Życie Jezusa

Rozdział 23 — “Przybliżyło się Królestwo Boże”

“Przyszedł Jezus do Galilei, głosząc ewangelię Bożą i mówiąc: Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii”. Marka 1,14.15. ZJ 159.1

Przyjście Mesjasza zostało po raz pierwszy oznajmione w Judei. W świątyni jerozolimskiej przepowiedziane zostało Zachariaszowi, służącemu przed ołtarzem, narodzenie tego, który będzie szedł przed Panem. Na wzgórzach Betlejem aniołowie ogłosili narodziny Jezusa, a do Jerozolimy przybyli poszukujący Go magowie. W świątyni Symeon i Anna złożyli świadectwo o Jego boskości. “Cała Jerozolima oraz cała Judea” słuchały nauki Jana Chrzciciela, a przedstawiciele Sanhedrynu wraz z całym tłumem słyszeli świadectwo Jana o Jezusie. W Judei do Chrystusa przyłączyli się pierwsi uczniowie. Było to miejsce dużej części Jego wczesnej działalności. Blask boskości, który towarzyszył aktowi oczyszczenia świątyni, cuda uzdrowienia oraz nauki o boskiej prawdzie, które wypowiedział przed Sanhedrynem po cudzie uzdrowienia w Betesda, mówiły o Jego synowskim pokrewieństwie z Wiekuistym. ZJ 159.2

Gdyby przywódcy Izraela przyjęli Chrystusa, On uznałby ich za godnych niesienia Ewangelii dla świata. Im pierwszym dana była możliwość głoszenia królestwa oraz Bożej łaski. Lecz Izrael nie znał czasu jej zaistnienia. Zazdrość i nieufność żydowskich przywódców przerodziły się w otwartą nienawiść, a serca ludzkie odwróciły się od Jezusa. ZJ 159.3

Sanhedryn odrzucił poselstwo Chrystusa i domagał się Jego śmierci; wtedy Jezus opuścił Jerozolimę, jej kapłanów, świątynię, przywódców religijnych, ludzi, którzy znali zakon. Zwrócił się do innego środowiska, aby głosić tam swą naukę i pozyskać tych, którzy mieli rozgłosić dobrą nowinę wśród wszystkich narodów. ZJ 159.4

Przywódcy duchowi odrzucają obecnie światło ludzkiego życia, tak jak to robili za dni Chrystusa. Historia usunięcia się Jezusa z Judei ciągle się w naszych czasach powtarza. Gdy mężowie Reformacji głosili słowo Boże, nie myśleli o odłączeniu się od oficjalnego kościoła; ale przywódcy religijni nie chcieli światła i ci, którzy je nieśli, zmuszeni byli szukać innego środowiska, tęskniącego za prawdą. W naszych czasach tylko niewielu spośród naśladowców Reformacji kieruje się duchem prawdy, niewielu słucha głosu Boga i jest gotowych na przyjęcie prawdy w jakiejkolwiek postaci mogłaby być ukazana. Często ci, którzy idą śladami reformatorów, zmuszeni są do odejścia od kościoła, który ukochali, aby oddać się prostemu tłumaczeniu słów Boga. I nierzadko się zdarza, że szukający prawdy zmuszeni są w związku z tym opuścić Kościół swoich ojców, którego byli lojalnymi wyznawcami. ZJ 159.5

Ludzie z Galilei uważani byli przez rabinów z Jerozolimy za nieokrzesanych i niewykształconych, ale stanowili oni wdzięczniejsze pole dla nauki Zbawiciela. Zamieszkiwali tam ludzie bardziej poważni i szczerzy, a pozbawione bigoterii ich umysły były otwarte na przyjęcie prawdy. Udając się do Galilei Jezus nie szukał oderwania się od społeczeństwa i osamotnienia. Prowincja ta była w owym czasie gęsto zaludniona i miała znacznie większą domieszkę innych narodowości niż Judea. ZJ 160.1

Gdy Jezus wędrował przez Galileę, nauczając i uzdrawiając, tłumy z miast i wsi garnęły się do Niego. Niektórzy przychodzili nawet z Judei i przyległych prowincji. Często Jezus był zmuszony ukrywać się przed tłumem. Entuzjazm, jaki wzbudzał, był tak wielki, że należało zastosować środki ostrożności, aby nie wzbudzić podejrzeń Rzymu o przygotowywanie powstania. Historia nie znała jeszcze nigdy takiego okresu. Niebo zniżyło się do ludzi, a łaknące i spragnione dusze, które długo czekały na wyzwolenie Izraela, teraz radowały się z łaski miłosiernego Zbawiciela. ZJ 160.2

Przewodnia myśl nauki Chrystusa brzmiała: “Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii”. W ten sposób Ewangelia, głoszona przez samego Zbawiciela, oparta była na proroctwach. “Czas”, o którym mówił, że się wypełnił, był to okres oznajmiony Danielowi przez anioła Gabriela. “Siedemdziesiąt tygodni wyznaczono twojemu ludowi i twojemu miastu świętemu, aż dopełni się zbrodnia, przypieczętowany będzie grzech i zmazana wina, i przywrócona będzie wieczna sprawiedliwość, i potwierdzi się, widzenie i prorok, i Najświętsze będzie namaszczone.” Daniela 9,24. W proroctwach dzień liczony jest za rok (patrz 4 Mojżeszowa 14,34; Ezechiela 4,6). Siedemdziesiąt tygodni lub czterysta dziewięćdziesiąt dni to odpowiednik czterystu dziewięćdziesięciu lat. Początek tego okresu ustalony został następująco: “Przeto wiedz i zrozum: Odkąd objawiło się słowo o ponownej odbudowie Jeruzalemu aż do Pomazańca-Księcia jest siedem tygodni, w ciągu sześćdziesięciu dwu tygodni znowu będzie odbudowane”, razem sześćdziesiąt dziewięć tygodni lub czterysta osiemdziesiąt trzy lata. Daniela 9,25. Rozkaz odbudowania Jerozolimy zgodnie z dekretem Artakserksesa Longimanusa (patrz Ezdrasza 6,14; 7,1-9) wszedł w życie jesienią roku 457 przed Chr.483 lata upłynęły w jesieni r.27 po Chr. (A. D.27). Zgodnie z proroctwem okres ten sięgał przyjścia Mesjasza — Pomazańca Bożego. W r.27 po Chr. Jezus otrzymał podczas chrztu namaszczenie od Ducha Świętego i wkrótce potem rozpoczął swą misję. Dlatego też Jezus rzekł: “Wypełnił się czas”. ZJ 160.3

Anioł powiedział: “I zawrze ścisłe przymierze z wieloma na jeden tydzień”. W ciągu siedmiu lat od rozpoczęcia misji Chrystusa Ewangelia miała być głoszona specjalnie wśród Żydów. Z tego czasu miał ją przez trzy i pół roku głosić sam Chrystus, a w ciągu pozostałego okresu apostołowie. “W połowie tygodnia zniesie ofiary krwawe i z pokarmów.” Daniela 9,27. Wiosną r.31 Chrystus będący właściwym przedmiotem ofiary został ofiarowany na Golgocie. Wówczas zasłona w świątyni rozdarła się na pół jako znak, że święta i wielka służba ofiarna ustała. Nadszedł czas, w którym ustało składanie ziemskich ofiar. Jeden tydzień — siedem lat — upłynął w r.34 po Chr. i w tym czasie przez ukamieniowanie Szczepana Żydzi ostatecznie przypieczętowali odrzucenie Ewangelii, a uczniowie, którzy zostali rozproszeni po świecie wskutek prześladowań, “szli z miejsca na miejsce i zwiastowali dobrą nowinę” (Dzieje Apostolskie 8,4); niedługo potem Saul, prześladowca chrześcijan, nawrócił się i stał się Pawłem, apostołem wśród pogan. ZJ 161.1

Czas przyjścia Chrystusa, Jego namaszczenie przez Ducha Świętego, Jego śmierć i rozpowszechnienie Ewangelii wśród pogan, zostały dokładnie wyznaczone. Narodowi żydowskiemu dany był przywilej zrozumienia tych proroctw i rozpoznawania ich spełnienia się w misji Jezusa. Chrystus ukazał swym uczniom wagę studiowania proroctw. Powołując się na proroctwa dane Danielowi co do ich czasów, Chrystus rzekł: “Kto czyta, niech uważa”. Mateusza 24,15. Po swym zmartwychwstaniu Zbawiciel tłumaczył uczniom z przekazów “wszystkich proroków”, “co o nim było napisane we wszystkich Pismach”. Łukasza 24,27. Jezus przemawiał przez wszystkich proroków. “Działający w nich Duch Chrystusowy, który przepowiadał cierpienia, mające przyjść na Chrystusa, ale też mające nastać potem uwielbienie.” 1 Piotra 1,11. ZJ 161.2

Anioł Gabriel, który miał następną po Synu Bożym rangę, przybył jako boski wysłannik do Daniela. Tego to Gabriela, “anioła swojego”, Chrystus posłał, aby odkrył przed ukochanym uczniem Janem przyszłość i zapowiedział błogosławieństwo dla tych, którzy czytają i słuchają proroctwa, i zachowują to, co w nich jest napisane. “Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane.” Objawienie 1,3. ZJ 161.3

“Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom, prorokom”. To, “co jest zakryte, należy do Pana, Boga naszego, a co jest jawne, do nas i do naszych synów po wieczne czasy”. Amosa 3,7; 5 Mojżeszowa 29,28. Bóg dał nam te proroctwa i błogosławieństwo Jego spoczywa na tych, którzy z modlitwą je badają. ZJ 161.4

Jeżeli zwiastowanie o pierwszym przyjściu Chrystusa głosiło królestwo Jego łaski, to zwiastowanie Jego powtórnego przyjścia mówi o królestwie Jego chwały. Zarówno treść pierwszego, jak też drugiego przyjścia oparte są na proroctwach. Słowa anioła skierowane do Daniela, mówiące o ostatnich dniach, mają być zrozumiane w czasie końca. Wtedy “wielu będzie to badać i wzrośnie poznanie”. “Bezbożni będą postępować bezbożnie. Żaden bezbożny nie będzie miał poznania.” Daniela 12,4.10. Sam Zbawiciel podał znaki swego przyjścia, mówiąc: “Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest Królestwo Boże”. “Baczcie na siebie, aby serca wasze nie były ociężałe wskutek obżarstwa i opilstwa oraz troski o byt i aby ów dzień was nie zaskoczył”. “Czuwajcie więc, modląc się cały czas, abyście mogli ujść przed tym wszystkim, co nastanie, i stanąć przed Synem Człowieczym.” Łukasza 21,31.34.36. ZJ 161.5

Dożyliśmy okresu przepowiedzianego w tych pismach. Czas końca jest bliski, wizje proroków zostały ujawnione i ich uroczyste ostrzeżenia mówią o tym, że przyjście Pana naszego w chwale jest tuż tuż. ZJ 162.1

Żydzi nie rozumieli słowa Bożego, dlatego nie poznali czasu swego nawiedzenia. Lata służby Chrystusa i Jego apostołów, drogocenne ostatnie lata łaski dla wybranego narodu, spędzili Żydzi na planowaniu zagłady wysłanników Pana. Absorbowały ich ziemskie ambicje i zaoferowane im królestwo duchowe nie miało dla nich wartości. Tak i dziś ludzkie myśli pochłania królestwo tego świata i nie ma w nich miejsca na gwałtownie wypełniające się proroctwa i znaki szybko nadchodzącego królestwa Bożego. ZJ 162.2

“Wy zaś, bracia, nie jesteście w ciemności, aby was dzień ten jak złodziej zaskoczył. Wy wszyscy bowiem synami światłości jesteście i synami dnia. Nie należymy do nocy ani do ciemności”. Choć nie znamy godziny powrotu naszego Pana, możemy wiedzieć, kiedy jest ona blisko. “Przeto nie śpijmy jak i inni, lecz czuwajmy i bądźmy trzeźwi.” 1 Tesaloniczan 5,4-6. ZJ 162.3