Działalność apostołów

Rozdział 13 — Dni przygotowania

Po swoim chrzcie Paweł zakończył post i pozostał “kilka dni z uczniami, którzy byli w Damaszku, a już zaczął zwiastować w synagogach Jezusa, że On jest Synem Bożym”. Dzieje Apostolskie 9,19-20. Odważnie głosił, że Jezus z Nazaretu jest długo oczekiwanym Mesjaszem, który “umarł za grzechy nasze według Pism (...) został pogrzebany i (...) dnia trzeciego został z martwych wzbudzony” (1 Koryntian 15,3-4), po czym był widziany przez Dwunastu i innych. “A w końcu po wszystkim ukazał się i mnie jako poronionemu płodowi”. Wiersz 8. Jego argumenty oparte na proroctwach były tak spójne, a jego działaniom towarzyszyła tak wyraźnie moc Boża, że Żydzi czuli się zmieszani i nie potrafili się mu przeciwstawić. DA 69.1

Wieść o nawróceniu Pawła dotarła do Żydów, wywołując wielkie zaskoczenie. Ten, który przybywał do Damaszku “z pełnomocnictwem i poleceniem arcykapłanów” (Dzieje Apostolskie 26,12), by chwytać i prześladować wierzących, głosił teraz ewangelię ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela, wzmacniając jego uczniów i stale przydając nowych nawróconych na wiarę, której wcześniej zagorzale się sprzeciwiał. DA 69.2

Paweł był wcześniej znany jako gorliwy obrońca żydowskiej religii i niezmordowany prześladowca wyznawców Jezusa. Odważny, niezależny, wytrwały — dzięki swoim talentom i wykształceniu mógł pełnić służbę niemal w każdej dziedzinie. Potrafił argumentować z niezwykłą przejrzystością, a dzięki celnemu sarkazmowi potrafił postawić przeciwnika w niekorzystnym świetle. I oto teraz Żydzi widzieli tego niezwykle obiecującego młodego człowieka zjednoczonego z tymi, których niegdyś prześladował, odważnie przemawiającego w imieniu Jezusa. DA 69.3

Kiedy generał ginie w bitwie, wówczas jego armia go traci, ale jego śmierć nie dodaje siły wrogom. Jednak kiedy ważna osoba przyłącza się do sił przeciwnika, nie tylko jest stracona, ale daje zdecydowaną przewagę tym, do których się przyłącza. Saul z Tarsu w drodze do Damaszku mógł zostać uśmiercony przez Pana, wskutek czego siła prześladowań zostałaby znacznie umniejszona. Jednak Bóg w swojej opatrzności nie tylko oszczędził życie Saula, ale i nawrócił go, wyrywając z szeregów wroga najlepszego bojownika i przeciągając go na stronę Chrystusa. Błyskotliwy mówca i surowy krytyk, Paweł, ze swoim stanowczym dążeniem do celu i niezrównaną odwagą posiadał kwalifikacje potrzebne w Kościele wczesnochrześcijańskim. DA 69.4

Kiedy Paweł głosił Chrystusa w Damaszku, wszyscy, którzy go słyszeli, zdumiewali się. Pytano: Czy to nie ten, który niszczył wyznawców tego imienia w Jerozolimie i który przybył tutaj, aby powieść ich w więzach do arcykapłanów? Paweł oświadczał, że jego zmiana wiary nie była podyktowana kaprysem czy fanatyzmem, ale nastąpiła pod wpływem nieodpartego dowodu. W swoim zwiastowaniu ewangelii starał się wyjaśniać proroctwa odnoszące się do pierwszego przyjścia Chrystusa. Dobitnie wykazywał, że proroctwa te spełniły się co do słowa w Jezusie z Nazaretu. Podstawą jego wiary było więc pewne słowo prorockie. DA 70.1

W miarę jak Paweł wzywał swoich zdumionych słuchaczy, “aby się upamiętali i nawrócili do Boga i spełniali uczynki godne upamiętania” (Dzieje Apostolskie 26,20), “coraz bardziej umacniał się i wprawiał w zakłopotanie Żydów, którzy mieszkali w Damaszku, dowodząc, że Ten jest Chrystusem”. Dzieje Apostolskie 9,22. Jednak wielu zatwardzało swoje serca, odmawiając przyjęcia jego poselstwa, a wkrótce ich zdumienie z powodu jego nawrócenia przerodziło się w silną nienawiść, podobną do tej, jaką żywili wobec Jezusa. DA 70.2

Opozycja stała się tak zaciekła, że Paweł nie mógł dłużej pracować w Damaszku. Posłaniec z nieba nakazał mu opuścić to miasto, więc “poszedł do Arabii” (Galacjan 1,17), gdzie znalazł bezpieczne schronienie. Tutaj, w samotności na pustkowiu, Paweł miał dość czasu na spokojne studiowanie i rozmyślanie. Przeanalizował swoje doświadczenia i umocnił się w swojej skrusze. Szukał Boga całym sercem i nie spoczął, póki nie upewnił się, że jego skrucha została przyjęta, a grzech przebaczony. Pragnął zapewnienia, że Jezus będzie z nim w jego przyszłej służbie. Oczyścił swoją duszę z uprzedzeń i tradycji, które dotąd kształtowały jego życie, i przyjął pouczenie ze Źródła prawdy. Jezus nawiązał z nim łączność i umocnił go w wierze, obdarzając obficie mądrością i łaską. DA 70.3

Kiedy umysł człowieka pozostaje w łączności z umysłem Bożym, skończony z Nieskończonym, wpływ tej łączności na ciało, umysł i duszę jest nie do oszacowania. W takiej łączności zawarte jest najwyższe wykształcenie. To jest Boża metoda rozwoju. “Pogódź się z nim i zawrzyj z nim pokój!” (Joba 22,21) — oto Jego przesłanie dla ludzkości. DA 70.4

Uroczyste zobowiązanie przekazanie Pawłowi podczas jego spotkania z Ananiaszem spoczywało coraz większym brzemieniem na jego sercu. Kiedy w odpowiedzi na słowa: “Bracie Saulu, przejrzyj!” Paweł po raz pierwszy ujrzał twarz tego pobożnego człowieka, Ananiasz pod natchnieniem Ducha Świętego powiedział mu: “Bóg ojców naszych przeznaczył cię, abyś poznał wolę jego oraz abyś oglądał Sprawiedliwego i usłyszał głos z ust jego. Ponieważ będziesz mu świadkiem tego, coś widział i słyszał, wobec wszystkich ludzi. A czemu teraz zwlekasz? Wstań, daj się ochrzcić i obmyj grzechy swoje, wezwawszy imienia jego”. Dzieje Apostolskie 22,13-16. DA 70.5

Te słowa były zgodne ze słowami samego Jezusa, który zatrzymując Saula na drodze do Damaszku, oświadczył: “Po to ci się ukazałem, aby cię ustanowić sługą i świadkiem tych rzeczy, w których mnie widziałeś, jak również tych, w których ci się pokażę. Wybawię cię od ludu tego i od pogan, do których cię posyłam, aby otworzyć ich oczy, odwrócić od ciemności do światłości i od władzy szatana do Boga, aby dostąpili odpuszczenia grzechów i przez wiarę we mnie współudziału z uświęconymi”. Dzieje Apostolskie 26,16-18. DA 71.1

Kiedy Paweł rozważał te sprawy w swoim sercu, coraz wyraźniej rozumiał znaczenie powołania “z woli Bożej na apostoła Chrystusa Jezusa”. 1 Koryntian 1,1. Jego powołanie pochodziło “nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Jezusa Chrystusa i Boga Ojca”. Galacjan 1,1. Wielkość czekającego go dzieła skłaniała go do głębokiego studium Pisma Świętego, aby mógł głosić ewangelię “nie w mądrości mowy, aby krzyż Chrystusowy nie utracił mocy”, “lecz objawiały się” w jego mowie i zwiastowaniu “Duch i moc”, tak aby wiara wszystkich, którzy usłyszą, “nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej”. 1 Koryntian 1,17; 2,4-5. DA 71.2

Kiedy Paweł studiował Pismo Święte, spostrzegł, że wśród powołanych “niewielu jest (...) mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu wysokiego rodu, ale to, co u świata głupiego, wybrał Bóg, aby zawstydzić mądrych, i to, co u świata słabego, wybrał Bóg, aby zawstydzić to, co mocne, i to, co jest niskiego rodu u świata i co wzgardzone, wybrał Bóg, w ogóle to, co jest niczym, aby to, co jest czymś, unicestwić, aby żaden człowiek nie chełpił się przed obliczem Bożym”. 1 Koryntian 1,26-29. Zatem przyglądając się mądrości świata w świetle krzyża, Paweł postanowił “nic innego nie umieć (...) jak tylko Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego”. 1 Koryntian 2,2. DA 71.3

W swojej późniejszej służbie Paweł nigdy nie stracił z oczu Źródła swojej mądrości i siły. Posłuchaj, jak po latach nadal oświadczał: “Dla mnie życiem jest Chrystus”. Filipian 1,21. I znowu: “Wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody (...), żeby zyskać Chrystusa i znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary, żeby poznać go i doznać mocy zmartwychwstania jego, i uczestniczyć w cierpieniach jego, stając się podobnym do niego w jego śmierci”. Filipian 3,8-10. DA 71.4

Z Arabii Paweł “wrócił do Damaszku” (Galacjan 1,17) i “nauczał śmiało w imieniu Jezusa”. Dzieje Apostolskie 9,27. Nie mogąc sprostać mądrości jego argumentacji, “uknuli Żydzi spisek na jego życie”. Wiersz 23. Bramy miasta były pilnie strzeżone dniem i nocą, aby odciąć Pawłowi drogę ucieczki. Ten kryzys sprawił, że uczniowie gorliwie szukali Bożej rady i wreszcie “zabrali go w nocy, przerzucili przez mur i spuścili go w koszu”. Wiersz 25. DA 71.5

Po ucieczce z Damaszku Paweł udał się do Jerozolimy — było to około trzech lat po jego nawróceniu. Głównym celem tej wizyty, jak sam później powiedział, było “zapoznanie się z Kefasem”. Galacjan 1,18. Kiedy przybył do miasta, w którym kiedyś znany był jako Saul prześladowca, “starał się przyłączyć do uczniów, ale wszyscy się go bali, nie wierząc, że jest uczniem”. Dzieje Apostolskie 9,26. Trudno im było uwierzyć, że tak dogmatyczny faryzeusz, który ponadto uczynił tak wiele dla zniszczenia Kościoła, mógł się stać szczerym naśladowcą Jezusa. “Lecz Barnaba zabrał go, zaprowadził do apostołów i opowiedział im, jak w drodze ujrzał Pana i że do niego mówił, i jak w Damaszku nauczał śmiało w imieniu Jezusa. I przestawał z nimi, poruszając się swobodnie w Jerozolimie i występując śmiało w imieniu Pana”. Wiersz 27-28. DA 72.1

Słysząc to, uczniowie przyjęli go do swego grona. Wkrótce mogli się przekonać o autentyczności jego chrześcijańskiego doświadczenia. Przyszły apostoł pogan był teraz w mieście, w którym mieszkało wielu jego dawnych współpracowników. Tym żydowskim przywódcom pragnął wyłożyć proroctwa dotyczące Mesjasza, wypełnione przez Jezusa. Paweł był pewien, że ci nauczyciele w Izraelu, których wcześniej dobrze znał, byli tak szczerzy i uczciwi jak on. Jednak źle ocenił ducha swych żydowskich braci, a żywiąc nadzieję na ich rychłe nawrócenie, był skazany na gorzkie rozczarowanie. Choć występował “śmiało w imieniu Pana” i “rozmawiał też i rozprawiał z hellenistami”, ci, którzy stali na czele Kościoła żydowskiego, nie uwierzyli, ale “usiłowali go zgładzić”. Wiersz 29. Smutek napełnił jego serce. Paweł chętnie oddałby życie, gdyby w ten sposób mógł przywieść choć niektórych do poznania prawdy. Ze wstydem myślał o aktywnej roli, jaką odegrał w zamęczeniu Szczepana, a pragnąc zmazać hańbę ciążącą na fałszywie oskarżonym, starał się bronić prawdy, za którą Szczepan oddał życie. DA 72.2

Czując się odpowiedzialnym za tych, którzy nie chcieli uwierzyć, modląc się w świątyni, jak sam napisał po latach, popadł w zachwycenie, w którym niebiański Posłaniec ukazał się mu i powiedział: “Pośpiesz się i wyjdź prędko z Jerozolimy, ponieważ nie przyjmą twego świadectwa o mnie”. Dzieje Apostolskie 22,18. DA 72.3

Paweł był skłonny pozostać w Jerozolimie, gdzie czekała go opozycja. Wydawało mu się, że ucieczka będzie przejawem tchórzostwa, skoro pozostając, mógłby przekonać niektórych opornych Żydów o prawdzie poselstwa ewangelii, nawet jeśli pozostanie miałoby go kosztować życie. Tak więc odpowiedział: “Panie, oni sami wiedzą, że to ja więziłem i biłem po synagogach tych, którzy w ciebie wierzyli; a gdy lała się krew Szczepana, świadka twojego, ja sam przy tym byłem i pochwalałem, i strzegłem szat tych, którzy go zabijali”. Jednak nie było zgodne z zamierzeniem Bożym, by Jego sługa niepotrzebnie narażał swoje życie, więc niebiański Posłaniec odpowiedział: “Idź, bo Ja cię wyślę daleko do pogan”. Wiersz 19-21. DA 72.4

Kiedy bracia dowiedzieli się o widzeniu, w obawie przed skrytobójcami przyspieszyli potajemną ucieczkę Pawła z Jerozolimy. “Odprowadzili go do Cezarei i wyprawili do Tarsu”. Dzieje Apostolskie 9,30. Odejście Pawła powstrzymało na jakiś czas gwałtowną opozycję Żydów, a Kościół miał okres wytchnienia, podczas którego wielu przyłączyło się do grona wierzących. DA 73.1