Działalność apostołów
Rozdział 57 — Objawienie
W czasach apostołów chrześcijanie byli pełni gorliwości i entuzjazmu. Tak | niestrudzenie pracowali dla Mistrza, że w stosunkowo niedługim czasie, pomimo zaciekłych prześladowań, ewangelia Królestwa Bożego została ogłoszona wszystkim mieszkańcom imperium. Gorliwość przejawiana przez naśladowców Jezusa została opisana w natchnionych pismach dla zachęty wierzących we wszystkich czasach. O zborze w Efezie, który Pan Jezus podał jako przykład całego chrześcijaństwa ery apostolskiej, wierny i prawdziwy Świadek powiedział: “Znam uczynki twoje i trud, i wytrwałość twoją, i wiem, że nie możesz ścierpieć złych, i że doświadczyłeś tych, którzy podają się za apostołów, a nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami. Masz też wytrwałość i cierpiałeś dla imienia mego, a nie ustałeś”. Objawienie 2,2-3. DA 319.1
Początkowo doświadczenie zboru w Efezie było znaczone dziecięcą prostotą i zapałem. Wierzący gorliwie starali się być posłuszni każdemu poleceniu Boga, a ich życie świadczyło o ich żarliwej, szczerej miłości do Chrystusa. Radowali się pełnieniem woli Bożej, gdyż Zbawiciel stale mieszkał w ich sercach. Pełni miłości do Odkupiciela pragnęli ponad wszystko zdobywać ludzi dla Niego. Nie przychodziło im do głowy, by mogli zatrzymać tylko dla siebie cenny skarb łaski Chrystusa. Odczuwali doniosłość swego powołania, więc z przesłaniem pokoju nieśli dobrą wieść o zbawieniu aż po krańce ziemi. Świat dowiedział się o nich i poznał, że byli z Jezusem. Grzeszni ludzie, skruszeni, usprawiedliwieni, oczyszczeni i uświęceni, zostali związani z Bogiem przez Jego Syna. DA 319.2
Wierzący byli zjednoczeni w uczuciach i działaniach. Miłość do Chrystusa jak złoty sznur łączyła ich ze sobą. Poznawali Pana coraz lepiej i doskonalej, a w swym życiu przejawiali radość i pokój Chrystusa. Nieśli pomoc sierotom i wdowom i zachowywali siebie nieskalanymi przez świat, wiedząc, że w przeciwnym razie sprzeniewierzyliby się swemu wyznaniu i wyparliby się Odkupiciela. DA 319.3
W każdym mieście rozwijało się dzieło Boże. Ludzie nawracali się i nabierali przekonania, że powinni opowiedzieć innym o nieocenionym skarbie, jaki otrzymali. Nie spoczęli, póki światło oświecające ich umysł, nie zaświeciło także dla innych. Mnóstwo wierzących poznawało podstawy chrześcijańskiej nadziei. Do błądzących, wyrzutków i tych, którzy rzekomo znali prawdę, ale bardziej miłowali rozkosze niż Boga, kierowano gorące, natchnione, osobiste wezwania. DA 320.1
Jednak z upływem czasu gorliwość wierzących przygasła, a ich miłość do Boga i do siebie nawzajem zaczęła słabnąć. Chłód zaczął się wkradać do Kościoła. Niektórzy zapomnieli, w jaki wspaniały sposób przyjęli prawdę. Jeden po drugim starsi wyznawcy odchodzili. Niektórzy młodsi pracownicy, współpracujący wcześniej z pionierami i w ten sposób przygotowani, by stać się mądrymi przywódcami, znużyli się od dawna powtarzanymi prawdami. Poszukując czegoś nowego i zaskakującego, starali się wprowadzać nowe nauki, przyjemnie brzmiące, ale niezgodne z głównymi zasadami ewangelii. W swojej pewności siebie i duchowej ślepocie nie rozpoznali, że te wymysły spowodują, iż wielu zakwestionuje doświadczenie przeszłości, a skutkiem tego będą zamieszanie i niewiara. DA 320.2
W miarę narzucania tych fałszywych nauk powstawały rozbieżne poglądy, a wielu wyznawców odwróciło się od Jezusa, sprawcy i dokończyciela wiary. Czas, jaki należało poświęcić zwiastowaniu ewangelii, marnowano na omawianie nieistotnych twierdzeń i analizowanie ludzkich wymysłów. Ludzie, którzy powinni zostać przekonani i nawróceni przez wierne przedstawianie prawdy, pozostawali w nieświadomości. Pobożność gwałtownie zanikała, a szatan wydawał się zyskiwać przewagę nad tymi, którzy mienili się naśladowcami Chrystusa. DA 320.3
Kiedy Jan został skazany na zesłanie, Kościół znajdował się w ważnym momencie swych dziejów. Nigdy głos apostoła nie był tak potrzebny w Kościele, jak właśnie wtedy. Niemal wszyscy jego dotychczasowi współpracownicy ponieśli męczeńską śmierć. Pozostali wierzący musieli stawiać czoło zaciekłej opozycji. Wszystko wydawało się wskazywać, że niebawem wrogowie Kościoła Chrystusowego zatriumfują. DA 320.4
Jednak ręka Pańska nie przestała działać ukryta w ciemności. Dzięki Bożej opatrzności Jan został umieszczony tam, gdzie Chrystus mógł udzielić mu wspaniałego objawienia siebie i boskiej prawdy mającej służyć oświeceniu zborów. DA 320.5
Skazując Jana na zesłanie, wrogowie prawdy mieli nadzieję na zawsze uciszyć głos wiernego Bożego świadka. Jednak na Patmos sędziwy uczeń otrzymał poselstwo, które miało nieustannie wzmacniać Kościół po kres czasu. Ci, którzy zesłali Jana — choć nie zwalnia ich to od odpowiedzialności za zły czyn — stali się narzędziami w rękach Boga, służącymi spełnieniu zamierzeń niebios. Ich starania, by stłumić prawdę, przyczyniły się do jej umocnienia. DA 320.6
W sobotę Pan chwały objawił się zesłanemu apostołowi. Jan na Patmos świętował sobotę z nie mniejszą czcią niż wtedy, kiedy nauczał w miastach i wioskach Judei. Cenił obietnice związane z tym dniem. Jan napisał: “W dzień Pański popadłem w zachwycenie i usłyszałem za sobą głos potężny, jakby trąby (...). I obróciłem się, aby zobaczyć, co to za głos, który mówił do mnie; a gdy się obróciłem, ujrzałem siedem złotych świeczników, a pośród tych świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego”. Objawienie 1,10-13. DA 321.1
Umiłowany uczeń był wielce uprzywilejowany. Widział swego Mistrza w Getsemane, kiedy w agonii Jego twarz znaczyły krople krwawego potu, “tak zeszpecony, niepodobny do ludzkiego był jego wygląd, a jego postać nie taka jak synów ludzkich”. Izajasza 52,14. Widział Go w rękach rzymskich żołnierzy, odzianego w purpurową szatę i ukoronowanego cierniem. Widział Go wiszącego na krzyżu na Golgocie, okrutnie wyszydzanego i umęczonego. Teraz Janowi raz jeszcze pozwolono ujrzeć jego Pana. Jednak tym razem jakże odmieniona była Jego postać! Nie był już Mężem Boleści, wzgardzonym i upokorzonym przez ludzi. Odziany był w szatę niebiańskiej jasności. “Głowa zaś jego i włosy były lśniące jak śnieżnobiała wełna, a oczy jego jak płomień ognisty, a nogi jego podobne do mosiądzu w piecu rozżarzonego”. Objawienie 1,14-15. Jego głos brzmiał jak dźwięk wielu wód. Jego oblicze jaśniało jak słońce. W ręce miał siedem gwiazd, z Jego ust wychodził ostry miecz obosieczny — symbol mocy Jego słowa. Patmos zajaśniała chwałą zmartwychwstałego Pana. DA 321.2
Jan pisze: “Gdy go ujrzałem, padłem do nóg jego jakby umarły. On zaś położył na mnie swoją prawicę i rzekł: Nie lękaj się”. Wiersz 17. DA 321.3
Jan otrzymał siłę, by mógł przeżyć w obecności uwielbionego Pana. Potem jego zdumionym oczom ukazała się wizja nieba. Pozwolono mu ujrzeć tron Boży, a patrząc w przyszłość, poza konflikt toczący się na ziemi, ujrzał nieprzeliczoną rzeszę odkupionych odzianych w białe szaty. Usłyszał muzykę niebiańskich aniołów i pieśń zwycięstwa śpiewaną przez tych, którzy zwyciężyli przez krew Baranka i słowo swego świadectwa. W objawieniu ukazano mu sceny o niezwykłej doniosłości dla ludu Bożego i przepowiedziano dzieje Kościoła aż do końca czasu. W podobieństwach i symbolach przedstawiono Janowi najważniejsze zagadnienia, które zapisał, aby lud Boży w jego czasach i w przyszłych pokoleniach mógł posiąść głębsze zrozumienie niebezpieczeństw i konfliktów czekających wiernych. DA 321.4
To objawienie zostało dane dla pouczenia i pocieszenia Kościoła w całej erze chrześcijańskiej. Niektórzy nauczyciele religii twierdzą, że Objawienie Jana jest zapieczętowaną księgą i nie da się wyjaśnić jego tajemnic. Dlatego też wielu nie zwraca uwagi na zawarte w nim proroctwa i nie studiuje ich, by zgłębić znajdujące się tam przesłanie. Jednak Bóg nie życzy sobie, by Jego lud tak podchodził do tej księgi. Jest ona bowiem “objawieniem Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce” (wiersz 1), a Pan oświadcza: “Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski”. Wiersz 3. “Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; a jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze. Mówi ten, który świadczy o tym: Tak, przyjdę wkrótce”. Objawienie 22,18-20. DA 321.5
W Objawieniu Jana wyjawione są głębokie sprawy Boże. Już sama nazwa tej natchnionej księgi przeczy twierdzeniu, jakoby była to księga zapieczętowana, niemożliwa do zrozumienia. Objawienie to coś, co zostało ujawnione. Sam Pan objawił swemu słudze tajemnice zawarte w tej księdze i pragnie, by były one jawne i studiowane przez wszystkich. Prawdy te odnoszą się do żyjących w czasach ostatecznych w dziejach świata, jak również odnosiły się do tych, którzy żyli w czasach Jana. Niektóre ze scen przedstawionych w proroctwie należą do przeszłości, inne dzieją się współcześnie; niektóre ukazują zakończenie wielkiego boju między mocami ciemności i Księciem nieba, a inne objawiają zwycięstwo i radość odkupionych na nowej ziemi. DA 322.1
Niech nikt nie sądzi, że skoro nie potrafi wyjaśnić znaczenia każdego symbolu w Objawieniu, to nie ma sensu badać tej księgi, dążąc do poznania prawdy. Ten, który objawił owe tajemnice Janowi, da pilnemu poszukiwaczowi prawdy przedsmak niebiańskiej rzeczywistości. Wszyscy, których serca są otwarte na przyjęcie prawdy, zostaną uzdolnieni, by zrozumieć nauki zawarte w Objawieniu i otrzymają błogosławieństwo obiecane tym, “którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane”. Objawienie 1,3. DA 322.2
Objawienie Jana łączy i podsumowuje w sobie wszystkie księgi Biblii. Jest uzupełnieniem Księgi Daniela. Tamta jest proroctwem, a ta — objawieniem. Zapieczętowaną księgą nie było Objawienie Jana, ale część proroctwa Daniela odnosząca się do czasów końca. Anioł polecił prorokowi: “Ale ty, Danielu, zamknij te słowa i zapieczętuj księgę aż do czasu ostatecznego!” Daniela 12,4. DA 322.3
To Chrystus polecił apostołowi spisać to, co zostanie mu ukazane. Powiedział: “To, co widzisz, zapisz w księdze i wyślij do siedmiu zborów: do Efezu i do Smyrny, i do Pergamonu, i do Tiatyry, i do Sardes, i do Filadelfii, i do Laodycei. (...) Jam jest (...) żyjący. Byłem umarły, lecz oto żyję na wieki wieków (...). Napisz więc, co widziałeś i co jest, i co się stanie potem. Co do tajemnicy siedmiu gwiazd, które widziałeś w prawej dłoni mojej, i siedmiu złotych świeczników: siedem gwiazd, to aniołowie siedmiu zborów, a siedem świeczników, to siedem zborów”. Objawienie 11-20. DA 322.4
Siedem zborów symbolizuje cały Kościół w kolejnych okresach ery chrześcijańskiej. Liczba siedem oznacza pełnię, a więc poselstwa te sięgają końca czasu, zaś stan poszczególnych zborów oznacza sytuację w Kościele w kolejnych okresach dziejów świata. DA 323.1
Chrystus został przedstawiony jako przechadzający się między złotymi świecznikami. W ten sposób Pan przedstawił swój związek z Kościołem. On zachowuje nieustanną łączność ze swoim ludem. Zna sytuację wierzących. Przygląda się panującemu wśród nich porządkowi, ich pobożności i poświęceniu. Choć jest najwyższym kapłanem i pośrednikiem w niebiańskiej świątyni, to jednak został przedstawiony jako przechadzający się między swoimi zborami na ziemi. Z nieustanną czujnością baczy, czy światło Jego strażników czasem aby nie przygasa. Gdyby świeczniki pozostawiono jedynie ludzkiej trosce, ich płomyki zgasłyby szybko. Ale On jest prawdziwym strażnikiem domu Pańskiego, prawdziwym opiekunem świątynnego dziedzińca. Jego stała troska i podtrzymująca łaska są źródłem życia i światła. DA 323.2
Chrystus został przedstawiony jako trzymający siedem gwiazd w swojej prawej dłoni. To upewnia nas, że Kościół wierny swemu powołaniu nie musi się obawiać zaniku, gdyż żadna gwiazda chroniona przez Wszechmogącego nie może zostać wyrwana z ręki Chrystusa. DA 323.3
“To mówi Ten, który trzyma siedem gwiazd w prawicy swojej”. Objawienie 2,1. Te słowa są skierowane do nauczycieli w Kościele — im Bóg powierzył wielką odpowiedzialność. Dobroczynny wpływ, który ma być w obfitości odczuwany w Kościele, w znacznej mierze zależy od Bożych kaznodziejów, których zadaniem jest objawiać miłość Chrystusa. On panuje nad gwiazdami w przestrzeni. On napełnia je światłem. On prowadzi je w ich ruchu. Gdyby tego nie czynił, stałyby się upadłymi gwiazdami. Podobnie jest z Jego kaznodziejami. Są oni narzędziami w Jego rękach, a wszelkie dobro, jakiego dokonują, zawdzięczają Jego mocy. Jego światło ma jaśnieć przez nich. Zbawiciel jest gwarantem ich efektywności. Jeśli będą polegać na Nim, jak On polegał na Ojcu, wówczas zostaną uzdolnieni do pełnienia Jego dzieła. W pełni zależni od Boga otrzymają od Niego światło, by przekazać je światu. DA 323.4
Już na początku dziejów Kościoła tajemna moc nieprawości przepowiedziana przez apostoła Pawła zaczęła swoje zgubne dzieło, a kiedy fałszywi nauczyciele, przed którymi Piotr ostrzegał wierzących, wprowadzili do Kościoła swoje herezje, wielu dało się uwikłać w odstępcze nauki. Niektórzy upadli w godzinie próby i byli kuszeni, by porzucić wiarę. W czasie, kiedy Jan otrzymał objawienie, wielu utraciło pierwszą miłość do prawdy ewangelii. Jednak w swoim miłosierdziu Bóg nie pozostawił Kościoła skazanego na odstępstwo. W przesłaniu najczulszej troski objawił im swoją miłość i pragnienie, by pewnie kontynuowali dzieło dla wieczności. “Wspomnij więc, z jakiej wyżyny spadłeś i upamiętaj się, i spełniaj uczynki takie, jak pierwej”. Wiersz 5. DA 323.5
Kościół nie był doskonały, więc wymagał surowego napomnienia i skarcenia, a Jan został natchniony, by zapisać poselstwo ostrzeżenia i nagany do tych, którzy stracili z oczu podstawowe zasady ewangelii i znaleźli się w niebezpieczeństwie utraty nadziei zbawienia. Jednak słowa napomnienia, które Bóg uznaje za stosowne posłać, zawsze są wypowiadane z czułą miłością i obietnicą pokoju dla każdego skruszonego wierzącego. Pan oświadcza: “Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną”. Objawienie 3,20. DA 324.1
Tym, którzy w boju ze złem zachowają wiarę w Boga, prorok przekazał słowa pochwały i obietnicy: “Znam uczynki twoje; oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć; bo choć niewielką masz moc, jednak zachowałeś moje Słowo i nie zaparłeś się mojego imienia. (...) Ponieważ zachowałeś nakaz mój, by przy mnie wytrwać, przeto i Ja zachowam cię w godzinie próby, jaka przyjdzie na cały świat, by doświadczyć mieszkańców ziemi”. Wiersz 8.10. Do wierzących skierowane zostało napomnienie: “Bądź czujny i utwierdź, co jeszcze pozostało, a co bliskie jest śmierci (...). Przyjdę rychło; trzymaj, co masz, aby nikt nie wziął korony twojej”. Wiersz 2.11. DA 324.2
Przez tego, który przedstawił się jako “brat wasz i uczestnik w ucisku” (Objawienie 1,9), Chrystus ukazał swojemu Kościołowi, co musi wycierpieć dla Jego imienia. Patrząc na długie wieki ciemności i zabobonu, sędziwy zesłaniec widział mnóstwo męczenników cierpiących za swą miłość do prawdy. Jednak widział także, że Ten, który podtrzymywał swoich pierwszych świadków, nie porzuci swych wiernych podczas stuleci prześladowań, jakie muszą minąć, zanim przyjdzie koniec czasu. Pan oświadczył: “Nie lękaj się cierpień, które mają przyjść na cię. (...) Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota”. Objawienie 2,10. DA 324.3
Jan usłyszał obietnice złożone wszystkim wiernym, którzy stawią czoło złu: “Zwycięzcy dam spożywać z drzewa żywota, które jest w raju Bożym. (...) Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami. (...) Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie”. Objawienie 2,7; 3,5.21. DA 324.4
Jan ujrzał miłosierdzie, czułość i miłość Boga połączone z Jego świętością, sprawiedliwością i mocą. Ujrzał grzeszników znajdujących Ojca w Tym, którego niegdyś bali się wskutek swych grzechów. Patrząc poza kulminacyjny moment wielkiego boju, widział na Syjonie “tych, którzy odnieśli zwycięstwo”, jak “stali nad morzem szklistym, trzymając harfy Boże” i śpiewali “pieśń Mojżesza” i Baranka. Objawienie 15,2-3. DA 324.5
Zbawiciel został ukazany Janowi także w symbolach “lwa z pokolenia Judy” i “Baranka jakby zabitego”. Objawienie 5,5-6. Symbole te wskazują na połączenie nieskończonej mocy z ofiarną miłością. Lew z Judy, tak straszny dla tych, którzy odrzucają Jego łaskę, będzie Barankiem Bożym dla posłusznych i wiernych. Słup ognia szerzący przerażenie i wywierający gniew na przestępcach prawa Bożego jest znakiem światła, miłosierdzia i wyzwolenia dla tych, którzy zachowują przykazania Boże. Ramię mocne w karaniu buntowników jest mocne także ku wybawieniu wiernych. Każdy, kto dochowa wierności, będzie zbawiony. “Pośle aniołów swoich z wielką trąbą, i zgromadzą wybranych jego z czterech stron świata z jednego krańca nieba aż po drugi”. Mateusza 24,31. DA 324.6
W porównaniu z milionami mieszkańców świata lud Boży będzie — jak zresztą zawsze był — małą trzódką, ale kiedy wierzący opowiedzą się za prawdą objawioną w Jego Słowie, Bóg będzie ich ucieczką. Będą chronieni potężną tarczą Wszechmocy. Bóg zawsze ma przewagę. Kiedy głos trąby ostatecznej przeniknie do więzienia śmierci, a sprawiedliwi wyjdą triumfalnie, wołając: “Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?” (1 Koryntian 15,55), a potem staną przed Bogiem z Chrystusem, z aniołami i wiernymi z wszystkich wieków, wówczas dzieci Boże będą w przewadze. DA 325.1
Prawdziwi uczniowie Chrystusa idą za Nim w ciężki bój, znosząc wyrzeczenia i gorzkie rozczarowania, a to uświadamia im zło i nędzę grzechu, tak iż patrzą nań z obrzydzeniem. Jako uczestnicy cierpień Chrystusa stają się także uczestnikami Jego chwały. W świętej wizji prorok ujrzał ostateczne zwycięstwo Bożej reszty: “Widziałem jakby morze szkliste zmieszane z ogniem, i tych, którzy odnieśli zwycięstwo (...) ci stali nad morzem szklistym, trzymając harfy Boże. I śpiewali pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: Wielkie i dziwne są dzieła twoje, Panie, Boże Wszechmogący; sprawiedliwe są drogi twoje, Królu narodów”. Objawienie 15,2-3. DA 325.2
“Widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca”. Objawienie 14,1. W tym świecie ich umysły zostały poświęcone Bogu — służyli Mu myślą i sercem, a teraz On może umieścić swoje imię na ich czołach. “I panować będą na wieki wieków”. Objawienie 22,5. Nie stoją oni na progu, by błagać o miejsce dla siebie. Są wśród tych, do których Chrystus mówi: “Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata”. Mateusza 25,34. Wita ich jako swoje dzieci, mówiąc: “Wejdź do radości pana swego”. Wiersz 21. DA 325.3
“Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka”. Objawienie 14,4. Wizja ukazana prorokowi przedstawia ich jako stojących na górze Syjon, przygotowanych do świętej posługi, ubranych w biały len, który oznacza sprawiedliwość świętych. Jednak wszyscy, którzy pójdą za Barankiem w niebie, muszą najpierw pójść za Nim na ziemi, nie lękliwie i niechętnie, ale ufnie, z miłością, ochoczym posłuszeństwem, jak trzoda za pasterzem. DA 325.4
“Głos, który usłyszałem, brzmiał jak dźwięki harfiarzy, grających na swoich harfach. I śpiewali nową pieśń przed tronem (...) i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (...) I w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy”. Wiersz 2-3.5. DA 326.1
“I widziałem miasto święte, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego. (...) Blask jego podobny do blasku drogiego kamienia, jakby jaspisu, lśniącego jak kryształ. Miało ono potężny i wysoki mur, miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów i wypisane imiona dwunastu plemion synów izraelskich. (...) dwanaście bram, to dwanaście pereł; a każda brama była z jednej perły. Ulica zaś miasta, to szczere złoto, jak przezroczyste szkło. Lecz świątyni w nim nie widziałem; albowiem Pan, Bóg, Wszechmogący jest jego świątynią, oraz Baranek”. Objawienie 21,2.11-12.21-22. DA 326.2
“Nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą i oglądać będą jego oblicze, a imię jego będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił”. Objawienie 22,3-5. DA 326.3
“Pokazał mi rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka. Na środku ulicy jego i na obu brzegach rzeki drzewo żywota, rodzące dwanaście razy, wydające co miesiąc swój owoc, a liście drzewa służą do uzdrawiania narodów”. Wiersz 1-2. “Błogosławieni, którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami do miasta”. Wiersz 14 (BG). DA 326.4
“I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi”. Objawienie 21,3. DA 326.5