Prorocy i królowie

Rozdział 31 — Nadzieja dla pogan

W swej służbie Izajasz głosił wyraziste świadectwo Bożych zamiarów wobec pogan. Również inni prorocy wspominali o planie Pana, ale ich wypowiedzi nie zawsze były właściwie rozumiane. Izajaszowi powierzono zadanie wyraźnego wyłożenia Judejczykom prawdy o tym, iż do Izraela Bożego zaliczonych będzie wielu ludzi niebędących cielesnymi potomkami Abrahama. Ta prawda nie była zgodna z ówcześnie przyjętą teologią. Mimo to Izajasz odważnie głosił przesłanie dane mu przez Boga i niósł nadzieję wielu stęsknionym sercom, pragnącym otrzymać duchowe błogosławieństwa obiecane potomkom Abrahama. PK 241.1

Apostoł pogan w swoim liście do wierzących w Rzymie zwraca uwagę na tę cechę nauczania Izajasza: “A Izajasz waży się nawet powiedzieć: Dałem się znaleźć tym, którzy mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o mnie nie pytali”. Rzymian 10,20. PK 241.2

Nierzadko Izraelici nie byli w stanie zrozumieć Bożych zamiarów wobec pogan lub nie chcieli ich zrozumieć. Jednak to właśnie w ramach tego planu zostali odłączeni od innych ludzi i stali się odrębnym ludem wśród narodów ziemi. Abraham, ich ojciec, któremu jako pierwszemu powierzona została obietnica przymierza, został powołany, by opuścić swoich krewnych i udać się do odległego kraju, gdzie miał się stać nosicielem światła dla pogan. Choć dana mu obietnica zawierała przyrzeczenie potomstwa licznego jak piasek morski, to jednak nie z egoistycznych powodów stał się on protoplastą wielkiego narodu mającego zamieszkać w Kanaanie. Boże przymierze z Abrahamem obejmowało wszystkie narody ziemi. Jahwe oświadczył: “Będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi”. 1 Mojżeszowa 12,2-3. PK 241.3

Podczas odnowienia przymierza, krótko przed narodzeniem Izaaka, Boży cel względem ludzkości został ponownie wyłożony. Co do obiecanego dziecka Pan złożył następujące zapewnienie: “Przez niego będą błogosławione wszystkie narody ziemi”. 1 Mojżeszowa 18,18. Jakiś czas później niebiański przybysz raz jeszcze oświadczył: “W potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”. 1 Mojżeszowa 22,18. PK 241.4

Szeroki zakres tego przymierza był znany dzieciom i wnukom Abrahama. Aby Izraelici mogli się stać błogosławieństwem dla narodów, a imię Boga było znane “po całej ziemi” (2 Mojżeszowa 9,16), zostali oni wyzwoleni z niewoli egipskiej. Mieli górować nad innymi narodami w mądrości i wiedzy pod warunkiem posłuszeństwa Bożym wymaganiom, ale ta wyższość miała zostać osiągnięta i utrzymana jedynie po to, by przez nich spełniły się zamierzenia Pana wobec wszystkich ludów ziemi. PK 242.1

Cuda opatrzności, które wiązały się z wyzwoleniem Izraelitów z niewoli egipskiej i zajęciem przez nich ziemi obiecanej, sprawiły, że wielu pogan uznało Boga Izraela za Najwyższego Władcę. Obietnica brzmiała: “Poznają Egipcjanie, żem Ja Pan, gdy wyciągnę rękę swoją nad Egiptem i wyprowadzę synów izraelskich spośród nich”. 2 Mojżeszowa 7,5. Nawet pyszny faraon był zmuszony uznać moc Jahwe. Wreszcie nakazał Mojżeszowi i Aaronowi: “Idźcie, służcie Panu, jak mówiliście. (...) a błogosławcie też i mnie”. 2 Mojżeszowa 12,31-32. PK 242.2

Podczas swej wędrówki Izraelici przekonali się, że wieść o potężnych dokonaniach Boga Hebrajczyków wyprzedzała ich, a niektórzy z pogan zrozumieli, że ich Bóg jest prawdziwy. Nawet w występnym Jerychu poganka oświadczyła: “Pan, Bóg wasz, jest Bogiem w górze na niebie i w dole na ziemi”. Jozuego 2,11. Wiedza o Jahwe okazała się dla niej zbawienna. “Przez wiarę nie zginęła nierządnica Rahab wraz z nieposłusznymi”. Hebrajczyków 11,31. Jej nawrócenie nie było odosobnionym przypadkiem miłosierdzia Bożego okazanego bałwochwalcom, którzy uznali autorytet Pana. W Kanaanie liczny lud, Gibeończycy, porzucił pogaństwo i połączył się z Izraelem, również przyjmując błogosławieństwa płynące z przymierza. PK 242.3

Bóg nie uznaje żadnych przywilejów ze względu na narodowość, pochodzenie etniczne czy przynależność społeczną. On jest Stwórcą całej ludzkości. Wszyscy ludzie są rodziną ze względu na stworzenie i jednością poprzez odkupienie. Chrystus przyszedł między innymi po to, by zburzyć wszelkie mury podziałów i otworzyć dziedzińce świątyni, aby każdy miał wolny przystęp do Boga. Jego miłość jest tak szeroka, głęboka i pełna, iż przenika wszystko. Uwalnia z sideł szatana tych, którzy zostali zwiedzieni przez jego kłamstwa, i umieszcza ich w pobliżu tronu Bożego — tronu zwieńczonego tęczą obietnicy. W Jezusie nie ma Żyda ani Greka, niewolnika ani wolnego. PK 242.4

W latach, które nastąpiły po zajęciu przez Izraelitów ziemi obiecanej, dobroczynne zamierzenia Jahwe co do zbawienia pogan zostały niemal zupełnie zapomniane, tak więc musiał On na nowo przedstawić swój plan. Psalmista w natchnieniu śpiewał: “Wspomną i nawrócą się do Pana wszystkie krańce ziemi, i pokłonią się przed nim wszystkie rodziny pogan. (...) Niech przyjdą dostojnicy z Egiptu, niech Etiopia wyciągnie swe ręce do Boga! (...). Narody bać się będą imienia Pana, a królowie ziemscy chwały twojej. (...). Niech to zapiszą dla pokolenia przyszłego i niech chwali Pana lud, który będzie stworzony, gdyż wejrzał ze swojej świętej wysokości. Pan spojrzał z nieba na ziemię, aby wysłuchać jęku więźniów i uwolnić skazanych na śmierć, by głoszono na Syjonie imię Pańskie i chwałę jego w Jeruzalemie, gdy się zgromadzą razem narody i królestwa, aby służyć Panu”. Psalmów 22,28; 68,32; 102,16.19-23. PK 242.5

Gdyby Izraelici byli wierni swemu powołaniu, wszystkie narody ziemi uczestniczyłyby w udzielonych im błogosławieństwach. Jednak serca tych, którym powierzona została wiedza o zbawczej prawdzie, pozostały nieczułe na potrzeby bliźnich. Gdy utracili z oczu Boże zamierzenia, zaczęli uważać pogan za wyłączonych z zasięgu Jego miłosierdzia. Zatrzymali dla siebie światło, a świat ogarnęła ciemność. Narody opanowało zło wskutek nieświadomości. Okoliczne ludy niewiele wiedziały o miłości Bożej, a kłamstwa i zabobony szerzyły się w nieopanowany sposób. PK 243.1

Taką sytuację zastał Izajasz, gdy został powołany do swej prorockiej misji. Jednak nie zniechęcił się, gdyż w jego uszach wciąż brzmiały słowa triumfalnej pieśni aniołów otaczających tron Boży: “Pełna jest wszystka ziemia chwały jego”. Izajasza 6,3. Jego wiara wzmacniała się dzięki wizjom wspaniałych dokonań Kościoła Bożego, gdy “ziemia będzie pełna poznania Pana jakby wód, które wypełniają morze”. Izajasza 11,9. Bóg miał bowiem ostatecznie zniszczyć “zasłonę, rozpostartą nad wszystkimi ludami, i przykrycie, rozciągnięte nad wszystkimi narodami”. Izajasza 25,7. Duch Pański miał być wylany na wszystkich ludzi. Ci, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, mieli zostać zaliczeni do Izraela Bożego. Prorok oznajmił Pański zamiar wobec narodów, “aby się rozkrzewiły jak trawa między wodami, jak topole nad ruczajami. Jeden powie wówczas: Ja należę do Pana! Drugi nazwie się imieniem Jakuba, a inny wypisze na swojej ręce: ‘Własność Pana’ — i otrzyma zaszczytne imię ‘Izrael’”. Izajasza 44,4-5. PK 243.2

Prorokowi dane zostało objawienie dobroczynnych Bożych planów, których częścią było rozproszenie zatwardziałych w grzechu Judejczyków pośród narodów świata. Pan oświadczył: “Mój lud pozna moje imię, zrozumie w owym dniu, że to Ja jestem, który mówi: Oto jestem”. Izajasza 52,6. Nie tylko Izraelici mieli otrzymać lekcję posłuszeństwa i zaufania. W miejscach, do których mieli być wygnani, mieli przekazywać innym wiedzę o żywym Bogu. Wielu pogan miało się nauczyć miłować Go jako swego Stwórcę i Odkupiciela. Mieli oni zacząć zachowywać Jego świętą sobotę jako pamiątkę Bożej stwórczej mocy, a gdy On już obnaży “swoje święte ramię na oczach wszystkich narodów” (Izajasza 52,10) , by wyzwolić swój lud z niewoli, wówczas wszystkie krańce ziemi ujrzą zbawienie Pana. Wiele osób nawróconych z pogaństwa miało przylgnąć do Izraelitów i towarzyszyć im w ich powrocie do Judei. Wtedy nikt z nich nie powie: “Pan na pewno wykluczy mnie ze swojego ludu” (Izajasza 56,3), gdyż słowo Boga przekazane przez Jego proroka tym, którzy poddadzą się Jemu i będą zachowywać Jego prawo, zapewnia, iż odtąd będą oni zaliczeni w poczet duchowego Izraela — Kościoła Bożego na ziemi. PK 243.3

“Cudzoziemców zaś, którzy przystali do Pana, aby mu służyć i aby miłować imię Pana, być jego sługami, wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, nie bezczeszcząc go, i trzymają się mojego przymierza, wprowadzę na moją świętą górę i sprawię im radość w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ich rzeźne ofiary będą mi miłe na moim ołtarzu, gdyż mój dom będzie zwany domem modlitwy dla wszystkich ludów. Tak mówi Wszechmocny, Pan, który zgromadza rozproszonych Izraela: Jeszcze zgromadzę do niego innych poza tymi, którzy są już zgromadzeni”. Izajasza 56,6-8. PK 244.1

Prorokowi pozwolono spojrzeć w przyszłe wieki do czasu przyjścia obiecanego Mesjasza. Początkowo zobaczył tylko trwogę i pomrokę, straszną “ciemność i nieprzenikniony mrok”. Izajasza 8,22. Wielu z tych, którzy pragnęli światła prawdy, zostało sprowadzonych na manowce przez fałszywych nauczycieli, tak iż uwierzyli w zawiłości filozofii i spirytyzmu. Inni pokładali ufność w formalnej pobożności, ale nie praktykowali autentycznej świętości życia. Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Jednak wkrótce scena uległa zmianie i oczom proroka ukazała się wspaniała wizja. Ujrzał on Słońce Sprawiedliwości wschodzące z uzdrowieniem na swoich skrzydłach i w podziwie zawołał: “Nie będzie zaćmione to, co znosi ucisk. Jak w przeszłości sprowadził Pan hańbę na ziemię Zebulona i na ziemię Naftalego, tak w przyszłości okryje chwałą drogę morską, Zajordanie i okręg pogan. Lud, który chodzi w ciemności, ujrzy światło wielkie, nad mieszkańcami krainy mroków zabłyśnie światłość”. Izajasza 9,1.2. PK 244.2

Ta wspaniała Światłość świata miała przynieść zbawienie wszystkim narodom, plemionom, językom i ludom. O tym dziele prorok usłyszał świadectwo wiecznego Ojca: “To za mało, że jesteś mi sługą, aby podźwignąć plemiona Jakuba i przywrócić oszczędzonych synów Izraela, więc ustanowiłem cię światłością pogan, aby moje zbawienie sięgało aż do krańców ziemi. (...) W czasie łaski wysłuchałem cię i w dniu zbawienia pomogłem ci; stworzyłem cię i ustanowiłem cię pośrednikiem przymierza z ludem, abyś podźwignął kraj, porozdzielał spustoszoną własność dziedziczną, abyś rzekł do więźniów: Wyjdźcie! A do tych, którzy siedzą w ciemności: Pokażcie się! (...). I tak jedni będą przychodzić ze Wschodu, a drudzy z Północy i z Zachodu, a jeszcze inni z kraju Synitów”. Izajasza 49,6.8-9.12. PK 244.3

Spojrzawszy jeszcze dalej w przyszłe wieki, prorok dostrzegł dosłowne spełnienie tych wspaniałych obietnic. Widział głosicieli radosnej nowiny zbawienia udających się na krańce ziemi, do każdego plemienia i ludu. Słyszał Pana mówiącego o Kościele ewangelii: “Oto Ja skieruję do niego dobrobyt jak rzekę i bogactwo narodów jak wezbrany strumień”. Izajasza 66,12. Słyszał też polecenie: “Poszerz zasięg twojego namiotu i zasłony twoich mieszkań, nie krępuj się, wydłuż twoje sznury i wbij mocno twoje paliki! Bo się rozszerzysz w prawo i w lewo, a twoje potomstwo odziedziczy narody”. Izajasza 54,2-3. PK 246.1

Jahwe zapowiedział prorokowi, że pośle swoich świadków “do narodów, do Tarszysz, Pul i Lud, do Mesech i Rosz, do Tubal i Jawan, do dalekich wysp”. Izajasza 66,19. PK 246.2

“Jak miłe są na górach nogi tego, który zwiastuje radosną wieść, który ogłasza pokój, który zwiastuje dobro, który ogłasza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg jest królem”. Izajasza 52,7. PK 246.3

Prorok usłyszał głos Boga wzywającego swój Kościół do realizacji wyznaczonego dzieła, aby przygotowana została droga do wprowadzenia Jego wiecznego królestwa. Przesłanie było jednoznaczne: PK 246.4

“Powstań, zajaśnij, gdyż zjawiła się twoja światłość, a chwała Pańska rozbłysła nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i mrok narody, lecz nad tobą zabłyśnie Pan, a jego chwała ukaże się nad tobą. I pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą. Podnieś oczy i spojrzyj wokoło: Wszyscy gromadnie przychodzą do ciebie, twoi synowie przychodzą z daleka, a twoje córki niesione są na rękach. (...). Cudzoziemcy odbudują twoje mury, a ich królowie będą ci służyć, gdyż w moim gniewie cię uderzyłem, lecz w mojej łaskawości nad tobą się zlituję. I twoje bramy będą stale otwarte, ni w dzień, ni w nocy nie będą zamykane, aby można było sprowadzić do ciebie skarby narodów pod wodzą ich królów”. Izajasza 60,1-4.10-11. “Do mnie się zwróćcie, wszystkie krańce ziemi, abyście były zbawione, bo Ja jestem Bogiem i nie ma innego”. Izajasza 45,22. PK 246.5

Te proroctwa o wielkim duchowym ożywieniu w czasach głębokiej ciemności znajdują obecnie wypełnienie w postępie misji chrześcijańskiej docierającej do najdalszych zakątków ziemi. Grupy misjonarzy w krajach pogańskich prorok porównał do znaków wskazujących drogę tym, którzy poszukują światła prawdy. PK 246.6

“I stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne. I stanie się w owym dniu, że Pan ponownie wyciągnie swoją rękę, aby wykupić resztkę swojego ludu (...). I wywiesi narodom sztandar, i zbierze wygnańców z Izraela, a rozproszonych z Judy zgromadzi z czterech krańców świata”. Izajasza 11,10-12. PK 246.7

Dzień wyzwolenia jest bliski. “Pan wodzi oczyma swymi po całej ziemi, aby wzmacniać tych, którzy szczerym sercem są przy nim”. 2 Kronik 16,9. Wśród wszystkich narodów, plemion i języków dostrzega On ludzi, którzy modlą się o światło i poznanie prawdy. Ich dusze są niezadowolone, gdyż długo szukali tych rzeczy bez skutku. Patrz Izajasza 44,20. Wróg sprawiedliwości pogrążył ich w ciemnościach, a oni potykali się jak niewidomi. Ale są ludźmi szczerego serca i pragną poznać lepsze życie. Choć są pogrążeni w pogaństwie i nie znają spisanego prawa Pańskiego ani Syna Bożego, Jezusa, to na wiele sposobów świadczą, że Jego moc działa w ich umyśle i kształtuje ich charakter. PK 247.1

Bywało, że ci ludzie, niemający innej wiedzy o Bogu poza tą, którą otrzymali dzięki działaniu Jego łaski, okazywali życzliwość sługom Pańskim i chronili ich, ryzykując przy tym nawet własnym życiem. Duch Święty zaszczepia łaskę Chrystusa w sercach wielu szlachetnych ludzi szukających prawdy, budząc w nich uczucia sprzeczne z ich naturą i dotychczasowym wykształceniem. Światłość, “która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (Jana 1,9, BG), jaśnieje w ich sercach, i wiedzie ich do królestwa Bożego. Prorok Micheasz mówi: “Chociaż siedzę w ciemności, jednak Pan jest moją światłością. (...) wyprowadzi mię na światło, abym ujrzał jego sprawiedliwość”. Micheasza 7,8-9. PK 247.2

Niebiański plan zbawienia jest wystarczająco szeroki, by ogarnąć cały świat. Bóg pragnie tchnąć w umierającą ludzkość dech życia. On nie dopuści, by ktokolwiek zawiódł się w swym szczerym pragnieniu czegoś lepszego i szlachetniejszego niż to, co może dać świat. Nieustannie posyła swoich aniołów do tych, którzy w najbardziej zniechęcających okolicznościach modlą się z wiarą o moc większą niż ich własna — o moc mogącą im przynieść pokój i wyzwolenie. Na różne sposoby Pan objawia się tym ludziom i umieszcza ich w zasięgu opatrzności, by umocnić ich zaufanie do Tego, który wydał siebie na okup za wszystkich, żeby mogli “pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać o dziełach Bożych, lecz strzec przykazań jego”. Psalmów 78,7. PK 247.3

“Czy można odebrać mocarzowi łup albo czy mogą zbiec jeńcy tyrana? Tak mówi Pan: I jeńcy mocarza zostaną odbici i łup wymknie się tyranowi, gdyż Ja rozprawię się z twoimi przeciwnikami i Ja wybawię twoich synów”. Izajasza 49,24-25. “Okryją się hańbą ci, którzy polegają na bałwanach, ci, którzy mówią do posągów lanych: Wy jesteście naszymi bogami”. Izajasza 42,17. PK 247.4

“Błogosławiony ten, którego pomocą jest Bóg Jakuba, którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego”. Psalmów 146,5. “Wróćcie do twierdzy, wy więźniowie, którzy jeszcze macie nadzieję!” Zachariasza 9,12. Wszystkim ludziom szczerego serca, mieszkającym w krajach pogańskich, i prawym w oczach nieba “światło świeci (...) w ciemności”. Psalmów 112,4. Bóg mówi: “Poprowadzę ślepych drogą, której nie znają, ścieżkami im nieznanymi ich powiodę, ciemność przed nimi obrócę w jasność, a miejsca nierówne w równinę. Oto rzeczy, których dokonam i nie zaniedbam ich!” Izajasza 42,16. PK 247.5