Słudzy ewangelii

Rozdział 72 — Odosobnienie

Wielu kaznodziejów spędza czas niemal wyłącznie na czytaniu i pisaniu, co czyni ich niezdolnymi do pracy pastorskiej. Poświęcają oni cenny czas na zdobywanie abstrakcyjnej wiedzy, a powinni ten czas wykorzystywać na pomaganie potrzebującym, gdy nadarzają się ku temu okazje. Niektórzy kaznodzieje oddają się pracy pisarskiej pod wpływem silnego, religijnego zainteresowania, ale czasami to pisanie nie ma żadnego związku z pracą, którą powinni wykonywać. Obowiązkiem kaznodziei jest poświęcać siły przede wszystkim spełnianiu pierwszoplanowych obowiązków. Jego umysł powinien być czysty i skupiony na zadaniu ratowania ludzi. Jeśli jego myśli będą zajęte innym przedmiotem, wielu zostanie straconych dla sprawy, choć mogli zostać uratowani dzięki odpowiedniemu pouczeniu. SE 224.5

Kiedy kaznodzieję ogarnia pokusa, by odseparować się od ludzi i oddać się czytaniu i pisaniu, podczas gdy obowiązki wzywają go do natychmiastowego działania, powinien być na tyle silny, by zaprzeć się samego siebie i poświęcić się dziełu, które ma przed sobą. Jest to niewątpliwie jedna z najtrudniejszych prób dla człowieka mającego zamiłowanie do studiowania. SE 225.1

Obowiązki pastorskie są nieraz haniebnie zaniedbywane, ponieważ kaznodzieja nie ma dość siły, by powściągnąć osobiste skłonności do odosobnienia i studiowania. Pastor powinien odwiedzać ludzi w ich domach, nauczać, rozmawiać i modlić się z nimi, troszcząc się o ich duchowe powodzenie. Ci, którzy okazują pragnienie zapoznania się z zasadami naszej wiary, nie powinni być zaniedbywani, ale dokładnie zapoznani z prawdą. SE 225.2

Zdarza się, że niektórzy kaznodzieje zaproszeni do zamieszkałych w oddaleniu rodzin spędzają w ich domach kilka godzin w odosobnieniu, w wolnym pokoju, oddając się czytaniu i pisaniu. Rodzina, która ich gości, nie odnosi żadnej korzyści z tej wizyty. Kaznodzieje przyjmują zaproszenie, ale nie odpłacają za gościnność pracą tak bardzo potrzebną tym, którzy ich zapraszają. SE 225.3

Do ludzi najłatwiej można dotrzeć poprzez utrzymywanie z nimi kontaktów towarzyskich. Jednak wielu kaznodziejów nie lubi odwiedzać ludzi w ich domach. Nie posiadają umiejętności właściwego zachowania się w towarzystwie ani nie posiedli łagodności ducha, która utorowałaby im drogę do serc ludzi. SE 225.4

Ci, którzy odseparowują się od ludzi, nie potrafią im pomóc. Dobry lekarz musi rozumieć istotę różnych chorób i posiadać dogłębną znajomość ludzkiego organizmu. Musi bezzwłocznie przyjść, jeśli jest wezwany przez pacjenta. Wie, że zwlekanie jest niebezpieczne. Kiedy jego ręka umiejętnie mierzy tętno chorego, a on uważnie analizuje objawy choroby, jego wiedza umożliwia mu określenie przyczyny dolegliwości i zastosowanie leczenia niezbędnego do zahamowania rozwoju choroby. SE 225.5

Jak lekarz postępuje w przypadku fizycznych chorób, tak powinien postępować kaznodzieja-duszpasterz w stosunku do dusz chorych na grzech. Jego dzieło jest o tyle ważniejsze od dzieła lekarza, o ile życie wieczne jest cenniejsze niż doczesna egzystencja. W swej pracy pastor ma do czynienia z różnymi temperamentami, a więc jego obowiązkiem jest zapoznać się z członkami rodzin, które słuchają jego nauczania, aby ustalić, w jaki sposób najlepiej wpływać na nich, aby poprowadzić ich we właściwym kierunku. SE 226.1