Działalność apostołów

Rozdział 1 — Boży cel dla Kościoła

Kościół jest wyznaczonym przez Boga przedstawicielem w dziele zbawienia ludzkości. Został zorganizowany do służby, a jego misją jest niesienie ewangelii światu. Od początku plan powzięty przez Boga zakładał, iż przez Jego Kościół świat otrzyma odbicie Jego pełni i Jego mocy. Wyznawcy Kościoła — ci, którzy zostali powołani z ciemności do cudownej Bożej światłości — mają objawiać Jego chwałę. Kościół jest depozytariuszem bogactw łaski Chrystusowej i przez Kościół ostatecznie ukazane zostanie, nawet “władzom i zwierzchnościom w okręgach niebieskich” (Efezjan 3,10), pełne objawienie miłości Bożej. DA 9.1

Liczne i wspaniałe są obietnice dotyczące Kościoła, zapisane w Piśmie Świętym. “Mój dom będzie zwany domem modlitwy dla wszystkich ludów”. Izajasza 56,7. “Złożę na nich i na otoczenie mojego wzgórza błogosławieństwo, i spuszczę na nich deszcz we właściwym czasie, a będzie to deszcz błogosławieństwa. (...) Wywiodę dla nich bujną roślinność, tak że już nie będą ofiarami głodu w kraju ani nie będą już znosić zniewag narodów. I poznają, że Ja, Pan, ich Bóg, jestem z nimi, i że oni, dom izraelski, są moim ludem — mówi Wszechmocny Pan”. Ezechiela 34,26.29-31. “Wy jesteście moimi świadkami — mówi Pan — i moimi sługami, których wybrałem, abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem, że przede mną Boga nie stworzono i po mnie się go nie stworzy. Ja, jedynie Ja, jestem Panem, a oprócz mnie nie ma wybawiciela. Ja zwiastowałem, wybawiałem i opowiadałem, a nie kto inny wśród was, i wy jesteście moimi świadkami”. Izajasza 43,10-12. “Ja, Pan, powołałem cię w sprawiedliwości i ująłem cię za rękę, strzegę cię i uczynię cię pośrednikiem przymierza z ludem, światłością dla narodów, abyś otworzył ślepym oczy, wyprowadził więźniów z zamknięcia, z więzienia tych, którzy siedzą w ciemności”. Izajasza 42,6-7. “W czasie łaski wysłuchałem cię i w dniu zbawienia pomogłem ci; stworzyłem cię i ustanowiłem cię pośrednikiem przymierza z ludem, abyś podźwignął kraj, porozdzielał spustoszoną własność dziedziczną, abyś rzekł do więźniów: Wyjdźcie! A do tych, którzy siedzą w ciemności: Pokażcie się! Przy drogach będą się paść, a na wszystkich gołych wzgórzach będą ich pastwiska. Nie będą łaknąć ani pragnąć, nie dokuczy im gorący wiatr ni żar słoneczny, bo ten, który lituje się nad nimi, będzie ich prowadził i zawiedzie ich do krynicznych wód. Poprzez wszystkie moje góry utoruję drogi, a moje ścieżki będą podwyższone. (...) Śpiewajcie radośnie, niebiosa, i wesel się, ziemio, i wy, góry, rozbrzmiewajcie radością, gdyż Pan pocieszył swój lud i zmiłował się nad jego biedakami! A jednak Syjon mówi: Pan mnie opuścił i Wszechmocny zapomniał o mnie. Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę. Oto na moich dłoniach wyrysowałem cię, twoje mury stoją mi zawsze przed oczyma”. Izajasza 49,8-11.13-16. DA 9.2

Kościół jest Bożą fortecą, miastem ucieczki, które On utrzymuje w zbuntowanym świecie. Zdrada wobec Kościoła jest zdradą wobec Tego, który nabył ludzkość krwią swego jednorodzonego Syna. Od początku ludzie wierni Bogu tworzyli Kościół na ziemi. W każdym wieku Pan miał swoich strażników, którzy składali wierne świadectwo swojemu pokoleniu. Ci strażnicy głosili poselstwo ostrzeżenia, a kiedy przychodził czas, że musieli odłożyć swój oręż, inni podejmowali ich dzieło. Bóg prowadził tych świadków do więzi przymierza z Nim, jednocząc Kościół na ziemi z Kościołem w niebie. Posyłał swoich aniołów, by służyli Jego Kościołowi, a bramy piekielne nie były w stanie przemóc Jego ludu. DA 10.1

Przez wieki prześladowań, konfliktów i ciemności Bóg podtrzymywał swój Kościół. Nie spadła nań żadna chmura, na którą by go nie przygotował. Nie powstała żadna siła przeciwna Jego dziełu, której by On nie przewidział. Wszystko stało się tak, jak przepowiedział. Nie porzucił swojego Kościoła, ale orzekł, co ma się wydarzyć, zaś Jego Duch natchnął proroków, by to przepowiedzieli. Wszystkie Jego zamierzenia się spełnią. Jego prawo jest połączone z Jego tronem i żadna siła nie może go zniszczyć. Prawda jest inspirowana i chroniona przez Boga, więc pokona wszelkie przeciwności. DA 10.2

W wiekach duchowej ciemności Kościół Boży był jak miasto wzniesione na wzgórzu. Z jednego stulecia w kolejne, z pokolenia na pokolenie czyste nauki niebios były odkrywane w jego granicach. Słaby i ułomny, jak może się wydawać, jest Kościół przedmiotem szczególnej Bożej szczodrości i największej troski. Jest sceną Jego łaski. Na tej scenie z upodobaniem objawia On swoją moc przemieniania serc. DA 10.3

Chrystus zapytał: “Do czego przyrównamy Królestwo Boże albo jakim podobieństwem je wyrazimy?” Marka 4,30. Nie mógł posłużyć się porównaniem do ziemskich królestw. Także w społeczeństwie nie znajdował żadnego porównania. Ziemskie królestwa rządzą się hierarchią fizycznej siły, ale w Królestwie Chrystusa nie ma miejsca na żadną cielesną broń, żadne narzędzie przemocy. To Królestwo ma podźwignąć i uszlachetnić ludzkość. Kościół Boży jest dziedziną świętego życia, napełnioną różnymi darami i wspomaganą przez Ducha Świętego. Wyznawcy mają znajdować swoje szczęście w szczęściu tych, którym niosą pomoc i błogosławieństwo. DA 10.4

Wspaniałe jest dzieło, jakiego Pan zamierza dokonać przez swój Kościół, aby Jego imię mogło być uwielbione. Obraz tego dzieła został ukazany Ezechielowi w wizji rzeki uzdrowienia: “Te wody płyną w kierunku okręgu wschodniego i spływają w dół na step i wpadają do Morza, do wody zgniłej, która wtedy staje się zdrowa. I gdzie tylko potok popłynie, każda istota żywa i wszystko, od czego się tam roi, będzie żyło (...). Na obu brzegach potoku będą rosły różne drzewa owocowe; liść ich nie więdnie i owoc się nie wyczerpie; co miesiąc będą rodzić świeże owoce, gdyż woda dla nich płynie ze świątyni. Owoc ich jest na pokarm, a liście ich na lekarstwo”. Ezechiela 47,8-9.12. DA 11.1

Od początku Bóg działał przez swój lud, by nieść błogosławieństwo światu. Józefa uczynił źródłem życia dla starożytnych Egipcjan. Dzięki uczciwości Józefa ocalone zostało życie całego ludu. Przez Daniela Bóg uratował wszystkich mędrców babilońskich. Te przykłady ocalenia są lekcjami poglądowymi — ilustrują duchowe błogosławieństwa udzielane światu dzięki łączności z Bogiem, którego czcili Józef i Daniel. Każdy, w którego sercu mieszka Chrystus i kto będzie ukazywał Jego miłość światu, jest współpracownikiem Boga w błogosławieniu ludzkości. Kiedy przyjmuje od Zbawiciela łaskę, by udzielać jej innym, wówczas z całej jego istoty wypływa strumień duchowego życia. DA 11.2

Bóg wybrał Izraelitów, by objawić swój charakter ludziom. Pragnął, by byli jak studnie zbawienia w świecie. Zostały im powierzone niebiańskie orzeczenia, objawienie woli Bożej. We wczesnym okresie dziejów Izraela narody świata, wskutek niemoralnych praktyk, utraciły znajomość Boga. Niegdyś ludzie znali Go, ale “nie uwielbili go jako Boga i nie złożyli mu dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności”. Rzymian 1,21. Jednak w swoim miłosierdziu Bóg nie zmiótł ich z powierzchni ziemi. Postanowił dać im możliwość ponownego poznania siebie za pośrednictwem Jego wybranego ludu. Przez nauczanie zawarte w służbie ofiarniczej Chrystus miał zostać wywyższony przed wszystkimi narodami, a każdy, kto patrzyłby na Niego, miałby życie. Chrystus był podstawą żydowskiego systemu religijnego. Cały ten system cieni i symboli był zwięzłym proroctwem ewangelii, przedstawieniem ujmującym w sobie obietnicę odkupienia. DA 11.3

Jednak Izraelici utracili świadomość swojego wzniosłego przywileju Bożych reprezentantów. Zapomnieli Boga i zawiedli, nie spełniając swojej świętej misji. Błogosławieństwa, które otrzymali, nie zostały przełożone na błogosławieństwo dla świata. Wszystkie przywileje obrócili na własną chwałę. DA 11.4

Zamknęli się przed światem, by uniknąć pokusy. Ograniczenia, jakimi Bóg obwarował ich kontakty z bałwochwalcami, by nie dopuścić do przejmowania pogańskich praktyk, Izraelici wykorzystali do zbudowania muru podziału między sobą a innymi narodami. Okradli Boga ze służby, której od nich wymagał, a bliźnich z religijnego kierownictwa i świętego przykładu. DA 12.1

Kapłani i przywódcy popadli w rutynę ceremonializmu. Zadowalali się legalistyczną religią, więc nie byli w stanie przekazywać innym żywych prawd nieba. Uznali, że ich sprawiedliwość jest wystarczająca i nie chcieli niczego więcej w swojej religijności. Dobrą wolę Boga wobec ludzi przyjmowali nie jako niezależną od nich, ale jako związaną z ich zasługami osiągniętymi za pomocą dobrych uczynków. Wiara czynna w miłości i oczyszczająca duszę nie znajdowała miejsca, by połączyć się z religią faryzeuszów, złożoną z ceremonii i nakazów ludzkich. DA 12.2

O Izraelitach Bóg oświadczył: “Przecież to Ja zasadziłem cię jako szlachetną winorośl, cały szczep prawdziwy, a jakże mi się zmieniłaś na krzew zwyrodniały, na winorośl dziką!” Jeremiasza 2,21. “Izrael jest macicą próżną, owoc przynosi sobie”. Ozeasza 10,1 (BG). “Teraz więc, obywatele jeruzalemscy i mężowie judzcy, rozsądźcie między mną i między moją winnicą! Cóż jeszcze należało uczynić mojej winnicy, czego ja jej nie uczyniłem? Dlaczego oczekiwałem, że wyda szlachetne grona, a ona wydała złe owoce? Otóż teraz chcę wam ogłosić, co uczynię z moją winnicą: Rozbiorę jej płot, aby ją spasiono, rozwalę jej mur, aby ją zdeptano. Zniszczę ją doszczętnie: Nie będzie przycinana ani okopywana, ale porośnie cierniem i ostem, nadto nakażę obłokom, by na nią nie spuszczały deszczu. Zaiste, winnicą Pana Zastępów jest dom izraelski, a mężowie judzcy ulubioną jego latoroślą. Oczekiwał prawa, a oto — bezprawie; sprawiedliwości, a oto — krzyk”. Izajasza 5,3-7. “Słabej nie wzmacnialiście, chorej nie leczyliście, skaleczonej nie opatrywaliście, zbłąkanej nie sprowadzaliście z powrotem, zagubionej nie szukaliście, a nawet silną rządziliście gwałtem i surowo”. Ezechiela 34,4. DA 12.3

Żydowscy przywódcy uważali się za tak mądrych, że nie potrzebowali pouczenia, tak sprawiedliwych, że nie potrzebowali zbawienia, tak wywyższonych, że nie potrzebowali chwały pochodzącej od Chrystusa. Zbawiciel odwrócił się od nich, by powierzyć innym przywileje, których tamci nadużyli, oraz dzieło, którym wzgardzili. Chwała Boga musiała zostać objawiona, a Jego Słowo utwierdzone. Królestwo Chrystusa musiało zostać ustanowione na świecie. Zbawienie Boże musiało zostać oznajmione miastom i pustkowiom, a uczniowie zostali powołani, by wykonać dzieło, które zaniedbali żydowscy przywódcy. DA 12.4