Prorocy i królowie

Rozdział 40 — Sen Nebukadnesara

Rozdział napisany w oparciu o Księgę Daniela 2,1-49.

Wkrótce po tym, jak Daniel i jego towarzysze zostali przyjęci do służby przez króla Babilonii, wydarzyło się coś, co objawiło bałwochwalczemu narodowi moc i wierność Boga Izraela. Nebukadnesarowi przyśnił się niezwykły sen, po którym jego duch był zaniepokojony, ale gdy się obudził, “sen go odszedł”. Daniela 2,1. Choć król był głęboko poruszony tym snem, żadnym sposobem nie potrafił sobie przypomnieć jego szczegółów. PK 314.1

Zaniepokojony Nebukadnesar zgromadził swoich mędrców — “wróżbitów i magów, czarowników” (Daniela 2,2), licząc na ich pomoc. Król rzekł im: PK 314.2

— “Miałem sen i mój duch jest zaniepokojony, bo chcę zrozumieć ten sen”. Daniela 2,3. PK 314.3

Zażądał, by przypomnieli mu treść snu i wyłożyli jego znaczenie, aby mógł odzyskać spokój ducha. Na to żądanie owi mędrcy odparli: PK 314.4

— “Królu, żyj na wieki! Opowiedz sen swoim sługom, a wyłożymy ci go”. Daniela 2,4. PK 314.5

Niezadowolony z ich wymijającej odpowiedzi i niedowierzający im — jako że wbrew swym chełpliwym twierdzeniom, iż potrafią objawiać tajemnice ludzi, nie mogli mu teraz pomóc — król rozkazał, by nie tylko wyłożyli mu znaczenie snu, ale także przypomnieli jego treść. Przy tym obiecał im bogactwo i zaszczyty, jeśli spełnią jego rozkaz, a zagroził śmiercią, jeśli go nie wykonają. Powiedział: PK 314.6

— “Mój wyrok jest wydany: Jeżeli mi nie opowiecie i nie wyłożycie tego snu, będziecie rozsiekani na kawałki, a wasze domy będą obrócone w kupy gruzu. Jeśli natomiast opowiecie mi i wyłożycie sen, otrzymacie ode mnie dary i upominki, i wielką cześć”. Daniela 2,5-6. PK 314.7

Jednak mędrcy ponownie odrzekli: PK 314.8

— “Niech król opowie swoim sługom sen, a my ci go wyłożymy”. Daniela 2,7. PK 314.9

Tym razem Nebukadnesar, wzburzony i rozgniewany oczywistą perfidią tych, którym dotąd bezgranicznie ufał, oświadczył: PK 314.10

— “Wiem na pewno, że wy chcecie zyskać na czasie, ponieważ widzicie, że wyrok jest przeze mnie wydany. Jeżeli mi nie opowiecie snu, jeden jest tylko wyrok na was: Zmówiliście się, że dacie mi kłamliwą i zwodniczą odpowiedź, aż czasy się zmienią; przeto opowiedzcie mi sen, abym wiedział, że możecie mi go wyłożyć”. Daniela 2,8-9. PK 315.1

Przerażeni z powodu skutków swej porażki, magowie usiłowali wykazać królowi, że jego żądanie jest nierozsądne, a próba, której ich poddał, daleko trudniejsza od wszystkiego, czego dotąd żądano od ludzi: PK 315.2

— “Nie ma na ziemi człowieka, który by mógł spełnić żądanie króla; jak też w ogóle żaden wielki i potężny król nie stawiał takiego żądania wobec wróżbity, maga i Chaldejczyka. To, czego król żąda, jest trudne, a nie ma drugiego takiego, kto by tę rzecz królowi oznajmił, oprócz bogów, którzy nie mieszkają wśród ludzi”. Daniela 2,10-11. PK 315.3

Wtedy król “bardzo się rozgniewał, i kazał stracić wszystkich magów babilońskich”. Daniela 2,12. PK 315.4

Oficerowie odpowiedzialni za wykonanie rozkazu króla odszukali między innymi Daniela i jego przyjaciół. Na wieść, że zgodnie z dekretem królewskim oni także muszą umrzeć, “Daniel mądrze i roztropnie” (Daniela 2,14) zagadnął Ariocha, dowódcę gwardii przybocznej króla: PK 315.5

— “Dlaczego rozkaz królewski jest taki srogi?” Daniela 2,15. PK 315.6

Arioch opowiedział mu o niepokoju króla spowodowanym tym szczególnym snem oraz o niemożności uzyskania pomocy ze strony tych, którym dotąd król w pełni ufał. Słysząc to, Daniel postanowił ratować siebie i innych. Udał się do króla i poprosił o czas, by mógł błagać Boga o objawienie snu i jego wykładu. PK 315.7

Monarcha przystał na tę prośbę. “Potem pobiegł Daniel do domu i opowiedział tę rzecz swoim towarzyszom: Ananiaszowi, Miszaelowi i Azariaszowi”. Daniela 2,17. Wspólnie poszukiwali mądrości u Źródła światła i wiedzy. Częściowo ich wiara wynikała ze świadomości, iż to Bóg umieścił ich tam, gdzie byli, a oni wykonują Jego dzieło i spełniają nałożone na nich obowiązki. W chwilach niepokoju i niebezpieczeństwa zawsze zwracali się do Niego o kierownictwo i ochronę, a On zawsze przychodził im z pomocą. Teraz w serdecznej skrusze po raz kolejny zdali się na Sędziego świata, błagając o ratunek w szczególnej sytuacji. Nie na darmo błagali. Bóg, którego czcili, uczcił także ich. Duch Pański spoczął na nich, a Danielowi “w nocnym widzeniu” (Daniela 2,19) objawiony został królewski sen i jego znaczenie. PK 315.8

Pierwszą rzeczą, jaką zrobił Daniel, było złożenie dziękczynienia Bogu za otrzymane objawienie. Judejczyk powiedział w modlitwie: PK 315.9

— “Niech będzie błogosławione imię Boga od wieków na wieki, albowiem do niego należą mądrość i moc. On zmienia czasy i pory, On utrąca królów i ustanawia królów, udziela mądrości mądrym, a rozumnym rozumu. PK 315.10

On odsłania to, co głębokie i ukryte; wie co jest w ciemnościach, u Niego mieszka światłość. Ciebie, Boże moich ojców, chwalę i wysławiam, bo mi dałeś mądrość i moc, a teraz oznajmiłeś mi, o co cię prosiliśmy; oznajmiłeś nam sprawę króla”. Daniela 2,20-23. PK 316.1

Potem Daniel udał się do Ariocha, któremu król wydał rozkaz zgładzenia mędrców. Judejczyk powiedział: PK 316.2

— “Nie wytracaj magów babilońskich! Wprowadź mnie do króla, a ja wyłożę królowi sen”. Daniela 2,24. PK 316.3

Oficer niezwłocznie zaprowadził Daniela do władcy i oznajmił: PK 316.4

— “Znalazłem męża wśród wygnańców judzkich, który wyłoży królowi sen”. Daniela 2,25. PK 316.5

Oto judejski jeniec, spokojny i opanowany, znalazł się w obecności władcy najpotężniejszego imperium świata. W swoich pierwszych słowach wyraźnie zaznaczył, że nie sobie pragnie przypisać chwałę, gdyż źródłem wszelkiej mądrości jest Bóg. Na niecierpliwe pytanie króla: “Czy rzeczywiście możesz mi opowiedzieć sen, który miałem, i wyłożyć go?” (Daniela 2,26), Daniel odpowiedział: PK 316.6

“Tajemnicy, o którą pyta król, nie mogą wyjawić królowi ani magowie, ani wróżbici, ani czarownicy, ani astrolodzy. Jest jednak Bóg na niebie, który objawia tajemnice i wyjawia królowi Nebukadnesarowi, co się stanie w przyszłych dniach. PK 316.7

A twój sen i twoje widzenie, które ci przeszły przez głowę, są takie: Tobie, o królu, przyszły na twoim łożu myśli o tym, co kiedyś się stanie, a ten, który objawia tajemnice, powiedział ci, co się stanie. Nie dzięki mądrości, którą miałbym w większym stopniu niż wszyscy żyjący, jest mi objawiona ta tajemnica, lecz abym wyłożył królowi sen i abyś ty zrozumiał myśli swojego serca. PK 316.8

Ty, królu, miałeś widzenie: Oto olbrzymi posąg stał przed tobą; wielki był ów posąg, potężny jego blask, a straszny jego wygląd. Głowa tego posągu była ze szczerego złota, jego pierś i jego ramiona ze srebra, jego brzuch i jego biodra z miedzi, jego golenie z żelaza, jego nogi po części z żelaza, po części z gliny. PK 316.9

Patrzyłeś, a wtem bez udziału rąk oderwał się od góry kamień, uderzył ten posąg w nogi z żelaza i gliny, i skruszył je. Wtedy rozsypało się w kawałki żelazo, glina, miedź, srebro i złoto, i było to wszystko jak plewa na klepisku w lecie; i rozniósł to wiatr, tak że nie było po nich śladu. Kamień zaś, który uderzył w posąg, stał się wielką górą i wypełnił całą ziemię. Taki jest sen” (Daniela 2,27-36) — ufnie oświadczył Daniel. PK 316.10

A król, słuchając z największą uwagą każdego szczegółu, wiedział, że był to właśnie ten sen, który tak bardzo go zaniepokoił. W ten sposób jego umysł został przygotowany na właściwe przyjęcie interpretacji. Król królów zamierzał przekazać babilońskiemu monarsze doniosłą prawdę. Bóg postanowił objawić, że ma moc nad królestwami świata — moc ustanawiania i obalania królów. Umysł Nebukadnesara musiał zostać rozbudzony, o ile to możliwe, by król mógł uświadomić sobie swoją odpowiedzialność wobec nieba. Miał właśnie poznać zarys dziejów ludzkości aż do końca świata. PK 318.1

Daniel mówił dalej: PK 318.2

“Ty, o królu, jesteś królem królów, któremu Bóg niebios dal królestwo, moc i siłę, i chwałę, w którego ręce na całej zamieszkanej ziemi dał ludzi, polne zwierzęta i ptactwo niebieskie, którego uczynił władcą tego wszystkiego, ty jesteś głową ze złota, ale po tobie powstanie inne królestwo, słabsze niż twoje, a potem trzecie królestwo z miedzi, które opanuje całą ziemię. PK 318.3

Czwarte królestwo będzie mocne jak żelazo, bo żelazo wszystko kruszy i łamie; i jak żelazo, które kruszy, tak i ono wszystko skruszy i zdruzgocze. PK 318.4

A że widziałeś nogi i palce po części z gliny, a po części z żelaza, znaczy, że królestwo będzie rozdzielone, lecz będzie miało coś z trwałości żelaza, jak widziałeś żelazo zmieszane z ziemią gliniastą. A to, że palce u nóg były po części z żelaza, a po części z gliny, znaczy, że królestwo będzie po części mocne, a po części kruche. A że widziałeś żelazo zmieszane z gliniastą ziemią, znaczy: zmieszają się z sobą, lecz jeden nie będzie się trzymał drugiego, tak jak żelazo nie może się zmieszać z gliną. PK 318.5

Za dni tych królów Bóg niebios stworzy królestwo, które na wieki nie będzie zniszczone, a królestwo to nie przejdzie na inny lud; zniszczy i usunie wszystkie owe królestwa, lecz samo ostoi się na wieki, jak to widziałeś, że od góry oderwał się kamień bez udziału rąk, rozbił żelazo i miedź, glinę, srebro, złoto. Wielki Bóg objawił królowi, co potem się stanie. Sen jest prawdziwy, a wykład jego pewny”. Daniela 2,37-45. PK 318.6

Król był przekonany o słuszności tej interpretacji, więc w pokorze i podziwie “padł na swoją twarz i oddał cześć” (Daniela 2,46), mówiąc: PK 318.7

— “Zaprawdę wasz Bóg jest Bogiem bogów i Panem królów. On objawia tajemnice; gdyż ty mogłeś odsłonić tę tajemnicę”. Daniela 2,47. PK 318.8

Nebukadnesar odwołał wyrok śmierci wydany na mędrców. Ich życie zostało ocalone dzięki więzi Daniela z Objawicielem tajemnic. Następnie “wyniósł król Daniela na wysokie stanowisko, hojnie go obdarował i powołał go na namiestnika całej prowincji babilońskiej i na naczelnego zwierzchnika wszystkich magów babilońskich. Lecz Daniel wyprosił u króla, aby zarząd prowincji babilońskiej powierzył Szadrachowi, Meszachowi i Abed-Negowi. A Daniel pozostał na dworze królewskim”. Daniela 2,48-49. PK 318.9

W kronikach dziejów ludzkości powstawanie narodów oraz rozwój i upadek imperiów jawią się jako zależne od woli i waleczności człowieka. Kształt wydarzeń wydaje się w znacznej mierze zależeć od ludzkiej władzy, ambicji czy kaprysu. Jednak w Słowie Bożym zasłona zostaje zdjęta, a za nią, na drugim planie, ponad grą ludzkich interesów, sił i namiętności, widzimy działanie Wszechmiłosiernego — cicho i cierpliwie wykonującego swoje zamierzenia. PK 319.1

W niezrównanie pięknych i wzniosłych słowach apostoł Paweł przedstawił ateńskim mędrcom Boży zamiar przyświecający stworzeniu narodów i rozmieszczeniu ich na ziemi: “Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych ani też nie służy mu się rękami ludzkimi, jak gdyby czego potrzebował, gdyż sam daje wszystkim życie i tchnienie, i wszystko. Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, żeby szukały Boga, czy go może nie wyczują i nie znajdą”. Dzieje Apostolskie 17,24-27. PK 319.2

Pan dobitnie oznajmił, że ktokolwiek pragnie, może mieć udział w “związku przymierza”. Ezechiela 20,37 (BG). Stwarzając człowieka, Bóg pragnął, by ziemia została zamieszkana przez istoty, których egzystencja będzie dla nich samych i dla bliźnich błogosławieństwem, a chwałą dla ich Stwórcy. Ktokolwiek pragnie, może się utożsamiać z tym zamierzeniem. O takich ludziach jest napisane: “Lud, który sobie stworzyłem, będzie zwiastował moją chwałę”. Izajasza 43,21. PK 319.3

W swoim prawie Bóg oznajmił zasady, które są podstawą wszelkiego prawdziwego powodzenia, zarówno narodów, jak i jednostek. Mojżesz powiedział Izraelitom o Bożych prawach: “One są mądrością waszą i roztropnością waszą (...) nie jest to dla was słowo puste, lecz jest ono waszym życiem”. 5 Mojżeszowa 4,6; 32,47. Błogosławieństwa zapewnione w ten sposób Izraelitom — na tych samych warunkach i w tym samym stopniu — są dostępne także każdemu narodowi i każdemu człowiekowi pod niebem. PK 319.4

Setki lat przed wkroczeniem niektórych narodów na arenę dziejów Wszechwiedzący spojrzał przez wieki i przepowiedział rozwój i upadek światowych królestw. Pan oświadczył Nebukadnesarowi, że królestwo babilońskie upadnie, a jego miejsce zajmie inne, które także otrzyma swój czas próby. Jednak gdy odrzuci cześć dla prawdziwego Boga, wówczas jego chwała przeminie, a jego miejsce zajmie trzecie królestwo. I to także przeminie, a potem czwarte mocarstwo, silne jak żelazo, podporządkuje sobie narody świata. PK 319.5

Gdyby władcy Babilonii — najbogatszego ze wszystkich ziemskich królestw — zawsze zachowywali bojaźń wobec Jahwe, otrzymaliby mądrość i siłę, które związałyby ich z Nim i uczyniły niezłomnymi. Jednak oni zwracali się do Pana tylko wtedy, gdy czuli się znękani i udręczeni. W takich chwilach, nie znajdując pomocy u swoich doradców, szukali ludzi takich jak Daniel — oddających cześć żywemu Bogu i szanowanych przez Niego. Zwracali się do nich z prośbą o objawienie tajemnic opatrzności, bo choć władcy dumnej Babilonii byli ludźmi o nieprzeciętnej inteligencji, to jednak tak daleko odeszli od Pana wskutek swych grzechów, iż nie potrafili zrozumieć danych im objawień i ostrzeżeń dotyczących przyszłości. PK 319.6

Człowiek studiujący Biblię może ujrzeć w historii narodów dosłowne wypełnienie Bożego proroctwa. Babilonia, osłabiona i podupadła, przeminęła, gdyż jej władcy w swym dobrobycie uważali się za niezależnych od Pana, a chwałę swego królestwa przypisywali ludzkim dokonaniom. Królestwo Medów i Persów ściągnęło na siebie gniew nieba, gdyż prawo Boże zostało przez nie podeptane. W sercach większości jego obywateli nie było miejsca dla bojaźni Pańskiej. Nikczemność, bluźnierstwo i zepsucie wzięły górę. Kolejne królestwa były jeszcze bardziej niegodziwe i zepsute — wypadały coraz gorzej pod względem moralnej wartości. PK 322.1

Władza sprawowana przez każdego rządzącego na ziemi została ofiarowana mu przez niebo, a od sposobu korzystania z tych uprawnień zależy powodzenie panującego. Do każdego z nich boski Stróż mówi: “Ja ci przypinam pas, chociaż mnie nie znasz”. Izajasza 45,5. PK 324.1

Dla każdego z nich życiową lekcją niech będą słowa wypowiedziane przed wiekami do Nebukadnesara: “Zmaż swoje grzechy sprawiedliwością, a swoje winy miłosierdziem nad ubogimi, może wtedy twoje szczęście będzie trwałe!” Daniela 4,24. PK 324.2

Zrozumienie tych spraw — uświadomienie sobie, że “sprawiedliwość wywyższa lud” (Przypowieści 14,34), że “na sprawiedliwości opiera się tron” (Przypowieści 16,12) i że “miłość i wierność strzegą króla, a swój tron umacnia on dobrocią” (Przypowieści 20,28) oraz poznanie działania tych zasad w przejawach mocy Tego, który “utrąca królów i ustanawia królów” (Daniela 2,21) —jest jednocześnie znajomością praw rządzących historią. PK 324.3

Ta mądrość została jasno przedstawiona jedynie w Słowie Bożym. To ono wskazuje, że siła narodów i jednostek leży nie w przewagach i możliwościach, które wydają się czynić je niezwyciężonymi — nie w ich rzekomej wielkości. Jej miarą jest wierność, z jaką spełniają zamierzenia Pana. PK 324.4