Wychowanie

Rozdział 27 — Zachowanie

Wartość uprzejmości jest niedoceniana. Wielu ludziom o dobrych sercach brak obycia. Cieszą się szacunkiem za swą wrodzoną prawość charakteru, lecz brak im miłego sposobu bycia. Nie przysparza to im szczęścia i szkodzi w służbie dla innych. Wiele najlepszych i najradośniejszych doświadczeń życia przepada z powodu nieuprzejmości wynikającej z braku zastanowienia się. Wy 169.1

Rodzice i nauczyciele winni zwrócić baczną uwagę na uprzejmość i miłe usposobienie swoich wychowanków. Wszyscy mogą mieć pogodne twarze, miły glos, uprzejmy sposób bycia. Te zalety wywierają wielki wpływ. Dzieci przyciąga miłe, pogodne usposobienie. Okażcie im serdeczność i uprzejmość, a one tym samym odpowiedzą wam i sobie nawzajem. Wy 169.2

Prawdziwej uprzejmości nie nabywa się przez wyuczenie reguł przyzwoitości. Zawsze należy się zachować przyzwoicie. Zawsze i wszędzie, jeśli nie wchodzi w grę uchybienie jakiejkolwiek zasadzie, wzgląd na innych powinien skłonić do respektowania panujących zwyczajów; prawdziwa uprzejmość nie żąda poświęcenia zasad konwenansom. Nie zna kastowości, uczy natomiast poszanowania siebie, szacunku dla człowieka, szacunku dla każdego członka wielkiej rodziny ludzkiej. Wy 169.3

Istnieje niebezpieczeństwo przecenienia wartości form zewnętrznych, którym w wychowaniu poświęca się zbyt dużo uwagi. Czynne, pełne wysiłku życie, jakiego wymaga się od wszystkich młodych ludzi, często niemiła praca, jakiej wymagają zwykle obowiązki codziennego życia, a jeszcze starania, by ulżyć ciężarom chodzących w nieświadomości i ubóstwie — wszystko to zostawia mało miejsca na konwencjonalną grzeczność. Wy 169.4

Ludzie, którzy zbyt wielką wagę przykładają do etykiety, mało wykazują poszanowania dla czegoś, co choćby najdoskonalsze, nie odpowiada ich pojęciu wytwomości. To jest niewłaściwe wychowanie. Ono sprzyja wyniosłemu krytycyzmowi i ciasno pojętej odrębności. Wy 169.5

Zasadniczym rysem prawdziwej uprzejmości jest wzgląd na innych. Najlepszym i najistotniejszym wychowaniem jest to, które skłania do objawienia miłosierdzia i serdeczności. Tak zwana kultura, odbierająca młodym ludziom szacunek dla rodziców, nie pozwala uznać ich autorytetu, pomagać w niedostatku, zaspokajać potrzeby, kultura, która nie uczy ich bycia dla wszystkich — młodych, starych i nieszczęśliwych — serdecznymi, pełnymi względów, szlachetnymi, gotowymi nieść pomoc — ponosi fiasko. Wy 169.6

Prawdziwej delikatności uczuć i zachowania można się nauczyć w szkole boskiego Nauczyciela lepiej, niż tylko przez zachowywanie ustanowionych reguł. Jeśli Jego miłość przeniknie serce, wtedy obdarzy charakter uczuciami, które przekształcą to serce na wzór Bożego. Takie wychowanie udzieli pochodzącej z nieba godności i prawdziwego poczucia przyzwoitości, przyjemnego sposobu myślenia i uprzejmego zachowania, z czym nigdy nie może się równać powierzchowna ogłada nowoczesnego społeczeństwa. Wy 170.1

Biblia wymaga uprzejmości. Daje wiele przykładów niesamolubnego ducha, łagodnej dobroci, pogodnego usposobienia — cechy prawdziwej uprzejmości. Są one odbiciem charakteru Chrystusa. Wszystkie oznaki uprzejmości i dobroci w świecie, nawet u tych, którzy nie znają Jego imienia, pochodzą od Niego. Chrystus pragnie, aby Jego dzieci posiadały wszystkie zalety w najwyższym stopniu. Jego zamiarem jest, aby ludzie widzieli w nas Jego piękno. Wy 170.2

Najcenniejsza rozprawa na temat postępowania jednego człowieka względem drugiego — to wspaniałe słowa Zbawiciela, które przekazał w Piśmie Świętym później rozwinięte przez Apostoła Jana, słowa, które nie powinny nigdy wygasnąć w pamięci młodych i starych: Wy 170.3

“... Jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali”. Jana 13,34. Wy 170.4

“Miłość jest cierpliwa,
miłość jest dobrotliwa,
nie zazdrości,
miłość nie jest chełpliwa,
nie nadyma się,
nie postępuje nieprzystojnie,
nie szuka swego,
nie unosi się,
nie myśli nic złego,
nie raduje się z niesprawiedliwości,
ale się raduje z prawdy;
wszystko zakrywa,
wszystkiemu wierzy,
wszystkiego się spodziewa,
wszystko znosi.
Miłość nigdy nie ustaje...”. 1 Koryntian 13,4-8. Wy 170.5

Inna wspaniała cnota, którą należy troskliwie pielęgnować — to głęboka cześć dla Boga. Prawdziwa cześć i uwielbienie wypływają z uświadomienia sobie nieskończonej wielkości Boga i doznania Jego obecności. To uczucie dla Niewidzialnego powinno wywrzeć głęboki wpływ na serce każdego dziecka. Dziecko powinno wiedzieć, że godziny i miejsce modlitw, a także publiczne nabożeństwo, są święte, ponieważ Bóg jest tam obecny. Kiedy cześć dla Boga objawia się w naszym zachowaniu, w sercu pogłębia się uczucie, które tę cześć wywołało. Wy 170.6

Dobrze by było tak starszym jak i młodszym często powtarzać Słowa Pisma Świętego, które mówią, jak należy traktować miejsce naznaczone obecnością Boga. “Zdejm z nóg sandały swoje, bo miejsce na którym stoisz, jest ziemią świętą”. 2 Mojżeszowa 3,5. Kiedy Jakub ujrzał w widzeniu anioła, zawołał: “Zaprawdę, Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem... Nic tu innego, tylko dom Boży i brama do nieba”. 1 Mojżeszowa 28,16.17. “Ale Pan jest w świętym przybytku, umilknij przed nim, cała ziemio!”. Habakuka 2,20. Wy 171.1

“Gdyż wielkim Bogiem jest Pan
i Królem wielkim nad wszystkich bogów...
Pójdźcie, pokłońmy się i padnijmy na twarz!
Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił!”
“On nas uczynił i do niego należymy,
myśmy ludem jego i trzodą pastwiska jego”.
“Wejdźcie w bramy jego z dziękczynieniem,
w przedsionki jego z pieśnią chwały!
Wysławiajcie go, błogosławcie imieniu jego!” Psalmów 95,3-6; 100,3.4. Wy 171.2

Także do imienia Bożego należy odnosić się ze czcią. Nie wolno swawolnie lub bezmyślnie wymawiać go. Nawet w modlitwie należy unikać częstego albo niepotrzebnego powtarzania tego imienia, gdyż “święte i straszne jest imię jego”. Psalmów 111,9. Aniołowie zasłaniają twarze wymawiając imię Boga. Z jaką czcią nasze wargi powinny je wypowiadać! Wy 171.3

Powinniśmy szanować Słowo Boże. Winniśmy szacunek drukowanej Biblii, nie wolno traktować jej jako pospolitej rzeczy, obchodzić się z nią niedbale. Nigdy nie wolno cytować wersetów Pisma w sposób żartobliwy, lekceważący lub przepisywać je, by ułożyć dowcipną wypowiedź. “Każde słowo Pana jest prawdziwe”. “Słowa Pańskie są słowami czystymi, srebrem przetopionym, odłączonym od ziemi, siedemkroć oczyszczonym”. Przypowieści 30,5; Psalmów 12,7. Wy 171.4

Przede wszystkim należy dzieci nauczyć tego, że prawdziwa cześć objawia się w posłuszeństwie. Bóg nic zbytecznego nie nakazał i nie ma innego sposobu okazania mu czci, który przyjmuje z upodobaniem, jak posłuszeństwo wobec wszystkiego, co powiedział. Wy 171.5

Należy okazywać szacunek przedstawicielom Boga — rodzicom, wychowawcom i wszystkim, którzy powołani są do mówienia i działania w Jego imieniu. Szacunkiem, jaki im okazujemy, czcimy Boga. Wy 172.1

Bóg polecił specjalnie troskliwą dbałość o ludzi starszych wiekiem. On mówi: “Wspaniałą koroną jest siwizna, dochodzi się do niej na drodze sprawiedliwości”. Przypowieści 16,31. Starość jest pojęciem wiele mówiącym. Oznacza przebyte walki, zwycięstwa, ciężkie przeżycia, odparte pokusy. Pomóżcie dzieciom pamiętać o tym, niech swą uprzejmością i szacunkiem wyrównają drogę starcom; ich młode życie będzie piękne, pełne łaski, jeśli zachowają przykazanie: “Przed siwą głową wstaniesz i będziesz szanował osobę starca”. 3 Mojżeszowa 19,32. Wy 172.2

Ojcowie, matki i wychowawcy powinni wysoko cenić odpowiedzialność, jaką Bóg na nich nałożył, i zaszczyt, kiedy uczynił ich swoimi przedstawicielami dla dziecka. Objawiony w codziennym życiu charakter będzie tłumaczył dziecku, na dobre czy złe, następujące słowa Boże: “Jak się lituje ojciec nad dziećmi, Tak się lituje Pan nad tymi, którzy się go boją”. Psalmów 103,13. “Jak matka pociesza syna, tak Ja będę was pocieszał”. Izajasza 66,13. Wy 172.3

Szczęśliwe jest dziecko, w którym te słowa budzą miłość, wdzięczność i ufność. Szczęśliwe jest dziecko, które przez podporządkowanie się, zaufanie i szacunek dla ziemskich opiekunów nauczy się ufać Bogu, być Mu posłuszne i czcić Go. Kto własnemu dziecku albo uczniom, przekaże ten dar, ofiarował Mu skarb cenniejszy nad wszystkie skarby świata — skarb tak trwały jak wieczność. Wy 172.4