na zewnatrz dziedzińca, gdyż nie wywierają one wpływu na codzienne życie i nie czynią go zdrowym duchowo i przyjemnym. Prawda, która nie jest praktycznie stosowana, nie uświęca duszy. — Letter 16, 1892. Ew 199.1

Doktryny, członkostwo zboru nie zastąpia nawrócenia — Wszyscy ludzie, wysoko i nisko stojący, jeżeli nie nawrócili się, znajdują się na jednakowym poziomie. Ludzie mogą zmieniać zasady swojej wiary. Tak dzieje się dziś i dziać się będzie w przyszłości. Papiści mogą przejść z katolicyzmu na protestantyzm, a mimo to nie rozumieć nic ze znaczenia słów: “A dam wam nowe serce”. Przyjęcie nowych teorii i przynależność do nowego kościoła nie daje nikomu nowego życia, choćby nawet kościół, do którego sie wstepuje. Opierał sie na fundamencie prawdy. Przynależność do kościoła nie jest nawróceniem. Podpisanie w jakimś kościele wyznania wiary nie ma najmniejszej wartości, jeżeli serce nie zmieniło się naprawdę... Ew 199.2

Musimy mieć coś więcej niż tylko samą rozumową wiarę w prawdę. Wielu Żydów było przekonanych, że Jezus jest Synem Bożym, ale byli zbyt dumni i ambitni, aby to uznać. Postanowili stawić opór prawdzie i w ten sposób zaznaczyć swą pozycję. Nie przyjęli do serca prawdy, która jest w Jezusie. Jeżeli prawdę uznajemy tylko świadomością, jeżeli serce nie zostało poruszone na jej przyjęcie, to wówczas prawda działa tylko na umysł. Ale gdy prawda zostaje przyjęta przez serce, wówczas dzieje się to za pośrednictwem świadomości i duszę zniewalają czyste zasady. Prawda dociera do serca przez Ducha Bożego, który ukazuje jej piękno po to, aby przekształcająca moc prawdy widziana była w naszym charakterze. — The Review and Herald, 14 luty 1899. Ew 199.3

Nawrócenie rezultatem współpracy — W odzyskaniu straconych, ginących dusz nie człowiek odgrywa zbawczą rolę, lecz Bóg, który z nim współpracuje. Bóg pracuje i człowiek pracuje: “Jesteśmy współpracownikami Bożymi”. Musimy wykonywać naszą pracę w rozmaity sposób i używać rozmaitych, nieraz odmiennych metod, ale przede wszystkim Bóg musi działać i pracować w nas ku objawieniu prawdy i Samego siebie jako Zbawiciela grzech odpuszczającego. — Letter 20, 1893. Ew 199.4

Dopomóc grzesznikowi — Bądźcie gotowi w czas i nie w czas, ostrzegać młodzież, modlić się za grzesznikami, miłując ich tak, jak Chrystus ich umiłował. Gdy grzesznik zawoła: “Ach, moje grzechy! Boję się, że są one za ciężkie, aby mogły być darowane” — umocnijcie go w wierze. Wywyższajcie Jezusa i wskazując na Niego mówcie: “Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata”. Gdy usłyszycie wołanie: “Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” ukazujcie drżącej duszy Zbawiciela przebaczającego grzechy, który jest ucieczką dla każdego. — Manuscript 138, 1897. Ew 200.1

Radują się aniołowie — Nawrócenie dusz do Boga stanowi największe dzieło, najwznioślejszą pracę, w jakiej mogą brać udział istoty ludzkie. W nawróceniu dusz objawiają się: cierpliwość Boga, Jego nieograniczona miłość, Jego świętość i potęga. Każde prawdziwe nawrócenie uwielbia Boga i powoduje, że aniołowie chwalą Go śpiewem. Miłosierdzie i prawda spotykają się z sobą, “sprawiedliwość i pokój pocałują się”. — Letter 121, 1902. Ew 200.2