Działalność apostołów

Rozdział 55 — Przemieniony przez łaskę

Życie apostoła Jana jest przykładem prawdziwego uświęcenia. W latach znajomości z Chrystusem często otrzymywał od Zbawiciela ostrzeżenia i napomnienia, które przyjmował i brał sobie do serca. Kiedy objawiony mu został boski charakter Chrystusa, Jan zaczął dostrzegać własne braki i pokorniał pod wpływem tego objawienia. Dzień po dniu, wbrew swemu gwałtownemu usposobieniu, przyglądał się delikatności i wyrozumiałości Jezusa, słuchał Jego nauczania o pokorze i cierpliwości. Dzień po dniu jego serce odczuwało pociągającą moc Chrystusa, aż jego egoizm zatracił się w miłości do Mistrza. Moc i wrażliwość, majestat i cichość, siła i cierpliwość — wszystko, co widział w codziennym życiu Syna Bożego, napełniało go podziwem dla Jezusa. Poddawał więc swój mściwy, ambitny temperament pod kształtujący wpływ mocy Chrystusa, a boska miłość dokonywała przemiany jego charakteru. DA 308.1

Przeciwieństwem uświęcenia dokonywanego w życiu Jana było doświadczenie innego ucznia, Judasza. Podobnie jak jego towarzysze Judasz uznawał się za ucznia Chrystusa, ale zachowywał jedynie pozór pobożności. Nie był zupełnie niewrażliwy na piękno charakteru Chrystusa, a nieraz słuchając słów Zbawiciela, był przekonany o zawartej w nich prawdzie, ale nie ukorzył swego serca i nie wyznał grzechów. Opierając się boskiemu wpływowi, znieważał Mistrza, którego rzekomo miłował. Jan gorliwie walczył ze swoimi wadami, ale Judasz łamał swoje sumienie i ulegał pokusie, utrwalając swoje złe nawyki. Praktykowanie prawd nauczanych przez Chrystusa byłoby przeciwne jego pragnieniom i dążeniom, a on nie chciał porzucić swoich poglądów, aby przyjąć mądrość z nieba. Zamiast chodzić w świetle, brnął w ciemność. Chował w duszy złe pragnienia, chciwość, mściwe namiętności, ciemne i ponure myśli, aż wreszcie szatan zupełnie go opanował. DA 308.2

Jan i Judasz są reprezentantami tych, którzy uważają się za naśladowców Chrystusa. Obaj uczniowie mieli takie same możliwości poznawania boskiego Wzorca i podążania za Nim. Obaj byli blisko związani z Jezusem i mieli przywilej słuchać Jego nauczania. Obaj mieli też poważne wady charakteru, jak również dostęp do łaski Bożej, która przemienia charakter. Jeden z nich w pokorze uczył się od Jezusa, podczas gdy drugi tylko słuchał, ale nie czynił. Jeden codziennie umierał dla swego egoizmu i pokonywał grzech, poddając się uświęceniu przez prawdę, a drugi, opierając się przekształcającej mocy łaski i pobłażając egoistycznym pragnieniom, oddawał się w niewolę szatana. DA 308.3

Przekształcenie charakteru, jakie nastąpiło w życiu Jana, jest zawsze wynikiem łączności z Chrystusem. W charakterze człowieka mogą istnieć poważne wady, ale kiedy staje się on prawdziwie uczniem Chrystusa, wówczas moc łaski Bożej przekształca go i uświęca. Patrząc jak w zwierciadło w chwałę Pana, zostaje przemieniony z chwały w chwałę, aż staje się podobny do Tego, którego wielbi. DA 309.1

Jan był nauczycielem świętości, a w jego listach do zborów zawarte są bezbłędne zasady chrześcijańskiego postępowania. Napisał: “Każdy, kto tę nadzieję w nim pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest czysty”. 1 Jana 3,3. “Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował”. 1 Jana 2,6. Nauczał, że chrześcijanin musi być czysty w sercu i życiu. Nigdy nie powinien się zadowalać pustym wyznaniem wiary. Jak Bóg jest święty w swojej sferze, tak upadły człowiek, przez wiarę w Chrystusa, ma być święty w swojej sferze. DA 309.2

Apostoł Paweł napisał: “Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze”. 1 Tesaloniczan 4,3. Uświęcenie Kościoła jest celem Boga we wszystkich Jego działaniach wobec Jego ludu. On wybrał swych wiernych do wieczności, aby byli święci. Oddał swego Syna, by umarł za nich, aby mogli zostać uświęceni przez posłuszeństwo prawdzie i wyzbyć się wszelkiej małości. Tak więc Bóg wymaga od wierzących osobistej pracy i osobistego podporządkowania. Bóg może zostać uczczony przez tych, którzy w Niego wierzą, jedynie wtedy, kiedy upodabniają się oni do Niego i są kierowani przez Jego Ducha. Wówczas, jako świadkowie Zbawiciela, mogą oznajmiać, czego łaska Boża dokonała dla nich. DA 309.3

Prawdziwe uświęcenie przychodzi przez działanie zasady miłości. “Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim”. 1 Jana 4,16. Życie tego, w którego sercu mieszka Chrystus, będzie objawieniem praktycznej pobożności. Jego charakter zostanie oczyszczony, podniesiony na wyższy poziom, uszlachetniony i otoczony chwałą. Czyste nauki zaowocują sprawiedliwymi czynami, a niebiańskie zasady przełożą się na święte postępowanie. DA 309.4

Ci, którzy pragną zyskać błogosławieństwa uświęcenia, muszą najpierw nauczyć się, co oznacza ofiara. Krzyż Chrystusa jest centralnym filarem, na którym zawisła “przeogromna obfitość wiekuistej chwały”. 2 Koryntian 4,17. DA 309.5

Chrystus mówi: “Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną”. Mateusza 16,24. To woń naszej miłości do bliźnich objawia naszą miłość do Boga. Cierpliwość w służbie przynosi odpoczynek duszy. Przez pokorny, pilny, wierny trud pomnaża się pomyślność Izraela. Bóg podnosi i wzmacnia tego, kto jest gotów iść drogą Chrystusa. DA 310.1

Uświęcenie nie jest dziełem chwili, godziny czy dnia, ale całego życia. Nie zyskuje się go przez przypływ dobrych uczuć, ale jest ono wynikiem ciągłego obumierania dla grzechu i wytrwałego życia dla Chrystusa. Nie sposób naprawić zła ani dokonać reformy charakteru za pomocą słabych, doraźnych starań. Możemy zwyciężyć jedynie przez nieprzerwany, wytrwały wysiłek, ścisłą dyscyplinę i nieustępliwą walkę. Nie wiemy dzisiaj, jak zaciekła walka czeka nas jutro. Póki szatan działa, będziemy musieli wyrzekać się siebie i pokonywać osaczające nas grzechy. Póki trwa nasze życie, nie będzie chwili przestoju ani punktu, w którym będziemy mogli stwierdzić, że osiągnęliśmy już wszystko. Uświęcenie jest efektem posłuszeństwa trwającego przez całe życie. DA 310.2

Żaden z apostołów czy proroków nie twierdził, że jest bezgrzeszny. Ludzie żyjący najbliżej Boga, którzy prędzej poświęciliby życie, niż świadomie dopuścili się zła, obdarzeni przez Boga światłem i mocą, uznawali swoją grzeszność. Nie pokładali ufności w sobie, nie twierdzili, że sami z siebie są sprawiedliwi, ale ufali wyłącznie i zupełnie sprawiedliwości Chrystusa. DA 310.3

Tak samo będzie ze wszystkimi, którzy patrzą na Chrystusa. Im bardziej przybliżamy się do Jezusa, im wyraźniej widzimy czystość Jego charakteru, tym więcej uświadamiamy sobie ohydę grzechu i mniej mamy ochotę wywyższać siebie. Będziemy wtedy stale zwracać się ku Bogu, nieustannie, gorliwie, z głębi skruszonego serca będziemy wyznawać grzech i korzyć serce przed Bogiem. Z każdym kolejnym krokiem w chrześcijańskim doświadczeniu nasza skrucha będzie głębsza. Będziemy wiedzieć, że naszą sprawiedliwością jest jedynie Chrystus i jak apostoł będziemy wyznawać: “Wiem tedy, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim, dobro”. Rzymian 7,18. “Niech mnie Bóg uchowa, abym miał się chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego dla mnie świat jest ukrzyżowany, a ja dla świata”. Galacjan 6,14. DA 310.4

Niechaj rejestrujący anioł zapisuje historię świętych dążeń i walki ludu Bożego, niech zapisze ich modlitwy i łzy, ale niech nikt nie znieważa Boga, twierdząc: “Jestem bezgrzeszny, jestem święty”. Uświęcone usta nigdy nie wypowiedzą takich zuchwałych słów. DA 310.5

Apostoł Paweł został wzięty do trzeciego nieba, gdzie widział i słyszał rzeczy, jakich nie potrafił opisać, a jednak twierdził o sobie: “Nie jakobym już to osiągnął albo już był doskonały, ale dążę do tego, aby pochwycić”. Filipian 3,12. Niechaj niebiańscy aniołowie zapiszą zwycięstwa Pawła w dobrym boju wiary. Niechaj niebo raduje się jego stałym dążeniem wzwyż, ku nagrodzie, wobec której wszystko inne uznał za śmieci. Niech aniołowie radują się, mówiąc o jego triumfach, ale Paweł nie chełpił się swoimi osiągnięciami. Postawa Pawła jest postawą, jaką powinien zachowywać każdy naśladowca Chrystusa w dążeniu w górę, ku koronie nieśmiertelności. DA 310.6

Niechaj ci, którzy odczuwają skłonność do wygłaszania górnolotnych twierdzeń na temat swojej świętości, przyjrzą się sobie w zwierciadle prawa Bożego. Widząc jego dalekosiężne wymagania i rozumiejąc, że dociera ono do myśli i zamiarów serca, nie będą się chełpić bezgrzesznością. Jan, utożsamiając się z braćmi i siostrami w wierze, mówi: “Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma (...). Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z niego robimy i nie ma w nas Słowa jego”. 1 Jana 1,8.10. “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. Wiersz 9. DA 311.1

Niektórzy twierdzą, że są święci i należą do Pana oraz mają pełne prawo do obietnic Bożych, podczas gdy nie chcą być posłuszni Jego przykazaniom. Ci przestępcy prawa roszczą sobie prawo do wszystkiego, co zostało obiecane dzieciom Bożym, ale jest to z ich strony zwykła zuchwałość, gdyż Jan mówi nam, że prawdziwa miłość do Boga będzie się objawiać w posłuszeństwie wszystkim Jego przykazaniom. Nie wystarczy wierzyć w teorię prawdy, wyznawać wiarę w Chrystusa, wierzyć, że Jezus nie jest oszustem, a religia Biblii nie jest zręcznie zmyśloną bajką. Jan napisał: “Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy”. 1 Jana 2,4-5. “Kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim”. 1 Jana 3,24. DA 311.2

Jan nie uczył, że na zbawienie można zapracować posłuszeństwem, ale że posłuszeństwo jest owocem wiary i miłości. “Wiecie, że On się objawił, aby zgładzić grzechy, a grzechu w nim nie ma. Każdy, kto w nim mieszka, nie grzeszy; każdy, kto grzeszy, nie widział go ani go nie poznał”. 1 Jana 3,5-6. Jeśli trwamy w Chrystusie, a miłość Boża napełnia nasze serce, wówczas nasze uczucia, myśli i czyny będą zgodne z wolą Bożą. Uświęcone serce pozostaje w harmonii z przykazaniami prawa Bożego. DA 311.3

Jest wielu takich, którzy starając się zachowywać przykazania Boże, niewiele mają pokoju i radości. Ten brak w ich doświadczeniu jest wynikiem braku wiary. Żyją tak, jakby wędrowali przez słoną, spieczoną słońcem pustynię. Niewiele oczekują, podczas gdy mogliby się spodziewać znacznie więcej, jako że Boże obietnice nie mają granic. Tacy ludzie nie reprezentują we właściwy sposób uświęcenia, które jest wynikiem posłuszeństwa prawdzie. Pan pragnie, by wszystkie jego dzieci były szczęśliwe, pełne pokoju i posłuszne. Dzięki wierze człowiek może posiąść te błogosławieństwa. Przez wiarę każdy niedostatek charakteru może zostać uzupełniony, każde skażenie oczyszczone, każda wada naprawiona, a każda dobra cecha rozwinięta. DA 311.4

Modlitwa jest ustanowionym przez niebo środkiem wiodącym do zwycięstwa w walce z grzechem i rozwijania chrześcijańskiego charakteru. Boskie wpływy działające w odpowiedzi na modlitwę wiary dokonają w duszy pokornego wierzącego tego wszystkiego, o co prosi. Możemy prosić o przebaczenie grzechu, o Ducha Świętego, o chrześcijańskie usposobienie, o mądrość i siłę do pełnienia dzieła Bożego, o każdy dar, który Pan obiecał, a On mówi: Otrzymacie. DA 312.1

Podczas spotkania z Bogiem na górze Mojżesz ujrzał wzorzec wspaniałej budowli, która miała się stać siedzibą chwały Bożej. Na górze z Bogiem — w miejscu bliskiego spotkania — mamy rozmyślać o Jego wspaniałym ideale dla ludzkości. We wszystkich wiekach poprzez łączność z niebem Bóg działał, spełniając swoje zamiary wobec swoich dzieci i otwierając ich umysły na naukę łaski. Jego sposób udzielania prawdy jest wyrażony w słowach: “Wyjście jego jako ranna zorza zgotowane jest”. Ozeasza 6,3 (BG). Kto poddaje się Bożemu oświeceniu, ten dąży od półmroku świtu ku pełnemu światłu południa. DA 312.2

Prawdziwe uświęcenie oznacza doskonałą miłość, doskonałe posłuszeństwo i zupełne dostosowanie się do woli Bożej. Mamy być uświęceni przed Bogiem przez posłuszeństwo prawdzie. Nasze sumienie musi zostać oczyszczone z martwych uczynków, byśmy mogli służyć Bogu żywemu. Nie jesteśmy jeszcze doskonali, ale naszym przywilejem jest odciąć się od grzechu i zmierzać ku doskonałości. Wielkie możliwości, wzniosłe i święte osiągnięcia są w zasięgu wszystkich. DA 312.3

Powodem, dla którego w naszych czasach wielu nie czyni postępów w życiu duchowym, jest to, że swoją wolę uważają za wolę Bożą. Kierują się własnymi pragnieniami, a jednocześnie łudzą się, że są posłuszni woli Bożej. Nie toczą walki ze swoim egoizmem. Inni przez pewien czas skutecznie walczą ze swoimi egoistycznymi pragnieniami przyjemności i łatwizny Są gorliwi i szczerzy, ale z czasem męczy ich nieustanny wysiłek, potrzeba codziennego obumierania i walki. Lenistwo wydaje się przyjemne, a obumieranie dla egoizmu — odrażające, tak więc przymykają ospale oczy i poddają się pokusie, zamiast stawić jej opór. DA 312.4

Wskazówki wyłożone w Słowie Bożym nie pozostawiają miejsca na kompromis ze złem. Syn Boży objawił się, by pociągnąć wszystkich ludzi do siebie. Przyszedł nie po to, by ukołysać świat do drzemki, ale by wskazać wąską ścieżkę, którą musi kroczyć każdy, kto pragnie dotrzeć do bram Miasta Bożego. Jego dziecko musi podążać drogą wskazaną przez Niego — odrzucając łatwiznę i egoizm, nie szczędząc trudu i cierpienia, musi toczyć ciągłą walkę z samym sobą. DA 312.5

Największą chwałę ludzie mogą przynieść Bogu, stając się Jego współpracownikami, przez których może On działać. Czas szybko mija. Nie odmawiajmy Bogu tego, co należy do Niego. Nie odbierajmy Mu tego, czego oddanie nie zyska nam zasług, ale czego zatrzymanie z pewnością ściągnie na nas upadek. On prosi o całe serce. Oddaj je, bo do Niego należy — tak z tytułu stworzenia, jak i odkupienia. On prosi o twój intelekt. Oddaj go, bo do Niego on należy. On prosi o twoje pieniądze. Oddaj je, bo należą do Niego. “Nie należycie też do siebie samych. Drogoście bowiem kupieni”. 1 Koryntian 6,19-20. Bóg domaga się czci uświęconego człowieka, który przez wiarę czynną w miłości przygotował się, by Mu służyć. Wskazuje nam najwyższy ideał — doskonałość. Chrystus prosi nas, byśmy należeli zupełnie i całkowicie do Niego w tym świecie, jak On zupełnie i całkowicie wstawia się za nami przed obliczem Boga. DA 313.1

“Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze”. 1 Tesaloniczan 4,3. Czy jest to także twoja wola? Twoje grzechy mogą być jak góry piętrzące się przed tobą, ale jeśli ukorzysz serce i wyznasz swoje grzechy, ufając w zasługi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela, On przebaczy ci i oczyści cię z wszelkiej nieprawości. Bóg wymaga zupełnego podporządkowania się Jego prawu. To prawo jest echem Jego głosu, mówiącego do ciebie: “Uświęcaj się, bądź święty”. Zapragnij pełni łaski Chrystusa. Niech twoje serce napełni się gorącym pragnieniem Jego sprawiedliwości, której dziełem, jak zapewnia Słowo Boże, są pokój, łagodność i pewność na zawsze. DA 313.2

Kiedy twoja dusza pragnie Boga, będziesz znajdował coraz więcej nieprzebranych bogactw Jego łaski. Rozmyślając o tych skarbach, staniesz się ich posiadaczem i będziesz objawiał pełnię Jego mądrości i mocy, dzięki której stawi cię On przed Ojcem “bez skazy i bez nagany”. 2 Piotra 3,14. DA 313.3