Działalność apostołów

Rozdział 35 — Zbawienie dla Żydów

Po licznych opóźnieniach, których nie dało się uniknąć, Paweł wreszcie dotarł do Koryntu, gdzie w przeszłości niemało się utrudził, zakładając i umacniając zbór. Od jakiegoś czasu ów zbór właśnie był przedmiotem jego najgłębszej troski. Paweł dowiedział się, że wiele osób od początku współtworzących zbór koryncki nadal żywiło do niego serdeczne uczucia jako tego, który pierwszy przyniósł im światło ewangelii. Kiedy spotkał się z tymi uczniami i przekonał się, że pozostają wierni i gorliwi, radował się, że jego praca w Koryncie nie była daremna. DA 204.1

Wierzący w Koryncie, niegdyś skłonni tracić z oczu wzniosłe powołanie w Chrystusie, z czasem zyskali siłę chrześcijańskiego charakteru. Ich słowa i czyny świadczyły o przekształcającej mocy łaski Bożej. Byli teraz znaczącą siłą po stronie dobra w owym ośrodku pogaństwa i zabobonu. W towarzystwie swoich umiłowanych współpracowników i wiernych wyznawców ze zboru korynckiego zmęczony i znękany apostoł wreszcie znalazł wytchnienie. DA 204.2

Przebywając w Koryncie, Paweł znalazł czas, by rozejrzeć się za nowym i szerszym polem służby. Jego myśli zwracały się szczególnie ku rozważanej od pewnego czasu podróży do Rzymu. Jednym z jego największych pragnień i najbliższych sercu planów było ujrzeć chrześcijańską wiarę zaszczepioną w centrum ówczesnej cywilizacji. W Rzymie istniał już zbór, a apostoł pragnął zapewnić sobie współpracę tamtejszych wyznawców w dziele, jakiego zamierzał dokonać w Italii i innych krajach tamtego regionu. Aby przygotować warunki dla swej pracy wśród tamtejszych braci i sióstr, z których wielu nie znało go osobiście, posłał do nich list, oznajmiając swój zamiar odwiedzenia Rzymu i wyrażając nadzieję zatknięcia sztandaru krzyża w Hiszpanii. DA 204.3

W swoim liście do Rzymian Paweł przedstawił najważniejsze podstawy ewangelii. Wyraził swoje stanowisko w kwestiach, które były wówczas żywo dyskutowanie w zborach zarówno żydowskich, jak i pogańskich, i wykazał, że nadzieje i obietnice, które niegdyś należały w szczególny sposób do Żydów, obecnie zostały przekazane także poganom. DA 204.4

Z niezwykłą wyrazistością i mocą przedstawił apostoł naukę o usprawiedliwieniu przez wiarę w Chrystusa. Żywił nadzieję, że inne zbory także skorzystają z pouczeń, jakie posłał chrześcijanom w Rzymie. Ale czyż mógł przewidzieć, jak dalekosiężny wpływ mieć będą jego słowa?! Przez wszystkie wieki wielka prawda o usprawiedliwieniu przez wiarę niczym potężny drogowskaz kierowała skruszonych grzeszników na drogę żywota. Była światłem, które rozproszyło ciemności spowijające umysł Marcina Lutra i objawiło mu moc krwi Chrystusa oczyszczającej z grzechu. To samo światło prowadziło tysiące obciążonych grzechem dusz do prawdziwego Źródła przebaczenia i pokoju. Każdy chrześcijanin powinien dziękować Bogu za list napisany przez Pawła do zboru w Rzymie. DA 205.1

W liście tym Paweł dał wyraz swej trosce o Żydów. Od czasu swego nawrócenia pragnął pomóc żydowskim braciom w zrozumieniu poselstwa ewangelii. Wyznał: “Pragnienie serca mego i modlitwa zanoszona do Boga zmierzają ku zbawieniu Izraela”. Rzymian 10,1. DA 205.2

Nie było to zwyczajne pragnienie. Paweł w modlitwach nieustannie błagał Boga, by działał na rzecz Izraelitów, którzy nie uznali Jezusa z Nazaretu jako obiecanego Mesjasza. Swoich rzymskich adresatów zapewniał: “Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, a poświadcza mi to sumienie moje w Duchu Świętym, że mam wielki smutek i nieustanny ból w sercu swoim. Albowiem ja sam gotów byłem modlić się o to, by być odłączony od Chrystusa za braci moich, krewnych moich według ciała, Izraelitów, do których należy synostwo i chwała, i przymierza, i nadanie zakonu, i służba Boża, i obietnice, do których należą ojcowie i z których pochodzi Chrystus według ciała; Ten jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki”. Rzymian 9,1-5. DA 205.3

Żydzi byli wybranym ludem Bożym, przez który Pan zamierzał obdarzyć błogosławieństwem całą ludzkość. Spośród nich Bóg powołał wielu proroków. Przepowiadali oni przyjście Odkupiciela, który miał zostać odrzucony i zabity przez tych, którzy jako pierwsi powinni byli Go uznać jako Obiecanego. DA 205.4

Prorok Izajasz, patrząc ponad wiekami i widząc kolejnych odrzucanych przez naród proroków, a wreszcie także samego Syna Bożego, napisał w natchnieniu, że Odkupiciel zostanie przyjęty przez tych, którzy nigdy wcześniej nie zaliczali się do Izraela. Nawiązując do tego proroctwa, Paweł oświadczył: “Izajasz waży się nawet powiedzieć: Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o mnie nie pytali. A do Izraela powiada: Cały dzień wyciągałem ręce swoje do ludu nieposłusznego i opornego”. Rzymian 10,20-21. DA 205.5

Mimo że Izraelici odrzucili Jego Syna, Bóg ich nie odrzucił. Posłuchaj, jak Paweł argumentuje dalej: “Pytam więc: Czy Bóg odrzucił swój lud? Bynajmniej. Przecież i ja jestem Izraelitą, z potomstwa Abrahama, z pokolenia Beniamina. Nie odrzucił Bóg swego ludu, który uprzednio sobie upatrzył. DA 205.6

Albo czy nie wiecie, co mówi Pismo o Eliaszu, jak się uskarża przed Bogiem na Izraela: Panie, proroków twoich pozabijali, ołtarze twoje poburzyli; i zostałem tylko ja sam, lecz i na moje życie nastają. Ale co mu mówi wyrocznia Boża? Zostawiłem sobie siedem tysięcy mężów, którzy nie zgięli kolan przed Baalem. Podobnie i obecnie pozostała resztka według wyboru łaski”. Rzymian 11,1-5. DA 206.1

Izraelici potknęli się i upadli, ale nie oznaczało to, że nie mogli się podnieść. Odpowiadając na pytanie: “Czy się potknęli, aby upaść?” (Rzymian 11,11), apostoł odpowiada: “Bynajmniej. Wszak wskutek ich upadku zbawienie doszło do pogan, aby w nich wzbudzić zawiść. Bo jeśli ich upadek stał się bogactwem świata, a ich porażka bogactwem pogan, to o ileż bardziej ich pełnia? Do was zaś, którzy jesteście z pogan, mówię: Skoro już jestem apostołem pogan, służbę moją chlubnie wykonuję; może w ten sposób pobudzę do zawiści rodaków moich i zbawię niektórych z nich. Jeśli bowiem odrzucenie ich jest pojednaniem świata, to czym będzie przyjęcie ich, jeśli nie powstaniem do życia z martwych?” Wiersz 11-15. DA 206.2

Bożym zamiarem było, by Jego łaska została objawiona wśród pogan tak samo jak wśród Izraelitów. Zostało to wyraźnie wskazane w starotestamentowych proroctwach. Apostoł w swoim wywodzie przytacza niektóre z tych proroctw, zapytując: “Czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite? A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przeznaczone na zagładę, a uczynił tak, aby objawić bogactwo chwały swojej nad naczyniami zmiłowania, które uprzednio przygotował ku chwale, takimi naczyniami jesteśmy i my, których powołał, nie tylko z Żydów, ale i z pogan, jak też u Ozeasza mówi: Nie mój lud nazwę moim ludem i tę, która nie była umiłowana, nazwę umiłowaną; i będzie tak, że na tym miejscu, gdzie im powiedziano: Nie jesteście ludem moim — nazwani będą synami Boga żywego”. Rzymian 9,21-26; patrz Ozeasza 1,10. DA 206.3

Pomimo upadku Izraelitów jako narodu wybranego pozostała wśród nich reszta pobożnych, którzy dostąpili zbawienia. W czasie pierwszego przyjścia Zbawiciela byli w narodzie izraelskim wierni ludzie, którzy z radością przyjęli przesłanie Jana Chrzciciela i zaczęli na nowo studiować proroctwa dotyczące Mesjasza. Kiedy powstał Kościół wczesnochrześcijański, składał się z wiernych Żydów, którzy uznali Jezusa z Nazaretu jako Tego, na którego przyjście czekali. To właśnie do owej reszty nawiązuje Paweł, pisząc: “Jeśli zaczyn jest święty, to i ciasto; a jeśli korzeń jest święty, to i gałęzie”. Rzymian 11,16. DA 206.4

Paweł porównuje resztę w Izraelu do szlachetnego drzewa oliwnego, z którego część gałęzi została wyłamana. Pogan zaś porównuje do gałęzi dzikiej oliwki, wszczepionych do macierzystego pnia. Pisze dalej do wierzących pochodzących z pogan: “Jeśli zaś niektóre z gałęzi zostały odłamane, a ty, będąc gałązką z dzikiego drzewa oliwnego, zostałeś na ich miejsce wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłuszczu oliwnego, to nie wynoś się nad gałęzie; a jeśli się chełpisz, to pamiętaj, że nie ty dźwigasz korzeń, lecz korzeń ciebie. Powiesz tedy: Odłamane zostały gałęzie, abym ja był wszczepiony. Słusznie! Odłamane zostały z powodu niewiary, ty zaś trwasz dzięki wierze; wzbijaj się w pychę, ale się strzeż. Jeśli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, nie oszczędzi też ciebie. Zważ tedy na dobrotliwość i surowość Bożą — surowość dla tych, którzy upadli, a dobrotliwość Bożą względem ciebie, o ile wytrwasz w dobroci, bo inaczej i ty będziesz odcięty”. Wiersz 17-22. DA 206.5

Wskutek niewiary Izraelici jako naród utracili swój związek z Bogiem. Jednak gałęzie, które zostały odłączone od macierzystego pnia, Bóg mógł wszczepić w prawdziwy pień Izraela — resztę tych, którzy pozostali wierni Bogu swoich ojców. O tych odłamanych gałęziach mówi apostoł: “Ale i oni, jeżeli nie będą trwali w niewierze, zostaną wszczepieni, gdyż Bóg ma moc wszczepić ich ponownie”. Wiersz 23. Zaś nawróconych pogan poucza: “Bo jeżeli ty, odcięty z dzikiego z natury drzewa oliwnego, zostałeś wszczepiony wbrew naturze w szlachetne drzewo oliwne, o ileż pewniej zostaną wszczepieni w swoje drzewo oliwne ci, którzy z natury do niego należą. A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. A to będzie przymierze moje z nimi, gdy zgładzę grzechy ich. Co do ewangelii, są oni nieprzyjaciółmi Bożymi dla waszego dobra, lecz co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców. Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże. Bo jak i wy byliście niegdyś nieposłuszni Bogu, a teraz dostąpiliście miłosierdzia z powodu ich nieposłuszeństwa, tak i oni teraz, gdy wy dostępujecie miłosierdzia, stali się nieposłuszni, ażeby i oni teraz miłosierdzia dostąpili. Albowiem Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować. O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki jego i nie wyśledzone drogi jego! Bo któż poznał myśl Pana? Albo któż był doradcą jego? Albo któż wpierw dał mu coś, aby za to otrzymać odpłatę? Albowiem z niego i przez niego i ku niemu jest wszystko; jemu niech będzie chwała na wieki”. Wiersz 24-36. DA 207.1

W ten sposób Paweł wykazuje, że Bóg jest w stanie przekształcić serca zarówno Żydów, jak i pogan oraz udzielić każdemu wierzącemu w Chrystusa błogosławieństwa obiecanego Izraelowi. Powtarza deklarację Izajasza dotyczącą ludu Bożego: “Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, tylko resztka ocalona będzie; bo Pan wykona wyrok, rychło i w krótkim czasie na ziemi. I jak przepowiedział Izajasz: Gdyby Pan Zastępów nie pozostawił nam zarodzi, stalibyśmy się jak Sodoma i bylibyśmy podobni do Gomory”. Rzymian 9,27-29. DA 207.2

Kiedy Jerozolima została zniszczona, a świątynia legła w gruzach, wiele tysięcy Żydów zostało sprzedanych do niewoli i uprowadzonych do krajów pogańskich. Jak rozbitkowie na oceanie świata zostali rozproszeni między narodami. Przez osiemnaście stuleci Żydzi wędrowali z kraju do kraju po całym świecie i nigdzie nie znaleźli przywileju odbudowy dawnej narodowej świetności. Wyszydzani, znienawidzeni, prześladowani — przez stulecia nieśli dziedziczne brzemię cierpienia. DA 208.1

Pomimo straszliwego przekleństwa, jakie zostało obwieszczone nad narodem żydowskim wskutek odrzucenia Jezusa z Nazaretu, we wszystkich czasach żyli szlachetni, bogobojni Żydzi, którzy cierpieli w milczeniu. Bóg napełniał ich serca pocieszeniem w ucisku i litował się nad nimi w ich tragicznym położeniu. Słyszał rozpaczliwe modlitwy tych, którzy szukali go całym sercem i pragnęli właściwie zrozumieć Jego Słowo. Niektórzy ujrzeli w skromnym Nazareńczyku, odrzuconym i wydanym na ukrzyżowanie przez ich ojców, prawdziwego Mesjasza Izraela. Kiedy pojęli znaczenie znanych im proroctw, tak długo zakrytych tradycją i błędnymi interpretacjami, ich serca napełniły się wdzięcznością dla Boga za niewysłowiony dar, jaki zesłał wszystkim ludziom, którzy przyjęli Chrystusa jako swego Zbawiciela. DA 208.2

To o takich ludziach mówił Izajasz w swoim proroctwie: “Tylko resztka ocalona będzie”. Od czasów Pawła po dzień dzisiejszy Bóg przez Ducha Świętego wzywa Żydów tak samo jak pogan. Paweł zapewnia: “U Boga nie ma względu na osobę” (Rzymian 2,11) i oświadcza, że ewangelia jest “mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka, bo usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie”. Rzymian 1,16-17. Tej to ewangelii, tak samo skutecznej wobec Żydów i pogan, jak oświadcza Paweł w swym liście do Rzymian, apostoł się nie wstydzi. DA 208.3

Kiedy ta ewangelia zostanie przedstawiona w pełni Żydom, wielu z nich przyjmie Chrystusa jako Mesjasza. Wśród chrześcijańskich kaznodziejów niewielu czuje się powołanych do pracy wśród Żydów. Jednak do nich, tak często pomijanych, podobnie jak do wszystkich innych ludzi, ma dotrzeć poselstwo miłosierdzia i nadziei w Chrystusie. DA 208.4

W końcowym dziele zwiastowania ewangelii, kiedy szczególna praca zostanie wykonana dla grup ludzi wcześniej zaniedbywanych, Bóg oczekuje od swoich posłańców większego zainteresowania Żydami, którzy zamieszkują w różnych częściach świata. Kiedy Pismo Święte Starego Testamentu zostaje połączone z Nowym Testamentem w celu wyjaśnienia odwiecznych zamierzeń Jahwe, wielu Żydów doznaje duchowego zmartwychwstania. Kiedy widzą oni Chrystusa z ewangelii przedstawionego na kartach Starego Testamentu i pojmują, jak wyraźnie Nowy Testament objaśnia Stary, wówczas ich przytępione postrzeganie zostaje wyostrzone i rozpoznają Chrystusa jako Zbawiciela świata. Wielu przez wiarę przyjmie Chrystusa jako swego Odkupiciela. Spełnią się dla nich słowa: “Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego”. Jana 1,12. DA 208.5

Wielu Żydów, podobnie jak Saul z Tarsu, zna Pismo Święte. Ludzie ci z nadzwyczajną mocą głosić będą niezmienność prawa Bożego. Bóg Izraela sprawi to w naszych czasach. Jego ramię nie jest zbyt krótkie, aby nie mogło zbawić. Kiedy Jego słudzy z wiarą podejmą pracę wśród tych, którzy od dawna byli zaniedbywani i pogardzani, Jego zbawienie się objawi. DA 209.1

“Tak mówi Pan, Bóg domu Jakuba, ten, który odkupił Abrahama: Jakub nie dozna wtedy hańby i nie zblednie wtedy jego twarz, bo gdy ujrzą wśród siebie dzieło moich rąk, uświęcą moje imię i Świętego Jakubowego będą czcić jako Świętego, i będą się bać Boga Izraelskiego. Ci, którzy duchowo błądzili, nabiorą rozumu, a ci, którzy szemrali, przyjmą pouczenie”. Izajasza 29,22-24. DA 209.2