Przypowieści Chrystusa

Zastosowanie przypowieści

Kiedy Jezus dał tę przypowieść, byli wśród Żydów ludzie, którzy znajdowali się w podobnej do bogacza sytuacji. Tym samym wydali na siebie wyrok: “Jesteś zważony na wadze, i znaleziony lekkim”. Daniela 5,27. Bogaty mąż był obdarowany wszelkimi doczesnymi i duchowymi błogosławieństwami, lecz odmówił współpracy z Bogiem w ich błogosławionym zużytkowaniu. Tak samo było z narodem żydowskim. Pan uczynił go stróżem prawd, wyznaczył na szafarza swojej łaski. Zesłał mu wszystkie błogosławieństwa duchowe i materialne oraz powołał do dzielenia ich z innymi. Dał specjalne wskazówki, dotyczące traktowania ubogich braci i przychodniów, znajdujących się w bramach żydowskich. Nie wolno było samym Żydom korzystać ze zdobytych dóbr; mieli pamiętać o potrzebujących i z nimi dzielić otrzymane błogosławieństwa. Bóg obiecał błogosławić lud odpowiednio do stopnia jego miłosierdzia i miłości do bliźniego. Ale, niczym bogaty mąż w przypowieści, Żydzi nie mieli ochoty ulżyć innym w ich fizycznych i duchowych cierpieniach. Pełni dumy uważali siebie za wybrany i szczególnie obdarowany lud Boży, a nie służyli Bogu i nie wielbili Go. Swą ufność budowali na pokrewieństwie z Abrahamem. “Jesteśmy potomstwem Abrahama” — oświadczali z dumą. Jana 8,33. Kiedy nadszedł kryzys, okazało się, że odeszli od Boga, a zaufali Abrahamowi, jak gdyby on był Bogiem. PC 170.4

Chrystus pragnął rozjaśnić zaćmione umysły narodu żydowskiego. Powiedział: “Jeżeli jesteście dziećmi Abrahama, spełniajcie uczynki Abrahama. Lecz teraz chcecie zabić mnie, człowieka, który wam mówił prawdę, którą usłyszałem od Boga; Abraham tego nie czynił.” Jana 8,39. PC 171.1

Chrystus nie widział w pochodzeniu człowieka żadnej cnoty. Nauczał, że duchowa więź odsuwa na bok wszelkie więzy naturalne. Żydzi twierdzili, że pochodzą od Abrahama, a ponieważ nie czynili uczynków Abrahama, dowiedli, że nie są jego prawdziwymi dziećmi. Tylko ci, którzy dowiodą, że łączy ich z Abrahamem duchowa więź, ponieważ są posłuszni głosowi Bożemu, będą uważani za jego potomków. Chociaż żebrak należał do grupy uważanej przez ludzi za gorszą, Chrystus uznał go za godnego nawiązania serdecznych stosunków przyjaźni z Abrahamem. PC 171.2

Bogacz postawił Abrahama na miejscu Boga. Gdyby odpowiednio ocenił swe przywileje i pozwolił Duchowi Bożemu przekształcić umysł i serce, zająłby odmienne stanowisko. To samo stało się z narodem, którego bogacz był symbolem. Gdyby Żydzi usłuchali Boga, ich przyszłość byłaby zupełnie inna. Tak daleko odeszli od zaleceń Pańskich, że życie ich stało się przewrotne i złe. Jako szafarze Boży zapomnieli korzystać z dóbr zgodnie z prawdą i sprawiedliwością. Wieczność nie wchodziła w ich rachubę, skutek ich niewiary okazał się ruiną całego narodu. PC 171.3

Jezus przewidział, że w czasie zburzenia Jerozolimy Żydzi przypomną sobie Jego przestrogi. I tak się stało. Sami stali się przyczyną własnych nieszczęść, gdyż nie pozwolili świecić światłu otrzymanemu od Boga. PC 172.1